گروه گزارش/

« کانال صنفی معلمان » به همراه چند کانال و گروه دیگر خبری را در تاریخ سه شنبه سوم مهر 1403 با محتوای زیر منتشر کردند :

« در پی تجمع معلمان بازنشسته 1402 در 26 شهریورماه، مقابل سازمان برنامه و بودجه، مسئولان مربوطه و وزارت آموزش و پرورش قول داده بودند که تا قبل از مهر ماه، پاداش پایان خدمت این بازنشستگان را واریز کنند.

امروز چند تن از منتخبین بازنشستگان به منظور پی گیری این موضوع جهت گفتگو با مسئولان وزارت آموزش و پرورش به این وزارتخانه مراجعه کردند، اما مسئول حراست فیزیکی وزارتخانه به نام شاکری و عوامل ایشان از ورود آنها جلوگیری کرده و در پی اعتراض این معلمان بازنشسته با آنها درگیر شده و یکی از نمایندگان بازنشستگان به نام آقای وزینی اطهر را به شدت ضرب و شتم و بازداشت می‌کنند .

ضمن محکوم کردن این رفتارهای وحشیانه، خواستار پاسخ گویی وزارت آموزش و پرورش در مورد این اتفاق و برخورد با عوامل هتاکی و ضرب و شتم بازنشستگان هستیم.

شخص وزیر باید پاسخ گوی خلف وعده خود در زمینه عدم واریز مطالبات معلمان و بازنشستگان باشد » .

انعکاس این خبر بازتاب قابل توجهی در میان فرهنگیان داشته است .

اگر چه اعتراض و انتقاد جز لاینفک حقوق شهروندی همگان است و همه دستگاه و نهادها موظفند که در چارچوب « قانون و اخلاق » حرکت کنند و هیچ فرد و نهادی حق اعمال سلیقه را ندارد؛ با این حال « صدای معلم » جهت شفاف سازی نکات و پرسش هایی را مطرح می کند .

« وزینی اطهر » در این ارتباط می نویسد :

« قرارمان این بود که بی سر و صدا مطالبات بازنشستگان ۴۰۲ را پیگیری کنیم تا زمانی که به نتیجه رسید آن را خدمت شما که یک سال صبوری کرده اید .

گزارش بدهیم حتی حضورمان را برای پیگیری از سازمان برنامه و بودجه ، سپس وزارت آموزش و پرورش و در نهایت رفتن به صندوق بازنشستگی کشوری ، در ابرگروه مطالبات رسانه ای نکردیم تا همه چیز در آرامش پیش برود.

با قرار قبلی ، همکاران خانم قدسی ، خانم علیمردانی ، خانم شیلا آقای سلحشور  و بنده ساعت 8:30 صبح سوم مهر ۴۰۳ در سازمان برنامه و بودجه بودیم . پیگیری های لازم انجام شد .

جالب بود که دست اندرکاران مربوطه در سازمان برنامه و بودجه سوال می کردند که مگر سی درصد پاداش را دریافت نکردید ؟

پس این اخبار در خبرگزاری ها چیست که سی درصد پرداخت شده ؟؟

کلی توضیح دادیم که ریالی پرداخت نشده.

پس از برنامه و بودجه با مترو به سمت وزارت رفتیم که پس از اعلام حضورمون به حراست فیزیکی وزارت مثل 11 شهریور مجددا از حضور  ما برای ورود به داخل وزارت جلوگیری به عمل آمد که چانه زنی ها برای ورود حدودا نیم ساعتی طول کشید اما نتیجه ای نداشت.

می گفتند که ایشان و ایشان می توانند وارد شوند بقیه نه که چون این اتفاق برای بار دوم بود نپذیرفتیم .

مرتبه ی اول به خاطر اینکه فرصت گفت و گوی مستقیم با وزیر را از دست ندهیم و مطالبات 75 هزار بازنشسته را مستقیما به گوش مقام عالی وزارت برسانیم، کوتاه آمدیم و پذیرفتیم که من و آقای سلحشور وارد نشویم که آن دروغ بزرگ به وزیر آموزش پرورش گفته شده بود که تا متروی فردوسی رفتیم اما نتوانستیم پیدا کنیم درحالی که در لابی وزارت زیر دوربین های مداربسته نشسته بودیم و منتظر .

این بار جلوگیری از ورود ما ، قابل گذشت نبود.

فیلمی از این موضوع خطاب به وزیر آموزش پرورش جلوی وزارت گرفته ایم .  « صدای معلم » به عنوان رسانه ی مستقل و منتقد در حوزه عمومی آموزش ایران پرسش های فوق را بر اساس وظیفه ی حرفه ای و اخلاقی مطرح کرد اگر چه انتظار می رود نهادهای مرتبط در این مورد شفاف سازی لازم را به صورت رسمی انجام دهند .

بعداز گرفتن فیلم ، وقایعی اتفاق افتاد که نه در شأن وزارت آموزش و پرورش است نه در حق یک بازنشسته که بعداز سی و اندی سال خدمت برای گرفتن حق و حقوق خود که کاملا مطابق قانون است که بیش از یک سال امروز و فردا شده.

در این خصوص در پیام های بعدی توضیحات کامل داده می شود و منتظر رفتار وزارت آموزش و پرورش می مانیم که چه برخوردی خواهد کرد.

پس از صحبت های طولانی با وزارتی ها  قرار شد که نشستی با وزیر آموزش و پرورش داشته باشیم که حدودا چهار ساعت داخل ساختمان وزارت منتظر ماندیم تا جلسات وزیر برگزار شود  و حدودا نیم ساعت هم
در لابی ورودی اتاق وزیر آموزش پرورش منتظر ورود بودیم که ناگهان تصمیم شان عوض شد و به اتاق جلسات فرهادی رفتیم

پس از اینکه عدم حضور وزیر در این جلسه قطعی شد به نشانه اعتراض بلند شدم و جلسه را ترک کردم که با اصرار حاضرین ، نشستم اما گفتم  هیچ صحبتی با آقای فرهادی ندارم چون ایشان در جلسه ۲۶ شهریور داخل ساختمان سازمان برنامه و بودجه قول دادند نهایت یک هفته بخشی از پاداش پرداخت می شود که این یک هفته  دیروز تمام شده است و ریالی به حساب بازنشستگان ۴۰۲ واریز نشده است.

در نهایت؛

حرف های تکراری

وعده های تکراری

و هیچ زمانی برای پرداخت همین بخشی از پاداش تعیین نشد که می توانست مرهمی باشد بر تمام مشکلات بازنشستگان آن هم با بیش از یک سال تاخیر .

