در اینکه قانون، ضامن سلامت و بقای جامعه است شکی نیست. و در اینکه اجرای دقیق و موبه‌موی قوانین نقش مهمی در حفظ منافع عمومی و استیفای حقوق خصوصی افراد دارد نیز حرفی نیست. اما باید توجه داشت که بسیاری از قوانین معمولاً در فضایی تئوریزه شده و اغلب در پی بروز نقص و نارسایی و بحران و تحت تأثیر شرایط اضطراری و جوّ روانی ناشی از حوادث و اتفاقات و مشکلات و بحران‌ها و یا در فضایی آرمانی و مملوّ از ایده‌آل‌های ذهنی و گاهی هم فرسنگ‌ها دور از واقعیت‌های عینی، در قالب واژه‌ها و اصطلاحات و عبارات کلیشه‌ایِ سفت و سخت و جدی و انعطاف‌ناپذیر منعقد می‌گردند و علیرغم محکم و متقن و منطقی بودن‌شان‌، گاهاً نمی‌توانند مفیدِ مطلق باشند. چه بسا بعضی مواقع، توقف بر سر برخی واژه‌ها و اصطلاحات و عبارات حقوقی مندرج در متن قانون و اصرار بر اجرای موبه‌موی آنها نه تنها منتج به خیر و فایده نمی‌شود بلکه ممکن است به خسارت و شرارت و خشونت نیز ختم گردد.

اینجا یکی از راههای پیشگیری از منتهی شدن قوانین و مقررات حقوقی به خسارت و شرارت و خشونت، توجه به باید و نبایدهای اخلاقیِ انسان دوستانه و وضع تبصره‌های اخلاقی تعدیل کننده و دلسوزانه متناسب با شرایط تاریخی و جغرافیایی‌ست. در واقع، آنچه یک قانون محکم و متقن و منطقی را مضرّ و منحط می‌کند، گره زدن آن به کلمات و اصطلاحات و عباراتِ کلیشه‌ای و باورهای دگم و جزمی و خشک و مقدس و نامنعطفِ متکی به آن عبارات است. اما همواره در هر عرصه‌ای راه‌هایی برای نجات از دام جزمیّت و خشک‌اندیشی وجود دارد؛ راههایی که در پرتو اندیشه‌‌های سیال و اذهانِ رها از زنجیرِ واژه‌ها و ترکیبات و عبارات ساخته می‌شوند و با استعانت از خرَد جمعی‌ و نگاه‌های واقع‌بین، صاف و هموار می‌گردند. چنین راههایی هم به خروج از بن‌بست‌ها و حفظ شأن و اعتبار و آبروی قانون و اعتلای آن می‌انجامند و هم منافع معقولِ افراد و جامعه را تأمین می‌کنند. مهم است بدانیم که برای نیل به چنین دستاورد درخشانی اصلاً لازم نیست دیواری فرو بریزد و ساختاری درهم بشکند فقط کافی‌ست مجریان قوانین، جهان‌بینی خود را کمی فراتر از حصار قالب‌ها و کلیشه‌ها گسترش دهند.

مثلاً جایی که زمین لغزیده و جاده را مسدود کرده است، عبور و مرور از روی خط ممتد و حتی حرکت در مسیر مخالف، مجاز شمرده می‌شود. در چنین شرایط خاصی، این عقل سلیم و اندیشه‌ی سیال و نگاه واقع‌بینانه و تبصره‌ی اخلاقی خیرخواهانه است که قانون منع عبور از خط ممتد را استثنائاً نادیده می‌گیرد تا بحرانی دیگر بر بحران موجود افزوده نشود. حال تصور کنیم که مأمور پلیسِ حاضر در محل، به هیچ‌وجه از اجرای قانون و مقررات مندرج در کتاب آیین‌نامه‌ی راهنمایی و رانندگی کوتاه نیاید و در چنین شرایط بغرنجی عبور از خط ممتد را نقض قانون قلمداد کند ، در آن حالت هر چند آن پلیسِ قانون‌مند بر اجرای دقیق قانون پافشاری کرده، اما با آن قانون‌مندی نابه جای خود، هرج و مرج بزرگتری درست کرده و عسر و حرَج بیشتری را برای عابران پدید آورده است.

توقیف یک خودرو در یک کوره‌راهِ بی‌عبور که راننده‌ی آن تند می‌راند تا بدون فوت وقت، داروی حیات بخشی را به بیماری در ده‌کوره‌ای برساند نیز یکی از موارد اسراف در مصرف قانون و استفاده‌ی خرابکارانه از قانون است. جرم انگاری سرعت زیادِ آن راننده‌ در آن کوره‌راهِ بی‌عبور و در آن شرایط اضطراری و مبادرت به توقیف اتومبیل وی با برچسبِ سرعت غیرمجاز بدون توجه به نقش نجات‌بخش او در آن رویداد، در واقع نوعی زیاده‌روی در اعمال قانون و تشدید بحران و تهدید جان بیمار است نه چیز دیگر.

لذا گاهی به کارگیری اندیشه‌ی سیال و افزودن تبصره‌های اخلاقی در ذیل مواد قانونی و محاسبه‌‌ی سود و زیان ناشی از اجرای موبه‌موی دستورات مندرج در متن قوانین و انعطاف در اعمال مقررات متناسب با ویژگی‌های جغرافیایی و شرایط زمانی و مکانی، به اندازه‌ی خود قوانین و مقررات، در حفظ منافع عمومی و خصوصی افراد و تأمین خیر و صلاح و آسایش و آرامش و امنیت جامعه اهمیت پیدا می‌کند. به عبارت دیگر، توجه به زمینه و زمان و مکان رویدادها و امعان نظر در اعمال قوانین و تخفیف و انعطاف در اجرای فرامین، نه تنها نقص و کاستی به همراه نخواهد داشت، بلکه موجب تکوین و تکمیل قوانین و مقررات و زیبایی خروجی‌ آنها نیز خواهد شد. و باز به عبارتی دیگر، توجه به تاریخ و جغرافیای رخدادها و دیدن بایدها و نبایدهای اخلاقی در کنار قرائت حقوقی‌ از قوانین، نه تنها نقض قانون و فرامین قانونی و رفتار فراقانونی نیست، بلکه رفتاری هوشمندانه و انسان‌دوستانه برای رفع محدودیت‌های قانون و افزایش محبوبیت فرمان‌های قانونی‌ و ترفیع جایگاه قانون است.

سرگذشت شهرک کوثر فرهنگیان پاکدشت نمود بارزی از حاکمیّت دگماتیسم قانون، و مالکان زمین در این شهرک، مصداق‌های روشنی از قربانیان مدیریت لَخت و ایستا و جزم‌اندیش و مطلق‌گرا و درمانده در کشور است.

این شهرک، مشتمل بر ۱۰۵۹ قطعه زمین مسکونی است که در زمینی به وسعت ۵۸ هکتار در ضلع شمالی شهر پاکدشت جانمایی شده و به طور یکپارچه به محدوده‌ی قانونی شهر متصل است و کاملاً در حریم شهر واقع شده است. لذا ایجاد خدمات زیربنایی از قبیل آب و برق و گاز و مخابرات و... هیچ هزینه‌ی اضافی ناشی از مسافت نداشته و از این نظر نیز یکی از مناسب‌ترین نقاط شهرستان برای تولید مسکن و کاهش فشار کمبود مسکن است.

