گروه اخبار /

معاون پشتیبانی وزیر آموزش و پرورش گفت : 310 میلیارد تومان از مطالبات سال 93 فرهنگیان شامل حق التدریس معلمان ، اضافه کاری کارکنان ، حقوق معوقه نیروهای قراردادی و سرباز معلم و حق الزحمه برگزاری امتحانات معلمان پرداخت می شود.

محمد بطحایی افزود: این مطالبات از محل اعتبارات سال 94 تأمین شده است و به حساب فرهنگیان واریز می شود. 

معاون وزیر آموزش و پرورش به استخدام 5 هزار نیروی جدید در آموزش و پرورش اشاره کرد و گفت: استخدام این نیروها و پرداخت حقوق آنها صد میلیارد تومان برای این وزارتخانه بار مالی خواهد داشت که این اعتبار از محل صرفه جویی منابع نیروهای بازنشسته آموزش و پرورش تأمین خواهد شد. 

بطحایی افزود : امسال 32 هزار نفر از نیروهای آموزش و پرورش بازنشسته می شوند. 

معاون پشتیبانی وزیر آموزش و پرورش به اجرای طرح توزیع شیر در مدارس اشاره کرد و گفت: این طرح با توزیع 40 تا 50 نوبت شیر بین دانش آموزان تا پایان سال گذشته اجرا شد و برای ادامه اجرای آن و تحقق وعده توزیع 70 نوبت شیر میان دانش آموزان به 200 میلیارد تومان اعتبار نیاز داریم. 

بطحایی افزود : امسال از به کارگیری معلمان بازنشسته در مدارس دولتی معذوریم اما این دسته از معلمان می توانند در مدارس غیردولتی به صورت حق التدریس به فعالیت خود ادامه دهند. 

معاون پشتیبانی وزیر آموزش و پرورش درباره بیمه طلایی فرهنگیان نیز گفت: قرارداد بیمه طلایی با شرکت آتیه سازان حافظ 30 اردیبهشت به پایان می رسد و اجرای این طرح و قرارداد جدید بیمه طلایی را با 4 شرکت بیمه ای به مناقصه گذاشته ایم. 

بطحایی افزود : در قرارداد جدید بیمه طلایی درصددیم بدون افزایش هزینه بیمه کیفیت خدمات درمانی را افزایش دهیم. 

خبرگزاری صدا و سیما

هیچ عاقلی در اینکه نهاد و وزارت آموزش و پرورش در ایران، یکی از بی اهمیت‌ترین نهادها نزد دولت و از هم پاشیده‌ترین و بحرانی‌ترین نهادهای اجتماعی ایران است تردیدی ندارد.

آموزش و پرورش در نظر دولت و وزارت آموزش و پرورش ما آن قدر بی اهمیت و به درد نخور است که جایگاه شاغلین دارای تحصیلات عالیه در آن حتی از جایگاه کارگران ساده در نهادهایی مانند وزارت نیرو و شهرداری و امثالهم پائین‌تر است. این واقعیت تلخ حداقل بر هیچ یک از معلمان دارای دانش اجتماعی و تحصیلات عالیه ما پوشیده نیست که آموزش و پرورش ما علی‌رغم شعارهای واهی وزرا و وکلا به خاطر منافع شخصی خودشان، نهادی حجیم اما بسیار کم‌کارکرد است. مدارس ما لبریز انواع ناهنجاری‌های گوناگون، از کم‌کاری و بی انگیزگی معلمین، مدرسین و دبیران  گرفته تا بی هویتی، بزهکاری و  بی تفاوتی دانش ‌آموزان است.

آنچه در آموزش و پرورش ما هیچ ارزشی ندارد، دانش و دانش‌آموزی است. نهاد آموزش و پرورش ما نهادی کهنه، بی رمق، کسالت‌بار و کسالت‌آور و خالی از هر گونه دانش و ابداع و خلاقیت علمی است. آموزش و پرورش ما تنها در پی اجرای چارت و برنامه‌های تکلیفی سالانه بدون کوچکترین توجهی به درون مایه و  ارزش واقعی و علمی و منطقی این برنامه‌هاست و بیش از اینکه در پی اشاعه دانش باشد، درصدد نهادینه کردن ارزش است. ارزش‌های سیاسی‌ای که تأثیرشان آن قدر زودگذر است که تنها پس از چند روز از تعطیلی مدارس همه فراموش می‌شوند و دوباره از اول مهر روز از نو روزی از نو.

اگر بخواهیم مقایسه‌ای منطقی بین آموزش و پرورش و یک نهاد اجتماعی دیگر انجام دهیم، بهترین گزینه برای این مقایسه نهاد آموزشی پس از آموزش و پرورش یعنی وزارت علوم است. وزارت علوم نهادی است که ادامه کار آموزش و پرورش در زمینه آموزش نیروهای آینده جامعه را تکمیل می‌کند. پس وزرات علوم نهادی است در ادامه و راستای وزرات آموزش و پرورش اما این دو نهاد آموزشی موجود در ایران چه شباهتی با یکدیگر دارند؟ تقریباً هیچ.

وزارت آموزش و پرورش ایران همیشه از هماهنگی و مقایسه با وزرات علوم طفره می‌رود زیرا در نظر برنامه‌ریزان و دولتمردان ما، آموزش و پرورش بیشتر نهادی ارزشی است تا دانشی و در حالی که وزارت علوم دانش‌آموزی را اصل اول خود می‌داند، آموزش و پرورش ارزشمداری را اصل خود قرار داده است به همین سبب درجه و پژوهش علمی جایگاهی والا در وزارت علوم دارد اما آنچه که در آموزش و پرورش اهمیتی ندارد، مدارج و مدارک علمی و پژوهش است.

اگر باور ندارید هسته‌های به اصطلاح پژوهشی ادارات آموزش و پرورش را مروری بفرمائید تا حساب کار دست تان بیاید و به عنوان مثالی کوچک به کتاب کوچک پانزده هزار تومانی!! تهیه شده در هسته پژوهش آموزش و پرورش زنجان در زمینه تاریخ آموزش و پرورش زنجان نظری بیاندازید تا بدانید تهیه این کتابچه هم بیشتر به انگیزه‌های اداری بوده تا علمی. البته من به تهیه کنندگان این کتاب خرده‌ای نمی‌گیرم زیرا در وزارت به ظاهر آموزشی‌ای که پژوهش بی اهمیت‌ترین چیز است، تهیه چنین کتبی هم خود جای تقدیر دارد. اگر در مقایسه‌ موردی‌ای دیگر جایگاه معنوی و بهره‌مندی مادی یک مدرس دانشگاه و معلم شاغل در آموزش و پرورش با مدرک تحصیلی یکسان را بررسی کنیم به سادگی پی خواهیم برد که معلم و دبیر آموزش و پرورش تا زمانی که استعفا نداده در چنبره‌ای بسیار عذاب‌آور اسیر بوده و راه به جایی نبرده است اما به محض استعفا و ورود در وزارت علوم، جایگاه معنوی و مادی‌اش به اصطلاح عامه از این رو به آن رو شده است ؛ به همین ملاحظات است که بسیاری از همکاران ما به محض قبولی یا فارغ‌التحصیلی از مقطع دکترا حتی به قیمت پرداخت خسارت به آموزش و پرورش، از این اداره فخیمه استعفا داده و به عنوان مدرس دانشگاه در وزرات علوم مشغول به کار شده‌اند و و ما را نیز تشویق به طی این طریق کرده‌اند زیرا آموزش و پرورش جای افراد محقق و دانش پیشه نیست بلکه جای افرادی است که بیست و چهار ساعت موظفی هفتگی خود را با نارضایتی کامل و بی هر گونه حوصله و انگیزه امضا نموده و بقیه وقت خود را یا مشغول کار دیگری شوند یا به عمر تلف شده خود غصه بخورند.

اگر آموزش و پرورش ما نهادی کارا بود نیازی به این همه آموزشگاه و آموزشکده و مؤسسات رنگارنگ آموزشی خصوصی نبود و هم اینک این مؤسسات آن قدر زیاد شده‌اند و رقابت بین شان درگرفته است که بسیار بیشتر از آموزش و پرورش در زمینه آموزش فعال‌اند و معلمین آموزش و پرورش با انگیزه‌ای چند برابر بیشتر نسبت به آموزش و پرورش در این مؤسسات فعال‌اند اما دریغا که این مؤسسات و مدرسین شاغل در آنها نیز اولاً؛ انگیزه و مقصد اصلی‌شان پول است و ثانیاً؛ تماماً مشغول آموزش در زمینه علوم طبیعی و تجربی‌اند و علوم انسانی را وقعی نمی‌نهند ثالثاً؛ هدف محصلین شان کنکور است و دایره فعالیت‌شان هم کتب مدرسه نه پژوهش و تحقیقات علمی.

بدترین جنبه آموزش و پرورش ایران افلاس اقتصادی آن است. آموزش و پرورش ما یا نمی‌داند و یا می‌داند و اهمیتی برایش ندارد که اقتصاد و درآمد مادی اصلی‌ترین رکن حیات اجتماعی است و فقر بزرگ‌ترین عامل و مبنای از هم پاشیدگی و نابودی شیرازه هر نوع نظام اجتماعی.

آموزش و پرورش ما سال به سال فقیرتر می‌شود و از شاغلین به ویژه معلمین و مدرسین انتظار دارد در برابر این فقر و بی بهرگی مادی فزآینده ساکت و راضی باشند در حالی که چنین چیزی ممکن نیست. مقامات عالیه ما با بی ملاحظگی کامل انتظار دارند که کسی مقایسه‌ای بین حقوق‌های ماهانه آموزش و پرورش و سایر ادارات و نهادهای دولتی انجام ندهد و همه نسبت به این فاجعه که حقوق یک دکترا در آموزش و پرورش کمتر از حقوق یک لیسانس شاغل در مثلاً وزارت داراریی، دادگستری و امثالهم است، ساکت باشند و کسی هیچ مقامی را به سؤال و استیضاح نکشد حتی اگر حکم کذایی سال جدید را در مرداد ماه اعمال کند ( در سال 91 اعمال حکم‌های جدید به علت اختلافات بر سر افزایش سالیانه حقوق و مزایا به تأخیر افتاد و بالاخره در مرداد ماه چشم مان به حکم با افزایش 10-5 درصد روشن شد) .

حالا آیا همین دولت قبول می‌کرد که ما هم به جای مهرماه از دی ماه سر کلاس‌ها برویم؟ جالب اینکه وزیر وقت میزان افزایش را 15 درصد اعلام کرده بود ولی در عمل پنج درصد یا حتی کمتر بود؟ در آستانه سال جدید (1394) نیز کارد به استخوان رسید و در حالی که اعتراضات آغاز شد و همچنان در حال گسترش است، تأثیر چندانی در مسئولین امر در جهت اصلاح آموزش و پرورش نداشته است.

هر چند که در حال حاضر مسئله عاجل، توجه به وضعیت اقتصادی آموزش و پرورش و رفع تبعیض در امر دریافت حقوق مزایا بین کارکنان آموزش و پرورش با سایر نهادهای دولتی است اما این تنها مسئله‌ی آموزش و پرورش ما نیست بلکه آموزش و پرورش ما نیازمند اصلاحات بنیانی و نو است. اصلاحاتی که حاصل نگرش به آموزش و پرورش به عنوان مهمترین نهاد تولیدی است نه بر اساس نگرش کاملاً اشتباه دیرین که آموزش و پرورش را نهادی مصرفی معرفی می‌کند ، زیرا مهمترین تولید در جامعه انسانی نیروی انسانی است به ویژه اینکه در عصر جدید اهمیت این تولید با توجه به قرار گرفتن سرمایه فکری و علمی به عنوان زیربنای اصلی هر نوع تولید و ترقی، چندین برابر شده است.  اما متأسفانه از طرفی وزارت آموزش و پرورش قدرت چانه‌زنی برای اخذ بودجه لازم به ویژه برای افزایش منطقی حکم‌ها با توجه به وضعیت اقتصادی کشور را ندارد و اختلافات بر سر میزان افزایش مزایای کارکنان آموزش و پرورش چنان گسترده و عمیق است که نیل به نتیجه مطلوب بعید به نظر می‌رسد و از طرف دیگر به سبب نزدیک شدن به پایان دوره چهار ساله مجلس و برگزاری انتخابات، بسیاری از نمایندگان مجلس که برای دوره بعد برنامه‌ریزی می‌کنند، تازه یادشان افتاده که مزایا و حقوق معلمان کم است و آموزش و پرورش مشکلات عدیده دارد و قصد سؤال و استیضاح از وزیر را دارند گویی تا به امروز هیچ مشکلی در آموزش و پرورش وجود نداشته است!

و همه ما به خوبی می‌دانیم این گرد و خاک‌های الکی هم با پایان انتخابات و راه یابی نمایندگان کهنه و نو به مجلس فرو خواهد نشست و باز ما خواهیم ماند و مشکلات بی‌پایان آموزش و پرورش به ویژه درد درمان ناپذیر مداخل اندک و مخارج هنگفت!

این است که وزارت و ادارات آموزش و پرورش، هیچ گاه رضایت مندی معلمین به ویژه معلمین دارای تحصیلات عالیه را تأمین ننموده‌ و نمی‌نماید و طبیعی است نهادی که رضایت مندی نیروهایش کمترین ارزش را در نظرش دارد، هیچ گاه کارکردی واقعی و قابل عرضه نخواهد داشت جز پر کردن لیست‌های ریزنمرات و ارائه کارنامه‌ها و آمارهای قبولی و افتخار به این آمارها در حالی که ما معلمین می‌دانیم که اینها تنها ظواهر امر است و در باطن امر چیزی به نام علم و دانش در آموزش و پرورش وجود ندارد و خودفریبی یکی بزرگترین خیانت‌ها به مملکت و ملت است.

در این میان، اقدامات سطحی‌ای مانند یک شیفته کردن مدارس با شعار افزایش سطح علمی و تلف کردن وقت چهار روزه معلمین به جای سه روز به ویژه در مناطق دورافتاده که به ویژه با عملکرد افرادی مانند علیرضا ربیعی (مدیر سابق آموزش و پرورش ماهنشان زنجان) و در کمال مخالفت معلمین با این طرح اعمال شد هیچ دردی را دوا نخواهد نمود و تنها به نارضایتی بیشتر سبب شده و به  سردرگمی بیشتر منجر خواهد شد.

ارسال مطلب برای سخن معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

 انتشار خبر دستور شکل گیری کارگروه رسیدگی به مطالبات به حق معلمان شریف با برخورد سرد و منفی جمعی از همکاران محترم مواجه گردید که  نظرات ارسالی آن عزیزان در ذیل انتشار خبر مربوط در سایت وزین سخن معلم قابل مشاهده می باشد.

دراین راستا به اختصار فرض ها و پیشنهادی را به شرح ذیل تقدیم می نمایم .

- مذاکره و چانه زنی منطقی ، آگاهانه، عقلانی و با نگرشی همه جانبه بسیار ارزشمند و راهبردی بوده و باید فرصت ایجاد شده از جانب رئیس جمهور محبوب را مغتنم دانسته و فارغ ازگرایش های سیاسی و عصبیت های منفی و غیرعقلانی به آن پرداخت.

به فرض:

- اطلاعی از پراخت های مالی بسیار متفاوت و غیرقابل مقایسه به عنوان حقوق ،پاداش ،امکانات رفاهی و خدماتی و... در سازمان ها و سایر وزارت- خانه ها در مقایسه با آموزش و پرورش وجود نداشته و به سختی کار و مشکلات عدیده در مدارس و آموزشگاه ها آگاه و مشرف نبوده و درکی از آن ندارند!

- به ارزش و نقش مثبت و راهبردی معلمان زحمتکش در عرصه و پهنه ی اجتماعی فرهنگی، سیاسی، اقتصادی، ارتباطات سالم و شفاف فردی و اجتماعی واقف نیستند!

-تاثیر شگرف و نقش بی بدیل معلمان آگاه و با انگیزه را درکاستن و کاهش جرائم و بزه اجتماعی و فرهنگی نمی دانند!

- به نقش منحصر به فرد معلمان گرامی در ایجاد آرامش و بستر سازی مناسب و اثر-بخش درجامعه در جهت حرکت پرشتاب برای رشد و توسعه و نیل به استقلال در تمامی ابعاد ممکن آن و تبدیل شدن به کشوری الگو و نمونه درجهان اذعان ندارند!

