تهران

وقتی یادداشت خانم مینو امامی « حاشیه شکایت از مدیر صدای معلم »را مطالعه کردم برخود لازم دانستم مطلبی را اول به خودم و بعد به دیگر همکارانم درسراسر کشور یادآور شوم که :

”از ماست که بر ماست !”

واقعیت اینکه با خواندن این مطلب یاد گذشته ی نه چندان دور خود ‌و خانواده افتادم و آن اینکه به عرض برسانم پدر بنده بازنشسته شرکت واحد اتوبوسرانی تهران می باشد .

یادم می آید وقتی ما در تهران سکونت داشتیم و ایشان از لحاظ جسمی توان بیشتری داشتند در اکثر زمانی که از منزل به قصد مکانی خارج می شدیم ابتدا مسیری ما را پیاده همراه می برد و بعد از آن فقط از طریق اتوبوس های شرکت واحد ما طی مسیر می نمودیم .

نکته ای که قابل توجه بود اینکه ما در هیچ ایستگاهی نیاز به توقف نداشتیم و فقط همان طور که از پیاده رو طی مسیر می کردیم ایشان حواسش از دور به ماشین های اتوبوس شرکت واحد بود و البته کارت شناسایی خود را نیز آماده در دست داشت و به محضی که در طی مسیر پیاده روی ماشین اتوبوس شرکت واحد را می دید دستش را که کارت شناسایی اش در آن بود بلند می نمود و راننده محترم شرکت واحد فقط به صرف رویت آرم شرکت واحد بلافاصله با هر سرعتی و هر تعداد مسافری که درهر مسیر داشت می ایستاد و تمامی اعضای خانواده به همراه پدر به صورت رایگان سوار اتوبوس می شدیم و در مورد پیاده شدن نیز نهایت همراهی ‌و همکاری را می نمود .

آری !

این چیزی جز عزت ‌، احترام و منزلت نبود که البته فقط و فقط توسط خود رانندگان شرکت واحد مرسوم شده بود لذا آنها از این طریق نهایت منزلت رابرای همدیگر قائل می شدند تا نیاز به احترام ، منزلت و ارزش توسط دیگران نباشند.

 رانندگان شرکت واحد اتوبوسرانی که از اقشار متوسط جامعه بودند و کمترین حقوق را با بیشترین مشقت ها ، ناملایمت ها و ... از مسئولین تا مسافرین گرفته ، می دیدند با این کار خود برای همدیگر جایگزین انتخاب نمودند و به انتخابشان احترام ‌و ارزش می گذاشتند و افتخار می ورزیدند .

اما اکنون نکته ای را که می خواستم یادآورشوم به خودم ودیگر همکارانم این است که ما فرهنگیان باید قبل از معیشیت دنبال منزلت باشیم ‌و به واسطه ی آن معیشت و ... را به دست آوریم و این محقق نمی شود مگر اینکه خود برای همدیگر ارزش ، احترام و منزلت قائل نشویم .

همکارانم ! بیاییم یکبار برای همیشه این مشکل را حل نماییم و  ‌اجازه ندهیم دیگران بخواهند با نگاه ترحم آمیز به ما منزلت ظاهری اعطا کنند .
آیا به واسطه اینکه ما فرهنگیان زیاد هستیم و مهمترین وظیفه مان تربیت اشرف مخلوقات هست باید به چشم زیادی دیده شویم ؟!

امروز تمامی اقشار جامعه و مسئولین حکومتی از عالی ترین مقام تا عادی ترین فرد به صورت مستقیم با مادر ارتباط هستند و بزرگترین سرمایه مادی و معنوی عمرشان را در اختیار ما قرار دادند اما چطور می‌شود که متاسفانه بیشترین آنها  با نگاه ترحم آمیز و اجباری به ما حقمان را اهدا می نمایند نه اینکه حق مان را تحویل مان دهند !

آری ؛ ما فرهنگیان همان طور که در یادداشت سرکار خانم امامی آمده است باید بخل و حسد و کینه و... را کنار بگذاریم و ما که نیمی از جامعه آماری کشور را در بر داریم با افتخار به خود و شغل مان با سری بلند به همدیگر ببالیم ‌و افتخار کنیم تا منزلت واقعی ما برگردد .

بیاییم دست در دست هم با پشتوانه همدیگر ، با نقد ، پیشنهاد و راهکار در موفقیت یکدیگر سهیم شویم و اجازه ندهیم که از بالا به ما نگاهی ترحم آمیز داشته باشند .

