گروه اخبار/

عضو کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس با انتقاد از بی تفاوتی آموزش و پرورش در قبال رفتارهای ناهنجار دانش آموزان و اولیاء آن‌ها در قبال معلمان، گفت: وقتی شأن معلمی زیر پا گذاشته می‎شود ضرب و شتم معلم هم عادی می‎شود.

در هیاهوی دلار ،ارز، سکه، پوشک ، موشک و ترامپ و انبوه خبرهای ریز و درشت داخلی و جهانی،کسی معلم و گرامی داشت او را در دستور کار خود ندارد.

ظاهرا"تشکل های فرهنگی و بدنه اجتماعی به این باور رسیده اند که؛

«گرامی داشت یک شمع و از یاد بردن همه ی تاریکی ها، سهیم شدن در خاموش کردن همان یک شمع است».

مسوولان جامعه و نظام آموزشی  نیز نهادهای بین المللی از جمله یونسکو را ذیل لیبرال دموکراسی تعریف کرده ،از کنار گرامی داشت روز جهانی معلم (جالب است بدانیم ایران از تصویب کنندگان این روز می باشد) به سکوت گذشته و حتی از دادن یک بیانیه خشک و خالی هم پرهیز نموده اند.

ظاهرا هویت گرایی پر رنگ ما در ارتباط با نظام بین الملل ،تبدیل به مانعی  بزرگ شده است. در حالی که مطبوع ترین بازی جهان، خوشایند کردن زندگی است .

ما گمان کرده و می کنیم زندگی خوب یعنی تنبیه آدمهای بد ، بر این اساس دائم از کیفر قوای شر توسط قوای خیر می گوییم.
.
اما در زمینه و زمانه ما ،اینجا و اکنون و در این وانفسا، هم باید از معلمی و گرامی داشتش گفت و هم به آینده امیدوار بود.

با یک نگاه حقوق بشری می توان از «آموزش کیفی» به عنوان یک حق برای کودکان این کشور سخن گفت و آن گاه با صدای بلند اعلان کرد که:

«سپاسگزاری و حمایت از معلمان مقدمه ی یک نظام آموزشی موثر خواهد بود.»

نظام  آموزشی موثری که به قول «دورکیم » با آموزش مدنی و خلقیات مدنی، احترام به انسانهای دیگر ،گفت وگو و توجه به مسولیت های خود را در دانش آموز ان دنبال می کند.
تعامل با دنیا و تجارب بشری نیز به ما آموخته است که؛ «برای ایجاد توسعه ی پایدار و صلح دائم هیچ پیش نیازی قوی تر از آموزش کیفی توسط معلمان حرفه ای ،آموزش دیده، حمایت شده وبا انگیزه وجود ندارد.»

مرحوم دکتر عظیمی استاد توسعه و فارغ التحصیل آکسفورد می گفت ؛ اگر می خواهیم به کشوری توسعه یافته بدل شویم، باید در آموزش و پرورش سرمایه گذاری کنیم .

باید اندیشید که چرا این سخن چندان اقبالی در میان تصمیم گیران نیافت و تلاشی برای اصلاح جایگاه معلمان و ارتقای منزلت آنان صورت نگرفت و نمی گیرد؟

چرا در ثصمیمات و سیاست های آموزشی که به معلمان مربوط است ،آنها کنار گذاشته می شوند؟

چرا غفلت از آموزش و پرورش تداوم دارد و عزمی جدی در مجموعه دولت در حل مسائل این نهاد دیده نمی شود.؟
شاید عزم عمومی و ملی گره گشای مسائل ما باشد.....

به امید آن روز

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

وزیر محترم آموزش و پرورش
با سلام و احترام ،
جملۀ زیر شما قلب من دبیر بازنشسته و قدرمسلم جامعۀ فرهنگیان را شدیدا به درد آورد:

"معلم خسته خمود و افسرده که موقع راه رفتنش بچه ها دستش بیاندازند یا می خواهد خم بشود و گچ را بردارد و بگوید آی کمرم درد گرفت ، زانوهایم فلان است ؛ این معلم یعنی چه؟ "

شما در جمع معلمان آینده و جانشین ما ، چنین دردناک ، تمامی زحمات من معلم را ندید گرفتید. اگر قصد شما بیماری عده ای از آنان است ، بیماری که سنسور شناسایی معلم و وزیر و وکیل ندارد، هر کس می تواند مریض احوال و یا ناتوان باشد. گاه قبل استخدام و گاه حین خدمت ، معلمان نیز درگیر بیماری و یا ناتوانی می شوند.