این شهرک، در صورت مدیریت صحیح مسئولین محلی و استانی، می‌توانست در طی ۲۰ سال گذشته بالغ بر ۳۰۰۰ خانواده و بیش از ده هزار نفر را در خود جای دهد و بخشی از فشار بار جمعیت رو به افزایش شهر پاکدشت -که پذیرای سرریز جمعیت پایتخت و خیل عظیم خانواده‌های جویای کار از اقصی نقاط کشور است- را بر دوش بکشد. اما متأسفانه در این دو دهه، صدور جواز ساخت به طور پیوسته به دلایل نامعلوم به امروز و فردا موکول شده و مالکان زمین در این شهرک را از ابتدایی‌ترین حق خود که همانا ساختن سرپناه بر روی ملک قانونی خود است، محروم کرده است.

ناگفته پیداست که گردش ۲۰ ساله و بی‌حاصلِ مکاتبات اداری با تکرارِ اصطلاحات و عبارات کلیشه‌ای مندرج در متن قانون، علاوه بر اینکه سرمایه‌ی ناچیز فرهنگیان در این شهرک را معطل و راکد نگه‌ داشته، بلکه عمری به درازای دو دهه را از این عزیزان ستانده و فرصت صاحب‌خانه شدن و زندگی در چاردیواریِ خویشتن را نیز سوزانده است. این است که، صبر و بردباری و امیدواری و گله‌گذاری ۲۰ ساله‌ی‌شان، اینک به اعتراض و خشم و نفرت و عصبانیت تبدیل شده که هر آن ممکن است به شکل‌ بحرانی بزرگ تجلی نماید.برای نیل به چنین دستاورد درخشانی اصلاً لازم نیست دیواری فرو بریزد و ساختاری درهم بشکند فقط کافی‌ست مجریان قوانین، جهان‌بینی خود را کمی فراتر از حصار قالب‌ها و کلیشه‌ها گسترش دهند.

شایان ذکر است که مسئولین محلی تاکنون در مورد موانع صدور جواز ساخت، هیچ پاسخ شفاف و روشنی به مالکان زمین در این شهرک نداده‌اند و حاضر به شفاف‌سازی در این خصوص نشده‌اند. اما خبرهای نه چندان موثقی، حاکی از این است که حدود پنج هکتار از اراضی ۵۸ هکتاری شهرک در نوار شمالی آن طبق قانون منع خرید و فروش اراضی کشاورزی بعد از سال ۸۱، مشکل الحاق داشته و همین موضوع، کل پروژه را تحت تأثیر قرار داده است. اما کسانی که از نزدیک ارتباط فیزیکی و واقعی و ارگانیک با این محیط دارند، معتقدند که این قانون در مورد این نقطه از شهر پاکدشت نمی‌تواند موضوعیت داشته باشد؛ چرا که زمین مزبور اولاً سالها قبل از تفکیک و واگذاری، خشک و بایر و لم‌یزرع بوده و ثانیاً به طور یکپارچه در حریم شهر و متصل به محدوده‌ی قانونی آن واقع شده است. پس؛ آنچه موجب طرح این مسئله و معطلی ۲۰ ساله‌ی این پروژه شده، قرائت خشکِ حقوقی از قانون مزبور و جای خالی تحلیل‌ واقع‌بینانه و تصمیم خیرخواهانه‌ و نگاه اخلاقی سهل‌گیرانه و دلسوزانه است. به عبارت دیگر، ظاهراً برخی از مسئولان در ادارات و سازمان‌ها، با توقف بر سر واژه‌ها و عبارات و اصطلاحات آرمانی و ذهنی مندرج در متن قانون، با الحاق قسمت ناچیزی از پهنه‌ی ۵۸ هکتاری این پروژه -که به سختی به پنج هکتار می‌رسد- مخالفت کرده و با همین نگاه یک بعدی و جامد و نامنعطف خود سالهاست که مانع صدور مجوز ساخت و عامل توقف کل پروژه‌ و باعث بلاتکلیفی و سرگردانی بیش از ۱۰۰۰ خانواده شده‌اند!

بنا بر آنچه گفته شد، نظر مسئولین محترم را به نکات زیر جلب می‌نماید:

۱) زمین ۵۸ هکتاری شهرک کوثر فرهنگیان پاکدشت اولاً به طور یکپارچه به محدوده‌ی قانونی شهر متصل است و در حریم شهر واقع شده است. ثانیاً سالها قبل از تفکیک و واگذاری به اعضای تعاونی به دلیل فقدان آب، خشک و لم‌یزرع بوده است. پس؛ حقیقتاً به غیر از کاربری مسکونی، کاربری دیگری برایش قابل تصور نبوده و نیست.

۲) با توجه به موقعیت مکانی و ویژگیهای جغرافیایی این شهرک، نه با استمرار بلاتکلیفی و آوارگی مالکان، سودی عاید مملکت خواهد شد و نه با رفع موانع موجود و صدور جواز ساخت، حقی از دولت و ملت ضایع خواهد شد. بلکه تداوم وضع موجود فقط و فقط عمر و سرمایه‌ی مالکان زمین در این شهرک را که جزو شهروندان فاقد مسکن هستند، تباه خواهد کرد.

۳) انتظار می‌رود مسئولین محترم با توجه به ضرر و زیانی که مالکان زمین در این شهرک در این انتظار ۲۰ ساله متحمل شده‌اند، یک "تبصره‌ی اخلاقیِ انسان دوستانه" زیر قانون‌ موجود اضافه نمایند و از جزم‌گرایی و قرائت خشک حقوقی قانون بپرهیزند و با جواب منفی خود، مشکلی بر مشکلات عدیده‌ی این قشر زحمتکش در این سالهای سخت اقتصادی نیفزایند.

۴) با توجه به آخرین بررسی‌ها، ۸۹ درصد فقرای جامعه، شاغل یا بازنشسته‌ هستند. یعنی حقوق و مستمری این عزیزان برای گذران زندگی‌شان کافی نیست. پر واضح است که اغلب مالکان زمین در پر‌وژه‌ی کوثر فرهنگیان، یا فرهنگیِ شاغل هستند و یا فرهنگیِ بازنشسته. لذا از دولتمردان انتظار می‌رود ملک این عزیزان را، بیش از این توقیف نکنند و اوضاع زندگی‌شان را در این بحران‌های متعدد کرونایی و خشکسالی و تورم و گرانی، بحرانی‌تر نکنند‌.

۵) مسئولین محترم استانی که با صدور جواز ساخت برای این زمین‌ها مخالف‌اند، احتمالاً هیچ ارتباط فیزیکی و واقعی با این محیط نداشته و شرایط مکانی و موقعیت جغرافیایی اینجا را از نزدیک ندیده‌اند و قضاوت و تصمیم‌شان صرفاً بر مبنای مشاهدات روی نقشه است. لذا لازم است قدم رنجه فرمایند و بر سر این زمین‌ها و در جمع مالکان حضور یابند و واقعیت را به چشم خود ببینند تا شاید با نگاه واقع‌بینانه و کریمانه‌ی خود به نابسامانی ۲۰ ساله‌ی ۱۰۵۹ خانواده پایان دهند.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

ویروس کرونا بعد از گذشت یک سال و نیم همه دنیا را تحت تأثیر خود قرار داده و با تغییر شکل و جهش های مختلف ژنیتیکی خود، مشکلات و بحران های زیادی را برای ساکنین کره خاکی باعث شده است. شیوع و گسترش سریع این ویروس، زندگی روزمره همه مردم را در اقصی نقاط جهان به چالش کشیده و با تعطیلی مدارس، دانشگاه ها، مراکز خرید، بانک ها، ادارات و سایر تجمعات، گردهمایی ها و مراسمات مذهبی، به یکباره مشکلات زیادی را به وجود آورده است.