بیاییم با موفقیت همکارانمان از وزیر تا یک خدمتگذار یا سرایدار مدرسه خوشحال شویم از ناراحتی هم ناراحت شویم . بیاییم یاری برای هم در شب تار شویم .

اکنون در زمانی که رسانه ی پرمخاطب صدای معلم با سردبیری فردی که از جنس خودمان هست و مورد شکایت قرار گرفته است آن هم به جهت رساندن صدای ما فرهنگیان  ؛ حال درست یا نادرست ولی با شهامت انتقال دهنده مطالب به تمامی مسئولین بوده ، هست و خواهد بود .

لذا اکنون بر همه ی ما معلمین لازم بلکه واجب است یاری رسان ایشان که البته یاری رسان خودمان شویم ‌و حال در این زمان و فرصت استثنایی منزلت را به همدیگر اهدا نماییم تا صدای ما فرهنگیان رساتر از قبل با پشتوانه ی هم در جهت احقاق حق نه چیز اضافی یا خارج از وظیفه ی مان به دور از هر نوع گرایش یا غرض سیاسی و... به گوش تمامی ملت بزرگوار به ویژه مسئولین محترم برسانیم .

و البته در سوی دیگر از شاکیان گرامی که از همکارانمان هستند نیز تقاضا داریم با سرلوحه قراردادن این مهم و حذف شکایت خود اکنون مسائل درون خانوادگی خود را با سعه ی صدر و روی گشاده و با تکریم ارباب رجوع حل نماییم و به فرزندانمان صبوری ، تحمل و پذیرش نقد و... را چه درست یا نادرست آموزش بدهیم .
باشد که این آغاز منزلتی نو برای ما فرهنگیان به دست خودمان گردد که البته و قطعا در صورت تحقق ، معیشت اولیه و بدون فاصله با دیگر اقشار جامعه را همراه خواهد داشت .

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

آذربایجان شرقی

  به بهانه پانزدهم دیماه روز گزینش

ضمن عرض تبریک به مناسبت روز گزینش، بر اساس تجربه شخصی و تحقیقاتی که در زمینه عملکرد گزینش آموزش و پرورش داشته ام، مواردی را بررسی کرده ام.

 اولویت توانایی معلم بودن- ریاکاری

وقتی سوالات مصاحبه از زمان آخرین حضور در راهپیمایی، نماز جمعه و اصطلاحات تخصصی رساله توضیح المسایل و..... باشد و در این حین هیچ سوالی از تخصص معلمی پرسیده نشود، موجب ایجاد محدودیت‌هایی می شودکه مستخدم و یا دانشجو را مجبور به ریاکاری می کند؛ آیا یک فرد ریاکار می توان معلم خوبی باشد؟!

دانش آموز از نظر ظاهری با معلمی ارتباط برقرار می کند که به روز، دارای ظاهری آراسته و امروزی باشد، اما گزینشگر دانشجو معلم را به خاطر ریش پرفسوری، شلوار جین و حتی کتان، تی شرت و..... باز خواست می کند .

در دوران تربیت معلمی هم دانشگاهی هایی داشتیم که اصلا توان صحبت کردن و برقراری حداقل ارتباط نداشتند؛ آن ها به جای گذراندن آموزش مناسب و گذشتن از فیلتر های تخصصی معلمی از فیلتر گزینش عبور می کنند و حال یا کارشناس گزینش و یا معلم هستند و مرا یاد ویدویی منتشر شده از یک کلاس درس می اندازند که معلم به دلیل برخورد غیر حرفه ای موجبات کتک خوردن خودش را از دانش آموز فراهم کرد.

 برخورد نامناسب، غیر اسلامی و نگاه سلیقه ای- عدم رعایت حریم شخصی

یکی از بدترین اتفاقات که در روند تحقیق و گزینش برای داوطلبین پیش می آید، قضاوت سلیقه و برخورد غیر حرفه ای، غیر عادلانه، بر خلاف قوانین و موازین اسلامی گزینشگران می باشد که عمده ناراحتی را در بدنه جوان آموزش و پرورش پدید آورده است.

دانشجو معلم و یا مستخدم جدید باید آن گونه که گزینشگر می خواهد باشد و لزومی بر دارا بودن شرایط عمومی نیست؛ یعنی کافیست شما احترام خاصی برای مسوولین گزینش قائل باشید و یا از جایی سفارش شوید.

( در موارد زیادی نگاه از بالا به پایین مسوول گزینش ناحیه و سلام و احترام از روی ترس به آنان توسط کارکنان پیمانی و غیر رسمی به گوش می رسد. )

طبق قانون، تجسس از احوال اشخاص و سؤال از افراد مبنی بر شمارش و عنوان نمودن گناهان ممنوع و بر خلاف قوانین اسلامی است، در حالی که این موارد در لابه لای رفتار های گزینش گر گاهی به صورت عیان و گاهی زیرکانه اقدام می شود.

در مواردی فرد محقق شروع به تحقیق گسترده با هدف یافتن نقطه ضعف از داوطلب می کند و به جای آنکه از افراد معتبر تحقیق کنند از دانشجویان خاص و غیر معتبر تحقیق می کنند و وقتی در روند مصاحبه نسبت به گزارشات مغرضانه اعتراض می کنی با این جواب که "از دانشجویان  مورد اعتماد خودمان گزارش گرفته ایم" روبه رو می شوی.

( از جمله مهم ترین تخلفات محقق این است که از گزارشات به اثبات نرسیده پرونده به نزدیکان و دوستان وی خبر می دهد و این یعنی از بین بردن آبروی افراد. )

نوشتن چیزی بر خلاف اظهارات داوطلب در برگه گزینشگر، حرف گذاشتن در دهان داوطلب و تهمت زدن به شیوه حرفه ای و با رفتارهای روانشناسانه از دیگر تخلفاتی است که در ادارات گزینش معمول است.

بر طبق قانون در موارد عدم احراز صلاحیت، پرونده به اشخاص دیگر واگذار می گردد که این امر در ظاهر انجام می شود اما در واقع همکاری و همراهی همکاران گزینشی یک اداره و حتی با اداره بالادستی موجبات  اعمال سلیقه بر روی داوطلب را فراهم می سازد.

 فضای حاکم در مصاحبه

فضایی حاکم در مصاحبه کاملا شبیه به تعاریف از محل بازجویی است، لذا این فضا با تاثیر بخشی از رفتار نامناسب گزینشگر باعث معذب شدن داوطلب می گردد.

 تهدید و ارعاب

اتفاق خنده داری که در این پرونده ها رخ می دهد، طرح یک مساله از گزارشات افراد امین هسته های گزینش و نسبت دادن به داوطلب می باشد، حال داوطلب باید بکوشد تا موضوع را رد کند و در این حین معمولا مسوول مربوطه اقدام به تهدید اینکه "در پرونده ات ریزتر می شویم و....." می کند.

افتخار ادارات گزینش در جذب جوانان به عنوان کارشناسان تحقیقات و گزینش

در حالی که تخلفات و تخطی از قوانین گزینشگران سن دار و با تجربه اصلاح نشده، فردی ناپخته و بدون حداقل تجربه و ارتباط اجتماعی را به عنوان کارشناس گزینش و تحقیقات انتخاب می کنند و این ضربه مهلک بر بدنه آموزش و پرورش است.

شما دانشجو معلمی طرد شده و منزوی که از روی تنگ نظری شروع به تجسس، خبرچینی، ضبط صدا و رفتارهای غیرعادی و جاسوسانه می کند را در نظر بگیرید؛ بعد از پایان دوره دانشجویی به عنوان کارشناس گزینش منصوب می شود و بر مسند قضاوت می نشیند، آیا فاتحه آموزش و پرورش را نباید خواند؟!

روحیات گزینشگران

افرادی که گستره ارتباطی شان در آموزش و پرورش معمولا با همکاران گزینشی خود می باشد و به دلیل حس خود برتر بینی و سوظن فراوانی که نسبت به دیگران دارند معمولا دیگر فرهنگیان حداقل ارتباط را با آن ها برقرار می کنند.

وقتی از افراد درباره علاقه به گزینش و گزینشگران و یا روحیات آن ها سوال می شود معمولا با پاسخ اینکه "حس بدی نسبت به آن ها دارند و اینکه گزینشگران افراد هستند با روحیات خاص که بازی کردن با آینده و سرنوشت افراد به هر قیمتی برای آن ها کار ساده ایست" روبه رو می شویم.

