گروه استان ها و شهرستان ها/

یادداشت زیر توسط یکی از معلمان استان فارس برای صدای معلم ارسال گردیده است .

این رسانه آمادگی خود را برای انتشار پاسخ مسئولان اعلام می کند .

کرونا  فقط جور و جفا نداشت که صفا هم داشت. زحمت داشت اما رحمت هم داشت. حداقل زمینه ای برای بازگشت ما بود. بازگشت به خود، به خدا، به طبیعت، به معنویت و به همدیگر. ما را با خودمان تنها گذاشت که دمی بیندیشیم به این زمان، به سرنوشت انسان و به آخرزمان. بین ما فاصله ایجاد کرد تا در کنار هم با صدای بلند فکر کنیم. دستهامان را که تعطیل کرد، اول در حسرتشان ماندیم اما بعد تازه یادمان افتاد که در این دنیای پرآشوب؛ ای بسا ایلیس آدم رو که هست/ پس به دستی نباید داد دست.ونه فقط بازگشت به خویشتن خویش که به خدای خویش. ما که یک عمر خدا را به گاه افطارهای ماه رمضان و شبهای ماه محرم و روزهای جمعه بین مساجد و تکایا جسته بودیم، تازه فهمیدیم که خدا در دست و بال ماست. نزدیک تر از رگ گردن. همه هنر معلم نه به حضور در کلاس که نفوذ در حواس است.

راستی !

ما داشتیم طبیعت را به تمامی تباه می کردیم که کرونا از راه رسید . هوا را تازه و آب ها را زلال و پرنده ها را پرواز داد و نگذاشت زانوی هیچ آهویی زیر نگاه انسانی بلرزد. گرد و خاک زیاده خواهی ما که فرو نشست برای اولین بار دیدیم که حتی اورست دور نیست.در همین نزدیکی است، مثل خود خدا.

پیش از کرونا ، ما بندگان تن و زن و زمین و زیور و زندگی بودیم و تنها به گاه تشیع جنازه ای، هیبت برزخی به خود می گرفتیم و به هم می گفتیم دنیا ارزش ندارد اما کرونا که آمد تازه فهمیدیم واقعا دنیا ارزش ندارد.معنی دار شدن معنویات و پناه بردن به آیات خدا و ابیات شعرا و عرفا، لذت تازه ای برایمان پیدا کرد.و نگفتم کرونا مردم دنیا را امت واحده کرد. کاری که تمام ادیان و مذاهب علی رغم تمام ادعاهایشان در طول تاریخ ، نتوانستند. تازه حرف سعدی به کرسی نشست که بنی آدم اعضای یک دیگرند. اینکه زدن یک ماسک ساده، تنها در مواظبت از خود نیست که در گرامی داشت دیگران است. اینکه همه با هم زنده ایم و اگر تنها بمانیم، بازنده ایم. پیش از کرونا سالها با صرف هزینه های بسیار در آن همه دوره ضمن خدمت و با آن همه بخشنامه های گوناگون نشد که مدارس ما هوشمند شوند اما کرونا که از راه رسید، در یک چشم به هم زدن،آن همه معلم و محصل ناشاد را در شبکه شاد نشاند.

کوتاه سخن این که کرونا، سبک زندگی ما را تغییر داد . از شدت تندروی ها، سیاسی کاری ها و ریاکاری های ما کم کرد. حتی همچنان که دیدیم سبک آموزش و تربیت ما را هم عوض کرد. مدرسه ها را بست اما مدار ذهن ها را باز کرد. پشت درهای بسته تنهایمان گذاشت که با خود بیندیشیم راستی یک عمر معلمی و کلاس داری ما چگونه گذشت؟

برای ما که یک عمر مدارس را شبیه پادگان اداره کردیم. ما که یک عمر بچه ها را شبیه طوطی فرض کردیم که عمده هنرشان باید شنیدن و از بر کردن باشد. ما که دیرسالی دلمان خوش بود بچه ها را دانشمند بار می آوریم، غافل از آنکه آنها باید توانمند می شدند.

تازه یادمان افتاد که بازی های پرورشی را یک عمر تلاش پرورشی فرض کرده بودیم.

ما که آموزش احکام دینی را عین تربیت دینی انگاشته بودیم. ما که برپایی مراسم برای برخی مناسبت های تقویمی را عین تربیت سیاسی خیال کرده بودیم. کرونا که آمد ، حس کردیم در این همه مدت ما معلم و مربی نبوده ایم که تنها مجری یک سری طرح ها و برنامه های دیکته شده از بالا بوده ایم که چه بسا حظ و لذتی از انجامشان نبرده ایم. ما که سالها از شلوغی کلاس ها نالیده بودیم، اکنون باید در جای خالی دانش آموز و بر بال امواج، درسها را مرور کنیم و یادمان باشد که همه هنر معلم نه به حضور در کلاس که نفوذ در حواس است.

   کرونا، بی اجازه ما، بچه ها را از پشت نیمکت ها بلند کرد تا کمی قدم بزنند و نفسی بکشند. آنها  را از ما دور کرد تا در ارتباطی تازه، به ما نزدیک تر شوند.آنها را از جمع جدا کرد تا شاید هر کس بتواند فردیت خود را بهتر بشناسد و خود را پیدا کند و کمتر فریب فشارهای جمعی را بخورد. حداقل فایده کرونا این بود تا همگان مدتی جای خالی مدرسه را حس کنند. در آن صورت راحت می توانند بفهمند اصلا مدرسه اهمیتی دارد یا نه؟ آیا باید برای همیشه حساب خویش را با مدرسه تسویه نمایند یا این که باید مدرسه هایی نو بسازند و کارکردشان را بازخوانی و نوسازی کنند. مدرسه هایی پیشرو که ققنوس وار از بین خرابه مدرسه های فرسوده در فقر تحرک و فقر نشاط و فقر نقد و فقر پرسش، در هیئت و هیبتی سرزنده و شادسر برآرند و امید آفرین و آرامش بخش نسل های بعد باشند.

پیش از کرونا سالها با صرف هزینه های بسیار در آن همه دوره ضمن خدمت و با آن همه بخشنامه های گوناگون نشد که مدارس ما هوشمند شوند اما کرونا که از راه رسید، در یک چشم به هم زدن،آن همه معلم و محصل ناشاد را در شبکه شاد نشاند.

پیش تر، ما مدیران و مسئولین مدرسه ، بچه ها را سرزنش می کردیم که چرا گوشی همراه داخل مدرسه می آورند تا این ناگهان حس کردیم همه مدرسه داخل گوشی نشسته است و ما نشسته ایم و مرتب برای همان بچه ها پیام می فرستیم و البته می دانستیم الان نیش شان تا بناگوش بازشده است!

باری، بعید نیست که به زودی این روزهای سیاه و سایه سنگین کرونا از فراز سر ما بگذرد. اما تا آن زمان برای روشن نگاه داشتن چراغ مدرسه ها و زنده نگه داشتن خاطره معلم ها، کوشش بیهوده به از خفتگی است. زیباتر و زیبنده تر از آن است تا در ازدحام این همه والدین نگران و مدیران سرگردان و دبیران حیران، این نقمت را به فرصت و این چالش را به همایش بدل کنیم. طوری که لااقل در خیال خودمان باورمان شود که مدرسه بسته می شود اما تربیت تعطیل نمی شود.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

گروه گزارش/

سایت تابناک نامه ای را از سوی جمعی از پزشکان و کادر درمان خطاب به رئیس جمهور و وزیر آموزش و پرورش منتشر کرده است که در آن تهدید کرده اند در صورت دایر بودن مدارس، از ادامه کار در مراکز درمانی بیماران مبتلا به کرونا انصراف خواهند داد .

در این نامه چنین آمده است :

« جمعی از پزشکان و کادر درمان که در صف نخست مبارزه با ویروس کرونا حضور دارند در آستانه ۱۵ شهریور و بازگشایی مدارس در نامه ای به رئیس جمهور و وزیر آموزش و پرورش اعلام کرده اند که در صورت دایر بودن مدارس، از ادامه کار در مراکز درمانی بیماران مبتلا به کرونا انصراف خواهند داد. هیچ جا نشنیده ایم که وزیر آموزش و پرورش یک کشور را تهدید کنند که در صورت " بازگشایی مدارس " از ادامه کار انصراف خواهند داد !

به گزارش « تابناک»، در این نامه که در کانال اطلاع رسانی سازمان نظام پزشکی قرار گرفته، با اشاره به صحبت های صریح رهبر در عید قربان امسال مبنی بر اینکه «در حضورهای اجتماعی معیار آن چیزی است که کارشناسان بهداشت به ما می گویند. بنده خودم شخصاً هرچه را که آن‌ها لازم بدانند مراعات خواهم کرد. هر کاری می‌کنید ببینید ستاد ملی کرونا چه می‌گوید. اگر ضابطه‌ای تائید کردند، همه ما موظفیم آن را رعایت کنیم. اگر وضعیتی که داریم را شل بگیریم، فاجعه‌ی بزرگی رخ خواهد داد.»*

آمده است : به‌ رغم جانفشانی کادر بهداشت و درمان کشور که در بحران شیوع کرونا، تاکنون قریب به ۴۰۰ شهید در راه خدمت به سلامت هم‌وطنانمان تقدیم کرده‌اند، متأسفانه در موج جدیدی از ابتلا شمار قربانیان کرونا در کشور از موج اول و دوم فراتر رفته است و با وجود همه‌ تلاش‌های انجام‌شده و تأکید بر رعایت پروتکل‌های بهداشتی، برگزاری مجالس و اجتماعات در بسیاری موارد باعث افزایش تعداد مبتلایان و افزایش فوت هم‌میهنان گردیده است. جامعه ی پزشکی که شهامت پذیرش انتقاد را حتی درحد یک برنامه تلویزیونی طنز نسبت به عملکرد خودش را ندارد و از آن بر می آشوبد شایسته نیست که بخواهند برای معلمان توصیه ای داشته باشند .

در بخشی از این نامه آمده است:

حضور دانش آموزان در محیط مدرسه قطعاً و یقیناً باعث افزایش شمار مبتلایان و مرگ هم‌میهنان خواهد شد.

هیچ نهاد ناظری توانایی ضمانت رعایت پروتکل‌های بهداشتی توسط میلیون‌ها دانش آموز را ندارد.

در صورت بازگشایی مدارس، ضمانت سلامت دانش آموزان به خصوص با توجه به اینکه در روزهای گذشته و در رفتار جدیدی از این ویروس، تعداد قابل توجهی از نوجوانان در سنین مدرسه به این بیماری مبتلا و جان خود را از دست داده اند در سراسر کشور غیرممکن است و در این شرایط حتی با استفاده از ماسک و رعایت فاصله بین دانش آموزان  امکان جدی سرایت بیماری وجود دارد.

گسترش بیماری به هر نحو، تضییع حق‌الناس است.

در این نامه از معلمین سراسر کشور درخواست شده است که با بهره‌گیری از ظرفیت‌های شغلی و اجتماعی خویش، والدین دانش آموزان  را از برگزاری حضوری کلاس درس پرهیز دهند و با تأکید بر شیوه‌های نوین اموزش ازجمله فضای مجازی، بهره‌گیری حداکثری از رسانه‌ از مرگ صدها دانش آموز، معلم و هم میهن پیشگیری فرمایند.

پرسش " صدای معلم " آن است که آیا تاکنون وضعیت بهداشت مدارس در دو جنبه " جسمی " و " روانی " برای جامعه پزشکی کشور به عنوان یک علامت پرسش جدی و مسئولیت برانگیز مطرح بوده است ؟  در بخش دیگری از این نامه آمده است:

 با توکل به خداوند بزرگ امیدواریم این مرحله سخت را پشت سر گذاریم. »

همچنین در نامه ی دیگری که خبرگزاری تسنیم از سوی  رئیس مجمع عمومی سازمان نظام پزشکی منتشر کرده  از ستاد ملی مبارزه با کرونا  درخواست کرده تا از بازگشایی حضوری مدارس در کلیه مناطق کشور جلوگیری کنند.

در این نامه آمده است :

« ستاد ملی مبارزه با کرونا، از جان میلیون‌ها دانش‌آموز دفاع کند!

وزیر آموزش و پرورش طی بیاناتی در اجلاس با مدیران مربوطه، اظهار داشته‌اند که مدارس باید از شنبه 15 شهریور، به‌طور حضوری بازگشایی شوند. این «دستور» جناب وزیر، با شرایط حاکم بر همه‌گیری ویروس کرونا و وضعیت «قرمز» بسیاری از مناطق کشور، همخوانی ندارد. به خطر انداختن جان میلیون‌ها دانش‌آموز و آموزگار و خانواده‌های ایشان، و دخالت در کارشناسی تخصصی نحوه مقابله و مبارزه با بیماری از سوی مسئولین غیرمرتبط با امور بهداشتی، می‌تواند در کمترین فاصله زمانی به یک فاجعه انسانی تبدیل شود.

لذا از مسئولین ستاد ملی مبارزه با کرونا، جداً تقاضا می‌کنیم ضمن اعمال قاطعیت در اجرای فرامین بهداشتی و پروتکل‌های ملی مبارزه با کرونا، از احتمال بازگشایی حضوری مدارس در همه مقاطع تحصیلی و در کلیه استان‌ها و مناطق کشور، اکیداً جلوگیری بفرمایند. »

" صدای معلم " پرسش ها و نکاتی را در مورد دو نامه فوق جهت تنویر افکار عمومی مطرح می کند :

1-در نامه ی نخست به " جانفشانی کادر بهداشت و درمان کشور " اشاره شده است .

این رسانه به خدمات ، دلسوزی ها و زحمات پزشکان و کادر درمان احترام گذاشته و از آن ها قدردانی می کند اما روا و منطقی است که فردی در راستای انجام وظایف شغلی خویش منتی بر سر جامعه و دیگران بگذارد ؟

کم نبودند معلمان و کادر آموزشی و اداری که در همان ماه های نخست بر اثر ابتلا به این بیماری جان خود را از دست دادند .

آیا این ها در جامعه و در کلام این افراد و مقامات دیده شدند ؟

آیا رئیس مجمع عمومی سازمان نظام پزشکی که اکنون دلسوز آنان شده است حتی پیام تسلیتی برای این معلمان مظلوم ارسال کرد ؟

درگذشتگان کادر پزشکی عنوان " شهید " گرفتند .

