ایران به عنوان کشوری با تنوع قومی، زبانی و فرهنگی، همواره با چالش‌هایی در زمینه اداره و انسجام ملی رو به رو بوده است. در این میان، نظریه فدرالیسم در ادوار مختلف به عنوان یکی از مدل‌های پیشنهادی برای اداره کشور مطرح شده که موافقان و مخالفان بسیاری دارد. 

در این نوشتار با تمرکز بر جغرافیای رفتاری، به نقد و بررسی این نظریه در بستر ایران می‌پردازیم.

جغرافیا به عنوان علمی که به مطالعه پدیده‌های مکانی و روابط بین انسان و محیط می‌پردازد، نقش مهمی در فهم چالش‌های پیش روی کشورها دارد. 

جغرافیای رفتاری، شاخه‌ای از این علم است که به مطالعه چگونگی تأثیر عوامل روان شناختی، اجتماعی و فرهنگی بر تصمیم‌گیری‌های فضایی انسان‌ها می‌پردازد. در واقع، این شاخه به دنبال پاسخ به این سوال است که چگونه مردم فضا را درک و تفسیر می‌کنند و چگونه این ادراک بر رفتارها و تصمیمات آنها تأثیر می‌گذارد. 

در مورد فدرالیسم، جغرافیای رفتاری به ما کمک می‌کند تا بفهمیم چگونه احساس تعلق به یک منطقه خاص، هویت‌های منطقه‌ای و تصور از مرزها می‌تواند بر تمایل افراد به خودمختاری بیشتر تأثیر بگذارد.

واقع امر این است که فدرالیسم مشروط به نگاه توسعه ای احتمالا بتواند با توجه به ویژگی‌های فرهنگی خاص هر ایالت (استان) سیاست‌های مناسبی را در زمینه آموزش، زبان و هنر اتخاذ کنند. برای مثال در مناطقی که زبان مادری مردم غیر از فارسی است، مانند کردستان، آذربایجان و خوزستان، فدرالیسم می‌تواند به آموزش زبان مادری در مدارس و حفظ و ترویج آن در جامعه کمک کند.

اما این همه ماجرا نیست.

فدرالیسم می‌تواند منجر به تقویت احساسات هویتی منطقه‌ای و در نتیجه تعارض بین هویت‌های مختلف شود. این امر می‌تواند به افزایش تنش‌های قومی و حتی خشونت منجر شود. به عنوان مثال، در مناطقی که دارای تنوع قومی و فرهنگی هستند، فدرالیسم می‌تواند منجر به بروز تنش‌هایی بین گروه‌های مختلف شود.  تمرکز بر اصلاح ساختارها و قوانین موجود، تقویت نهادهای مدنی و افزایش مشارکت مردم در اداره امور می‌تواند رویکرد مؤثرتری برای حل مشکلات کشورمان باشد .

همچنین، فدرالیسم می‌تواند منجر به تشدید نابرابری‌های فضایی در سطح کشور شود. ایالت‌های برخوردارتر می‌توانند از منابع بیشتری برای توسعه خود استفاده کنند، در حالی که ایالت‌های کمتر برخوردار ممکن است با مشکلات بیشتری رو به رو شوند.

در نهایت؛

در شرایطی که احساسات هویتی منطقه‌ای قوی‌تر از احساس تعلق به کل کشور باشد، فدرالیسم می‌تواند منجر به تجزیه کشور شود.

نتیجه:

مهم‌ترین نقد وارد بر نظریه فدرالی شدن ایران از منظر جغرافیای رفتاری، عدم توجه کافی به پیچیدگی‌های هویتی و فرهنگی در ایران است.

چگونگی تعامل هویت‌های مختلف با یکدیگر و تأثیر آنها بر تصمیم‌گیری‌های فضایی، از جمله مسائلی است که باید به طور دقیق مورد بررسی قرار گیرد.

فدرالی شدن ایران یک مسئله پیچیده و چندوجهی است که نیازمند بررسی دقیق از زوایای مختلف، از جمله جغرافیای رفتاری است. تا زمانی که به طور کامل درک نکنیم که چگونه عوامل روان شناختی، اجتماعی و فرهنگی بر تصمیم‌گیری‌های فضایی در ایران تأثیر می‌گذارند، نمی‌توانیم به طور قطعی مزایای فدرالیسم را بیش از معایبش بدانیم.

مخلص کلام اینکه در شرایط فعلی، با توجه به چالش‌های منطقه ای و نبود تجربه کافی، فدرالیسم نمی‌تواند راهکار مناسبی برای مدیریت کشور باشد. لذا تمرکز بر اصلاح ساختارها و قوانین موجود، تقویت نهادهای مدنی و افزایش مشارکت مردم در اداره امور می‌تواند رویکرد مؤثرتری برای حل مشکلات کشورمان باشد.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

گروه تشکل ها/

تب مجازی و غیرحضوری علاوه بر مدارس به تشکل ها هم سرایت کرده است .

هفتمين كنگره انجمن اسلامي معلمان كشور پنجشنبه نهم اسفند به صورت مجازی برگزار شده و در پایان انتخابات شورای مرکزی این تشکل هم انجام پذیرفت .

اطلاع رسانی مشخصی از قبل برای برگزاری این نشست سراسری صورت نگرفت .

کانال رسمی این تشکل میزان مشارکت در انتخابات را 44 / 91 درصد اعلام کرده است .

پیش از این کنگره سازمان معلمان ایران در 25 بهمن در سالن معلم اداره آموزش و پرورش منطقه 3 تهران با حضور اعضای سازمان معلمان ایران و میهمانان دعوت شده برگزار شد و در بخش مجمع عمومی، انتخابات به صورت الکترونیکی و غیرحضوری با مشارکت اعضای این تشکل از سراسر کشور انجام پذیرفت .

بر خلاف سازمان معلمان ایران که مشروح سخنرانی های دبیر کل و سایر میهمانان در سایت و کانال این تشکل منتشر گردید اما انجمن اسلامی معلمان ایران که قدمت فعالیت آن به ابتدای انقلاب اسلامی باز می گردد ترجیح داد همه چیز فقط در اعلام اسامی منتخبان شورای مرکزی خلاصه شود .

پیش از این نشست مشترک دبيران كل تشكل های سه گانه مشتمل بر انجمن اسلامی معلمان ایران ، مجمع فرهنگیان ایران اسلامی و سازمان معلمان ایران  با علیرضا کاظمی وزير آموزش و پرورش برگزار گردید .

با وجود گزارش های انتقادی متعدد « صدای معلم » و نیز معلمان کنش گر در مخالفت با تعطیلی های فله ای مدارس اما موضع این سه تشکل تاکنون موضع مشخصی در این مورد ابراز نکرده اند .

پایان گزارش/

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

خراسان رضوی

ایلام

   از آنجا که سه کارکرد اصلی آموزش و پرورش ؛ اجتماعی کردن، کیفیت بخشی به آموزش و در نهایت تولید و ترویج عدالت در کشورهاست (مطالعات استراتژیک ریاست جمهور،1400) باید اندیشه کرد که آیا این سیستم در کشور، موفق به اجرا و نهادینه کردن این سه عامل بوده است یا خیر؟ آیا نسبت به سال های قبل وضعیت بهتری در این سه ملاک پیدا کرده ایم یا بدتر شده است؟ اینکه سهم آموزش و پرورش از تولید ناخالص کشور تقریبا 2 درصد است و بودجه مهم است کاملا قبول ، اینکه اذعان می شود که کمبود نیروی انسانی هست و یک عامل مهم نتایج نامقبول در آزمون های بین المللی تیمز (2019 و 2023) معلول گزینش های سطحی معلمان بوده است هم متین! اما آیا ناگهانی به این اهداف مهم خواهیم رسید؟

آیا این مشکلات متغیرهای تک عاملی هستند ؟ نقش مدیران و مجریان چه بوده است؟ نقش فرایندهای گزینش این بزرگواران چطور؟!

در باب اجتماعی کردن دانش آموزان که به زعم من ریشه ای ترین نظر ، نیاز و خواسته ی نسل امروز است غالبا دغدغه ی من در کلاس درس و یا مدیریت مدارس، احترام به نظر و نیاز جمعیتی بوده که تصمیمات گرفته شده جان و مال و آرامش آن ها را تحت تاثیر قرار می داده است . طوری که در زمان مدیریت، چندین بار شیوه ی مدیریتی ، اهداف، منابع و روش خود را به رای دانش آموزان و مخاطبین مدرسه گذاشتم .

نظر و نیاز آنها را شنیدم و تا جای ممکن طبق نظر ایشان برنامه ها را جلو بردم . در این راه منکر کمبود ها و مشکلات هم نشدم اما واضح و شفاف و همه فهم این قبیل مسائل را برای ایشان باز کردم و با آنها در هر فرصتی باب گفت و گو را گشودم .

« تنها زمانی می توانیم بگوییم محیط مدرسه خوب است که با ضرورت های رشد روانی سالم دانش آموزان هماهنگ باشد » . آلفرد آدلر (به نقل از جواهر ساز،1379)

سوال این است که آیا مردم و دانش آموزان بابت این گفتمان از من ناراضی تر می شدند؟

جالب این است که آنها اینگونه گفت و گو را مساوی با دراز کردن دست برای کمک و همکاری می دیدند تا درماندگی و ضعف به بن بست رسیده . یادم می آید مشکلی در مدرسه را به عنوان مدیر مدرسه مطرح کردم و بابت آن از دانش آموزان دبستانی نظر خواستم، . تا آخرین زنگ تفریح اکثر دانش آموزان می آمدند و نظر می دادند و نظرات شان مرا شگفت زده می کرد که چگونه یک کودک می تواند این قدر وسعت دید داشته باشد .

روزهای بعد پدر یکی از دانش آموزان که تخصصش همین بود به من مراجعه کرد و راهکارهای بسیار خوبی داد. این همه برکت و همکاری فقط با یک نظرخواهی انجام نشده بود بلکه حس ارزشمندی و تعلق در دانش آموزان برای آنها در برابر مشکلات مدرسه، تعهد و دغدغه ایجاد کرده بود .

در کلاس درس نمایندگان کلاس با رای 100% دانش آموزانم انتخاب می شوند و برای هر درس یک نماینده می گذارم و تاکید می کنم اینها نمایندگان شما بچه ها هستند تا حق شما را از ارکان مدرسه بگیرند . یکی از علت های پرخاشگری نسل جدید هم همین است ، چون می بیند مدیرانی که از 2 یا 3 نسل قبل تر از او هستند به دادن حق قانونی و مدنی او راضی نیستند و آنها اصلا در اولویت برنامه ریزی ها در عمل نیستند و در نهایت با نمایشی از مردم سالاری حق او را ضایع کرده اند.

دیده و شنیده ام که از وضعیت موجود ناراحت و ناراضی هستند اما به دلیل برخوردهای گازانبری و تهدیدات همراه با سرکوب و تحقیر به خود اجازه ی بروز فکر و هیجانات خود در این زمینه ها را نمی دهند !

شیوه های ارزشیابی ما چگونه است ؟

آیا نظرات و طرح های جدید معلمان و دانش آموزان به صورت رسمی پذیرفته ، بررسی و ثبت می شود و یا صرفا برای یک مسابقه و نمایش موقتی مورد استفاده است ؟

آیا از خود پرسیده ایم چرا در میان نسل آلفا که فرزندان نسل زد هستند این قدر اعتیاد به مواد مخدر، فضای مجازی و مشکلات ارتباط و دوست یابی و ازدواج وجود دارد؟ یک عامل همین است که آنها در حضور نسل های قبل احساس ارزشمندی و جرئت بروز سالم و شفاف هیجانات و افکار خود را ندیده اند و باور ندارند. بچه ها را از محیط دنیای واقعی بیش از حد ترسانده ایم و آنها را در محیط های مجازی رها کرده ایم.(جاناتان هایت،2023) تا مزاحم ما نشوند .

جالب است که جدیدا یکی از اعضای مهم شورای انقلاب فرهنگی گفته است که « ما قائل به دسته بندی نسل ها به زد و آلفا و بتا نیستیم » .

یک دانش آموز که در دوره ی دبستان درست اجتماعی شده است می تواند در بحث آموزش و جاری کردن عدالت در خانواده و جامعه نقش پررنگی ایفا کند و با اعتماد به نفس بالا مطالعه و مطالبه کند .

مهمترین سازمان و وزارت خانه ی آینده ساز در هر مملکتی آموزش و پرورش است . همان طور که می بینیم دهه هاست که افراد با عوض شدن دولت عوض می شوند و جالب است که آمادگی این عوض شدن را هم دارند که البته هیچ نوع ارزشیابی درستی هم از مدیران عوض شده انجام نمی گردد و گزارش به مردم توسط یک داور عادل و آزاد داده نمی شود . هیچ فرایندی برای انتخاب مدیران میانی توسط مردم وجود ندارد و در نهایت عده ای که خود را از همان ابتدا همه کاره و مشکل گشا می دانسته اند با دخالت ها و رایزنی و به قولی پارتی بازی یکی را به ریاست و مدیریت می رسانند.  انگار این کشتی هیچ مسافری جز آنها ندارد .

این گونه بذل و بخشش ها که فراوان است ، زندگی را شبیه به بازی مافیایی کرده است که از قبل برنده بودن مافیا در آن ضمانت شده است . اینجا شهروندانی هستند که واقعا بد بازی می کنند و شهر را دودستی تحویل مافیا داده اند. خیلی وقت ها ما به شهروندان، شهر را می بازیم نه به مافیای مشخص شده. مردم یا خسته اند و دخالتی ندارند و یا از غرض شخصی بگو مگویی موقتی شکل می گیرد، وقتی به حلقه ی گمشده ی جامعه امروز که حمایت از کارگزار شجاع، متخصص و عادل برخاسته از رای مردم می باشد ننگریم، قربانی قطعی، آینده است .

آیا این گونه می خواهیم توسعه پیدا کنیم ؟ هرگز.

طرح راهکار:
فرض اصلی این طرح:

دلیل وجود مشکلات و معضلات اصلی در بدنه و محتوای سیستم آموزش و پرورش فعلی، فرایندهای گزینشی و نظارتی تحزب گرا، قوم گرا و ظاهرگرایی است که برخاسته از نظرات و ضروریات ذهنی اقلیتی ناآشنا به بدیهیات مردم سالاری و شایسته سالاری می باشد.

پس:

از آنجا که به نظر می رسد نظر، ضرورت و نیاز معلمان در هیچ موضوعی به صورت علمی بررسی و اجرا نمی شود و عمده نارضایتی ایشان از همین ماجراست ؛ اگر روزی برای انتخابات مدیرکل استان، مدیر شهرستان و معاونین، معلم نمونه و... را در نظر بگیرند و در دو جمعه متوالی کاندیداها معرفی و به صورت مجازی و حضوری رای گیری انجام شود بسیاری از نارضایتی ها حل و فصل خواهد شد و مدیران در میان مردم و برای مردم عاشقانه و متعهدانه کار خواهند کرد و از عوض شدن واهمه ندارند و برای برگزیده شدن ذوق نخواهند کرد و برای رسیدن به این هدف دست به هرکاری نخواهند زد. همین فرایند در مدارس برای تعیین مدیر و معاونین انجام خواهد شد و مطمئنا روابط و به تبع آن بازده ی کاری معلمان بهبود و افزایش خواهد یافت . کاندیدها توسط معلمان که شورای سیاست گذاری انتخابات را تشکیل می دهند مشخص خواهند شد. این شورا شامل تمام نمایندگان معلمان در تمام مدارس منطقه خواهند بود .

این شورا در فرصتی یک ماهه برنامه ها و اهداف و روش های کاندیدها را بررسی می کنند و به آن ها مجوز ورود به انتخابات را خواهند داد .(هزینه به صورت اضافه کار انتخابات قابل پرداخت است) سابقه ی افراد در جدول ارزشیابی کمترین میزان امتیاز را دارد .

در درجه اول اهداف، روش ها و برنامه ها هستند که هر چقدر مساله محورتر و واقع گراتر و هدف مندتر باشند و طبق قانون قابل وصول تر، امتیاز بالاتری کسب خواهد کرد .

نظارت بالینی

شورای سیاست گذاری انتخابات می تواند هر 4 ماه یک بار صلاحیت فرد مورد نظر را بر مبنای گزارشات و نظارت های بالینی احراز نمایند و بر ادامه ی کار ایشان نظارت دقیق شود که در این نظارت بهتر است رضایت دانش آموزان، اولیا و معلمان مد نظر باشد و به ترتیب از بیشترین به کمترین امتیاز مورد نظر باشد . در این نظارت در درجه ی اول میزان رسیدن به اهداف فرد بر مبنای برنامه ی سالانه می باید مورد ارزیابی باشد تا قضاوتی عادلانه تر انجام شود.

از طرف دیگر می باید یک بازبینی کلی در مورد امتیاز و مزایای آنها که مسئولیت خطیرتر را در این سیستم قبول می کنند در نظر گرفت . یک دانش آموز که در دوره ی دبستان درست اجتماعی شده است می تواند در بحث آموزش و جاری کردن عدالت در خانواده و جامعه نقش پررنگی ایفا کند و با اعتماد به نفس بالا مطالعه و مطالبه کند .

امروزه مشاهده می شود معلمان به دلیل تاخیر در پرداخت اضافه کار و سیستم نادرست اعطای تقدیرنامه و پاداش حتی حاضر نیستند سرگروهی درسی را به عهده بگیرند چه برسد به مراتب بالای معاونت و مدیریت و این مهم بستگی زیادی به تقویت کننده ها و پیامدها دارد.

به نظر، بسیاری از بودجه های حوزه ی پرورشی که انتظار است مهارت محورتر شوند تا مراسم محور صرف این امر مهم شود ارزشمند است و ما بعد از چند سال نتایج این کار علمی را در سطح صف و ستاد خواهیم دید .

مجری و ناظر این امر، حوزه ی پرورشی وزارت آموزش و پرورش به همراه شورای عالی آموزش و پرورش در استان ها و شهرستان ها خواهند بود .

نتایج اجرای این طرح:

- نزدیک تر شدن به شایسته سالاری

- کاهش نگاه حزبی و سیاسی در انتصابات

- واقع گرا شدن افراد در تعریف مسئله و حل مسئله

- علاقه مند شدن افراد نخبه و متخصص برای بر عهده گرفتن مسئولیت ها

- اجرایی کردن مفاهیم و بدیهیات علمی توسط نخبه ها به جای اجرای سیاست های دیکته شده ی غیرعلمی .

- کاهش شدید ریاکاری در سیستم آموزش و پرورش و گسترش صدق و راستی در معلمان و دانش آموزان.

- پاسخ گو شدن و رفتن به سمت مشارکت و همکاری برای توسعه

- توسعه برای رسیدن به حیات طیبه و رشد همه جانبه مدارس و به تبع آن سلامت و سربلندی کشور عزیزمان.

منابع :

مطالعات استراتژیک ریاست جمهوری 1400
کتاب نسل مضطرب نوشته جاناتان هایت
سایت صدای معلم ایران

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

گروه گزارش/

 - آیا عملکرد « اداره کل ارزیابی عملکرد و پاسخ گویی به شکایات وزارت آموزش و پرورش » به ارتقای فرهنگ پاسخ گويی و شفاف ‌سازی انجامیده است ؟

- آیا ارتقای مديران در چارچوب ضوابط و نتايج حاصل از ارزيابی عملكرد صورت می گیرد ؟ واحدی که هنوز از مدیریت یک سامانه ناتوان است واقعا چه انتظاری باید داشت و قرار است کدام « تحول » را در دستگاه تعلیم و تربیت رقم بزند .

- آیا مردم از وضعيت عملكرد حوزه‌های ستادی و اجرايی اطلاع دارند و عملکرد این مجموعه به « افزايش اعتماد عمومی » منجر گردیده است ؟

- آیا فعاليت‌ها و اقدامات حوزه‌های ستادی و اجرايی از طريق بازخوردهای نتايج ارزيابی « نظام مند » شده است ؟

  - آیا از نتايج به دست آمده از ارزيابی عملكرد و تدوين واقع بينانه آنها در جهت تصحيح اهداف، سياست‌ها، وظايف و برنامه‌های حوزه‌های ستادی و اجرايی و بررسی فلسفه وجودی آنها استفاده می شود ؟

- آیا حوزه‌ها و واحدهايی كه عملكرد برتر داشته‌اند با استفاده از ساز و كارهای مختلف و مناسب مورد « تشویق و بازشناسی » قرار می گیرند ؟

- آیا حوزه‌ها، واحدها و ادارات نمونه ای كه بالاترين رتبه و عملکرد را كسب نموده‌اند به مراجع ذيربط معرفی شده اند ؟

- آیا به حوزه‌ها و واحدها و ادارات در خصوص عملكرد ضعيف و غيرقابل قبول آنها ؛ تذکرات جدی و لازم داده می شود و به اطلاع « افکار عمومی » می رسد ؟

- آیا اداره ارزیابی عملکرد و پاسخ گویی به شکایات وزارت آموزش و پرورش در سطوح « سه گانه » در جریان آن چه در « مدرسه و کف » آن می گذرد هست و یا حتما باید شکایتی و یا گزارشی تنظیم و ارائه شود تا مسئولان بفهمند در سیستم مشکل و یا گرهی وجود دارد ؟

- آیا ارتباط منطقی و نظام مند میان سطوح سه گانه مدیریتی در این حوزه تعریف شده است ؟

سلیمی، مدیرکل ارزیابی عملکرد و پاسخ گویی به شکایات در آیین افتتاحیه اولین گردهمایی رؤسای ادارات ارزیابی عملکرد و پاسخ گویی به شکایات استان‌ها چنین می گوید : ( این جا )

 « تجربه‌گردانی، انتقال دانش و توانمندسازی نیروی انسانی از چشم‌اندازهای مهم وزارت آموزش و پرورش است. همچنین کیفیت‌بخشی به مدارس دولتی و افزایش تعاملات بین‌ سازمانی از جمله اهداف برگزاری این نشست محسوب می‌شود .

وی با تأکید بر اهمیت تجربه‌گردانی و افزایش دانش افزود: بهره‌گیری از تجربیات مشترک، بهبود فرآیندهای آموزشی و مدیریتی در وزارت آموزش و پرورش را به همراه دارد.

سلیمی با اشاره به ضرورت تبدیل سازمان به یک نهاد یادگیرنده خاطرنشان کرد: برای ایجاد تحول در سازمان‌ها، باید به سمت سازمان یادگیرنده حرکت کنیم .

وی همچنین شاخصه اصلی دولت وفاق ملی را ارتباط مؤثر با مردم دانست و افزود: انتظار داریم مدیران ارزیابی عملکرد و پاسخ گویی به شکایات، با پی گیری جدی مسائل و مشکلات مطرح‌شده از سوی مردم در جهت رفع آن‌ها اقدام کنند » .

مدیرکل ارزیابی عملکرد و پاسخ گویی به شکایات در حالی سخن از « لزوم ارتباط موثر با مردم » می گوید که مدیران این حوزه تمایل چندانی به برگزاری نشست های خبری و پاسخ گویی به افکار عمومی ندارند .

به عنوان مثال در یک دهه ی اخیر و با وجود انتشار نقدهای فراوان در رسانه « صدای معلم »  فقط یک مورد پاسخ گویی دیده می شود . ( این جا )

در نشست خبری که به تازگی توسط حجت الاسلام محمدحسین  پورثانی معاون  پرورشی و فرهنگی وزارت آموزش و پرورش برگزار شد این مقام مسئول گفت : ( این جا )

« این آسیبی در آموزش و پرورش است این که مجری و ارزیاب یکی است. این اشکال است.

کجای دنیا مجری و ارزیاب یکی است ؟

کجای دنیا مجری و ناظر یکی است؟

 می گویم چه خوب من خودم دارم این کار را انجام می دهم ؛ چقدر هم خوب انجام می دهم ! »

اگر یک معلم از عملکرد مدیر یک اداره شکایتی داشته باشد باید به همان مدیر زیردستی مراجعه کند که توسط مدیر بالاتر او منصوب شده است ؟

آیا این وضعیت منطقی و قابل قبول است ؟

چرا به فرض استقلال نسبی که « حراست ها » در مجموعه ی آموزش و پرورش دارند ؛ واحدهای رسیدگی به شکایات از آن بی بهره اند و معلمان مجبور می شوند برای احقاق حقوق قانونی خود به بخش های خارج از آموزش و پرورش مراجعه کنند ؟

آیا به فرض اداره ارزیابی عملکرد و رسیدگی به شکایات در یک منطقه ی آموزشی می داند که در مدارس شورای معلمان برگزار می شود ؟  آیا مصوبات به نحو درست و کامل پی گیری می شوند ؟

چند درصد از « آیین نامه اجرایی مدارس » اجرا می شود ؟

آیا وزیر آموزش و پرورش که این مجموعه زیر نظر او فعالیت می کنند به این مسائل از طریق « گزارش عملکرد » اشراف و آگاهی دارد ؟

واحدی که هنوز از مدیریت یک سامانه ناتوان است واقعا چه انتظاری باید داشت و قرار است کدام « تحول » را در دستگاه تعلیم و تربیت رقم بزند .

پایان گزارش/

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

گروه گزارش/

همان گونه که پیش تر نیز آمد ( این جا ) ؛ نشست خبری حجت الاسلام محمدحسین  پورثانی معاون  پرورشی و فرهنگی وزارت آموزش و پرورش با موضوع « هفته گرامی داشت امور تربیتی و تربیت اسلامی » در محل وزارت آموزش و پرورش ساختمان علاقه مندان و در سالن اجتماعات این معاونت روز سه شنبه 30 بهمن برگزار گردید .

آن چه در زیر می آید ؛ پرسش های « علی پورسلیمان ؛ مدیر صدای معلم » از معاون  پرورشی و فرهنگی وزارت آموزش و پرورش و پاسخ وی می باشد .

  مقدمه :

نیکدل در تابستان 1399 نوشت: « هر اقدامی که به عناوینی ظاهرا زیبا بخواهد حق و سهم و جیب معلم را دولتی و در واقع جیب نهادهای دولتی و عمومی کند، در واقع دست در جیب معلمان کرده است. اگر راست می‌گویند، کمک کنند نظارت و مشارکت فرهنگیان بر عملکرد صندوق افزایش پیدا کند» .

اول اسفند 1403، يکصد نفر از مطالبه گران صندوق ذخيره فرهنگيان در دفتر مرکزي صندوق حضور يافتند .

در حاشيه گزارش « صفنا » از اين نشست، منصور مجاوري پنجشنبه دوم اسفند در این کانال نوشت :

تقاضا می‌گردد یک نشست تخصصی با دعوت از کلیه مطلعین ، حقوقدانان و کارشناسان اقتصادی و دست اندرکاران صورت پذیرد.

برای همیشه این ابهام مخالفین توسعه اقتصادی فرهنگیان که از تابستان ۱۴۰۰ این را مطرح نموده، وضعیت قانونی صندوق ذخیره را شفاف و صریح بیان نمایند.

مسئولین کشور و مجلس نشینان محترم بتوانند قانون این حق مسلم چندصدهزار نفری فرهنگیان که حدود سی سال از حق و حقوق خود سرمایه گذاری نمودند را نهایی نمایند تا دیگر کسی نگران مسئولیت حقوقی یا حقیقی در ارتباط با صندوق ذخیره فرهنگیان نباشد.

به منظور حمايت عملي از پيشنهاد منصور مجاوري ، خدمت يک ميليون و هشتصد هزار عضو ( مالکان آجر به آجر اين ابر موسسه اقتصادي ) مروري بر مطالب صداي معلم مي اندازيم که از دير باز در اين باره نوشته شده است:

قسمت اول :

دوشنبه اول دي ماه 1393 صداي معلم نوشت:

پيشنهادات سازمان معلمان ايران ( شوراي منطقه شش) :

با توجه به تبصره ماده 8-13 اساسنامه صندوق ذخيره فرهنگيان :

«  هيأت امنا مي تواند براي تدوين سياست ها و خط مشي هاي ميان مدت و بلند مدت موسسه و نيز ساير اموري که لازم مي داند شوراي سياست گذاري تشکيل دهد . تعداد اعضاء وظايف و اختيارات آن شورا مطابق دستور العملي خواهد بود که به تصويب هيأت امنا مي رسد » .

در سايه همدلي ، تعامل ، همفکري بين تشکل هاي مدني فعال در آموزش و پرورش با مسئولين محترم ( هيئت امناء ، هيئت مديره و مديريت عامل ) صندوق ذخيره فرهنگيان در کنار همراهي موثر  آقاي عادل عبدي مشاور آگاه مقام محترم وزارت آموزش و پرورش در امور تشکل هاي فرهنگيان ، برنامه ريزي مشترکي صورت بگيرد تا :

1- مکانيسمي طراحي شود تا در آينده هيچ مدير عاملي از صندوق ذخيره فرهنگيان اعلام نکند :

« هنوز پس از دو و نيم ماه كه من آمده‌ام، شركت‌هاي جديد كشف مي‌شود و با وجود تلاشي كه وجود دارد هنوز هم شركت‌هاي وابسته به صندوق مشخص نيست و هيچ چيز منسجمي در صندوق وجود ندارد و داشته‌هاي صندوق دقيقا مشخص نيست » .

2- کليه تشکل هاي مدني فعال در آموزش و پرورش ضمن حفظ مواضع تشکيلاتي خود هر چه سريع تر کارگروه صندوق ذخيره خود را تشکيل و به مشاور محترم جناب آقاي عبدي معرفي نمايند .

3- اين کار گروه ها در تعامل با نماينده و يا نمايندگان هيئت امنای محترم صندوق ذخيره فرهنگيان آیين نامه و دستور العمل شوراي سياست گذاري را تنظيم نمايند .

4- اولين شوراي سياست گذاري صندوق ذخيره فرهنگيان با حضور نمايندگان تشکل هاي فرهنگيان و نمايندگان صندوق به صورت پايدار تشکيل شود .

سياست هيئت امناء ناپايدارتر است زيرا با تغيير دولت ها ممکن است سياست ها به سرعت تغيير کند ولي سياست تشکل ها پايدارتر هستند و تغيیرات کندتر و با شيب ملايم تر انجام مي شود .

( ادامه دارد )

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

تربیت قرار است به رشد و تعالی همه‌جانبۀ شخصیت افراد کمک کند. چرا نمی‌تواند و چرا تربیت رسمی و تربیت غیررسمی ما متوهم و ناکارآمد است؟

هم نشانه‌های ناکارآمدی تربیت و هم دلایل آن زیاد است.

الان فقط می‌خواهم از یک نکته صحبت کنم؛ نکته‌ای که هم نشانۀ ناکارآمدی است و هم از یکی از دلایل انحراف و سردرگمی تربیت است. هنوز یک تشکیلات سلسله‌ مراتبی ناکارآمد و دیرفهم برای مدارس تصمیم می‌گیرد .

همان‌گونه که در این کشور مقامات آمار و ارقام الکی می‌دهند، همان‌گونه که هر کس مال‌ومنالش را به رخ می‌کشد، همان‌گونه آمار و اعداد ضعف‌ها را می‌پوشانند و همان‌گونه که کمیت ابزاری برای فرار از واقعیت‌هاست؛ در تربیت هم همه کمیت را پیش می‌کشند و به جای کیفیت قالب می‌کنند. در خانه، مدرسه و وزارتخانه، اعداد و ارقام معرف کیفیت و موفقیت هستند. ‌

در تربیت کمی والدین برتری فرزندشان را با تعداد کلاس‌هایی که می‌روند نشان می‌دهند، ضعف‌های تربیتی را با خرید و تأمین امکانات می‌پوشانند، با محاسبۀ عدد و رقم هزینه‌هایی که برای مدرسه و انواع آموزش‌ها می‌کنند نشان می‌دهند که چقدر در مورد تربیت فرزندشان حساسیت دارند، به تعداد جوایز و مدال‌هایی که فرزندشان کسب کرده است می‌بالند، و حتی اگر بگویند هدف یادگیری است به نمره و کارنامه بهای زیادی می‌دهند.

در تربیت کمی مدرسه به تعداد قبولی‌هایش در کنکور و المپیادها و مسابقه‌ها افتخار می‌کند، تعداد برنامه‌ها و فوق‌برنامه‌ها ملاک برتری است، موفقیت‌ها با آمار و ارقام نشان داده می‌شوند، و هر چیزی در مورد دانش‌آموزان و معلم‌ها و والدین به عدد و رقم ختم می‌شود.

در تربیت کمی، وزارتخانه همۀ دستاوردها را با آمار ثابت می‌کند، همیشه اعداد نشان می‌دهند که کارهای زیادی انجام شده و می‌شود، آمار مدال‌ها در المپیادها و مسابقه‌های جهانی ملاک موفقیت محسوب می‌شود، و حتی اگر واقعیت‌ها نشانه‌های آشکاری از ناکارآمدی و ضعف، عقب‌افتادگی و دیرفهمی باشند باز هم کمیت معادل کیفیت است؛ چه قبول کنید و چه قبول نکنید.

زندگی بچه‌ها را هدر می‌دهیم

حتی اگر به گزارش‌ها و اخباری که گاهی دربارۀ مدارس بعضی از کشورهای پیشرفته می‌رسد توجه نداشته باشیم، این واقعیت وجود دارد که نگاه دنیا به تربیت و آموزش در حال تغییر و تحولی شگرف است.

اهداف تربیتی، آموزش، تدریس، کتاب، معلم، مدرسه، و مسائل وابسته دیگر، در طول همین سه دهۀ اخیر با تحلیل‌ها و بازنگری‌های متفاوتی مواجه شده و در مورد هر یک چالش‌های جدید و غیرمتعارفی رخ داده است.

ما هم‌چنان درگیر دیرفهمی خودمان هستیم و از چیزهایی صحبت می‌کنیم که با نگاه امروزی گاه حتی ابلهانه و دور از عقل سلیم است. هنوز دغدغۀ تغییرات کتاب‌های درسی را داریم، هنوز بود و نبود کنکور موضوعی لاینحل است، هنوز سر تأثیر نمره و معدل بحث داریم، هنوز معلم‌مان به شدت درگیر معیشت است.

هنوز اولویت‌های مدرسه چیزهایی هستند که واقعاً اهمیتی ندارند.

هنوز تربیت رسمی با تربیت غیررسمی در تعارض است.

هنوز یک تشکیلات سلسله‌ مراتبی ناکارآمد و دیرفهم برای مدارس تصمیم می‌گیرد، هنوز وزارت آموزش‌ و پرورش یک تشکیلات تربیتی نیست، هنوز اصرار بر اسناد و اندیشه‌هایی داریم که فقط وقت‌مان را تلف می‌کنند، و هنوزِ هنوز داریم زندگی بچه‌ها را هدر می‌دهیم.

این نظام فرهنگی و تربیتی ما را به جایی نمی‌رساند. این نظام حتی برای آرمان‌ها و ایده‌های خودش حاضر به هزینه کردن نیست.

بفهمیم و بپذیریم که دیر می‌فهمیم.

این تربیت باعث عقب‌ماندگی جامعه می‌شود و با اصراری که به شعارمداری و بیهوده‌کاری داریم، هیچ‌وقت دلیل عقب ماندن‌مان را تشخیص نمی‌دهیم. داریم دور خودمان می‌چرخیم.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

آذربایجان شرقی