آذربایجان غربی

  درست مثل قوطی کبریت مچاله شده بود، آن اتوبوسِ وامانده. دور و برش، آدم‌ها مثل مورچه های سرگردان، بالا و پایین می‌رفتند، صدای جیغ و شیون با بوی خون و بنزین در هم پیچیده بود. شش تا گلِ نشکفته، پرپر شده بودند، بیست و هفت تا هم زخمی، با تن و روحِ پاره پوره.

باز هم همان حکایتِ تلخِ همیشگی. باز هم ناکارآمدی، بی نظارتی و سیستمِ زهوار در رفته. همه تقصیر را انداختند گردنِ دیگری، مثل توپِ فوتبال، از این اداره به آن سازمان، از آن نهاد به این ارگان. قانون بود، کاغذ پاره بود، ابلاغیه بود، جوهر روی کاغذ بود، اما کو اجرا ؟ کو نظارت؟ کو دلسوزی؟ هیچ. پوچ. مثل همیشه، هیچ.

چند روزی سروصدا بود، توی روزنامه ها و تلویزیون، چند تا عکسِ دلخراش، چند تا مصاحبه ی آبکی، چند تا وعده ی توخالی. بعد، مثل آبی که روی خاک بریزند، همه چیز فروکش کرد. انگار نه انگار اتفاقی افتاده. انگار نه انگار شش تا زندگی از دست رفته، بیست و هفت تا آینده تباه شده.

روزها گذشت.....

خبر حادثه کم‌رنگ شد. مردم به زندگی روزمره بازگشتند. جاده، خسته و فرسوده، همچنان به پیش می‌رفت. اتوبوس‌های دیگر، با دانش‌آموزان دیگر، از روی خون‌های خشک شده رد می‌شدند.

گویی هیچ‌ چیز تغییر نکرده بود.

حافظه‌ی فراموش‌کار ما، بار دیگر به خواب رفت. تا حادثه‌ی دیگری، خاطرات تلخ را بیدار کند.

و جاده، همچنان به پیش می‌رود…

***

حضور وزیر آموزش و پرورش در میان خانواده های دانش آموزان کرمانی که در حادثه واژگونی اتوبوس جان باختند و تشکر مردم از ایشان :

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

  تحقق توسعه و پیشرفت در هر جامعه ای در گرو نشاط جامعه است. جامعه با نشاط می تواند نیروی انسانی کارآمد و باانگیزه را تربیت کرده و پرورش دهد.

لذا با توجه به اهمیت موضوع ضرورت دارد که شما به عنوان عالی‌ترین مقام آموزش و پرورش در نقش خدمتگزار واقعی به مردم ظهور پیدا کنید و با به کارگیری نیروهای کارآمد و هم سو با دولت و برکناری چهره هایی که منفور جامعه فرهنگیان هستند زمینه نشاط اجتماعی را بیش از پبش برای آنان فراهم نمایید.

وقتی معلمان در هر جامعه ای دیده شوند و صدایشان شنیده شود بدون شک در آن جامعه نشاط اجتماعی ایجاد می‌شود و نسلی کارآمد تربیت می‌شود ، و با تربیت چنین نسلی می‌توان به جرأت گفت که شما توانسته‌اید نقش خود را به درستی ایفا نمایید و تمام توان خود را برای توسعه و پیشرفت کشور به کار بسته اید و توانسته‌اید وزارت آموزش و پرورش را در ریل اصلی خود قرار دهید.

درست است که در مسیر توسعه، پیشرفت و تعالی جامعه، نخستین گام مولفه وفاق، وحدت و همدلی است اما شما خود نیک می‌دانید که در فضای حاکم بر آموزش و پرورش نیروهای جناح مخالف کمر به زمین زدن دولت چهاردهم بسته‌اند و تمامی افراد به جا مانده از جناح مخالف هم قسم و هم پیمان شده‌اند که با ایجاد فضای امنیتی چنان رعب و وحشتی در دل معلمان این مرز و بوم بیندازند که حتی به اعتراض فکر هم نکنند.

 جناب آقای کاظمی

به عنوان یک کنش گر تعلیم و تربیت از شما تقاضا دارم که در چارچوب اختیارات، وظایف و مسئولیت هایی که بر عهده دارید، این فضای امنیتی را بشکنید و با به کارگیری نیروهای همراه و هم سو با دولت چهاردهم در جهت پیشرفت کشور گامی موثر بردارید. و در این مسير نشان دهید که نظام جمهوری اسلامی به بانوان و در به کارگیری آنان در جایگاه‌های مدیریتی نگاه ویژه دارد.

