تهران

فارس

گروه گزارش/

محسن حاجی‌ میرزایی، وزیر آموزش و پرورش در ویدیویی که به تازگی از او منتشر شده است خطاب به معاونین و مدیران کل آموزش و پرورش استان ها می گوید:

« معنای حقوقی که می گیریم این است که ما این خدمت را کامل ارائه می‌کنیم.

هرکسی قبول ندارد نباید پای آن قرارداد را امضا کند.

 هر کسی  امضاء کرد یعنی به هیچ عامل دیگری ربط ندارد.

به هیچ عامل دیگری ربط ندارد .

فلانی خوب رفتار کرد ، فلانی بد رفتار کرد  .

حقوق ما را دیر دادند ، حقوق ما را زود دادند ، کم دادند ، زیاد دادند . به فلانی زیاد دادند ، با دستگاه این جوری است . معیار برای داوری در مورد گفتار و کردار افراد در این بحران " صداقت " است .

هیچ معیار نیست.

چون پذیرفتیم ، می توانیم نپذیریم . کسی ما را مجبور نکرده است .

اگر نمی‌توانیم زیر بار این مسئولیت قد علم کنیم ، بکشیم کنار .

طریق عشق طریقی عجب خطرناک است         

نعوذ بالله اگر ره به مقصدی نبری

وارد بازی بزرگی شدیم . خواسته و ناخواسته زیر برگه مهمی را امضا کرده ایم. »

این سخنان در شبکه ها و گروه های مجازی انعکاس وسیعی داشته و بسیاری به آن اعتراض کرده و خواهان عذرخواهی وزیر آموزش و پرورش شده اند .

این معلمان می گویند که حاجی میرزایی به معلمان توهین کرده و برخی حتی خواهان استعفای و یا کناره گیری وی شده اند .

البته در این نشست از رسانه ها و خبرنگاران دعوتی به عمل نیامده بود تا بتوان با مشاهده همه نشست و سخنان ایراد شده نسبت به آن نظری بیان کرد .

قیچی کردن یک  تکه بدون توجه به کل جریان ضمن آن که با متدولوژی علمی سازگار نیست ؛ راه را بر قضاوت های سطحی و پوپولیستی هموار خواهد کرد و این بزرگ ترین انتقاد بر روابط عمومی وزارت آموزش و پرورش است که چرا این گونه نشست ها علی رغم انتقادات همیشگی « صدای معلم » پشت درهای بسته برگزار می شوند و چرا روابط عمومی این وزارتخانه به نقش " تحلیل گری " آگاهانه و مسئولانه خود عمل نکرده و رویکرد غالب " انفعال " است ؟

و اما پرسش « صدای معلم » از منتقدان و معترضان آن است که آن ها دقیقا و به صورت مستند و شفاف توضیح دهند که کجای سخنان وزیر آموزش و پرورش در این مقیاس ، غیر منطقی ، توهین آمیز و یا گستاخانه است ؟

آیا اگر کسی برای انجام کاری تعهد بدهد می تواند به هر بهانه و یا توجیهی از ایفای تعهدات داده شده سر باز بزند ؟

به زبان ساده تر ؛ اگر معلم ، مدیر ، مربی و... حقوق مکفی نداشته باشند می توانند از کار خود بزنند ؟

البته این به آن معنا نیست که معلمان چون تعهدی داده اند نباید انتقاد کرده و نسبت به وضعیت موجود و احصا و پاسخ گویی به مطالبات  قانونی شان توسط مسئولان و مدیران با سکوت و بی تفاوتی مواجه شوند ؛ اما پرسش بنیادین « صدای معلم » آن است که فضای مطالبه گری و پرسش گری در فضای کنونی آموزش و پرورش و در میان " معلمان " چگونه است ؟

آیا رفتار غالب معلمان با مسائل پیرامونی در حوزه شغلی و حتی مسائل صنفی ، یک رفتار مسئولانه و حرفه ای بوده است ؟ آیا می توان از مسئولیت های حرفه ای خویش صرف نظر کرده و همیشه توپ را به  زمین دیگران حواله کنیم ؟

آیا  قاطبه ی معلمان در زمینه حقوق و مطالبات قانونی خویش آگاه بوده و از ظرفیت های قانونی و مدنی برای احیای آن ها استفاده کرده اند ؟

وزیر آموزش‌ و پرورش  هفتم آبان سال جاری در نشست مشترک مدیران کل آموزش ‌و پرورش استان‌ها با فرماندهان بسیج دانش‌آموزی و فرهنگیان در بخشی گفته است  : ( این جا )

«  اعتقاد داریم جامعه مطالبه‌گر جامعه زنده‌ای است که در مطالبه‌گری باید مطالبه را از خود آغاز کند . » چرا روابط عمومی این وزارتخانه به نقش " تحلیل گری " آگاهانه و مسئولانه خود عمل نکرده و رویکرد غالب " انفعال " است ؟

آیا معلمانی که وزیر آموزش و پرورش را آماج انتقادهای خود قرار می دهند به این مهم توجه داشته اند و آن را به یک فرهنگ سازمانی غالب در آموزش و پرورش تبدیل کرده اند ؟

برخی از منتقدان به توئیت جدید حاجی میرزایی خطاب به خانواده ها اشاره کرده که در آن به " معلمان و تلاش های " آنان اشاره شده و آن را نوعی تناقض گویی دانسته و دست آخر آن را گل به خودی و نشانه سردرگمی وزیر آموزش و پرورش تلقی کرده اند .

به نظر می رسد این دو ارتباط ماهوی با هم نداشته و نمی توانند به لحاظ معنایی و مفهومی خنثی کننده یکدیگر باشند .

هستند معلمانی که " صادقانه " در این عرصه فعالیت کرده و به معیارهای " حرفه ای " عمل کرده اند . این معلمان شایسته تقدیر هستند و قطعا باید جایگاه آنان در جامعه مورد بازیابی و تقدیر قرار گیرند اما این موضوع نمی تواند قابل تعمیم به همه جامعه فرهنگی کشور باشد .

« صدای معلم » پیش تر و در گزارش های متعدد و مستند خود در ارتباط با " تعطیلی مدارس به علت کرونا "  به عملکرد مدیران و معلمانی در نظام آموزشی اشاره کرده که به صورت " مستقیم " و " غیر مستقیم " بر طبل تعطیلی مدارس کوبیده و حتی " آموزش " را از اساس لوث کرده و هویت حرفه ای و استقلال مدرسه را مخدوش کرده اند .

عملکرد این دسته از فرهنگیان در قالب مدیر ، معلم و... موجب شده است تا ذهنیت منفی جامعه در مورد تعطیلی فرهنگیان تشدید شود .

این گروه که البته تعداد شان هم کم نیست ؛ به انحاء مختلف سعی کرده اند تا در مدرسه بسته بماند و حتی گزارش های مستند صدای معلم در مورد تجربیات جهانی در مورد بازگشایی مدارس چه در کشورهای توسعه یافته و چه در حال توسعه را از ابتدای تعطیلی مدارس در 9 ماه گذشته را یا به تمسخر گرفته و یا در مورد آن سکوت کرده و در بسیاری موارد  به توجیه روی آورند .

معیار برای داوری در مورد گفتار و کردار افراد در این بحران " صداقت " است .

عملکرد همه در هر سطحی باید مورد نقادی قرار بگیرد اما این گونه حملات به وزیر آموزش و پرورش اخلاق مدارانه نیست .

هیچ بهانه ای از سوی هیچ فرد در هر سطحی برای " کم کاری " پذیرفته نیست .

پایان گزارش/

قطعاً برای شما هم پیش‌آمده است که در پیاده‌روهای شهر و به‌ویژه در مقابل اسباب‌بازی‌فروشی‌ها و یا سوپرمارکت‌ها کودکانی را دیده باشید که جیغ می‌زنند؛ پایشان را بر زمین می‌کوبند و از والدین می‌خواهند که چیزی را برایشان بخرند. آنان با شنیدن هر « گفتم نهِ » پدر یا مادر؛ مشتی محکم بر ران او می‌کوبند و به جیغ‌وداد خود ادامه می‌دهند تا بلکه به هدف برسند!

والدین در این شرایط هر نوع توجیهی را که به ذهنشان خطور کند برای کوتاه آمدن کودک به کار می‌گیرند. ولی کمتر پیش می‌آید که این توجیهات اثرگذار شود. این کودکان در لحظه به دنبال لذت از آن شی یا خوراکی هستند. بسا اینکه نیم ساعت بعد دل‌زده شوند و بدون هیچ حسی؛ آن خوراکی یا اسباب‌بازی را به گوشه‌ای پرتاب کنند. من از کودکان عذر می‌خواهم که برای انتقال منظورم آن‌ها را سوژه این نوشته کرده ام چون گویا این ویژگی دیگر فقط متعلق به کودکان نیست. گسترش لذت فوری، پیامدهای اجتماعی خاص خودش را نیز خواهد داشت. «سطحی شدن امور» یکی از آن‌هاست.

برخی از اندیشمندان مطالعات فرهنگی، ویژگی زندگی امروز را « لذت فوری» instant gratification یا به تعبیر دیگری، «ارضاء آنی خواسته‌ها» می‌دانند. این مفهوم به کم‌تحملی و بی‌صبری افراد برای دست یابی به لذت اشاره دارد و بیانگر آن است که در زندگی امروز به تأخیر انداختن لذت امری ناموجه شده است، به‌گونه‌ای که افراد تمایل دارند تا دقیقاً مانند آن کودکی که در ابتدای این مطلب مثال زدم لذت‌هایی را که طالب آن هستند در لحظه تجربه کنند. جمله « من همین الآن اونو می‌خوام» به بهترین شکل بیانگر معنی لذت فوری است. گویا ما دیگر نمی‌خواهیم و نمی‌توانیم برآورده شدن خواسته‌هایمان را به آینده موکول کنیم و یا به تعویق اندازیم. گسترش چای کیسه‌ای فوری، قهوه فوری، خداحافظی با طبخ غذا و خرید غذای آماده، دوستی‌های فوری و به دنبال آن صدای جیر جیر تختخواب، بیانگر آن هستند که تحمل و صبوری برای دست یابی به لذت کاهش یافته است.

لذت فوری، در مقابل «لذت پس از صبوری» قرار دارد. منظور آن است که دستیابی به لذت نیازمند تحمل سختی‌هایی است. تجربه لذتِ نویسنده شدن، تجربه لذتِ مشهور شدن، تجربه لذتِ معلم شدن، تجربه لذتِ ثروتمند شدن، تجربه لذتِ مادر شدن، تجربه لذتِ شاعر شدن، تجربه لذتِ عارف شدن، تجربه لذتِ فوتبالیست شدن، تجربه لذتِ رانندگی با یک ماشین مدرن از آن جمله‌اند. درواقع این لذت‌ها، در لحظه و فوری به دست نمی‌آیند و مرهون تحمل قدری رنج و صبوری‌اند. بین آرزو، و لذت بردن از تحقق آن آرزو پلی به نام رنج و صبوری قرار دارد.

هرچند لذت فوری ویژگی زندگی امروز بشر تلقی شده است ولی به نظر می‌رسد که تعجیل برای رسیدن به لذت‌های زندگی و برآورده شدن فوری خواسته‌ها به شکل پررنگی به یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های جامعه ایرانی بدل شده است. شاید در اطرافمان کم نیستند افرادی که در طول یک سال به دنبال دوازده هنر یا حرفه رفته‌اند و به‌محض آنکه دریافته‌اند که این هنر یا حرفه نیازمند طی مسیری سخت و زمانی طولانی است آن را رها کرده‌اند. ولی این همه ماجرا نیست. این روزها یافتن شاعر فوری، ترانه‌سرای فوری، عکاس فوری، سلبریتی فوری، ثروتمند فوری، مکانیک فوری، نقاش فوری، نویسنده فوری، معلم فوری، راننده فوری، دانشجوی فوری و ورزشکار فوری چندان دشوار نیست. امروزه افراد به‌سختی قبول می‌کنند که برای مثال اگر می‌خواهند یک عکاس حرفه‌ای شوند باید مدتها در نیمه‌های شب از خواب شیرینشان صرف‌نظر کنند و به انتظار طلوع خورشید بنشینند تا درنهایت عکسی حرفه‌ای از طلوع خورشید بگیرند، و یا به‌دشواری می‌پذیرند که ممکن است برای نوشتن یک رمان ده سال و شاید هم بیشتر زمان صرف کنند.

گسترش لذت فوری، پیامدهای اجتماعی خاص خودش را نیز خواهد داشت. «سطحی شدن امور» یکی از آن‌هاست. شاید به همین دلیل است که این روزها مدام به دنبال آدم‌های اصیل، و نه فوری، می‌گردیم. شاید به همین دلیل است که این روزها با شنیدن هرفردی که اسمی در کرده است، بلافاصله نام او را در اینترنت جست و جو می‌کنیم تا بدانیم که جزو « فوری‌هاست» یا صبوری و رنج متحمل شده است.

