تهران

« اگر هیچ چیز حقیقت نداشته باشد، آن وقت همه چیز یک نمایش بزرگ خواهد بود. و هر آن که جیب پُرتری دارد کورکننده‌ترین چراغ‌ها را خواهد خرید.

وقتی تفاوت میان آنچه می‌خواهید بشنوید و حقیقت را انکار کنید، تسلیم استبداد شده‌اید.

این انکار واقعیت می‌تواند طبیعی و خوشایند به نظر برسد، ولی نتیجه‌ی آن سقوط و تنزل فردیِ شماست.

تیموتی اسنایدر

از کتاب  " در برابر استبداد " »

***

ساعت 5 صبح .

 اواخر مهر  1402.

هوای دل انگیز و کوهستانی منطقه کُلکچال تهران تا حدی رنج های زندگی کردن در شهر خسته کننده ای مانند تهران را از یاد هر انسانی حداقل به صورت موقت از یاد می پراند .

در این فضای آرامش بخش طبیعت ، بوق های ممتد و آزار دهنده راننده ای به یک باره تو را به خود می آورد .

راننده اتومبیل که به نظر می رسد یا کارمند شهرداری و یا پلیس است چون فقط این دو حق تردد اختصاصی با اتومبیل را در این مسیر دارند .

راننده به خود زحمت نمی دهد تا از پیله ی آهنی خویش و تفکرات محصور خود برای اندکی فاصله بگیرد و ترجیح می دهد با همان بوق های گوش خراش و ممتد ، نگهبان را متوجه حضور خود نماید .

پس از چند دقیقه ، « مانع » بالا می رود و راننده با شتاب به اتومبیل خود گاز فراوان می دهد تا زودتر خود را به مقصد برساند . واقعیت فاجعه بار آن است که بر اساس مستندات تاریخی ؛ این « روحیه استبدادگری » با « تنبلی مزمن و نهادینه شده » در فرهنگ ایرانی در می آمیزد و پدیده ای منحصر به فرد را رقم می زند و مشخص نیست عاقبت چنین هژمونی به کجا خواهد رسید و به چه نقطه خواهد انجامید ؟

با کوله پشتی نسبتا سنگین خود به او می رسم .

مودبانه و با لحنی دوستانه به او می گویم :

آیا بهتر نبود این موقع صبح از اتومبیل پیاده می شدی و با چند ضربه آرام به شیشه نگهبانی او را بیدار می کردی ؟

با چهره ای عبوس ، خشمگین و طلبکار پاسخ می دهد :

« به تو ربطی نداره » .

این عبارتی بسیار آشنا و تکراری برای کسانی است که مانند اکثریت ؛ بی تفاوت نیستند و سعی می کنند تا حریم خصوصی و فضای عمومی را به  دیگران یاد آور شوند .

دیگرانی که مانند 50 سال و یا بیش تر دیگر بی سواد نیستند و بسیاری از آنان مدارک بالای تحصیلی را بر پشت خود حمل می کنند و میزان آن را به رخ یکدیگر می کشند .

ضعف نظارت بیرونی و به طور مشخص پلیس و نهادهای کنترل کننده موجب شده است تا همراه با بی تفاوتی و حتی لبخند و تایید دیگران که تقریبا در بسیاری موارد مانند هم هستند و به راحتی حقوق مدنی و شهروندی دیگران را زیر پا می گذارند ؛ وضعیت قلب شود و جای طلبکار و بدهکار عوض شود .

دیگرانی که تصور می کنند با « جا خالی دادن » و « رد شدن و نادیده گرفتن » مسائل به صورت خود به خودی حل خواهند شد در حالی که وضعیت هر روز و هر روز غیر قابل تحمل تر می شود .

دوستی می گفت در امریکا و برخی کشورهای اروپایی اگر کسی احساس کند که دیگری فقط به او « خیره » شده است می تواند پلیس را فرا بخواند و از او شکایت کند و خواهان اعاده حقوق شهروندی خود شود .

بارها گفته و نوشته ام ؛

در ایران چیزی به نام حریم و یا حقوق شخصی وجود ندارد و اساسا بسیاری از مردم برداشت و یا درکی از فضا و یا حوزه عمومی ندارند و در حوزه عمومی مانند ملک شخصی خود برخورد می کنند بدون آن که ذره ای در مورد ماهیت کنش ها و رفتارهای خود فکر کنند و بین آن دو تفاوت و یا مرزی قائل شوند اما از سوی دیگر ؛ فریاد و فغان شان از دست حکومت بلند است که چه نشسته اید که چرا این دولت و... برای حوزه شخصی مردم ارزش و جایگاهی قائل نیست ؟

آیا این افراد اکثرا تحصیل کرده و همه چیز دان این مسائل و موضوعات ساده و ابتدایی را نمی دانند و یا آن که خود را به تغافل و تجاهل می زنند ؟

این ناهنجاری ها و بی قانونی ها از فرط تکرار ، کاملا حالتی طبیعی پیدا کرده و به « هنجار عمومی » تبدیل شده اند و کسی که مخالف و یا معترض این وضعیت باشد ؛ غالبا  توسط جامعه طرد می شود .