جناب آقای کاظمی

در عمل ثابت کنید که بانوان نقش بسیار مهمی در نهاد خانواده و از جمله تعلیم و تربیت بر عهده دارند و باید از ظرفیت بانوان در تمام عرصه ها استفاده شود.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

گروه گزارش/

واقعه ی تلخ واژگونی اتوبوس دانش‌آموزان کرمانی که به  ۶ کشته و ۲۷ مصدوم انجامید بار دیگر افکار عمومی را متوجه ناکارآمدی های نهادینه شده  و روزمره در این سیستم معیوب و فاقد نظارت کرد هر چند مانند بسیاری از وقایع پیشین از این دست پس از مدتی دوباره به فراموشی سپرده می شود تا حادثه دیگری حافظه فراموش کار ما را به خود آورد . این که وقتی قانونی تصویب و ابلاغ می شود همه و به ویژه نهادهای نظارتی و کنترل بر چگونگی اجرای آن اشراف ، دلسوزی و نظارت داشته باشند و توپ را به زمین یکدیگر حواله نکنند .

آیین نامه و دستورالعمل های اردوی دانش آموزی در 17 تیر ماه 1398 به تصویب شورای عالی آموزش و پرورش رسیده است .

پرسش آن است که چه کسی و کدام نهاد باید بر چگونگی اجرای این گونه آیین نامه ها و دستور العمل ها نظارت داشته و پاسخ گو باشد ؟

این که وزیر آموزش و پرورش در اتاق خود بنشیند و پیام تسلیت ارسال کند و یا برای خالی نبودن عریضه اقدام به تشکیل کمیته ، کارگروه ، هیات اعزامی ویژه و... نماید ؛ با کدام یک از معیارهای مدیریت علمی و کارا و اثربخش تجانس و مطابقت دارد ؟ در کشوری که آیین حکمرانی بر اساس خرد و تدبیر و دوراندیشی بنا شود ؛ همواره علاج واقعه قبل از وقوع می شود .

فراتر از آموزش و پرورش چه کسی و کدام مقام باید پاسخ گوی  سیستم از رده خارج و فرسوده حمل و نقل کشوری باشد ؟

علی رمضانی مدیرکل فرهنگی و هنری پیشین وزارت آموزش و پرورش و مشاور کنونی وزیر در گفت و گویی که با سایت « عصر خودرو » در 23 اسفند 1396 داشته چنین می گوید :

  در کمیسیون ایمنی راه‌ ها، با پیشنهاد وزارت آموزش و پرورش موضوع «اتوبوس دانش‌آموزی» مطرح شده و در حال بررسی است.

  ادامه داد: در این کمیسیون مطرح شد که کشورهای توسعه یافته، خودروهای ویژه‌ای را با شرایط و رنگ خاص برای سرویس‌های دانش‌آموزی و اردویی پیش‌بینی کردند که ما نیز می‌توانیم از این روش استفاده کنیم.

رمضانی با بیان اینکه این خودروها را می‌توان هم تولید و هم وارد کرد، تصریح کرد: امنیت دانش‌آموزان در اردوهای دانش‌آموزی بسیار مهم است و بر این اساس مطرح کردیم که هر خودرویی را نمی‌توان برای اردوی دانش‌آموزی در نظر گرفت.

وی افزود: تاکنون این موضوع در دو جلسه بررسی شده است و فعلاً به این نتیجه رسیدیم که به صورت پایلوت، این طرح در یک استان اجرا شود » .

اکنون 7 سال گذشته است .

پرسش « صدای معلم » آن است که ایشان در مقام مسئول و سایرین برای تحقق این طرح چه کردند و چرا به سرانجام نرسید ؟

در فصل دوم از آیین نامه مربوطه در بخش « ضوابط و مقررات ایمنی » چنین آمده است :

« داشتن ضوابط فنی ( پیوست شماره 13 ) توسط شرکت های مسافربری الزامی است » .

چرا باید وسیله نقلیه به علت ترمز بریدن به کشتارگاه انسان ها تبدیل شود ؟

 اگر چه این واقعه را هم باید در همان حلقه ای از رکوردهای تاریخی مختص به کشوری به نام « ایران » جست و جو کرد که مقام نخست کشته ها را در جهان یدک می کشد ( این جا )

و تعداد مرگ و‌ میر تصادفات در ایران برابر کل اتحادیه اروپا است . ( این جا )

در کشوری که آیین حکمرانی بر اساس خرد و تدبیر و دوراندیشی بنا شود ؛ همواره علاج واقعه قبل از وقوع می شود .

پایان گزارش/

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

خراسان رضوی

چهارمحال و بختیاری

تهران

   آموزش و پرورش در ایران رنج های مزمنی را از دیر بازتجربه می کند که از منظر ساختاری و کارگزاری نشانگر غیبت و غربت « نظام دانایی » در حوالی آن است.

هزاران مدرسه خشتی ،کپری ، سنگی و کانکسی، طبقاتی شدن آموزش با تنوع حیرت آور مدارس ، فقر یا فقدان امکانات و ابزار آموزشی و تربیتی ، ترک تحصیل رو به تزاید دانش آموزان به دلایل معیشتی و فرار و فراموشی اصل ۳۰ قانون اساسی جلوه هایی از ذبح عدالت در حوزه تعلیم وتربیت است که نسبتی با نظام دانایی برای فرایند توسعه پایدار ندارد.

بحران در تامین نیروی انسانی ، فرایند پرانتقاد جذب و گزینش معلمان که در سال های اخیر به سان بنگاه اشتغال زایی درآمده است ، فقدان اثربخشی و کارآمدی لازم دانشگاه فرهنگیان در تربیت شایسته  معلمان ، سهم اندک آموزش و پرورش از  تولید ناخالص ملی (GDP) که براساس گزارش کمسیون ملی یونسکو از سال ۷۹ تا ۹۳ معادل ۲ و حداکثر ۳/۶ درصد بوده است که بیش از ۹۰ درصد آن به حقوق معلمان و پرسنل اداری اختصاص می یابد؛ بخشی دیگر از کاستی های حوزه تعلیم و تربیت است که در نظام دانایی ، محل و محملی برای  ظهور و بروز پیدا نمی کند.

از سوی دیگر مطالبه حقوق صنفی ، رفع تنگناهای معیشتی و عدم  برخورداری از رفاهیاتی که حق  فرهنگیان است پاسخ شایسته ای را دریافت نکرده است و چه بسا پی گیری مطالبات صنفی ، کنشگران این عرصه را در خلاء پر ابهام  « سازمان نظام معلمی» با تهدیدات و هزینه های  گوناگون مواجه ساخته کرده است.

سنتز رویکردهای ایدئولوژیک با ادغام و انحلال در سیاست های فاجعه بار بورژوازی و متغیرهایی که به طبقاتی شدن آموزش منجر شده است، عدم توفیق برنامه های درس ملی و سند تحول و اهداف تعلیم و تربیت را درپی داشته است و چندین نسل از فرزندان این سرزمین را در فضای پارادوکسیکال نظر و عمل مدعیانی قرار داده  که از حیات طیبه بسیار سخن گفته اند .

در  شرایطی این چنین پر واضح است که دانش آموز فاقد دانش و مهارت های لازم برای  آینده زندگی خویش است و ماهیت کارکردی و اثر بخشی نظام تعلیم و تربیت در تحکیم بنیادهای « نظام دانایی » به کاستی می گراید .

گفته می شود که ایرانیان در رده های اول  هوش برتر در جهان هستند اما بر نظام رسمی و غیر رسمی تعلیم و تربیت این سرزمین چه می گذرد که میانگین نمرات کودکان و نوجوانان این سرزمین، در دوره ابتدایی و متوسطه اول در آزمون تیمز و پرلز دربین کشورهای شرکت کننده همانند آزمون های نهایی دانش آموزان متوسطه دوم در قعر قرار دارد و سنخیتی با مناسبات معطوف به الگوهای  نظام دانایی نمی یابد.

از سوی دیگر اکنون دانش آموزان ما با طیفی وسیع از ناهنجاری ها و بزه های اجتماعی متنوع  مواجه اند که در کنار تاثیر متغیرهای گوناگون سیاسی و اقتصادی و اجتماعی در بروز آن حاکی از فقدان راهبرد عالمانه و منسجم در تحکیم نظام دانایی و ارزشی است .

نظام تعلیم و تربیت این سرزمین ، با ۲۴ وزیر ۹ سرپرست، ۲۵ نوع مدرسه، ۲۱ سهمیه برای ورود به دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی ، چهار نظام آموزشی ،حجم فربه کتابهای درسی (۱۲۶ کتاب برای ۱۲سال تحصیلی) در کنار مدیران ناکارآمدی که با رانت های گوناگون از جمله اپورتونیست هایی که از ستادهای انتخاباتی سر در می آورند و خود را بر سر فرهنگ این سرزمین  آوار می کنند مواجه است علاوه برآن باید از دخالت های بی حد و حصر اَغیار در ساحت تعلیم و تربیت یاد کرد که عدم تعادل های موجود و پس افتادگی های کنونی را رقم زده است .

 دال مرکزی سخن ما این است :

حل و فصل ابرچالش های نظام تعلیم و تربیت تنها در سپهر « نظام دانایی » امکان تحقق می یابد . آن گونه که عبور از همه دشواری هایی که بر پیکره این سرزمین سنگینی می کند تنها با مرجعیت خرد و دانش و با راهبری و پیش آهنگی اهالی فرزانه وفادار به آیین خرد ممکن و میسر خواهد بود.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

گروه گزارش/

در تازه ترین اظهارات ؛ سخنگوی وزارت آموزش و پرورش گفته است : هیچ اجباری در پرداخت وجه به مدرسه وجود ندارد. حتی در صورت داشتن بدهی شهریه هم، گرو نگه داشتن کارنامه تخلف است .

البته آقای فرهادی در پایان به خانواده های محترم و مردم عزیز توصیه می کند اگر مورد تخلفی بود حتما به روسای آموزش و پرورش مناطق اطلاع دهند .

سخنگوی وزارت آموزش و پرورش طوری صحبت می کند که گویی ایشان و یا همان روسای آموزش و پرورش از این گونه مسائل خبر و یا اطلاعی ندارند و بی صبرانه منتظر گزارش های مردمی هستند تا با مدیران متخلف برخورد قانونی و شایسته را انجام دهند .

این وضعیت برای سال هاست که ادامه داشته است و وزارت آموزش و پرورش در مورد دریافت وجه در مدارس همواره « سیاست های دو گانه » و یا « یک بام و دو هوا » را پیشه ی خود نموده و در نهایت توپ را حواله مدارس کرده و مدیران مدارس هم به نوعی با این روند غلط « سازگاری » پیدا کرده اند .

« رضا قاسم پور ؛ خبرنگار صدای معلم » در یادداشتی چنین می نویسد : ( این جا )

« بدون شک در دهه‌های اخیر عوامل متعددی در بی‌ اعتبار کردن مدارس و شکستن اقتدار مدیران و معلمان نقش آفرین بوده و هستند ولی به زعم راقم ، ابتکار عمل در تنزل اتوریته مدارس دولتی مربوط به روابط مالی رو به تزاید بین خانواده‌ها و کلیت مدارس می‌باشد. چرا باید میانگین سهم آموزش از تولید ناخالص ملی در دنیا ۵.۲ درصد و در ایران، کمتر از یک درصد باشد ؟

داستان از این قرار است که حداقل از یک دهه پیش سرانه مدارس به صفر میل کرده و بدتر از آن اینکه بعضا رفقای اداری انتظار دارند مدیران در ثبت‌نام طوری ماهرانه عمل کنند که (ضمن اینکه صدای اولیا برنخیزد) با پول دریافتی از اولیا بخشی از مشکلات اداره نیز حل و فصل شده و خلاصه از این خوان گسترده نصیب و قسمتی داشته باشند و...

دولت‌ها با شعارهای فانتزی و ظاهر فریبی چون جلب و جذب مشارکت‌های مردمی (دوره اصلاحات) ؛ مردمی سازی تعلیم و تربیت (در دوره حاضر اصولگرایان) جملگی درصدد هستند تا جایی که می‌توانند بار مسئولیت سنگین حاکمیتی آموزش و پرورش را یواشکی از فرمول « قورباغه پخت » به دوش مردم بار کنند.

بخش جالب ماجرا در این هنگامه، قربانی کردن مدیران مدارس می‌باشد.

از طرفی موضع مسئولین آموزش و پرورش در تریبون‌های رسمی بر عدم دریافت هرگونه وجه در ثبت‌نام‌هاست. شق دوم ماجرا تجربه عملی مدیران مبنی بر بالانس حساب مدرسه در موعد ثبت‌نام می‌باشد چرا که پسا ثبت‌نام امکان کمک گرفتن از اولیا برای چرخاندن چرخ معیوب مدارس عملن در حد صفر بوده و وارد کردن مدیران در منازعه‌ای بی‌پایان و کشمکش نافرجام با خانواده‌هاست.