چه تفاوتی است میان معلمان و پزشکان ؟

نوشته اند :

« حضور دانش آموزان در محیط مدرسه قطعاً و یقیناً باعث افزایش شمار مبتلایان و مرگ هم‌میهنان خواهد شد. »

مستندات و شواهد علمی ، پژوهشی و جهانی برای این ادعا چیست ؟

در چارچوب پیشنهادی یونسکو برای بازگشایی مدارس در دوران جهان گیر شدن کرونا آمده است : ( این جا )

« انگیزه تدوین آن موضوع بازماندگی دانش آموزان از تحصیل در سراسر جهان است و از آن جا که باز شدن مدارس ضامن حق آموزش دانش آموزان در شرایط فعلی است ، سیاست گذاران باید شرایطی فراهم سازند که ضمن فراهم کردن حق سلامت و امنیت دانش آموزان ، حق آموزش کودکان و نوجوانان نیز تامین گردد .

علاوه بر این مختل شدن خدمات آموزشی پیامدهایی جدی و بلند مدت برای اقتصادها و جوامع دارد . از جمله افزایش نابرابری نزول بازده سلامت و همچنین کاهش همبستگی اجتماعی .

خلال در زمان آموزش درس می تواند تاثیر شدیدی بر توانایی یادگیری یک کودک داشته باشد . هر چند کودکان به حاشیه رانده شده زمان طولانی تری به مدرسه نروند ، احتمال بازگشت آن ها نیز کم تر است . کودکان ، فقیرترین خانواده ها تقریبا پنج برابر بیشتر از کودکان خانواده های ثروت مند محتمل است که از آموزش ابتدایی محروم باشند .دور بودن از مدرسه خطر خشونت و سایر تهدیدات برای کودکان را نیز افزایش می دهد . آیا این گونه تعیین تکلیف ها نامش دخالت غیرکارشناسی در حوزه آموزش نیست ؟ هر چند در جامعه ما عادت و فرهنگ شده است که همه افراد در هر سطح و رده ای به خود اجازه می دهند از صفر تا صد مسائل و چالش های آموزش و پرورش اظهار نظر کرده و در مورد آن " نسخه " بپیچند .

علاوه بر این ، تعطیلی طولانی مدت ، خدمات ضروری مدارس مانند امنیت بخشی ، تغذیه در مدرسه ، بهداشت روانی و حمایت های مشاوره ای و روان شناسی را مختل می کند .

همچنین به خاطر از بین رفتن تعامل با همسالان و اختلال در روال های روزمره ممکن است باعث ایجاد استرس و اضطراب شود . این تاثیرات منفی برای کودکان در حاشیه ، مانند آنانی که در کشورهایی تحت تاثیر درگیری و سایر بحران های طولانی مدت اند ، مهاجران ، آواره های اجباری ، اقلیت ها ، کودکان معلول و کودکانی که در موسسات حمایتی زندگی می کنند ، به طور قابل توجهی بیشتر خواهد بود .

بازگشایی مدارس باید ایمن و مطابق با واکنش کلی هر کشور به 19 – COVID باشد ؛ همراه با تمام اقدامات معقولی که در جهت محافظت از دانش آموزان ، کارمندان ، معلمان و خانواده های آنان انجام می شود .

یونسکو به عنوان یک سازمان معتبر جهانی تصریح و تاکید کرده است :

«  باید توجه داشت که شواهد غیرمتقنی درباره خطر ابتلا هنگام شرکت در کلاس وجود دارد . »

آیا این افراد به سایر جنبه ها و ابعاد تعطیلی مدارس توجه دارند ؟

آیا اگر کسی نامش " پزشک و دکتر " شد دانای کل است و می تواند در همه امور اظهار نظر کند و خود را " صاحب حق " بداند و دیگران را نادان ؟

آیا این گونه تعیین تکلیف ها نامش دخالت غیرکارشناسی در حوزه آموزش نیست ؟ هر چند در جامعه ما عادت و فرهنگ شده است که همه افراد در هر سطح و رده ای به خود اجازه می دهند از صفر تا صد مسائل و چالش های آموزش و پرورش اظهار نظر کرده و در مورد آن " نسخه " بپیچند .

آیا این شیوه ها علمی و مبتنی بر یک متدولوژی عقلانی و منطقی است ؟

چرا کسی به استقلال حرفه ای و ذاتی آموزش و پرورش و معلمان احترام نمی گذارد ؟

آیا همین پزشکان اجازه اظهار نظر به دیگران در حوزه های تحت امر خود  را می دهند ؟

این افراد گفته اند :

« هیچ نهاد ناظری توانایی ضمانت رعایت پروتکل‌های بهداشتی توسط میلیون‌ها دانش آموز را ندارد . »

پرسش " صدای معلم " آن است که آیا تاکنون وضعیت بهداشت مدارس در دو جنبه " جسمی " و " روانی " برای جامعه پزشکی کشور به عنوان یک علامت پرسش جدی و مسئولیت برانگیز مطرح بوده است ؟

آیا این متخصصان که خود را مجاز به دخالت در هر امری می دانند تاکنون از خود پرسیده اند در مدارس و مشخصا در مورد دانش آموزان آمار و کیفیت بهداشت در چه سطحی است و مهم تر از آن چه کاری را بدون چشم داشت برای دانش آموزان به ویژه مناطق محروم انجام داده اند ؟

چندی پیش " سالار قاسمی " مدیر کل آموزش و پرورش استان البرز ضمن انتقاد از عدم احساس مسئولیت برخی دستگاه ها برای آغاز سال تحصیلی گفته است :

« در خصوص آغاز سال تحصیلی در استان هیچ تماسی از ارگان های دیگر برای همکاری نداشتیم و تمام کارها بر دوش آموزش و پرورش است. »

چه اشکالی دارد که این پزشکان و کادر درمانی و جامعه نظام پزشکی در این جهت و در مورد نظارت بر پروتکل های بهداشتی یار و همراه آموزش و پرورش باشند ؟

در بسیاری از کشورها و هم زمان با بازگشایی مدارس شنیده شده و گزارش داده اند که اولیای دانش آموزان ، دانش آموزان و حتی معلمان نسبت به این گونه تصمیمات اعتراض کرده و حتی تجمع اعتراضی برگزار کرده اند اما هیچ جا نشنیده ایم که وزیر آموزش و پرورش یک کشور را تهدید کنند که در صورت " بازگشایی مدارس " از ادامه کار انصراف خواهند داد .

آیا این با اخلاق پزشکی سازگار است ؟

در این نامه از معلمان خواسته شده با بهره‌گیری از ظرفیت‌های شغلی و اجتماعی خویش، والدین دانش آموزان  را از برگزاری حضوری کلاس درس پرهیز دهند .

پرسش " صدای معلم " از این پزشکان آن است که واقعا تصویر یک معلم در نظر آنان چگونه مجسم و تصویر می گردد ؟ چرا کسی به استقلال حرفه ای و ذاتی آموزش و پرورش و معلمان احترام نمی گذارد ؟

شواهد و تجربیات در این بازه زمانی چه پیش از کرونا و به ویژه پس از کرونا نشان داده که تنها عایدی معلمان از قضاوت های جامعه فقط " تمسخر و تحقیر بابت تعطیلات و بیکاری معلمان " بوده است .

تعارف و  رو دربایستی را کنار بگذاریم .

آیا واقعیت غیر از این است ؟

آیا این متخصصان و سایر افراد  جامعه  تاکنون از خود پرسیده اند که چرا معلمان کشور نسبت به رسانه ای شدن مطالبات خود در رسانه ها و افکار عمومی اعتراض دارند ؟

جامعه ی پزشکی که شهامت پذیرش انتقاد را حتی درحد یک برنامه تلویزیونی طنز نسبت به عملکرد خودش را ندارد و از آن بر می آشوبد شایسته نیست که بخواهند برای معلمان توصیه ای داشته باشند .

باید به این واقعیت تلخ اعتراف نمود که :

پزشکان یکی از گروه های پرنفوذ در کشور هستند که در همه شرایط می توانند اوضاع را به نفع خود تغییر بدهند.همین الان که مردم را به خاطر مبارزه با کرونا به ستایش خود متقاعد ساخته اند، اگر عملکردشان عالمانه ارزیابی بشود و اگر فرد آگاهی  از نزدیک شاهد کیفیت خدمات آنها باشد، بسیار بعید است که حس قدردانی را تجربه کند.

پایان گزارش/

گروه استان ها و شهرستان ها/

نامه ی زیر در انتقاد از عملکرد مسئولان وزارت آموزش و پرورش به صدای معلم ارسال شده است .

این رسانه منتظر ارائه پاسخ مسئولان و شفاف سازی در مورد مطالبات و دغدغه این همکاران می باشد .

قم

  پدیده ی کرونا کشورها را یک به یک در نوردید و همه ی جنبه های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی و حتی فرهنگی زندگی را تحت تاثیر قرار داد و بر اهمیت فضای مجازی بیش از پیش افزود. آموزش و پرورش دانش آموزان نیز از آسیب های بیماری مهلک و منحوس کرونا در امان نماند و قریب به یک و نیم میلیارد از محصلان دنیا به جهت جلوگیری از گسترش بیشتر این بیماری با تعطیلی مدارس مواجه شدند.

با گذشت زمان و همه گیری کرونا نگرانی ها درباره ی ادامه تحصیل دانش آموزان روزبروز افزایش یافت و دولت مردان را بر آن داشت تا با جایگزینی فضای آموزشی از حقیقت به مجاز دوره ی جدیدی را در نظام تعلیم و تربیت رقم بزنند.

در ایران به عنوان اولین تجربه از این عرصه، شبکه آموزشی دانش آموزان با نام شاد رونمایی شد درحالی که بسیاری از کشورها بسترها و زیرساخت های آن را پیش از این تدارک دیده بودند و از آن بهره برداری می کردند.

شاد از همان آغاز و حتی پیش از ظهورش معلمان، دانش آموزان و خانواده ها را با چالش هایی روبه رو ساخت. قطعی های بسیار، به روز رسانی های بی حاصل پی در پی، امکانات محدود و در حد اولین نسل از شبکه های اجتماعی، محدودیت در عضویت دانش آموزان، ضعف در حفظ حریم خصوصی و محرمانگی اطلاعات کاربران و چندین ایراد دیگر که برخی به مرور رفع شد اما اینک مشکلات مضاعفی بر سر راه قرار دارد و به جای آن که مرحمی بر عقب ماندگی تحصیلی و دوری از درس و مدرسه باشد خود منشاء درد شده است.

معلمان از همان روزهای آغازین تعطیلی مدارس همچون مدافعان جبهه ی سلامت به جهاد در عرصه علم آموزی پرداختند و بدون هیچ چشم داشتی شبانه روز خود را برای آموزش آینده سازان ایران اسلامی وقف نمودند. این تلاش های ستودنی گرچه با هیچ بهایی قابل جبران نیست اما مسئولین محترم می توانند با کاستن از دغدغه ها و رفع معضلات در جهت آرامش خاطر این قشر محجوب و فداکار گام های ارزشمندی بردارند.

نخستین دغدغه پیش روی معلمان تولید محتوای درسی با کیفیت برای دانش آموزان است که نیازمند کسب مهارت کار با نرم افزارها و تکنولوژی های جدید و وجود سخت افزارهای مناسب می باشد که آموزش و پرورش می بایست از طریق برگزاری کلاس های ضمن خدمت و دوره های کاربردی تولید محتوای الکترونیکی، آگاهی و مهارت های لازم برای تدریس در فضای مجازی را در معلمان ایجاد و تقویت کند. علاوه بر این در بعد سخت افزاری نیز آموزش معلمان نیاز به حمایت دارد. از آنجا که تهیه و تدارک ملزومات تدریس و دسترسی معلمان به سامانه شاد بر عهده وزارت آموزش و پرورش است مدیران عالی وزارت باید امکانات (تبلت و اینترنت رایگان) و زیرساخت ها( سرورهای قوی و پهنای باند کافی) را مهیا نمایند تا فرایند تدریس به سهولت و با کیفیت در خدمت دانش آموزان عزیز قرار گیرد.

غفلت از ساحت تربیتی و سلامت جسمی دانش آموزان نگرانی دیگر معلمان در استفاده از شاد است. از آنجا که تعلیم و تربیت با تاثیر در رفتار بروز می کند، برای اثر بخشی بیشتر به تعامل، ارتباط چهره به چهره و رابطه عاطفی مابین معلم و دانش آموزان خصوصا در پایه های پایین تر تحصیلی وابسته می باشد که این مهم جز با حضور فیزیکی در مدرسه محقق نمی شود. گرچه بخشی از این هدف با ارتباط زنده تصویری و دیگر قابلیت های مغفول در شاد قابل دستیابی است اما باید در نظر داشت که در صورت تداوم این وضع، پرورش دانش آموزان با چالش اساسی مواجه خواهد بود و برای برون رفت از این معضل حضور محدود دانش آموزان در مدرسه با رعایت تمامی موازین و پروتکل های بهداشتی و استفاده از تجربیات موفق دیگر کشورها ضرورت می یابد در نتیجه لازم است از هم اکنون برنامه ریزی، تدارک امکانات، تخصیص منابع مالی و توسعه سرمایه انسانی موردنیاز صورت پذیرد.
 
ارزشیابی صحیح و مطابق با واقعیت از میزان یادگیری دانش آموزان مسئله دیگری است که معلمان با آن روبه رو هستند که برنامه ریزی و ایجاد سازوکار مناسب را می طلبد. ایجاد پایگاه اطلاعاتی برای بارگذاری، ذخیره و بازیابی فعالیت های انجام شده دانش آموزان در قالب کارپوشه الکترونیکی در دوره ی ابتدایی و بهره گیری شاد از سامانه های کاربردی، موفق و تخصصی در عرصه ارزشیابی آموزشی در دوره متوسطه راهکار دیگری است که در کنار آزمون های هماهنگ حضوری راهگشا خواهد بود.

مسئله نه چندان تازه ای که همواره گریبان گیر آموزش و پرورش بوده و هست تمرکز گرایی و عدم آن می باشد که هم اینک نیز در تحمیل و اجبار همه مدارس به استفاده از شاد بروز یافته است. در حالی که شاد با نواقص زیادی مواجه می باشد و زیرساخت های لازم را دارا نیست شاید انحصار در استفاده از شاد در صورتی که امکان تدارک و بهره مندی از سامانه های مناسب تر، کاربردی تر و تعاملی تر برای مدارس فراهم است کاری اشتباه باشد به همین خاطر می توان با تفویض اختیار و تعیین حدود انتظارات و بایسته ها، قدرت عمل بیشتری به مدیران میانی و اجرایی برای اتخاذ تصمیمات در تناسب با بوم، شرایط و ظرفیت ها داد و از این طریق فرصت آزادی عمل و خلاقیت معلمان در استفاده از ابزارهای تدریس را فراهم آورد.

تجربه زیسته معلمان نشان داده است که آماده سازی مواد درسی کیفی و جذاب در بستر شاد به ساعاتی بیشتر از آنچه که دولت برای تدریس معلمان مقرر کرده نیاز دارد و همین موضوع باعث نارضایتی معلمان به سبب تزاحم با امور زندگی شخصی و خانوادگی شده است. به علاوه هنگامی که بخش اعظمی از ساعات موظف معلمان برای تهیه و تولید محتوای الکترونیکی بگذرد طبیعتا فرصت کافی برای پاسخگویی به سوالات، رفع اشکالات، بررسی مسائل و ارتباط دو سویه باقی نمی ماند و معلمان را به سبب عدم تحقق اهداف درسی دل نگران می سازد.

به همین خاطر شایسته است تا وزارت آموزش و پرورش با تولید و انتشار محتوای کامل درسی این بار گران را از پیکره ی نحیف معلمان بردارد تا ایشان با طیب خاطر و فرصت فراخ به تعلیم و تربیت دانش آموزان بر مبنای استعدادها و تفاوت های فردی بپردازند.

همچنین مطلوب نظر است که برای انباشت و انتقال تجربیات و دستاوردهای گران بهای حال و آینده معلمان بستری دائمی به صورت پایگاه الکترونیکی جامع فراهم آید تا افراد تولیدات خود را در آن به معرض نمایش و استفاده سایر همکاران قرار دهند و به نحوی این مشکل نیز حل گردد.

هر چند که موضوعات نگران کننده و چالش برانگیز برای معلمان در این زمینه بسیار است اما اشاره به اهم آن ها با توجه به فرصت بسیار محدود تا شروع سال تحصیلی کفایت می کند و انتظار می رود تا در اسرع وقت و با قید اولویت مسئولین مربوطه تدبیر چاره نمایند و اندکی از آلام معلمان را در بحبوحه ی مشکلات بکاهند.
با افتخار معلم

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

گروه اخبار /

جمعی از معلمان حق التدریس امروز صبح سه شنبه یازدهم شهریور با تجمع در برابر وزارت آموزش و پرورش خواهان شفاف سازی مسئولان این وزارتخانه در مورد وضعیت استخدامی خود شدند .

این معلمان که از شهرهای مختلف گرد آمده بودند خواهان عمل کردن مسئولان وزارت آموزش و پرورش به ویژه معاونت برنامه ریزی و توسعه منابع به وعده های پیشین خود شدند .

پیش از این نیز تعدادی از  نیروهای بلاتکلیف آموزشی روز دوم شهریور 1399 در مقابل ساختمان وزارت آموزش و پرورش در مخالفت با اجرای آزمون ماده 28 تجمع کردند. ( این جا )

همچون تجمع پیشین هیچ یک مسئولان وزارت آموزش و پرورش برای پاسخ گویی در جمع حضور پیدا نکردند .

تجمع پس از چند ساعت پایان یافت .

پایان پیام/

  هرکس توانست در برابر طنازی ها، عشوه گری ها و دلبری های قدرت، ثروت و شهرت، قلقلک نخورد و آزادگی را برای وصال آنها به حراج نگذارد، می توان به احترام او ایستاد و کف زد.‌ هروقت آب وسوسه انگیز قدرت و شراب شیرین شهرت در دسترس ما بود اما درآن شیرجه نزدیم، آن گاه پرچم آزادگی را بر فراز فرمایش هایمان به اهتزاز درآوریم.
مردم درهنگامه انتخابات، دانه آرزوهای خود را می کارند تا روزی در میعان گدازه های زندگی، سایه ای شود بر سر نوباوگان خواسته هایشان. در این کنسرت بدون سانسور است که چاوه ها همه گوش نوازند و کام جان را با موسیقی متقارب کلام، شیرین می کنند.
شاکله اصلی مجلس یازدهم، بر دو ستون آشکار «جوانی» و «انقلابی» و پایه پیدا و پنهان سومی به نام  «اصولگرایی» شیرازه بست و آجر به آجر این عمارت، برهم نهاده شد. سخن ها از مبارزه با فساد و دستگیری مردمی بود که گوی چوگان جدال های جناحی و فسادهای سیستمی شده اند. در لحظه لحظه این سور سیاسی، لقمه گوارای عدالت در سینی زرین ذلاقت، دست به دست وعده ها می شد؛ تازیانه سخن پیوسته بر تن متعفن اختلاس و رانت خواری، فرود می آمد و این حق شهروندی بود که بر صدر می نشست و قدر می دید.
سه ماه ازآغاز به کار مجلس یازدهم می گذرد. هنوز برای داوری، زود است اما در اندازه مفهوم «سالی که نکوست، ... »، می توان گفت : از بهاریه این دشتستان سیاسی، بوی زمخت «داد و دهش های جناحی» به مشام می رسد. هنوز دانه امیدهای مردم، جوانه نبسته و سر به خاک عملکرد مجلس نزده که کبست پویه های سیاسی، جلوه گری آغازیده است. باور کنید ذائقه های کرونازده نیز بوی سیاه آن را به راحتی می شنوند و سآمت آن بر سلامت نفس، ناخن چندش می کشد. عینک مصلحت از چشم بصیرت بردارید تا به عین الیقین ببینید که زندگی، تحت منشور سیاست های پردست انداز، دم به دم تازیانه هایش را بر تن نحیف زندگی اقشار آسیب پذیر، محکم تر می نوازد. قیمت زندگی که نه، بلکه نرخ دولتی زنده ماندن، چنان آزادانه می تازد که یورتمه گذر زمان هم به گرد پایش نمی رسد.
در سرسرای وعده هایی که مجلس یازدهم در ظرف چشم اندازهای نگارین برای بهبود کهنه دردهای مردم پخته است، زخم های ناسور بسیاری در صف انتظار درمان ایستاده اند. جراحت های مزمنی که نیش نشتر سیاست گذاری های ناصواب، تصمیمات ناروا و مدیریت های نابجا بر سینه سرنوشت مردم، رقم زده است، دستان طبیب صداقت و مسئولیت پذیری را جست و جو می کنند.
مبادا بازهم خیلی زود، دیری از گرد راه برسد، چنگ بر گلوی حقیقت بگذارد و نفس وعده ها به شماره بیفتد. مبادا صدای سُم سوار سرکش ثانیه ها، خواب از چشم اندیشه برباید تا ببیند که بازهم  دانه در شوره زار افشانده و جز باد، محصولی برای  درویدن ندارد.

اگر شما هم اسب همت را برای رسیدن به قصر قدرت، زین نکرده اید و درطریق حقیقت، عزم سلوکتان برآن است تا مردم را از وادهای صعب العبور «گرانی، تورم، بیکاری، ویژه خواری، موازی کاری، نظارت های یخ زده و سیاست گذاری های عافیت سوز» به سلامت عبور دهید، شعارهای رنگارنگ را وانهید و دست عمل را به دست  اراده بگیرید که «دوصد گفته چو نیم کردار نیست.»
بسیاری از هرزه گیاهان مشکلات کنونی، ریشه در قوانین ناکارآمد و متعارض، نظارت های فرمایشی و مدیریت های سهامدارانه و موروثی دارند. باورکنید لب های فروبسته، نه از خرسندی و رضا بلکه از غایت پریشانی و درماندگی، قصه پرغصه خاموشی را نجوا می کنند.

بازنشستگان را نه در مصاحبه یا نطق های پیش و پس از دستور، بلکه درعرصه عمل و در قالب اصلاح قوانین موجود یا تدوین قوانین جدید دریابید که از دستپخت مجلس ها و آشپزی دولت ها، بسیار برآنها تبعیض و بی عدالتی، تحمیل شده است.

قوانینی مانند قانون برنامه ششم توسعه و قانون مدیریت خدمات کشوری را به دور ازهرگونه تعصب، بررسی کنید تا ببینید همکاران شما با انشای ناپخته، مبهم و چندپهلوی برخی از مواد قانونی و تدوین برخی مواد تبعیض آفرین، در سالیان اخیر، چگونه خون به جگر انسان هایی نموده اند که جوانی خود را در راه انجام وظیفه تا قطره آخر، مصرف کرده اند.

همسان سازی حقوق بازنشستگان با شاغلان را با ترمیم کاستی های آن و با تجمیع مواد فصول دهم و سیزدهم قانون مدیریت خدمات کشوری و دیگر قوانین مرتبط، با عباراتی شفاف، صریح و غیرقابل تفسیر به ماده قانونی واحد و جامعی درخصوص حقوق و دستمزد تبدیل کنید تا هرمسئولی نتواند با تفسیر نت های آن، موسیقی دلخواه خود را به عنوان مارش عزای عدالت بنوازد.

مطابق اصول ۵۴ و ۵۵ قانون اساسی، دیوان محاسبات، تحت نظارت مجلس فعالیت می کند.آرای دوسه ساله اخیر این نهاد در خصوص بازنشستگان را مطالبه و تحقیق کنید که چرا احکام روشن و متقن این دیوان دراین زمینه، اجرایی نشده است؟
سخنگوی هر فرد یا نهادی، عملکرد اوست.

کانال آموزگاران اندیشمند

لرستان