گروه رسانه/

دوشنبه دوم خرداد یادداشتی با عنوان « نگرش تحلیلی انتقادی به سرود سلام فرمانده » به قلم « سید حسن الحسینی » در صدای معلم منتشر گردید .

« ولی الله توکلی » نقدی بر آن نگاشته است .

این یادداشت در راستای نهادینه ساختن « تفکر انتقادی » و » فرهنگ گفت و گو » در صدای معلم منتشر می گردد .

گروه گزارش/

مدارس تهران به دستور استانداری تهران دوباره تعطیل شدند .

در این رابطه ، عابد ملکی معاون استاندار تهران با اشاره به وضعیت هوای تهران اظهار داشت: « با توجه به ورود توده گرد و غبار از غرب کشور و پیش بینی سازمان هواشناسی مبنی بر قرار گرفتن وضعیت هوای تهران در شرایط ناسالم تمامی مدارس استان فردا سه شنبه سوم خرداد ماه در همه مقاطع تعطیل می باشد.

وی تاکید کرد: با توجه به ایام امتحانات دانش آموزان؛ برنامه جایگزین امتحانات توسط آموزش و پرورش متعاقبا اعلام می شود. »

اعلام تعطیلی مدارس به خاطر آلودگی در روزهای اخیر هم اتفاق افتاده و این پرسش جدی را مطرح می سازد که آیا این همه اعلام تعطیلی مدارس پس از آن تعطیلی 25 ماهه به علت « کرونا » امری منطقی و عقلانی است ؟

به نظر می رسد دلایل دیگری فراتر از « آلودگی هوا » در تعطیلی واحدهای آموزشی تعیین کننده هستند که این امر نیاز به توضیح و شفاف سازی مسئولان تصمیم گیر دارد .

پرسش و درخواست اکید « صدای معلم » از مسئولان تصمیم گیر آن است که در این مورد شفاف سازی صورت گرفته و در مورد آینده نظام آموزشی پاسخ گو باشند .

آمارها نشان می دهند که « زمان رسمی آموزش » در ایران  از اغلب کشورها پایین تر بوده و این مساله پیامدها و عوارض جبران ناپذیری را بر نظام آموزشی ایران تحمیل کرده و خواهد کرد . اما چرا « وزارت آموزش و پرورش » به عنوان « متولی رسمی آموزش و تربیت » در این موارد نقش منفعلانه ای داشته و استقلالی از خود ندارد ؟

و اما سوی دیگر این انتقاد علاوه بر مسئولان رسمی ، متوجه معلمان ، دانش آموزان و اولیای آنان است که به نظر می رسد حتا از این اعلام تعطیلی ها راضی به نظر می رسند و اعتراضی ندارند و این هشداری است که باید همه در مورد پیامدهای آن تامل های جدی داشته باشند .

پایان گزارش/

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

«سلام فرمانده» نام سرودی است که به ابتکار یکی از مداحان به نام آقای ابوذر روحی از لنگرود گیلان و مسئول قرار گاه فرهنگی «هیات منتظران» تدوین شده است. این سرود با تبلیغات و استقبال خاص یک جناح فکری روبه رو شده و توسط نهادهایی به سرعت در مدارس و فضاهای عمومی مثل برج میلاد، استادیوم آزادی در تهران و دیگر اماکن عمومی؛ به اجرا در می آید!! برای این منظور در سطح وسیعی برای حفظ سرود و تمرینات جدی برای اجرا، توسط برخی از مدارس و دانش آموزان تلاش می شود!

من با بزرگ داشتن منطقی بزرگان و تعظیم در برابر آن ها مشکلی ندارم، این می تواند تا حدودی سازنده باشد. اما ملاحظاتی در مورد «سرود موزیکال سلام فرمانده»:

ما به لحاظ اخلاقی مجاز نیستیم از احساسات پاک کودکان و یا از مجموعه معنوی ارزشمند دینی ، برای تعلیمات آخرالزمانی، جهادی و برای خوانشی افراطی از مذهب بهره برداری سیاسی کنیم. در شرایط قطبی شده تعلیم و تربیت و دانش آموزان مدارس؛ به نفع نو خواهی، چنین رفتارهایی واکنش های خوشایندی نخواهد داشت .

انقیاد طلبی عادت شده و خود آموخته، همانند نظام تربیتی جوچه در کره شمالی و نازیسم اروپائی، در شرایطی که مردمان ما به شکل تاریخی با سپهسالار پروری خو کرده اند و حاصل آن جز استبداد سیاسی و انحصار فرهنگی و توسعه نایافتگی چیزی نبوده است؛ شایسته نیست چنین رویکردهایی در مجامع عمومی و یا در مدارس آموزش و پرورش رسمی کشور تبلیغ و ترویج شوند.

ما اخلاقا مجاز نیستیم ، مطالب سست بنیاد و غیر مفید را به نام دین و مذهب برای کودکان بزرگ کنیم. وقتی بعد از مدتی کودک ما رشد پیدا کرد و تحقیق کرد و دید قدسیت و روایت گفتارها و مکان هایی  اسناد معتبری ندارد! یا وقتی دانش آموز دانست که در دنیای امروز ، جهاد دائمی مورد تاکید سرود، راه نجات نیست! و اتکاء به قدرت نرم منشاء واقعی اقتدار ملی است؛ در آن صورت البته تردید و سرخوردگی عمیقی از همه آموزه ها پیدا می کند و نسبت به حقانیت دین و روایی این رفتارها در سیستم تربیتی آموزش و پرورش کاملا مقاوم و ناباور می شود.

ای کاش این دسته از خلاقیت ها و نوآوری ها در جهت کاهش مرارت مردمان این سرزمین و در جهت امید آفرینی و تشویق به کار و تلاش و برای ایجاد انگیزه های بزرگ برای حرکت عمومی به سمت توسعه پایدار به کار گرفته می شد. ای کاش این دسته از خلاقیت ها و نوآوری ها در جهت خلق نشاط و اخلاق و استواری پایداری صلح در دنیا و ایران می بود و نه تاکید موکد بر تداوم روند جاری!

به راستی چرا به جای تاکید بر امور انتزاعی بر واقعیت ها و عینیت زندگی مردم ورود پیدا نمی کنیم؟ چرا از فقر و فاقه گفته نمی شود؟ چرا از بی عدالتی ها و از جا ماندگان از تحصیل ، از جاماندگان از شرافت و از محروم شدگان از آزادی و توسعه خبری نیست؟ یقینا برای ارباب فریب، خواب زدگی مخاطبین می تواند بزرگترین بشارت باشد. اما.... هرگز چنین مباد!

استفاده ابزاری از امام زمان و انتظار به نفع هیچ کس نیست و با معیارهای پایه دینی و اخلاقی مغایرت دارد. در خصوص تاکیدات فراوان صدا و سیما و برخی از مداحان از جمله سرود سلام فرمانده، مضمون سخن آن بزرگ مرد وارسته آیت الله العظمی بروجردی را تکرار می کنم که در پیامی به کسانی که زیاد از امام زمان سخن می گفتند! فرموده بود: "دست از این کارها و حرف ها بردارید و بگذارید این بقچه سر بسته بماند"! به نظر می رسد آنچه جریان دارد و برخی از نهادهای فرهنگی دانسته یا نادانسته بدان سو روانند، همان خط انشقاق و افتراق با استفاده از ظرفیت های دین حنیف از یک سو و خط خرافه پراکنی و مخدوش سازی پیام های اصیل دین از دیگر سو می باشد.

آخرین نکته آن که، در شرایط قطبی شده تعلیم و تربیت و دانش آموزان مدارس؛ به نفع نو خواهی، چنین رفتارهایی واکنش های خوشایندی نخواهد داشت و این تقابل به نفع دین باوران و جریان انقلاب تمام نمی شود. شاهد مثال پیدایش آنی چندین سروده هم وزن به مخالفت صریح در فضای مجازی است. امید است فرهیختگان عرصه فرهنگ و دین ، اساتید و بزرگان تعلیم و تربیت و عقلای جریان سیاسی؛ مانع از میدانداری جهل مجسم در حوزه فرهنگ بشوند.   

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

تصور همگانی از مدیریت علمی این است که فرد عالم نه در انتخاب بلکه در خاتمه دادن دقت نظر داشته باشد . از این منظر ؛

اعتقاد عموم براین بوده و هست که استانداری که عنوانی چون استاد دانشگاه را یدک می کشد ابتدا به این بیندیشد که اگر می خواهد روند موجود مدیریتی را با روش بهینه ای جانشین سازد قبل از آن که دنبال مدیر جدیدی برود باید بگوید و یا بیابد که مدیر فعلی چه معایب و کاستی های نگرشی و شخصیتی دارد و یا با استانداردهای مدیریتی در سازمان مورد نظر چقدر فاصله دارد تا از این مجرا به انتخابی دست زند که در آن فرد و یا مدیر جدید از نظر مقایسه ای یک سر و گردن از مدیر قبلی و از نظر ارزیابی بسیار متعالی تر از مدیر قبلی باشد نه اینکه به قول جناب دکتر محمدحسین شریفی- مدیر سابق آموزش و پرورش شهرستان ابهر- که در آیین تکریم خود گفت :

« در انتخاب ها دنبال کسانی می روند که در ستادها فعال بوده اند و بعد از انتخابات با گرفتن قابلمه ای در دست دنبال سهم خود از پیروزی می دوند . »

جناب استاندار

با چه منطقی مدیر قبلی آموزش و پرورش ابهر در پیشگاه شما به عنوان والی استان زنجان ، مطلوب و قابل اتکا تشخیص داده نشد و حکم بر تغییر یافت ؟

این را از آن جهت می پرسم که هیچ تفاوت جایگاهی بین مدیر جدید با ایشان قابل مشاهده نیست و هر دو از عزیزان و سرآمدان شهرستان هستند .

بله. در سرآمدی ایشان شکی نیست اما تغییر با چشمان بسته و یا به ضرب سلیقه ، اداره آموزش و پرورش را در شهرستان زمین گیر کرده است و به شدت هر چه تمام تر بر شالوده رفتار سازمانی آن صدمه وارد کرده است . این را من می گویم که سالیانی است که به عنوان رئیس هئیت مدیره مجمع خیرین مدرسه ساز در خدمت شهرستان هستم.

جناب استاندار

امروز جامعه ما از دو منظر به شدت زیر فشار است: با چه منطقی مدیر قبلی آموزش و پرورش ابهر در پیشگاه شما به عنوان والی استان زنجان ، مطلوب و قابل اتکا تشخیص داده نشد و حکم بر تغییر یافت ؟

اول از این جهت که سطح دانسته های علمی به شدت کاهش نشان می دهد و این امر با کاهش اشتیاق جوانان به ادامه تحصیل یک تهدید جدی محسوب می شود که باید با حساسیت خاصی بدان پرداخته شود .

و دوم التهابات جامعه معلمان به دلیل خواست های صنفی که متاسفانه گویا دست هایی در کار هستند که می کوشند تا تحرکات این مجموعه را با افزودن به تبدیل چالش ها به تنش ها به سوی سیاسی و امنیتی شدن هدایت کنند؛ در این موقعیت تغییرات یک سویه نگرانه و سلیقه ای که متاسفانه نماینده ابهر به شدت اسیر آن شده است می تواند به عنوان عاملی تسریع کننده در موضوع تبدیل چالش ها به تنش ها نمود یابد و افراد را با کندن از مجموعه های منتقد و رقیب حزبی به مجموعه های مخالف و خدای ناکرده برانداز تبدیل کند همان گونه که مدیر سابق در گزارش از عملکرد خود با دقت بدان اشاره کرد و گفت که :

« من با همراهی و همسویی با معلمان معترض تلاش کردم که از جریان یابی اهدافی کانون هایی که می کوشند تا از معلم معترض ، برانداز و مخالف ایجاد کنند به کاهش احتمال امنیتی شدن فضا در شهرستان کمک نمایم.

ای کاش که در منطق شما و نماینده محترم شهرستان های ابهر و خرمدره و سلطانیه، هم این الگو عینیت بیابد و خدای ناکرده کار بدان جا منتهی نشود که محض انتصاب اقوام و اعوان نماینده موجب شود که افراد زیادی از علاقه مندان و وفاداران به بهینه سازی سیستم به منفعلان و خدای ناکرده مخالفان همراهی بدل شوند .

در نهایت آن که اقدام به تغییر و جابه جایی با همه اعتقادی که به توانمندی های مدیر جدید آموزش و پرورش شهرستان ابهر دارم منطقی و علمی به نظر نمی رسد ؛ امید که در انتخاب مدیران، جایگاه قوه مجریه ، با قوه مقننه مشخص باشد.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

تهران

سمانه یکی از هزاران دانش‌آموزی است که در چنگالِ «صنعتِ موفقیت» و روابط اقتصادی و هنجارینِ آن گرفتار شده. می‌گوید چهارمین سالی است که خانواده‌اش او را وادار کرده‌اند پشتِ کنکور بماند تا «موفقیت»ی کسب کند و در رشته‌ای که به گمان آن‌ها مطلوب است قبول شود. او را از مهمانی، تفریح، روابط دوستانه و به طور کلی از هر چیزی غیر از درس خواندن محروم کرده‌اند. برایش پسته و آجیل و انواع خوراکی و میان‌وعده تهیه می‌کنند تا فقط بهتر درس بخواند. اما تلقی خودِ او از همه این‌ها نه فراهم کردنِ امکانات و پشتیبانی، بلکه زندانی شدن است. اجازه نداده‌اند در رشته مورد علاقه‌اش ثبت نام کند و به اجبار او را به رشته علوم تجربی برده‌اند که پزشک شود. اما او استعداد و علاقه پزشک شدن را در خود نمی‌بیند و بیشتر به هنر تمایل دارد.

صنعتِ موفقیت

سمانه و امثالِ او قبل از هر چیز، گرفتارِ ساز و کارها و مجموعه باورها و الگوهایی هنجارین هستند که می‌توان آن‌ها را «صنعتِ موفقیت» نامید. یعنی گفتمانی که در جامعه رقابتی‌شده امروزی در ظاهر می‌خواهد باور به توانِ فوق‌العاده فردی را در افراد تقویت کند و راه‌حل‌هایی ذهنی و مهارت‌هایی فردی را برای رسیدن به آن‌چه که «موفقیت» می‌نامند در اختیارشان قرار دهد.

این گفتمان امروزه به یک صنعتِ بازاری تبدیل شده است. از سخنرانان و روانشناسان انگیزشی تا مشاورانِ خصوصی تحصیلی و لیدرهای شرکتهای هرمی همگی در چنین صنعتی فعالیت می‌کنند. آن را می‌توان «صنعت» تلقی کرد به این دلیل که کارکردِ حقیقی آن در جامعه نه کمکِ واقعی به افراد برای «موفق» شدن، بلکه کسبِ درآمد برای آن‌هایی است که راه حل‌های خیالی موفقیت را به طبقه پایین جامعه می‌فروشند.

صنعت موفقیت علاوه بر کارکرد مالی‌اش برای کارگزاران آن، همزمان یک ساز و کار برای کنترل اجتماعی و سرکوب است. این گفتمان با تقویتِ این باور که مسئولیت همه شکست‌ها و موفقیت‌ها در جامعه تنها بر عهده «فرد» است، ساختارهای تبعیض و نابرابری را مشروع و بدیهی جلوه می‌دهد. با تقویت و گسترش چنین باورهایی، پرسش از ساختار اجتماعی و نگاه انتقادی به بنیان‌های نابرابری و تبعیض در جامعه خود به خود منتفی می‌شود و به جای آن «فرد» در کانون توجه قرار می‌گیرد.

موفقیت در آموزش بنگاهی

گفتمان «موفقیت» امروزه در جامعه ایران، بیشتر از هر جای دیگری به طور ویژه‌ای بر نظام آموزشی و کنکور حاکم است، آن هم در فضایی که دسترسی به امکانات مادی و فکری آموزشی به شدت وابسته به پول و جایگاه است.

اما این گفتمان به صورت خود به خودی بر فضای کنکور و آموزش حاکم نشده و بی دلیل هم تداوم نیافته است. بدون شک پای منافعی مادی در میان است که چنین ایده‌ای را به هر ترتیب و به هر قیمتی زنده نگه می‌دارد. بنگاه‌های آموزشی خصوصی رنگارنگ مهم‌ترین عاملِ حفظِ فضای رقابتی نابرابر آموزشی در کنکور هستند. این بنگاه‌ها از حالت یک مرکز مشاوره ساده تحصیلی خارج شده‌اند و به یک بلوکِ قدرت در نظام آموزشی و تصمیم‌گیری‌های آن تبدیل شده‌اند. آن‌ها قواعد و معیارهای موفقیت را تعریف کرده‌ و جا انداخته‌اند. آن‌چه را که از منظر خودشان «مثبت‌اندیشی» است تبلیغ می‌کنند و آن‌هایی را که از جامعه و نظام پاداش‌دهی و شیوه کارِ آن انتقاد می‌کنند، «بدبین» و «منفی» می‌دانند. در عوض بر تلاش‌های گاه فوق‌بشری فرد تأکید می‌کنند. مطابق آمار، ۴۰ درصد از بیکاران کل کشور را دانش‌آموختگان دانشگاهی تشکیل داده‌اند. تبلیغات پر سر و صدا و متنوع مؤسسه‌های کنکور در حدی است که حتی مانع از دیدنِ عریانِ واقعیت عینی آموزشی شده‌اند.

نماینده‌های صنعت موفقیت در فضای آموزشی، انتظاراتی را ایجاد کرده‌اند که موجب به انقیاد درآمدن بسیاری از نوجوانان شده است. گفتمان موفقیت در آموزش به پشتوانه بنگاه‌های فروشِ موفقیت تحصیلی، هیچ‌گاه خود را درگیر این موضوع نمی‌کند که چگونه ممکن است میلیون‌ها داوطلب کنکور همگی در رشته‌ها و دانشگاه‌هایی پذیرش شوند که ظرفیتی بسیار محدود دارند؟

کارگزاران صنعت موفقیت اکنون تا جایی پیش رفته‌اند که بیشتر خانواده‌ها را متقاعد کرده‌اند که فرزاندانشان را به زور هم که شده در رشته‌هایی ثبت نام کنند که به «پیشرفت» آن‌ها کمک کند. از منظر آن‌ها رشته‌هایی همچون هنر و علوم انسانی، بیهوده‌اند، چرا که کمتر پیش می‌آید با چارچوبهای صنعتِ موفقیت سازگار باشند. همین هم باعث شده هر ساله بیشترین تعداد داوطلبان کنکور متعلق به گروه آزمایشی علوم تجربی باشد. گویا همه می‌خواهند پزشک و متخصص شوند و پول پارو کنند!

برآورد شده که گردشِ مالی مؤسسه‌های آموزشی خصوصی کنکور، همچون گاج و قلم‌چی در سال‌های گذشته حدود ۵۰ هزار میلیارد تومان در سال بوده است. این رقم، گردشِ مالی مؤسسات کنکور در سال ۹۹ بوده است. در حالی که در همان سال کل بودجه آموزش و پرورش کشور ۵۶ هزار میلیارد تومان بوده است. گردش مالی صنعتِ کنکور، با حساب کردن دیگر مؤسسه‌های غیرمجاز و انواع فعالیتهای آن‌ها همچون نشرِ کتاب، برگزاری آزمون، مشاوره و غیره، حدود ۵۰۰ هزار میلیارد تومان در سال است. حدود ۶ هزار مؤسسه آموزشی کنکوری در کشور به طور رسمی فعال‌اند که برخی از آن‌ها با درآمد حاصل از این کار دست به فعالیتهای دیگری همچون ساخت و ساز و سوداگری مالی و ملکی زده‌اند.

در سطحِ تصمیم‌گیری‌ها هم قدرتشان را طوری تثبیت کرده‌اند که سال‌ها است مانع حذف کنکور در نظام آموزشی شده‌اند. قطعا آن‌ها نماینده‌ها و لابی‌های خاص خود را در مرکزهای قانون‌گذاری و مدیریت کلان آموزش دارند.

فروشِ رؤیا

به طور خلاصه کاری که این مؤسسه‌ها انجام می‌دهند، فروشِ رؤیای موفقیت و خوشبختی به خانواده‌هایی است که برای فرزندانشان رؤیابافی کرده‌اند، آن هم بدون نگاه واقع‌بینانه به وضعیتی که امروزه هم در دانشگاه‌ها و هم در بازار کار دانش‌آموختگان وجود دارد.

مطابق آمار، ۴۰ درصد از بیکاران کل کشور را دانش‌آموختگان دانشگاهی تشکیل داده‌اند. تبلیغات پر سر و صدا و متنوع مؤسسه‌های کنکور در حدی است که حتی مانع از دیدنِ عریانِ واقعیت عینی آموزشی شده‌اند.

 همگان را طوری اقناع کرده‌اند که گمان کنند فرزند آن‌ها نخبه است، با دیگران فرق می‌کند، برای پزشکی و شغل‌های رده بالا ساخته شده و باید او را به هر ترتیب بالا کشید. بسیارند دانش‌آموزانی که نوجوانی‌شان را زیر شدیدترین کنترل‌ها و فشارها بیهوده از کف دادند و با وجود قبولی در کنکور و دانشگاه رفتن هم خبری از آن آینده درخشان و رؤیایی نبود.

محبوبیتِ رؤیای موفقیت از راه تحصیل به شکلی متناقض، محصولِ دورانی است که چنین موفقیتی بیشتر از هر زمان دیگری کمیاب و تقریبا نایاب شده است.

فکت نامه

( این یادداشت با اندکی تغییرات منتشر می شود )

گروه گزارش/

( مراد مالمیر - مدیر پیشین آموزش و پرورش ناحیه 4 کرج )

 استعفای « مراد مالمیر » مدیر آموزش و پرورش ناحیه 4 کرج که در اعتراض به سیلی خوردن ناظم یک مدرسه ابتدایی صورت گرفت برای نخستین بار در « صدای معلم » منتشر گردید . ( این جا )

در این باره ، « صدای معلم » گفت و گویی را با این مدیر مستعفی در مورد علت این واقعه و شفاف سازی آن انجام داد . ( این جا ) با وجود استقبال از این حرکت تحسین برانگیز که با استقبال قاطبه فرهنگیان رو به رو گردید اما در فاصله کم تر از 24 ساعت از انتشار این مصاحبه ، « علی حجر گشت » مدیر کل آموزش و پرورش استان البرز با استعفای آقای مالمیر موافقت کرد .

( علی حجر گشت - مدیر کل آموزش و پرورش استان البرز )

در گزارشی که به تاریخ 7 بهمن 1400 در صدای معلم منتشر گردید ؛ ( این جا ) حجرگشت مدیر کل آموزش و پرورش استان البرز ضمن رد هر گونه شکاف میان صف و ستاد چنین گفت : « از احساسات برادرانه همکاران نسبت به خادم خود ممنونم قطعا هیچ تقابلی بین ما نبوده و ما در کنار همیم.

وی با اشاره به تحصیلات دانش سرا و تربیت معلم خود گفت: در واقع بدون احتساب تحصیلاتم در این دو مرکز، ۲۹ سال سابقه معلمی داشته و الباقی مربوط به تحصیل در این مراکز است. بومی استانم و همه چیز در موردم شفاف و شیشه ای است.

قطعا بهترین نفر از بین ۲۵ هزار فرهنگی شاغل استان برای مدیر کلی آموزش و پرورش نیستم ولی سعی می کنم با اخلاق مداری ،شایسته سالاری، خلوص نیت و تعهد کاری در پایان دوره مدیریت شرمنده همکاران نباشم. »

حجر گشت در این نشست گفته بود : « مطالبات همکاران را بی لکنت از مجاری قانونی و در جلسات با مسئولین مرتبط جار خواهم زد » .

پایان پیام/

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

در طول تاریخ ادبیات ایران ، شاعران بزرگی می زیسته اند که اگر زمامداران و حکام ایرانی، اساس حکومت خود را بر افکار آنان بنا می کردند ، قطعا مردم ما شاهد این همه فجایع در تاریخی نبودند. یکی از آثار گرانسنگی که سرشاراز تنبیه و تنبّه است ، بوستان سعدی ست. نخستین باب این کتاب ارزشمند در عدل و تدبیر و رای است که سعدی در آن راهکارهایی برای مملکت داری و حکومت پیشنهاد می کند و چاره ی مشکلات را می نمایاند. یکی از این حکایت ها که درحقیقت وصیت نامه ی انوشیروان ساسانی به پسرش ؛ هرمز است از زبان سعدی بیان می شود که من آن را مختصرا در قالب نثر ارائه می کنم:

  شنیدم که انوشیروان ساسانی در وقت جان دادن به پسرش؛ هرمز می گوید: از درویشان و تهیدستان دلجویی کن و نه آنکه فقط به دنبال آسایش خود باشی . وقتی که تنها به آسایش خودت فکر کنی ، کسی در سرزمین تو آسایشی نخواهد داشت . در نگاه انسان دانا و آگاه ، چوپان، خفته و آسوده خاطر باشد و گرگ به گله بزنید، پسندیده نیست.

ای هرمز ! حافظِ درویشِ نیازمند باش . چون که شاه به واسطه ی همین مردم به پادشاهی می رسد . سلطان همانند درخت و مردم بیخ و ریشه ی آن درخت اند. ای پسر ! درخت( شاه) به واسطه ی ریشه( مردم) در زمین محکم و استوار است. تا جایی که می توانی دل مردم را با رفتار نامناسب آزرده و مجروح نکن .اگر دلِ مردم از تو آزرده و مکدر شود ، ریشه کن خواهی شد . اگر جاده ی حق و حقیقت را طلب می کنی ، راه پارسایان را درپیش بگیر که آنها به پاداش عمل خیر ،امیدوار و از مکافاتِ عملِ بد هَراسانند و ازاین رو خردمندانه رفتار می کنند. اگر تو در پادشاهی این دو را به دست آوردی ، سرزمین تو، پناهگاه خوبی برای تو و مردمت خواهد بود. پادشاه خوب کسی ست که آسیب و گزندِ مردم پسندیده او نیست. زیرا می ترسد که در فرمانروایی و مملکت داری او خللی به وجود آید . بنابراین چنانچه این خوی و خصلت در او نباشد ، آن کشور بویی از آسودگی و امیدواری نمی برد و هیچ گشایشی در آن سرزمین نمی بینی. چون که مردم را از آن شاه دلتنگ و آزرده خواهی دید. از گردنکشانِ جسور پرهیز کن و از دست شان به خدا پناه ببر .

ای پسر! شاهی که دلِ اهلِ کشورش، خراب و ویران باشد ، باید آبادانی کشور را به خواب ببیند. بدان که سرانجامِ جور و جفا به مردم جز ویرانی و بدنامی نیست.

سزاوار نیست که مردم را با تیرِ بیداد نابود کنی که مردم می توانند پشتیبان و حامیِ بزرگی برای تو باشند. پس رعایت حال مردم را بکن که اگر آنها از تو خوشدل باشند، بیش از پیش برای این سرزمین کار و تلاش خواهند کرد. اصلا دور از جوانمردی ست که تو از این مردم خوبی و نیکویی ببینی اما در حق آنها بدی کنی. »

از آن روی این حکایت را آوردم که توجه مدیران و مسئولان کشور را بهاین نکته جلب کنم که باید خاطر نگهدار مردم باشند و فقط به فکر خود نباشند . اگر به مقامی رسیدند از سرِ صدقه ی مردم است.اصل و ریشه شما از مردم است . ناآسودگی و نومیدی مردم از شما سرچشمه می گیرد . اگر کشور به فنا رود از عملکردهای نادرست شماست ...

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

می گویند که تغییر اساسا برای تحقق تحول و بهبود به انجام می رسد و گرنه چه نیازی به این است که با دخالت و جابه جایی کوشش شود که روند جاری دچار شوک شود و یا شوک تغییر را به سیستم و سازمان وارد می کنند تا سرعت و عمق تحرکات با افزودن برنامه و هزینه های مربوط به تداوم برنامه عمل سازمانی کاهش یابد .

با این حساب حال که با همه تکاپوی صورت گرفته در سطح مدیریت ارشد استان و تلاش نمایندگان استان مدیر کل گذشته که به حق یکی از مدیران دارای سبک و تمایل به بهبود در تاریخ اداره کل در استان بوده جای خود را به مدیر جدید داده است که او نیز در کارنامه و رزومه چنین می نماید که از افراد دارای ظرفیت و خلاقیت مدیریتی و تجارت ارزنده درحوزه های آموزشی و اجرائی است ؛ این سئوال بر اذهان متبادر خواهد شد که کدام چشم انداز در افق دید مردم و اهالی جامعه فرهنگ استان قرار خواهد گرفت ؟

  برای پاسخ به این پرسش با تاکید بر گستردگی و دامنه فراگیری این نهاد فرهنگی ؛

- باور این نکته که سیستم آموزشی و فرهنگی و در راس آن دارای گستردگی در دامنه فراگیری و اثر بخشی است می تواند این امیدواری را در منتظران تحول در برنامه ریزی ایجاد کند که مدیر کل جدید شخصی است که می کوشد تا برای تولیت بر چنین سیستمی خود را دارای توان نشان دهد و با برنامه و دعوت از مشاوران و تاثیر گذاران استان و کشور ،  تحولات لازمه همراستایی آن با مختصات امروزین را در آن ایجاد کند.

- دوستان ممکن است بگویند مگر مدیران سابق از چنین دیدگاهی محروم بودند و یا با چنین شعاری آشنایی نداشتند زیرا که ادای چنین جملات و شعارهایی به نوعی در میان مدیران کشورمان به عادت تبدیل شده است!

آری . من هم قبول دارم که چنین هنر و مهارتی در همه است و همه مدیران در دیدارهای عمومی از این ابراز نظرها می کنند و از این جهت هم بود که من عرض کردم که امیدم به این است که این بار این آرزو به و اقعیت تبدیل شود زیرا که تنها در این صورت است که مدیران ستادی و شهرستانی موظف می شوند تا مطابق با چنین جایگاهی برنامه تهیه کنند و تلاش سازمانی برای تحقق برنامه ها با تاکید براستفاده از همه ظرفیت های استان  به کار برند .

بدون تردید نگاه بالسویه و عمیق به ظرفیت های استان بدون خط کشی های مرزی می تواند باعث شود تا منابع و فرصت های در اختیار، برای فراهم آوردن تحول و ابداع و یا حتی افزایش قدرت مانور سازمان ممکن شود ، زیرا که در طی سالیان گذشته تمرکز مدیریت عالی به مرکز استان و عدم نقش و وظیفه دهی به دوایر شهرستانی عملا شرایط نامتوازنی را در استان ایجاد کرده بود که در لوای آن این گونه احساس می شد که دوایر شهرستانی فرزندان ناتنی شناخته می شوند که نه سهمی در منابع و اعتبارات دارند و نه از آنها برای تعالی سازمانی کمک و درخواستی می شود و یا این توهم ایجاد می شد که همه استان در زنجان و اداره کل خلاصه می شود و در سایر شهرستان ها، نه نیازی هست و نه ظرفیتی که باید شناخته و بدان با تاکید بر پویایی و بالندگی منتهی به پیشرفت و توسعه اهتمام شود .

به تحقیق ، آموزش و یادگیری تنها در شعاع شادابی و تحرک سازمانی ممکن می شود. نمی توان امید به این داشت که در فضای ساکن و رخوت زده ، پویایی و بالندگی رخ دهد و از متن چنین روندی پیشرفت و توسعه سر بر آورد و از این روی بود که در سالهای اخیر استان ما در سهم بردن از موفقیت های مربوط به کنکور و یا موفقیت تیم های دانش آموزی در المپیادها کم فروغ می نمود و یا حتی فضای تعامل منتهی به بهره بردن از تمایل خیرین به کار در عرصه مدرسه سازی و تجهیز مدارس روی به افول گذارده بود زیرا سیستمی که نتواند شادابی و پویایی خود را با نمایشی از پیشرفت و توسعه علنی و عمومی کند نخواهد توانست اقبال به مشارکت در مردم را ایجاد کند و از این روی تلاش در جهت به بالندگی و پویایی رساندن سازمان امید وار کننده می نماید زیرا تنها از این محل است که سهم استان ما از موفقیت های داخل سیستمی آموزش و پرورش افزون می شود و این انگیزه را به مردمان و خیرین می بخشد که وارد شوند و با کمک های خود پیشرفت و توسعه در متن این سازمان را افزون سازند.

همچنین باید به خاطر داشت که پویایی و بالندگی در درون مجموعه روحیه و انگیزه را افزون می سازد تا جایی که رقابت مدرسه با مدرسه ،شهرستان با شهرستان و استان با استان های فرازمندتر از خود را ممکن می کند و همین تلاش منتهی به توسعه و پیشرفت می شود.

 تحقق این چشم انداز، زمانی محقق خواهد شد که مدیرکل در تغییر و انتخاب مدیران آموزش و پرورش شهرستانها مستقل عمل کند، اما انتصاب مدیران ابهر و خرمدره نشان از دخالت نماینده مجلس دارد .

آیا این نهاد تربیتی و فرهنگی، با این انتصابات به ستاد انتخاباتی تبدیل خواهد شد؟

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

گروه تشکل ها /

همان گونه که پیش تر نیز آمد ( این جا ) ؛ نشست مجمع فرهنگیان ایران اسلامی با محوریت گرامی داشت مرحوم « عادل عبدی » و « تقدیر از مدیران آموزش و پرورش در دولت تدبیر و امید » پنج شنبه اول اردیبهشت در باغ تالار توسکا برگزار گردید .

در این نشست ، فرج کمیجانی دبیر کل این تشکل فرهنگی گفت : «

در دولت جدید هم که حدود 8 ماه گذشته است ؛ وزیر آموزش و پرورش حتا یک جسله با تشکل های فرهنگیان طیف اصول گرا نگذاشته است  چه برسد به ما !

در 43 سال گذشته  آموزش و پرورش در اولویت هیچ یک از دولت ها نبوده است .

مطالبات انباشته شده زیادی در حال حاضر وجود دارد . سقف مطالبات فرهنگیان در حال حاضر بسیار بالاست . اگر کاری هم انجام می شود اصلا به چشم نمی آید .

در جلساتی که درپنج شش ماه گذشته داشتیم ، به صراحت عرض می کنم :

ضعیف ترین ، ضعیف ترین تیم مدیریتی در این 43 سال گذشته در حال حاضر در وزارت آموزش و پرورش حاکم شده اند .

این آقای وزیر آموزش و پرورش که جدید تشریف آورده اند نه « تیم » دارد نه « برنامه » .

افرادی را که آورده و انتصاب کرده نه تجربه دارند و نه تخصص این کار را دارند .

طوری شده که برنامه ها در وزارتخانه قابلیت اجرایی پیدا نمی کنند .

این وزیر آموزش و پرورش آن قدر در رتبه بندی معلمان بد عمل کرد که 40 هزار میلیارد تومان از بودجه دارد مصرف می شود .

این وزیر باید آن قدر درایت داشت که آیین نامه ای بنویسد که مورد قبول قاطبه جامعه ی فرهنگیان باشد  .

این وزیر آموزش و پرورش از هیچ کس مشورت نمی گیرد . البته ما توقع نداریم که با ما مشورت کند . نه به آقای رئیسی رای دادیم و منتقد او هم هستیم ولی از صمیم قلب آرزو داشتیم که دولت آقای رئیسی موفق بود و مشکلات کشور را به نوعی حل کند اما دارند این دولت را از درون تهی می کنند . »

در این بخش ؛ سخنان « غلامرضا کریمی » را می خوانید .