جالب‌تر اینکه وقتی اولیا شاکی از دریافت وجه باشند عملا اداره‌ای که شرمنده پرداخت سرانه و تامین بودجه برای واحدهای آموزشی است برای فرار از مسئولیت قانونی و آرام کردن معترضان عملا مدیران خود را قربانی اعتراضات خواهد کرد. بدین سان کمتر مدیر دولتی می‌توان یافت که پایش به هیات‌های تخلفات باز نشده باشد » .

پرتال وزارت آموزش و پرورش از نشست وزیر آموزش و پرورش با جمعی از فرهنگیان و دانش آموزان جنوب استان فارس در لارستان خبر می دهد و در گزارشی با عنوان : « معلمان در چهل و شش سال گذشته نقش خود را در پاسداری از انقلاب به خوبی ایفا کردند » می نویسد : ( این جا )

« کشورهایی که به توسعه و پیشرفت دست یافتند به معلم و نظام تعلیم و تربیت توجه کردند و خوشحالم که رئیس جمهور به آموزش و پرورش توجه ویژه دارند. امیدوارم در دولت وفاق ملی، معلمان به جایگاه واقعی خود برسند.

وی با اشاره به حضور مکرر پزشکیان در جلسات آموزش و پرورش ادامه داد: امیدوارم مشکلات آموزش و پرورش در این دولت مرتفع شود؛ لذا بدون شِکوه، مشکلات آنها را بدون سر و صدا پیگیری می کنم.

امروز بالاترین نعمت نصیب آموزش و پرورش شده و آن توجه رئیس جمهور و استانداران به آموزش و پرورش است » . بر اساس آمار سازمان «همکاری های اقتصادی و توسعه»  میانگین سرانه دانش‌آموزی کشورهای دنیا، ۹۳۱۳ دلار آمریکاست و در کشور ما این عدد در خوش بینانه ترین حالت ممکن به حدود 600 دلار می رسد و این یعنی، آن‌ها دراین زمینه حداقل 15 برابر بیشتر از ما هزینه می‌کنند، تازه به شرط این که تمام بودجه آموزش و پرورش به دست این وزارتخانه برسد و دچار کسری نشود .

« صدای معلم » در گزارش خود به تاریخ 18 آذر 1402 با عنوان : « سرمایه گذاری ترکیه طی سال 2022 در بخش آموزش به 20 میلیارد دلار رسید ! » نوشت : ( این جا )

« خبرگزاری آنادولو ترکیه در حالی خبر از هزینه کرد به میزان ۲۰ میلیارد دلار در بخش آموزش این کشور می دهد که در ایران و با گذشت نزدیک به سه ماه از بازگشایی مدارس خبری از پرداخت همان مبلغ ناچیز تحت عنوان « سرانه مدارس » نیست .

خبرگزاری آنادولو آنکارای ترکیه نوشت : ( این جا )

بر اساس داده های سازمان آمار ترکیه، هزینه سالانه بخش آموزش در کشور طی سال ۲۰۲۲ از ۲۰ میلیارد دلار گذشت.

بدین ترتیب، هزینه مصرف شده در بخش آموزش ترکیه در سال گذشته بالغ بر ۵۸۷ میلیارد و ۴۳۸ هزار لیر (معادل ۲۰ میلیارد دلار) بوده است.

این میزان نشان دهنده رشد ۶۹.۳ درصدی هزینه‌های بخش آموزش در ترکیه در سال گذشته نسبت به سال ۲۰۲۱ است.

هزینه‌های مربوط به آموزش پیش‌دبستانی در سال ۲۰۲۲ نسبت به سال پیش از آن رشد ۱۱۳.۸ درصدی و بخش آموزش عالی نیز رشد ۷۴.۱ درصدی را تجربه کرده است.

همچنین در سال گذشته بخش دولتی ۷۹.۱ درصد از کل هزینه‌های آموزشی در ترکیه را متقبل شده است. از سوی دیگر خانوار‌ها نیز ۱۰ درصد از هزینه‌های آموزشی در کشور را پرداخت کرده‌اند.

در سال ۲۰۲۲ هزینه سرانه هر دانش آموز و دانشجو در ترکیه معادل ۲۵ هزار و ۱۴۳ لیر (تقریبا ۸۵۰ دلار) رقم خورده است » .

اما در ایران ؛ معاون برنامه ریزی و توسعه منابع وزارت آموزش و پرورش می گوید که : مسئله سرانه مدارس به جد در حال پیگیری است .

نتایج مطالعات مراجع رسمی نشان می‌دهد، مردم ایران بیش از ۲.۵ برابر میانگین جهانی برای آموزش‌ و پرورش هزینه می‌کنند. درحالی‌که دولت یک‌سی‌ام میانگین جهانی در بودجه برای تعلیم تربیت هزینه می‌کند و وجهه همت خویش را مصروف آن داشته، تا آموزش ‌و پرورش را به سمت خصوصی‌سازی و محدود کردن بودجه هدایت کند . ( این جا )

به گفته ی خبرگزاری ترکیه ؛ خانواده ها فقط ده درصد از هزینه های آموزشی را متقبل شده اند اما پرسش « صدای معلم » این است که در نظام آموزشی ایران وضعیت چگونه است و آیا جمهوری اسلامی به همان تعهدات حداقلی مصرح در قانون اساسی پای بندی دارد ؟

در سال ۲۰۱۹ حدود ۸۲ درصد منابع مالی آموزش‌ و پرورش در جهان توسط دولت ها تأمین می‌شده است . ( این جا )

کارشناسان می گویند که یکی از برنامه‌های دولت سیزدهم این است که ۲۵ درصد مدارس به شکل هیئت‌امنایی اداره شده و یک درصد از مدارس دولتی به افراد واجد شرایط تربیتی واگذار شود . ( این جا )

پرسش صریح « صدای معلم » آن است که در کدام کشور ؛ دولت به انحای مختلف از زیر بار وظایف خود اصلی و ذاتی خود در برابر مقوله ی  آموزش تحت عناوینی مانند « برون سپاری » ، « خصوصی سازی » و... شانه خالی می کند و حتی مدرسه سازی و مقاوم سازی مدارس را به دوش مردم و خیرین می اندازد و نامش را هم می گذارد :

" مشارکت مردمی " ؟!

پرسش این است که آیا مقامات و دستگاه های مسئول به همان مفاد « قانون تشکیل شوراهای آموزش و پرورش » عمل می کنند و یا آن که از این قانون مترقی متعلق به سه دهه ی پیش فقط تعطیل کردن مدارس به بهانه های مختلف و دخالت در امر تخصصی آموزش را فهمیده اند در حالی که هیچ گونه سواد و تخصص و سر رشته ای در آن ندارند و دیگران را هم معطل بی کفایتی و ناکارآمدی و بی عملی خویش کرده اند ؟

بر اساس آمار سازمان «همکاری های اقتصادی و توسعه»  میانگین سرانه دانش‌آموزی کشورهای دنیا، ۹۳۱۳ دلار آمریکاست و در کشور ما این عدد در خوش بینانه ترین حالت ممکن به حدود 600 دلار می رسد و این یعنی، آن‌ها دراین زمینه حداقل 15 برابر بیشتر از ما هزینه می‌کنند، تازه به شرط این که تمام بودجه آموزش و پرورش به دست این وزارتخانه برسد و دچار کسری نشود . ( این جا )

چرا باید میانگین سهم آموزش از تولید ناخالص ملی در دنیا ۵.۲ درصد و در ایران، کمتر از یک درصد باشد ؟

چرا باید سهم آموزش از بودجه عمومی دولت در دنیا حدود ۲۶ درصد و در ایران کمتر از ۵ درصد باشد ؟

این « چراها » را چه کسی باید پاسخ دهد .

علیرضا کاظمی در همان نشست خود تاکید می کند :

« اگر بخواهیم استقلال خود را حفظ کنیم باید شرایط سخت امروزی را تحمل کنیم و برای حفظ ارزش ها تلاش کنیم.

هر چند باید مشکلات را مطرح کرد؛ اما نباید به ایجاد ناامیدی کمک کرد و خواسته دشمن را برآورده کنیم.

و پرسش صریح « صدای معلم » آن است که این وضعیت تا کی باید ادامه داشته و آیا واقعا برنامه و اراده ای برای خروج از این بن بست خود ساخته وجود دارد .

پایان گزارش /

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

آذربایجان غربی