هیچ می دانید در دوران خدمت مناطق محروم ، خیلی از معلمان دچار سینوزیت و یا میگرن و سردردهای عصبی و کمر درد می شوند ؟

رفت و آمدهای 5 تا ده سال و حتی گاه بیشتر همکاران در مناطق دورافتاده و به دور از خانواده ، آنان را در آغاز خدمت و ایام جوانی درگیر بیماری های مزمن اغلب تا آخر عمر می نماید. وقتی از سختی کار سخن گفته می شود همه داد می زنند معلمی هم شد شغل که نیازی به سختی کار داشته باشد ؟

سر و ته سال تعطیل است و روزی 4-5 ساعت بیشتر کار نمی کند ! اما توانی که والدین در نگه داری دو فرزند کودک و نوجوان خود ندارد با الطاف خداوندی ، معلم برای 30 تا گاه حتی 50 دانش آموز ، آن هم برای تعلیم و تربیت که امری جدی است ، دارد. دهه 70 دانش آموزان کلاس از بس بیشتر بود که در طاقچه پنجره می نشستند. ضمن نوشتن این دردنامه ، متوجه شدم  13 مهر ( 5 اکتبر ) و روز جهانی معلم است ، همان اقیانوسی که ما را از رسیدن بدان باز می دارید و در اعلام ساده ترین تصمیم بی تفاوت هستید یعنی به رسمیت شمرده شدن روز معلم ایرانیان با همدلی جهانیان در همین روز

آری ، من معلم در شداید زمستان و بی ماشینی جاده ، زمانی که سوار تراکتور و یا ووانت باری می شدم و یا پای پیاده با ترس از سگان و گرگان مسافت بین دو روستا را به دلیل شدت بارش برف طی می کردم ، کسی به فکر سختی کار معلم نبود.
امروز شما با تمام نامهربانی راه رفتن و یا خم شدن مرا با همراهی آهی ، مذمت می نمائید! خدا را شاکریم که ما معلمان هر گاه خودکارمان بر زمین بیفتد خم شده و با سربلندی و بی نیازی در اوج صحت و سلامتی ، خودمان آن را برمی داریم چون به عزت انسانی روح انسانها معتقد هستیم و استثمار دانش آموزان را به بهانه کم سن و سال بودنشان پسندیده نمی دانیم ، هر چند دانش آموزان امروزی چنین سرودستی هم نمی شکنند.
اگر نگاه شمای وزیر به معلم مملکت این است از دیگران چه انتظاری دارید که من معلم را ارج نهد و یا نظام آموزشی را پاس بدارد!

به نظر شما دانشجوی سال اول دانشگاه تربیت معلم که تازه از مدرسه و معلمان خود جدا شده است با جملات شما نسبت به جامعه فرهنگیان
چگونه دیدگاهی خواهد داشت ؟

ما معلمان که از هر نظر شیر بی یال و دم وزارت آموزش و پرورش و دولت و جامعه ، محسوب می شویم ، این دلشکستگی بر قامت استوار معلمان که با سیلی صورت خود را برافروخته و منزلت شغل خود را با عزت برافراشته نگه می دارند برای چیست ؟
خدا می داند چندین هزار نفر با دیدن این جمله خندیده اند! هیچ پدر و مادر دلسوزی عیوب فرزند خویش آشکار نمی کند و یا با بی انصافی به بزرگنمایی آنها نمی نشیند، پس معلوم می گردد که شما پدری دلسوز برای ما معلمان نیستید.

