پروژه‌ی کوثر فرهنگیان پاکدشت در آستانه ۲۰ سالگی خود قرار دارد.
پروژهای که تقریباً دو دهه پیش با واگذاری ۱۰۵۹ قطعه زمین به اعضای تعاونی مسکن فرهنگیان پاکدشت و اعضای تعاونی مسکن دادگستری این شهرستان کلید خورده و با توجه به پیش‌بینی احداث ۳ واحد مسکونی بر روی هر قطعه، قرار بوده به تدریج بالغ بر ۱۰ هزار نفر جمعیت را در خود جای دهد.
اما کسانی که از سال ۱۳۸۱ (تقریباً دو دهه پیش) در این پروژه سرمایه‌گذاری کرده‌اند، هنوز هم با اما و اگرهایی مواجه‌اند که حق احداث خانه بر روی زمین‌های‌شان را از آنها سلب کرده و رویای خانه‌دار شدن را به کابوسی ناتمام برای‌شان تبدیل نموده است.
از میان ۱۰۵۹ عضو این پروژه، بالغ بر ۷۵۰ نفرشان فرهنگی هستند که بعضی از آنها سال‌هاست بازنشست شده و از دردسرهای دوران اشتغال آزاد گشته‌اند اما از کابوس نابودی سرمایه‌ی‌شان در این پروژه رها نشده‌اند. بعضی‌ها حتی در میانه‌ی این انتظار ۱۹ ساله چهره در نقاب خاک کشیده‌اند و آرزوی خانه‌دار شدن در این پروژه را به گور برده‌اند. بعضی‌ها ۱۹ سال پیش به فرزندان خردسال خود امیدِ خانه‌دار شدن در این پروژه را داده‌اند اما هنوز هم در دوران ۲۰-۳۰ سالگی آنان خانه به دوش‌اند.
بعضی‌ها می‌گویند اگر در طول این ۱۹ سال، تعلل و سهل انگاری و سنگ‌اندازی افراد و ادارات مختلف نبود، سرپناهی در این شهرک رویایی‌شان برای جوانان دم بخت خود می‌ساختند و آنها را روانه‌ی خانه‌های استیجاری نمی‌کردند.
بعضی‌ها هر روز چشم به راهِ نگاه مثبتی از سوی مسئولین مربوطه بوده و هستند که به احیای زمین‌شان در این پروژه کمک کند تا آن را بفروشند و برای دختران‌شان جهیزیه تهیه کنند...
اما کُندی و تعلل و اما و اگر و برخورد سلیقه‌ای و ابهامات قانونی و ناهماهنگی بین ادارات و سنگ‌اندازی‌های ناخواسته‌ی برخی افراد و... باعث دو دهه فرصت سوزی در این پروژه شده و در طول این دو دهه -که معادل دو سوم حیات خدمتی یک کارمند و تقریباً برابر با یک سوم عمر طبیعی یک شهروند ایرانی‌ست- چیزی جز یأس و ناامیدی و فسردگی و فرسودگی برای اعضای شوربخت این تعاونی به بار نیاورده است.
لازم به ذکر است که عملیات اجرایی این پروژه ۱۹ سال پیش بر روی زمینی به مساحت ۵۸ هکتار شروع و با طی مراحل قانونی و اقدامات فنی و تشریفات اداری در قطعات ۲۰۰ متری به اعضای تعاونی واگذار و ارزش ریالی آن به قیمت روز از آنان دریافت شده است. این زمین وسیع که ۱۹ سال است به شهرک کوثر نیز معروف است، در شمال شهر پاکدشت و متصل به محدوده‌ی قانونی شهر و در حریم شهر واقع شده است و سالها قبل از تفکیک و واگذاری نیز به دلیل فقدان آب، غیرقابل کشت بوده و مناسب‌ترین و اقتصادی‌ترین وجه کاربری آن، کاربری مسکونی بوده که این امر، به تایید تمام دوایر و سازمانهای مربوطه نیز رسیده است.