سخن پایانی:

برخی از اندیشمندان معتقدند که در مقابل لذت فوری، َملال فوری هم وجود دارد. در کنار لذت فوری، یکی از ویژگی‌های انسان امروز دل‌زدگی یا َملال فوری است. انسان امروز زود از لذت‌هایش خسته می‌شود. زود به دنبال لذتی دیگر می‌دود، بله می‌دود! لذت و ملال فوری، توصیف زندگی انسان امروزی است.
کانال دکتر فردین علیخواه

بخش اصلی آموزش کودکان در مدرسه‌ها را طبعا باید آماده ساختن آنها برای ایجاد آینده‌ای بهتر برای خود و دنیا دانست. آینده‌ای که همراه با توانایی‌های مهارت‌حل مساله، مدیریت صحیح زندگی، آمادگی برای شرایط غیر معمول و... باشد.
ماده ۲۹ پیمان نامه حقوق کودکان اهداف آموزش در کودکان را در راستای رشد شخصیت و استعداد و توانایی‌های جسمی و روحی کودک، احترام به حقوق اساسی بشری، آمادگی برای یک زندگی مسئولانه، صلح، مدارا، تساوی زن و مرد، دوستی میان همه مردمان و... توصیف می‌کند.
اما حقیقت آنچه در مدارس ما و اکنون در پاندمی کرونا به طور آنلاین و روی صفحات موبایل‌های هوشمند و در نرم‌افزارهایی چون «شاد» در جریان است چگونه است.
یکی از مهمترین ویژگی‌های این روش ریختن حجم زیادی از مطالب درسی بر سر دانش‌آموزان است که اکثرا سنخیتی برای آمادگی آنان برای آینده و زندگی ندارد و بیشتر با الزام یادگیری طوطی وار و توام با فشار مفاهیم درسی همراه است.
مساله‌ای که دانش‌آموزان را تحت فشار خود، به تدریج فرسوده می‌کند و فرصتی برای شکوفایی خلاقیت و استعداد و حتی بازی آنان باقی نمی‌گذارد. این مساله در سطح والدین نیز گاهی به صورت مسابقه‌ای پرتنش و بازی «مال من بهتره» در جریان است که رگه‌های چشم گیری از خشونت نمادین، در آنها دیده می‌شود.

مساله‌ی سوال برانگیز دیگر، نبود بعضی از مطالب درسی تعریف شده در کتاب‌های درسی و پیشنهاد ارجاع این مباحث به کتاب‌های کمک‌آموزشی است که هم پیشنهاد این ارجاع با اصل ۳۰ قانون اساسی که تحصیل تا پایان دوره متوسطه را رایگان می‌داند، در تضاد است، هم قیمت آن برای طبقات متوسط و آسیب پذیر اقتصادی گران است و هم باعث افزون تر شدن بار سنگین روی دوش دانش‌آموزان می‌گردد. مسابقه‌ای پرتنش و بازی «مال من بهتره» در جریان است که رگه‌های چشم گیری از خشونت نمادین، در آنها دیده می‌شود.
مساله دیگر این است که گزارش‌هایی از اینجا و آنجا به گوش می‌رسد که در برخی از این کتاب‌های کمک‌درسی به بهانه تجدید چاپ با کمترین تغییر در محتوی و صرفا با تغییر جای مطالب! کتاب چاپ جدید عرضه می‌شود تا استفاده از کتاب‌های قبلی مثل استفاده از کتاب کودک بزرگتر خانواده برای کودک کوچک در یک خانواده یا... غیرممکن گردیده و به خرید اجباری کتاب‌های چاپ‌های جدیدتر با قیمت‌های جدید و طبعا گران‌تر منجر می‌شود‌ که در صورت درستی این گزارش‌ها واقعا ناراحت‌‌کننده است.
شاید هم موضوع خاصی در تالیف کتاب‌‌های کمک‌درسی وجود دارد، که شاهد ایجاد انتشاراتی‌های بزرگ مختلف در مورد آن هستیم، که روز به روز بر تعداد شعبه‌های آنها نیز در سراسر کشور افزوده می‌گردد و البته قضاوت آن بر عهده‌ی مخاطبان گرانقدر است.
در کنار همه این موارد قرار دادن آزمون‌های مکرر و استرس زا مانع پیش‌روی دانش‌آموزان و نتیجه آن تنها تحمیل استرس فراوان بر همه دانش‌آموزان است که به دو دسته‌ تقسیم می شوند؛ برنده‌ای که مضطرب برای حفظ جایگاهش در آزمون بعدی می کوشد و بازنده سرخورده‌ای که شوق درس خواندن را از دست می‌دهد. این مسیر در نهایت به کنکور که پراضطراب‌ترین آزمون از این دست است، می‌رسد.
دانش‌آموزان در جوی چنین که گوشه‌ای از آن شرح داده شد تحصیل می‌کنند و پس از پایان تحصیلات متوسطه یا کنکور سرنوشت‌های مختلف می‌یابند.
اما در پایان تحصیلات دوره متوسطه آیا آن‌چنان که باید استعدادها و خلاقیت‌های‌شان برای انتخاب‌های درست شکوفا شده‌ است؟ آیا برای قرارگرفتن در برابر آینده و زندگی آموزش لازم را دیده‌اند؟!