دید سیاسی و تک بعدی بودن نیروهای جزئی

دید سیاسی قالب نیروهای جزئی در ادارات گزینش معمولا اصولگرایی افراطیست که در نتیجه باعث برخورد آزار دهنده، فشار بر فعالین دانشجویی و رد صلاحیت آن ها می شود.

( رییس جمهور یکی از ارکان هیات عالی گزینش کشور می باشند و  در مواردی در دوران ریاست جمهوری آقای روحانی (که از حمایت اصلاح طلبان برخوردار بود) از توهین به ایشان و طرفدارهایشان گزارشاتی داده می شد. )

 نتایج معمول

یکی از اتفاقات معمول در روند گزینش برای افرادی که رد صلاحیت می شوند به این صورت می باشد که روند تحقیقات و رسیدگی به پرونده را نزدیک به یکسال طول می دهند و در نتیجه پرونده به هیات مرکزی گزینش ارسال می شود، حال اگر رای هسته گزینش ناحق باشد، از جایی سفارش بشوی و گزینشگر حال خوبی داشته باشد پرونده با عنوان "غمض عین" یعنی چشم پوشی و بخشش به هسته گزینش باز می گردد و پس از ارشاد با اعمال انفصال از خدمت (حذف سابقه خدمت، حقوق و.....) از زمانی که رد صلاحیت شدی و تا زمانی که بخشیده می شوی برای همیشه در پرونده کاری ات می ماند.

کانال شخصی

گروه اخبار/

در پی درج گزارش صدای معلم با عنوان :

"
´اداره کل تعاون و پشتیبانی وزارت آموزش و پرورش مستندات خود در مورد قانونی بودن بیمه آتیه سازان حافظ را منتشر کند "
به جای فشار به معلمان در مورد بیمه تکمیلی ردیف مستقل " رفاه " در بودجه آموزش و پرورش تعریف و عملیاتی کنید! ( این جا ) ؛  شرکت سهامی آتیه سازان حافظ جوابیه ای برای صدای معلم ارسال کرده است .

ضمن تشکر و قدردانی از پاسخ گویی ؛ عین جوابیه مننتشر می گردد .

مقدمه

آتش سوزی های مدارس و عدم اجازه معلم برای خروج دانش آموزان از کلاس آتش گرفته جهت تأمین امنیت جانی آنان ، تأییدی است برای حاکمیت پادگانی قوانین خشک و انعطاف ناپذیر در مدارس کشور. ترس از توبیخ و تذکر و .... برای معلم زائیدۀ کدام برخوردها و قوانین جاری و ساری است ؟ چگونه مصلحت بر عقل مستولی می گردد و دانش آموزان را تا مرز سوختن و مرگ از سوی معلم خاطی ، محکوم می کند؟!

دلایل وجود شرح وظایف شغلی

مشاغل گوناگون برای خود تعریف و ابزاری خاص لازم دارند. حیطۀ مشخص و حرفه ای دارند. افراد خارج از دایرۀ مهارت و فنون شغلی خاص ، قادر به انجام وظیفه نیستند لذا برای فعالیت اقتصادی ، به تحصیلات و دوره های مهارتی و کارآموزی ویژه ای و یا بند و تبصره هایی قانونی برای جذب در شغل مرتبط نیاز دارند. شرح وظایف هر شغل ، برنامۀ کار فرد در آن حیطۀ خاص است. جامعه ما برای جذب افراد در مشاغل گوناگون ، شرح وظایفی مدوّن و طراحی شده ای یا ندارد و یا مد نظر قرار نمی دهد. اما برای جذب آنان در شغلی مشخص ، ویژگی های صوری تعیین می کند، مواردی چون داشتن مدرک کارشناسی و یا 22 ساله بودن و.......، شرط سنی و مدرک از اَهمّ شاخصه های جذب نیرو در جامعه ما شمرده می شود و یا مسلمان بودن و اعتقاد داشتن به نظام سیاسی و.... این شرایط برای اشتغال لازم هست اما کافی نیست. برای هر شغلی وَلُو یک کارگر سادۀ ساختمانی می بایست الفبای نحوۀ کار وجود داشته باشد. تمامی افرادی که در هر سِمتی در انجام وظایف شغلی خود کاهلید ، به خود آئید و به دنبال شرح وظایف شغلی خود باشید شاید آن را یافته ، مطالعه کرده و در تناقض فعالیت خود با آن بیندیشید
مثلا برای یک کارگر ساختمان : شما هر روز موظف هستید 8 ساعت کار کنید ، نیم ساعت حق ناهار و صبحانه خوردن دارید ، بیمه خواهید شد ، دستمزدتان فلان قدر است و... برخی از آنان خیلی بیشتر از معمول استراحت می کنند و یا از حق بیمه محرومند. قانون کار برای آنها می بایست حق و حقوق شان را در اجرای شرح وظایف مشخص سازد . اهمیت این موضوع برای پایمال نشدن امتیازات شغلی فرد است. وقتی در جایی با هر عنوانی استخدام می شویم ما مطالبه گر شرح وظایف کتبی خود باشیم که حدود فعالیت و مسئولیت مان مشخص شود تا مبادا حقی از ما سلب شود و یا از ما کاری بیشتر و متفاوت از وظایف مان انتظار داشته باشند. در جامعۀ تخصص ها ، هر کس در جای خود باید قرار بگیرد .

یا معلمان و دبیران ، فقط جذب و گاه برای این شغل تربیت می شوند. به یاد دارم اولین روزی که به مدرسه رفتم با توانایی های خاص خود عمل کردم و هیچ کس برای بنده توضیح نداد که شرح وظایف ام چیست؟ گویی در این کشور ما شاغلان با نیروهایی جادویی و ماورای الطبیعه مشغول به کار می شویم و یا فونکسیون شغل انتخاب شده در جریان خون ما جاری و ساری است و به مرور زمان طی مدت خدمت خود آنها را کم و یا زیاد ، درست و یا غلط از روابط اجتماعی خود با همکاران یاد می گیریم . همانند ازدواج پدربزرگان و مادربزرگان در گذشته ای دور که تا زمان عقدشان ، همدیگر را نمی دیدند و با مصالح خانوادگی و قومی ازدواج می کردند. طی زمان آنان به یکدیگر یا عادت می کردند و یا با هم سازگار می شدند و یا عاشق هم می شدند. عشق از روی سازگاریِ ناچاری . نامش را هم قضا و قدر و سرنوشت می گذاشتند. طلاق نبود چون رسوایی خوانده می شد و یک عمر همدیگر را با کاستی ها و فزونی ها ، تحمل می کردند.

سرنوشت اشتغال در جامعه ما

اشتغال در جامعه ما نیز چنین سرنوشتی دارد. انتخاب رشته تحصیلی تصادفی و بر اساس جبر جغرافیایی ، بدون دخالت علاقه و ذوق و استعداد ، چون تنها دبیرستان محله و منطقۀ ما فقط رشتۀ علوم انسانی و یا علوم تجربی دارد پس همه دانش آموزان در همین رشته تحصیل می کنند. برای دانشگاه هم 100 رشته ! انتخاب می کنید. حاکمیت قانون احتمالات ، با توجه به مجموع نمرات کسب شده و یا منطقۀ شرکت کرده و.. شما را برای رشته ای جذب می نماید و یا علیرغم داشتن توانایی ادامه تحصیل و استعداد لازم ، حذف می کند.
سرگذشت و سرنوشتی دردناک است . انسان از این که ناخواسته و بدون اراده ، هدایت ناشایست و یا جبرگونه می شود ، روحش آزرده می شود.

راستی در این سرزمین ما قبل ازدواج و یا بعد آن ، قبل اشتغال و یا قبل آن ، قبل تحصیل و یا بعد آن ، قبل جوانی و یا بعد آن ، صاحب کدامین حق و حقوق و یا اختیار و اراده ایم تا بتوانیم بیندیشیم و برگزینیم !

شاید برای همین عدۀ کثیری در این جامعه سست اراده اند ، بی تفاوت اند ، چوخ بختیار جامعۀ بی اعتنایند، چون بزرگ نشده و شروع به حرکت نکرده ، معاملۀ زندگی خود را با نظام های اجتماعی ، فرهنگی ، اقتصادی و سیاسی جامعه می دانند. یعنی خموشی این عدۀ کثیر ، از روی دوراندیشی است ، هر چند بی مایه و مَلاتی ارزشمند است.

راستی شرح وظایف یک معلم و یا دبیر چیست ؟

ما در تربیت معلم آنقدر که نگران ایدئولوژی و زوایای پنهانی تفکرات دانشجو معلمان هستیم ، از میدان گسترده کارکرد معلم در کلاس درس و حتی بیرون از کلاس ، غافلیم. نمی دانم جزو سرفصل دروس تربیت معلم و یا زمانی در تربیت دبیر دانشگاه های سراسری ، به آنان گفته می شد که از ثانیه اول کلاس رفتن تا ثانیه آخر کلاس بیرون آمدن ، شمای معلم مسئولیت جان و سلامتی دانش آموزان را برعهده دارید؟ یعنی در این 45 یا 70 دقیقه کلاسداری ، در قِبال هر نوع حادثه احتمالی چون آتش سوزی ، کنترل میزان گرما یا سرما که هر دو اگر بیش از حد باشد می تواند برای یک دانش آموز سالم و یا بیمار خطرناک باشد ، دارو و یا قرص خوردن با نسخه پزشک و یا سرخود ، هنگام بیرون رفتن با اجازه معلم در ساعت درس و از پله ها بر زمین افتادن و زخمی شدن و یا خون دماغ شدن و یا هنگام ورزش کردن تیرک بسکتبال و یا والیبال بر سر افتادن دانش آموز و.... شما معلم کلاس مسئول هستید همه عوامل را کنترل کنید و بدانها حساس باشید. شمای معلم باید فراتر از شرایط موجود را متصور شوید. غیب دانی نیست ، حساسیت شغلی است . حتی اگر متوجه برخی تظاهرات چون سردرد دائمی دانش آموز و یا مصرف مداوم دارو توسط دانش آموزی در کلاس درس هستید و یا تغییرات منفی رفتار دانش آموزی در همنشینی با برخی از دوستان ناباب ، حتما به اولیای مدرسه و یا دانش آموز شرایط را اطلاع رسانی و پیگیری کنید.

هنگامی که دانش آموزی بیرون از کلاس می رود و بیمار است بدون مبصر نفرستیم تا اگر اتفاقی افتاد به دفتر اطلاع دهد. مبصر هم باید بفمهد وظیفه او فقط تخته پاک کن شستن و هِیس گفتن نیست. او معاون معلم و مدیر و ناظم است . حتی مستخدم و یا سرایدار نیز در زنگ کلاس و تفریح باید با حواس جمع در کریدور و حیاط مدرسه پرسه زند و مشغول بوفه گردانی نباشد. اگر دقت کنید در تعاملات اجتماعی هر کس شرح وظایفی دارد و اگر هر کس آنها را بداند و بدان عمل کند ، نظم اجتماعی و امنیت جانی و مالی حاکم خواهد شد. همه باید شرح وظایف خود را تفهیم و عامل به آن باشند. مدیر و معاون مدرسه و اداره نیز همچنین . یعنی همراهی و همکاری مابین افراد در سلسله مراتب روابط اجتماعی - شغلی برای تأمین آرامش و امنیت مجموعه عوامل سازمانی .

آری ! ما معلمان وقتی درِ کلاس مان بسته می شود ، آزادی عمل مان بیشتر نمی شود و یا خیالمان راحت تر نمی شود ما باید همانند مأموران آتش نشانی هر لحظه آماده باش روحی - روانی برای هر نوع پیشامدی را داشته باشیم. وظیفۀ ما فقط درس دادن و پرسیدن و امتحان گرفتن و.....نیست ، ما ضامن سلامتی جان دانش آموزان نیز هستیم و وظیفه داریم با دقت هر نوع موقعیت حساس و مخاطره آمیز چون وجود سیمی لُخت یا لَنگی کلید پریزی در گوشۀ کریدور و یا کلاس را ، به مدیر و معاون اطلاع داده و تا رفع مورد ، پیگیر باشیم. هر چند این همه از وظایف مدیر و معاون مدرسه است اما ارتباط معلم با دانش آموز بیشتر و نزدیک تر است . اگر احساس مسئولیت پدر و مادر برای یک یا دو فرزند خود است برای ما خیلی خیلی بیشتر است چون ما با 30- 50 دانش آموز و دبیران با 150 تا 300 دانش آموز در تعامل می باشیم. پس هر معلمی باید بداند که اگر 70 درصد شرح وظایف اش آموزش است ، 30 درصد دیگر تیزبینی و رعایت جوانب احتیاط است.

انجام وظیفه چرا و چگونه ؟

در این بین آنچه که دارای اهمیت حیاتی است ، انجام وظیفه در مسئولیت شغلی خود به بهترین نحو ممکن است. انجام وظیفه برای کسب روزی حلال و برداشتن باری از دوش زیر مجموعه خود و جامعه است. در هر شغلی با هر عنوان و سِمتی ، اگر صداقت و خلوص نیّت مبنای فعالیت فرد باشد یقین شایستگی هایی برای فرصت تحرک عمودی نیز می تواند بیابد. برای نیل به این مقصود ، ساز و کار جامعه و قراردادهای فرهنگی نیز می بایست از سلامت کارکردی برخوردار باشد و گر نه سی سال وظیفه شناسی برخی شاغلان ، آنان را در همان مَسند روز اول استخدام و شروع به کار نگه می دارد. ادامۀ این روند ، تعداد وظیفه شناسان صدیق را می کاهد و الگوهای مثبت فعالیت اقتصادی را به مرور در جامعه حذف می نماید. برخی برای بالا رفتن به جای دست یاری دادن به یکدیگر و مکمل یکدیگر بودن در انجام وظایف شغلی ، دیگران را نردبان ترقی و تحرک عمودی خود می سازند و جاه طلبی ، آنان را تا اوج خوداضمحلالی با فساد و تباهی می رساند.

فرد شاغل بر اساس قانون کار و شرح وظایف شغلی خود باید فعالیت کند نه ترفندی خوشایند برای جلب رضایت مافوق و یا مدیر خود و یا برای به دست آوردن روزنه هایی برای ترفیع شغلی . مثلا انجام یک کار تحقیقاتی با هدف حل مشکل اداری است نه گرفتن امتیازاتی خاص. یعنی نیّت فرد شاغل از انجام هر مرحله از مراتب شغلی ، می بایست رسیدن به شرایط مطلوب تر و ایده آل تر باشد نه جلب رضایت مدیر و رئیس و مافوق . نیّت کجا ، مقصد همانجا . اخلاقیات و خلوص در نیّت و عمل ، در جامعۀ ما جزء قربانیان منافع شخصی برخی از افراد گردیده است. هر چند در این جامعه حرکت دائم بر روی خط وظیفه شناسی در شغل خود ، یعنی درجا زدن و عدم پیشرفت . عدم دسترسی به موقعیتی ممتاز. این موقعیت ممتاز می تواند انگیزۀ فعالیت و حرکت فرد شاغل باشد ، اما چون نیست و یا چون همه از حق مساوی در دست یازیدن بدان برخوردار نیستند ، لذا خمودگی ، رخوت ، خستگی ، بی میلی و تنفر احساس غالب این افراد به جا مانده از رسیدن به موقعیت ممتاز است. چون شرایط مساوی و عادلانه مابین شاغلان حاکم نیست. بسیاری از معلمان ، چنین احساسی در جامعه دارند.

تمامی افرادی که در هر سِمتی در انجام وظایف شغلی خود کاهلید ، به خود آئید و به دنبال شرح وظایف شغلی خود باشید شاید آن را یافته ، مطالعه کرده و در تناقض فعالیت خود با آن بیندیشید. ما با فعالیت اقتصادی فقط رفع نیاز مادی - معنوی نمی کنیم ، بلکه نیازهای سایر افراد و جامعه را نیز برطرف می کنیم . آگاهی ما از این امر مهم ، تضمین کنندۀ منافع و حقوق اجتماعی ماست. سهم من و شمای شاغل در این عرصه چه میزان است و با چه تعهدی انجام می گیرد؟!

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

گروه رسانه/

اگر بخواهم صحبت کنم همواره زندگی خودم را ، زندگی خودم را با یک فوتبالیست مقایسه می کنم .

چند روز پیش نوشته شده بود یکی از فوتبالیست های مشهور ، پنت هاوسی دارد حدود 1750 متر . حداقل متری 25 میلیون .

ولی من  " معلم فلسفه " هنوز دریغ از این که 2 متر جا در این کشور داشته باشم .

احساس می کنم این کشور بدون فوتبال کشور نخواهد بود . این کشور بدون برخی از چهره ها کشور نخواهد شد .

این کشور بدون " علی دایی " کشور نخواهد بود .

این کشور بدون " علی پروین " کشور نخواهد  بود .

اما این کشور بدون عبدالکریمی می تواند کشور باشد .

این کشور بدون اهل فلسفه اش می تواند کشور باشد .

من احساس می کنم . احساس " طفیلی بودن " می کنم در این ساختار .

من ، زیادی ام .

چرا ؟

چون جامعه نیازی به تفکر ندارد ولی برایش فوتبال مهم است .

( کلیپ را ببینید )

اصفهان