گفتند پیگیریم

ارادتمند شما هستم

و تا پایان در کنارتان می مانم » .

آقای وزینی اطهر از وقایعی نام می برد .

پرسش « صدای معلم » به ویژه از آقای وزینی اطهر آن است که آیا بر اساس ادعای رسانه های مذکور ؛ اساسا ضرب و شتمی صورت گرفته است ؟

کی قرار است آن توضیحات کامل ارائه شوند ؟

کانال صنفی معلمان از « رفتارهای وحشیانه » نام می برد .

آیا مصداق رفتارهای وحشیانه همان است که آقای وزینی اطهر توضیح داده و به آن ها اشاره کرده است ؟

اگر کانال صنفی معلمان و سایر رسانه ها اخبار کذبی منتشر کرده اند باید که در برابر آن عذرخواهی کنند .

هیچ فردی آن هم در جایگاه یک « معلم » حق ندارد به جامعه دروغ بگوید حتی اگر به حقوق اساسی و شهروندی او  بی توجهی شده باشد .

 « صدای معلم » به عنوان رسانه ی مستقل و منتقد در حوزه عمومی آموزش ایران پرسش های فوق را بر اساس وظیفه ی حرفه ای و اخلاقی مطرح کرد اگر چه انتظار می رود نهادهای مرتبط در این مورد شفاف سازی لازم را به صورت رسمی انجام دهند .

پایان گزارش/

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

امروز به طور رسمی خدمت سی ساله من‌ در آموزش و پرورش پایان یافت و قاعدتا به طور رسمی بازنشسته می شوم . سی سال برای آدمی در واقع بهترین و نادرترین دوره زندگی و عمر او می باشد . دوره ای که توام با شور جوانی ، انگیزه بالا برای کار و ساختن و امید به فردای بهتر است .

برای جمع بندی آنچه که در این سه دهه پشت سر گذاشتم نگاهی سریع به آنچه که گذشت می کنم :

دوره کودکی و نوجوانی ام در هوای یک مهندس کشاورزی یا افسر پلیس وظیفه شناس گذشت ! رویایی که از آن‌ لذت می بردم و همیشه مهندس کشاورزی سوار بر یک لندرور یا پلیسی شیک پوش در جاده ها را تصور می کردم ! این رویا با بزرگ شدنم رفته رفته رنگ‌ باخت و در پایان دوره متوسطه منجر به علاقه مندی و شیفتگی به شغل آموزگاری و معلمی شد .

در دوره متوسطه رشته حسابداری خواندم ولی در آزمون کنکور تربیت معلم را برگزیدم و وارد مجموعه آموزش و پرورش شدم .

در همان آغاز دبیران و دوستانی که در کسوت معلمی بودند مرا از ماندن در آموزش و پرورش بر حذر می داشتند و در نهایت ماندن در این شغل را به تنهایی کافی نمی دانستند و توصیه می کردند که حتما شغل دیگری در کنار معلمی داشته باشم !

من در این شغل ماندم ! نه پس کشیدم نه وارد شغل دیگری به موازات شغل معلمی شدم ! آن هم به مدت سی سال از بهترین دوره زندگی و جوانی خود را برای آن گذاشتم .

حال ماموریت کاری و شغلی ام در این زمان به پایان رسیده است و از منظر یک عضو از خانواده بزرگ فرهنگیان ایران موظف به آسیب شناسی آنچه که در این دهه ها بر من و هم نسلانم گذشته هستم .

عنوان این نوشتار را « آموزش و پرورش در تعلیق » گذاشتم ! و در ادامه توضیح خواهم داد که چرا آموزش و پرورش در ایران در تعلیق است !

۱- بودجه نویسی در ایران‌ و بودجه وزارت آموزش و پرورش

در نظام بودجه نویسی کشور تقریبا هیچ سالی نبوده است که وزارت آموزش و پرورش دچار ابربحران همیشگی و مزمن کسر بودجه نباشد ! نزدیک به ۹۸ درصد بودجه آموزش و پرورش صرف پرداخت حقوق و هزینه های جاری آن می شود ! و از همین روست که نظام آموزش و پرورش همه ساله با مشکل عدم تامین بودجه برای پرداخت سرانه دانش آموزی ، عدم‌ پرداخت پاداش معلمان بازنشسته که گاه با تاخیر دو ساله و به صورت اقساط و با احتساب نرخ تورم عملا ارزش پاداش تا یک سوم یا بیشتر سقوط می کند !

عدم تامین اعتبار برای مدارس محروم و کم برخوردار ، عدم تامین بودجه برای نوسازی مدارس ، عدم تامین اعتبار برای حذف مدارس کپری و یا فرسوده و خطرناک ! عدم پوشش بیمه مناسب و شایسته و کامل برای معلمان ، عدم تامین بودجه جاری مدارس که عملا مدارس را از عنوان رایگان بودن خارج کرده و هزینه مدارس را بر دوش خانواده ها نهاده است ! و عدم تسهیلات حمایتی و رفاهی از معلمان برای برخورداری از مسکن ، خرید اتومبیل و داشتن حداقلی از توانایی جهت مسافرت و ...

از نخستین سال ورودم به کسوت معلمی تا آخرین روز پایان آن هیچ سال و ماه و زنگ تفریحی نبود که همکاران از حقوق پایین معلمی نسبت به سایر دستگاه ها و تسهیلات و امکانات رفاهی آن و رنج خانواده و عمر بر باد رفته نگویند و آه از نهاد بر نیاورند و اندوهی عمیق بر چهره شان ننشیند . بخشی از این شکایت ها در حدود درد و دل فردی یا محفلی بود و بخش دیگری از همکاران سالهای سال اقدام به تجمعات و تحصن ها و اعتراضات کردند و گرچه گاه گشایشی هر چند کوچک حاصل شد ولی اغلب مطالبات همچنان بر زمین ماند و این شکایت و اعتراض و رنج از تبعیض و درماندگی از زیست حداقلی آن طور که شاهد و ناظریم اینک در کسوت بازنشستگی هم باید تداوم یابد و گویی این حرمان را پایانی نیست !