نکته‌ی قابل توجه اینکه؛ این پروژه از نظر بسترسازی و طراحی شهری بهترین در پاکدشت است و می‌توان گفت که طراحان اولیه‌ی این پروژه، با نهایت دقت و با کمال ظرافت و آینده‌نگری به طراحی این شهرک مبادرت کرده‌اند؛ اختصاص معابر عریض و فراخ که یکی از شاخصه‌های اساسی شهرک‌سازی مدرن محسوب می‌شود، در اینجا رعایت شده است. طوری که هیچ کوچه و خیابانی در آن نتوان یافت که پهنایش کمتر از ۱۲ متر باشد. همه‌ی کوچه‌ها و خیابانهای این شهرک ۱۲، ۱۴، ۱۶، ۱۸، ۲۰ و ۳۰ متری‌اند. لذا به جرأت می‌توان گفت که به لحاظ تخصیص سهم سرانه‌ی معابر عمومی، در میان تمام شهرک‌های پاکدشت ممتاز است. فضای سبزی وسیع و فراگیر نیز در ضلع شمالی این پروژه در نظر گرفته شده است که تنیدگی فضای سبز با فضای مسکونی را نوید می‌دهد و نشان می‌دهد که بافت ارگانیک این شهرک از همان ابتدا مدّ نظر طراحان بوده و اصول اولیه‌ی آن رعایت شده است. در حالی که در بعضی از کشورهای مدرن جهان حتی در مدت یک هفته شهرکی با تمام امکانات ساخته می‌شود، چرا باید فرایند مکاتبات در ایران ۱۹ سال به طول انجامد؟ چرا پاسخ به یک نامه یا تهیه‌ی یک گزارش فنی یک ماه، دو ماه، چهار ماه و حتی بیشتر طول بکشد؟
نکته‌ی دیگر اینکه؛ تمام کوچه‌ها و خیابانهای این شهرک بزرگ جدول‌گذاری و کف‌سازی شده است که مسلماً هزینه‌های مربوط به این خدمات نیز ۱۹ سال پیش و طی این دو دهه از جیب اعضای تعاونی مسکن فرهنگیان تأمین شده است. حتی بخشی از هزینه‌های تأمین آب شرب برای این شهرک نیز بر اساس بند ۵ صفحه ۲ سند موقت از اعضای تعاونی دریافت شده است.
گفتنی‌ست که بالاخره بعد از این همه فراز و نشیب و دوندگی و یأس و امید و انتظار، در سال ۱۳۹۹ صدور جواز ساخت برای چندین ماه بلامانع بود و هیچ مشکلی از نظر صدور پروانه ساخت وجود نداشت و حتی تعدادی از مالکان نیز موفق به دریافت جواز ساخت شدند و تعداد معدودی از آنها حتی اقدام به احداث بنا نمودند.
اما در سال ۱۴۰۰ در حالی که فروش انشعاب آب به مالکان زمین در این شهرک طبق قرارداد مابین شرکت تعاونی و شرکت آبفا در حال انجام است، دوباره وضع مقررات منع صدور جواز ساخت از سوی شهرداری، امید مالکان زمین در این شهرک را تبدیل به یاس کرده است!
بد نیست این ماجرا را با چند سوال ساده از مسئولین محترم به پایان ببریم؛
- در مدت این ۱۹ سال که سرمایه‌ی این فرهنگیان عزیز با انواع "اما و اگرها" و اِشکال تراشی‌ها و عدم شفافیت‌ها و اهمال‌کاری‌ها و کُندی کار مسئولین و عدم هماهنگی بین سازمان‌ها و... توقیف شده است، دنیا چه تحولاتی به خود دیده است؟
-در مدت این ۱۹ سال که سرمایه‌ی ۱۰۵۹ خانواده در این پروژه معطل مانده، چه تعداد شهرک در ایران و جهان ساخته شده است؟
در مدت این ۱۹ سال که سرمایه‌ی این شهروندان در این پروژه راکد و بلاتکلیف مانده است، قیمت مصالح ساختمانی چند برابر شده است؟ قیمت زمین و مسکن چطور؟
در حالی که در بعضی از کشورهای مدرن جهان حتی در مدت یک هفته شهرکی با تمام امکانات ساخته می‌شود، چرا باید فرایند مکاتبات در ایران ۱۹ سال به طول انجامد؟ چرا پاسخ به یک نامه یا تهیه‌ی یک گزارش فنی یک ماه، دو ماه، چهار ماه و حتی بیشتر طول بکشد؟
- عمر تلف شده‌ی مالکان زمین در این انتظار ۱۹ ساله را به چه قیمتی می‌توان احیا نمود؟
بالاخره آیا امیدی به خانه‌دار شدن مالکان زمین در پروژه کوثر بعد از دو دهه انتظار وجود دارد؟
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان