گروه اخبار/

سرپرست وزارت آموزش و پرورش تاکنون در سخنرانی های متعدد خویش از شرکای آموزش و پرورش نام برده است .

از نظر سیدجواد حسینی ، شرکای آموزش و پرورش عبارتند از : خانواده، دولت، معلمان، تشکل‌های فعال و شناسنامه‌دار، هنرمندان، اساتید دانشگاه و صاحب‌نظران، نخبگان و خیرین .

در نشست تبیین سیاست ها و برنامه های سال 1398 نیز رسانه ها در گفتمان سرپرست وزارت آموزش و پرورش غایب بودند .

آخرین جوابیه وزارت آموزش و پرورش به رسانه ها به اول تیر 98 می رسد .

از  مدیری که شکایت از رسانه ها توسط مدیران وزارت آموزش و پرورش را  برای نخستین بار ممنوع اعلام می کند بیش از این انتظار می رود .

گروه گزارش/

بیش از یکصد سال از استقرار نظام آموزشی به سبک جدید در ایران می گذرد. نظامی که در اصل وارداتی و سوغات غرب است. زمینه یابی آن ابتدا توسط برخی مستشرقان فرنگی و بعد به همت روشنفکران داخلی صورت گرفت. در برابر این میهمان ناخوانده، سه مواجه انجام شد؛ عده ای از روشنفکران شیفته غرب، خود را مجری برنامه های نظام جدید تصورکردند. عده ای رویکرد اصلاحی از خود نشان دادند و کوشیدند آن برنامه ها را بومی سازی و دینی نمایند. برخی نیز مصرانه بر روی اصول اسلامی خویش پای فشردند و با هرگونه نوآوری  مخالفت کردند.

آموزش جدید ، ازطرفی نیر نمی توانست و نمی خواست دین را در بین برنامه های خود بگنجاند. از سوی دیگر، زرق و برق شیوه های اجرایی آن برای جامعه محروم و در حال توسعه ایران گیج کننده می نمود. به این ترتیب و خیلی زود این نظام نوپا جای خویش را باز کرد و کار خویش را با مولفه های وجودی خویش از قبیل جدایی برنامه ها از دین، همراهی دختر و پسر، اعتقاد به آزادی حجاب، احترام به حقوق اقلیت ها و تاکید محض بر دانش و تجربه ،آغاز کرد و این وضع تا پیروزی انقلاب اسلامی در سال پنجاه و هفت ادامه داشت.

اصل و اساس وضعیت جدید را ذهنیتی تازه تولد یافته به نام سکولاریسم شکل داده بود. سكولاریسم نوعی واکنش و اعتراض اجتماعی در دنیای جدید اروپا و در برابر ناکارآمدی مسیحیت بود که بیشتر بر اثر تحولات اقتصادى, فرهنگى, اجتماعی بعد از رنسانس به وجود آمد. این ایدئولوژی همه ارکان جامعه را اعم از سیاست و اقتصاد و فرهنگ و تعلیم و تربیت در برمی گیرد و اهداف خود را در آنها دنبال می کند. بارزترین نمود این تفکر در جدایی دین و دولت است که همواره بلای جان دولت ها و حکومت های انحصارگر و مطلقه به شمار می رود. در جامعه ما که هم به طور ایدئولوژیک کار شده و هم فکر شده است، برنامه‏ ریزان برنامه‏ های تعلیم و تربیت دینی، آگاهانه یا ناآگاهانه، دین را به منزله مجموعه‏ ای از مفاهیم، گزاره‏ ها تلقی کرده اند و بر همین اساس مرادشان از تعلیم و تربیت دینی انتقال پاره ‏ای از مفاهیم و گزاره‏ ها به دانش‏ آموزان بوده است

یکی از دستاوردهای این نظام ، رواج تربیت سکولار است. تربیت سكولار را می توان دنبالۀ تربیت لیبرال دانست. تربیت لیبرال در اندیشه‌های فلسفی یونان باستان ریشه دارد كه در آن ، دانش به عنوان اصلی ترین دستاورد ذهن وارتباط آن با واقعیت در نظر گرفته می شد. در این معنا دانش به خودی خود مورد توجه است، نه آن دانشی كه مثلاً از لحاظ شغلی سودمند باشد یا فضیلت‌های اخلاقی را دربر گیرد. در حقیقت آن‌چه مدنظر است خودِ دانش است و نه تبعات آن. تربیت سكولار نه نقطه مقابل تربیت دینی که غیر از آن است. در این نوع تربیت اجتماعی ،اعتقاد قدسی جایی ندارد. شاید فرد در كارهای شخصی متشرع باشد اما آن مناسک در فضای جمعی، امکان ظهور و بروز ندارند.

سکولاریسم شبیه عرف گرایی است.نام دیگرش «این جهانی» است که در آن قلمرو دیگری به نام ماورای دنیا وجود ندارد. در نتیجه اهداف تربیتی فقط بنابر میل ها و آرزو هایی كه از طریق تجربه به دست می آید تدوین می شوند واگر چه وجوه مشترك همه هستند اما به شدت بر حسب تحولات محیط اجتماعی متغیر می شوند. مواردی از قبیل؛ دنیای ملموس، واقعیت های محتمل، امكانات موجود اینجا و اكنون، زمینه ساز این برنامه تربیتی اند و به همین خاطر فرصت های تربیتی را كوتاه و اهداف تربیتی را لغزنده می سازد. در چنین نظام تربیتی عقلانی، کمتر جایی و فرصتی برای مراعات ارزشهای مذهبی و حركت در جهت غایت ها و آرمانهای دینیباقی می ماند.لاجرم امر دینی ، امر خصوصی تلقی می شود و همه وظایف معقول شهروندان در حوزه اجتماعی ارزیابی می گردد و این همان سیطره تفکر اومانیستی یا انسان گرایی است که از مشخصه های نظام سکولار است.

       می دانیم که هر ایدئولوژی به خاطر انحصارگری خاصی که دارد، اجازه مطرح شدن ارزشهای غیر را در بین خود نمی دهد. از آنجایی که سكولاریسم نیز یک ایدئولوژی است، بنابراین در محتوای تربیتی خود ،اجازه مطرح كردن ارزشهای دینی را نمی دهد. همچنان که مثلا ولایت فقیه نیز به مثابه یک ادیدئولوژی، ظهور و بروز اندیشه های سکولار را برنمی تابد .

از این منظر، سکولاریسم به عنوان نمادی از تهاجم فرهنگی غرب تلقی می شود که سودای نابه سامانی در ساختار اسلامی دارد و مرزهای اندیشۀ دینی را درمی‌نوردد.مقاومت در برابر این اتفاق فرهنگی تنها به كمك نشر اطلاعات تاریخی و اخلاقی و ایراد خطابه‌ و یادآوری شكوه گذشته تمدن اسلامی و حتی وسواس در مناسك عبادی ممکن نیست. به همین خاطر است که می بینیم حتی پس از گذشت چهار دهه از حکومت اسلامی، متاسفانه کم  دینی و بی دینی  نه تنها در بلاد ما که در اغلب مناطق مسلمان نشین عالم، معمولاً گوی سبقت را ربوده‌اند و اگر چه در اخلاق فردی و مناسك عبادی، پای‌بندی دینی خویش را به‌طور نسبی و ظاهری حفظ نموده‌اند، اما در حوزه‌های معرفتی و ساختارهای اقتصادی، حقوقی و اجتماعی، بی اختیار وبی آنکه بدانند، سكولاریسم را برگزیده اند .اما موفقیت سکولاریسم، قبل از آن که مربوط به قدرت و اقتدار تبلیغاتی غرب باشد، مرهون سیاست‌های استبدادی حاكمان جوامع اسلامی و شیفتگی روشن‌فكران و مصلحان اجتماعی نسبت به آراء و نظام‌های غربی است.در این میان، سكولاریسم تربیتی در واقع پس از ناکامی سیاست های کلان نظام ظاهر شده و معمولابا بیش‌ترین توفیق همراه بوده است؛ چرا که اصل ساختار نظام آموزشی مدرن، وارداتی و برگرفته از نظام آموزشی غرب است.

از سوی دیگر، پشتوانه هر حاكمیت سیاسی  یک ایدئولوژی است که بر تمام زمینه های اجتماع خویش سیطره و سلطه دارد.از آن جمله، نهاد آموزش و پرورش است که اغلب آن را وابسته به دولت تلقی می‌كنندكه قرار نیست مستقل عمل كند و باید منعكس‏كننده و مبلغ ایدئولوژی رسمی حاكمیت سیاسی باشد تا هم جامعه بر اساس این ایدئولوژی رسمی به نوعی وحدت ملی و اجتماعی دست یابد و هم افرادی كه تربیت شده نظام آموزش و پرورش رسمی كشور هستند بتوانند هماهنگ با كل جامعه و دولت و هماهنگی با سیاست‏گذاری‌های کلی نظام حركت كنند. شاید از همین روست که می بینیم بیشتر نظام های آموزشی دنیا، به نوعی محافظه کار هستند. در این روند ،مراد از «ایدئولوژی» ،نوعی نظام ارزشی است است که ثبات وبقای آن نظام سیاسی بسته به آن است و لذا اغلب نظام های سیاسی هم حتی اگر به ظاهر دعوی دموکراسی نمایند، وابسته به یک نظام ارزشی ایدئولوژیک هستند . تا اینجا چندان جای نگرانی نیست و نظام آموزشی آن حاکمیت حتی علی رغم محافظه کاربودنش، می تواند درون خود آزادی اندیشی و خلاقیت و نوآوری را تبلیغ و ترویج کند. مشکل وقتی شروع می شود که ایدئولوژی ، نه تنها به عنوان یک نظام ارزشی که جای نظام فکری حاکمیت را هم در برمی گیرد و می‌كوشد همه واقعیت‌ها را در چارچوب ارزش‌های سیاسی و اجتماعی خاصی تفسیر و تبیین كند. در این رویكرد حاكمیت سیاسی بیش از آنكه درصدد فهم و تفسیر واقعیت باشد، می‌كوشد تا به توجیه و اثبات مواضع و ارزش‌های سیاسی و اجتماعی از پیش‏ تعیین شده خود بپردازد و هر جا كه واقعیات با این مواضع و ارزش‌ها سازگار نباشد به تحریف واقعیت‌ها بپردازد؛ بی‌خبر از آنكه اگر ما به واقعیات پشت كنیم، واقعیات از پشت به ما خنجر خواهند زد.

مثلا در جامعه ما که هم به طور ایدئولوژیک کار شده و هم فکر شده است، برنامه‏ ریزان برنامه‏ های تعلیم و تربیت دینی، آگاهانه یا ناآگاهانه، دین را به منزله مجموعه‏ ای از مفاهیم، گزاره‏ ها تلقی کرده اند و بر همین اساس مرادشان از تعلیم و تربیت دینی انتقال پاره ‏ای از مفاهیم و گزاره‏ ها به دانش‏ آموزان بوده است.

در واقع آنچه آنان در طی این چهل سال بعد از انقلاب انجام داده‏ اند، با وجود تمام شعر و شعارها و حرف و حدیث های تزئینی در کتاب های درسی و بخشنامه های اداری، نه تعلیم و تربیت دینی بلكه صرف آموزش پاره‏ ای گزاره‏ های مرده و بی‏روح به نام دین به دانش‏ آموزان بوده است.

به بیان دیگر به جای تربیت دینی، صرفا آموزش دینی انجام شده است. این فرایند شاید تا پایان دوره آموزش ابتدایی قابل قبول و تحمل باشد اما فراتر از آن دور از انتظار است. برای یک دانش آموز دوره متوسطه و یا دانشجو، رهیافت دریافت ایدئولوژیك از دین، دعوت به خویش است و نه دعوت به حق و حقیقت. تفسیر ایدئولوژیك از دین، به مثابه پلی میان دینداری و سكولاریسم است. برای همین است که گاهی گفته می شود؛ آموزش و پرورش رسمی و غیررسمی در كشور ما با تعلیم و تبلیغ «دینِ ایدئولوژی ‏شده» خود بزرگترین زمینه‏ ساز رشد سكولاریسم در كشور بوده و لذا در این راستا ، رواج سکولاریسم قبل از آنکه در حکم تهاجم فرهنگی باشد، گونه ای استقبال فرهنگی است و ... نقطه، سرخط!

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

سرپرست محترم وزارت آموزش و پرورش
جناب آقای دکتر حسینی

آنچه مسلم است، آموزش و پرورش بسیار «گران» و «سخت» مدیریت می شود. این ساختار با تمام نوآوری هایش (که قدردان آن نیز هستیم)، هنوز سنتی است.

امروزه در این سطح از پیشرفت علم و فناوری، دیگر وقت آن است که شتاب دهی به استارتاپ ها و یا به عبارتی دیگر، حمایت از اپلیکیشن و یا سامانه هایی که بتواند وظایف بخشی از ساختار اداری آموزش و پرورش را انجام دهد، هدف وزارتخانه قرار بگیرد. ترکیب باتجربه های اداری و آموزشی آموزش و پرورش با افرادی که دارای تکنولوژی و فناوری هستند می تواند استارتاپهای موثری ایجاد کرده، به تبع آن اداره و نظارت بخش هایی از ساختار کهنه و بی کیفیت و غیر شفاف را اثر بخش تر نمود.

به طور مشخص پیشنهاد این است؛ مراکز نوآوری و شتاب دهی در قالبی که معاونت علمی ریاست جمهوری تعریف کرده است، ویژه مسائل آموزش و پرورش، در تمام استانها شکل بگیرد تا معلمان و مدیران و کارشناسان ستادی آموزش و پرورش در کنار دانش آموزان، اولیا، فناوران، کارآفرینان و غیره، بستری برای نوآوری بیابند و ایده های مفید و ارزشمند را شتابدهی کنند.

بدیهی است این مراکز نوآوری نباید تافته جدا بافته و در یک جزیره ای در بدنه آموزش و پرورش باشد. بلکه باید با همکاری معاونت علمی ریاست جمهوری، وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات، دیگر وزارتخانه ها و بدنه اکوسیستم کارآفرینی و استارتاپی شکل بگیرد. مراکز نوآوری و شتابدهی، چارچوب تعریف شده خوبی داشته و هم اکنون شهرداری ها با ایجاد مراکز نوآوری شهری و کارخانه های نوآوری، از این قالبها استفاده می کنند.
مدیریت و قانونگذاری این مراکز بسیار حایز اهمیت است. مثلا اینکه در این مرکز، استارتاپها و دیگر اجزای آن، نباید توسط دولت تصاحب و یا تصدی گری شود. سیر گردش داده های سترگ آموزش و پرورش باید آزاد شده، کلیه فعالیتها، رویدادها و سامانه ها صرفا تسهیل گری شود. 

جناب آقای دکتر حسینی

این حرکت چنانچه بتواند با یک مصوبه از هیئت دولت استارت خورده و پیش برود، موفق تر خواهد بود. چرا که حل مسایل آموزش و پرورش نیاز به همت تمام وزارتخانه ها، تمام تشکل ها (اعم از اقتصادی و کارآفرینی و اجتماعی سیاسی) و تمام اقشار جامعه دارد.

پیش بینی می شود تا سال ۲۰۵۰ هشتاد میلیون عنوان شغلی از بین برود و جایگزین آن ماشینها و استارتاپها خواهند شد.امور اجرایی و نظارتی بسیاری در وزارتخانه های آموزش و پرورش کشورهای دنیا توسط سامانه ها و اپلیکیشن ها انجام می شود. این مهم با شفاف شدن رویه ها و فرایندهای داخلی آموزش و پرورش قابل انجام است.

آنچه که اهمیت دارد تعیین تکلیف نقش دولت در این استارتاپهاست. چون دولت در هیچ کجای دنیا به دنیای استارتاپها ورود نکرده و نباید بکند. تنها انتظار هسته های فناور و استارتاپها که یک نهاد انسانی خلاق می باشد از دولت این است که سنگ اندازی نکنند.

در کشورها نهادهایی برای تسهیلگری و بستر سازی این امور وجود دارد و در کشور ما نیز معاونت علمی ریاست جمهوری، وزارت Ict ، دانشگاهها و ... چنین نقشهایی را داشته اند.تا کنون نقش آموزش و پرورش در این راستا بسیار ضعیف بوده و خوشبختانه با حضور حضرتعالی در وزارت امیدواریم این مهم جلوه بگیرد.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

  مدت هاست که زبان (او) به عنوان یک زبان برنامه نویسی قدرتمند ، در خانه ها ،  مدارس ، دانشگاه ها ، صنایع ، تجارت و هر کجا که فکرش را بکنید مورد بهره برداری قرار می گیرد. وجود منابع ارتباطی با زبان غنی ( او) ، کمک شایانی به پیشرفت علم رابطه گری در تمام مراکز اجتماعی این کشور داشته که حاکی از سابقه ی طولانی این زبان دارد. زبانی که بعضا بیش از زبان مادری ، در میان مردم رواج یافته . ویرایش اول زبان (او) از زمانی که آموزش در ایران به وجود آمد شروع شد و در طی صد سال گذشته تغییرات شگرفی داشته است.

 زبان ( او ) ، تکامل یافته زبان (تو) در حال حاضر است. کسانی که خود نمی توانند ، مستقیم حرفی را بزنند و برای آنکه وجهه خود را خوب حفظ کنند ، بهترین راه ارتباطی را زبان ( او ) می دانند.

زبان ( او ) ، یک زبان میانی ست. نه سطح بالاست و نه سطح پایین. علت میانی بودن این زبان آن است که ، از زبان سطح پایین استفاده می کند تا مستقیما به حافظه اصلی دستیابی داشته باشد و با مفاهیمی چون آدرس و نشان به خوبی آشنایی دارد.  از طرف دیگر به سطح بالا هم دسترسی دارد و به قابلیت خواندن دستورالعمل های بالایی نزدیک است. کوچکترین پیام های محاوره ای انسان را دریافت و پردازش می کند.

زبان ( او ) یک زبان ساخت یافته است. در این زبان با استفاده از حلقه های تکراری مثل هست ، بله ، حتما و چَشم می توان برنامه هایی نوشت که مو لای درزش نرود و برای هضم آن درک بالایی نیاز نباشد. لذا راحت هم اجرا می شود.

برخی زبان های ساخت یافته در جدول زیر آمده است:

هدف از ایجاد برنامه نویسی زبان ( او) ، حذف تمام ورودی های منطقی ، پردازش آنچه از ابتدا مدنظر است و باید استخراج شود. لذا آنچه در ساختمان این زبان از همان ابتدا تعبیه شده است ، برای اجرا در تمام مراحل اکتفا می کند و دقیقا هم باید همان داده ها به ورودی داده شوند.

از نشانه های دستورالعمل هایی که از زبان ( او ) می بایست استخراج شود می توان به چند مورد اشاره کرد:

- هر دستور زبان ( او)  ، به " بررسی شود" ، ختم می شود.

-  حداکثر طول یک دستور ، 5 کلمه دارد و غالبا با ارجاع به مراجع بالاتر پاسخ داده می شود.

-  هر دستور می تواند در یک یا چند سطر ادامه داشته باشد که این کاملا منوط به قشر خاصی ست و برای کمتر از ده درصد جامعه صدق می کند.

-  در هر سطر می توان چند دستور را تایپ کرد ( اغلب این کار توصیه نمی شود ، چرا که ارزش انسانیت در این زبان پایین است )

وقتی دنبال کلمات کلیدی می گردیم تا با یک زبان ، قدرتی بیش از آنچه حساسیت برای کوچکی و بزرگی مدنظر است را به مراتب کمتر کنیم ، بیشتر بر دوام یک کلید واژه ، تمام کامپایلرها را اسیر می کنیم.

برنامه آموزش و پرورش را با این زبان نوشتند و کفایتش معلوم است.

مؤلفه ای چون وزیر آموزش و پرورش ، از زیر بار دستورات شرطی فرار کرد و معادلات زیادی را تغییر داد. یعنی عملا عملگر منطقی برای داشتن عبارات منطقی وجود ندارد.

درستی و نادرستی زبان ( او) ، با مقایسه صفر ارزش گذاری می شود. سرپرست فعلی آموزش و پرورش تقدم از بالا به پایین جدول است. شاید گزینه ای بهتر از او برای قایم کردن نقصِ نقشه ی فرار وزیر پیدا نشد.

هرگز آموزش و پرورش در این چهل سال متغیری ارزشمند و قابل احترام تلقی نشد که حال انتظار این را نداشته باشیم که طبق فرموده خانم دکتر علم الهدی :"  از انقلاب اسلامی به بعد که چهلمین سال آن را می گذرانیم سکولاریسم نه تنها ادامه پیدا کرد بلکه بسیار پیچیده تر ادامه پیدا کرد  " !
فلسفه ی وجودی آموزش در ایران ، همچون آمار و بهداشت در رتبه های بسیار پایین در سطح جهانی برای این کشور برنامه ریزی شد. اگر غیر از این است ، با یک مثال بسیار ساده ، چرا تاکنون بعد از چهار سال از تصویب قانون  3 / 6 / 95 ، سازمان نهضت سواد آموزی نخواسته است مستندات آمار مشمولان را به وزارت و مجلس ارائه کند ؟ دقیقا چند مربی پیش دبستانی و جامانده حق التدریس در کشور داریم؟ امور اداری و استخدامی تا کی می تواند از آمار دست و پا شکسته ، معجزه بسازد؟ کسانی که خود انتخاب کردند خدمتگزار مردم باشند ، باید برای مردم کار کنند ، خط سیاه پُر رنگی که میان خود و ملت کشیده اید و گاهی تبدیل به نرده و حفاظ شده است ، فاصله ها را زیاد خواهد کرد و این رویه دوام نمی آورد. چنانچه آشفتگی و نگرانی را در جوانان می بینید و بی تفاوت از آن رد می شوید ، همین زنگ خطری ست برای شما که زبان (ما ) را نمی شنوید
حافظه ملت ایران ، دارای ردیف و شماره است و در زبان ( ما ) آن را آدرس می نامند. با استفاده از عملگری چون وزیر آموزش و پرورش ، می توانیم به آدرس دسترسی پیدا کنیم. ولی چون در زبان ( او ) ، کلا دسترسی به محتوا جز برای مؤلفه های خاص تعریف نشده است ، عملا سردرگمی رکن اساسی این زبان است.
به نظر شما مردم و حتی جامعه فرهنگیان توانستند با سخنرانی های اخیر سرپرست موقت آموزش و پرورش ، تفاوتی میان فرهنگ امنیتی به جای امنیت فرهنگی احساس کنند؟ اکنون همه در آموزش و پرورش آزادانه می توانند مطالبات به حقشان را پیگیری کنند و مشکلی برایشان پیش نیاورند و نیاید؟
راه محمد (ص) ، در این زبان نامفهوم است و اعتبار نفوذی ندارد.  کاربرد این متغیر فقط برای دستکاری مفاهیم جهت تفهیم مطلبی خاص در سطح پایین نیاز است. این روش تا به امروز خوب جواب داده و راندمان دستگاه های زیادی را برای چپاول بالا برده است.
ملتی که آموزش صحیح ندیده باشد ، آگاهی کافی ندارد که فرق نتیجه درست و نادرست را متوجه شود و بیشتر راه را گم می کند . وقتی فقط صفر وجود دارد ، مقایسه نیاز نیست.

آقای حاجی بابایی در مصاحبه اخیر خود با صدای معلم گفت : کمک کنیم آموزش و پرورش سرپای خودش بایستد ؛ در این 6 سال وزیری نیامده است که واقعا در قد آموزش و پرورش بوده باشد !
باید از ایشان پرسید : قد آموزش و پرورش چقدر است؟ وقتی آموزش و پرورش در ایران این قدر علیل و ذلیل است و کمر خمیده ، که از زمان وزارت شما و قبل از آن هم چنین بوده است ، وزیر هم نداشته باشد اداره می شود . مگر نه این است که در این اوضاع وانفسا با سرپرست هم می چرخد!
آموزش و پرورش با این قوانین دست و پاگیری که مجلس فقط برای حفظ کرسی ها در هر دوره انتخابات ، آن هم از سر چشم و هم چشمی تصویب می کند ، متولی زیرک و دانایی نخواهد داشت. اطلس تمام راه های دیپلماسی در وزارت آموزش و پرورش تخیلی ست و تا زمانی که رُل اساسی را به جای فرهنگیان و دلسوزان واقعی این حوزه ، استعمارهای ملوک الطوایفی در چنگال خود گرفته اند ، شاهرگ های حیاتی آموزش و پرورش که نسل آینده هستند ، کمای سابق در کشمکش نزاع های داخلی نابود می شوند.
وقتی حرف از تجزیه کشور می شود ، تن و بدن هر ایرانی الاصلی به لرزه در می آید ، ولی مرحله کار ما از خاصیت کرخی گذشته است که شاید حواسمان نیست ، چگونه قدرت های محلی ، آموزش و پرورش را نشانه رفتند و در دوره ی فترت ، مقدمات نابه سامانی را حرفه ای تر از آینده نگری انگلیس ها برای تمام فرهنگ دوستان رقم زدند.
برای گل آلود کردن آب و گرفتن ماهی ، آستین ها بالاست. همین که در هر استان سلسله مراتب یارکشی و انتصاب افراد نالایق برای منصب ها حتی در رسته های پایین اتفاق افتاده و روز به روز بیشتر می شود ، هر فرهیخته ای را به فکر فرو می برد که عقب نگاه داشتن تجربه و کسوت معلمی در آموزش و پرورش ، جز در یک شعار دیده نمی شود .
شعاری که در سایه شومش ، چند صد میلیون انسان گرسنه ، مریض ، برهنه ، بی سواد و قلابی تحویل جامعه بشریت داده شده است.
شعاری که استعمارگران با اتکاء به آن ، چند قرن ، در اکثر نقاط جهان ، نهضت های فکری و علمی ملت ها را در هم کوبیده اند.
و بالاخره شعاری که آثار نکبت بار و ضررهای خانمان سوز و خسارت جبران ناپذیر آن ، به حساب نمی آید و ده ها سال وقت لازم است که بشریت از چنگ آن آزاد شود و شاید هم تا ابد آزاد نشود.
"باید ملت ایران را گذاشت تا در همین حالت توحش و بربریت باقی بماند "
سر گراوزلی سفیر انگلیس در ایران -  15 اکتبر 1844

کسانی که خود انتخاب کردند خدمتگزار مردم باشند ، باید برای مردم کار کنند ، خط سیاه پُر رنگی که میان خود و ملت کشیده اید و گاهی تبدیل به نرده و حفاظ شده است ، فاصله ها را زیاد خواهد کرد و این رویه دوام نمی آورد. چنانچه آشفتگی و نگرانی را در جوانان می بینید و بی تفاوت از آن رد می شوید ، همین زنگ خطری ست برای شما که زبان (ما ) را نمی شنوید .

گروه استان ها و شهرستان ها/

هنوز دانشگاه فرهنگیان به گزارش صدای معلم با عنوان " جلسه مدیران دانشگاه فرهنگیان یا میتینگ انتخاباتی نمایندگان مجلس ؟! " ( این جا ) پاسخی نداده است ؟

در این گزارش آمده است : " پرسش صدای معلم  این است که این نمایندگان مجلس در وقایع و مشکلات اخیر دانشگاه فرهنگیان و دانشجو معلمان در موضوعاتی مانند : " افزایش حقوق دانشجو معلمان  ، روند هیات علمی شدن افراد در دانشگاه فرهنگیان بر اساس ضوابط و مقررات  ، پیمانی کردن استخدام دانشجو معلمان ، روند آزمون اصلح ، وضعیت ادامه تحصیل معلمان و دانشجو معلمان ، وضعیت آزادی بیان در دانشگاه فرهنگیان ، دخالت غیرقانونی و سلیقه ای  برخی نهادها و افراد در عزل و نصب های این دانشگاه و... چه کرده اند ؟

گروه گزارش/

درست 6 سال پیش و در ابتدای مرداد 92 بود که جشن هوشمند سازی مدارس در مجتمع آموزشی شریعتی منطقه 16 تهران و با حضور حمیدرضا حاجی بابایی برگزار گردید .

سیدجواد حسینی سرپرست وزارت آموزش و پرورش در نشست خبری نمایشگاه الکامپ  29 تیرماه گفته است :

«اکنون ۲۲ درصد مدارس ما هوشمند هستند و ۷۷ هزار مدرسه ما به نوعی به خدمات اینترنتی متصل‌اند ولی باید این تعداد افزایش یابد.»

سرپرست وزارت آموزش و پرورش به کارکردهای مثبت هوشمندسازی و فناوری اطلاعات اشاره کرد و گفت: «این امر هزینه‌ها و فعالیت‌های کیفی را تقویت و بسترهای آموزش را به طور ساده و دقیق فراهم می‌کند، در این راه حتما از بخش خصوصی و همچنین خیران استفاده می‌کنیم.»

حسینی استقرار عدالت اجتماعی را یکی از کارکرد‌های هوشمند‌سازی دانست و گفت: «از امروز تلاش جدی خود را برای عمل به مفاد تفاهم‌نامه‌ای که با وزارت ارتباطات منعقد شده، آغاز می‌کنیم. در این تفاهم‌نامه مدارس شهرهای زیر ۲۰ هزار نفر و حاشیه شهرها و روستاها هوشمند می‌شوند.»

سرپرست وزارت آموزش و پرورش درباره خصوصی‌سازی و نقش آن در هوشمند‌سازی مدارس گفت: «باید برای جامعه توضیح دهیم که بین خصوصی‌سازی و استفاده از ظرفیت بخش خصوصی تفاوت وجود دارد. بخش خصوصی نقشی در محتواسازی برای آموزش و پرورش ندارد. ما برای هوشمندسازی قطعا باید از همه ظرفیت‌ها ازجمله بخش خصوصی، حاکمیت و دولت استفاده کنیم.

حسینی از الکترونیکی شدن کارنامه و پرونده سلامت و بهداشت دانش آموزان از اول مهر خبر داد و گفت: « این امکان در مدارسی که بسترهای الکترونیک آنها فراهم است، به صورت الکترونیکی انجام خواهد شد».

وی ادامه داد: هدف از هوشمندسازی مدارس ارتقای آموزش کیفی و تعاملی است.» آیا در این سیستم آموزشی " توران میرهادی ها " خواهند توانست ایده های آموزشی و ناب خود را به جامعه عرضه کنند و یا قرار است همه از یک مدل کلیشه ای و ثابت پیروی و تبعیت کنند ؟

حسینی درباره تعداد مدارس هوشمند گفت: « ما ۱۲ هزار محتوای آموزشی هوشمند را تولید کرده‌ایم. بیش‌ از ۱۲۲ هزار کلاس درس ما هوشمندسازی شده‌اند و تخته هوشمند در کلاس ها وجود دارد، البته نرخ برخورداری از امکانات فناورانه در کشور متفاوت است.»

تاکنون هیچ مرجعی گزارش عینی و یا واقعی از " میزان کارآمدی " حداقل 7 هزار مدرسه که قبلا هوشمندسازی شده اند  ارائه نکرده است و این که آیا وضعیت آن مدارس از مدارس عادی بهتر بوده و یا خیر ؟

 آيا روشهاي آموزشي معلمان در مدارس هوشمند تفاوت معناداری با مدارس عادي داشته اند ؟

آیا کیفیت آموزشی در مدارس هوشمند تفاوت معناداری داشته و به سمت بهبود پیش رفته است ؟

سخنان سرپرست وزارت آموزش و پرورش مبهم و چندپهلو است .

پرسش « صدای معلم » از آقای حسینی این است که آیا بخش خصوصی می تواند در " تولید محتوا " ی آموزشی نقش داشته باشد و یا این که مطابق عادت مرسوم در 4 دهه اخیر قرار است محتوایی یکسان و از پیش تعیین شده بدون مشارکت عمومی و نخبگان در یک فرآیند از بالا به پایین دیکته شود ؟

آیا معنای بخش خصوصی همانند سایر سیستم های آموزشی توسعه یافته اجازه مشارکت و نشو و نمای نگرش ها و اندیشه های گوناگون و حتی متضاد است که " حق انتخاب " عینیت پیدا کند و یا این که بخش خصوصی در آموزش و پرورش فقط در ساختمان مدرسه و یا تغذیه و ساعات اشتغال دانش آموزان در مدرسه و نهایتا در میزان قبولی در کنکور تعریف و تببین می شود ؟

آیا در این سیستم آموزشی " توران میرهادی ها " خواهند توانست ایده های آموزشی و ناب خود را به جامعه عرضه کنند و یا قرار است همه از یک مدل کلیشه ای و ثابت پیروی و تبعیت کنند ؟

آیا سرپرست وزارت آموزش و پرورش اعتقادی به " آموزش و پرورش مردمی " دارد و یا همانند سایر وزرای پیشین عملکردشان به تضعیف مدارس دولتی و فربه شدن غیرواقعی و دوپینگ مدارس غیرانتفاعی خواهد انجامید ؟

اندیشمندان و صاحب نظران علوم انسانی و تربیتی بارها از مفهوم " مرگ مدرسه " سخن رانده اند که به عنوان نمونه می توان به نشست اخیر این اساتید در کافه خرد اشاره کرد .

آیا در نظام آموزشی ایران با هوشمند سازی که مطابق الگوهای از پیش تعیین شده پیش می رود ؛ " مدرسه " در نظام آموزشی ایران خواهد توانست  خود را بازیابی کرده و به کارکرد اصلی خویش برگردد و الگوی کارآمدی را ارائه نماید ؟

پیشنهاد صدای معلم به سرپرست وزارت آموزش و پرورش آن است که به جای این گونه شوآف های رسانه ای ؛ اگر " اتاق فکری " در وزارت آموزش و پرورش تعریف و تببین شده است این گونه مسائل مورد آسیب شناسی دقیق و ارزیابی جامع قرار گیرند  و راهکاری عملیاتی برای خروج از بن بست کنونی ارائه گردد .

پایان گزارش/

گلستان

پس از گذشت نود سال از تجربه برنامه ریزی درسی در ایران این تجربه محدود به تالیف کتاب درسی، مدیریت از راه دور، محتوای غیر واقعی، برنامه درسی تلگرافی (طراحی در تهران و تلگراف برنامه به استان ها و شهرها)، ساختار شدیدا متمرکز، رویکرد تلقینی، ساده انگاری و رویکرد خطی شده است.  ساختار  برنامه ریزی درسی در ایران به نوفهمی Reconceptualization  عمیقی نیاز دارد که در حال حاضر این نوفهمی تحت تاثیر نگاه سیاسی، اقتصادی و مذهبی غلط به مسئله برنامه درسی ایرانی دچار سردرگمی، فقدان گفت و گوهای پیچیده، نتایج و عوارض منفی برای معلمان، دانش آموزان، والدین و حتی متخصصان تعلیم و تربیت شده است. گروههایی که به زعم تجربه های بین المللی برنامه درسی حق مداخله و اثرگذاری بیشتری در نظام برنامه ریزی درسی اغلب کشورها دارند ولی دستشان از مشارکت کوتاه است. چون استدلالی غلط پشت نظام برنامه ریزی درسی ایران جا خوش کرده است:

سازمان پژوهش و  برنامه ریزی آموزشی بهتر می داند!

در زمان حکومت کمونیستی در مسکو محصولات کشاورزان مناطق دور افتاده شمال و شرق روسیه بارها به علت موج سرما و یخبندان از بین می رفت چون دستوری برای برداشت محصول از مسکو دریافت نمی کردند. در آن دوره استدلال این بود:

«مسکو بهتر می داند!»
این وضعیت در نظام برنامه ریزی درسی ایران نیز مصداق دارد: زمان و زندگی معلمان و دانش آموزان زیادی در  مناطق و استان ها هدر می رود و این استدلال در نظام برنامه ریزی درسی ایران عملا جا خوش کرده که :

«تهران و سازمان پژوهش و برنامه ریزی آموزشی، بهتر می داند!».

هر سال مهرماه می رسد و همه منتظر تلگرام کتاب های درسی و نه برنامه درسی به سراسر ایران هستیم.
این در حقیقت نابودی فرصت مشارکت در برنامه درسی و نابودی فرصت های یک نسل است.
▪️▫️▪️▫️▪️▫️▪️▫️▪️▫️
پیشنهاد زیر برای ساختار بهینه نظام برنامه ریزی درسی ایران اگر مشمول تهران بهتر می داند نشود، قابل بررسی و گفت و گو است:
پیشنهاد اول:

تاسیس سازمان پژوهش و برنامه ریزی درسی با زیر نظام های زیر:
* اداره پژوهش برنامه درسی
* اداره تدوین استانداردهای برنامه درسی ملی
* اداره بازآموزی معلمان
* اداره ارزشیابی برنامه درسی
* اداره حوزه های یادگیری یازده گانه
* اداره طراحی برنامه درسی

کلیه فرآیندهای تالیف، چاپ کتب درسی و مواد آموزشی در سازمان پژوهش و برنامه ریزی درسی در یک برنامه چهارساله متوقف و به بخش های خصوصی با فرایند چند تألیفی واگذار شود.
پروژه تدوین استانداردهای برنامه درسی با دورنمای بیست سال آینده برای همه مقاطع و رشته ها انجام شود. بخشی از فرایند استاندارد سازی برنامه های درسی به استان ها و حتی شهرها واگذار شود.

پیشنهاد دوم:

تشکیل گروهها و تیم های پژوهش و برنامه ریزی درسی استانی، دقیقا شبیه سازمان پژوهش و برنامه ریزی درسی با اعضای زیر در استان ها و شهرها برای تهیه برنامه درسی استاندارد استانی فعال شوند، اعضای بهینه برای این گروهها در هر موضوع درسی عبارتند از:
* دو نفر معلم
* یک نفر متخصص برنامه ریزی درسی
* یک نفر روانشناس
* یک نفر جامعه شناس
* دو نفر از والدین
* دو نفر صاحبان مشاغل
* یک نفر مدیر مدرسه
* دو نفر نماینده دانش آموزان
چند نفر متخصص موضوعی

پیشنهاد سوم:

تاسیس اداره عمل برنامه درسی در همه شهرها به منظور دلیبریشن و تفکر عملی درباره بهبود و تغییر برنامه درسی در کف کلاس های درس، با ترکیب افراد زیر:
* معلمان
* مشاور برنامه ریزی درسی
* متخصصان موضوعی
* والدین
* مدیر مدرسه
* نماینده دانش آموزان
* صاحبان مشاغل

کانال نو فهمی در مطالعات برنامه درسی

فارس