گروه گزارش/

پنج شنبه 18 آبان 1402 .

پس از طی مسافت زیاد و حوالی غروب به دنبال « خانه ی معلم » می گردیم تا این که سرانجام آن را پیدا می کنیم اما در این مرکز رفاهی بسته است .

زنگ می زنیم اما کسی پاسخ نمی دهد .

دو شماره روی آن نوشته شده است . یکی متعلق به مدیر خانه معلم و دیگری سرایدار .

اولی پاسخ نمی دهد اما دومی جواب می دهد .

می گوید : صبر کنید تا برسم .

سرایدار تا ما را می بیند به شوخی و به ترکی می گوید : آخه الان موقع مسافرت است !

به این هم بسنده نمی کند ... باید به خاطر شما شوفاژخانه را روشن کنم .

طوری برخورد می کند که انگار ما بدهکاریم و  شاید برای ایشان مزاحمتی ایجاد کرده ایم .

گویی ایشان فراموش کرده است که اساسا برای چه در این جا مسئولیت دارد و برای چه امکانات در اختیار ایشان گذاشته شده است .

البته این گونه برخوردها برای ما تازگی ندارد و در بسیاری از خانه های معلم و یا مراکز اسکان نمونه های آن مشاهده شده است .

فرمی را در جلوی ما قرار می دهد .

آن را پر می کنیم .

کارت بانکی را بابت کرایه به ایشان می دهیم اما می گوید که کار نمی کند .

به ناچار نقدی پرداخت می کنیم .

مدیر خانه ی معلم بعدا می رسد . البته برخورد ایشان گرم و دوستانه است .

ساختمان خانه ی معلم زیبا و فضای آن هم قابل قبول است اما نواقصی دیده می شود که می تواند فقط نشانه ی بی توجهی و یا نقصان در مسئولیت پذیری باشد .

به عنوان نمونه ؛ در پشت ساختمان فضای سبز بوده که خبری از درخت و گیاه نیست .

و اما نکته ی تاسف انگیز انباشت تعداد قابل توجهی « ته سیگار » در فضای کوچک سبز در ورودی خانه ی معلم است .

این زباله های کوچک که البته دومین آلوده کننده محیط زیست پس از زباله های اتمی به شمار می آیند ؛ ( این جا ) احتمالا توسط کسانی رها شده اند که قرار است قشر « فرهنگ ساز » جامعه باشند و به دانش آموزان و جامعه ، اهمیت محیط زیست را آموزش داده و ارزش های آن را نهادینه کنند .

در گزارشی که « صدای معلم » در خرداد 1394 از « خانه معلم آموزش و پرورش رضوان شهر  » تهیه کرد چنین آمده بود : ( این جا )

« به گفته برخی از فرهنگیان ، اطلاعات مربوط به این گونه مراکز به روز نشده است و حتی برخی از این مراکز فاقد یک تابلو و یا بنر مناسب جهت اطلاع رسانی  و جلب نظر هستند .

گزارش های رسیده حاکی است که برخی از سرایداران مدارس ، رفتار مناسب و شایسته ای با معلمان ندارند و با موضع طلبکارانه و غیرفرهنگی با آنان برخورد می کنند .

بسیاری از معلمان عنوان می کنند که وضعیت بهداشتی در مراکز اسکان فرهنگیان به هیچ وجه مناسب نیست .

اما مهم ترین عاملی که در این میان خودنمایی می کند " عدم وجود نظارت و یا فقدان نظارت و کنترل کافی بر این گونه مراکز و اماکن " است .

به نظر می رسد که این گونه مراکز متولی مشخصی ندارند و بخش " رفاه معلم " نیز در وزارت آموزش و پرورش آن چنان درگیر کارهای اداری و بوروکراتیک مانند ارائه وام ، خدمات بیمه و... شده است که فرصت  کافی و برنامه ریزی لازم برای بهسازی این گونه مراکز وجود ندارد » .

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

  اگر اتفاقی که به اسم چهارشنبه سوری این چند سال در خیابان‌ها رخ می‌دهد واقعاً یک جشن ایرانی است ترجیح می‌دهم نژادم برگردد به یکی از قبایل  آفریقایی که هنوز با نیزه برای کُشتن حیوانات وحشی و خوردن گوشت خام گندیده‌شان به بیابان می‌روند.

 بسیاری از ما، از ترس حمله برخی زامبی‌های خود کوروش پندار که گمان می‌کنند خود خشایارشاه با سُرنگ خون پاک آریایی را در رگ‌های پدربزرگان شان تزریق کرده ساکت می‌شویم وگرنه باید فریاد بزنیم این اتفاقی که در چهارشنبه سوری رخ می‌دهد اسمش جشن و سور نیست؛ جنگ خیابانی است.

 آنچه در این چند سال در چهارشنبه سوری شاهدش هستیم پرتاب نارنجک‌ ها و بمب‌های دست ساز، شکستن‌‌ شیشه‌ها، آتش گرفتن ماشین‌ها، وحشت زن‌ها و بچه‌های خردسال،‌ دست و پاهای سیاه و سوخته، چهره‌های جزغاله شده و جنازه‌های دوداندود است، این چه نسبتی با گفتار نیک، پندار نیک و کردار نیک دارد که می‌گویم راه و روش ایرانیان باستان بوده؟

 دست برداریم از این چاپلوسی مداوم، از این وحشت که مبادا بگویند: نباید رسم‌های ملی را نادیده گرفت. این چه رسمی است که جنازه تولید می‌کند؟ چه رسمی است که زن باردار بچه سقط می‌کند؟ چه رسمی است که موقع رد شدن از خیابان باید وحشت کنی که یک بچه دماغو یا جوانکی با شلوار لیز خورده تا زانو با بمب دست‌ساز تو و ماشین ات را آتش نزند؟

 آقا! اینها بغض فروخورده مردمی است که سالها توسط حکومت اعتقادات ملی‌شان انکار شده!

قطعاً در طول سال‌ها اقداماتی برای ایرانی زدایی و مقابله با علایق ملی ایرانیان صورت گرفته، برای اینکه فرزندان ما ریشه‌های اجدادی‌شان در این خاک قطع شود اما دلیل می‌شود که با بمب و نارنجک به جان هم بیفتیم و همدیگر را قطعه قطعه کنیم؟!

 این رفتار و گفتار و کردار شرم‌آور است. از آن تحت هیچ عنوانی دفاع نکنیم. واقعاً این اسمش جشن است؟ سال گذشته در چهارشنبه سوری 16 نفر کشته شدند. دقت کنید! 16 جنازه در جشن تولید کردیم. لابد بعدش هم روی شانه هم زدیم که دست مریزاد که نگذاشتیم رسم نیاکان‌مان به فراموشی سپرده شود!

 خسته نباشی دلاور،  خدا قوت پهلوان!

 سال‌ها پیش نوشتم که راه پایان دادن به این جنگ خیابانی نه حمله پلیس به مردم است و نه انکار چهارشنبه‌سوری از سوی حاکمیت. بلکه باید این جشن به رسمیت شناخته شود. خود نهادهای قدرت مثل شهرداری مکان‌های خاصی را برای این جشن مهیا کنند تا مردم جمع شوند، از روی آتش بپرند، بگویند و بخندند و عکس یادگاری‌شان را بگیرند و بروند. اما به شرطی که برخی از خوشحالی مردم، تحریک نشوند.

 هیچ راه دیگری جواب نمی‌دهد. نه آماده باش کامل پلیس و آتش نشانی و اورژانس و نه پخش مکرر فیل‌ های سینمایی هالیوود و نصیحت‌درمانی سلبریتی‌ها! (دردناک است که پویان برادر نوجوان ترانه علیدوستی، در چهارشنبه سوری سال 83 در نتیجه همین بمب افکنی‌های خیابانی جان باخت).

 راهی وجود ندارد جز به رسمیت شناختن این جشن و مدیریت آن با کمک مردمی که هر سال میلیون‌ها نفرشان خودجوش برای برگزاری مراسم محرم به خیابان می آیند.

برخی از همان نوجوان‌ها و جوانانی که هیات گردانی می‌کنند کسانی هستند که خیابان‌ها را در چهارشنبه سوری به میدان جنگ تبدیل می‌کنند. می‌شود آنها را برای شادمانی هم به میدان آورد.

با کمک مردم به جنگ خیابانی چهارشنبه سوری خاتمه بدهید. اندازه کافی در سال 96 اشک ریختیم. جنازه به خاک سپردیم...

( کانال نویسنده )

عکس زیر آخرین عکس از دریاچه ارومیه است که از رادار هواشناسی به تاریخ ۲۰ اسفند ۱۴۰۲ گرفته‌ام.

گزارش دولتی‌ها در خصوص افزایش حجم آب این دریاچه با توجه به تصویر دیروز اغراق آمیز است.

در دی ماه ۱۳۹۵ در یک مصاحبه اعلام کردم که دریاچه ارومیه در حال مردن است و دیدیم که شد. اکنون می‌گویم که دریاچه‌ای که یکبار مرد‌، سپس اندکی زنده شد، دوباره خواهد مرد. آن اندکی آبی که زمستان ۱۴۰۲ به آن وارد شده است، نمی‌تواند تابستان دریاچه را زنده نگهدارد.

همان طور که قبلا هم گفته‌ام، برای زندگی بخشی کامل به دریاچه ارومیه:

1- تمامی سدهای بالادست ارومیه باید باز شوند و آن آب‌ها وارد دریاچه شوند. آن قدر آب باید وارد دریاچه شود تا سطح آب آن به سطح ۳۰ یا ۴۰ سال قبل برسد.

2-  بزرگراه شهید کلانتری تخریب شود و تمامی نخاله‌های آن به بیرون از دریاچه برده شود.

3-  در فصل بارش، روان‌آبها به سمت دریاچه هدایت شوند.

با انجام این سه کار اصلی حال دریاچه خوب خواهد شد. حال دریاچه خوب شود، حال همه‌ی مردم منطقه نیز خوب خواهد شد.

( کانال نویسنده )

همگی شنیده‌ایم گاهی که آدم‌ها می‌خواهند یکدیگر را نصیحت کنند می‌گویند «عاقل باش!»؛ یا «این تصمیمت عاقلانه نیست»؛ یا اینکه «عقلانی حرف بزن!». حال می‌خواهیم ببینیم که تعریف عقلانیت چیست.

شخصی به نام «آلن دو باتن» (فیلسوف سوئیسی) در کتاب «تسلی بخش‌های فلسفه» به دنبال ارائه‌ی جوابی برای این سوال است. او تأکید می‌کند بیشتر مردم وقتی که راجع به عقلانیت صحبت می‌کنند «عرفی بودن» را مد نظر دارند.

«آلن دوباتن» می‌گوید این تعریف عقلانیت باعث می‌شود که هر گاه کسی به گونه‌ای متفاوت با ما فکر یا عمل کند؛ از نظر ما آدم غیر متعارف و درنتیجه غیر خردمندی به نظر بیاید. او نقل می‌کند که وقتی سفید پوستها وارد قاره آمریکا شدند؛ سرخ‌پوست‌ها را دیدند که اصول غیر متعارفی داشتند؛ مثلأ دماغشان را سوراخ می‌کردند و دور آتش می‌رقصیدند و به شکل متفاوتی لباس می‌پوشیدند.

بنابراین سفیدپوستان به این نتیجه رسیدند که آن‌ها انسان نیستند بلکه موجود دیگری بین انسان و حیوان هستند! بدنبال این طرز تلقی، سفید پوستان به عنوان تفریح و سرگرمی مسابقه‌ی «شکار سرخپوست» برگزار می‌کردند! «آلن دوباتن» این رفتار را ناشی از این می‌داند که ما عقل و خردمندی را جزو تعریف انسانیت دانسته و از طرفی رفتار غیر عرفی را رفتار غیر عاقلانه‌ای می‌دانیم.

بنابراین هر کس که دارای رفتار غیر عرفی باشد از نظر ما غیر عاقل است و حقوق بشر در مورد او صدق نمی‌کند! او به ما تذکر می‌دهد که حواسمان باشد اگر آدمی از نظر عقاید ، احساست یا رفتار با ما متفاوت است او را از حقوق انسانی ساقط نکنیم و بپذیریم که علیرغم ظاهر متفاوت، این انسان ها هم از حقوق انسانی برخوردارند.

«آلن دوباتن» سپس در جواب این سوآل که «اگر عقلانیت عرفی بودن نیست؛ پس چیست؟»؛ عقلانیت را با سنت سقراطی معرفی می کند.

در سنت سقراطی، عقلانیت مساوی است با critical thinking یا «تفکر نقاد». یعنی اگر کسی توانایی نقد کردن داشته باشد می‌توان گفت که این فرد عقلانی رفتار می‌کند. به عبارت دیگر، در «رویکرد سقراطی»، زیر سؤال بردن پیش فرض‌ها و عقاید و عادت‌ها مساوی است با عقلانیت.

پیش فرض چیست؟

پیش فرض‌ها گزاره‌هایی هستند که به گونه‌ای بیان می‌شوند که بدون اینکه مورد آزمون قرار گیرند پذیرفته می‌شوند. مثلآ به یک نفر گفته می‌شود که «اگر دروغگو باشی به جهنم می روی.» اینجا گزاره‌ی «جهنم وجود دارد» پیش فرض واقع شده است. یعنی قبل از اینکه بهشت و جهنم تعریف و اثبات شود؛ با این جمله که «اگر دروغگو باشی به جهنم می‌روی» از سوال «جهنم وجود دارد یا نه؟» عبور کرده‌اند؛ پریده‌اند! این پیش فرض است.

پیش فرض ها باعث «YES SET» می شوند. YES SET یعنی این‌که ما به جای تصمیم گرفتن بین «بله» و «خیر» نادانسته «بله» می‌گوییم چون سوال به گونه‌ای مطرح می‌شود که گویی ما قبلا «بله» گفته‌ایم!. مثلاً می‌پرسند: «چایی می‌خورین یا میوه؟!» یعنی در حقیقت شما حق انتخاب «نسکافه» ندارید!

اگرچه به‌نظر می‌رسد که فرد دارای حق انتخاب است؛ ولی در حقیقت این میزبان است که برایش تصمیم گرفته تا بین A و B یکی را انتخاب کند.YES SET یعنی ظاهرا حق انتخاب‌هایی به ما داده می‌شوند؛ ولی عملآ پیش فرض‌هایی هم به شکل تلویحی و پنهانی به ما تحمیل می‌شوند!

در چنین شرایطی معمولاً ما متوجه نمی‌شویم که اساسآ مقدمه‌ی موضوع نیاز به نقد دارد. مثل اینکه از شما بپرسند که «آیا موافقید که خانم‌ها هم اجازه‌ی انجام کارهای مردانه‌ای مثل موتور سواری را داشته باشند؟»… شما فکر می‌کنید که یا باید بگویید «بله» یا «نه» و حتی فکر می‌کنید «من اجازه دارم که بگویم بله یا نه!».

اما در واقع شخصی که این سوآل را از شما پرسیده چند تا «بله» به خورد شما داده است. یکی اینکه «رفتارها قابل تقسیم به زنانه و مردانه هستند.»؛ دوم اینکه «موتور سواری جزو رفتارهای مردانه است.»؛ و سوم اینکه «ما (پرسنده) حق اجازه دادن یا ندادن داریم!».

در حالی که سوآل اصلی باید این باشد که «این حق از کجا آمده که شما به دیگران اجازه این رفتار را بدهید یا ندهید؟!»

بنابراین در روشYES SET به گونه ای رفتار می‌شود که فرد یا گروه مورد نظر هر انتخابی کنند؛ به شما یک YES گفته اند.YES SET فضایی است که در آن پیش فرض‌هایی به خوردتان داده می‌شود بدون اینکه از شما بپرسند آیا با آن پیش زمینه‌ها موافقید یا نه.

( " افکار بلند با ایده ها رو به رو می شوند . افکار متوسط با اتفاقات و افکار ضعیف با آدم ها بحث می کنند " )

روش سقراطی این است که ما به گونه‌ای سوآل کنیم که آن پیش فرض‌ها و اطلاعات پنهان شده را به ما نشان بدهد و «زبان تهی شده» را به چالش بکشد. اساساً می‌گویند که این مدل گفت و گو که «آمایه‌ی آری» یکی از انواع آن است، مدل Impoverished است یعنی مدل «تهی شده». در این مدل، اطلاعات مهمی را که شما برای تصمیم گیری نیاز دارید از شما دزدیده‌اند و عملآ اطلاعاتی به شما می‌دهند که بخش مهمی از آن را حذف کرده‌اند.

این بخشِ از مدل «تهی شده» یا Impoverished Model ، باعث محدودیت در تصمیم گیری می‌شود. در واقع روش محدودیت ایجاد کردن برای انتخاب‌های شما این است که از نوعی زبان استفاده کنند. این روش (Impoverished Model)، نوعی بازی زبانی است که طی آن بدون اینکه شما بدانید، انتخاب‌های شما به دیگری واگذار می‌شود؛ حال آن دیگری ممکن است یک فروشنده آبجو باشد یا یک نهاد سیاسی.

 روش سقراطی روشی است که سوالات پنهان شده در Impoverished Model را برای شما آشکار و روشن می‌کند.

سقراط این کار را می‌کرد؛ یعنی در بازار شهر راه می رفت و مردم کوچه و بازار را به چالش می‌کشید. مثلآ می‌دید که در سنای آتن سناتوری سخنرانی می‌کند و می‌گوید: «شرافت ملی ما حکم می‌کند که با اسپارت وارد جنگ شویم!». آن گاه سقراط سؤال می‌کرد: «اولاً آیا شرافت یک ویژگی اخلاقی انسانی است یا این که می تواند قید نژادی، جنسی، ملی، شهری و… داشته باشد؟! یعنی آیا ما شرافت ایرانی و شرافت افغانی و شرافت پاکستانی داریم؟!… یعنی شرافت در پاکستان یک معنا دارد و در ایران یک معنا؟!»… اگر گوینده می‌گفت که: «بله…شرافت قابلیت این را دارد که قید ملیت بخورد…»؛ آن وقت سقراط می‌گفت: «خوب، مشخص کنید که تفاوت شرافت ایرانی با شرافت پاکستانی و شرافت افغانی در چیست!» و اگر گوینده می‌گفت که: «نه، قید ملیت نمی‌خورد.»؛ می‌گفت که: «پس چرا می‌گویید شرافت ملی؟!…باید بگویید شرافت. اما آیا شرافت حکم می‌کند که دو تا کشور با هم بجنگند؟!!… اصلاً خود شرافت چه تعریفی دارد؟ شما چگونه بین دو نفر آدم می‌توانید بگویید که این یکی شریف است و شرافت دارد و آن یکی نه؟!»… اما اگر گوینده می‌گفت که: «شرافت اصلآ تعریفی ندارد و مقوله‌ای حسی است. یک نفر را می‌بینیم و از او حس منفی می‌گیریم و می‌فهمیم که آدم غیر شریفی است!»؛ آن وقت می‌گفت: «الان من حسی دارم که می‌گوید ورود به جنگ بی‌شرفانه است, حالا چه ابزاری وجود دارد که بفهمیم حس شما درست است که ورود به جنگ را نشانه‌ی شرف می‌دانید یا حس من که ورود به جنگ را بی‌شرفی می‌دانم؟!!»…

خیلی از بیماران به ما مراجعه می‌کنند و معمولآ اولین جمله‌شان این است که: «افسرده‌ام». حالا اگر سوآل شما این باشد که: «از کی افسرده شدی؟»؛ وارد بازی او شده‌اید. یعنی پذیرفته‌اید که افسردگی در او وجود دارد؛ یعنی پیش فرض را قبول کرده‌اید. در حقیقت، سوآل شما باید این باشد که: «افسردگی از نظر شما یعنی چه؟ و شما از کجا فهمیدید که افسرده شده‌اید؟ آیا کسی این را به شما گفته؟ آیا حسی پیدا کرده‌اید؟ آیا فیلمی راجع به افسردگی در تلویزیون دیده‌اید؟…». اینجا هم با همان سوآلات سقراطی به جای اینکه در دام بازی بیافتیم؛ بیرون آن می‌ایستیم و بازی را نقد می‌کنیم.

سرانجام، این در بازار راه رفتن‌ها و به چالش کشیدن‌های مردم توسط سقراط منجر به این شد که سقراط را به جرم به انحراف کشیدن نسل جوان از طریق تشویش افکار عمومی و نشر اکاذیب، به دادگاه کشیدند و حکمش هم جام زهری بود که به دستش دادند و باید می خورد… شاید اولین شهید راه عقلانیت و فلسفه سقراط باشد؛ آن‌هم به دلیل تشویش افکار عمومی!

( " من هیچ چیزی را نمی توانم به کسی یاد بدهم ؛ من فقط می توانم آنان را وادار به فکر کردن کنم " )

یکی از ویژگی‌ها و تفاوت‌های جامعه مدرن با جامعه پیش‌مدرن این است که شما در جامعه مدرن توانایی این را دارید که سقراط وار عمل کنید. یعنی می‌توانید هر گزاره‌ای که به شما داده شده را زیر سوآل ببرید. آنچه به عنوان «آزادی بیان» شناخته می‌شود؛ یعنی داشتن این اجازه که همه‌ی گزاره‌های پذیرفته شده‌ی عرفی و فرهنگی و تاریخی را زیر سوال ببریم.

مثلآ سال‌هاست در آمریکا پذیرفته‌اند که سه نفر با آپولو ۱۱ به ماه رفتند و پرچم آمریکا را در کره‌ی ماه نصب کردند و ماه به تسخیر بشر در آمد… اما در دو دهه‌ی اخیر گروهی این موضوع را زیر سوآل برده‌اند و ادعا می‌کنند که ممکن است تمام این ماجرا یک بازی تبلیغاتی بوده باشد!…

یا اینکه باز هم در آمریکا که روایت رسمی و قرائت رسمی حکومت و تبلیغات این است که برج‌های دوقلو در ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ توسط القاعده منفجر شد؛ می‌بینید که بسیاری از افراد کتاب‌ها و مقالاتی نوشته‌اند که این موضوع را زیر سوآل برده‌اند و می‌گویند که عامل اصلی این اتفاق خود پنتاگون بوده؛ یا طرح وزارت خارجه یا CIA بوده است! من هیچ اطلاعاتی در زمینه‌ی پروژه‌ی سفر به ماه یا انفجار برج های دوقلو ندارم ولی به عنوان یک معلم تفکر نقاد از این که در یک جامعه بتوان «قرائت رسمی» را زیر سوال برد خرسند می‌شوم زیرا اگر در جامعه‌ای بتوان قرائت رسمی را زیر سوال برد و هیچ گزاره یا شخصی معاف از زیر سوآل بردن و به چالش کشیده شدن نباشد؛ در آن جامعه رویکرد عقلانیت سقراطی حاکم است.

سایت نویسنده

سقراط هنگامی که به اتهامِ فاسد کردنِ جوانان به محاکمه کشیده می‌شود، در دفاع از خویش در دادگاه خطاب به آتنیان می‌گوید:

شما مردمِ این شهر مانند اسبِ تنبلی هستید که احتیاج دارید برای این که به راه بیفتید خرمگسی گاهی به شما نیش بزند و من همچون آن خرمگس بوده‌ام که نیشَکی می‌زده‌ام و شما را به اندیشه وا‌می‌داشته‌ام و اکنون اگر مرا بکُشید، دیگری را مثل من نخواهید یافت.

برایان مگی

پاورقی کتاب: فلاسفه بزرگ

***

برخی و شاید بسیاری چیزها که در اصل غیر نرمال و ناهنجار هستند اما در سایه ی فرهنگ ایرانی ، عادی سازی شده اند .

به ندرت اتفاق می افتد که مدارس در ایران درست در روز اول مهر بازگشایی شوند و همه دانش آموزانی که در مدرسه ثبت نام کرده اند در نخستین روز در مدرسه حاضر شوند چون ذهنیت عمومی در ایران این طور تعریف شده است که مدارس در هفته اول مهر ماه به قول معروف « تق و لق » هستند و به آموزش پرداخته نمی شود . پس عقل ایجاب می کند تا وقت خود را در مدرسه تلف نکنیم .

انتظار عمومی این است که به محض آلودگی هوا و شرایط اضطرار آن مدارس سریعا تعطیل شوند بدون آن که لحظه ای درنگ و تامل شود که آیا مدارس منبع آلودگی هوا هستند و مهم تر این که این تعطیلی عمومی آیا کمکی به حل شدن مساله ی آلودگی هوا می کند یا نه ؟

مردم چنین می خواهند و مسئولان هم برای توجیه ناکارآمدی و حل مساله معمولا با این انتظارات همراهی می کنند .

در کشور دچار خشکسالی و بحران آب نیز تا کمی باران و یا برف شدت می گیرد باز انتظار عمومی ، تعطیلی مدارس است غافل از آن دانش آموزان باید بتوانند با همه ی شرایط سازگار شده و بر مشکلات فائق آیند .

مفهوم مدرسه ی زندگی چنین است و فراتر از دیوارهای « مدرسه » را هم شامل می شود .

داود سلیمی معلم وبلاگ نویسی که تجارب و فعالیت های خود را در وبلاگ اش منتشر می کرد و اکنون نزدیک به 8 سال است که دیگر مطلبی را در آن منتشر نکرده در پستی چنین با عنوان « شمارشگر آمار ورزش (دوچرخه سواری) بر روی پل روپسن در لیدینگو » چنین می نویسد : ( این جا )

« ورزش کردن یکی از برنامه های روزمره سوئدی هاست. ورزش برای این مردم تبدیل به یک عادت شده و روز و شب یا گرما و سرما نمی شناسد. روز سرد و برفی زمستانی باشد یا روز بارانی بهاری و یا روزی گرم از روزهای تابستان. و قابل تامل آن که این تعطیل کردن های یواشکی و زیر کار در رفتن ها برای خیلی ها به یک « نوستالوژی » تبدیل شده و از آن به عنوان خاطرات شیرین خود در دوران مدرسه یاد می کنند .

دویدن و دوچرخه سواری از ورزش های مورد علاقه اکثر مردم می باشد. در تمام خیابان ها و گذرگاه ها محل رفت و آمد دوچرخه و عابر پیاده پیش بینی شده است به گونه ای که جدا از محل تردد اتومبیل ها باشد تا راه بر هرگونه خطری بسته شود.

تصاویر زیر را از پل روپسن (حد فاصل استکهلم و لیدینگو ) محل عبور و مرور عابرین پیاده و دوچرخه سواران گرفته شده است . شهرداری لیدینگو با نصب سنسورهایی بر روی گذرگاه ، اقدام به ثبت آمار عبور دوچرخه ها در یک روز و کل روزهای گذشته شده از تحویل سال بر روی تابلوی دیجیتالی نموده است. این تابلو با عنوان تابلوی سلامتی مردم نامگذاری شده است .( واژه هالسا «معادل انگلیسی هلث» که روی تابلو ملاحطه می کنید به معنی سلامتی می باشد.) » .

 پل روپسن (سمت چپ قسمت بالای تصویر محل تردد ماشین هاست)

( آمار تردد دوچرخه از استکهلم به لیدینگو در یک روز به رنگ قرمز ، از ابتدای سال به رنگ آبی )

( تصویری از غروب بهاری از روی پل روپسن )

در حالی که هر ساله به صورت تصاعدی بر تعداد خودروها و موتور سیکلت ها افزوده شده و مسئولان هم اراده ای برای اجرای « قانون هوای پاک » و حل مساله ندارند ؛ چرا نباید استفاده از دوچرخه به یک عادت و فرهنگ در میان دانش آموزان و مردم تبدیل نشود و مفهوم و معنای زندگی فقط در تمایز و تفاخر اجتماعی و خود را متفاوت نشان دادن به هر قیمتی خلاصه شود ؟

رساندن دانش آموزان توسط اولیا به مدارس در ایران به یک فرهنگ عمومی تبدیل شده و بارها مشاهده کرده ام که والدین بچه هایشان درست تا رو به روی درب مدرسه مشایعت می کنند و حتی اجازه ی پیاده روی و تحرک به فرزندان را هم نمی دهند و از این جهت همیشه در مقابل مدارس ترافیک سنگین جریان دارد .

در شش ماه گذشته ؛ مدارس را چند بار به بهانه هایی این چنین تعطیل کرده اند هر چند برای آن که دچار « وجدان درد » نشوند ؛ جدیدا به جای تعطیلی از عبارت :

« مدارس غیرحضوری شدند » را باب کرده اند .

اما تعطیل کردن مدارس در هفته های پایانی قدمتی دیرینه دارد و آن هم جزئی از تقویم غیررسمی آموزش در ایران شده است .

تمایل جدی و قوی کادر مدرسه از مدیر و معاون گرفته تا معلم و سرایدار برای تعطیل کردن زود هنگام مدرسه و نیروی گریز از مرکز دانش آموزان برای فرار از آن موجب شده است تا زمان آموزش در ایران به یک طنز تلخ تبدیل شود و این که این شاخص مهم آموزش در ایران مانند سایر شاخص ها حتی از عقب مانده ترین کشورها هم عقب بیفتد .

مسئولان آموزش و پرورش هم برای « رفع تکلیف » و « خالی نبودن عریضه » برای مدارس و مدیران خط و نشان بکشند . جالب آن که ادارات و مناطق آموزش و پرورش پس از تعطیلات رسمی نوروز وضعیت بهتری از مدارس ندارند و انجام کارها را در زمان فعالیت رسمی به روزهای بعد حواله می کنند .

اگر مدرسه ایرانی نشاط آور نیست و یا به « مهارت های زندگی » پرداخته نمی شود ؛ اما راهش تعطیل کردن نیست .

واقعا چه دلیلی دارد که مدارس یک هفته پیش از پایان رسمی سال و نیز یک هفته پس از تعطیلات دو هفته ای نوروز تعطیل شوند و از خلال بر هم خوردن ساعت بیولوژیکی بدن (Circadian Rhythm) دانش آموزان در مدارس شاهد کسالت و خمودی و تنبلی دانش آموزان باشیم ؛ فصلی که در آن طبیعت زنده می شود و تحول و تغییر را در پیش می گیرد ؟

و قابل تامل آن که این تعطیل کردن های یواشکی و زیر کار در رفتن ها برای خیلی ها به یک « نوستالوژی » تبدیل شده و از آن به عنوان خاطرات شیرین خود در دوران مدرسه یاد می کنند .

  وزیر آموزش‌ و پرورش در آیین اختتامیه دومین رویداد ملی ستاپ گفت:  « اگر کاری کنیم سن دیپلم از ۱۸ به ۱۵ سالگی برسد و لیسانس را به ۱۸-۱۹ سالگی برسانیم و برای ۳ سالِ قبل از دبستان هزینه کنیم حتما کشور آیندۀ شکوه‌مندتری خواهد داشت » .

نمی‌دانیم آقای رضا مراد صحرایی با این گونه اظهار نظرها در صدد سرپوش گذاشتن بر استیصال خویش در حل مشکلات انباشته آموزش و پرورش است و یا به دلیل نا آگاهی از مسائل اساسی آموزش و پرورش دچار گمراهی‌ست و گمان می‌کند به کشف تازه‌ای نایل شده است.

ایشان گمان می‌کنند اگر کودکان سه سال زودتر به مدرسه بروند و سه سال زودتر لیسانس بگیرند ؛  « حتماً کشور آیندۀ شکوه‌مندتری خواهد داشت » .این گمان سست بنیان مانند این است که خیال کنیم اگر جنین‌ها شش ماهه متولد شوند، اگر نوزادان از دو ماهگی برخیزند و بنشینند، اگر کودکان از چهار ماهگی پهنه‌ی خانه را چهار دست‌وپا بپیمایند و از هفت ماهگی روی دو پا راه بروند و بدوند، اگر از ۸ ماهگی شروع به تکلم کنند و سخن بگویند، اگر از یک‌ سالگی شیر مادر را کنار بگذارند و قیمه و آبگوشت بخورند، اگر...، می‌توانند از دو سالگی از فروشگاههای سر کوچه برای مامان‌ها خرید کنند و چند سال بعد هم نان‌آورِ خانه شوند.

لازم است به ایشان و همفکران‌شان یادآوری شود که؛

رشد طبیعی انسان (و هر زیست مند دیگری) مراحلی دارد که هر یک از این مراحل باید طی شود تا رفتاری از وی سر زنَد و یا او قادر به انجام کاری شود. این رشد طبیعی علاوه بر ایجاد و استحکام ساختارهای جسمی و افزایش توانمندی‌های مکانیکی و فیزیکیِ بدن، تکامل ساختارهای عصبی و ارتقاء قابلیت‌های مغزی را نیز در بر می‌گیرد.

درست است که انسان امروزی به یمن فن آوری‌های نوین و غنای خارق‌العاده‌ی محیط زندگی به واسطه‌ی انباشت انواع وسایل لوکس و کارآمد و مدرن، الهام‌بخش بوده و موجب تسریع در رشد شناختی و توسعه‌ی دامنه‌ی هوش و استعداد در انسان شده است، اما آموزش و تربیت هرگز نمی‌تواند فرمایشی و دستوری باشد بلکه علاوه بر آرزوی محال و تأمین شرایط و امکانات و ایجاد مجال، توانایی جسمی و استعداد بدنی و آمادگی ذهنی - روانی و رشد مغز‌ی - عصبی را نیز می‌طلبد. اصلاً لازم نیست خواب های بزرگ برای آموزش و پرورش دیده شود بلکه کافی‌ست همین کارهای کوچک دم دستی به سرانجام درستی برسد.

اگر واقعاً رویای آینده‌ی شکوه مند برای این کشور در سر داریم، لازم نیست به فکر کاهش سن ورود به دوره‌های تحصیلی باشیم و اطفال سه-چهار ساله را به ساختمان‌های قوطی کبریتی خشک و خالی و بی‌محتوا و استعدادکُش -که مدرسه نامیده می‌شود- بکشانیم و سنّ لیسانس را به ۱۸ سالگی برسانیم.

کافیست محتوای معقول در برنامه‌ی آموزشی بگنجانیم.

به دروس مهارت‌محور و عمگرا بها دهیم و دانش‌آموزان را از رنج محفوظات بیهوده و زجر دهنده و خسته‌ کننده و بی‌مصرف برهانیم. 

بودجه‌ی آموزشی کافی در اختیار مدارس بگذاریم و غبار فقر از رخ سیستم آموزشی بزداییم.

فضای فیزیکی مناسب و کافی با امکانات لازم و کافی برای آموزش فراهم نماییم. از ازدحام دانش‌آموزان در کلاسهای درسی بکاهیم و نسبت بین معلم و دانش‌آموز و تراکم کلاسی را به عدد معقول برسانیم.

نیروی متخصص کافی برای ایفای نقش آموزگاری تربیت کنیم و از ورود فله‌ای و اتوبوسی جماعت غیرمتخصص و دوره ندیده، به آموزش و پرورش جلوگیری کنیم.

روندِ حراج فضاهای آموزشی تحت عنوان مولدسازی را -اگر هنوز ادامه دارد- متوقف کنیم.

حقوق کافی به معلمان بدهیم تا زندگی عزت مندانه داشته باشند و محتاج شغل دوم و سوم نباشند و بتوانند آموزش و پژوهش مادام‌العمر داشته و شبها سر آسوده بر بالین بگذارند و صبح‌ها با شوق و امید و انرژی و آرامش خاطر و حس سرفرازی در مدارس حضور یابند.

مواد درسی غیرکاربردی و صرفاً ایدئولوژیکی را حذف و از حجم برنامۀ آموزشی و ترافیک ذهنی دانش‌آموزان بکاهیم و با تُنُک‌سازی برنامه درسی، فرصت فراخ برای تکرار و تمرین دروس زندگی فراهم کنیم.

گامی در جهت برقراری عدالت آموزشی برداریم؛ از پول نفت، سهمی برای ساخت مدرسه به جای کانکس‌ها و چادرها و کپرها بخواهیم.

بساط مدارس خاص را برچینیم و به طبقه بندی و تفکیک دانش‌آموزان تحت عناوین مختلف خاتمه دهیم.

برای فرار از هزینه‌، به هر کسی و هرجایی مجوز مدرسه‌ی غیر انتفاعی ندهیم. میزهای کار و فضاهای گشت‌وگذار و امکانات و بستر تجربه و آزمایش و خطا و چالش و پویش را برای کودکان و نوجوانان فراهم آوریم. بساط سوگ و ماتم و غم و افسردگی و دلمردگی را از برنامه‌های آغازین مدارس جمع کنیم و راه رقص و بازی و شادی و ورزش و نشاط را باز بگذاریم تا آموزش‌های روزانه با تراوشِ هورمونهای شادی‌بخش و شور مثبت و احساس لذت شروع شود و فضای مدارس سرشار از امید و انرژی و شوق آموزش گردد.

کمتر حرف بزنیم و بیشتر عمل کنیم .

اصلاً لازم نیست خواب های بزرگ برای آموزش و پرورش دیده شود بلکه کافی‌ست همین کارهای کوچک دم دستی به سرانجام درستی برسد.

یک گام بی‌کلام، برتر از صد خیال خام!

اگر در مدرسه درس است، تا دیپلم بس است.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

  با اینکه مدارس فعلی به طور تبعیض‌ آمیزی در بیست و چند مدل ناعادلانه و طبقاتی تقسیم‌بندی شده‌اند ولی هنوز هم در گوشه و کنار مدارسِ خشک و بی‌روحِ عادی دولتی، ستاره بخت و اقبال دانش‌ آموزان مستعد هر از گاهی سوسو می‌زند.

یکی از دانش‌آموزان چند وجهی ؛ (دبیرستان باقرالعلوم حسین‌آباد مهرشهر) دانیال عبدلی دانش آموز پایه دهم رشته تجربی است.

امسال دانیال در قالب تیم باشگاه آریانا به پاس موفقیت‌شان در مسابقات دانش آموزی رباتیک استان، مجوز حضور در مسابقات بین‌المللی رباتیک در کشور برزیل را کسب کرده‌اند.

با معرفی و راهنمایی مدیر ساعی و دلسوز ( آقای ابریشم‌فروش‌زاده) در دفتر مدیریت با قهرمان رباتیک ناحیه ۴ کرج گفت و گویی می کنیم و از چرایی و چگونگی اتصال به دنیای پر رمز و راز رباتیک و مشوق‌های احتمالی تا نحوه تامین هرینه‌های سنگین این رشته مهیج و میزان همراهی خانواده و مساعدت مسئولین امر سخنانی رد و بدل می‌کنیم.

خلاقیت و تفکر انتقادی در جملات و نگاه‌های مهربان دانیال موج می‌زند.

نحوه عضویت در تیم رباتیک استان:

از کودکی شدیدا به رباتیک علاقه مند بودم و موضوع را با خواهرم در میان گذاشتم. ایشان با مشاهده میزان عشق و علاقه من، با تحقیق به آموزشگاهی مطمئن برای آموزش علمی و کاربردی رباتیک رسیدند. سپس موضوع را با پدر و مادرم در میان گذاشتیم. با اینکه هزینه‌ کلاس‌های رباتیک برای خانواده‌های متوسط و آسیب‌پذیر ، کمرشکن و سرسام‌آور است ولی وقتی اولیا شوق و اشتیاق زایدالوصف فرزندشان را دیدند به هر ترتیبی شده بی‌منت پسرشان را تا به امروز ساپورت مالی و معنوی کرده‌اند.

تلاش برای انتخاب شدن در تیم برون مرزی حداقل کاری بود که می‌بایست در قبال زحمات پدر و مادرم انجام می‌دادم.

آقای محمدی ؛ مدیر آموزشگاه رباتیک آریانا در فصل ثبت‌نام مسابقات با فراخوان بچه‌ها، تیم منسجمی از شاگردان قبلی و فعلی اش را فراهم و در مسابقات فیراکاپ شرکت کردیم.

خوشبختانه با کسب مقام اول این شهرآورد، مجوز اعزام به مسابقات جهانی برزیل را احراز نمودیم.

از بنیاد نصر تقاضای مساعدت دارم

متاسفانه مسئولین مربوطه و دولت هزینه اعزام به مسابقات جهانی برزیل را تقبل نکرده و به عهده خانواده‌ها و یا به اسپانسر و خیرین احتمالی حواله کرده است. از طرفی پدر و مادر من فقط برای ثبت‌نام و شرکت در مسابقات فیراکاپ داخلی تاکنون ۲۰ میلیون تومان پرداخته اند و دیگر تاب و توان پرداخت هزینه‌های مسابقات بین المللی برزیل را ندارند.

از طریق مدیر دلسوز دبیرستان باقرالعلوم و همچنین بچه‌های مدارس کمالشهر شنیدم که بنیاد نصر از دانش‌آموزان مستعد و خلاق همه‌جانبه حمایت کرده و مخارج این چنینی را پشتیبانی مالی می‌کند.

از مسئولین محترم بنیاد نصر ( آقایان نصر و مالمیر) خواهشمندم از این دانش‌آموز نخبه‌ رباتیک پشتیبانی نمایند. من هم قول می‌دهم ضمن خوانش عالی درسهایم از مسابقات برزیل دست پُر برگشته و برای کشورم مدال افتخار کسب کنم.

بنیاد نخبگان دقیقا کجای ماجراست ؟!

نخبگان فکری و ابزاری انسانهایی خلاق و متفاوت هستند . اگر حمایت به هنگام جامعه و خانواده پشت سرشان نباشد منزوی شده و یا با قمارِ زندگی خود و در تنگنا قرار دادن خانواده ریسک کرده و به آن‌ سوی آبها پر می‌کشند.

بن‌مایه پدیده فرار مغزها شاید رسیدن به امکانات مطلوب، تجربه آزادی‌های اجتماعی حداکثری و اشتغال متناسب با خلاقیت و نوآوری‌هاست.

گرچه فلسفه تاسیس « بنیاد ملی نخبگان » برای حمایت از افراد خلاق و نوآور می‌باشد ولی بهره‌مندی از خدمات نازل این بنیاد نیز نیازمند گذر از هفت‌خوان رستم و داشتن روابط رانتی است.

سوال بر زمین مانده آن است که دقیقا چه کسی و چه ارگانی باید پشتیبان عملی دانیال‌های خلاق مملکت باشند؟

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

گروه گزارش/

احمد محمودزاده معاون وزیر آموزش و پرورش و رئیس سازمان مدارس غیر‌دولتی یادداشتی را در روزنامه جام جم منتشر کرده و پرتال وزارت آموزش و پرورش آن را بازنشر کرده است .

محمودزاده در این یادداشت چنین می نویسد : ( این جا )

« مطابق قانون تأسیس و اداره مدارس و مراکز آموزشی و پرورشی غیردولتی مصوب سال ۱۳۶۷ و اصلاحیه سال ۱۳۹۵ درمجلس شورای اسلامی، نظارت و رسیدگی بر عملکرد این واحدهای آموزشی و پرورشی به عهده شورای سیاست گذاری، برنامه‌ریزی و نظارت مرکزی و نیز شورای نظارت استان و مراکز مستقر در حوزه ستاد و ادارات کل آموزش‌ و پرورش استان‌هاست.

این درحالی است که قانونگذار در بند «ت» و «ث» ماده ۵ و مواد ۱۵، ۱۶ و۱۷ قانون یادشده نیز در خصوص نظارت و تعیین شهریه مدارس و مراکز غیردولتی تعیین تکلیف کرده و در تبصره ذیل ماده ۱۸ قانون تاکید دارد که شهریه دریافتی مازاد بر قانون باید به اولیا بازگردانده شود.

همچنین براساس ماده ۳۵ همین قانون (قانون تاسیس و اداره مدارس و مراکز آموزشی و پرورشی غیردولتی)، قانونگذار تعیین و اعمال مجازات‌ها در برخورد با مدیران و موسسان مدارس و مراکز غیردولتی متخلف را به شورای سیاست گذاری، برنامه‌ریزی و نظارت مرکزی و شوراهای نظارت استان واگذار کرده است.

بر همگان روشن است که آموزش‌وپرورش امری حاکمیتی بوده و اجرای آموزش و نظارت بر حسن اجرای آن از وظایف ذاتی وزارت آموزش ‌و پرورش به‌عنوان یک دستگاه حاکمیتی است.

 همچنین واضح و مبرهن است که مدارس و مراکز آموزشی به دلیل ارتباط با جامعه دانش‌آموزی و خانواده‌ها حائز اهمیت ویژه است درحالی که روح قوانین و مقررات حاکم بر سازمان تعزیرات حکومتی، نظارت بر فعالیت‌های اقتصادی است‌؛ بنابراین ورود سازمان تعزیرات حکومتی به فضاهای آموزشی و پرورشی با قوانین مصوب، منافات دارد و موجب شکل ‌‌گیری نظارت‌های موازی، تعارض در تصمیم‌گیری و دخالت درامور قانونی وزارت آموزش‌وپرورش می‌شود.

البته ممکن است عده‌ای به مدارس مسئولان‌ یا مدارس برند اشاره کنند و استدلال بیاورند که این مدارس نظارت ‌پذیر نیستند و لازم است نهادی بالادستی بر امور آنها نظارت کند. در جواب اما باید گفت براساس دستورالعمل نظارت جامع برمدارس ومراکز غیر‌دولتی مصوب سال۱۳۹۶ و بخشنامه نظارت کیفیت بخشی سال ۱۴۰۱ و شاخص‌های اختصاصی، همه مدارس و مراکز غیر‌دولتی به صورت فرآیندی مورد بازدید مستمر ناظران و ارزیابان درسطوح ناحیه، منطقه، استان و سازمان قرار دارند و تخلفات همه مدارس مطابق ماده ۳۵ قانون تأسیس و اداره مدارس و مراکز آموزشی و پرورشی غیردولتی، بررسی می‌شود و با متخلفان برخورد قانونی صورت می‌گیرد » . ؛ اگر نظارت وزارت آموزش و پرورش بر مدارس و واحدهای زیر مجموعه ی خود موثر و کارآمد بود دیگر نیازی به ورود نهادهای خارج از آموزش و پرورش نبود

موضوع ورود سازمان تعزيرات حكومتي به مدارس غیرانتقاعی پدیده جدیدی نیست و در سال های پیشین نیز سابقه داشته است .

در سال 1394 نیز مرضیه گرد رئیس سازمان مدارس غیردولتی وزارت آموزش و پرورش به اقدام گشت تعزیرات واکنش نشان داده و چنین گفت:‌ ( این جا )

«با توجه به سیاست‌های کلی ابلاغی و اسناد بالادستی وزارت آموزش و پرورش، ‌تمام مراجع از جمله سازمان تعزیرات حکومتی و به تبع آن ادارات کل استان‌ها حق ورود به حوزه آموزش و پرورش را ندارند و هرگونه دخالتی در امور مدارس و مراکز غیر دولتی بدون مجوز وزارت آموزش و پرورش ممنوع است."

گُرد با اشاره به حاکمیتی بودن نهاد آموزش و پرورش افزود: نظارت و کنترل بر امور اقتصادی و هماهنگی مراجع قیمت گذاری و توزیع کالا از وظایف سازمان تعزیرات حکومتی و ادارات کل آن است و فعالیت مدارس و مراکز آموزشی غیردولتی از مصادیق فعالیت اقتصادی نبوده و دانش آموزان و نونهالان کشور نیز هم مصداق آن تعاریف نیستند » .

نخستین پرسش « صدای معلم » از رئیس سازمان مدارس غیرانتفاعی آن است که اگر مطابق تفسیر ایشان ورود گشت تعزیرات به مدارس بر خلاف نص صریح قانون بوده و « تخلف » محسوب می شود چرا وزارت آموزش و پرورش در مراجع ذی صلاح اقامه ی دعوی نمی کند ؟

آیا با عنوان کردن این که آموزش و پرورش در ایران نهادی حاکمیتی است ( در حالی که اصلا چنین نیست ) می توان از نظارت فرار کرد ؟

عنوان شده و می شود که جنس فعالیت و امور در مدارس غیرانتفاعی از نوع « اقتصادی » نیست و این در حالی است که بر خلاف نظر این مقام وزارت آموزش و پرورش برخی از این مدارس در عمل تبدیل به « بنگاه های اقتصادی » شده اند و تفاوت آنا فقط در سر در و یا تابلوی ساختمان است .

وقتی کارشناسان و متخصصان دلسوز آموزشی سخن از « کالایی شدن » آموزش به میان آورده و نسبت به فراگیر شدن و عادی شدن آن و نیز تبعات این امر هشدار می دهند ؛ دیگر نمی توان به سخنان مسئولان که در ظاهر یک چیز بیان می شود اما در عمل چیز دیگری در جریان است ؛ اعتماد کرد .

رئیس سازمان مدارس غیرانتفاعی از « روح حاکم » سخن به میان آورده و ورود تعزیرات به مدارس غیرانتفاعی را مخالف « قوانین مصوب » می داند اما آن چه قابل تامل است آن است که ایشان وارد روح و برآیند غالب در مدارس غیرانتفاعی نمی شود.

 بر اساس قانون تأسیس و اداره مدارس و مراکز آموزشی و پرورشی غیردولتی قرار بود حضور و فعالیت  این گونه مدارس موجب ارتقای جایگاه نظام تعلیم و تربیت کشور شود و البته بر ارتقای کمی و کیفی مدارس دولتی هم تاکید شده بود .

آیا در حال حاضر واقعیت واقعا چنین است و یا فعالیت مدارس غیرانتفاعی به تمایز و تفاخر اجتماعی و نیز احساس حقارت و حسادت در نظام آموزشی و جامعه ی ایران انجامیده است ؟

آیا این گونه مدارس واقعا تجسم « مدرسه زندگی » هستند ؟

توسعه ی این گونه مدارس در حالی گزارش ها و پژوهش ها خلاف آن را نشان می دهند ، کدام بار را از دوش آموزش و پرورش برداشته است ؟

در میزگرد علمی – تخصصی با عنوان : " بررسی و نقد پدیده تنوع مدارس در نظام آموزشی ایران " که به مناسبت هفته پژوهش برگزار شد و « صدای معلم » آن را منتشر کرد ؛ ( این جا ) نتایج پژوهش توسط بهزاد نظری عضو هیات علمی جهاد دانشگاهی دانشگاه تهران در مورد مدارس غیرانتفاعی چنین بیان شد : آیا با عنوان کردن این که آموزش و پرورش در ایران نهادی حاکمیتی است ( در حالی که اصلا چنین نیست ) می توان از نظارت فرار کرد ؟

« مدارس غيردولتي نيازمند نظارت دقيق اند که باید همراه با اقدامات لازم براي اصلاح نگرش منفي مردم به اين نوع مدارس مورد توجه جدی قرار گیرد. مجوزهاي تاسيس آن نيز بايد به افراد ذي صلاح تعلق گيرد »

روزنامه ی همشهری در فروردین 1396 در گزارشی چنین نوشت : ( این جا )

« موضوع ورود سازمان تعزيرات حكومتي به مدارس، سال گذشته نيز مطرح شد و البته به سرانجامي نرسيد. در حالي‌ كه هر سال آموزش و پرورش آماري از تخلفات مالي و اداري اين مدارس را منتشر و آنها را تأييد مي‌كند و در شرايطي كه بسياري از اين تخلفات اصولا گزارش نمي‌شوند تا رسيدگي شوند، خيلي‌ها كليد حل اين مشكل را ورود يك دستگاه ناظر بي‌طرف مانند تعزيرات حكومتي مي‌دانند. البته آموزش و پرورش تا‌كنون موفق شده مانع ورود اين سازمان شود.

مديركل مدارس غيردولتي آموزش و پرورش در اين‌ باره مي‌گويد: «تعزيرات حكومتي حق ورود به مدارس غيردولتي را ندارد مگر اينكه شاكي خصوصي داشته باشد كه آن هم نمي‌تواند حكم دهد بلكه بايد موارد به شوراي نظارت سازمان مدارس غيردولتي ارجاع شود.

كار سازمان تعزيرات حكومتي ناظر به امور اقتصادي است در حالي‌ كه فعاليت مدارس غيردولتي، امور فرهنگي و آموزشي است. ما از طريق شوراي سياست گذاري، برنامه‌ريزي و نظارت مركزي، پرونده مؤسس متخلف را به هيأت تخلفات اداري مي‌فرستيم؛ ضمن اينكه امكان استرداد شهريه در قانون در گذشته نبود كه در قانون جديد وجود دارد.» 

مثال نقض اين سخنان مديركل مدارس غيردولتي وزارت آموزش و پرورش در حالي است كه روزنامه همشهري 12دي گزارشي از آگهي فروش مدرسه‌اي غيردولتي در يكي از شهرستان‌هاي استان تهران را منتشر كرد و مسئولان وزارت آموزش و پرورش نيز تخلفات مؤسس اين مدرسه غيردولتي را تأييد كردند. با وجود وعده پيگيري از سوي معاون وزير و رئيس سازمان مدارس غيردولتي تا‌كنون هيچ خبري از نحوه برخورد با مؤسس اين مدرسه غيردولتي متخلف منتشر نشده است.

نكته ديگري كه بسيار اهمیت دارد اينكه مؤسسان بسياري از مدارس غيردولتي افراد حقيقي يا حقوقي با نفوذي هستند به‌طوري كه آموزش و پرورش در هيچ دوره‌اي جرأت برخورد با تخلفات آنها را نداشته است.هنوز چند ماهي مانده به پايان سال تحصيلي، در مدارس غيردولتي بازار ثبت نام‌هاي چند ميليوني از دانش‌آموزان داغ است و آموزش و پرورش نيز چشم خود را به روي تخلفات آنها بسته است.

امسال با آنكه هنوز شهريه سال تحصيلي آينده تعيين و اعلام نشده، مدارس غير دولتي با افزايش 20درصدي از والدين، پيش ثبت‌نام مي‌كنند. والدين دانش‌آموزان بنا به دلايلي مانند نبود نظارت، رسيدگي نشدن به شكايت آنها و شهرت مدرسه از شكايت و پيگيري موضوع منصرف مي‌شوند » .

بدون تردید ؛ اگر نظارت وزارت آموزش و پرورش بر مدارس و واحدهای زیر مجموعه ی خود موثر و کارآمد بود دیگر نیازی به ورود نهادهای خارج از آموزش و پرورش نبود ضمن آن که اصل نظارت و مفهوم آن در جلوگیری از تخلفات قابل دفاع و منطقی است و مسئولان وزارت آموزش و پرورش منطقا نباید ترسی از این امر داشته و می باید که به جای مقابله و یا جبهه گیری از آن استقبال کنند .

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

 حوالی ساعت عشق، ۱۶ اسفند طبق معمول چهارشنبه‌ها در حال آماده شدن برای حضورِ دلی بر سر کلاس‌های سه‌سالانه علمی « بنیاد فرهنگی آموزشی نصر » در کمالشهر کرج هستم.

در آخرین لحظه خروج از منزل و در اتفاقی نادر، موبایلم فراموش شده و بی‌سلاح از منزل بیرون می‌زنم.

وسط راه متوجه این خسران عظما و نقصان ابدی می‌شوم. از شما چه پنهان، انگار جهان بر سرم آوار می‌شود. قصد برگشت به منزل دارم ولی چشم‌های نگران دانش‌آموزان منتظر در ذهنم تجسم شده و از برگشت منصرف می‌شوم.دار و نداریم گئدیر الدن...

خلاصه مسیر کوتاه مهرشهر تا کمالشهر برایم به سفری مشقت بار و طولانی بدل می‌شود.انگار دار و ندارم را به یغما برده‌اند یا وسط راهی که نابلد هستی وِیز گوشی‌ت پنچر شده باشد.خلاصه به هر زحمتی شده سر ساعت خودم را به مدرسه می‌رسانم. یکی از همکاران با مشاهده احوال پریشانم می‌پرسد: اتفاقی افتاده؟

رنگ به رخسار نداری پسر؟

در پاسخ می‌گویم: موبایلم رو خونه جا گذاشتم. انگار روح و روانم را به مسلخ برده‌اند و...

همکارم که کمی شوخ طبع است فوری می‌گوید:آی شیطون نگران لو رفتن پیامهای گوشیت هستی پس....

می‌گویم: نه استاد، گوشی من رمز و رازی نداره . موبایلِ معلم خبرنگاری، پاک پاک هستش و تحت کنترل از ما بهتران...

سرکلاس ثانیه‌ها برایم به دقیقه مبدل می‌شود. حسابی گیج و واجم مثل مار زخم خورده به خود می‌پیچم.

زندانی موبایل خویشیم و...

خلاصه دو جلسه کلاس درس برایم در حد یک ماه سپری می‌شود و زندانی در خویشم.

این داستانِ سه ساعت جدایی یک معلم خبرنگار از گوشی موبایلش می‌باشد.

خدای من !

ما را چه شده؟

هیچ شماره‌ای از هیچ کس را حفظ نیستم. انگار تمام زندگی،اطلاعات شخصی، تعاملات اجتماعی و در یک کلام هویت‌ام به گوشی موبایل گروه سه پیچ خورده است و... این قدر وابستگی و اعتیاد به گوشی
مگه میشه؟ مگر داریم ؟

واهمه از بی‌موبایلی و بی‌اینترنتی ؛ (نوموفوبیا) وابستگی شدید به تلفن همراه عوارض شدید روحی‌ روانی و جسمی درپی خواهد داشت.

مدارس در محاصره گوشی‌های دانش‌آموزان

این داستان قریب به اتفاق من و شما در مواجهه با گوشی‌های هوشمند اندروید است.

احتمالا گوشی‌های ما به محبوب‌ترین همدم، امین‌ترین دوست و خلاصه به جعبه سیاه زندگی‌مان بدل شده‌اند.

زنگ مدرسه خورده نخورده ناخودآگاه مثل برق و باد به سمت محبوب گم گشته به پرواز درمی‌آیم و با لایی کشیدن راه را در رسیدن به وصال مطلوب و محبوب قیچی می‌کنم.

راستی؛

 انتظارمان چقدر واقع‌بینانه و مهمتر از آن چقدر قابل اجرا و عملیاتی است؟

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

سعادت یک جامعه فقط در توسل و تمسک به خرد و اندیشه ورزی است و نه غوطه خوردن در توهمات و تنبلی تاریخی و تکرارهای خودخواسته .  نزدیک به حدود یک سال پیش و در 13 فروردین 1402 یادداشتی را با عنوان « "نیرنگستان صادق هدایت " و تراژدی لوث و بی محتوا کردن آداب و رسوم خوب ایرانی توسط ایرانیان » به رشته ی تحریر درآوردم . (این جا )

همه گیر شدن و انتشار عمومی ماجرای « همای سعادت » در ارتفاعات البرز در سطح بسیار گسترده موجب شد تا رجعتی به ابتدای سالی داشته باشم که اکنون در روزهای پایانی آن به سر می بریم .

« زنده یاد « صادق هدایت » کتابی دارد به نام « نیرنگستان » .

این کتاب توسط موسسه توسعه عدالت منتشر شده و چاپ اولش به سال 1355 باز می گردد .

یکی از وجوه مهم تمایز صادق این نویسنده نواندیش با سایر نویسندگان ایرانی ، هنر و پایداری او در مبارزه با « خرافات و خرافه گرایی » است .

کتاب نیرنگستان مجموعه ی کاملی از تلاش های این نویسنده فقید ایرانی در لیست کردن این خرافات در جامعه کهن ایرانی است .

صادق هدایت می نویسد :

« سرزمین ایران علاوه بر این که چندین قرن تاریخ پشت به سر دارد ، مانند کاوران سرایی است که همه قافله های بشر از ملل متمدن و وحشی دنیای باستان مانند گلدانی ، آشوری ، یونانی ، رومی ، یهودی ، ترک ، عرب و مغول پی در پی در آن بار انداخته و یا با هم تماس و آمیزش داشته اند . شاید در ناخودآگاه ذهن بسیاری از ایرانیان ؛ تجدید دوباره شکوه و عظمت برخی سلسله ها و امپراطوری های ایران باستان همچنان زنده و روشن باشد اما بدون تردید این مسیر با تقدیرگرایی ، تنبلی فراگیر و منیت های مدرن و تغییر شکل داده  و جمعی به دست نمی آید .

از این رو کاوش و تحقیق درباره ی اعتقادات عوام آن نه تنها از لحاظ علمی و روان شناسی قابل توجه است بلکه برخی از نکات تاریک فلسفی و تاریخی را برایمان روشن خواهد کرد و پس از تحقیق و مقایسه این خرافات با خرافات سایر ملل می توانیم به ریشه و مبداء آداب و رسوم ادیان ، افسانه ها و اعتقادات مختلف پی ببریم . زیرا همین قبیل افکار است که همه مذاهب را پرورانیده ایجاد نموده و از آن ها نگه داری می کند ، همین خرافات است که کله ی آدمیزاد را در دوره های گوناگون تاریخی قدم به قدم راهنمایی کرده ، تعصب ها و فداکاری ها ، امیدها و ترس ها را در بشر تولید نموده است و بزرگ ترین و قدیمی ترین دلداری دهنده آدمیزاد به شمار می آید و هنوز هم در نزد مردمان وحشی و متمدن در اغلب وظایف زندگی دخالت تام دارد . چون بشر از همه چیز می تواند چشم بپوشد مگر از خرافات و اعتقادات خویش .

به قول یکی از دانشمندان ، « انسان  یک جانور خرافات پرست است » و هرگاه تحقیقات و کاوش مفصل تری راجع به این گونه افکار بنماییم به حقیقت این مطلب پی خواهیم برد ولی این کار از موضوع ما خارج است ... »

« ولی چیزی که مهم است باید دانست همه این افکار عجیب و غریب و متضاد گاهی خنده آور و زمانی شگفت انگیز که به نام خرافات شهرت دارد آیا در اثر تراوش فکر ملی پیدا شده یا نه و رابطه آن ها با یکدیگر چیست ؟

پیداست که توده ملت در همه جای دنیا تنها به فکر زندگیست و هیچ وقت چیزی را اختراع نمی کند ، ولی در هر زمان حتی در محیط های خیلی بدوی و اولیه در میان توده منفی که تشکیل اکثریت را می دهند کسانی پیدا می شوند که فکر می کنند و اختراع می نمایند یا به عبارت دیگر افکار و احساسات توده مردم را گرفته به صورت جمله های احکام آمیز در می آورند و از همین طبقه است که توده عوام دانش و اعتقادات خودش را می گیرد . ولی باید دانست که یک قسمت این عادات و خرافات که امروزه در نظر جامعه زشت و ناپسند می آید بی شک فکر ایرانی آن ها را ایجاد نکرده است بلکه در نتیجه معاشرت با نژادهای بیگانه و به واسطه ی فشارهای مذهبی و خارجی تحمیل شده است ... »

«  ... خرافات هم مانند همه گونه عقاید و افکار زندگی به خصوص دارد ، گاهی به وجود می آید و جانشین خرافات دیگر می شود و زمانی هم از بین می رود . ترقی علوم ، افکار و زمان به این کار خیلی کمک می نماید . بسا اتفاق می افتد که یک دسته از آن ها را از بین می برد در صورتی که یک دسته ی خیلی سخت تر جای آن ها را می آورد . البته اگر آن ها را به حال خود بگذارند جنبه ی الوهیت خود را تا دیر زمانی نگه می دارد چون مردم عوام آن ها را مانند مکاشفات و وحی الهی دانسته به یکدیگر انتقال می دهند .

برای از بین بردن این گونه موهومات هیچ چیز بهتر از آن نیست که چاپ بشود تا از اهمیت و اعتبار آن کاسته ، سستی آن را واضح و آشکار بنماید .

مخصوصا می بایستی هر کدام جداگانه تحقیق بشود زیرا نباید اشتباه کرد که این افکار پوسیده هیچ وقت خود به خود نابود نمی شوند .

چه بسیار کسانی که پای بند هیچ گونه فکر و عقیده ای نمی باشند ولی در موضوع خرافات خونسردی خود را از دست می دهند و این از آن جا ناشی می شود که زن عوام این افکار را به گوش بچه خوانده است و بعد از آن که بزرگ می شود هر گونه فکر و عقیده ای را می تواند بسنجد ، قبول و یا رد بکند مگر خرافات را چون از بچگی به او تلقی شده و هیچ موقع نتوانسته آن را امتحان بکند ، از این جهت تاثیر خودش را همیشه نگه می دارد و پیوسته قوی تر می شود و در مقابل اعتراضی که می شود می گوید :

« النفوس کالنصوص » .

در کتاب نیرنگستان و در صفحه 109 ؛ صادق هدایت در مورد این پرنده چنین می نویسد :

« همای "« نام مرغیست مشهور که به استخوان خوردن معروف است چنان که سعدی گفته :

همای بر سر مرغان از آن شرف دارد

که استخوان خورد و جانور نیاز دارد

و جمعی گفته اند که آن کرکس است که مردار خورد و از آن جنس بسیار است و همای به سعادت معروف است . چنان که گویند سایه ی آن بر سر هر کس افتد پادشاهی و دولت یابد و لغت همایون کنایه از این معنی است یعنی سعادتمند .... در تاریخی دیده شده که در جزایر قریب به چین و از خنک طیور غریب به هم رسند .... و در این کتاب نوشته اند که هما مرغیست به جثه کبوتر و منقار زرد و بال آن سبز و زمردی و اندک سپیدی دارد و دم آن مله رنگست و در آن جزیره بر هیچ زمین و شاخ ساکن نگردد و همیشه در حرکت است و به مرتبه ای اضطراب و جنبش دارند که ماده آن بر پشت نر بیضه گذارد و متعدد نیز نگردند و بیشتر از سالی نیز عمر نکنند . » روشنگری و پرسشگری هزینه دارد و مرارت و سختی می طلبد و نمی توان بی آن که ردی بر جای گذاشت ؛ مشعل سعادت را بر بلندی نشاند و آن را پاس داشت .

البته در این کتاب ارزشمند برای سایر پرندگان مانند کبوتر ، هدهد ، جغد ، مرغ ، خروس ، خروس سفید ، خروس پیر ، طوطی ، کلاغ ، بلبل ، لک لک ، سبز قبا ، گنجشک ، چلچله ، زاغ و کبک نیز قضایا و فرمول هایی آورده شده است که در فرهنگ عمومی ساری و جاری بوده است .

در ماجرای رویت همای سعادت در شبکه‌های اجتماعی ، برخی او را به هما سعادت زن نقی معمولی در سریال پایتخت ربط داده‌اند .

طیفی هم رویت آن را به علامت‌‌ امید بخشی از خوب بودن حال محیط ‌زیست ایران دانسته و آواز شجریان را روی ویدیوی آن گذاشته‌ بودند .

عده ای هم گفته‌اند این یک نشانه امیدواری برای اتفاقات خوشایند در کشور است .

احسان محمدی می نویسد :

«  در این میان علیرضا شهرداری تیمارگر پیروز یوزپلنگ از دست رفته، نوشته که نگران است با موج خرافه‌ گرایی ، کسانی برای شکار به سراغ این پرنده بروند. حرف درست و نگران ‌کننده‌ای است و کار سخت دوستان محیط‌ بانم در منطقه را این ویدیو سخت‌تر کرد .....

 این حجم از توسل به خرافه در کشورمان تکان دهنده است. چند سال پیش می‌خواندم که بین سال های ۸۵ تا ۹۰ بیشترین کتاب‌هایی که از کتابخانه‌ها قرض گرفته شده حول موضوعات جادو،  رمالی، اسطرلاب، فال گیری و طالع بینی بوده بوده است . »

تردیدی نیست که خرافات و خرافه گرایی خاص و محدود به کشورهایی مانند ایران نبوده و در سایر ملل حتی توسعه یافته و پیشرفته نیز مشاهده می شود اما آن چه باعث تامل و البته تاسف می شود ؛ هم نوایی و ترویج چنین خرافاتی توسط طبقه و یا گروهی است که « روشنفکر » نامیده می شوند و نخستین وظیفه و ماموریت آنان در جامعه باید ترویج تفکر و نقادی باشد .

پرسش این است که آیا در فقدان تفکر و پرسش گری و مطالبه گری و صرفا با رویت یک پرنده بدون آن که تغییر محسوسی در عادات و فرهنگ عمومی جامعه حاصل آید و « تنبلی اجتماعی » رفتار غالب مردمان باشد ؛ می توان به یک کشور توسعه یافته جهش کرد ؟

هر چند این روشنفکران در فضای یاس و نامیدی خودخواسته که جامعه آن را برگزیده از کلید واژه « امید » برای دمیدن در کالبد نیمه جان و حیت بی روح این جماعت بهره می برند اما نکته این جاست که این دسته از افراد حاضر نیستند با سلاح « تفکر انتقادی » به پیکار با پوپولیسم فراگیر و مخدّر برخیزند و راهی نو و متفاوت به دیگران نشان دهند و این که سعادت یک جامعه فقط در توسل و تمسک به خرد و اندیشه ورزی است و نه غوطه خوردن در توهمات و تنبلی تاریخی و تکرارهای خودخواسته .

شاید در ناخودآگاه ذهن بسیاری از ایرانیان ؛ تجدید دوباره شکوه و عظمت برخی سلسله ها و امپراطوری های ایران باستان همچنان زنده و روشن باشد اما بدون تردید این مسیر با تقدیرگرایی ، تنبلی فراگیر و منیت های مدرن و تغییر شکل داده  و جمعی به دست نمی آید .

روشنگری و پرسشگری هزینه دارد و مرارت و سختی می طلبد و نمی توان بی آن که ردی بر جای گذاشت ؛ مشعل سعادت را بر بلندی نشاند و آن را پاس داشت .