اندیشه انتقادی

مرکزی

نهم آبان ۱۲۸۰؛ ۱۱۹ سال پيش در چنين روزی مرضيه ارفعی در استانبول زاده شد. می‌گفت: «زن ايرانی پذيرا و مستعد و شجاع است. شغل خود را دارد و خانه‌داری هم می‌كند.»

همه ی ما می دانیم حقوقی که دانشجو معلمان دریافت می کنند ، ناچیز است و چنگی به دل نمی زند و یقینا در آغاز راه معلمی موجب یاس و ناامیدی و بی انگیزگی آنان می شود. فارغ از این موضوع که دردی نه دواپذیر دارد ، تا پیش از حضور نحس و ناخجسته ی کروناویروس ، مبلغی بابت خدمات رسانی دانشگاه از قبیل خورد و خوراک، استفاده از خوابگاه و امثال این مسائل ماهانه از حقوق دانشجومعلمان کسر می شد. با اندکی تسامح و تساهل این کاهش پذیرفتنی می نمود.اما هم اینک که به علت شیوع بیماری کرونا دانشجو در دانشگاه حضور نمی یابد و کلاس های آنان به صورت مجازی صورت می گیرد ، چرا کماکان مبلغ هفتصد هزارتومان از حقوق دانشجو معلمان کسر می شود؟

مگر نه این است که هم اکنون خدمات پیش گفته از سوی خانواده های دانشجویان صورت می گیرد؟ واقعا مشکل از کجاست؟ چرا کسی پاسخ درخوری به این سوالات نمی دهد؟ چرا با این نوع رفتارها معلمان جوان را از ابتدای کارمعلمی دچار بی انگیزگی و ناامیدی می کنیم؟

در کجای دنیا با این قشر عزیز و ارجمند چنین رفتارهای نابجایی می شود؟

امیدوارم مسئولان محترم به یک بخشنامه و یک حرف غیرموثر اکتفاء نکنند چنانکه گفته اند به عمل کاربرآید به سخنرانی و کاغذبازی نیست.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

ما وقتی از میراث مکتوب سخن می‌گوییم، چهرهٔ تابناک چند تن از مفاخر علم و ادب ایرانِ کهن، در آینهٔ ذهنمان نقش می‌بندد و با اندوه و حسرت، به گذشته‌ای درخشان چشم می‌دوزیم که دیریست به تاریکی گراییده است. بزرگ‌نماییِ داشته‌ها و نادیده‌گرفتن کاستی‌ها و نیازها و نداشته‌ها، نتیجه‌ای جز طولانی‌تر کردن دورهٔ افول و خاموشی ندارد.

شوربختانه ما در چند سدهٔ اخیر، در یک دورهٔ افول علمی و فرهنگی به سر می‌بریم. چشمهٔ علم و ادب و اندیشه در این سرزمین، چند قرن است که خشکیده است. در چند سدهٔ اخیر، کتابی در ایران نوشته نشده است که در جهان علم و ادب، موجی هرچند کوتاه از آن برخاسته باشد و نگاه‌ جهانیان را به خود جلب کرده باشد. در دو سه قرن اخیر، ما سهمی در پیشرفت علم و اندیشه و صنعتِ دنیا نداشته‌ایم. در این سال‌ها ما فقط مصرف‌کنندهٔ علم و اندیشه و صنعت غربیان بوده‌ایم. البته اگر علمِ عاریتی، و مهندسیِ معکوس را زاییده و آفریدهٔ هوش و فراست خود ندانیم.

به‌راستی، سهم ما ایرانیان از میراث مکتوب علمیِ جهان چقدر است؟ خود را فریب ندهیم؛ ما هیچ‌گاه در مسیر علم و صنعت، ‌راه نپیموده‌ایم. بیشینهٔ میراث مکتوب ما از مقولهٔ شعر و ادبيات است. ذهن و اندیشه و زبان ایرانی، شاعرمسلک و عافیت‌طلب است. میراث مکتوب ما گواهی می‌دهد که ما در همهٔ قرون و اعصار، گلشن شعر و ادب و طرب را بر کارگاه علم و صنعت و فن، ترجیح نهاده‌ایم. ایرانی، آنقدر که با شعر و ادبیات انس دارد، به علم و صنعت، روی خوش نشان نمی‌دهد. اما باید باور کنیم که از شاهنامه و گلستان و مثنوی، هرچه برخیزد، برق و هواپیما و کامپیوتر و انرژی اتمی برنمی‌خیزد.

میراث مکتوب ما برای آیندگان چیست؟

آیا فرزندان ما در چند سدهٔ آینده، فقط باید به مقاله‌های آی‌اس‌آی ما افتخار کنند؟! دانشگاه‌های ما رو به کدام سو دارند؟ در چنین وضعی، از دانشگاه‌های ما چه آبی گرم خواهد شد؟ دستاورد علمی، فرهنگی، و ادبی دانشگاه‌های ما چیست؟ به پیشینیانی چون فردوسی، حافظ، سعدی، مولوی، و خیام، باید افتخار کرد؛ از داشتن دانشمندانی چون ابن‌ سینا، ابوریحان، زکریای رازی، خوارزمی، فارابی، خواجه‌نصیر طوسی، و سهروردی باید سر به آسمان سایید؛ اما ملتی که فقط به گذشتهٔ خود ببالد و دل به مرده‌ریگ پیشینیان خوش کند و در اندیشهٔ افزودن به اندوخته‌های علمی و فرهنگی خود نباشد، سرنوشتی جز غلتیدن به سرازیریِ شکست و افول ندارد.

مبداء تاریخ رسمی ما هجرت پیامبر اسلام است. آیا فرزندان ایران می‌دانند تاریخ فرهنگی، علمی، و ادبی این سرزمین از کدام نقطه آغاز می‌شود؟ آیا می‌دانیم از ایرانِ پیش از اسلام، چه میراث مکتوبی برای ما به جا مانده است؟ آن‌چه را که به جا مانده است، چقدر می‌شناسیم؟ آگاهیِ درست از داشته‌ها و پذیرفتنِ کاستی‌ها، نیازها، و عقب‌افتادگی‌ها، لازمهٔ برنامه‌ریزی و کوشش برای جبران زیان‌هاست. بزرگ‌نماییِ داشته‌ها و نادیده‌گرفتن کاستی‌ها و نیازها و نداشته‌ها، نتیجه‌ای جز طولانی‌تر کردن دورهٔ افول و خاموشی ندارد.

کانال انشا و نویسندگی

گروه گزارش/

 اولیای دانش آموزان داوطلب ورود به مدارس سمپاد تاکنون تجمعات اعتراضی متعددی را در برابر وزارت آموزش و پرورش ، مجلس شورای اسلامی ، دیوان عدالت اداری و... برگزار کرده اند .

آخرین تجمع اعتراضی سه شنبه 6 آبان در برابر مجلس شورای اسلامی برگزار  گردید . ( این جا )

« غدیری » از اولیای معترض به « صدای معلم » گفت :

« سمپاد می گوید برای جبران اعتراضات ۱۰ درصد یعنی ۲۰۰۰ نفر را در مرحله اعتراضات گرفته است . درست است  اما ۱۳۰۰ نفر از این ۲۰۰۰ نفر را می دانید با حذف ۱۰ سوال دو گزینه ای گرفته و متاسفانه مهم ترین تخلفش را اینجا کرده که دانش آموزان تراز پائین و پرغلط را وارد کرده و هنوز جبران نکرده است .

 خواهشی که دارم این است که « صدای اعتراض » ما را از طرف کل اولیای معترض که ترازهای بالاتر از مرحله پذیرش هستند و پشت در مدارس سمپاد مانده اند رسانه ای کنید. »

همچنین جمعی از والدین داوطلبان ورودی آزمون پایه دهم مدارس استعدادهای درخشان در نامه ای به صدای معلم خواهان شفاف سازی و پاسخ گویی مسئولان نسبت به مطالبات خود شدند .