-به آموزش و پرورش به عنوان سرمایه نمی نگرند و توسعه ی پایدار کشور را مرهون زحمات معلمان ایثارگر و ازخود گذشته نمی دانند!

-از آموزه های اسلام عزیز و منطبق برمقتضیات زمان در زمینه های مورد نیاز بشر به ویژه تعلیم و تربیت ، عدم استثمار و بهره کشی،حرمت و حریت انسان شناختی ندارند و برای آن وقعی نمی نهند!

-به توان و عزم مصمم معلمان ظلم ستیز واقف و آگاه نیستند!

و فرض های فراوان و متعدد دیگر که دراین اجمال نمی گنجد ...

پیشنهاد : جمعی ازهمکاران باهماهنگی با رئیس محترم دفتر آقای رئیس جمهور از ایشان بخواهند آقای پورسلیمان ، مدیرسایت وزین سخن معلم و آقای کمیجانی دبیرکل محترم مجمع فرهنگیان ایران اسلامی که به واقع ازدل سوزان ،تلاشگران و آگاهان عرصه ی آموزش وپرورش و حامیان حقیقی حقوق حقه ی معلمان معزز می باشند به ترکیب کارگروه اضافه گردند. 

حقیر با تنی چند از همکاران محترم با ایشان تماس خواهیم گرفت. 

  رتبه بندي معلمان بعد از كش و قوس فراوان از مرحله تصويب هيات دولت به سلامت گذشته و به قول وزير محترم دكتر فاني،كارشناسان  وزارتخانه در حال  تعريف ضوابط و چارچوب هاي اجرايي  جهت رتبه بندي معلمان سراسر كشور هستند.

بنا به نظر اكثر كارشناسان ،من جمله جناب دكتر فاني، كه در اين زمينه اظهار نظر نموده اند؛كسب  مدارج تحصيلي دانشگاهي توسط معلمان از عوامل اصلي ارتقا از يك رتبه به رتبه بالاتر خواهد بود.حال قسمت جالب ماجرا به اين جا مي رسد كه اخيرا معاونت محترم رياست  جمهور و رئيس سازمان مديريت و برنامه ريزي كشور در دستورالعملي قاطع  به تمامي وزارت خانه ها و ارگان هاي دولتي (من جمله آموزش وپرورش) موضوعي  به عنوان مجاز بودن  ادامه تحصيل كاركنان تا سقف حداكثر يك مقطع بالاتر از  مدرك  زمان  استخدام  را ابلاغ كرده اند و نيز تصريح شده است كه مدارك بالاتر فاقد ارزش اداري خواهند بود.

حال به قول معروف ما فرهنگيان مصداق  مثل معروف “آش نخورده و دهان سوخته” هستيم؛قبلاً ادامه تحصيل مي داديم و ارتقاي مان به حدي ناچيز بود كه سال ها طول مي كشيد كه هزينه هاي صرف  شده را برگرداند؛ و حال قبل از رتبه بندي شدن، ادامه تحصيل مان را ممنوع كردند.

قابل ذكر است قريب به اتفاق معلمين فعلي فارغ التحصيل قبل از سال 1390مراكز تربيت معلم هستند كه  به صورت كاردان (فوق ديپلم) استخدام شده و وارد آموزش وپرورش  شده  و بعدها ادامه تحصيل داده اند.

با توجه به اين تناقض  به نمايندگي از اقشار محترم فرهنگي از جناب آقاي دكتر فاني خواهانم كه سريعاً در هيات دولت اين موضوع را مطرح نموده و تا كار از دست خارج نشده فرهنگيان معزز را از شمول اين  قانون مستثني فرمايند.

ارسال مطلب برای سخن معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

  گروه اخبار /

« آيا با داشتن فرزندان تحصيل كرده بيكار - حقوق زير خط فقر- بيمه سر درگم و اجباري و صندوق ذخيره فرهنگيان نامعلوم، رفاهي براي معلم باقي مانده است؟»
«يك معلم نه كارانه ماهيانه دارد نه اضافه كار، نه حق مسكن دارد و نه حق اياب و ذهاب، نه حق ماموريت دارد و نه حق شيفت، نه بن خريد كالا دارد و نه كمك‌هاي غير نقدي ماهيانه، نه پاداش آخر سال دارد و نه مانند شركت‌هاي دولتي پاداش بستن حساب‌ها، نه مانند برخي از كاركنان، وام‌هاي چند ده ميليوني با درصدهاي پايين جهت خريد خودرو و آپارتمان دارد.»
«حق اولاد براي يك معلم ٢۵ هزار تومان است. يا معلمان چيزي به نام حق مسكن ندارند. هيچ وامي نمي‌توانند از طريق آموزش و پرورش دريافت كنند يا چيزي به نام بن كالا كه در ديگر سازمان‌ها مرسوم است در ميان معلمان وجود ندارد.»
اين گزيده‌اي ازاظهارنظر‌هاي معلمان است كه ترسيم‌كننده شرايط سخت رفاهي و معيشتي آنهاست، شرايطي كه معلمي را با تهديدات جدي مواجه ساخته است و معلمان را مجبور كرده به مشاغل دوم وسوم روي آورند، واقعيت تلخي كه مسوولان نيز به آن اذعان دارند.
وزير آموزش و پرورش مي‌گويد: معلمان ما با وجود اينكه در بين كارمندان دولت از بالاترين ميزان باسوادي بهره‌مند هستند، متاسفانه برابر شأن و منزلت‌شان از حقوق و رفاه برخوردار نيستند و من از اين جهت شرمنده معلمان هستم.
وي در جاي ديگري با اشاره به نقش اصلي و محوري معلمان در موفقيت برنامه‌هاي وزارت آموزش و پرورش گفته: متن، اساس و محور دستگاه تعليم و تربيت معلم است و همه برنامه‌ها و طرح‌ها و تغييرات بايد در خدمت معلم و دانش‌آموز باشد. فاني ادامه مي‌دهدكه: بهبود رفاه معلم يك سياست جدي است و بايد با اقدامات رفاهي در مسير افزايش انگيزه و ارتقاي شايستگي‌هاي حرفه‌اي معلمان قدم‌ برداريم.
سيدمحمد بطحايي، معاونت پشتيباني وزارت آموزش و پرورش هم گفته: اولويت اول در وزارت آموزش و پرورش خدمت به معلمان و ارتقاي سطح رفاه، معيشت، منزلت و شأن اين قشر زحمتكش است، ما در آموزش و پرورش دولت يازدهم تمام تلاش خود را انجام مي‌دهيم تا بتوانيم با بهينه كردن منابع بخشي از آنها را به سمت امور رفاهي و معيشتي همكاران هدايت كنيم. چون همه از جناب آقاي وزير گرفته تا همه همكاران ايشان در سطوح مختلف باورشان بر اين است تا زماني كه معلم به يك سطح قابل قبولي از رفاه و معيشت نرسد، سرمايه‌گذاري روي ساير مولفه‌هاي نظام آموزش و پرورش بي‌فايده خواهد بود.
اين به اين معناست كه اگر ما فضاي آموزشي خوبي داشته باشيم، كتاب‌ها و منابع آموزشي خيلي خوبي داشته باشيم، تجهيزات آموزشي با كيفيتي در مدرسه داشته باشيم، اما معلم ما، معلمي نباشد كه از سطح رفاه و معيشت نسبتا قابل قبولي برخوردار باشد، قطعا آنها ناكارآمد خواهند بود. معلم بايد به يك سطح قابل قبولي از معيشت و رفاه برسد تا بتواند تمام انرژي خود و فكرش را براي تعليم و تربيت بچه‌ها به كار بگيرد.

نظام هماهنگ رفاهي وشناسنامه رفاهي معلمان
آموزش‌ و پرورش مطالعاتي را در رابطه با روند يكپارچه‌سازي خدمات رفاهي انجام داده و براساس اين طرح كه تاكنون مطالعات آن انجام شده يك شناسنامه رفاهي پيش‌بيني شده است.  علي اصغرطلوعي، رييس اداره رفاه وزارت آموزش‌ و پرورش با اعلام اين خبر گفته بود: طبق شناسنامه رفاهي مشخص مي‌شود كه يك فرد فرهنگي از بدو ورود چه خدماتي را به چه مقدار و تعداد مي‌تواند استفاده كند يا اينكه تاكنون به چه ميزان از خدمات بهره‌مند شده است، به‌طور مثال خدماتي مانند مراكز آموزشي و رفاهي، تعاوني مسكن، تعاوني مصرف، بيمه پايه و بيمه درمان.  وي در مورد كاركرد اين طرح در سخناني تكميلي گفته: طرح شناسنامه رفاهي كمك مي‌كند تا تمام همكاران در مرحله اول از خدمات رفاهي موجود، مطلع شوند و در بدو ورود طبق شناسنامه رفاهي خود مي‌دانند چه زماني از چه خدماتي مي‌توانند استفاده كنند، همچنين از خدمات رفاهي آموزش و پرورش نيز مطلع مي‌شوند.
رييس اداره رفاه وزارت آموزش‌ و پرورش همچنين ابراز داشته بود كه: طرح مطالعاتي شناسنامه رفاهي انجام شده است البته براي اجرا نياز به همكاري برخي دستگاه‌هاي برون‌سازماني داريم به‌طور مثال در بحث مسكن فرهنگيان قطعا به همكاري سازمان‌هاي ذي‌ربط براي ساخت مسكن يا واگذاري زمين نياز داريم هم‌اكنون اين طرح به استان‌ها ارايه شده است تا بازخورد آن را دريافت كنيم و پس از آن وارد مذاكره با ساير دستگاه‌ها شويم.

اداره تعاون
در مناطق و ادارات كل و وزارت آموزش و پرورش واحدي به نام تعاون و رفاه معلم وجود دارد كه وظيفه آن تامين رفاه معلمان است؛ وظيفه‌اي كه براي رفع دغدغه‌هاي معلمان بر دوش كارشناسان و كاركنان اين بخش گذاشته شده است تا با اجراي آن معلمان بدون نگراني در كلاس درس با علاقه و انگيزه به ايفاي نقش معلمي خود بپردازند.
ارايه خدمات رفاهي از قبيل بيمه، وام و تسهيلات بانكي، تامين مراكز اقامتي و تفريحي و ورزشي، خدمات بهداشتي و درماني و تسهيلات مسكن و خودرو و... وظيفه اين بخش است.
هر معلمي كه وارد سيستم آموزش و پرورش مي‌شود از همان ابتدا بايد تحت حمايت اين واحد قرار بگيرد اما متاسفانه به دليل ضعف اطلاع‌رساني برخي معلمان از همين حداقل خدمات نيز بي‌بهره مي‌مانند.

صندوق رفاه فرهنگيان
در هر اداره‌اي يك صندوقي به نام صندوق رفاه وجود دارد كه با پس‌اندازهاي خود معلمان مي‌چرخد كه به تناسب مبلغ پس‌انداز شده و مدت آن به ترتيب اولويت يا تشخيص ضرورت به اعضا وام مي‌دهد؛ وامي كه فقط كارمزد دارد و سودي به آن تعلق نمي‌گيرد اما مبالغ آن بسيار ناچيز است فقط به درد گره‌هاي كوچك زندگي معلمي مي‌خورد.
با وجود اين باز هم معلمان چندان از عملكرد اين صندوق‌ها رضايت ندارند. يكي از فرهنگيان در اعتراض به نحوه عملكرد اين صندوق‌ها مي‌گويد: «چرا اكثر فرهنگيان مبالغي سه تا چهار ميليوني در صندوق‌هايي تحت عنوان صندوق رفاه فرهنگيان ذخيره مي‌كنند اما فقط يك وام اندك دريافت مي‌كنند؟ چه بهتر است مسائل وام‌ها، حقوق و حسابداري‌ها در يك صندوق تجميع شود و با عنوان بانك فرهنگيان فعاليت كند تا از اين راه يك امر اقتصادي هم صورت گيرد.» يا معلم ديگري چنين ابراز مي‌دارد: «بعضي همكاران تا سه ميليون در صندوق اداره موجودي دارند ولي فقط ٩ ميليون وام تعلق مي‌گيرد ولي وام مسكن در بعضي نهاد‌ها تا ٥٠ ميليون تعلق مي‌گيرد.»

صندوق ذخيره فرهنگيان
يكي از مراكزي كه انتظار مي‌رود براي تامين رفاه معلمان كاري انجام دهد صندوق ذخيره فرهنگيان است؛ صندوقي كه معلمان با عضويت در آن ماهانه مبلغي از حقوق‌شان كسر و به حساب صندوق واريز مي‌شود و معادل آن را هم دولت واريز مي‌كند كه هنگام خروج عضو، اين دو مبلغ به‌علاوه سود سرمايه به اعضا پرداخت مي‌شود.
آخرين اخبار حكايت از عضويت نزديك به ٥٠٠هزار فرهنگي در اين صندوق دارد و به گفته مسوولان صندوق، سرمايه آن حدود هفت هزار ميليارد تومان است. اين صندوق كه به‌صورت هيات امنايي با رياست وزير آموزش و پرورش اداره مي‌شود به‌شدت مورد انتقاد معلمان است و نتوانسته اعتماد اين قشر را به دست آورد؛ اعتمادي كه اگر جلب شود مي‌تواند پشتوانه بسيار قدرتمندي براي ادامه كار و موفقيت اين مجموعه اقتصادي باشد و تاثير عميق و گسترده‌اي را بر وضعيت رفاهي معلمان بگذارد.

بانك سرمايه يا بانك فرهنگيان
«تاسيس بانك فرهنگيان يك ضرورت اجتناب‌ناپذير است، چرا كه اين بانك مي‌تواند سرمايه‌گذاري‌هاي بسياري در ارتباط با آموزش و پرورش انجام دهد، پول‌هاي هنگفتي توسط وزارت آموزش و پرورش براي بيمه‌هاي دانش‌آموزي، كارمندي و موارد ديگر پرداخت مي‌شود كه اين بانك يا صندوق ذخيره مي‌تواند پول آموزش و پرورش و فرهنگيان را دراختيار گرفته و چرخش آن مي‌تواند براي فرهنگيان درآمد زيادي داشته باشد.»
اين سخنان فاني، وزير آموزش وپرورش است كه بر ضرورت تاسيس بانك فرهنگيان تاكيد دارد؛ ضرورتي كه معلمان هم با آن موافق هستند هر چند به اجراي موفق آن اميدوار نيستند. يكي از معلمان در اهميت و ضرورت تاسيس بانك فرهنگيان مي‌گويد: «مجموعه عظيم فرهنگيان چرا نبايد مانند ساير ارگان‌ها بانك داشته باشند و حقوق‌مان به بانك ملي واريز شود و اين بانك هم با بردن اين همه سود از حقوق همكاران هيچ گونه خدماتي به فرهنگيان ارايه نكند.» 

البته صندوق ذخيره فرهنگيان با سهم قريب به ٥٠درصد در بانك سرمايه شريك است و يك تجربه بانكي را دارد؛ تجربه‌اي كه مانند ساير خدمات مختلف نتوانسته اعتماد معلمان را به دست آورد به همين دليل اكثر معلمان پس از بازنشستگي از عضويت آن خارج مي‌شوند در حالي كه با ارايه خدمات و سياست‌هاي اعتمادساز مي‌شود از اين سرمايه عظيم درگردش معلمان استفاده‌هاي فراواني برد ويك بانك مستقل ويژه فرهنگيان تاسيس كرد.

روزنامه اعتماد

 گروه اخبار /

در این قسمت از برنامه «مناظره»  می‌شنویم. 

 «دوست دارید در آینده چه کاره شوید؟» جمله تکراری بود که همه ما در دوران تحصیل بارها آن را از سوی معلمان خود شنیده بودیم اما، همه بی‌آنکه زیاد دغدغه آن را داشته باشیم بر اساس آنچه پسند اطرافیان و والدین مان بوده است برای مثال دکتر یا مهندس بودن و عناوین به‌اصطلاح دهان پرکن را برای شغل آینده خود معرفی می‌کردیم، بی‌آنکه لحظه‌ای به این بیندیشیم که آیا این کشور به راننده، نانوا، فروشنده و یا مشاغلی از این دست نیاز ندارد؟

طرح هدایت تحصیلی دانش‌آموزان برای ایفای شغل در آینده قرار است از سال آینده در مدارس اجرا شود.

 گفت و گوی رادیو معارف با « علی پورسلیمان » پیرامون وظایف دستگاه های اجرایی و نهادهای انقلاب اسلامی در گسترش فرهنگ عفاف و حجاب بر اساس مصوبه شورای عالی انقلاب فرهنگی ( وزارت آموزش و پرورش )

{بخش اول را در این جا بشنوید }
{ بخش دوم را در این جا بشنوید }

« مطابق مصوبه شورای عالی انقلاب فرهنگی مورخ 13 دي 1384 وظایف مختلفی برای دستگاه اجرایی و نهادهای دولتی برشمرده شده است .
وزارت آموزش و پرورش یکی از این دستگاه هاست .
رادیو معارف در گفت و گویی با علی پورسلیمان ، مدیر گروه سایت سخن معلم ، به ارزیابی بندهای 9 و 10 این قانون پرداخته است .

( 9- تعيين رنگ‌ها و مدل‌هاي متنوع در پوشش دانش آموزان با رعايت موازين و ضوابط شرعي جهت تأمين سلايق مختلف.
10- محرم سازي محيط‌هاي آموزشي و پرورشي و اداري به منظور ايجاد زمينه بروز نيازهاي دختران با حفظ سادگي و موازين و ضوابط شرعي براي جلوگيري از خودنمايي آنها در مجامع عمومي. )

 وضع بهداشت مدرسه ها از سه جنبه قابل بررسی و توجه است. فردی، اجتماعی و دیگری روانی. که هر یک به جای خود می تواند موضوع گفت و گوی مستقلی باشد. نخست درباره بهداشت فردی،یکی از مهمترین وظیفه های نوین آموزش و پرورش افزون بر فراهم نمودن زمینه های بهداشت فردی، آموزش و نهادینه کردن این گونه رفتارها است که کم و بیش در دوره دبستان انجام شده و پیگیری می شود. اما به دلیل رها شدن آن و البته نبود زمینه های خانوادگی و اجتماعی چندان بازتاب بیرونی نمی یابد و دیده نمی شود.

البته گمانم این است که پرسش شما درباره بهداشت فردی دانش آموزان و وضع بهداشتی مدرسه ها باشد اما به هر روی نمی توان این سه جنبه از بهداشت را از یکدیگر جدا نمود. ببینید وضع بهداشتی مدرسه ها به موقعیت فرهنگی خانواده ها و جغرافیایی مدرسه بستگی دارد. برای نمونه دانش آموزانی که در خانواده های حساس به رعایت بهداشت پرورش یافته اند به شکل خودکار رفتارهای بهداشتی انجام می دهند و خانواده ها نیز با حساسیت فراوان مدرسه را در این زمینه پایش می کنند و خود نیز برای ایجاد محیطی بهداشتی حاضرند هزینه کنند ، اما به لحاظ جغرافیایی نیز گرچه باز هم خانواده و پرورش آن ها موثر است اما امکانات مالی و بودجه حرف اول را می زند.

برای روشن شدن موضوع چند نمونه می آورم. چند سال است که سرانه مدرسه ها یعنی بودجه جاری مدرسه مانند هزینه های آب و برق و تلفن و تعمیرات و از جمله هزینه های بهداشتی، یا پرداخت نشده و یا قطره چکانی و بسیار ناچیز پرداخت می گردد. از این رو در شهرهای بزرگ که وضع اقتصادی خانواده ها بهتر است مسئولان دست مدیران را برای دریافت کمک های مردمی باز گذاشته و اتفاقا یکی از مواردی که مدیران با آن می توانند خانواده ها را برای دریافت کمک همراه کنند و بیشترین تاثیر را در جمع آوری پول دارد، بهانه رسیدگی به وضع بهداشتی مدرسه است و تا حدودی این مسائل رعایت می شود ، اما در مناطقی که وضع مالی خانواده ها مناسب نیست شرایط بهداشتی هم چندان رضایت بخش نیست و گاهی اسفبار است. روزهای نوروز دختر کلاس اولی یکی از اقوام که در شهریار زندگی می کند را دیدم که موهایش را تراشیده بودند! پرسیدم چرا این کار را کردید؟ پدرش گفت که در مدرسه شیپیش گرفته و مسئولین مدرسه دستور دادند که موهای دختر را بتراشیم! و البته باز این در تهران است و حاشیه های پایتخت. دوستی که در یک تشکل مردم نهاد عضو است و این نهاد در پی سر و سامان دادن به وضع آموزشی چند روستا در سیستان و بلوچستان است می گفت یکی از نخستین کارهایی که ما کردیم این بود که برای مدرسه های کپری این روستاها دستشویی ساختیم!! پرسیدم پیش از شما بچه ها و معلمان چکار می کردند؟ گفت در نزدیکی مدرسه چاله ای درست کرده بودند و دختر و پسر به آنجا می رفتند. هدف از بیان این موارد گستردگی فرهنگی و جغرافیایی مدرسه هاست و بنابراین با یک نوع رویه در رعایت بهداشت و البته امکانات بهداشتی روبرو نیستیم.

از سوی دیگر مسئولان اعلام می کنند که 30 درصد مدرسه های کشور تخریبی و 30 درصد دیگر نیاز به بازسازی دارند. این جمله به این معنی است که زیرساخت های این مدرسه به روز نیست و یکی از این زیرساخت ها بهداشت و زمینه های آن است. به باور من در یک برآورد نه چندان دقیق و با احتساب گستردگی فقر جغرافیایی و فرهنگی، وضعیت بهداشتی مدرسه برای حداقل بهداشت فردی، زیر 50 درصد است. 
اما درباره بهداشت اجتماعی باید گفت که وضع به مراتب بدتر از بهداشت فردی است. مدرسه به عنوان یکی از نهادهای مدرن رفتار ساز،در ایران چندان کاری انجام نداده و شوربختانه حتی برعکس رفتارهای ضد اجتماعی و بی اخلاقی در مدرسه گسترش پیدا کرده و نهادینه می شود. مدرسه در این رابطه کاملا منفعل بوده و رفتارسازی را به گروه همسالان سپرده است.

هر دانش آموز با توجه به خاستگاه اجتماعی،اقتصادی،فرهنگی و ... با خود بخشی از رفتارهای روزمره را به مدرسه آورده و در میان دوستان آن را نمایندگی می کند. پس مدرسه به نهادی تبدیل می شود که به ویژه کودکان و نوجوانان در معرض رفتارهای ناهنجار اجتماعی قرار گرفته و می تواند او و حتی خانوده اش را به نابودی بکشاند. مدرسه در این زمینه باید با راهکارهایی نوین به آموزش و پرورش دانش آموزان پرداخته و افزون بر جامعه پذیر نمودن آنها در ساختن و پرورش هوش اجتماعی با روش ها و ابزارهای کارآمد و نوین،شهروندانی دانا و توانا را برای آینده پرورش دهد. گرچه آموزش و پرورش در زمینه رعایت بهداشت فردی تا اندازه ای کامیاب است،شوربختانه در زمینه پرورش هوش اجتماعی و بهداشت آن کاملا ناکام و البته تعطیل است. 
اما شق سوم بهداشت در مدرسه بهداشت روانی است. در این مورد هم آموزش و پرورش نا کارآمد و حتی مخرب است. روش های تحکمی و از بالا به پایین آموزش،تعدد عنوان های درسی،درون مایه های دور از زندگی روزمره و حتی گاهی بر خلاف زندگی عادی یک فرد،فرهنگ و ساختار آزمون محور و کنکور مدار،فشار برای به به دست آوردن نمره و معدل مورد خواست خانواده، ورود به حوزه های شخصی دانش آموزان حتی دخالت در نوع پوشش،آیین نامه های انضباطی سخت و سلیقه ای،بهره گیری از روش های سنتی آموزش یعنی سخنرانی و معلم محوری،کلاس و میز و نیمکت های رنگ و رو رفته و کم جا و خسته کننده،شمار زیاد دانش آموزان در هر کلاس،گرفتاری های معیشتی – منزلتی معلمان و هزاران مشکل دیگر، مدرسه ها را به محیط های خسته کننده،زجر آور و گریزاننده تبدیل کرده است که دانش آموز در صورت انتخاب به هیچ رو نمی خواهند آن را تحمل نمایند و در صورت تاب آوردن چنین شرایطی، اثرات روحی نامطلوب آن خود را در برخورد با خانواده، معلم و جامعه نشان داده و گاهی ممکن است به پیامدهای ناگواری منجر شود. در مدرسه ها، کمترین خروج از چارچوب های سلیقه ای و رفتارهای عرفی،با مجازات های سخت روبر شده و دانش آموز و حتی معلم نیز تاوان آن را پرداخت خواهد نمود. 
به باور من آموزش و پرورش باید برای هر سه جنبه بهداشت، برنامه ای مدون و متناسب فراهم نموده و بر اجرای کامل آن پای فشارد.

بی گمان برای گذر از این دشواری های سه گانه، نخستین و ضروری ترین کار اختصاص بودجه است. تا هنگامی که بیش از 98 درصد بودجه آموزش و پرورش صرف پرداخت دستمزد فرهنگیان می شود و البته نارضایتی آنها از کمی دستمزد یکی از گرفتاری های امروز آموزش و پرورش است، نمی توان چشم براه به سامان شدن وضعیت بودجه بود.

باید آموزش و پرورش در فراهم نمودن امانات سخت افزاری و نرم افزاری بهداشت دست و دل باز عمل نموده و هیچ محدودیتی برای آن قرار ندهد که متاسفانه چنین چیزی نمی بینیم. یکی از مواردی که آموزش و پرورش در آن تعلل می کند و بی توجه است زیر بار نرفتن تعیین معلم بهداشت برای مدرسه هاست و تاسف بار است که سال هاست دانش آموزان و جامعه از این کمبود لطمه می خورند و مسئولان به خاطر بار مالی آن تن به استخدام معلم بهداشت نمی دهند. اما با فرض به سامان شدن بودجه،آموزش و پرورش می تواند با گنجاندن کنش های فردی و جمعی در درون مایه های آموزشی،دانش آموزان را به نشان دادن رفتارهای بهداشتی فردی و جمعی برانگیزاند و توانمند سازد.

در این رابطه می توان از تجربه های آموزنده کشورهای پیشرو در این زمینه بهره برد. به باور من ما باید دست کم نیمی از زمان آموزش را به پرورش هوش اجتماعی دانش آموزان اختصاص داد و رفتارهای فردی و اجتماعی آنها از جمله رفتارهای بهداشتی را به آنها آموخت و در وجودشان نهادینه نمود.

یکی از مهمترین گام ها در این زمینه شاد نمودن آموزش ها و محیط مدرسه و کلاس است تا افزون بر انگیزش دانش آموز برای حضور در مدرسه به آنها یاری نمود تا بهداشت روانی خویش را بیش هر چیز مورد توجه و اهمیت قرار دهند.

روزنامه همدلی