گروه گزارش/

به تازگی " مرکز برنامه ریزی منابع انسانی و امور اداری وزارت آموزش و پرورش  "دستور العملی صادر کرده است .

در این بخشنامه چنین آمده است :

« مدیریت محترم منابع انسانی استان

با سلام و احترام

در اجرای شیوه نامه شماره  28 / 140مورخ  17 / 6 / 1399 (موضوع برنامه سنجش صلاحیت و توسعه شایستگی های حرفه‌ای منابع انسانی)، به استحضار می رساند:

 برنامه توسعه شایستگی و ارزیابی از تاریخ  01 / 01 / 1400  لغایت  15 / 02 / 1400 15 در كل كشور در حال اجرا می باشد و ضمن طراحی پرونده الكترونیكی در سامانه، مراتب توسط پرسنل آماده بهره‌برداری می باشد.  لذا توجه شما را به موارد ذیل جلب می نماییم :

1- گروه های شركت كننده فقط مشاغل معلمان ( آموزگاران، دبیران، هنرآموزان، مربیان امور تربیتی، بهداشت،‌ مشاور مدرسه، مدیر و معاون) بوده لذا شامل همكاران اداری و نیروهای خدماتی نمی باشد .

2- آیكن " ارزیابی شایستگی ها و سنجش صلاحیت معلمان " بر روی سامانه ایجاد شده است و همكاران با كلیک كردن بر روی آن می توانند درخواست خود را جهت شركت در فرآیند سنجش صلاحیت های معلمی ثبت نمایند . لذا مقتضی است نسبت به اطلاع رسانی به عموم معلمان اقدام گردد.

تذكر: ثبت درخواست همكاران جهت شركت در برنامه توسعه شایستگی های معلمان الزامی می باشد .

3- مدیران محترم منابع انسانی با تشكیل كارگروه (مطابق با بخشنامه ارسالی) در استان نسبت به شناسایی نیروهای ارزیاب جهت ثبت در سامانه اقدام نمایند.

4- كارشناسان محترم آموزش منابع انسانی (ضمن خدمت) مناطق و شهرستان ها می توانند از طریق ایكن " ارزیابی شایستگی ها و سنجش صلاحیت " نسبت به ثبت نیروهای ارزیاب خود اقدام نمایند. قابل ذكر است هر ارزیاب در منطقه و شهرستان می تواند با توجه به فرم های ایجاد شده فقط 10 نفر از همكاران را مورد ارزیابی قرار دهد .

5- سامانه به صورت خودكار اسامی افراد را برای ارزیابی به ارزیابان نسبت می دهد لذا متناسب با معرفی ارزیابان افراد در نوبت جهت تكمیل فرم های ارزیابی قرار خواهند گرفت .

6- درصورت تكمیل پرونده الكترونیكی افراد توسط ارزیابان محترم ، ارزیابان می توانند با هماهنگی كارشناسان آموزش مناطق و شهرستان ها نسبت به دریافت اسامی 10 نفر بعدی جهت تكمیل فرم های ارزیابی اقدام نمایند .

7- با توجه به آنكه ارزیابی شایستگی در آینده در فرم ارزشیابی سالانه و همچنین احكام كارگزینی تاثیر خواهد داشت لذا شركت تمام همكاران واحد آموزشی به جز نیرو های خدماتی در طرح الزامی می باشد و مسئولیت عدم ثبت درخواست همكاران برعهده استان و مناطق تابعه خواهد بود .

8- ارزیابان با مراجعه به كارشناسان ضمن خدمت نسبت به دریافت كد كاربری و رمز عبور اقدام نمایند .

9- ارزیابان در صفحه اصلی سامانه و از طریق ایكن كارشناسان می توانند با دریافت كد كاربری و رمز عبور  نسبت به تكمیل فرم های در سامانه همكاران اقدام نمایند .

10- استان و مناطق و شهرستان های تابعه می توانند از ایكن " ارزیابی شایستگی و سنجش صلاحیت " نسبت به دریافت گزارش مدیریتی اقدام نمایند.

11- با توجه به آنكه نیروهای خرید خدمت و حق التدریس از آموزش های خود را از سال قبل شروع كرده اند لذا به اطلاع می رساند طرح ارزیابی شایستگی جدای از آن آموزش ها بوده و تمام پرسنل رسمی و پیمانی و ... می بایست نسبت به ثبت اطلاعات خود اقدام نمایند .

12- آخرین مهلت جهت تكمیل فرم ها توسط همكاران ارزیاب 1400/2/15 می باشد . »

***

به نظر می رسد  هدف این دستورالعمل سنجش صلاحیت و توسعه شایستگی های حرفه‌ای منابع انسانی در جهت اجرای نظام رتبه بندی معلمان باشد .

« صدای معلم » چند پرسش را از این مرکز مطرح می کند :

نخست پرسش این رسانه آن است زمانی که گروه های آموزشی در هر منطقه و استان حضور دارند ، شناسایی " نیروهای ارزیاب " و صرف این همه نیرو و زمان با چه اهدافی صورت می گیرد ؟

آیا وزارت آموزش و پرورش به گروه های آموزشی خود که در حال حاضر بر خلاف آیین نامه گروه های آموزشی و تربیتی ( این جا ) ، سرگروه های آموزشی توسط روسای ادارات منصوب می شوند اعتمادی ندارد ؟

این موازی کاری ها و دوباره کاری ها که سرانجامی جز اتلاف منابع و دلسردی منابع انسانی ندارد تا کجا و چه زمانی باید ادامه پیدا کند ؟

دوم آن که چرا این مرکز و وزیر آموزش و پرورش سخنی از " سازمان نظام معلمی " به میان نمی آورند ؟

صلاحیت های حرفه ای معلمان توسط کدام نهاد و با چه دیدگاهی تعریف شده است ؟ آیا نگاه اداری و از بالا به پایین که سال هاست نظام آموزشی را گرفتار خود کرده و برون داد آن جز روزمرگی و درجا زدن نبوده است ؛ قرار است همچنان فرهنگ غالب سازمانی در دستگاه آموزش باشد ؟

هدف از اجرای نظام رتبه بندی معلمان باید در نهایت به تربیت " معلم حرفه ای " بینجامد . آن چه به داد ناکارآمدی و بی برنامگی مسئولان و مقامات در سال تحصیلی گذشته رسید ؛ کرونا بود .

پرسش « صدای معلم » آن است که آیا با گرفتن یک آزمون که روایی و اعتبار آن مورد پرسش و ابهام است می توان به این مهم دست یازید ؟

آزمونی که تاکنون هیچ مرکز و مرجع پژوهشی و علمی آن را تایید نکرده و قرینه ای نیز در نظام های آموزشی موفق و توسعه یافته ندارد .

بارها در این رسانه گفته و متذکر شده ایم که عملکرد یک معلم در حوزه صلاحیت های حرفه ای باید در کلاس درس و توسط متخصصان مربوط مورد سنجش و ارزیابی قرار گیرد .

از آزمون های فست فودی و بخشنامه های دستوری ، معلم حرفه ای بیرون نمی آید .

آیا مرکز برنامه ریزی منابع انسانی و فناوری اطلاعات تاکنون در مورد سیاست های خود در زمینه  جذب و تربیت نیرو اندیشیده است ؟

آیا اساسا در این مرکز چیزی به نام " برنامه " پیش بینی شده است ؟

برآوردها و محاسبات این رسانه نشان می دهند با توجه به عملکرد مبهم ، پرسش برانگیز و غیرعلمی وزارت آموزش و پرورش در حوزه رتبه بندی معلمان و نارضایتی شدید معلمان از این سیاست ها  وزارت آموزش و پرورش در سال تحصیلی 1400 با سونامی " کمبود معلم " مواجه خواهد شد . ( اخبار حاکی است معلمان با سابقه ای که به هوای اجرای رتبه بندی معلمان ، سابقه خدمتی خویش را تاکنون تمدید کرده اند در سال تحصیلی جدید این کار ار نخواهند کرد و آمار بازنشستگان نسبت به سنوات پیشین افزایش معناداری خواهد داشت . )

« صدای معلم » در گزارشی از قول چهاربند نوشت : ( این جا )

« اسفندیار چهاربند رئیس مرکز برنامه‌ریزی و نیروی انسانی وقت آموزش‌ و پرورش در سال 97 اعلام کرد : تا سال 1401 خروج نیرو از آموزش‌ و پرورش خارج از عرف متداول است . در سال 97 حدود 65 هزار نفر مشمول بازنشستگی هستند که پیش‌بینی می‌کنیم 55 هزار بازنشسته شوند و اگر بدین صورت که تا امروز بوده واکنش نشان داده شود شدت کمبود نیرو تا سال 1399 آموزش و پرورش را از پا در می‌آورد!

«  35 سال است که در آموزش و پرورش با شاخص‌های نیاز توافق نکرده‌ایم و این دولت و آن دولت ندارد. مشکل ما در آموزش و پرورش این است که مسائل را با عینک سیاسی می‌بینیم و باید فارغ از گرایش‌های حزبی و سیاسی باید به نیازهای این دستگاه توجه داشت. برخی دوستان سفارش می‌کنند برخی از این آمارها را نگویید اما چرا نباید بگوییم ؟

باید واقعیت‌های آموزش و پرورش را شفاف بگوییم ...

پرسش « صدای معلم » از آقای حسین بر رئیس فعلی مرکز برنامه‌ریزی نیروی انسانی و امور اداری وزارت آموزش و پرورش  آن است که شفاف توضیح دهد آموزش و پرورش در مهر سال 1400 با چه تعداد کمبود معلم مواجه است ؟ هر چند فایده مهم " کرونا " برای مدیرانی مانند ایشان آن بود که بر خلاف گفته آقای چهاربند بحران کمبود معلم آموزش و پرورش را در سال تحصیلی جاری از پای درنیاورد !

آقای حسین بر چه فکری برای کمبود معلم در سال تحصیلی آینده کرده است ؟

ایشان برای " بحران کیفیتی " که آقای چهاربند اشاره می کند چه برنامه ای تدارک دیده است ؟ »

آن چه به داد ناکارآمدی و بی برنامگی مسئولان و مقامات در سال تحصیلی گذشته رسید ؛ کرونا بود .

برای مدیریت منابع انسانی و افزایش کیفیت و بهره روی در آن باید " برنامه " داشت .

پایان گزارش/

گروه رسانه/

« مصطفی ملکیان » فیلسوف و روشنفکر ایرانی در سلسله گفتارهایی به ۲۰ مشکل فرهنگی ساری و جاری در میان « ایرانیان » پرداخته است .

بخش عمدهٔ پژوهش‌های او در حوزهٔ اخلاق، دین، فلسفهٔ دین، اگزیستانسیالیسم، روان‌شناسی، علوم انسانی، روش تحقیق و روشنفکری است. نظریه عقلانیت و معنویت پروژهٔ مهم اوست. ملکیان از منتقدان روشنفکری دینی است .

به اعتقاد ملکیان، روشنفکران باید به تقلیل مرارت و تقریر حقیقت سرگرم باشند. او می‌گوید:

من نه دل نگران سنّتم، نه دل نگران تجدّد، نه دل نگران تمدّن، نه دل نگران فرهنگ و نه دل نگران هیچ امر انتزاعی از این قبیل. من دل نگران انسان‌های گوشت و خون داری هستم که می‌آیند، رنج می‌برند و می‌روند.

سعی کنیم که اولاً: انسان‌ها هرچه بیشتر با حقیقت مواجهه یابند، به حقایق هرچه بیشتری دست یابند؛ ثانیاً هرچه کمتر درد بکشند و رنج ببرند و ثالثاً هرچه بیشتر به نیکی و نیکوکاری بگرایند و برای تحقّق این سه هدف از هرچه سودمند می‌تواند بود بهره‌مند گردند، از دین گرفته تا علم، فلسفه، هنر، ادبیات و همه دستاوردهای بشری دیگر.

ملکیان معتقد است ریشه مشکلات جامعه را عمدتاً باید در فرهنگ و اخلاق جست و جو کرد و توجه به سیاست برای حل مشکلات، نوعی سطحی‌نگری‌ست. او می‌گوید:

حتی اگر نهادهای اجتماعی ما سامانه‌ای را که باید و شاید ندارند، به علت این است که کسانی که در آن نهادها دست‌اندرکارند، از لحاظ روان شناختی یا اخلاقی یا هر دو ناسالم‌اند و عیب و نقص دارند. هر چه کندوکاو می‌کنم، می‌بینم که هیچ مسئله و مشکل اجتماعی و از جمله سیاسی‌ای نیست، الا این که با یک یا دو یا سه یا چند واسطه به مسئله و مشکل روان‌شناختی یا اخلاقی‌ای می‌رسد.

او خاطرنشان می‌کند:

هیچ‌وقت با رضا و رغبت و علاقه قلبی و باطنی در مسائل سیاسی اظهار نظر نکرده‌ام و فقط وقتی چنین کرده‌ام که خود را اخلاقاً موظف به اظهار نظر دیده‌ام و آن هم وقتی‌ست که یک امر سیاسی آثار و نتایج آشکار در روان و اخلاقیات مردم دارد.

ملکیان به اولویت فرهنگ بر سیاست معتقد است و بنابراین وظیفه روشنفکر را بیشتر نقد فرهنگی جامعه می‌داند تا نقد سیاسی دولت. روشنفکران و مصلحان اجتماعی به جای اینکه همیشه مجیز مردم را بگویند و فکر کنند تمام مشکلات متوجه رژیم سیاسی است، باید از مجیزگویی مردم دست بردارند و به مردم بگویند چون شما اینگونه‌اید حاکمان هم آنگونه‌اند. حاکمان زاییده این فرهنگ اند، جامعه‌ای که فرهنگش این باشد ناگزیر سیاستش و اقتصادش هم آن می‌شود. خطاست که روشنفکران و مصلحان اجتماعی برای دست یافتن به محبوبیت اجتماعی مجیز مردم را بگویند و بگویند که مردم هیچ عیب و نقصی ندارند، چراکه رژیم سیاسی ناشی از مردم است و رژیم سیاسی بهتر به فرهنگ بهتر نیاز دارد. ( 1 )

« صدای معلم » در جهت آسیب شناسی فرهنگی جامعه ایرانی و ایجاد فرآیند « خودانتقادی » به منظور تحقق جامعه ای سالم و دموکراتیک این بحث ها را از فایل های صوتی که در کانال تلگرامی ایشان در بیست بخش منتشر شده پیاده کرده و جهت بررسی و گفت و گو تقدیم شما می نماید .

رتبه بندی معلمان با اختصاص ۱۵ هزار میلیارد تومان بودجه از سوی مجلس این روزها موضوع تحلیل‌ها و نقدهای جامعه معلمین کشور است که در صورت تصویب یک قانون علمی ‌و جامع و اجرای دقیق و عادلانه، می‌تواند فرصت مناسبی برای ارتقای کیفیت آموزشی فراهم آورد. از طرفی نگاه کلیشه‌ای، غیرعلمی ‌و ناموزون در محتوای این قانون و اجرای نادرست آن در آینده‌ای نزدیک به نارضایتی و ایجاد استرس‌های بی‌مورد در میان معلمان خواهد انجامید.
از نظر نگارنده ، جامعیت و تعمق همراه با نگاه تخصصی، ضرورت بسیار مهم در رتبه‌بندی معلمان است و از این منظر سه نقد عمده بر لایحه ارسالی وارد است. آیا بازدید و ارزشیابی سرگروه‌های آموزشی مناطق و استان‌ها که افرادی از میان خود معلمان و عموماً دارای تجربه و دانش تخصصی هستند، جایگاهی در ارزیابی عملکرد معلمان در رتبه بندی خواهد داشت یا افرادی از وزارتخانه یا اداره آموزش و پرورش این مأموریت مهم را انجام خواهند داد؟

1. تأکید صرف بر سنجش دانش و عملکرد معلمان و در عین حال بی‌توجهی به مقوله آموزش‌های مستمر و ضمن خدمت.
در متن ارسالی به مجلس در حالی که به واژه‌هایی مرتبط با سنجش، ارزشیابی، تقویت حرفه‌ای معلمان و نظارت برمی‌خوریم؛‌‌‌‌‌‌ به آموزش‌های مستمر یا ضمن خدمت یا حتی به محاسبه امتیازهای مربوط به آن در فرایند رتبه‌بندی تقریباً هیچ‌ اشاره‌ای نشده است! در صورتی که آیین‌نامه اجرایی نیز بر همین روال باشد، جامعیت این قانون و تعادل و توازن آن حداقل در سطح عبارات و واژگان به هم خورده است؛ حال اینکه در مرحله اجرا و عمل چه اتفاقی بیفتد بحث دیگری است.
در این رابطه بستر‌سازی برای کلاس‌های حضوری ضمن خدمت به منظور همفکری معلمان در جهت حل مشکلات آموزشی و با بهره‌گیری از نیروهای توانمند در بین معلمان و نهایتا محاسبه امتیاز آن در رتبه‌بندی، امری ضروری و اجتناب‌ناپذیر به‌ نظر می‌رسد.
در رتبه‌بندی مهم‌ترین مسئله، چگونگی تبدیل کیفیت‌هایی همچون عملکرد معلم در مدرسه و شیوه تدریس یا نوآوری به کمیت‌هایی همچون نمره و امتیاز است. بدیهی است که سنجش عملکرد معلم به‌صورت کاملاً علمی ‌و عادلانه بر اساس واقعیت‌های جاری و بافت موجود در مدارس شرط لازم برای تحقق اهداف رتبه‌بندی است.

2. عدم‌ اشاره به توانمندی‌های تخصصی معلمان و گروه‌های آموزشی به‌ویژه در زمینه سنجش عملکرد
با نگاه دقیق‌تر به متن لایحه، عدم‌ اشاره به توانمندی‌های تخصصی معلمان در زمینه سنجش صلاحیت‌ها را نیز شاهد هستیم. در متن لایحه ارسالی به مجلس به تعیین رتبه بر مبنای نتایج ناشی از سنجش و ارزیابی‌ اشاره شده است، حال سؤال اینجاست که ارزیابی‌کنندگان چه کسانی هستند و صلاحیت خود آنها چگونه و با چه فرآیند علمی‌ صورت می‌پذیرد؟
آیا بازدید و ارزشیابی سرگروه‌های آموزشی مناطق و استان‌ها که افرادی از میان خود معلمان و عموماً دارای تجربه و دانش تخصصی هستند، جایگاهی در ارزیابی عملکرد معلمان در رتبه بندی خواهد داشت یا افرادی از وزارتخانه یا اداره آموزش و پرورش این مأموریت مهم را انجام خواهند داد؟

اگر هدف از رتبه‌بندی توجه به تخصص و شایستگی‌ها و افزایش انگیزه شغلی و تقویت حرفه‌ای معلمان و رضایتمندی شغلی آنان است، چرا با اتخاذ یک نگاه جامع و سیستمی‌ برای بهره‌گیری بهینه از توان و تخصص چند هزار معلم با مدرک دکترا و تأثیر دادن آن در رتبه‌بندی، راهکاری اندیشیده نشده است؟

فعالیت پژوهشی معلم نیز که بر اساس اظهارات یکی از نمایندگان مجلس قرار است در قانون رتبه‌بندی لحاظ شود بی‌تردید از عوامل تأثیرگذار در افزایش کیفیت آموزشی است. در این مورد لازم به ذکر است که اساساًً هرگونه فعالیت علمی ‌و پژوهشی اعم از تالیف کتاب، درس پژوهی، اقدام پژوهی، طراحی پوستر، ارائه سخنرانی علمی، طرح‌های مبتکرانه آموزشی، نگارش مقاله، کسب امتیاز در جشنواره‌های علمی ‌و آموزشی و امثال آنکه به فهم بهتر از مسائل و مشکلات آموزشی و پرورشی یا به روند حل یک مسئله کمک کرده باشد؛ واجد ارزش است و می‌تواند به‌عنوان یکی از معیارها در کسب رتبه لحاظ شود.

3. ایجاد محدودیت برای معلمان با تعیین انواع سقف‌ها در هر رتبه
نقد سوم که با سرنوشت شغلی معلمان در ارتباط است به ایجاد محدودیت برای معلمان با تعیین سقف در کسب رتبه‌ اشاره دارد.
در ماده 5 لایحه ارسالی و در مورد معلمانی که قبل از تصویب این قانون در استخدام آموزش و پرورش بوده‌اند عنوان شده است که در صورت کسب حد نصاب لازم برابر آیین‌نامه اجرایی، در یکی از رتبه‌های 1 تا 3 قرار می‌گیرند. حال با توجه به اینکه هرچهار سال یک‌ بار امکان کسب رتبه در نظر گرفته شده، بسیاری از معلمان توانمند با سابقه بالا مشمول رتبه‌های 4 و 5 نخواهند شد! با این حساب و بنابر این محدودیت، معلمانی که در سال‌های آخر خدمت خود هستند دیگر فرصتی برای کسب رتبه 4 و 5 نخواهند داشت و این وضعیت با ادعای لایحه مبنی بر افزایش انگیزه شغلی معلمان در تناقض است.

هرچند پرداختن به تمامی ابعاد قانون رتبه بندی و به تفصیل در یک یادداشت میسر نیست؛ اما با ‌اشارات مختصری که شد حداقل انتظار از نمایندگان مجلس این است که ضمن فوریت، آن را بسیار جامع، تخصصی و با نگاهی به نقدها و تحلیل‌های معلمان بررسی و تصویب نمایند.
‌ رتبه‌بندی معلمان که آثار و تبعات آن سال‌ها بر نظام تعلیم و‌ تربیت سایه خواهد افکند قانون مهمی ‌است که ضمن در بر داشتن مشوق‌های مالی مناسب باید بسیار منسجم، دقیق و بر اساس واقعیت‌های موجود نوشته و اجرا شود.
کلام آخر اینکه معلم نقطه اتکای هر تغییر و تحول در جامعه است و با رتبه‌بندی معلمان قرار است نظام آموزشی و فعالیت معلم در مسیری صحیح حرکت کرده و به سرمنزل مقصود برسد. تنها رویکرد جامع، علمی‌ و به دور از هرگونه نگاه کلیشه‌ای می‌تواند راهگشای این مسیر صعب‌العبور باشد.

کیهان

" تصویری از تبلیغ کاشت ناخن در فضای مجازی منتشر شد که بازتاب و انتقاد‌های زیادی را به همراه داشت. یک مرکز آرایشی در تهران به صورت گسترده تبلیغی برای " کاشت و ژلیشن ناخن " دختر بچه‌ها در فضای مجازی منتشر کرد که در آن خانواده‌ها را تشویق می‌کرد تا برای دختربچه هایشان ناخن بکارند که با واکنش‌هایی همراه شد." (1)

روزگاری همه تعهد بشر حول حمایت همه جانبه از نوزاد و کودک خود بود. این رفتار غریزی - اکتسابی، فصل مشترک انسان و حیوان است و چنین عملی آن چنان عادی و طبیعی بوده که تصور غیر آن دور از ذهن است.

شاید بتوان گفت استعمار و استثمار کودکان به صورت اجتماعی و گسترده تر، با انقلاب صنعتی آغاز شد. چون کودکان قدرت مقابله فیزیکی و جسمی و همچنین قدرت درک و تشخیص موقعیت ناجوانمردانه ناشی از کار زیاد و دستمزد بسیار اندک خود را نداشتند. بزرگسالان در هر عصری به تناسب منافع و اولویت های اقتصادی و اجتماعی خود به نحوی متفاوت اما سودجویانه با کودکان، رفتار نموده اند.

نزدیک ترین کسان به آزار کودکان، نخست نقش های پدر و مادر و یا ناپدری و نامادری بوده اند. سپس وقتی داستان کودکان کار بر اثر شدت فقر در خانواده ها و جامعه و تضاد طبقاتی و گسترش نابرابری های اقتصادی و اجتماعی، تبدیل به یک جریان معمول در بسیاری از جوامع گردید، کودک آزاری نیز توسط کارفرمایان زورگو و به دلیل ضعف و نبود قوانین مناسب برای حمایت آنان، رواج یافت. یعنی خوردن آهو، گفتن یاهو.

زمانی که شدت فقر بیشتر شد کودکان بدسرپرست یا بی سرپرست به زندگی در خیابانها روی آوردند. آنان هرگز رختخوابی گرم و نرم را تجربه نکردند. خلافکارانی زورگو کودکان را به گدایی واداشتند و آنان را از هر نوع حق طبیعی جدا از حق بازی و آزادی گذران اوقات فراغت، از نیازهای حیاتی همچون خوردن و پوشیدن لباس مناسب به تناسب فصل و خوابیدن در جای مناسب، محروم نگه داشتند تا از درآمد حاصل از تلاش مشقت آمیز کودکان به منافعی برسند.آنان از نوازش، محبت، مهربانی، آغوش پر از عشق، دوست داشته شدن، آموزش و بهداشت محروم بودند. اثر ماندگار شاهزاده و گدا مارک تواین، مقایسه ای عمیق از دو فصل زندگی متفاوت کودک دارا و گداست. یک بُعد ماجرا، کار بسیار کریه این مرکز آرایشی زنانه، که نام اصلی خود را یدک می کشد و دادن خدمتی با نام کاشت ناخن برای کودکان، در فهرست خدمات آن نیست، گویای بُعد استثمار نوین کودکان در کشور ماست و بُعد دهشتناک و نابخشودنی تر قضیه، پاسخ مثبت مادران جوگیر شده و داوطلب چنین خیانتی به دنیای پاک و منزه کودکان است.

کودکانی که با دستان کوچک و کار خود، نان به سفره خانواده گذاشتند یا پول داروی والدین بیمار و یا پول مواد مخدر پدرشان را تأمین کردند. همین کودکان در رنگ و لعابی دیگر، امروز از آسیب فضای مجازی و جوگیری های آن در امان نمانده اند و با تعطیلی مهدکودک ها و مراکز آموزشی، بار دیگر بازیچه نیل به منافع بیشتر فرصت طلبان گردیده اند. امروز در تهران و با اندک فاصله زمانی سپس در کلان شهرهای دیگر، پدیده شوم " کاشت و ژلیشن ناخن دختر بچه‌ها " به صورت گسترده و در همین فضا تبلیغ می شود. در حالی که بسیاری از ما زنان، با چنین تظاهرات نمایشی بیگانه ایم، کودکان زیر 6 سال را با فضای دردآور مجازی آشنا نموده و از آنان به عنوان ابزار تبلیغاتی استفاده می کنند.

کودک سه چهار ساله ای که امروز ناخن او بدون اراده و اختیار او تغییر ماهیت می دهد، فردا در سنین بلوغ و نوجوانی، چه تغییرات وحشتناک دیگری در خود این بار با اراده و اختیار خود به وجود خواهد آورد؟

همه ما می دانیم که بزرگ ترین قابلیت کودکان زود یاد گرفتن است، از سویی دیگر باز همه ما می دانیم دنیای شیرین کودکان جذاب و شیرین است، دو واقعیتی که آنان را کانون بازیچه شدن قرار داده است. البته گدایان نیز از همین واقعیت کودکان برای نفوذ در احساسات مردم، بهره می برند.هر دو نمایشی تلخ است و یکی بر دیگری رجحان ندارد. حال عمل کاشت ناخن و تبلیغ چنین نمایشی در فضای مجازی، تحول فرهنگی است؟ یا زائیده فراموشی مسئولیت نهادهای مدنی و حمایتی است؟ کدام سازمان یا نهاد، امروز باید با چنین پدیده شوم استثمار نوین مقابله کند؟ جزای افراد خاطی را کدام مرجع مشخص خواهد کرد؟ آموزش و پرورش؟ قوه قضائیه؟ قوه مجریه؟ سازمان بهزیستی؟ نهادهای خودجوش حامی حقوق کودکان؟ کدام اشخاص و نهادها فریاد رسای اعتراض آمیز کودکان نسبت به نابودی طراوت و معصومیت آنان خواهد شد؟

به عنوان یک معلم، یقین دارم که مدارس در گذشته و قبل از شیوع کرونا به عنوان مأخذ انضباطی برای نظارت اجتماعی به سلامت ظاهری کودکان، از چنین آزارهایی مصون و بازدارنده چنین اعمالی بوده است. یک عمر در مدارس برای رعایت انضباط و بهداشت فردی، ناظم یا مربی بهداشت مدارس، به کنترل و نظارت بر کوتاهی ناخن و احتمال شپش زدگی موهای کودکان و دانش آموزان پرداخته اند. برخی در همان مدرسه مجبور به کوتاه کردن ناخن های خود شده اند، از نمره انضباط برخی بدین دلیل کم شده است و یا تکرار چنین رفتاری به دعوت اولیا منجر شده است. اما فرصت طلبان سودجو برای کسب منافع فردی، از رهاشدگی کودکان به حال خود ناشی از تعطیلی مصلحتی و یا اجباری مراکز آموزشی، و با پرداخت یا دریافت مبلغی در قبال این خدمات تبلیغی بسیار زودهنگام و آسیب رسان به جسم و روح کودکان، آنان را همچون عروسک، بازیچه آمال و اهداف خود ساخته اند.

باید منتظر ماند و به تماشای نبوغ منفی بیشتری از سوی برخی دیگر از ایرانیان در خلق شگفتی های سودجویانه تر مشاغل گوناگون در گستره خیال انگیز فضای مجازی، نشست.

قدری جسارت اعتراف لازم هست که بدون هر نوع اعتراض متعصبانه ای، بخواهیم برخی از انسان های امروز را با حیوانات که عقل ما را ندارند، مقایسه کنیم. لابد در همان فضای مجازی شما نیز توله سگ و بچه گربه ای را که مادرشان آنها را به علت بیماری به بیمارستان برده است را دیده اید؟ البته اگر من بودم لنگه کفشی به سوی آن حیوانات پر از احساس مادری نسبت به فرزندشان پرتاب می کردم و اگر قدری جسور بودم با یک لگد آنها را از بیمارستان که مکان انسانهاست!! خارج می کردم. رفتارهایی بسیار تحسین برانگیز و ارزشمندی از تمامی حیوانات را همه ما در رسانه های گوناگون می بینیم. آنها حیوان هستند و نمی فهمند و من بسیار می فهم که برای رسیدن به سود بیشتر از معصومیت، لطافت و نرمی پوست، شادابی، نشاط و شیرین زبانی دختر بچه ها با کاشت ناخن، فعالیت اقتصادی انجام می دهم!

یک بُعد ماجرا، کار بسیار کریه این مرکز آرایشی زنانه، که نام اصلی خود را یدک می کشد و دادن خدمتی با نام کاشت ناخن برای کودکان، در فهرست خدمات آن نیست، گویای بُعد استثمار نوین کودکان در کشور ماست و بُعد دهشتناک و نابخشودنی تر قضیه، پاسخ مثبت مادران جوگیر شده و داوطلب چنین خیانتی به دنیای پاک و منزه کودکان است. شاید به نظر برخی از خوانندگان بنده اغراق می کنم و فقط یک زیرکی رندانه رخ داده است، اما آنجا که باید فریاد زد همین مواقع است. باور کنید که دیری نمی گذرد که همه چیز عادی شده و جزئی از فرهنگ ظاهربینی و چشم و هم چشمی برخی از خانواده ها می گردد. از دید آنهایی که به این کار دست می‌زنند ناتوانی یا عقب افتادن در چنین رقابتی، به منزله یک احساس حقارت فرهنگی یا اجتماعی و اقتصادی است.

امر مقایسه و قضاوت برعهده شما.

به نظر شما نبوغ منفی ایرانیان را در نوع رفتار با دختربچه ها، چند کشور دیگر نیز دارند؟ یا شما مادر و پدر محترم، حاضرید دختر بچه خود را وادار به کاشت ناخن کنید؟ آیا ندانستن و ملتفت نشدن کودکان به منزله انجام هر خیال خام و مضرّر ما نسبت به آنان است و ما چون بزرگتر هستیم رفتارمان در تمامی شرایط موجه است؟ آیا معنا و مفهوم مراقبت و نگه داری از کودکان در جهان امروز به منزله تحمیل هر نوع رفتار دور از عقل و شعور ما بزرگ ترها به عنوان ولی نعمت آنان، نسبت به فرزندان مان است؟

بار دیگر لازم است همه جمعیت جهان و همه ما ایرانیان به اهمیت و ارزش جایگاه مدرسه و معلم در کره زمین، اعتراف کنیم و در برابر قداست امر آموزش و نقش منحصر به فرد و متمایز معلمان، سر تعظیم فرود آوریم. مراقب کودکان خود در کانون گرم خانواده باشیم که جامعه، تعهد و امنیت لازم برای مربی گری آنان را ندارد.


1) نشان تجارت . کودک آزاری مدرن در تهران همه را شوکه کرد! کد خبر: ۲۵۹۶۱ . ۱۴ فروردين ۱۴۰۰ .

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

بالاخره پس از چند سال تجربه حضور در محیط اداری آموزش و پرورش دوباره به کلاس درس و محیط آموزشی برگشتم و از دوره ای سخت و پرتلاطم که البته عبرتهای آن دست کمی از یک کارگاه آموزشی نداشت، عبور کردم. در ارتباط با این مسئله و با وجود عدم رغبت به باز کردن مباحث شخصی، اما با احتمال اینکه چنین مطالبی حرف دل عده دیگری از همکاران و دوستان باشد، چند نکته را به اشتراک می گذارم.

دوران کار در محیط اداری برای من نمادی از کورسوی امید و ته مانده های باوری بود که از دوران دانش آموزیمان و شکل گرفتن فضای موسوم به اصلاحات برای ایجاد تغییرات گام به گام در ضمیرمان شکل گرفت. حضور در چنین فضایی به خاطر امید اندکی بود که به ایجاد تغییر از طریق مشارکت در سازوکارهای سیاسی و انتخاباتی در عرصه اجرایی کشور داشتیم. گمان ما بر این بود که با وجود تنگناهای قانونی و حقوقی هم می توان از طریق بسیج افکار عمومی و حضور نیروهای جدید با نگرشهای متفاوت، کشور را از بن بست سیاسی و مدیریتی خارج کرد و نیروهای مرتجع را به حاشیه راند. اما مدتی کوتاه تلاش و انتظار کافی بود که به واهی بودن چنین امیدی پی ببریم و در نهایت بهره ما از تلاش برای ساختن کشور آن هم با استفاده از معقول ترین و مدنی ترین روشهای ممکن به شکست انجامید و به موازات حرکت تدریجی و مدنی مردم برای بهبود اوضاع، معدود منافذ و مجاری تغییر نیز بسته شد و چنین رویکردی به بن بست رسید.

 به همین خاطر همان گونه که قبلا هم نوشته ام، هیچ تلاشی از این طریق برای تاثیر بر آموزش و پرورش و ایجاد تغییر در آن کارآیی ندارد و اگر کسی مدعی چنین تاثیری باشد قطعا سخنانش بهره ای از واقعیت ندارد. در چنین وضعیتی مدیران و وزرای این نهاد کارپردازانی مطیع و گوش به فرمان هستند که هیچ اختیاری در ارتباط با مقولات کلان و حتی خُرد آموزش و پرورش ندارند. طرح محدود کردن یکی از انواع مدارس موجود یعنی سمپاد را به یاد بیاورید که به کجا ختم شد تا ادعای فوق را باور کنید! علیرغم سختی ها و ناملایمات فراوانی که همزادِ فعالیت های سیاسی و فکری در ایران هستند، تلاش برای ساختن ایران و انداختن کشور در مسیر توسعه مسئولیتی نیست که بتوان به راحتی از آن شانه خالی کرد.

تلاش برای تغییر مدیران از طریق شرکت در انتخابات و به تبع آن پیگیری برای آمدن فلان شخص به عنوان وزیرِ بهتر یا مدیر تحول گراتر، در مجموع یک فرایند عقیم بود که باعث ارتقای افراد رانت خوار، آفتاب پرست و بی هویت، بزدل و بله قربان گو و "شومنی" شد که پا بر شانه جوانانِ دغدغه مند گذاشتند و بالا رفتند اما به جای ایجاد تحول، گوی سبقت را در ارتجاع فکری و عملی از آنانی ربودند که قرار بود با رای ما و حضور ما کنار بروند و در عوض از ایجاد فرصت های مالی و ارتباطات طلایی برای خود و اطرافیانش غافل نشدند. به همین سبب ضروری می دانم از جوانان اهل فکر و پرانرژی که در محیط آموزش و پرورش فعال هستند بخواهم راه طی شده و به بن بست خورده ما را دوباره امتحان نکنند و متوجه این نکته باشند که در این مسیر چیزی جز سراب در انتظارشان نیست.

تغییر در آموزش و پرورشِ ایران تا اطلاع ثانوی تنها از طریق تاثیرات رسانه ای و کسب و انتشار تجربه کشورهای توسعه یافته امکان پذیر است و معلمان و دانش آموزان نیز خوشبختانه امروز پیش قراول این عرصه هستند.

در ارتباط با بازداشت و پرونده قضایی که برایم گشوده شد هیچ گاه و در هیچ مرحله ای از وزیر یا معاونت حقوقی وزارتخانه کوچکترین کمکی نگرفته و انتظاری نداشته ام. حتی در مهر ماه سال گذشته که پس از ابتلا به کرونا با حال بسیار وخیم در یک اتاق سرد از بهداری اوین زندانی بودم، همسرم را از رجوع به دفتر وزیر و مشاورانش جهت رایزنی آنها برای مرخصی برحذر داشتم و این نکته را بسیاری از دوستان در جریان بوده و مطلع هستند. در کمتر از ۶ سال حضور در حوزه ستادی، یک سال و سه ماه در پست معاون روابط عمومی حضور داشته ام و در همین مدت همکاران شاهد بوده اند که کمترین تلاشی نه برای حفظ پست و نه ارتقای اداری و ... نداشته ام و هدف اولیه خود را فدای نشست و برخاست ها و رایزنی ها و مصلحت ها نکرده ام. از قبل و بعد از حضورم در روابط عمومی نیز با اینکه بسیاری از دوستان، بنده را به عنوان مدافع بخش غیردولتی می شناسند، هیچ مجوزی اعم از مدرسه و آموزشگاه برای خود و همسرم نگرفته و حتی در هیچ طرح پژوهشی مرتبط با مدارس غیردولتی که معمولا بودجه مهمی هم به خود اختصاص می دهد و افرادی متعددی از بیرون و درون وزارتخانه از آن متنعم می شوند، مشارکت نداشته ام.

علیرغم سختی ها و ناملایمات فراوانی که همزادِ فعالیت های سیاسی و فکری در ایران هستند، تلاش برای ساختن ایران و انداختن کشور در مسیر توسعه مسئولیتی نیست که بتوان به راحتی از آن شانه خالی کرد.

ما بیش از این باید خون دل بخوریم تا این کهن دیار برای فرزندانمان و برای نسل های آینده آشیانی امن و خانه ای آباد باشد.

( « صدای معلم » نیز ورود این معلم خوشفکر و فعال به حوزه عمومی آموزش را تبریک گفته و امیدواریم بتوان در سایه هم افزایی این دوستان همگام با بسط " تفکر انتقادی " به عنوان حلقه بی بدیل نظام آموزشی ، اصلاحات آموزشی را به جد پی گیری نماییم . )

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

نادانی در ندانستن نیست در مقاومت مقابل دانستن است. هروقت و هرجا احساس کردیم به دانستن بیشتر نیاز نداریم یا در مقابل یک مطلب آموزنده و متفاوت مقاومت کردیم به نادانی لبخند زده ایم.

یادمان نرود ما مردمی معمولی در دنیا هستیم. در هیچ کجا مسابقه ای برای انتخاب مهربان ترین و باهوش ترین و شجاع ترین مردم دنیا برگزار نشده که ما مدال طلای آن را به گردن خودمان انداخته ایم و برخی از ایرانیان حتی دنبال کشف شجره نامه لیونل مسی و بیل گیتس و انیشتن هستند که ثابت کنند ایرانی هستند. مگر می شود این همه خوب و موفق و درجه یک بود اما ایرانی نبود؟!

برای پیشرفت باید توهم ها و اغراق ها را کنار بگذاریم. ما مردمی هستیم مثل دیگر مردم دنیا، کمی بهتر، کمی بدتر. در برهه هایی فوق العاده ایم، در لحظه هایی ناامید کننده ، برای بهتر شدن باید این نکته را عمیقا باور کنیم.

"ما تاریخ چند هزارساله داریم این یعنی بهتریم"! انکار و حاشا کردن بیماری نتیجه ای به مراتب دردناک تر از درمان دارد...

یونان باستان به مراتب از ایران باستان روی تاریخ اثر عمیق تری گذاشت. سقراط، افلاطون، ارسطو، تالس، فیثاغورس، اقلیدس، بقراط و ... در فلسفه و سیاست و طب و هنر و ریاضی و ... شاهکار آفرینش بودند. اما یونان چند سال پیش به درجه ای از فلاکت رسید که برای بقا حتی برخی پیشنهاد دادند قسمتی از خاکش را به کشور همسایه بفروشد!

مصر هم تمدنی شگفت انگیز دارد اما این روزها گرفتار چند دستگی سیاسی، فساد اقتصادی و تنش های قومی شده است و اوضاعی رقت انگیز را بعد از یک انقلاب تجربه می کند.

گذشته گرایی با گذشته پرستی تفاوت دارد. «داشتم داشتم، حساب نیست، دارم دارم حسابه»!

افتخار به گذشته و تاریخ باشکوه برای خوشبختی کفایت نمی کند.

باید بپذیریم که روزگار خوبی را نمی گذرانیم، نگاهی به گله و شکایت های پیرامون مان بیندازیم؛ این همه زباله در خیابان و دریا و بیابان را شب ها که ما خواب هستیم ترامپ می آورد و می ریزد؟

این همه قتل و عام جاده ای نتیجه مداخله اسرائیل است؟ این تلاطم بازار و بی نظمی اقتصادی و دلال مسلکی کار عربستان است؟

آن آقایی که دیروز در اتوبان پیش چشم من بطری شیشه ای دلستر را از ماشین بیرون پرت کرد و هزار تکه شد و نزدیک بود سرنشینان چند ماشین را به کُشتن بدهد ، داماد نتانیاهو بود؟

نخست وزیر انگلیس هر سال نوروز می آید و برای یک جوجه کباب و یک چای آتشی هکتارها جنگل چند هزارساله را آتش می زند؟

ترافیک زنجیره ای برای مسافرت با توجه به شرایط وخیم کرونایی کار دشمن است؟

شکستن درب اماکن مذهبی برای شیوع ویروس کرونا، کار داعش است؟

باور کنیم که باید تعارف و تحسین های اغراق آمیز را کنار بگذاریم و بپذیریم جماعتی در این کشور زندگی می کنند که نه تنها نادان هستند بلکه در مقابل دانستن جانانه مقاومت می کنند. تلاش کنیم در این دسته قرار نگیریم.

این نوشتار در پی خودزنی و سرقت اعتماد به نفس ملی نیست، بلکه یک یادآوری به خودمان است که باید دست از اغراق های معمول برداریم و با واقعیت های پیرامون مان مثل یک بیماری روبه رو شویم. انکار و حاشا کردن بیماری نتیجه ای به مراتب دردناک تر از درمان دارد...

برای نجات این سرزمین لازم است کمی انسان باشیم ، بر جهل و خرافات چیره شویم و به مردم بهتری تبدیل شویم. باید از آموزش و پرورش، شروعی دوباره داشته باشیم.

کانال Сохраб

مقدمه
ارزش ها بخشی از فرهنگ هر جامعه ای هستند که باید از طریق آموزش در جامعه ترویج یابند. افراد به تنهایی قادر به شناخت و تشخیص آنها نیستند. هر چند هر گروه در جامعه، فرهنگی خاص خود دارد اما برای تداوم زندگی اجتماعی، می باید فرهنگ مشترکی داشته باشیم تا قادر به برقراری روابط اجتماعی مابین افراد یک جامعه و با سایر ملل و دولت ها باشیم.

اصولا رفتار انسان‌ها می باید با تفکر، اندیشه و تدبّر همراه باشد از این رو عمل به رفتاری معنی‌دار و آگاهانه گفته می شود. کنش به عنوان ابتدایی‌ترین عنصر مشترک زندگی اجتماعی بشری دربرگیرنده مجموعه رفتارهایی است که انسان‌ها برای رسیدن به اهداف معین نسبت به یکدیگر انجام می‌دهند پس به عمل جهت‌گیری شده به سوی شخص دیگر " کنش اجتماعی " گفته می‌شود و کنش متقابل اجتماعی یا تعامل اجتماعی به فرآیندی گفته می شود که طی آن عملی از شخصی سر می زند که با پاسخ از سوی فرد دیگر همراه می گردد. در این صورت، میان این دو شخص یک رابطه اجتماعی برقرار می‌گردد. در همین روابط اجتماعی است که گاه فرد دچار تضاد یا تناقض ارزشی می شود که اثرات سویی در گروه و جامعه می گذارد.

پیچیدگی روابط اجتماعی
زندگی اجتماعی و انتخاب شرایط متناسب با اهداف فردی یا اجتماعی، آن چنان که تصور می شود همیشه کاری ساده و زائیده اراده و میل شخصی ما نیست. روی این اصل، درهم تنیدگی مسایل و روابط اجتماعی در یکدیگر از یک سو و پیچیدگی شخصیت و رفتار اجتماعی افراد از دیگر سو، به زایش میان رشته ای به نام " روانشناسی اجتماعی " منجر شده است.

وقتی ما به سادگی می توانیم نقشی را بپذیریم و همانند یک هنرپیشه و بازیگر سینما یا تئاتر، قادریم هر نوع رُل مثبت یا منفی را در صحنه واقعی زندگی خود بازی کنیم، نشانگر این نتیجه مهم هست که یا اصولی برای زندگی کردن اختیار نکرده ایم و یا برای رسیدن به مطامع و جاه طلبی های بیشتر و شخصی، بدانها وفادار نمانده ایم. اگر فردی توانایی عضویت در گروهی را به دست می آورد اما خارج از تعهدات ملی، گروهی یا حزبی، عمل می نماید، یا باید در مجموع این تعهدات شک کنیم که این چنین دستمایه استهزای برخی از افراد قرار می گیرد و یا باید از شعار، تبلیغ و دروغ که از لایه سطحی تعهدات به عمق و معنای اصول آسیب می رساند، پرهیز کنیم.

دوگانگی ارزشی چیست؟
برای درونی کردن هر ارزشی در وجود یک فرد، ابتدا باید شکل گیری خودآگاهی صورت بگیرد. او علاوه بر وجود خصایص زیستی و وراثتی، تلقی های خاصی را در ارتباط با دیگران از خود دارد. بعد از آن فرد به شکل گیری جهت گیری ها دست می یازد. یک فرد با عضویت در یک یا چند گروه، جهت گیری های خاصی پیدا می کند. اگر دقت کنید طرفداری از یک تیم محبوب ورزشی یا اجتماعی، از اوایل نوجوانی آغاز می شود. یا انتخاب شغل آینده به صورت هدف دار و با تنظیم نحوه تلاش و انتخاب رشته تحصیلی به تناسب آن در همین دوران آغاز می شود. پس نوجوانان در گروه و در جریان جهت گیری های خاص، برخورد کردن، عمل کردن و چگونه زیستن را می آموزند. اما گروه و زندگی گروهی علیرغم اهمیت بسیاری که برای فرد دارد گاه پایگاهی می شود که در آن به ستیزه با ارزش های اجتماع و جامعه برمی خیزد و فرد به سوی تخریب نظم اجتماعی هدایت می شود.

یکی از این حالت ها دوگانگی ارزشی نام دارد که در آن تناقض مابین ارزش های مورد انتظار از فرد در مدرسه و رسانه با خانواده وجود دارد.
آن دو او را به سوی ارزش های دینی سوق می دهند اما خانواده، او را از چنین اعمالی مثلا داشتن حجاب یا خواندن نماز بارمی دارد. پس فرد نسبت به ارزش های جامعه و گروه، هر دو تردید می کند و دچار نوعی نفاق و دورویی در رفتار خود می شود. او در تصمیم گیری ها دو دل و شخصیت متزلزلی خواهد داشت و علائم خفیف یا شدیدی از افسردگی و پرخاشگری در رفتار او ظاهر می شود. کودک یا نوجوان در این شرایط نمی تواند گزینه های پیش رو را برای خود تجزیه و تحلیل کند و به نتیجه ای مشخص برسد.

نصیحت کردن کودکان کاری بسیار دشوار است مخصوصا اگر خود والدین عالمانی بی عمل باشند. اصولا والدین فرزندان خود را از گفتن دروغ بازمی دارند، اما خود بارها در طول یک روز مجبور به دروغگویی می شوند. یا از او می خواهند که با دهن پر از غذا و هنگام غذا خوردن، صحبت نکند ولی در موارد بسیار کار فقط در گفت و گوی والدین باقی نمی ماند و همان کودک شاهد مشاجرات والدین خود می گردد.

چه کسانی از نتایج آسیب دوگانگی ارزشی رنج می برند؟
مبتلا شدن به آسیب گروهی دوگانگی ارزشی، سنی خاص ندارد و در بین افراد با موقعیت و پایگاه اجتماعی متفاوت نیز مشاهده می شود.
اما اگر برای خود فرد، شرایط ابتلایش را توصیف کنید، آنها را انکار می کند. چون نتایجی خوشایند و مطلوب برای خود فرد و اطرافیان او ایجاد نمی کند. دیگران شاید او را فرصت طلب و متظاهر بخوانند. البته دیگرانی که خود درگیر چنین آسیبی نیستند و از خودآگاهی برخوردارند. برای نداشتن تعارضات درونی با بیرونی، باید قدرت درک، فهم و تشخیص داشت. در جامعه ای که دوگانگی ارزشی، پلی جهت رسیدن به فرصت های حیاتی و لوکس شمرده می شود، ایمن ماندن از آثار آن بسیار دشوار است. فرصت حیاتی مانند داشتن شغل، مسکن و لوکس مانند داشتن یک پست مهم یا ویلایی شخصی یا یک اتومبیلی بسیار گران قیمت. ما بهترین زمان برای جامعه پذیری کودکان را در خانواده و مدرسه، با حاکمیت سطحی نگری های خطی یا مصلحتی خود از دست داده ایم و امروز درگیری ما با بازخوردهای آسیب دوگانگی ارزشی در سطح مدیریت خرد و کلان، روندی طبیعی و حاصل بی تفاوتی و بی برنامگی خود ماست.