در بسیاری از کشورهای پیشرفته و اروپایی نیز آمادگی های لازم برای رویارویی با این مهمان ناخوانده وجود نداشت و امکانات و تجهیزات بهداشتی ازجمله ماسک، محلول ضد عفونی کننده، الکل، دستکش، شوینده ها و .... به اندازه کافی موجود نبود و در برخی موارد با غارت فروشگاه ها همراه شد.

در این دوران برخی از خانواده ها عزیزان خود را به علت کرونا از دست دادند و عده ی کثیری هم درگیر این بیماری شدند و سختی های زیادی را تحمل کردند، کادر درمان به عنوان مدافعان سلامت ایثار گری های فراوانی را برای مردم انجام دادند .

کلاس های حضوری در مدارس و دانشگاه ها تعطیل شد و آموزش های غیر حضوری جایگزین آنها گردید . بسیاری از فعالیت های فرهنگی - اجتماعی و مراسمات مذهبی به فراموشی سپرده شد و بسیاری از مشاغل مانند رستوران ها ، هتل ها و مراکز فروش تعطیل شدند و عده زیادی هم از کار بیکار شده و تمام مراسم، جشن ها و مناسبت ها لغو گردید.

اما با وجود همه این مصیبت ها و گرفتاری ها در دوران کرونا تجارب ارزنده ای به دست آمد و بسیاری از فرهنگ های غلط و منسوخ گذشته بالاجبار اصلاح شدند و سبک های جدیدی از زندگی شکل گرفت.

امید است که در آینده نیز این رویه ها و سبک های جدید که آسایش، آرامش و کاهش هزینه ها را به دنبال دارند، ادامه یابد.

برخی از اقداماتی که در دوران اپیدمی کرونا در کشور ایران باعث اصلاح رویه ها و فرهنگ های غلط و تغییر سبک زندگی شد:

*  آموزش های غیر حضوری در مدارس و دانشگاه¬ها نشان داند که می¬توان بسیاری از درس های عمومی و غیر تخصصی را به صورت مجازی و حتی بهتر از کلاس های حضوری آموزش داد. با ادامه آموزش ها به صورت ترکیبی(حضوری + غیر¬حضوری) در دوران پساکرونا می توان هزینه ها را برای دولت و خانواده ها کاهش داد. بسیاری از ساختمان ها و فضاهای آموزشی و برخی از نیروها مشغول به کار در مدارس و دانشگاه ها در صورت آموزش مجازی مازاد خواهند بود که می توان از آنها استفاده بهینه نمود.

*  با حذف مراسم ترحیم ( ختم، هفتم و چهلم ) و کاهش هزینه های هنگفت در برگزاری این جلسات از قبیل پذیرایی مدعوین، خرید تاج گل، نصب بنرهای تسلیت و.... صرفه جویی در وقت مردم و کاهش رفت و آمد ها در دوران کرونا، بسیاری از مردم اعلام رضایت کردند و با حذف مراسم سنگین و پر هزینه موافق هستند. برگزاری مراسم ترحیم به صورت گسترده با هزینه های بالا نه سفارش دین مبین اسلام است و نه ثوابی برای متوفی دارد، فقط باعث افزایش هزینه ها و ایجاد مزاحمت برای شرکت کنندگان می شود و بیشتر جنبه خودنمایی و چشم و هم چشمی دارد.

 *  افزایش آمارهای ازدواج در دوران کرونا نشان داد که خیلی از جوانان به علت هزینه های گزاف ازدواج از قبیل کرایه تالار و پذیرایی میهمانان ، فیلمبرداری و عکاسی، ماشین و لباس عروس، آرایشگاه و .... تمایل به ازدواج ندارند و این هزینه های اضافی را می توانند برای زندگی مشترک و تهیه مسکن و لوازم ضروری صرف کنند. با راه اندازی و برقراری ازدواج آسان و تسهیل آن، بسیاری از جوانان می-توانند زندگی مشترک خود را آغاز کنند.

*  کاهش ساعات کاری بسیاری از شعب بانک ها و مؤسسات مالی و تعطیلی آنها در برخی مواقع نشان داد که می توان بسیاری از خدمات بانکی را غیر حضوری و الکترونیکی انجام داد و خیلی از شعب بانکی را تعطیل و هزینه های اضافی را در این مورد کاهش داد. بانک ها که بهترین ساختمان ها را در بهترین مناطق شهری اشغال کرده اند می توانند به فضاهای آموزشی و بهینه تبدیل شوند.

* کاهش نیروهای اداری به یک سوم در تمام ارگان ها و مؤسسات دولتی در شرایط بحرانی و قرمز کرونایی و انجام به موقع کارهای اداری، حاکی از آن است که خیلی از نیروها در ادارات مازاد هستند و برخی از نیروهای اداری هم می توانند به صورت دور کاری فعالیت شان را بهتر و سریع تر انجام دهند و با پیشرفت و آماده سازی زیر ساخت های مربوطه ارباب رجوع نیز راحت تر و بدون صرف وقت اضافی کارهای خود را دنبال کنند .

*  برگزاری بسیاری از مراسم مذهبی به صورت غیر حضوری و آنلاین در شبکه های استانی و فضای مجازی در شهرهای مختلف و به صورت غیر متمرکز و همسو با فرهنگ و آداب هر منطقه از جذابیت های اینگونه مراسم است که با گسترش شبکه های اجتماعی مورد استقبال خیلی از کاربران قرار گرفته است، که این رویه می تواند در آینده نیز ادامه پیدا کند.

*  الزام به رعایت شیوه نامه های بهداشتی جهت جلوگیری از شیوع بیماری کرونا باعث خواهد شد که همه مردم در آینده نیز این شیوه نامه ها را بیش از پیش رعایت کنند و بسیاری از بیماری های واگیر دار مانند سرماخوردگی، آنفلوانزا، سرخک، سرخجه و .... کاهش یابند و مردم به سلامتی خود اهمیت بیشتری بدهند.

*  گسترش فضاهای مجازی، شبکه های اجتماعی و نرم افزارهای کاربردی در امر آموزش، کسب و کار، اطلاع رسانی، انجام کارهای اداری، انجام بسیاری از فعالیت های فرهنگی و اجتماعی و ....ضرورتی است که باید مورد توجه مسئولین و دست اندرکاران کشور قرار گیرد و راهکار ها و زیر ساخت های لازم را در این خصوص به درستی انجام شود. البته مدیریت این فضای مبهم و ناشناخته نیز باید به صورت جدی دنبال شود تا آسیب ها و چالش های کمتری متوجه کاربران شود.