۲- نگرش ایدئولوژیک بر نظام تعلیم و تربیت

دومین کلان آسیبی که بر آموزش و پرورش سایه انداخته و عمر آن به سال ۵۷ و ادعای برساخت انسان تراز نوین و الگوی جهانی دارد .گفتمان ایدئولوژیک تمامی ساحت های زیست دانش آموزان و آموزگاران و معلمان و دبیران و کادر نظام آموزشی را در برگرفته و هر چه زمان گذشته نه تنها در آن تعدیل یا اصلاح و انعطافی صورت نگرفته که بر ضخامت آن نیز افزوده شده است ! باور و نگاه ایدئولوژیک پدیدآورندگان‌ ۵۷ به انسان ایرانی چونان مومی است که باید طبق میل و خواست و هدف گذاری ذهنی ، فکری ، عقیدتی آنان ساخته و پرداخته شود تا از نو انسان نوین مورد نظر خود را به منصه ی ظهور برسانند ! از همین رو از لحظه ای که یک دانشجو ، رشته تربیت معلم یا دبیری را بر می گزیند و پس از کسب رتبه علمی وارد پروسه مصاحبه ی عقیدتی - ایدئولوژیک می شود باید خود را مجزا از دنیای واقعیت آدمیان محاسبه کند و چونان تبعیدی در جزیره ای با مقررات ویژه زیست دوره دانشجویی و تمام دوره خدمت و کار و اشتغالش را با آن مطابقت دهد ! از نحوه پوشش تا شرکت در برنامه ها و آزمون های عقیدتی ، سیاسی ، دینی و فقهی همه و همه باید در چارچوب از پیش تعیین شده و ثابتی باشد و هراس و اضطراب مداومی که به مدت بیش از سه دهه به جان بخرد تا مبادا از این چارچوب ها تخطی نماید !

این چتر ایدئولوژیک در ادامه تمامی کتب درسی و کلاس های درسی و حتی فوق برنامه دانش آموزان را نیز در بر می گیرد . به جز کتاب های اختصاصی دینی و قرآن و آمادگی دفاعی ، برنامه های هر روزه صبحگاهی قرآن و دعا و شعار ، نمازهای هر روزه و احکام و مناسبت های مختلف عزاداری و سوگواری و ادعیه و شرکت در تظاهرات های سیاسی و برنامه های مساجد و حضور طلبه ها در کلاس های مدارس و اخیرا هم آوردن تابوت و برگزاری برنامه تشییع در مدارس ؛ تقریبا در اکثر کتابهای درسی مطالب یا تصاویر عقیدتی و سیاسی درج شده است و می توان گفت هر لحظه دانش آموزان بدون آن که از منظر جامعه شناسی ، روان شناسی ، روش های تعلیم و تربیت و شرایط ذهنی و روحی و روانی مورد توجه و سنجش قرار بگیرند در معرض بارش مداوم و بی وقفه تعالیم ایدئولوژیک هستند بدون آنکه نتایج و فرجام این گفتمان چندین ده ساله مورد ارزیابی و تحلیل قرار گیرد !

فرجام چنین گفتمانی برای همه دست اندرکاران تعلیم و تربیت هم به وضوح عیان شده است اما هیچ کس در هیچ حوزه ای جسارت و شجاعت یا احساس مسئولیت اخلاقی و وجدانی در بیان آسیب های این شیوه تعلیم و تربیت را ندارد و سال از پی سال و نسل از پی نسل در چنبره نفاق ، ریا ، تناقص و تعارض ، تشدید شکاف خانه با مدرسه و مدرسه با جامعه و انحطاط هویتی و معرفتی و اخلاقی و ملی نسبت به سرنوشت کشور و جامعه و آینده میهن را در پی داشته و دارد .

نظام آموزشی کشور به تکثر ، تنوع ، حضور شادی ، بازی ، موسیقی ، هنر و طیف های رنگارنگ سلایق و خواسته های کودکان و بچه ها در مدرسه یا اعتنایی ندارد و یا بدان نگرش حاشیه ای دارد !

با این توصیف و شرح ماوقع به عنوان نخست این نوشتار می رسیم که آموزش و پرورش در ایران در تعلیق است ! بدین معنی که دهه هاست هم از منظر مادی ( نظام بودجه نویسی ) و هم از منظر معنوی ( جذب نیرو و تالیف کتب درسی و برنامه های آموزشی برای دانش آموزان ) در بن بست و تعارض و بی آیندگی است ولی بدون کنکاش و نقادی راه طی شده و چاره جویی و درمان و جست و جوی پاسخ به تماشای این روزمرگی تباه کننده نشسته ، شاید که گلیم خویش از این ورطه بر کشد تا روزی که برگه ی پایان ماموریت و اشتغال به کار را‌ دریافت کند و این راه فروبسته را به دیگری بسپرد !

تا روزی که وزارت آموزش و پرورش از این « تعلیق » ایران سوز و زندگی ستیز خارج نشود امیدی به سامان گرفتن نظام تعلیم و تربیت نیست .

در پایان این راه و سپری شدن مقطع طلایی از عمر معمولی که آدمیان باید طی کنند تا روزی که به نزدیک یا دور به میهمانی مرگ و آن خواب ابدی بروند باید یادآوری کنم که علی رغم همه این ناملایمات و ناراستی ها و عسرت و دژخویی روزگار ، اکثریت قریب به اتفاق همکارانی که سالهای سال در کنار هم جوانی خود را برای فرزندان و نونهالان ایران گذاشتیم از هیچ کوششی برای تعالی و شکفتگی و شکوفایی بچه های ایران در حد توان خود دریغ نورزیدیم‌ ، بدان امید که نسل آینده روی سعادت و توسعه را ببیند و آن گونه که بایسته است قدر بیند و به حقوق شایسته خود دست یابد .

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

البرز

  به نام خدای مهربان

ماه مهر، در ذهن ما یادآور لحظات شیرین شنیدن صدای دل نشین کودکان و جوانان ایران عزیز در خیابان‌ها، محله‌ها، کوچه‌ها با کیف و کتاب‌هایی در دستانشان است. این سروصداها و زمزمه‌های آرام کودکانه در اوایل پاییز، چنان برای ما طبیعی شده بود که آن را بخشی از فرهنگ مان تلقی می‌کردیم و به آن عادت کرده بودیم.

بحران پاندمی کرونا و بسته‌شدن مدارس و دانشگاه‌ها و به طبع آن به محاق رفتن این صداها و شور و اشتیاق در فضاهای اجتماعی، جامعه ما را در سکوتی سنگین فرو برد. این بحران فارغ از آسیب‌های زیاد آن، ارزش اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی مدرسه و دانشگاه  را به نحو ملموس‌ و عینی در جلوی چشمان ما قرارداد که پرداختن به همه‌ی آنها در اینجا نمی‌گنجد. یکی از درس‌های مهم بحران کرونا، یادآوری‌کردن ارزش فوق‌العاده جمع‌شدن کودکان و جوانان در کنار همدیگر بود -  وقتی در بحران کرونا از کودکان و جوانان می‌پرسیدیم، چه چیزهایی، شما را  آزار داد، یکی از آنها، عدم امکان دیدارهای فیزیکی در مراکز آموزشی بود -  که آثار زیادی را به همراه دارد و در این یادداشت، به مواردی از آنها اشاره شده است:

- اجتماعات آموزشی در مدارس و دانشگاه‌ها، موقعیت‌ها و فرصت‌های زیادی را برای رشد عاطفی، مدنی و اجتماعی کودکان و جوانان فراهم می‌کنند. در فضای تربیتی همین اجتماعات است که کودکان و جوانان با تفاوت‌ها و شباهت‌ها همدیگر آشنا شده و کنارآمدن با دیگران را تمرین می‌کنند و حلقه‌های دوستی خویش را فارغ از پایگاه اقتصادی و اجتماعی را تشکیل و گسترش می‌دهند. این فرصت‌های گفت‌وشنودی، امکان تربیت شهروند مسئول و متعهد، کشف و فهم دیگران، ابراز و انتقال افکار و تشریک‌ مساعی و تفاهم را مقدور می‌سازد. بدین ترتیب، باملاحظه لایه‌های عمیق این بحث، می‌توان گفت که آموزش‌ و پرورش در سطوح عمومی و عالی، محور فارغ شدن کودکان و جوانان از بندهای تعصبات مختلف، خشونت، انحطاط اخلاقی و بستر و شالوده همبستگی اجتماعی  و صلح و مهرورزی است.

- اجتماعات آموزشی  در مدارس و دانشگاه‌ها، موتور توسعه عدالت است و بدون آن جنگ علیه فقر امکان‌ پذیر نخواهد بود. آموزش‌ و پرورش است که با توسعه ابعاد دانشی، مهارتی و نگرشی کودکان و جوانان، امکان شکستن طبقات اجتماعی را فراهم می‌کند و خط دفاع از حقوق انسانی محرومان برای رشد است.

-  اجتماعات آموزشی در مدارس و دانشگاه‌ها، فضایی است برای یادگیری و ترویج دانش‌های برآمده از تجربیات بشری و تولید چالش و مسئله برای رمزگشایی است و درک صحیح و واقع‌بینانه کودکان و جوانان را از پدیده‌های هستی تقویت می‌کنند. همین‌طور، مهارت‌های آموخته شده در این مراکز در سطح حداقلی امکانی برای خدمت در مشاغل موردنیاز جامعه فراهم می‌کند.

- اجتماعات آموزشی  در مدارس و دانشگاه‌ها، از طریق فعالیت‌های رسمی و غیررسمی (بازی‌های ورزشی، جشن‌ها و مراسم‌ها، تشکیل انجمن‌ها، و غیره)،  امکان تقویت هویت ملی، ارزش‌های مذهبی، فرهنگی، اجتماعی و سیاسی را فراهم می‌کنند؛ لذا، این اجتماعات حافظ و نگهبان میراث ارزشمند تاریخی و فرهنگی و توسعه و پویایی آن هستند.

-  اجتماعات آموزشی  در مدارس و دانشگاه‌ها، فضایی امن برای کودکان و جوانان است و بخشی از دلهره و نگرانی والدین را برطرف کرده و این تضمین در مجموع داده می‌شود که کودکان سالم به خانواده بر می‌گردند و فرصتی فراهم می‌آورد تا والدین در عرصه کار و صنعت و خدمات به توسعه اقتصادی کشور کمک کنند.

- راه‌اندازی اجتماعات آموزشی باکیفیت در مدارس و دانشگاه‌ها، یک سرمایه‌گذاری پرسود و ضروری برای آینده  کشور به شمار می‌آید، چرا که محور توسعه، «انسان تربیت‌ یافته» است. این پیام و صبوری برای دریافت میوه  این سرمایه‌گذاری  را کوان چونگ (kuan Chung) در ایده‌ای جالب به شرح زیر روایت کرده است:

«اگر برای یک سال برنامه می‌ریزید، بذری بپاشید، اگر برنامه ده‌ساله‌ای دارید، درختی بکارید، اگر برنامه شما برای صدسال است، مردم را آموزش دهید. آنگاه که بذری می‌کارید، یک‌بار محصول بر می‌دارید، وقتی به مردم آموزش می‌دهید، صدبار محصول برداشت خواهید کرد».

نکاتی که در بالا به آنها اشاره کرد، بخشی از ظرفیت‌های بالقوه مدارس و دانشگاه‌های ما برای بهبود زندگی کودکان و جوانان در ابعاد شخصی، آموزشی، اجتماعی و حرفه‌ای است که امید است از آنها به بهترین شکل ممکن استفاده شود و در سال تحصیلی پیش رو، شاهد خبرهای خوب از نظام آموزشی کشور باشیم.

ان‌شاءالله.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

گروه گزارش/

میزگرد آموزشی و علمی « بررسی راهکارهای ارتقاء کیفیت و تقویت مدارس دولتی» به میزبانی دبیرخانه شورای عالی آموزش و پرورش سه شنبه 27 شهریور برگزار گردید .

در این نشست علی زرافشان ، علیرضا کمره ای ، بهنام بهراد و مهدی نوید ادهم به بیان دیدگاه های خود در این زمینه پرداختند .

رضوان حکیم زاده هم در دقایق پایانی نشست حضور پیدا کرد .

در بخش نخست تعاریف مختلف از کیفیت و مصادیق آن بیان شد .

در بخش دوم نیز به راهکارهای ارتقای کیفیت آموزش و تقویت آن در مدارس عادی دولتی پرداخته شد .

بخش پایانی این نشست به پرسش و پاسخ حاضران اختصاص یافت .

مهدی نوید ادهم دبیر کل پیشین شورای عالی آموزش و پرورش بر نگاه سیستمی داشتن به این بخش یعنی ورودی سیستم را دیدن ، فرآیندها را دیدن ، خروجی و پیامد سیستم را دیدن و همه عناصر را با هم دیدن و خرده سیستم ها را دیدن تاکید کرده و عنوان کرد که همه کیفیت آفرینی فقط در آموزش و پرورش نیست .

عناصر بیرونی به جد نقش آفرینی می کنند .

اگر به دنبال کیفیت بخشی در مدرسه هستید باید مشکل را در جای دیگری حل کنید .

این مثال را در جلسات مختلف زده ام و از پزشکی هم یاد گرفتم . این که همواره موضع درد و محل درمان یکی نیست .

الزاما وقتی دست شما درد می کند دلیل آن نیست که فقط دستت را درمان کنی . دست درد می کند اما ممکن است مشکل در جای دیگری مثل قلب و گرفتگی عروق باشد . دست درد می کند اما مشکل در ستون فقرات است .

اگر آن جا را درمان نکنی ، دست خوب نمی شود .

در آموزش و پرورش و کلان قضیه هم به این صورت است . همه مشکل را در آموزش و پرورش نمی شود حل کرد .

سپس علی زرافشان مشاور وزیر آموزش و پرورش گفت :

« کیفیت اولا یک مفهوم سیال است . نمی شود تعریف مشخصی ارائه کرد . این مفهوم سیال وابسته به موقعیت است .

به شدت وابسته به سطح است . یک موقع کیفیت را درسطح ملی تعریف می کنیم مثلا می خواهیم بگوییم آیا وزارت آموزش و پرورش عملکرد همراه با کیفیت دارد یا خیر ؟

آیا « استان » عملکرد همراه با کیفیت دارد ؟

و بعد برسیم به مدرسه .

آیا مدرسه دارای کیفیت هست یا نه ؟

آن چیزی که به عنوان کیفیت در مدرسه تعریف می شود با آن چیزی که در سطح ملی تعریف می شود کاملا متفاوت است .

پس برای کیفیت نسخه و قالب واحدی وجود ندارد .

برای هر سطحی باید کیفیت را متناسب با موقعیت تعریف کرد .

اما سوال این است که مدرسه کجاست ؟

و آیا مدرسه یک تعریف واحد دارد ؟ یک هویت واحد دارد  ؟ و یا آن که مدرسه دارای هویت های مختلف و گوناگون است ؟

در سال های دور وقتی از کیفیت صحبت می کردیم منظورمان « دسترسی » بود .

یعنی اگر دانش آموزان دسترسی به مدرسه پیدا می کرد می گفتیم کیفیت فراهم شده است .

بعدا وقتی صحبت از کیفیت می کردیم منظورمان ، « دسترسی برابر » بود .

در سال 2000 گفتیم که دسترسی برابر به تنهایی کافی نیست . باید دسترسی برابر همراه با کیفیت باشد . بعد گفتیم دسترسی برابر همراه با کیفیت باید عادلانه هم باشد .

سخنران بعدی ، علیرضا کمره ای مشاور وزیر آموزش و پرورش بود .

کمره ای گفت :

« این که کیفیت را چه زاویه ای نگاه کنیم تعریف متفاوتی خواهد داشت .

لازم است که ابتدا سطح تعریف مان را از کیفیت مشخص کنیم .

 اما در مجموع کیفیت در سطح مدرسه به فرآیندهای آموزش ، محیط یادگیری و نتایج حاصل از آن مربوط می شود .

از محتوای یادگیری تا روش تدریس و محیطی که در آن یادگیری انجام می شود .

امروز ، مدرسه یک « میدان معنایی » است که در آن یاددهی و یادگیری اتفاق می افتد و البته فضای فیزیکی مدرسه هم خودش آموزش دهنده هست .

تعاملات دانش آموزان با همدیگر خودش یاددهنده و یادگیرنده است .

حتی فضای ارتباطی که در جامعه هم شکل می گیرد به نوعی « مدرسه » است .

یک جایی ممکن است ساختمان مدرسه داشته باشد اما یاددهی و یادگیری اتفاق نیفتد .

با چنین پدیده ای مواجه هستیم که این شکل و این قالب از مدرسه ای که امروز دارد نظام تربیتی ما را هدایت می کند و پیش می برد و امروز در فضاهای فیزیکی بیش از 100 هزار مدرسه این « میدان معنایی » شکل نمی گیرد .

کیفیت بیشتر در ارتباط با « خروجی ها » سنجیده می شود  » .

پس از کمره ای ، بهراد عضو هیات علمی پژوهشگاه مطالعات آموزش و پرورش چنین بیان کرد :

« بحث خیلی مهم تری که در این بخش وجود دارد و آقای رعنایی هم به آن اشاره کردند این که این مفهوم چه هست ؟

تا چیزی را « مفهوم سازی » نکنید نه می توان آن را اندازه گیری کرد و نه آن در آن مداخله کنید .

و این مساله خیلی مهمی است .

شاید اغلب بیراهه هایی که ما می رویم علتش همین است که ما این ها را خوب نمی توانیم تعریف کنیم و در اندازه گیری و مداخلات هم مشکل پیدا می کنیم .

شما از 20 متخصص سوال کنید که واقعا عدالت آموزشی چیست ؟ 20 تعریف متفاوت ارائه می کنند .

در مورد کیفیت هم همین طور است .

بنیان های نظری تقریبا متفاوت نیستند .

شما « نظریه و عمل » را دارید . نظریه باید خوب شرح داده شود و بر اساس آن عمل توضیح داده شود .بحث کیفیت تقریبا از دهه 80 و 90 میلادی مطرح شده است .

در اسناد بین المللی و یونسکو هم به آن پرداخته شده است .

در هم اندیشی آموزش در داکار سنگال آمدند و بحث کیفیت را در قلب آموزش مطرح کردند .

ما در سال 2024 هستیم و من نمی دانم در این کشور اساسا در مورد کیفیت صحبت شده است یا نه .

( زرافشان : بحث کیفیت برای نخستین بار توسط مرحوم علاقمندان در سال 1380 مطرح گردید )

در سال 2015 ؛ سازمان ملل متحد اهداف توسعه پایدار را توضیح داد .

17 هدف را تعریف کرد به خاطر چالش های مختلفی که کشورها درگیر بودند .

یکی از آن ها در مورد آموزش و پرورش است .در کشورها مداخله کند . سرمایه گذاری ها ، برنامه ریزی ها ، فعالیت ها ، اقدامات و سیاست های این کشورها را در جهت این اهداف مورد پایش و سنجش قرار دهد تا این کشورها به این اهداف دست یابند .

هدف 4 می گوید :

تضمیت آموزش با کیفیت ، همگان شمول و عادلانه و ارتقای فرصت های یادگیری مادام العمر برای همگان .

نکته ی مهمی که در این هدف چهارم هست همان تضمیت آموزش با کیفیت است .

باید بدانیم که ما از جهان منتزع نیستیم .

ما یک جزیره نیستیم .

نظام آموزشی در دنیا تعریف دارد .

هدف هایی تعریف شده است . همه کشورها سعی می کنند حرکت کرده و به آن هدف ها برسند .

اگر ما خودمان را از آن اهداف جدا کنیم مثل مسابقه دوئی می ماند که ما داریم برای خودمان در یک مسیری می رویم و تمام دنیا مسیر دیگری را می روند .

برای این که ما درک درستی از « کیفیت » در نظام آموزشی داشته باشیم و نظام آموزشی مدرسه ای هم متفاوت از آن نیست ( ما هیچ موقع دو تعریف از کیفیت در نظام آموزشی و مدرسه نداریم ) به ویژه در کشورمان . دلیل آن هم این است که خیلی از حکمرانی ها در نظام مدرسه ای ما متمرکز است .

کتب درسی همه از یک جا تامین می شوند . نیروی انسانی و مدرسه همه از یک جا تامین می شوند . بودجه از یک جا تامین می شود . مدرسه اختیار ندارد هر معلمی را که می خواهد استخدام کند .

چون متمرکز است باید به قضیه کلان نگاه کنید .

از سال 2004 تا 2024 صفحه یونسکو را نگاه کنید و در مورد کیفیت آموزش صحبت می کند همین تعریف است و هیچ گونه تغییری نداده است .

می گوید :

« غالب کوشش ها به منظور تعریف کیفیت دو مشخصه دارد : اصل اول . رشد شناختی یادگیرندگان به عنوان هدف اول همه نظام های آموزشی است . یعنی نظام های آموزشی در سراسر دنیا مهم ترین هدف شان « رشد شناختی » است .

برای چه تیمز و پرلز می آید خواندن و نوشتن و ریاضیات را مورد سنجش قرار می دهد ؟ چرا « پیزا » می آید خواندن و نوشتن و علوم و ریاضی را مورد سنجش قرار می دهد ؟

علت آن همین تعریف است .

بین تعریف و عمل خیلی ارتباط تنگاتنگی وجود دارد .

بر طبق این اصل ، اگر نظام های آموزشی بتوانند رشد شناختی را در بچه ها افزایش دهند مهم ترین هدف نظام آموزشی تامین شده است .

نقدهایی که ما نسبت به نظام آموزشی داریم . این که نتایج تیمز و پرلز این را به ما می گوید . نتیجه ی امتحانات نهایی ما این است ... و این نتایج به عنوان « شاخص » است که به ما می گوید آیا سیستم درست کار می کند یا نه .

اگر تیمز و پرلز هم نداشتیم امتحانات نهایی به ما می گفت که شما چه می کنید ؟

اما ممکن است وقت هایی نظام آموزشی دچار « تورم نمره » شود . برای این که بگوید عملکرد من بهتر است این نمرات را بالا ببرد . آن جاست که سنجش های بین المللی به ما نشان می دهد که بین این ها همبستگی وجود دارد یا نه .

آیا این سنجش ها درست انجام می شوند ؟

اصل دوم نقش آموزش در ارتقای ارزش ها ، نگرش های شهروندی ، رشد عاطفی و خلاقانه است .

این را « مهارت های غیرشناختی » می نامند .

پس ما دو دسته مهارت داریم که یونسکو در تعریف « آموزش با کیفیت »  روی آن تاکید می کند  ».

در پایان رضوان حکیم زاده معاون آموزش ابتدایی وزیر آموزش و پرورش گفت :

« من با قاطعیت این را می گویم که از جهت کیفیت معلمان علی رغم تمام دشواری ها و شرایط سختی که دارند هنوز با « فاصله » معلمان مدارس دولتی ما جلوتر هستند و بهتر عمل می کنند  و با انگیزه بیشتری عمل می کنند .

من دیدم که این ها در چه شرایطی معلم سر کلاس می رود .

همین مدرسه ای که امروز رفته بودیم . معلم سر کلاس می رود و ما 45 دانش آموز به او می دهیم .

می گوییم که خانواده نمی تواند به او کمک کند . خیلی از آن ها کم سواد هستند . خیلی از آن ها بی سواد هستند . بعد می گوییم که شما هیچ امکاناتی ندارید و بعد آن ها را با دیگران مقایسه می کنیم .

ما حق نداریم عملکرد معلمان را در چنین شرایطی زیر سوال ببریم وقتی که شرایط آنان نابرابر است .

من امروز صبح که در جلسه « اتاق وضعیت » وزارتخانه بودم آمار دادم . ما هنوز 7700 کلاس مان در دوره ی ابتدایی بالای 40 نفر جمعیت دارد .

آقایان شورای عالی آموزش و پرورش

مسئولان محترم

مگر مصوبه 886 متعلق به این شورا نیست ؟ مگر امضای رئیس جمهور را ندارد ؟

مگر نگفته  تشکیل کلاس بالای 26 نفر ممنوع است ؟

چرا گفته آن کسی که این را گفته است ؟ »

با تعیین « حسین صادقی » به عنوان رئیس مرکز اطلاع رسانی و روابط عمومی وزارت آموزش و پرورش ؛ « صدای معلم » هم که در دولت سیزدهم در فهرست سیاه ( Black List ) قرار گرفته و به نشست های خبری وزارت آموزش و پرورش دعوت نمی شد وضعیت تغییر کرده و در نشست امروز حضور پیدا کرد .

« علی پورسلیمان مدیر صدای معلم » در بخش پرسش و پاسخ خطاب به حاضران و به ویژه دبیر کل شورای عالی آموزش و پرورش چنین مطرح کرد :

قبلا هم گفته و پیشنهاد دادم که در حال حاضر و در عمل ، « شورای عالی آموزش و پرورش که نهاد مهم سیاست گذاری ، قانون گذاری و مهم تر از همه نظارت بر اجرای مصوبات است به نهادی بی خاصیت تبدیل شده و کسی و یا نهادی آن را جدی نمی گیرد .

در واقع بیرون از این ساختمان ؛ معلمان شورای عالی آموزش و پرورش را نمی شناسند .

شورای عالی باید در فعالیت خود تجدید نظر کند و خودش را جدی بگیرد .

در گام نخست  و در پرتال خود بخشی را اضافه کند و میزان عملکرد واقعی واحدها و نهادهای مختلف را در ارتباط با اجرای مصوبات شورای عالی آموزش و پرورش مورد ارزیابی قرار دهد .

به طور دقیق و شفاف اعلام کند چه کسی و کدام بخش مصوبات را اجرا می کند و با اجرا نمی کند و یا ناقص انجام می دهد .

مشروح این نشست در صدای معلم منتشر خواهد گردید .

پیاده سازی و ویرایش : زهرا قاسم پور دیزجی

پایان گزارش/

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

گروه استان ها و شهرستان ها/

یکی از مخاطبان « صدای معلم » در ای میلی که برای این رسانه ارسال کرده از دریافت مبالغ بالا برای ثبت نام در پایه دهم انتقاد کرده است .

پیش تر ؛ رئیس اداره ارزیابی عملکرد و پاسخ گویی به شکایات آموزش و پرورش شهر تهران اعلام کرد: هیچ مدرسه دولتی و هیات امنایی هنگام ثبت‌نام مجاز به دریافت وجه نیستند.

« صدای معلم » آمادگی خود را برای توضیح و پاسخ مسئولان مربوطه در این مورد اعلام می نماید .

پایان پیام/

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

گروه اخبار/

« صدای معلم » درگذشت شادروان « محمد اقبالی » از دبیران دبیرستان البرز و عضو سازمان معلمان ایران را تسلیت عرض می کند .

پایان پیام/

گروه گزارش/

بیش از دو هفته از انتشار گزارش « صدای معلم » با عنوان : « آیا دانشگاه فرهنگیان قصد تمکین به دستور وزیر آموزش و پرورش و اجرای قانون را ندارد ؟ » گذشته اما تغییری در وضعیت ایجاد نشده است . ( این جا )

در این گزارش آمده است : وضعیت در حال حاضر به گونه ای شده است که در این مدت کوتاه مدیران ستادی و اداری مستقر از دستورات وزیر آموزش و پرورش حرف شنوی ندارند و به این طریق پزشکیان و سخنان و قول های او را به صورت علنی مورد تمسخر قرار داده اند .

« تاکنون دو گزارش در « صدای معلم » در مورد شکایت دانشگاه فرهنگیان علیه « امیر اسماعیلی » منتشر گردیده است . ( این جا ) و ( این جا )

در این گزارش ها به ممنوعیت شکایت مدیران آموزش و پرورش علیه رسانه ها و خبرنگاران اشاره و تاکید شده است .

پیشنهاد « ممنوعیت شکایت از رسانه ها » برای نخستین بار در سال 1398 توسط « صدای معلم » مطرح شده و مورد توجه و تایید « جواد حسینی » سرپرست وقت وزارت آموزش و پرورش قرار گرفت و در این موضوع بخشنامه وزارتی به همه ادارات آموزش و پرورش صادر گردید. ( این جا)

« علیرضا کاظمی » پس از رای اعتماد به عنوان وزیر آموزش و پرورش در نامه ای بر اجرای این دستور العمل تاکید کرد .

اما با گذشت حدود یک هفته از دستور العمل بازپس گیری شکایات وزارت آموزش و پرورش از رسانه ها به نظر می رسد این دستورالعمل در حد حرف باقی مانده است » .

لازم به ذکر است دانشگاه فرهنگیان در دولت سیزدهم از کانال انعکاس و مدیر این کانال انتقادی شکایت کرده بود و در چند روز آینده جلسه تجدید نظر این همکار برگزار خواهد شد .

پرسش صریح « صدای معلم » از وزیر آموزش و پرورش دولت صداقت محور پزشکیان آن است که چرا باید دستور وزیر آموزش و پرورش به عنوان عالی ترین مقام اجرایی در آموزش و پرورش روی زمین بماند ؟

اگر قانون و یا دستورالعملی تصویب و ابلاغ می شود اما به مرحله اجرا نمی رسد علت و یا علل آن را باید در کجا جست و جو کرد ؟

اگر واحدهای ستادی و اجرایی مستقر در وزارت آموزش و پرورش نسبت به فرامین وزیر بی تفاوت باشند و آن را پشت گوش بیندازند ؛ در این صورت می توان از معلمان انتظار داشت که حرف های این مقام را جدی بگیرند و یا به آن اعتماد کنند ؟

در بیانیه دهم « معلمان پرسش گر و کنش گر » هم که امروز پنج شنبه 29 شهریور منتشر شده چنین آمده است : ( این جا )

« پرسش « گروه پرسش گران و کنش گران » از وزیر آموزش و پرورش دولت مسعود پزشکیان آن است که دلیل این تعلل و انفعال چیست ؟

وضعیت در حال حاضر به گونه ای شده است که در این مدت کوتاه مدیران ستادی و اداری مستقر از دستورات وزیر آموزش و پرورش حرف شنوی ندارند و به این طریق پزشکیان و سخنان و قول های او را به صورت علنی مورد تمسخر قرار داده اند .

و این در حالی است که بارها نوشته و تصریح کرده ایم :

« حضور و ابقای این مدیران حتی به مدت یک روز هم ناقض صریح میثاق آقای پزشکیان با جامعه بوده و اعتماد از دست رفته را ترمیم و جبران نخواهد کرد » .

بدون تردید استمرار چنین مسائلی در آینده دیوار بی اعتمادی میان وزارتخانه و بدنه آموزش و پرورش را عمیق تر و گسترده تر خواهد کرد و بر باور اولیه افکار عمومی در مورد غیر تحول گرا و غیر عمل گرا بودن علیرضا کاظمی بیش از پیش خواهد افزود .

پایان گزارش/

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

گروه رسانه/

« من می توانم این وعده را به شما بدهم که اجازه ندهم نیروهای امنیتی و یا حراستی در مدارس بتوانند از آن رفتارهایی کنند که الان انجام می دهند. اگر شما بیایید می توانید این صحنه را تغییر بدهید. البته می توانید ادعا کنید ولی در کف خیابان هم می شود این ادعا را کرد بعد ممکن است آن رفتارهای ناشایست پیش بیاید. نتیجه و آینده کشور با مشکل مواجه خواهد شد.

با هم اگر دست به دست هم بدهیم ؛ اگر با هم باشیم ؛ اگر این وعده هایی که می دهیم وعده های دروغین نباشد ... یک عمر وعده می دهیم و این وضعیت را به وجود آوردیم !

اگر بخواهیم اینها را درست کنیم حتما باید به صحنه بیایید و دیگران را هم به صحنه بکشانید .

به ما کمک کنید.

من می توانم اینها را برای شما فراهم کنم و این را قول می دهم » .

مسعود پزشکیان (همایش فرهنگیان - سه‌شنبه ۲۹ خرداد ۱۴۰۳ - سالن حجاب تهران )

با توجه به وعده مسعود پزشکیان در کمپین انتخاباتی اش، علی القاعده نخستین و مهم ترین اقدام وزیر آموزش و پرورش در دولت ایشان می باید که در راستای تحقق وعده آقای رئیس جمهور برخورد قانونی بدون تسامح با آمران و عاملان تکوین فرهنگ امنیتی و گسترش بگیر و ببند در آموزش و پرورش در طی استقرار دولت سیزدهم باشد زیرا که آنها مستقیما امنیت روانی، معلمان، دانش آموزان و به طور کل جامعه را به واسطه اقدامات فراقانونی شان هدف قرار دادند. هر گونه اغماض و کاهلی در اجرای تعهدات و قول های رئیس جمهور عملی غیر قابل گذشت و غیر قابل جبران خواهد بود .

تجربه معلمی و کنش گری به ما این توان را می دهد که با قطعیت اعلام کنیم که در آستانه آغاز سال تحصیلی هیچ چیزی نمی تواند به اندازه دلجویی از معلمان و دانش آموزان مورد اجحاف قرار گرفته سرمایه اجتماعی جامعه فرهنگیان را ترمیم و امید و نشاط دانش آموزی را به مدارس و کلاس ها بر گرداند.

معلمان پرسش گر و کنش گر بر این باورند :

ضرورت حراست از حریم نهاد آموزش و پرورش ایجاب می کند در هر سطحی با افرادی که در دولت سیزدهم برای منتقدان دلسوز و کنش گران مدنی پرونده سازی کردند و به انحای مختلف موجب اذیت و آزار ، اخراج ، بازنشستگی اجباری و در یک کلام « تضییع حقوق شهروندی » آنان شدند برخورد لازم و قانونی صورت گیرد.

در دولت پیشین، بیش از 300  معلم منتقد و کنش گر توسط هیات های رسیدگی به تخلفات اداری وزارت آموزش و پرورش اخراج شدند.

معلمان کنش گر نه تنها مورد اجحاف، اخراج و تضییع حقوقشان قرار گرفتند بلکه به بسیاری از فرصت طلبان اجازه داده شد با رفتارهای ناشایست حرمت این معلمان دلسوز و مسئول را بشکنند و هر روز عرصه را در زندگی اجتماعی برایشان تنگ تر کنند.

معلمان منتقد در ساده ترین امور شغلی خود دچار آسیب شده اند و برای تحمیل سکوت بیشتر ، نیروهای غیر امنیتی نیز بر آنان به صورت غیرقانونی تهدید و سلطه گری می نمودند تا جایی که به شیوه های مختلف با سنگ اندازی های مکرر آرامش و آسایش را از آنان سلب نموده و با توهم، این اقدام ضد فرهنگی  را تزکیه و تهذیب می خواندند .

انواع محدودیت ها . تضییقات در طول دولت ناتمام سیزدهم بر دانشجویان دانشگاه فرهنگیان و دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی وارد گردید . معلمانی که قرار است در آینده و در کلاس های درس به دانش آموزان « تفکر انتقادی » و « مهارت های شهروندی » را آموزش دهند .

با وجود گذشت بیش از 50 روز از آغاز به کار دولت پزشکیان و نزدیک به 30 روز از استقرار شما در جایگاه وزارت ، تحول خاصی در وضعیت آن معلمان رخ نداده است و این در حالی است که همکار شما دکتر محمدرضا ظفرقندی در همین دولت دستور توقف احکام تمام دانشجویانی که در سال‌های ۱۴۰۱ و ۱۴۰۲ تعلیق شده‌اند را صادر کرده و در پی آن تمامی دانشجویان اخراجی یا تعلیقی علوم پزشکی به دانشگاه بازگشته اند .

اقدام مهم وزیر علوم در برکناری رئیس نالایق دانشگاه تهران با استقبال خوب افکار عمومی رو به رو شده است .

پرسش « گروه پرسش گران و کنش گران » از وزیر آموزش و پرورش دولت مسعود پزشکیان آن است که دلیل این تعلل و انفعال چیست ؟

وضعیت در حال حاضر به گونه ای شده است که در این مدت کوتاه مدیران ستادی و اداری مستقر از دستورات وزیر آموزش و پرورش حرف شنوی ندارند و به این طریق پزشکیان و سخنان و قول های او را به صورت علنی مورد تمسخر قرار داده اند .

و این در حالی است که بارها نوشته و تصریح کرده ایم :

« حضور و ابقای این مدیران حتی به مدت یک روز هم ناقض صریح میثاق آقای پزشکیان با جامعه بوده و اعتماد از دست رفته را ترمیم و جبران نخواهد کرد » .

تاکید می کنیم ؛

معلمان منتقد و کنش گر  مورد اجحاف قرار گرفته در دولت ابراهیم رئیسی نه تنها باید به کار بازگردند بلکه باید با تمامی عاملانی که مسبب این وضعیت بوده و در ایجاد و تثبیت « فرهنگ امنیتی » در دستگاه تعلیم و تربیت به هر نحوی « ایفای نقش » کرده اند برخورد جدی و قانونی بدون رو در بایستی صورت بگیرد .

هر گونه اغماض و کاهلی در اجرای تعهدات و قول های رئیس جمهور عملی غیر قابل گذشت و غیر قابل جبران خواهد بود .

پر واضح است این نخستین گام در جهت ترمیم شکاف میان صف و ستاد و دمیدن روح امید به تغییر در جان کم رمق آموزش و پرورش خواهد بود .

جمعی از پرسش گران و کنش گران آموزش و پرورش :

- علی پورسلیمان

- اسماعیل جعفری

- سیدمرتضی حسینی

- محمد حیدری

- محمدرضا خورشیدی پاجی

- کامران رحیمی

- سیما زنجانی

- علی زینلی

- محمدرضا شهریاری

- فرهاد عیسایی

- سیدهادی عظیمی

- رضا قاسم پور

- زهرا قاسم پور دیزجی

- نرگس کارگری

- علیرضا کاشفی

- طهماسب کاوسی

- نرگس ملک زاده

- سعاد موسوی شرقی

- حمزه علی نصیری

- شیرین یوسفی

***

بیانیه نهم

بیانیه هشتم

بیانیه هفتم

بیانیه ششم

بیانیه پنجم

بیانیه چهارم

بیانیه سوم

بیانیه دوم

بیانیه نخست

پایان پیام/

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

تهران