درجات درگیری افراد به این آسیب اجتماعی در یک کار دولتی بسیار بیشتر و در عین حال متفاوت است. اوایل انقلاب بیشتر در بین جوانانی که قصد استخدام در یک شغل دولتی را داشتند جریان داشت. در آن دوران ظاهر افراد گویای باطن آنها نیز گردیده بود! و تشخیص واقعی و غیر واقعی بودن اعتقاد افراد با توجه به ظاهر آنها گاه دشوار و گاه ساده بود. به خاطر دارم که کارمندان اداره آموزش و پرورش می گفتند ما به خوبی می دانیم کدام یک از همکاران زن، چادری واقعی هستند و کدام یک صرفا به دلیل رعایت ملاحظات اداری، چادر سر کرده اند. یا گذاشتن ریش و داشتن تسبیح و انداختن پیراهن آقایان روی شلوارشان، به عنوان تظاهرات انقلابی شناخته می شد. البته مشاهده برخی از رفتارها متناسب با دین و فرهنگ هر جامعه، در آغاز هر انقلابی که ارزش های افراد و جامعه دچار تحول ناگهانی و شتابان می شود امری طبیعی است. افراد به نوعی به دنبال سازگاری خود با شرایط سیاسی جدید هستند، منتهی چون هر رفتاری حاصل هوش، معرفت، خردمندی و تجارب افراد هست، پس نتایج متفاوتی را به نمایش گذاشت.

می توان چنین نتیجه گرفت که یک فرد گاه ناخودآگاه در معرض عوارض و اثرات آسیب دوگانگی ارزشی قرار می گیرد و گاه آگاهانه هر چند جاهلانه! افرادی که برای رسیدن به مطامع و آمال خود، با طرح و برنامه ای از پیش اندیشیده شده، اقدام می کنند، کاملا آگاهانه در این وادی کج مدار قدم می گذارند اما آنان متوجه یک اصل نیستند که درگیری با چنین آسیبی به مرور، بر روح، روان و شخصیت آنان اثرات سویی می گذارد که بعد از دوره ای معین، قابل تفکیک و جداسازی از ذهن و رفتار شکل گرفته شده فرد مبتلا نیست. این افراد با امیال و تمایلات فردی، خود را در چنین گردابی اسیر می سازند که امکان و فرصت بازگشت از آن، سخت یا غیرممکن است.

در جامعه امروزی خود، مدیران ارشد بسیاری در این چند دهه داشته ایم که با فرو رفتن در قالبی خاص، به پستی حساس رسیده اند اما چون کارکرد شغلی آنان در تعارض با واقعیت شخصیتی آنان بوده است، سر از خیانت و اختلاس و ارتشا درآورده اند. نمایندگانی که علیرغم تلاش برای همرنگی با محیط، حین مدت نمایندگی یا پس از آن به عنوان خائن و جاسوس، اطلاعات مملکت را در اختیار گروه ها یا کسانی قرار دادند که دائم در حال نقشه ریزی علیه ایران بوده اند. برخی از ورزشکاران مدال آور و هنرمندان رسانه های جمعی نیز در پیرو همین داستان با انگیزه هایی مشابه اما با تفاوت هایی اندک چنین عمل کرده اند.
به طور مثال:
" فاطمه حقیقت جو" نماینده‌ محجبه‌ مجلس ششم که در آمریکا زندگی می‌کند، کشف حجاب کرد. او چند ماه پیش نیز اعلام کرده بود که پس از طلاق، به نوعی، ازدواج سفید کرده است. او گفته است:
" من، فاطمه حقیقت جو، اعلام می‌کنم در حمایت از حق انتخاب زنان و در محکومیت هر گونه [محدودیت] علیه زنانی که مخالف حجاب اجباری هستند که با نافرمانی مدنی و تحمل هزینه‌های سنگین در صدد رساندن صدای خود به مردم و مسئولان کشور هستند، روسری از سر خود بر می‌دارم. من مسلمانم و از سال ۱۳۸۴ که به آمریکا مهاجرت کرده‌ام به انتخاب شخصی خودم با روسری در محل کارم، میهمانی‌ها و گردهمایی‌ها حاضر شده‌ام، اما همواره مخالف اجبار حجاب بوده ام ".(1)

یا 19 نفوذی ایرانی خارج نشین را بشناسید/ از نماینده سابق مجلس تا وزیر؛ جمع همه جمع است. ( 2)

یک فرد چرا پس از مدت ها قرار گرفتن در موقعیتی خاص، از اهداف اصلی خود که نیّت اولیه حرکت او در این مسیر بوده است، منصرف و یا پشیمان می شود؟ دسترسی به منافع بیشتر، آزادی بیشتر، رهایی از شرایط موجود و یا رسیدن به ایده آل های گم گشته و......در هر یک از این موارد، رگه هایی از آسیب دوگانگی ارزشی را می توان یافت. او با بازی در صحنه نمایش زندگی، منِ واقعی خود را به کناری نهاده و به دنبال یک منِ جاه طلبِ قدرت طلب بوده است. او از گم گشتن در انبوه جمعیت یا همانندی با آنان، ناخرسند بوده است و در وجود او ندایی از تفاوت ویژگی ها و صلاحیت های او با سایرین، مدام زمزمه تغییری مصلحت آمیز را برای او داشته است. او تسلیم این سودای درونی خود شده است و در ظاهر و باطن امروزی او، هیچ اثری از نیّات یا تظاهرات هنگام ورودش به این وادی، باقی نمانده است.

دوگانگی ارزشی کدام گروه های شغلی برای بیشتر مردم قابل درک است؟
دوگانگی ارزشی برخی از مشاغل در سطح محدودی قابل شناخت است. هر چند این افراد از اثرات چنین آسیب اجتماعی در امان نیستند اما بیشتر تظاهرات رفتاری آنها در گروهی خاص نمایان می شود که از ما دور است. مثلا دوگانگی ارزشی نمایندگان مجلس یا برخی از سیاستمداران. اما دوگانگی ارزشی مجریان و گویندگان بخش های مختلف برنامه های تلویزیون یا هنرپیشه های سینما و تلویزیون و به قولی سلبریتی ها، بیشتر از همه افراد جامعه قابل مشاهده است. ممنوع التصویر کردن یک مجری یا هنرمند به دلیل کشف حجاب، هنگام سفر به کشوری بیگانه یا کاربرد کلماتی چون واژه رقص در یک برنامه زنده، نه تنها بازدارنده نیست بلکه بر تعداد چنین افراد می افزاید، تا حدی که مجموع آنها از تعداد انگشتان دست فرا رفته و به یک خط و ربطی هدفدار تبدیل می شود.

قضاوت در مورد آنها، شاید کاری درست نباشد. چون برای دست یافتن به این مهم، نوع ارزشگذاری ها، پیشداوری ها، باورها و اعتقادات هر یک از ما به طور متفاوت عمل خواهد کرد و قضاوت سطحی بدون شناخت نزدیک و حقیقی از یک فرد، از نظر اخلاقی صحیح نیست اما از سویی دیگر ما حق قضاوت داریم چون روابط اجتماعی در حال آسیب دیدن است و الگوهای رفتاری به وجود آمده حداقل برای کودکان و نوجوانان، طرحواره هایی نامناسب ایجاد می کنند. در چنین شرایطی اصولا ما در گرداب مجموع قضاوت های فضای مجازی نسبت به آنان مستحیل می گردیم و بدون تفکر و تأمل و مراجعه به اصول زندگی خود، همرنگ جماعت، ما نیز در باره موضوع نظر می دهیم. اما اصولا یک فردِ آگاه، خودِ واقعی خود را در خاصیت جمع مغرض یا سطحی نگر، گم نمی کند.

یک مجری یا گوینده برنامه های گوناگون تلویزیون، جلوی دوربین مجبور به پذیرش و رعایت یک شیوه نامه یا پروتکل شغلی است. قدرمسلم همه موارد مورد انتظار نظام سیاسی که از طریق قدرت رسانه قرار است به مردم القا و یا منتقل شود، مورد تأیید و باور آن فرد نیست. ظاهرا در کوتاه مدت اتفاق خاصی، نمی افتد یا بیان اطرافیان مبنی بر تغییرات ایجاد شده در رفتار فرد، قابل قبول او نیست. اما به تدریج و با توجه به میزان قابلیت های ذاتی و اکتسابی فرد، به طور عمیق یا سطحی اثرات تخریبی آسیب دوگانگی ارزشی در این مجری یا هنرمند نمایان می شود. نوع ظاهر و رفتار او در محیط کار با دورهمی های خویشاوندی متفاوت می گردد و فرد در تشخیص انتخاب نهایی این یا آن، درمانده می شود. گروهی شرایط آسیب دوگانگی ارزشی را با تمامی سماجت تحمل می کنند هر چند از خود بی خود می شوند. اما گروهی آستانه تحمل این بی هویتی یا تزلزل شخصیتی را ندارند پس چاره کار را در استعفا و دل کَندن از کار می یابند. در وجود برخی دیگر از افراد، اثرات این آسیب، آنچنان به تخریب شخصیتی او پرداخته است که کل فضای کشور را برای نفس کشیدن، مناسب نمی یابد و جلای وطن می کند. البته با یک ظاهر و هویتی جدید. نمی توان مطمئن شد که شرایط جدید او منطبق با روحیات و میل اصلی اوست و اثرات مخرّب این آسیب از تاروپود او زُدوده شده است. چون اثرات آسیب های اجتماعی در وجود یک فرد به سهولت حذف نمی شود.

سلبریتی ها چه کسانی هستند؟
هر فرد تأثیرگذار، مشهور و شناخته شده‌ای در عرصه سیاست، اقتصاد، علم و فرهنگ، سینما، موسیقی، ورزش، مدلینگ و.....می‌تواند یک سلبریتی محسوب شود. ستاره‌ها این سلبریتی شدن را مدیون رسانه‌ها هستند که آن‌ها را به مردم دنیا می‌شناسانند و البته رسانه‌ها هم از این راه برای خود و صاحبان صنعت و ثروت، درآمدزایی می‌کنند. سلبریتی ها علیرغم محبوبیت و شهرت اولیه خود در بین مردم، جامعه و فضای مجازی بعد از گذشت دوره ای خاص، با خلاهای بیشمار ارزشی و شخصیتی مواجه می شوند که از اشباع روانی به پوچی و نادیده شدن پرت می شوند.

برخی از آنان ره گم کرده خود را مستحیل شده در آثار منفی فرهنگ مقصد مهاجرت، می یابند و چنین افرادی در کشورهای بیگانه، کمتر در ابعاد مثبت زندگی گام می گذارند و یا چهره ای موفق می گردند. چون بر اساس مقتضیات شغلی، همیشه برای آنان تظاهرات رفتاری اهمیت داشته است. در واقع آنان تاوان سلبریتی شدن خود را با بهای سنگین بی هویتی می پردازند. گاه آنان افرادی بدون تابعیت یا بدون ملیت هستند. یعنی وضعیتی که در آن یک شخص هیچ نوع رابطه رسمی و شناخته شده‌ای با هیچ یک از دولت‌ها ندارد. تعدادی از این سلبریتی ها با طرد شدن اجباری یا ترجیحی از وطن خود، به چنین سرنوشتی محکوم می گردند. خودباختگی، آنان را در خلاء ارزشی سرگردان نگه می دارد.

وضعیت حقوقی افراد بدون تابعیت چگونه است؟
چون بحث به بدون ملیت یا تابعیت بودن برخی از افراد مبتلا به آسیب دوگانگی ارزشی کشانده شد، پس به اعلامیه جهانی حقوق بشر در این خصوص اشاره می کنم:
" بر پایه ماده‌ ۱۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر سازمان ملل متحد همه مردم حق دارند تابعیت داشته باشند و امکان محروم‌سازی خودسرانه هیچ کس از تابعیتش ممکن نیست. "حق برخورداری از تابعیت" در پیمان‌نامه‌ها و اسناد حقوق بشری بسیاری چون " میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی"، " کنوانسیون رفع هرگونه تبعیض علیه زنان" و " پیمان‌نامه حقوق کودک" اشاره شده‌ است. پیمان‌نامه وضعیت افراد بدون تابعیت مصوب ۱۹۵۴ در نیویورک مهم‌ترین سند قانونی در مورد این افراد است. در این پیمان‌نامه، علاوه بر تعریف رسمی " شخص بی‌تابعیت"، تلاش شده تا دولت‌های عضو، به رعایت یک‌سری حقوق و آزادی‌های پایه، موظف شوند. از جمله حقوق مهم تعریف شده در این سند بین‌المللی، آزادی مذهب (ماده‌ ۴)، حق طرح دعوا یا دسترسی به دادگاه‌های کشوری که افراد در آن زندگی می‌کنند (ماده ۱۶) و حق فرد بر مالکیت اموال و مصون بودن دارایی‌های شخصی او (ماده ۱۳) است. همچنین دولت‌های عضو موظف هستند در امور مربوط به حق کار و تأمین اجتماعی، با افراد بدون تابعیت، رفتاری مشابه با اتباع خود داشته باشند. همچنین اگر کسی به علت سلب تابعیت، بدون کشور شود دولت‌ها حق سلب تابعیت از او را نخواهند داشت." (3)

برای مصون ماندن از نتایج آسیب دوگانگی ارزشی باید چه کرد؟
برای رهایی از هر نوع آسیب اجتماعی خصوصا دوگانگی ارزشی، می باید در زندگی خود و در جامعه " اصول پایدار فرهنگی " داشته باشیم. حساسیت، تعهد و وفاداری ما نسبت به این اصول ارزشی، اخلاقی و اعتقادی باید تا حدی باشد که عدول از آن باعث رنجش و آزردگی ما و دیگران گردد.

اگر ارزش های گروهی ، از شفافیت و مقبولیت عمومی در جامعه و خصوصی در گروه برخوردار باشند هرگز بدین شکل نقض نمی گردند. البته یک اصل مهم دیگر در اینجا بسیار بدیهی است و آن این که ما در درونی کردن ارزش ها در دو نهاد مهم جامعه، هیچ تلاش مفید و مؤثری نداشته ایم.

ما بهترین زمان برای جامعه پذیری کودکان را در خانواده و مدرسه، با حاکمیت سطحی نگری های خطی یا مصلحتی خود از دست داده ایم و امروز درگیری ما با بازخوردهای آسیب دوگانگی ارزشی در سطح مدیریت خرد و کلان، روندی طبیعی و حاصل بی تفاوتی و بی برنامگی خود ماست.

رفتار یا روابط اجتماعی افراد نباید بازیچه آمال سیاسی گردد که ترکیب یا تظاهرات هدایت شده آن، بسیار پیچیده و خطرناک است. اگر قدری شفافیت در روابط اداری و حرفه ای وجود داشته باشد ما کمتر شاهد رفتار دوپهلو و غامض افراد می گردیم.

باید همه افراد جامعه خصوصا ساختار حاکمیتی کشور، به یک بازبینی و بازنگری در مجموع انتظارات و توقعات خود دست بزنند تا شاید مانع ترویج رفتارهای دوگانه یا دو قطبی در روابط خود گردند. باید قبول کرد که ساختار فرهنگی ما، بنیان های استواری جهت تکیه زدن و رسیدن به سر منزل مقصود را ندارد.
با رهاسازی امر آموزش و ترویج فرهنگ با تمامی عناصر آن، ما در واقع پیوند زنجیره ای روابط انسانی را از دست می دهیم. هیچ کشوری فقط در سایه پیشرفت های تکنولوژیک به ثبات قدرت و امنیت نرسیده است، آنان با پرداختن به آموزش و فرهنگ و همه گیر کردن آن در جامعه، به شرایط ایده آل امروز خود رسیده اند و گر نه ما نیز با مدرنیسم و پست مدرنیسم، قادر بودیم به موقعیتی ممتاز برسیم.

منابع :
1 ) انصاف نیوز. " فاطمه حقیقت جو " کشف حجاب کرد . 22 فروردین 1397.
2 ) خبرگزاری میزان . کد خبر: 100511 . 30 آبان 1394.
3 ) ویکی پدیا. دانشنامه آزاد. بدون تابعیت.

( کلیپ ویدئویی را مشاهده فرمایید )

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

گروه گزارش/

پس از مدت ها انتظار و اخبار مبهم و متناقض سرانجام هفدهم اسفند سال 99 لایحه رتبه‌بندی معلمان به تصویب هیأت وزیران رسید و 25 اسفند به مجلس شورای اسلامی رسید .

هنوز فرد و یا مقامی در مورد تعلل تقریبا ده ساله برای تصویب رتبه بندی معلمان شفاف سازی نکرده است .

آیا وزارت آموزش و پرورش برای تدوین طرح نهایی رتبه بندی معلمان از مراجع پژوهشی مانند پژوهشگاه مطالعات آموزش و پرورش و مراکز معتبر آموزشی – تحقیقاتی نظر کارشناسی خواسته است ؟

چرا وزارت آموزش و پرورش از ابتدا رتبه بندی معلمان را در قالب " لایحه " مطرح نکرد تا شکل قانونی پیدا کند ؟

این همه آزمون و خطا از برای چه بوده است ؟

علی کریمی فیروزجایی عضو هیأت رئیسه مجلس و عضو کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس در گفت‌ وگو با خبرگزاری فارس می گوید :

« از صاحب نظران حوزه آموزش و پرورش کشور و مخصوصاً تشکل‌های صنفی دعوت خواهیم کرد تا نظراتشان را درباره رتبه‌بندی به ما بگویند .

وی با بیان اینکه معلمان دغدغه نداشته باشند و ما دغدغه‌های آنان را در این طرح خواهیم دید، گفت: امیدواریم بتوانیم آنچه هدف این طرح است یعنی پویایی و نشاط را در کلاس‌های درس بیش از پیش ایجاد کنیم .

موضوع رتبه‌بندی را در کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس و در فراکسیون فرهنگیان مورد بررسی و تبادل نظر قرار می‌دهیم تا طرح پخته و قوی به صحن مجلس ببریم . »

در لایحه 10 ماده ای رتبه بندی معلمان جز برخی تعاریف و واژه ها چیز خاصی مشاهده نمی شود .

ماده 10 این لایحه بیان می کند :

« ماده ۱۰- آیین‌نامه اجرایی این قانون شامل ساختار اجرایی، نظام سنجش و ارزیابی، شرایط و ویژگی‌های هر رتبه و نحوه انجام کار و نظارت بر آن حداکثر ظرف سه ماه از تاریخ ابلاغ این قانون با پیشنهاد مشترک وزارت، سازمان برنامه و بودجه کشور و سازمان اداری و استخدامی کشور به تصویب هیأت وزیران می‌رسد . »

پیش تر ، « مدیر صدای معلم » بیان داشت : ( این جا )

« همچنان «مرجع ارزیاب» مورد توافق صف و ستاد در فرایند رتبه‌بندی و براساس امکانات و شرایط موجود غایب بزرگ است.

و اما سخن آخر در مورد مجری اصلی و مسئول در فرایند رتبه‌بندی معلمان است .

در این طرح و در سنجش صلاحیت آمده است: «فرایند مستمر گردآوری سازمان‌یافته اطلاعات، شواهد و مستندات مرتبط با شایستگی‌های کسب‌شده و نتایج عملکرد رقابتی معلم و بررسی آنها براساس سازوکارها، ملاک‎ها، معیارها و شاخص‌های مشخصی که توسط «هیأت‌های ممیزه موضوع بند «ک» این قانون تعیین و تصویب شده و توسط کانون‌های ارزیابی سنجیده می‎شود.»

این وضعیت پیش‌تر هم مطرح شده و ناکارآمدی حداقل در حوزه «متدلوژی» به اثبات رسیده است. نظارت بر کار معلمان و پایش کیفیت آموزش باید توسط «معلمان متخصص و کارآمد» در قالب تشکیلات تعریف‌شده مانند «سازمان نظام معلمی» صورت گیرد.

بی‌توجهی به این مسئله و استمرار نگاه اداری و آمرانه به قاعده اصلی آموزش، یعنی معلم و هویت حرفه‌ای او، نتیجه‌ای جز روزمرگی و سرخوردگی بیشتر نخواهد داشت . »

پیش تر « صدای معلم » در گزارشی نوشت : ( این جا )

« این اقدامات در حالی صورت می گیرد که هنوز از  طرح « سازمان نظام معلمی » که آخرین اقدامات کارشناسی برای نهایی کردن آن در زمان وزارت دانش آشتیانی صورت گرفته بود خبری نیست .

آخرین بار ؛ میرحمایت میرزاده سخنگوی کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس دهم 12 اردیبهشت 1399 گفته بود : ( این جا )

« برای برون رفت از این شرایط، تشکیل « سازمان نظام معلمی » ضرورت فوری امروز، و نیاز اساسی فرداست، سازمانی مشابه سازمان نظام مهندسی، پرستاری، کشاورزی و.... به شکل قانونی و شناسنامه دار جهت ایفای نقش جدی و عملیاتی در مراکز تصمیم سازی و تصمیم گیری که امیدوارم به زودی محقق گردد و با تفویض اختیار و تمرکززدایی برخی امور از وزارت آموزش و پرورش به این سازمان ایفای نقش اساسی نماید.

با احصای دقیق مطالبات و مشکلات، ارائه راهکارهایی قانونی و پیشنهاد طرح های کاربردی برای  چگونگی حل مشکلات از طریق یک کانال سازماندهی شده رسمی که از مدرسه تا مرکز در سطوح مختلف و با مشارکت و حضور موثر نمایندگان واقعی و کارشناس فرهنگیان طرحی نو در انداخته  شود- تا با توکل بر خدا امکان تحقق مسائل اولویت بندی شده با سخنگوی واحد و قانونی فرهنگیان میسر گردد .

شایان ذکر است دراین راستا گام مهم در مجلس دهم با تهیه (طرح تشکیل سازمان نظام معلمی جمهوری اسلامی ایران) برداشته شده است که در نوبت بررسی  و اعلام نظر کمیسیون های تخصصی اجتماعی، آموزش تحقیقات و فناوری، اقتصادی، امنیت ملی و سیاست خارجی، برنامه و بودجه و محاسبات، امور داخلی کشور و شوراها، قضایی و حقوقی می باشدکه امیدوارم به زودی در صحن علنی مجلس شورای اسلامی تصویب و با تایید شورای محترم نگهبان نهایی شود. » 

داود محمدی عضو کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس شورای اسلامی در نشست علنی سه شنبه،3 دی ماه مجلس شورای اسلامی در جمع خبرنگاران با اشاره به تدوین طرح سازمان نظام معلمی گفت : ( این جا )

« در نامه‌ای به معاونت حقوقی مجلس شورای اسلامی خواستار کار کارشناسی روی این طرح شدیم که نهایتا پس از چند روز کار کارشناسی این طرح از سوی معاونت حقوقی تحویل ما شد.

نماینده مردم تهران، ری، شمیرانات، اسلامشهر و پردیس در مجلس شورای اسلامی با اشاره به این که کارشناسان معاونت حقوقی مجلس شورای اسلامی ایرادات این طرح را برطرف کردند، بیان کرد: تغییراتی در محتوای این طرح ایجاد نشده ولی در برخی مواد این طرح وظایفی که برای این سازمان در نظر گرفته شده بود با برخی نهادها تلاقی پیدا می کرد که راه کارهایی برای حل این موضوع در نظر گرفته شد. همچنان «مرجع ارزیاب» مورد توافق صف و ستاد در فرایند رتبه‌بندی و براساس امکانات و شرایط موجود غایب بزرگ است.

وی با اشاره به این که سازمان نظام معلمی پیگیر مسائل معلمان خواهد بود، افزود: اگر این سازمان تشکیل شود در حل مشکلات معلمان تاثیر گذار خواهد بود، حرمت معلم حفظ می شود و شان و جایگاه معلم ارتقا می یابد.

 اگر این سازمان تشکیل شود، سازمان نظام معلمی می تواند به یک نهاد بین المللی با جایگاه قانونی تبدیل شود که می تواند ارتباط میان معلمان در دنیا پیدا کند.

با تشکیل این سازمان انجمن های علمی در مدارس تشکیل می‌شود و بسیاری از مشکلات اخلاقی در مدارس کاهش می یابد. »

پرسش « صدای معلم » از کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس و نیز فراکسیون فرهنگیان آن است که چرا تکلیف " سازمان نظام معلمی "  را مشخص و شفاف نمی کند ؟

پایان گزارش/

تهران

گروه گزارش/

امروز شنبه 14 فروردین 1400 است . مدارس در ایران 408 روز است که در " تعطیلی " به سر می برند .

علی رغم تبلیغات و سخنان غیرواقعی و حتی توام با " توهم " مسئولان وزارت آموزش و پرورش مبنی بر آن که " آموزش هیچ گاه تعطیل نمی شود " ؛ اما واقعیات و آمارها چیزهای دیگری را نشان می دهند .

« ایرج حریرچی » معاون کل وزیر بهداشت در یک برنامه تلویزیونی خبر از ورود قطعی کشور به موج چهارم کرونا می دهد . ( این جا )

سخنگوی وزارت بهداشت از سه رقمی شدن آمار جان باختگان کرونا بر اثر کرونا خبر می دهد و همه این ها در حالی است که  مدت هاست همه جا باز است و فعالیت های روزمره و اقتصادی در جریان هستند، مراسم مذهبی و ملی کماکان برگزار می شوند و مسافرت های تفریحی و جمعی به اقصی نقاط کشور با شدت بسیار بیشتری جریان یافته اما مدارس و دانشگاه ها همچنان در تعطیلی به سر می برند . امانول مکرون رئیس جمهور فرانسه ، هفته ی پیش ضن پذیرش ارتکاب اشتباهاتی در جریان مدیریت بحران همه گیری ویروس کرونا ؛ باز نگه داشتن مدارس از زمان آغاز سال تحصیلی جاری تاکنون را یکی از موفقیت های دولت خود بر می شمرد اما در کشور کسی در مورد بروز اشتباهات و شکست برنامه ها پاسخ گو نیست .

بهروز محبی نماینده مجلس یازدهم در گفت‌وگو با ایلنا اظهار می دارد :

 « در ابتدا این نکته مهم را باید متذکر شوم که آمار ترک تحصیلی در برخی از شهرستان‌های کشور ۳۰ تا ۴۰ درصد است. علاوه بر این زیرساخت‌های مناسب جهت استفاده از نرم‌افزار شاد و فضای اینترنتی برای آموزش مجازی در برخی نقاط دوردست و شهرستان‌ها آماده نبود، از این رو متاسفانه عده زیادی از دانش آموزان فرصت تحصیل را از دست دادند که مساله حائز اهمیتی است .

در حوزه ما که شش شهرستان و یک منطقه ۵ هزار کیلومتر مربعی داریم، متاسفانه شرایط به همین ترتیب است و دانش آموزان ما شرایط بسیار سختی را می‌گذرانند. بنابراین ارتباط خیلی خوبی بین معلمان و دانش آموزان برقرار نشد . »

هنوز هیچ مقام رسمی در درون و بیرون وزارت آموزش و پرورش به گزارش های انتقادی صدای معلم در مورد عواقب و نتایج ناگوار و زیان بار تعطیلی مدارس پاسخی ارائه نکرده است .

مسئولان و مقامات وزارت آموزش و پرورش با فرافکنی مسئولیت های حرفه ای و شغلی خویش ، علت تعطیلی مدارس را به " ستاد ملی مقابله با کرونا " حواله می کنند .

از آخرین نشست رسانه ای با خبرنگاران که توسط وزارت آموزش و پرورش برگزار شده است نزدیک به دو ماه است که می گذرد . ( این جا )

و این در حالی است که با وجود مصوبه همان ستاد ملی مقابله با کرونا ( مصوبه چهل و چهارمین جلسه ستاد ملی مدیریت کرونا در ۲۴ آبان ۹۹ ) در مورد مجاز بودن برگزاری جلسات در شهرهای قرمز تا سقف ۱۵ نفر با رعایت بقیه پروتکل ها ، وزارت آموزش و پرورش بر خلاف قانون عمل می کند و وقعی به انتقادها نمی نهد .

مسئولان وعده داده اند که سال تحصیلی آینده به صورت حضوری بازگشایی خواهند شد . هر چند اعتماد به سخنان مسئولان و مقامات با توجه به تناقض گویی ها و خلف وعده ها بسیار کم رنگ شده است اما پذیرش بازه زمانی 6 ماهه برای تحقق این وعده با توجه به عوارض زیان بار تعطیلی مدارس مانند ترک تحصیل ، افت تحصیل ، به خطر افتادن بهداشت روان ، کودکان کار ، کودک همسری و... به هیچ وجه منطقی و عقلانی نیست .

امانول مکرون رئیس جمهور فرانسه ، هفته ی پیش ضمن پذیرش ارتکاب اشتباهاتی در جریان مدیریت بحران همه گیری ویروس کرونا ؛ باز نگه داشتن مدارس از زمان آغاز سال تحصیلی جاری تاکنون را یکی از موفقیت های دولت خود بر می شمرد ( این جا ) ؛ اما در  این کشور کسی در مورد بروز اشتباهات و شکست برنامه ها پاسخ گو نیست .

نظام آموزشی را دریابید !

فردا دیر است !

***

 اولین جلسه شورای معاونین در سال جدید : ( این جا )

پایان گزارش/