جهان، جهان تغییر است نه تقدیر و امیدواریم که تجربیات به دست آمده در دوران کرونا در همه زمینه ها، آرامش، آسایش و بهبود شرایط را برای مردم با تغییر سبک های زندگی و اصلاح فرهنگ های غلط در دوران پسا کرونا به همراه داشته باشد.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

در تعطیلات عید قربان فرصتی دست داد تا از مسیر جاده جدید هشتگرد از شهرستان به غایت زیبای طالقان دیداری تازه کنم.

جاده ای کوهستانی با شیب تند و گردنه‌های خطرناک و البته فاقد حفاظ و علائم راهنمایی رانندگی لازم و کافی که خودروها را به استفراغ انداخته و ظاهرا استانداردهای یک جاده در اشل ملی مطمح نظر مجریان نبوده است.

گرچه چهل دقیقه کوتاه شدن مسیر مزیتی انکار ناپذیر در رسیدن به مقصد است ولی از طرفی دسترسی آسان باعث هجوم بی‌امان پایتخت نشینان به خطه زیبای طالقان در دهه آتی باعث نابودی عن قریب آن خواهد شد.

همچنین با افتتاح جاده جدید عملا جاده قدیم زیاران به طالقان با تمام امکانات و زیبایی‌هایش رنگ باخته و از حیز انتفاع ساقط شده است.

سد زیبای طالقان رودخانه خروشان شاهرود را مهار می‌کند. البته این سد زیبا امروزه به دلیل تغییرات اقلیمی و نازل بودن بارش ها متاسفانه خود در عطش جرعه ای آب له له می زند.

شهرستان طالقان دارای حدود هشتاد پارچه آبادی عمدتاً توریستی بوده و مرکز طالقان شهرک با جمعیتی حدود ده هزار نفر می‌باشد.

مساحت طالقان حدود ۱۳ هزارکیلومتر مربع و سکنه ثابت ان حدود سی هزار نفر است.

به دلیل مهاجرت به تهران، کرج، قزوین و... روستاهای طالقان سکنه ثابت نازلی دارند، ولی به جز زمستان با برگشت مهاجرین، طالقان آخر هفته‌های شلوغ و پر ترافیکی را تجربه می‌کند.

زبان طالقانی‌ها عمدتا تاتی بوده و ترک‌ها و افغان‌ها نیز حضور پر رنگی در آنجا دارند. طالقان سرزمین امامزاده‌ها بوده و اهالی روستای گلیرد طالقان کلن سید هستند و نقل است که ۱۳ الی ۲۴ نفر از یاران امام زمان از اهالی طالقان می‌باشند.

شایان ذکر است که طالقان نامدارانی چون آیت‌اله سید محمود طالقانی (روستای گلیرد)، جلال آل احمد (روستای اورازان) و... را نیز در دل خود پرورش داده است.

از مناطق دیدنی طالقان علاوه بر کناره‌های سد زیبای طالقان می‌توان از آبشار زیبای کرکبود (که امسال به دلیل فقدان آب چون نخی از کوه آویزان است) و روستاهای نسا، وشته، مرجان، جوستان و... نام برد. همچنین در امامزاده یوسف روستای وشته درختان کهنسالی با قدمت بیش از هفتصد سال به چشم می‌خورد و...

 دانشگاه بی دانشجو

پایین دست روستای زیبای نویز تابلوی دانشگاهی تحت عنوان دانشگاه شهید عراقی وجود دارد. بنابر گفته محلی‌ها ساخت این دانشگاه در سال ۶۲ استارت خورده است و در آن سال‌ها به بهانه ساخت دانشگاه، شاه‌کوه (کوهپایه‌ای در پایین دست روستای نویز) را شکافته و گنج‌های پنهانش را غارت و ساخت ساختمان دانشگاه را از ۶۲ تاکنون نیمه کاره رها کرده‌اند.

در سال‌های اخیر یکی از ده‌ها سوله آن را تکمیل و دانشگاه آزاد طالقان با چند صد دانشجو راه اندازی شده بود ولی به دلیل خالی شدن صندلی‌ها این پروژه نیز ناکام ماند و اکنون در چندین هکتار از اراضی تصاحب شده به نام دانشگاه به جز نگهبان کسی نبوده ساختمان عظیم نیمه کاره نیز منزلگه روباه‌ها و شغال‌هاست!

 روستای اسرارآمیز ایستا

در جوار شهرک مرکز طالقان پس از عبور از کوچه چالان روستایی اسرارآمیز به نام ایستا وجود دارد که می‌توان خصوصیات انحصاری این روستا را با سرچ کردن در اینترنت مطالعه نمود.

ایستا روستایی ترک‌تبار و البته تارک تکنولوژی و مدرنیته در جوار رودخانه خروشان شاهرود است که بنا بر روایت محلی‌ها، ساکنان آن حدود نیم قرن پیش در این روستا مستقر شده و با محصور کردن کامل روستا ارتباط با جهان پیرامونی را به حد صفر رسانده‌اند.

اهالی روستا اصالتا آذربایجانی و از پیروان آیت‌اله میرزا صادق مجتهد تبریزی (از روحانیون دوره مشروطیت) بوده و حدود شصت نفر در قالب ده خانوار بوده و با دامداری کشاورزی و پرورش اسبانی بسیار نادر امرار معاش می نمایند و به دلیل فقدان ارتباط با جهان خارج (عدم استفاده از حامل‌های انرژی و امکانات دولتی و...) به طور نانوشته با پرداخت جزیه با دولت کنار آمده‌اند.

دکتر حسین عسگری البرزپژوه نامی و اخلاق‌مدار کشور کتابی تحقیقی و نفیس در خصوص روستای افسانه‌ای ایستا تالیف کرده‌اند.

به باور این پژوهشگر نباید به قیمت ذبح اخلاق و انصاف توسط اهالی رسانه و خبر؛ حرمت و حریم خصوصی این طایفه تجددگریز سنتی زیر پا گذاشته شده و آرامش طبیعی آنها مخدوش گردد.

 طالقان در سراشیبی نابودی

با توجه به دسترسی آسان به طالقان از جاده جدید هشتگرد و همچنین گازکشی تدریجی به روستاهای طالقان و همسان سازی امکاناتی این خطه بکر و توریستی با شهرهای همجوار باید فاتحه طالقان را بخوانیم. اصولا زیبایی طالقان نه به خاطر امکانات مدرن شهری، بلکه به خاطر سرزمین بکر و طبیعت انحصاری آنست، لذا انتظار می رود نخبگان منطقه و فعالان محیط زیستی با پایش اقدامات مسئولین و رصد تحرکات سودجویان مانع از نابودی قریب‌الوقوع این خطه بی تکرار البرز گردند.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

آذربایجان شرقی

به این سوال نمی توان در این محدود پاسخ داد اما یک مقایسه شاید بد نباشد البته باید تاریخ ها را دقت کنیم:

هنگام خواندن زندگی نامه میکل آنژ (1464 - 1564) وقتی به تعداد جمعیت باسواد فلورانس در زمان رنسانس برخوردم خیلی تعجب کردم ...بر اساس اطلاعات به دست آمده از ثبت کاداستر ، 70 درصد فلورانس ها در سال 1427 باسواد بودند! خیلی عجیب است!.