نگاهی به رفتارهای همسان ایرانی ها در کشورهای دیگر این فرضیه را به « واقعیت » نزدیک می کند که ژن استبداد که بارزترین جلوه ی آن « لجبازی و انتقام » است در ایرانی های خوش نشین هم وجود دارد اما وضعیت آن در حالت « نهفته » است .

واقعیت فاجعه بار آن است که بر اساس مستندات تاریخی ؛ این « روحیه استبدادگری » با « تنبلی مزمن و نهادینه شده » در فرهنگ ایرانی در می آمیزد و پدیده ای منحصر به فرد را رقم می زند و مشخص نیست عاقبت چنین هژمونی به کجا خواهد رسید و به چه نقطه خواهد انجامید ؟

اما مهم ترین تفاوت در دو چیز است :

نخست سیستم و یا نظام آموزشی در کشورهای توسعه یافته که همسان با قانون و نظامات پذیرفته شده این ارزش ها را به نسل جدید منتقل می کند و خود را در برابر جامعه و وضعیت آن « مسئول » می داند  و دیگری نهادهای کنترل کننده مانند « پلیس » و « قضا » که ابتدا خودشان این مفاهیم را آموزش دیده و درونی کرده اند و بی قانونی ها و ناهنجاری ها را عادی سازی نکرده اند و بر اساس « تربیت خانواده و مدرسه » به وظایف ذاتی خود عمل کرده و مسئولیت پذیر هستند بدون آن که منتی به سر دیگران بگذارند .

کرمانشاه

آذربایجان شرقی

به گزارش ایلنا، رضامراد صحرایی با حضور در مراسم استقبال از نومعلمان استان خراسان رضوی اظهار داشت ( 1 ) :

از سال ۹۴ تا ۱۴۰۲ جمعیت دانش‌آموزی ایران حدود ۳ میلیون نفر اضافه شده است.

وزیر آموزش و پرورش با بیان این که در شهریور سال ۹۷ و در دوره دوم دولت قبل رئیس مرکز منابع انسانی وزارت وقت از کسری نیروی انسانی خبر داد و گفت: در سه سال از دولت پیشین مجوز استخدام صادر نشد، به این دلیل که رئیس دولت وقت در مجلس بیان کرد، هزینه تربیت دانش‌آموز در دولت ۴ میلیون تومان و در مدرسه خصوصی یک میلیون تومان است.

وی با تاکید بر این موضوع که از همان زمان، آهنگ تقویت مدارس خصوصی در کشور آغاز شد، ادامه داد: بین تقویت مدرسه خصوصی و دولتی رابطه معکوس وجود دارد، تعداد مجوزهای استخدامی صادره در دو سال دولت جاری معادل ۸ سال قبل از آن است.

وزیر آموزش و پرورش اذعان کرد: امسال نیز مجوز استخدام بیش از ۵۰ هزار معلم جدید داشتیم و ۲۵ هزار نفر از دانشگاه‌ فرهنگیان به بدنه آموزش و پرورش ملحق خواهند شد.

وی در خصوص آزمون‌های استخدامی آموزش و پرورش بیانکرد: برای آزمون ابتدایی تنها۱۴ گرایش می‌توانستند شرکت کنند، ولی با پیگیری های انجام شده این رقم را به ۷۰ رشته و گرایش افزایش دادیم.

 صحرایی در پایان تصریح کرد: همین ۴۰ و چند هزار معلم که آنها را با وسواس انتخاب کردیم، افتخار ماست. آینده‌سازان و معماران آینده ایران کودکان ما هستند و این آینده‌سازان را باید به دست معلمان قوی تربیت کنیم.

در گفت و گوي مجازي ذيل به تحليل اين چالش مي پردازيم :

خلاصه قسمت هاي قبل :

فاني در برنامه ارائه داده به مجلس در سال 1394  درباره تقويت مشاركت عمومي در آموزش و پرورش چنين گفته است :

1- تهيه و اجراي «طرح همكاري و مشاركت دستگاه‌ها و نهادهاي دولتي و عمومي» در اجراي برنامه‌هاي آموزشي و پرورشي.

2- افزايش مشاركت دانش‌آموزان در فعاليت‌هاي آموزشي و تربيتي؛ از طريق سامانۀ تشكل‌هاي دانش‌آموزي؛ با تأكيد بر استفاده از ظرفيت سازمان دانش‌آموزي، بسيج دانش‌آموزي، انجمن اسلامي دانش‌آموزان و مجلس دانش‌آموزی.

3- تقويت مشاركت تشكل‌ها و انجمن‌هاي علمي و صنفي معلمان در برنامه‌هاي آموزشي و تربيتي و صيانت از حريم حرفه‌اي و حقوقي آنان.

4- اجراي كامل قانون مدارس غيردولتي؛ با تأكيد بر تأسيس صندوق حمايت از مؤسسان مدارس غيردولتي و پرداخت سرانۀ دانش‌آموزان به اين مدارس.

5- ايجاد سازوكارهاي مناسب براي حفظ و ارتقاي مستمر سطح مشاركت خيرين مدرسه ساز و واقفين.

اگر فاني در تقويت مشاركت تشكل‌ها و انجمن‌هاي علمي و صنفي معلمان در برنامه‌هاي آموزشي و تربيتي و صيانت از حريم حرفه‌اي و حقوقي آنان. موفق مي شد ! يا هر وزير ديگر آموزش و پرورش در

تقويت مشاركت تشكل‌ها و انجمن‌هاي علمي و صنفي معلمان در برنامه‌هاي آموزشي و تربيتي و صيانت از حريم حرفه‌اي و حقوقي آنان. موفق بشود ! مدارس ما بدون معلم حرفه اي نمي شد و کلاس هاي درس مدارس براساس استاندار ها برگزار مي شد .

 بر اساس آخرین وضعیت نیروی انسانی، حدود 50 درصد نیروی انسانی آموزش و پرورش، فارغ‌التحصیل مرکز تربیت معلم نیستند و با توجه به اینکه در تربیت معلم مهارت‌های حرفه‌ای معلمی را نیاموخته‌اند، عملا قادر به ایفای نقش معلمی نیستند.

در سال‌های اخیر تعداد قابل‌توجهی از معلمین بازنشسته شده‌اند که با توجه به افزایش آمار دانش‌آموزان، نیاز به نیروی انسانی بیشتر شده است. نیاز به نیروی انسانی به تفکیک دوره تحصیلی، رشته، جنسیت و منطقه جغرافیایی تابع خروجی‌های آموزش و پرورش اعم از بازنشستگی، ازکارافتادگی، فوت، بیماری، ادامه تحصیل و آمار دانش‌آموزان به تفکیک دوره تحصیلی، جنسیت و... ضرورت داشتن یک برنامه ده ساله نیروی انسانی را برای آموزش و پرورش تاکید می‌کند.

صلاحیت افراد داوطلب به حرفه ی مهم معلمی بر اساس میزان فرمانبری  تنظیم می شود نه بر اساس صلاحیت های حرفه ای لازم برای تصدی معلمی !

  حرف زدن از تحول در این جا واقعا خنده دار است !

 این یک چرخه معیوب و غیر قابل حل است ، اگر قرار است آدم های سالم و توانمند و واجد صلاحیت وارد شوند باید آدم های واجد صلاحیت را راس کار بگذارند این چرخه نیاز به تدبیر ویژه ای دارد که اصلاح شود.

در حال حاضر شورای عالی آموزش و پرورش عملا به یک معاونت و  زیرمجموعه آموزش و پرورش تبدیل شده است.

الان شورای عالی آموزش و پرورش به کارخانه تولید مصوبه تبدیل شده است .

شورای عالی آموزش و پرورش و شورای عالی انقلاب فرهنگی اساسا وظیفه نظارتی خود را فراموش کرده اند!

چه اشکالی دارد که حوزه را هم به معلمان بدهید تا برای آن برنامه ریزی کنند.

 آیا برای روحانیت ، ما معلم متخصص نداریم ؟

 معلمان می توانند به آنان درس تخصصی آموزش بدهند ؟

 تمام خواسته ها و از جمله متن همکاری حوزه و آموزش و پرورش را ملاحظه کنید صد در صد محتوایش ، مطالبه و درخواست از آموزش و پرورش است.

فکر می کنند آموزش و پرورش یک سفره ای است که پهن شده است !

همه اش مطالبه آن طرف است. باید ساختمان در اختیار بگذارند. باید نیروی انسانی در اختیار قرار دهند. باید ورودش این شکلی باشد.

آموزش و پرورش مانند خانواده ما است و آدم نمی تواند بی تفاوت بماند. این دردها را کسی نمی شنود و کسی هم توجهی نمی کند.

***

بخش سوم :

پرسش کننده :

عابديني به اين پرسش صداي معلم :

« بحث تراکم کلاسی و  مصوبه هشتصد و هشتاد و ششمین جلسه شورای عالی آموزش و پرورش دوره ۱۵ مهر ۹۲ است که عنوان آن این است نشانگرهای ارزشیابی نظام آموزش و پرورش و استانداردهای آن.

بر اساس این مصوبه در تعریف شاخص تراکم آمده است:

بر اساس این مصوبه، تشکیل کلاس درس با تعداد بیشتر از «حداکثر تراکم» تعیین شده، تحت هر شرایطی ممنوع است و تلاش برای کاهش دامنه تغییر از سطح پایین یا بالای استاندارد و حرکت به سمت استاندارد، یکی از ملاک‌های اصلی ارزیابی عملکرد استان در خصوص این استاندارد خواهد بود . ( این جا)

تبصره ۲ از این مصوبه تصریح می کند :

«دامنه این استاندارد در مناطق و مدارس خاص استثنائاً در دوره ابتدایی از ۱۴ تا ۲۶ و در دوره متوسطه اول و متوسطه دوم از ۱۶ تا ۲۸ و در هنرستان‌ها از ۱۲ تا ۱۸ قابل تغییر خواهد بود ولی در هر صورت و تحت هیچ شرایطی تراکم دانش‌آموزان در کلاس درس نباید از حداکثر تعیین شده تجاوز کند »

در حال حاضر بسیار شاهدیم که به خاطر بحران کمبود معلم و مسائل دیگر تعداد دانش آموزان کلاس ها  بسیاری اوقات از چهل نفر هم تجاوز می کند و عملا نشان می دهد که مصوبات شورای عالی آموزش و پرورش در خود این وزاتخانه و در محیط مدارس هم کاربردی ندارد و به قول معروف  به درد لای جرز می خورد !

 کسی و یا مقامی به این مصوبات توجهی نمی کند.

شما تاکید کردید که شورای عالی آموزش و پرورش از موقعیت یک نهاد نظارتی خارج شده و به یک  نهاد اداری قلب یافته و استقلالش هم تا حد بسیار زیادی از بین رفته است.

فکر می کنید برای این وضعیت چه  باید کرد ؟

 برای تراکم کلاسی که نسبت مستقیمی با کیفیت آموزشی دارد چه تدبیری می توان اندیشید؟  »

چه پاسخي مي دهد ؟

پاسخ دهنده ( 6 ) :

این سوال بسیار اساسی است.

 من می خواهم خیلی ویژه از شما تشکر کنم که این قدر دقیق در مسائل ورود پیدا می کنید .

جملات و تبصره ای که خواندید بند بند آن و حروف به حروفش نوشته خود من است که چهار سال تعریف و تدوین  شاخص ها طول کشید.  کسی و یا مقامی به این مصوبات توجهی نمی کند.

فکر می کنم سال 86 بود که شاخص هایی در آموزش و پرورش داشتیم . 146 شاخص ارزیابی عملکرد در آموزش و پرورش  استخراج و شد و در شورای عالی آموزش و پرورش مصوب شد.

اگر شما به مصوبه نگاه کنید شورا در مقدمه آن روی شاخص ها استناد کرده که 146 شاخص ارزیابی عملکرد آموزش و پرورش مصوب شد که بخشی از اینها کیفی بودند که قاعدتا باید از نو بازسازی می شد و بخشی از آن ها کمی بودند.

 ما گفتیم که شاخص بدون استاندارد معنی ندارد ؛ مثلا شما با یک ابزار اندازه گیری موضوعی را اندازه بگیرید اما نتوانید نقطه مطلوبیت را مشخص کنید . این که کجا نقطه هدف و مطلوب ماست ؟

 یک تیم کارشناسی را وارد کردیم . مطالعات عمیقی انجام گرفت . مقاله ای از من در مورد استاندارد شاخص ها منتشر شد .

  آمدیم وارد استاندارد سازی شاخص های ارزیابی شدیم که حدود 45 یا 46 از این شاخص ها استاندارد سازی شد که البته اسمش هم به غلط با پیشنهاد یکی از اعضای شورای عالی اخرین دقایق جلسه با « نشانگر » تعریف شد . در این جا نشانگر غلط است و شاخص درست است.

  مشکل ما نابه سامانی و ناتوانی در ساماندهی منابع انسانی است.در مجموع متن آن در مورد استانداردهای ارزیابی آموزش و پرورش است. اگر تراکم کلاسی را اندازه گرفتیم سوال این است که چه تعداد مطلوب است ؟

 اگر عملکرد آموزش و پرورش را یک جا اندازه گرفتیم ؛ کدام میزانش مطلوب و خواسته ما را برآورده می کند و این همان  مصوبه ای است که شما اشاره فرمودید.

 ما دو مشکل اساسی داشتیم که شاید بخش عمده ای از انرژی ما را به خودش معطوف داشت ، بحثی بود که سال ها وزارت آموزش و پرورش با سازمان امور استخدامی و سازمان مدیریت و برنامه ریزی داشت و آن  موضوع حجم و یا تعداد دانش آموزان بود .

 آن ها می گفتند ما به این چیزها کاری نداریم !

به فرض ؛ ما ده میلیون یا پانزده میلیون دانش آموز داریم . این را به تعداد معلمان تقسیم می کنم و به شما مجوز استخدام معلم می دهیم. اما ما روستاهایی داشتیم که با دو سه تا دانش آموز مدرسه تشکیل می شد و نمی شد با آن ابزار اندازه گیری کرد .

 بعد می آمدند میانگین می گرفتند و مجبور می شدند در روستا یک کلاس چهار پنج نفره تشکیل بدهند  اما در شهرهای بزرگ با جمعیت زیاد مثلا کلاس هایی با تعداد چهل تا پنجاه دانش آموز تشکیل می دادند  تا  آن میانگین درست شود !

ما گفتیم این فرمول غلط است !

 آمدیم یک شاخص ترکیبی درست کردیم.

دغدغه ی ما روستاها ، مناطق کم جمعیت و کلان شهرها بود.

در شهرهایی با جمعیت متوسط با استانداردهای کلاس ها خیلی مشکل نداشتیم.

در شهرهای با تراکم بالا دغدغه ما بود و در روستاها با تراکم پایین تر.

 ما آن جمله تشویقی را گفتیم .

از  مدیران کل استان ها و مسئولین استان ها  خواستیم تلاش کنند تراکم کم را یک مقدار افزایش بدهند . مثلا بگویند ما تدابیری اندیشیدیم و به فرض کلاس های پنج نفره مان ده نفر شد. این را باید تشویق کنند اما الزام و اجبار نیست.

وزارت آموزش و پرورش  موظف است که حتی برای یک دانش آموز هم  معلم در نظر بگیرد و کلاس تشکیل دهد.

 در کلان شهرها مانند تهران ، شیراز ، اصفهان ... با تراکم بالا شاخص ترکیبی را تعریف کردیم  ولی واقعا همان طور که تاکید شده تشکیل کلاس های بالاتر از 26 و حداکثر 31 دانش آموز ممنوع است.

 کجای این مصوبه الآن دارد اجرا می شود ؟

و  ما کلاس چهل نفره و پنجاه نفره داریم !

پرسش کننده :

احمد عابديني در مورد کمبود معلم چه نظري دارد ؟

پاسخ دهنده ( 7 ) :

یک بررسی اجمالی نشان می دهد که در خیلی از شهرهای ما نه تنها معلم کم نداریم بلکه معلم مازاد هم داریم. معلمی داریم که در حوزه های دیگر کار می کنند. به بخش های دیگر اعزام شده اند. معلمانی داریم که که دستیار نماینده مجلس شده اند. سه تا چهار معلم شده میرزا بنویس یک نماینده ای که خودش دیپلمه است و سواد ندارد !

چقدر باید این ننگ را تحمل کرد و یک معلم زیر دست یک نماینده کار کند  ؟

 هر سازمانی هر جا به نیرو نیاز دارد سراغ آموزش و پرورش می آید !

چرا اینها را به آموزش و پرورش برنمی گردانید ؟

حتی اگر یک معلم باشد نباید کلاس ما خالی بماند .

  واقعا مایه تاسف است که آموزش و پرورش نیروهایش را از دست بدهد .

می گویند چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است .

چرا این نیروها را به جاهای دیگر اعزام کردید بعد صحبت از کمبود معلم و تراکم کلاسی و غیره می کنید ؟!

من قبول ندارم که ما کمبود معلم داریم. ما در خیلی از شهرها مازاد معلم داریم. ناتوانی ما در ساماندهی منابع انسانی سبب این قضیه شده است. معلم بیکار داریم . معلمانی داریم که در بخش های اداری کار می کنند و در عوض کلاس هایمان را به چهل نفر و یا پنجاه نفر رسانده ایم . اصلا بحث کمبود معلم نیست. مشکل ما نابه سامانی و ناتوانی در ساماندهی منابع انسانی است.

ما  در کلان شهرها تجمع و تراکم نیرو  داریم و در مناطق کم برخوردار کمبود معلم داریم. هیچ ابزار تشویقی هم برای آن جا تعریف نکرده ایم. وقتی می خواهید معلمی را به روستا و یا  مناطق کم برخورداربفرستید ؛ چگونه برای یک روحانی که به روستا به مدت یک ماه برای ماه رمضان می رود ؛ « خانه طلبه » ساخته اید ولی یک خانه سازمانی مانند خانه عالم و یا طلبه برای یک معلم در روستا نساخته اید ؟!

حداقل معلم در آن جا محتاج کسی نشود و با حفظ شان ، معلمی کند. چرا آن را می توانید اما این را نمی توانید !

ما گفتیم جنبه های تشویقی برای معلمان در نظر بگیرید که اگر به روستاها و مناطق کم برخوردار  اعزام شدند از تسهیلاتی برخوردار شوند که انگیزه داشته باشند که چند سال در آنجا بمانند.

اما انگیزه ندارند . شما معلمان را در کلان شهرها جمع می کنید ، با سفارش و توصیه منتقل می کنید و جا به جا می کنید و در اینجا با کمبود معلم مواجه می شوید. اصلا بحث کمبود معلم وجود ندارد. اگر هم داشته باشد می باید ظرف چهار سال و یا پنج سال پیش بینی شود . مدیریت همین است.

پرسش کننده :

آيا حق دانش آموز ايرانی این است که در کلاس های پر جمعيت ( خارج از استاندارد ) بنشيند ؟

( گفت و  گو ادامه دارد )

بخش نخست

بخش دوم

منابع :

1- ايلنا ؛ خبرگزاري کار ايران

2- برنامه علي اصغر فاني براي تصدي وزارت آموزش و پروش در سال 1394به مجلس شوراي اسلامي

 3- فانی اعلام کرد : ممنوعیت استخدام نیرو تحت هر عنوان در آموزش و پرورش

4- روزنامه اعتماد 15 مهر 1402 : « تامین و تربیت نیروی انسانی در آموزش و پرورش ؛ عنوان یادداشت علی اصغر فانی : 50 درصد معلمان قادر به ایفای نقش معلمی نیستند

5- صدای معلم : معلم فاقد صلاحیت حرفه ای را نباید وارد آموزش و پرورش کنند ؛ شورای عالی آموزش و پرورش به کارخانه تولید مصوبه تبدیل شده است !

6- صدای معلم : تشکیل کلاس های بالاتر از 26 و حداکثر 31 دانش آموز ممنوع است ! عدول از مصوبه شورای عالی آموزش و پرورش تخلف است

7- صدای معلم : کمبود معلم نداریم ؛ در سامان دهی منابع انسانی ناتوان هستیم ! برای روحانی در مناطق کم برخوردار " خانه طلبه " ساخته اید .... برای معلم و شان او چه کرده اید ؟

8- روزنامه دنیای اقتصاد شماره 2960 مورخ 16 تیر 1402 ؛ نقش دولت توسعه گرا در برنامه ریزی آموزشی

9- ویکی پدیا ؛ سازمان نظام پزشکی

10- قانون تشکیل شورای آموزش پزشکی و تخصصی رشته های پزشکی

  ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

اصفهان

امنیت ، خوب است اما خوب تر از آن، آزادی است. آزادی هم خوب است اما خوب تر از آن ، آزادگی است.

 آنها که فقط بر طبل امنیت می کوبند، سودای استبداد دارند و آنها که تنها تاکید بر آزادی دارند، دوستدار هرج و مرج اند. والا انسانیت ، به عنوان گوهر اصلی بشر، در سایه آزادگی نمایان می شود. برای همین است که حضرت علی دعا می کند که ؛ خدایا ابتدا جانم را بگیر اما شرف و عدالت و آزادگی ام را از من مگیر. هم چنان که گفته اند؛ ما زندگی می کنیم تا قرب و قیمت پیدا کنیم نه این که به هر قیمتی، زندگی کنیم ؛ چرا که بسیارند انسان هایی که آزاد هستند ولی روحشان زندانی است. و چه بسیارند اسیرانی که آزاده اند، اما هنوز آزاد نشده اند.

آزادی، رهایی از اسارت دیگران یا حکومت ها است اما آزادگی، رهایی از اسارت خویشتن است.

چه بسا افرادی با دولت ها درگیر می شوند و دم از آزادی می زنند که خود اصلا آزاده و جوانمرد نیستند. واقعیت تلخی است ولی دولت ها از آزادی و مردم از آزادگی، پرهیز می کنند چون هر دو برای هر دو آنها هزینه بردار است.

آزادی، رهایی از مسئولیت در برابر خود و جامعه و خانواده است. مثل آنهایی که دایره آزادی زن را آن قدر وسیع می دانند که او را ناموس کسی نمی دانند .با این که می دانند هنوز نه زنان کاملا آماده هستند که بتوانند و نه جامعه آن قدر اخلاق مدار است که بگذارد زنان تنها و رها واقعا زندگی کنند.

آزادگی، اما مسئولیت آور است و نیاز به خویشتن داری و گذشت و انصاف دارد و به همین دلیل اغلب مردم از آن می ترسند.

گفتیم و نگفتیم که مهمتر از آزادی، آگاهی و ارزانی است . یعنی تا نان و دانش در جامعه قحط است، دستاوردهای آزادی تلخ است و چه بسا به بی بند و باری منجر بشود .به همین خاطر است که بزرگی گفته؛ ای آزادی تو خوبی اما بشر سزاوار تو نیست!

نقطه،سرخط!

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

آذربایجان غربی

گروه گزارش/

پس از مدت ها سکون و تعطیلی در برگزاری نشست های خبری ، سرانجام سخنگوی وزارت آموزش و پرورش دولت سیزدهم با برخی رسانه ها ( رسانه های هم سو ) نشست خبری برگزار کرده و البته خبرنگاران را  هم نصیحت کرده است . « صدای معلم » بارها در گزارش های متعدد خود از غلبه « فرهنگ امنیتی » بر « امنیت فرهنگی » انتقاد کرده بی آن که فرد و یا مقامی در مورد این وضعیت پاسخ گو باشد .

پرتال وزارت آموزش و پرورش در خبری با عنوان « نشست صمیمی سخنگوی آموزش و پرورش و خبرنگاران برگزار شد » چنین نوشت : ( این جا )

« به گزارش مرکز اطلاع رسانی و روابط عمومی وزارت آموزش و پرورش، علی فرهادی سخنگوی وزارت آموزش و پرورش در نشست صمیمی با خبرنگاران حوزه آموزش و پرورش، با بیان اینکه معلم کارمند نیست، تصریح کرد: طبق این تعریف، خبرنگاران حوزه آموزش و پرورش نیز با دیگر خبرنگاران متفاوت هستند ..

فرهادی تصریح کرد: در آموزش و پرورش هر کلام و خبری می‌تواند سبب رشد یا مشکلاتی در کشور شود. امنیت خاطر خانواده های ایرانی از اهمیت بالایی برخوردار است که به آموزش و پرورش گره خورده است.

سخنگوی وزارت آموزش و پرورش، با تبیین اهمیت نظام تعلیم و تربیت، تصریح کرد: آموزش و پرورش محل پست و مقام گرفتن نیست، محل کار کردن است.

وی در ادامه افزود: تنظیم‌گری آموزش و پرورش وابسته به رسانه، بودجه، ساختار اداری، ساختار سیاسی، فضای فرهنگی و … است و این حساسیت آن را نشان می‌دهد.  واقعا تفاوت میان خبرنگاران در آموزش و پرورش با سایر حوزه ها چیست جز آن که بر اساس تجارب و مشاهدات ، کم تر خبرنگار و یا روزنامه نگار حرفه ای ترجیح می دهد که در این حوزه کار نکند و سایر جاها را برای فعالیت خود انتخاب کند ؟

فرهادی با اشاره به ضرورت وجود ارتباط مناسب بین آموزش و پرورش و رسانه تصریح کرد: باید بین رسانه و آموزش و پرورش ارتباط منظم، هدف مند، مستقیم و صادقانه وجود داشته باشد.

سخنگوی وزارت آموزش و پرورش ادامه داد: تلاش ما بر این است که فضای تعاملی وجود داشته باشد. نقد موجب رشد است و خواسته من از اصحاب رسانه این است که سود خبر را بسنجند و ببینند که یک خبر چقدر سبب رشد آموزش و پرورش می‌شود و بعد به آن بپردازند.

فرهادی خواستار انتشار تجربه های زیستی موفق در آموزش و پرورش شد و افزود: مسائل در آموزش و پرورش اغلب کیفی هستند و ارائه این اطلاعات به صورت کمی بسیار سخت است، آموزش و پرورش فضای تعلیم و تربیت است .

سخنگوی وزارت آموزش و پرورش ادامه داد: باید از چند دسته شدن در هر موضوعی پرهیز کنیم. چند دستگی سبب چندقطبی شدن می‌شود. یکی از دلایل موفقیت ما در دفاع مقدس همین یکدست بودن بود. خبرنگاران نیز وظیفه تنظیم‌گری دارند و می‌توانند در راستای از بین بردن چند دستگی کمک کنند.

سخنگوی وزارت آموزش و پرورش با اشاره به افزایش تعداد دانش آموزان و کاهش تعداد معلمان گفت: در سال‌های گذشته ۳.۵ میلیون دانش‌آموز اضافه شده‌اند و تعداد قابل توجهی از معلمان ما نیز بازنشست شده‌اند. همچنین موضوع اتباع نیز وجود دارد.

فرهادی با بیان اینکه ۴۴ درصد دولت در اختیار آموزش و پرورش است اما ۱۰ درصد بودجه دولت به آموزش و پرورش می‌رسد، تصریح کرد: کار در این وزارتخانه بسیار سخت است. حتی اگر یک روز حقوق‌ها به تعویق بیفتد مشکلات زیادی به وجود می آید. لذا وزن آموزش پرورش بسیار سنگین و باید در حکمرانی نو نگاه جدیدی به آموزش و پرورش وجود داشته باشد.

( نشست صمیمی خوانده می شود در حالی که این دو هیچ گونه تماس چشمی ندارند ! )

فرهادی ادامه داد: آموزش و پرورش طیف گسترده‌ای از مردم و فرهنگ‌ها از دورترین نقطه ایران تا مرکز پایتخت را پوشش می‌دهد و این نشان دهنده حساسیت بالای موضوع است.

وی با اشاره به اهمیت پاسخ گو بودن آموزش و پرورش گفت: پاسخگو بودن ما قطعا به نفع خودمان و مردم است. لذا تلاش ما این است که فاصله میان نشست‌ با رسانه ها را کمتر کنیم » .

« صدای معلم » بر اساس اظهارات این سخنگو پرسش هایی را بر اساس وظایف حرفه ای خود مطرح می کند :

 واقعا تفاوت میان خبرنگاران در آموزش و پرورش با سایر حوزه ها چیست جز آن که بر اساس تجارب و مشاهدات ، کم تر خبرنگار و یا روزنامه نگار حرفه ای ترجیح می دهد که در این حوزه کار نکند و سایر جاها را برای فعالیت خود انتخاب کند ؟

آیا آقای سخنگو این موضوع را می داند ؟

آیا آقای سخنگو می داند که یکی از دلایل مهم و استراتژیک در اولویت نبودن آموزش و پرورش در 4 دهه ی اخیر ، حرفه ای نبودن غالب رسانه ها و خبرنگاران و مهم تر از همه حضور افراد غیرمتخصص ، بی سواد و اکثرا سیاسی در روابط عمومی وزارت آموزش و پرورش بوده است ؟

پرسش « صدای معلم » به عنوان رسانه ی مستقل و منتقد در حوزه ی عمومی آموزش ایران از آقای سخنگو و سایر مسئولان آن است که واقعا کدام پروتکل در حوزه ی رسانه توسط وزارت آموزش و پرورش تنظیم شده است ؟

جالب است با وجود تدوین و ابلاغ دستور العمل ممنوعیت شکایت از رسانه ها به همه مناطق و ادارات تابعه هنوز بسیاری از مدیران از این قوانین اطلاعی ندارند و یا آن را جدی نمی گیرند .

در حوزه ی رسانه و حوزه عمومی ، معنای « تنظیم گری » چیست ؟

مرز میان این مفهوم با سانسور و گزینش اخبار چیست ؟

آیا وظیفه رسانه جز انعکاس واقعیت و مطالبات افکار عمومی و تحلیل در مورد آن ها چه می تواند باشد ؟

معیار و میزان برای تشخیص « سود خبر » چیست و آیا ترویج این مفهوم با ظاهری زیبا و غلط انداز آیا در نهایت موجب اشاعه ی فرهنگ بده و بستان رایج در «فرهنگ ایرانی » نخواهد شد ؟

آیا با این وضعیت دیگر افکار عمومی به رسانه ها و روایت های آقای سخنگو اعتماد خواهند کرد ؟

نتیجه ی چهار دهه سیاست « یکدست سازی » و یا « یکسان سازی » در کشور آیا جز گسترش فضای بدبینی ، از خود بیگانگی و مهم تر از همه « بی تفاوتی » چیز دیگری بوده است ؟

سخنگوی وزارت آموزش و پرورش ادعا می کند آموزش و پرورش محل پست و مقام گرفتن نیست بلکه محل کار کردن است.

اگر چنین است ؛ برکناری 20 هزار مدیر آن هم در سطح مدرسه را چگونه باید دید و تحلیل کرد ؟

آقای فرهادی از کدام پاسخ گویی در آموزش و پرورش دولت سیزدهم می گوید ؟

« صدای معلم » بارها در گزارش های متعدد خود از غلبه « فرهنگ امنیتی » بر « امنیت فرهنگی » انتقاد کرده بی آن که فرد و یا مقامی در مورد این وضعیت پاسخ گو باشد .

پایان گزارش/

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

تهران