راستی به عمق جملۀ خویش دقیق شوید تا بلکه به نتایج مفیدتری به نفع معلمان برسید، اگر گفته های شما صحیح است :
عوامل ایجاد و فزایندۀ افسردگی معلمان و دانش آموزان کیست و چیست ؟ عوامل تشدید بیماری و از بین رفتن روز به روز سلامتی معلمان که از ترس هزینه های درمان و معالجه ، حتی برای یک سرماخوردگی ، جرأت پزشک رفتن ندارند، چیست؟ کدام پشتیبانی مالی و یا پوشش بیمه ای شما، او را با به موقع رفتن به پزشک ، سریعتر به فضای کلاس و انجام وظیفه برمی گرداند؟

همۀ مدیران ریز و درشت ، برای انجام امور مربوطه خود به نیروی انسانی سالم و سرحال و بانشاطی نیازمند هستند . شمای وزیر آموزش و پرورش جهت احراز چنین هدفی ، برای من معلم چه تمهیداتی اندیشیده اید و یا می اندیشید؟ مگر من همانند کارمندان وزارت نفت ، به پزشکان متخصص سازمان مربوطه مراجعه می کنم و تا دینار آخر آن را پس می گیرم ؟ مگر من باشگاه تفریحی - رفاهی همچون مجتمعات پتروشیمی که امکانات ورزشی - تفریحی - رستورانی - رفاهی را با نازل ترین قیمت جهت نشاط و سرحالی کارمندان خود دارد ، دارم ؟ در سال چند بار می توانم با خانواده خود سفر بروم آن هم با حرمت و عزت نفسی بالا در ویلاهایی که به رایگان در اختیار کارمندان وزارت نفت و گاز قرار می گیرد نه با خفت در مدارس سراسر کشور که کوس رسوائی آن تا سرزمین های دیگر نیز رفته است!

به خاطر دارید فریاد بازنشستگان و شاغلان فرهنگی را روبه روی سازمان برنامه و بودجه و یا مجلس شورای اسلامی و یا وزارتخانۀ خودمان که بدون نتیجه و فریادرسی ، فرمالیته انجام می شود و گاه حتی منجر به جراحت جسمی و زندانی شدن برخی از آنان که به جراحت روحی تمامی معلمان تبدیل می گردد! یا لابد بهتر از ما می دانید که زندگی بدون پول نمی چرخد و اگر تداوم داشته باشد با حداقل امکانات ، کمر هم خم می کند ، زانو هم سست می کند و افسرده دل هم می سازد. ما دهه ها زیر خط فقر دست و پا می زنیم و تا به امروز هیچیک از وزرای آموزش و پرورش نتوانسته اند ما را از قعر خط فقر ، میلیمتری بالا کِشند !

ضمن نوشتن این دردنامه ، متوجه شدم  13 مهر ( 5 اکتبر ) و روز جهانی معلم است ، همان اقیانوسی که ما را از رسیدن بدان باز می دارید و در اعلام ساده ترین تصمیم بی تفاوت هستید یعنی به رسمیت شمرده شدن روز معلم ایرانیان با همدلی جهانیان در همین روز .
شما حداقل ها را هم در حق ما به جا نمی آورید چه رسد به حداکثرهایی که برای ما به آرمان اجتماعی تبدیل گردیده است. یعنی ارزش های مشترکی که می خواهیم بدانها برسیم اما یاور و دلاوری برای رسیدن بدانها نداریم !

جناب آقای بطحایی ،
منِ معلم همانند همۀ انسانها برای تداوم حیات خود، حق برخورداری از حق و حقوق شغلی متناسب با دیگران شاغلان جامعه را دارم.

شمای وزیر می بایست نقاط قوت مرا بال و پر دهید و تقویت کنید نه نقاط ضعفم را بر زبان آورید آن هم در جمع معلمان آیندۀ کشور. گفته ها و کرده های شما در جامعه بر درجات اعتلا و یا ذلت شغل معلمان اثر می گذارد. منزلت با سرخ کردن صورت توسط سیلی های آشنا و ناآشنا ، پاس داشته نمی شود. شما می بایست مدافع حیثیت و موقعیت معلمان باشید و از ایجاد هر نوع تزلزلی ممانعت به عمل آورید .
نمی دانم چگونه قرار است تصویری که از فردای معلمان در اذهان دانشجویان دانشگاه فرهنگیان ترسیم نموده اید را اصلاح و یا پاک گردد ، اما جامعۀ فرهنگیان و معلمان این کشور از وزیری که جرأت عذرخواهی از دانش آموز برتر خوارزمی شهرستان آمل را با دست خط خویش دارد و یا جرأت عذرخواهی ویدئویی از بی نصیبی و فقر آموزشی دانش آموزان سیستان و بلوچستان را ،انتظار دارند جراحت این زخم را با شیرینی عذرخواهی از وجود خالص و مقدس معلمان این سرزمین بزُدایید.

سپاس

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

گروه تشکل ها/

به مناسبت فرا رسیدن « روز جهانی معلم » سازمان معلمان ایران بیانیه ای صادر کرد .

در بخشی از این بیانیه تصریح شده است :

" نام گذاری این روز بهانه ای برای تاکید دوباره بر دانایی و خرد است و این که آگاهی و خروج از جهل مراتب و جایگاهی دارد که مهم ترین آن احترام و تکریم کسانی است که اگاهی و خرد را توسعه می دهند و تحکیم می بخشند به ویژه که « آگاهی، دانش سازمان یافته است و خرد، زندگی سازمان یافته»."

متن کامل این بیانیه که در اختیار صدای معلم قرار گرفته است به شرح زیر است.

گروه استان ها و شهرستان ها/

چندی پیش مطلبی با عنوان :
پدیده ای عجیب در آموزش و پرورش شهرستان بناب ؟! ( مدرسه ای غیر دولتی که در حال ثبت نام از دانش آموزان هست ولی محل و مکان مشخصی ندارد ) از سوی  جمعی از شهروندان، فعالین فرهنگی و اولیاء دانش آموزان شهرستان بناب در صدای معلم  منتشر شد . ( این جا ) .

برای نخستین بار  اداره کل آموزش و پرورش آذربایجان شرقی در پرتال خود به صدای معلم پاسخ داد .

جمعی از فرهنگیان این این استان نقدی بر این جوابیه نگاشته اند .

معلم طرح کرد عِلم خدایی
معلم مونس حِلم الهی

معلم راز اسرار جهانی
معلم خادم تعلیم جانی

معلم از وجود کبریایی
معلم عاشق عزم کمالی

معلم اولین شخص جمالی
معلم بعد او میم جهانی

معلم خاطرات زندگانی
معلم سرنوشت هر که عالی

معلم مهد سرسبز حقیقی
معلم مهر قلبم آشنایی

معلم نام محبوب کلامی
معلم مهتر عالم کماهی

معلم روز و شب در سجده کردن
معلم وعده عهدم وفایی

معلم آشنای درد هستی
معلم با نشان اکرام باقی

معلم نامه قلبم نویسی
معلم صفحه دردم صفایی

معلم با قلم نقش ات کشیدم
معلم وقت را یک دَم نشانی

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

آذربایجان شرقی

معلمی در ایران مرگ تدریجی است که یک معلم روزانه قسط آن را می پردازد.
( Teaching is death in daily installment in Iran)

    
با درود بسیار به آموزگاران راستین ، این فرزانگان عاشقی که چون شمع می سوزند  تا فردای روشنی را برای جوانان و نوجوانان میهن عزیزمان رقم بزنند.

آن چه من را  به پیش کش نمودن این نوشتار وامی دارد ، پیوند تاریخی من و شما است که به عنوان یک آموزگار ریشه در دردی مشترک،  که همانا بی بهره گی از بسیاری از آزادی ها و حقوق صنفی  است داریم.

در زندگی پر چالش امروزه ، نگرانی پدرها و مادرها این است که  سرنوشت فرزندانشان که آینده سازان میهن هستند چگونه رقم خواهد خورد.

آنان با امید به آینده ای روشن و پر بار، فرزندان دلبند شان، این نونهالان را به آموزگاران می سپارند تا از آنان زنان و مردانی بسازند که برای کشور افتخار آفرین باشند و در آینده در برابر هر گونه ستم و نابرابری واکنش نشان داده و در کشوری آباد ، آزاد و به دور از هر گونه نابرابری زندگی کنند. و این گونه است که معلم بار سنگین آموزش و پرورش را بر  دوش می کشد.  
 نقش آموزگار در فرهیختن (تربیت)  دانش آموزان  به عنوان شهروندان شایسته آینده ، آن قدر کرامند است که می توان گفت پیشرفت و رشد و توسعه یک کشور در گرو کار آموزگارانی است که در شکوفایی  استعداد های جوانان  تلاش می کنند.

بر پایه اسناد یونسکو ، روز 5 اکتبر  برابر با 13 مهر ، روز معلم ، نشانی شکوهمند از ترویج آگاهی علمی و شکوفایی جوانان است.

بنا به اعلامیه جهانی حقوق بشر ، حق دسترسی به آموزش با کیفت و با استاندارد های جهانی ، حتا در دور افتاده ترین نقاط هر کشور با استفاده از سرمایه های ملی ، شامل سرمایه مالی و سرمایه معنوی که همانا معلمان باشند باید برای همه کودکان و نوجوانان هر کشور فراهم شود . برای تحقق این امر، تکریم و پاسداشت جایگاه معلم از اهمیت ویژه ای بر خوردار است.

در کشورهای پیشرفته با حکومت های مردم محور  ، با تکیه بر  ارزش های اجتماعی، علم محوری  و شکوفایی اقتصادی ، به معلم که سر چشمه و عامل این پیشرفت ها است  ارج می نهند.برعکس، درکشورهای دارای سیستم حکومتی غیر مردمی و ناپاسخگو وضع معلمان به گونه ای دیگر است.

شور بختانه در جامعه ما ، زندگی معلم و خانواده اش ، همچون زندگی دیگر اقشار زحمت کش ، کارگران و کشاورزان با درد و رنج و محنت روزانه گره خورده . سال هاست که معلمان برای احقاق حقوق صنفی  خود در تهران در جلو مجلس و در شهرستان ها در مقابل  ادارات آموزش و پرورش ، استانداری ها و... گرد هم آمده و در یک حرکت آرام و صلح آمیز  خواستار تحقق حقوق فراموش شده صنفی خود و آزادی های شهروندی می شوند. اما هر بار نه تنها صدای آنان شنیده نمی شود  بلکه  بعضا مورد اهانت نیروهای انتظامی و یا بی اعتنایی مقامات دولتی قرار گرفته و برخی از آنان دستگیر و زندانی می شوند .

می توان گفت که بر اساس آمارهای رسمی دولتی شمار زیادی از معلمان زیر خط فقر زندگی می کنند ،به  طوری که در بعضی مدارس معلم برای جبران هزینه های سنگین زندگی، به ناچار سرویس رفت و برگشت دانش آموزان همان مدرسه ای را که در آن تدریس می کند انجام می دهد ، یا شب ها و روز های تعطیل به مسافر کشی می پردازد.

معلمی را می شناختم  که پس از حدود 30 سال تدریس در  دبستان ، پس از  بازنشستگی ، در سن بالای 70 سال به سبزی فروشی در کنار خیابان مشغول بود. 

در سال های کنونی ، با گرانی مایحتاج روزانه و عدم افزایش دستمزد معلمان به نسبت تورم افسار گسیخته ، فقر و فلاکت بر زندگی معلمان ، نه سایه، بلکه تاریکی افکنده است و  نیارد آن روزی که معلمی در خانه بیمار  داشته باشد که باید با این هزینه های سنگین پزشکی به حالش گرست. در همین حال شماری از  اعضاء کانون صنفی معلمان چون اسماعیل عبدی پس از 21 سال سابقه تدرس ، محمد حبیبی و آقای بهشتی به جرم دفاع از حقوق همکاران خود در زندان به سر می برند.

آقایان مسئول !

آیا زندان جایگاه معلمان تلاشگر و پاک سرشتی است که مشعل روشنگری و سازندگی  را بر دوش می کشند ؟

یک سنجه ( مقایسه) ساده بین حقوق و مزایای یک معلم ابتدایی بازنشسته زاپنی یا امریکایی با حقوق یک معلم ابتدایی بازنشستیه ایرانی ژرفنای فاجعه و ستمی را که بر معلمان میهنمان رفته فاش می سازد.
در ژاپن: 

- بیمه با پوشش کامل بدون پرداخت هیچ وجهی .
-  مرخصی استعلاجی با حقوق و مزایای کامل تا زمان بهبهودی .
-  مسکن مناسب  در شان معلم
-  حقوق ماهانه 5000 تا 6000 دلار که با ارزش پول کنونی ایران 50000000  تومان است .
-  در امریکا هم همین حقوق و مزایا با اندکی تفاوت برقرار است.
آیا یک مقایسه ساده بین حقوق ماهانه  شصت ملیون (60000000 ) تومانی معلم بازنشسته زاپنی با حقوق یک و نیم ملیون تومانی یک معلم بازنشسته ایرانی کافی نیست که به این جمع بندی برسیم که:
معلمی در ایران مرگ تدریجی است که یک معلم روزانه قسط آن را می پردازد !

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

هرمزگان