این زمان میکل آنژ، در ایران مقارن است با روی کار آمدن صفویان و حکومت شاه اسماعیل یکم (۱۴۸۷ - ۱۵۲۴).

به راستی در این زمان، تعداد باسوادن ایران چقدر بوده؟ 1درصد یا 2 درصد؟ و این 2 درصد هم چه می خواندند؟ از علوم جدید که خبری نبود چون علوم جدید حتی 400 سال پس از آن نیز ممنوع و کفر شمرده می شده! بنگرید به تخریب مدارس رشدیه در 400 سال پس از زمان میکل آنژ در ایران ...!

به تاریخ عنایت فرمائید یعنی اوضاع ایران چهارصد سال بعد از میکل آنژ چنین بوده؟! این واقعا وحشتناک است...!

_{عکس از ویکی‌پدیا (عکاس: جاوید مدرس)} 

اما 300 سال پس از زمان میکل آنژ، وقتی گذرِ سفرا و دیپلماتهای ایرانی به اروپا می افتد بیشتر از تحولات صنعتی و فکری، دختران و زنان اروپایی جلب نظرشان می کند! واین دیپلماتهای ایران به منزله قشر روشنفکر ایران بودند نه عوام الناس...!

دو نمونه می آورم:
مثال اول. اولین نفر میرزاابوالحسن خان شیرازی بوده که خودفروخته ترین رجال ایرانی بوده و اولین سفیر فتحعلی شاه به انگلستان بوده. خواندن زندگی نامه اش برای هر وطن پرستی،عذاب آور است!

او در 1810م. به فرمان فتحعلی شاه عازم لندن می گردد. چگونگی رویارویی او با دنیای مدرن و مات و مبهوت ماندنش در کتاب خاطراتش (حیرت نامه) به تفصیل آمده. و اسم کتابش را هم حیرت نامه گذاشته که از اوضاع غرب حیرت می کند!

در لندن بلافاصله فراماسونر و سپس مزدبگیر کامل انگلیسیها می گردد و دولت انگلستان 1500روپیه برایش مزد تعیین می کند که از طریق کمپانی هند شرقی مرتب به مدت 35 سال پرداخت می گردد.

جالب اینجاست که ایرانیان اصلا درکی از رشوه نداشتند و نمی دانستند که در قبال این مزد و در واقع رشوه، قرار است میرزا ابوالحسن خان چه خدمتِ گزافی به انگلستان بکند...و حتی وقتی فتحعلی شاه از آن باخبر می گردد آن را نشانه لیاقت او دانسته و می گوید:

«آفرين، آفرين، ابوالحسن تو روى مرا در مملكت بيگانه سفيد كردى، من هم روى تو را سفيد خواهم كرد...» (تاریخ روابط ایران و انگلیس،محمود...ج1ص96) و در نتیجه، او را وزیر خارجهٔ ایران می کند و این مزدبگیر انگلیسی از دشمنان سرسخت اصلاحاتِ عباس میرزا و قائم مقام بود و از هیچ توطئه و دسیسه ای برعلیه آن دو دریغ نکرد...!

جالب اینجاست که میرزا ابوالحسن خان که سفیر ایران در انگلستان بوده، به زودی رسالت دیپلماتیکی اش را فراموش کرده، غرق در خوشگذرانی شده عاشق دخترِ کاستلردی (وزیر خارجه انگلستان) می گردد و شبها از عشق او گریه سر می داده و حافظ می خوانده!(اسماعیل رایین..ص320)

وقتی از او می پرسند چرا ایرانیان، زنان خود را به سفر نمی برند، می گوید:

«اولا رسم ایرانی زن به سفر بردن نیست، خصوصا به انگلستان زن به همراه داشتن، از قبیل زیره به کرمان بردن است»(حیرت نامه...ص106)

و این مقارن با زمانی بوده که قوای عباس میرزا در جنگ با روسها هر روزه متحمل تلفات و شکست های عدیده می گشتند...

مثال دوم. ميرزا علينقى حكيم الممالك تقریبا 50 سال پس از میرزا ابوالحسن خان، در 1856م نایب دوم سفارت ایران در فرانسه می گردد.  او در نامه ای به پدرش در مورد دختران پاریس می نویسد:

«زمستان شروع مى‏ شود، [خرج‏] ذغال است. خرج چاى است. خرج حمام است ... اشاره به پريرويان و سيم‏ اندامان دختران‏ گلعذار پاريسى فرموده بوديد، خوشم مى ‏آيد كه سركار شما هم از حالت اين گلستان بى‏ اطلاع نباشيد.  بله پاريس است و از هر حيث اولين شهر روى زمين. باغى است پر از اشجار بارور و ثمرش همه دختران‏ سيم‏ بر. امّا چه كنم كه معنى مضمون شيخ در اينجا بروز كرده است.

تو درخت خوب منظر همه میوه ای و لیکن
چه کنم به دست کوته که نمیرسد به سیب ات

بلندى اين درخت‏ها و كوتاهى دست امثال ماها بر همه‏ كس معلوم است به جز نگاه به بالا كردن و كلاه از سر افتادن و حسرت خوردن از اين باغ، باغبان گل بهره‏ اى به ما نداده است. عيش پاريس تمام نمی شود. براى هيچ‏ كس، مگر به چهار چيز: اوّل پول زياد . دوّم لاابالى ‏گرى بى ‏اندازه. سوم بيكارى و آسودگى بى ‏اندازه. چهارم هزار چيز كه من نمى ‏توانم حالا در عريضه شرح بدهم. ان شاء الله اگر زنده ماندم و شرفياب شدم شفاها عرض خواهم كرد...»
(اسناد تاريخى خاندان غفارى ... ج‏2 ص466)

البته لازم به ذکر است که این تعاریف از دختران را به پدرش می کند نه به یکی از دوستانش...!

برگردم به مقایسه امروزمان با زمان میکل آنژ که فاصله زمانی اش، پانصد و پنجاه سال می گردد...!

کانال تاریخ تحلیلی ایران

تهران

بسیاری از اندیشمندان به اصالت فرهنگ معتقدند و بسیاری دیگر بر اقتصاد و برخی دیگر بر اصالت سیاست. به این معنا که کدام از این مؤلفه‌ها برای سامان بخشیدن به زیست یک جامعه تقدم دارد.

پیش از هرچیز باید گفت که در اینجا منظور از فرهنگ ؛ اعتقادات، تمایلات، باورها، احساسات فردی و جمعی، آداب و رسوم و خواسته‌های جامعه است.(وارد موضوع تعریف دقیق فرهنگ که خارج از بحث ماست نمی‌شویم)

کسانی که به اصالت فرهنگ قائلند اعتقاد دارند که هرچه فرهنگ یک جامعه رشد کند، اوضاع سیاسی و اقتصادی آن جامعه نیز رشد خواهد کرد و اگر فرهنگ یک جامعه منحط بود ناگزیر اوضاع سیاست و اقتصاد آن جامعه نیز رو به انحطاط خواهد رفت. به عبارت ساده‌تر این گروه معتقدند سیاست و اقتصاد و عوامل دیگر، همگی شاخ و برگ هایی هستند از درختی که ریشه‌ی آن فرهنگ است.

گروه دیگر اما معتقدند اقتصاد بر فرهنگ و سیاست تقدم دارد و اتفاقاً هم فرهنگ و هم اوضاع سیاسی و دیگر عوامل، همگی ریشه در اوضاع اقتصادی یک جامعه دارند. به عبارت دیگر این فرهنگ و سیاست هستند که شاخ وبرگ‌های درختی هستند که ریشه‌ی آن اقتصاد است. مصداق بارز و شناخته‌ شده‌ی این گروه مارکسیست‌ها می‌باشند که معتقد بودند تمام تاریخ نزاع میان طبقاتی است که عنصر سازنده‌ی این طبقات اقتصاد است.

و اما دسته‌ی سوم که نه به اصالت فرهنگ قائلند و نه به اصالت اقتصاد، بلکه از اصالت سیاست دفاع می‌کنند.( در اینجا باید یک پرانتز باز کرد و گفت بحث دیگری وجود دارد که آیا اصالت فرد اهمیت دارد و مسائل روان‌شناختی، یا نه اصالت جمع و مسائل جامعه شناختی بر اصالت فرد تقدم دارد. اما در اینجا برای تلخیص بحث از این موضوعِ مرتبط عبور می‌کنیم.) دلیل دیگری که می‌توان برای این ادعا اقامه کرد این است که هم سیستم‌ اقتصادی و هم سیستم سیاسی زاییده‌ی تفکرات و عقاید اندیشمندان بوده‌اند. به نوعی این سیستم‌ها و گرایشات از دل عقاید متولد شده‌اند و در دامان فرهنگ‌ها پرورده و در نهایت بالغ شده‌اند.

قائلان به اصالت سیاست معتقدند عنصر اصلیِ سامان یک جامعه را باید در نهاد سیاست جست و جو کرد. اکثر قریب به اتفاق فعالان سیاسی که فعالیت آنها محدود به مسائل سیاسی است، دانسته یا نادانسته از این موضع دفاع می‌کنند. به عبارت ساده‌تر این گروه بر خلاف دو گروه قبلی معتقدند که اتفاقاً این فرهنگ و اقتصادند که شاخ و برگِ درختی هستند که ریشه‌ی آن سیاست است. بنابراین اوضاع اقتصادی و فرهنگی نیز خود معلولِ اوضاع سیاسی است.

داوری میان این سه موضع امر صعب و بسیار دشواری است، زیرا برای هرکدام از این سه موضع استدلال و شواهد مستحکمی وجود دارد که به این سادگی‌ها نمی‌توان خدشه‌ای بدانها وارد ساخت.

گویی تجربه‌ی بشر نشان داده که هرکدام از این سه موضع بدیهی هستند. اینکه اگر اوضاع سیاسی یک جامعه نابه سامان باشد، بدیهیست که اوضاع اقتصادی و فرهنگی آن جامعه رونقی نخواهد داشت، چون باز هم بدیهیست که این دو امر کاملاً متأثر از وضعیت سیاسی هستند. با این حال اگر از نقطه‌نظر مدافعان اصالت اقتصاد بنگریم، باز هم بدیهی به نظر می‌رسد که اوضاع اقتصادی تعیین کننده وضعیت سیاسی و فرهنگی جامعه است. به قدری این موضع بدیهی به نظر می‌رسد که در بسیاری از تحلیل‌های سیاسی و اجتماعی می‌بینیم که رفتار جامعه را با دسته بندی طبقات آن جامعه می‌سنجند. یا فی‌المثل روشن است که وقتی یک جامعه با فقر اقتصادی روبه رو می‌شود، تمام ارکان فرهنگی رو به افول می‌رود. جامعه‌ای فقیر، بدون شک کمتر متوجه مسائل فرهنگی خواهد بود. حتی از نظر اخلاقی نیز یک جامعه فقیر بیشتر دچار بحران‌ خواهد شد.

همچنین بدیهیست که در وضعیت نابه سامان اقتصادی، وضع سیاسی یک جامعه نیز با بحران جدی روبه رو می‌شود. .برای این ادعاهای خلاصه شده نیاز چندانی به ارائه شواهد متعدد نیست. مثلاً اگر جامعه شما دائماً درگیر مسائل و اخبار سیاسی و مسائل اقتصادی شد، دیگر موضوعات عمیق‌تر فرهنگی و حتی علمی کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد. پس این موضع دوم یعنی اصالت یا تقدم اقتصاد، در نگاه نخست تقریباً به همان اندازه‌ی موضع دیگر موجه به نظر می‌رسد.

موضع سوم، یعنی اصالت فرهنگ که باز همانند دو موضع دیگر بدیهی به نظر می‌رسد. تمام وقایع سیاسی و اقتصادی ریشه در فرهنگ و عقاید مردم یک جامعه دارد و این نکته کاملاً روشن است. نوع و سیستم حکومت هر جامعه با تلاش و سمت و سویی که مردم آن جامعه به آن سمت تمایل داشته‌اند تشکیل شده است. ولو یک جامعه ای پس از گذشت یک دوره‌ای از وضعیت سیاسی حاکم بر خود ناراضی باشد و در صدد تغییر آن برآید، باز هم وضعیت کنونی سیاست در آن جامعه حاصل خواست و جد و جهد همان مردم بوده است و از این گذشته رجال سیاسی همواره از دل خود مردم ظهور می‌کنند.

اعتقادات و تمایلات یک جامعه در بلند مدت مستقیماً بر شکل‌گیری وضعیت سیاسی تاثیر دارد و اوضاع سیاسی نیز مستقیماً بر اقتصاد. از طرف دیگر گفتیم خود این امور به وضعیت اقتصادی وابسته‌اند.

از نظر نگارنده ، این موضع اصالت فرهنگی هم از لحاظ شواهد تاریخی و هم به لحاظ استدلال فلسفی کمی از دو موضع دیگر موجه‌تر است.

شواهد تاریخی نشان می‌دهند که تحولات فرهنگی در میان جوامع، حتی در وضعیت نابه سامان سیاسی و اقتصادی، به تحول رو به رشد سیاسی و اقتصادی آن جوامع انجامیده است.

دلیل دیگری که می‌توان برای این ادعا اقامه کرد این است که هم سیستم‌ اقتصادی و هم سیستم سیاسی زاییده‌ی تفکرات و عقاید اندیشمندان بوده‌اند. به نوعی این سیستم‌ها و گرایشات از دل عقاید متولد شده‌اند و در دامان فرهنگ‌ها پرورده و در نهایت بالغ شده‌اند.

بنابراین همان طور که در ابتدا اشاره شد منظور از فرهنگ در اینجا تمام ویژگی‌های فکری، مثل تمایلات، عقاید، باورها و خواسته‌های مردم است، بنابراین این دو نهاد سیاست واقتصاد را باید فرزندان فرهنگ دانست. اما با این حال این یک گره و دور و تسلسل باطلی در تاریخ اندیشه است که معمای عمیقی را پیش روی ما می‌گذارد. اکثر قریب به اتفاق اندیشمندان معمولاً از این پیچیدگی عبور کرده و از یکی از این سه موضع دفاع کرده‌اند، اما به نظر می‌رسد اگر بی‌طرفانه به قضیه بنگریم با یک ابهام بزرگی روبرو خواهیم شد که به سادگی قابل رفع نیست.

افق

گروه اخبار/

همایش ملی «نظام تربیت اَوان کودکی؛ چشم‌انداز، تجارب و استلزامات» صبح روز یکشنبه 27 تیرماه برگزار شد.

با آن که قبلا اعلام شده بود این همایش به صورت حضوری و مجازی برگزار می شود اما دعوت وزارت آموزش و پرورش از رسانه ها و خبرنگاران فقط به صورت " مجازی " بود .

« صدای معلم » بارها و در گزارش های متعدد از عملکرد ضعیف وزارت آموزش و پرورش در برگزاری نشست های رسانه ای انتقاد کرده است .

« موسسه پژوهشي كودكان دنيا » در کانال تلگرامی خود در انتقاد از برگزاری این همایش نوشت :

« در هفته ای که گذشت آموزش و پرورش همایشی با عنوان همایش ملی نظام تربیت اوان کودکی را برگزار کرد.

همایشی ملی که هیچ یک از نمایندگان سازمان های غیر دولتی و متخصصان مستقل آموزش کودکان در آن شرکت داده نشدند.

و جالب این جاست که مانند همیشه نخواستند دست آوردهای تخصصی سی ساله موسسه پژوهشی کودکان دنیا را در آموزش کودکان خردسال بشنوند.

مباحثی که در این همایش بررسی شد ، مسائلی بود که از ۳۰ سال پیش موسسه روی آن کار کرده است و دست آوردهای آن نشان می دهد که چه کارهایی را برای آموزش کودکان باید انجام داد.

آموزش و پرورش گویی قصد کرده است دوباره چرخ را اختراع کند !

بی توجهی به تحقیقات و دست آوردهای تخصصی موسسه در حوزه رشد و تکامل کودکان خردسال، تلاش برای اختراع مجدد چرخ است. »

موسسه پژوهشي كودكان دنيا  سازماني تخصصي، پژوهشي و مستقل است كه از سال ۱۳۷۳ به همت جمعي از مربيان، مدرسان، نويسندگان و كارشناسان آموزش كودكان خردسال فعاليت خود را آغاز كرده است.

كمك به زندگی سالم و شايسته براي همه كودكان خردسال و فراهم كردن فرصت هاي مناسب رشد همه جانبه برای آن‌ها، دورنمايي است كه موسسه براي تمامي كودكان متصور است.  با اين آگاهي كه توجه به برنامه هاي مراقبت براي رشد و تكامل كودكان خردسال از همان بدو تولد موجب خواهد شد تا كودكان بتوانند به حداكثر توانايي ها و استعدادهاي خود دست يابند.

پایان پیام/

یادش به خیر
تمام ۱۲ سال طول تحصیل در اندیشه پرواز بودم.
۱۸ سال آزگار با هواپیما خوابیده و به شوق پرواز و رویای محتوم خلبانی بیدار شدم.
کارم در ابتدایی ساختن هواپیمای کاغذی بود و در مقطع راهنمایی تراش هواپیمای چوبی و البته چهار ساله دبیرستان در استرس خلبان شدن سپری شد.

بالاخره با رتبه ۳ هزار منطقه یک رشته ریاضی فیزیک (سال ۶۸ از شانس ما زنجان به منطقه یک ارتقا یافت و سال بعد دوباره به دو هبوط کرد) هر ۱۲ انتخابم سبز بود و البته رشته خلبانی سبزِ سبز
خودم را به دانشگاه هوایی شهید ستاری جنب فرودگاه مهرآباد رساندم و پس از طی مراحل اولیه پذیرش با واقعیتی دردناک روبه رو شدم.
خدای من؟!
من تمام عمر ترس از ارتفاع داشتم و صد البته در آرزوی خلبان شدن .

به قول مرحوم استاد حسین منزوی:

چه سرنوشت غم انگیزی که کرم کوچک ابریشم
تمام عمر قفس میبافت ولی به فکر پریدن بود.

و امروز که مسئولیت سنگین آموزش را به دوش می کشم با واقعیت مجازی دیگری روبه رو هستم

بیش از ۷۰ درصد دانش آموزان ثبت نامی شهیدستان متقاضی رشته تجربی و آرزوی پزشک شدن را دارند غافل از آنکه خیلی ها چون من؛ با اسم سرنگ وارفته و با رویت آمپول غش کرده ایم.

 عدالت بر باد رفته

یادش به خیر ... در دهه شصت در نیمکت‌های سه نفره می‌نشستیم. سمت راستم یکی از خان‌زاده‌های مشهور و هم تختی دست چپ پسر استاندار وقت زنجان بود.

در آن سال‌ها نه تبعیض خاصی بود و نه مهم‌تر از آن حس تبعیض!

فقیر و غنی، باهوش و کم‌هوش، روستایی و شهری ... همه و همه زیر یک سقف در یک کلاس و در یک مدرسه تنفس می‌کردیم .

عدالت آموزشی از زمانی زیر رادیکال رفت که مدارس رنگارنگ سمپاد، نمونه دولتی، هیأت امنایی، شاهد، غیر انتفاعی و ... با رشد قارچ‌گونه خود هر روز بر گلوی نحیف عدالت آموزشی فشار آورده و عرصه را بر دانش‌آموزان عادی تنگ و تنگ‌تر نمود.

در سیستم آموزشی فعلی متأسفانه با بیست و چند نوع مدرسه رنگارنگ و به شدت تبعیض‌آمیز مواجه هستیم که یک سر آن مدارس سمپاد و غیرانتفاعی بوده و سر دیگرش مدارس کپری و کاروانش
به هر حال واقعیت جامعه امروز ما تثبیت و تحکیم و متاسفانه مدارس طبقاتی تبعیض آمیز است.

برای تعیین رشته دانش آموزان و به تاسی از آن انتخاب رشته دانشگاهی آنها چه باید کرد؟

نقش مشاوران واقعی و دوراندیش چیست؟

تا کی باید دانش آموز بخت برگشته در اندیشه تحقق آرزوهای نهفته و برباد رفته اولیای ناکامش باشد؟
هدایت تحصیلی دانش آموزان چقدر منطبق بر واقعیات اندرونی دانش آموز و نیازهای دنیای کنونی ماست؟
برنامه هدایت ۵۰ درصد از دانش آموزان سال نهم به رشته های فنی و حرفه ای چند درصد محقق شده است؟
مافیای کنکور و چنبره و سیطره آن بر روح و روان دانش آموزان تجربی تا کی تداوم خواهد یافت؟

 تکلیف چیست؟

رشته های دانشگاه ها را می توان در سه دسته افراز نمود:

رشته های کم متقاضی:
این رشته ها به دلیل مبهم بودن آتیه شغلی خواهان چندانی ندارند. رشته هایی مانند کشاورزی و علوم انسانی (به جز حقوق) طالبین چندانی نداشته لذا کنکور عملا در این دسته حذف شده می باشد.

 رشته های پرمتقاضی:
رشته های گروه پزشکی (پزشکی، دندانپزشکی، داروسازی) و وکالت صرفا به دلیل آینده نسبتا روشن شغلی از رشته های پرطرفدار کنکورند. طبیعی است که حذف کنکور برای این گروه غیرممکن و غیرمنطقی است.

باقی رشته ها:
سایر رشته های حدواسط، بخش معقولی از داوطلبان را درخود جای می دهند. در این گروه رقابت منطقی و منصفانه تر بوده و عملا دانش آموزان آماده تر گزینش می گردند.

مهارت آموزی یا مدرک گرایی؟!

"مهارت ارتباطات موثر را بیاموز. ۵۰% موفقیت به ارتباطات موثر، قانع و همراه کردن دیگران و تاثیرگذاری روی آنان است. باید بلد باشی خوب حرف بزنی، خوب ارایه کنی، خوب گزارش بنویسی و خوب متقاعد کنی. مذاکره و ارایه موثر را خوب یاد بگیر.

مدرک مهم است، اما اکنون زمان مهارت است. آن زمان که ما درس می خواندیم تعداد مدرک دارها کم بود. پس هر کسی ارشد و دکترا داشت مزیت داشت در زمان شما دیگر مدرک از مد می افتد ، کسانی باقی خواهند ماند که مهارت داشته باشند.

تا ده سال آینده بسیاری از مشاغل از بین می روند و بسیاری مشاغل جدید خلق می شوند. رشته ای را بخوان و مهارتی را کسب که به درد دنیای فعلی نمی خورد بلکه به درد دنیای آتی می خورد. اگر رشته بدی انتخاب کنی مانند این است که تولید کننده بهترین چرتکه دنیا هستی، در جهانی که هیچ کس از چرتکه استفاده نمی کند."

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

چند هفته ای است که اصلاح آئین نامه ارتقای اعضای هیأت علمی، موضوع بحث در محافل رسمی و غیر رسمی استادان مجموعه وزارت علوم، تحقیقات و فن آوری است. شورای عالی انقلاب فرهنگی در اواسط خرداد امسال ابتدا پیش نویسی را در معرض دید عموم برای دریافت نظرات قرار داد و بعد از تنها یک هفته اعلام کرد به دلیل طی شدن فرایند نهایی سازی این پیش نویس توسط وزارت علوم، موضوع فراخوان جمع آوری نظرات کن لم یکن است!

مبحث اصلاح این آئین نامه، فرصتی است تا به نقش و کارکرد آن در مدیریت اعضای هیأت علمی در موقعیت استادی دانشگاه پرداخته شود. اینکه چگونه آئین نامه مذکور قادر بوده است با در اختیار گرفتن افق فعالیتی استادان، آنها را به طور محسوس و نامحسوس در چنبره بوروکراتیک اهداف آموزش عالی کشور سامان دهد. اهدافی را که در ذیل مفهومی به نام "ایدئولوژی تولید علم" می توان تجمیع کرد.

در ساختار و نهادی که آئین نامه ارتقای اعضای هیأت علمی به ایدئولوژی تولید علم رسمیت می بخشد، استادان به مثابه ماشین های تولیدی هستند که وظیفه تولید علم را به عهده دارند. ماشین هایی که به پاس افزایش تولیدات، سیستم موجود به آنها پاداش ارتقاء به دانشیاری و استاد تمامی می دهد و به ظاهر منزلت آکادمیک پیدا می کنند. ماشین وارگی استاد او را از کنشگری فعال علمی به کنش پذیری شبه علمی رهنمود می سازد تا جایی که این هویت را مطلوب خویش تصور و از آن به شدت حمایت می کند و حتی به پیچیده ترشدن آن می افزاید.

مناسبت تولید علم با موقعیت استادی در قالب آئین نامه ارتقای اعضای هیأت علمی بی شباهت به آنچه کارل مارکس در باب موضوع "از خود بیگانگی" یاد می کند نیست. به نظر مارکس ، بیگانگی حالتی است که در آن بشر مقهور نیروهایی می شود که خود خلق کرده است. همان طور که نظام سرمایه داری کارگران را به متخصص شدن واداشت و این امر آنان را نه فقط از سرشت انسانی شان دور کرد بلکه به بیگانگی نیز کشاند، در نظام آموزش عالی نیز استادان لاجرم در چارچوب ارتقا به دانشیاری و پس از آن استادتمامی، هم از سرشت اصیل علمی و حتی گاها انسانی خود دور می شوند و هم مقهور ساختارها و تولیدات علمی خویش می شوند که در بهترین حالت "از خود بیگانگی آکادمیک" را تجربه می کنند.

تحمیل و محصور نمودن فعالیت های علمی در قالب آئین نامه ها و بخش نامه ها، که ذاتا باید در بستر "آزادی آکادمیک" رشد و نمو یابند، مانع از بالفعل شدن قابلیت های بالقوه وجودی-علمی استادان می شود. آنها در چارچوب آئین نامه ارتقا که به وضوح قصد "همسان سازی فکری و فعالیتی" استادان را دارد، غالبا به انسان هایی خسته، فرسوده و بیگانه از خویش تبدیل می شوند. نمود اصلی بیگانگی ما از تولیدات علمی خویش زمانی است که این تولیدات به هیچ وجه قادر نیستند بین خود وجودی و عملکرد آکادمیک مان پیوندی ارگانیک برقرار سازند.  

آئین نامه ارتقا منجر شده تا سبک زندگی استادی که ماهیتا درآمیختگی وجودی با آموزش و پژوهش دارد به سبکی واسطه گرایانه برای منفعت جویی از آموزش و پژوهش تغییر یابد. در این سبک استادان صرفا واسطه ای هستند برای ارضای منفعت طلبی ایدئولوژی تولید علم. به واقع استادان و به تبع آن دانشجویان در سیطره ایدئولوژی تولید علم گرفتارند و در وضعیت استثمار علمی قرار گرفته اند. اگر چه این موضوع مسئله ای جهانی است و فقط به آموزش عالی ما مربوط نمی شود اما مثل همه مسائل دیگر، اینجا غلظت و تمرکز نابه هنجاری ها چند برابر است.

آئین نامه ارتقا در لوای ایدئولوژی تولید علم، علاوه بر از خود بیگانگی که به استادان تحمیل کرده است، به علم و علم ورزی در کشور نیز آسیب بسیار جدی  وارد ساخته است. در این خصوص به مصداق عینی اشاره می کنم: 

حدود ۷۰۰ عضو هیأت علمی در حوزه علوم منابع طبیعی و محیط زیست در کشور مشغول به فعالیت هستند که اکثرا به مراتب دانشیاری و استاد تمامی ارتقا یافته اند، مقاله ها نوشتند و پروژه ها کار کردند و دانشجوها پروراندند و ...، اما دریغ از حتی یک نظریه عمومی و دریغ از حتی یک ایده مشخص که در مقیاس ملی محیط زیست ما وجاهت علمی و کارکردی داشته باشد!

مکانیسم ارتقای اعضای هیأت علمی، دانشگاه و استادان آن را از لزوم اندیشیدن، اندیشه ورزی و فعالیت های عمیق فکری بی نیاز کرده است و در عوض با "برده پروری آکادمیک" تلاش می کند تا محصولات شبه علمی خود را افزایش دهد و به آن ببالد! آنچه به عنوان اصلاح آئین نامه از آن یاد می شود، تمرکز بر بهره کشی بیشتر برای همین هدف برده پروری است.البته در فضای سالها اداری شده "امر استادی"، امروزه چاره ای جز کاربست مناسبات اداری برای رفع و رجوع امورات روزمره آن نیست!

@Beytollahmahmoudi

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید