گروه گزارش/

« این که صنایع و خودروها موجب آلودگی هوا می‌شوند و به تبع آن درب مدارس بسته و غیر‌فعال می‌شوند، مایه شرمساری است.

متاسفانه اولین چیزی که در ذهن و مخیله تصمیم‌گیران در این گونه مواقع رخ می‌نماید راحت‌ترین راه حل به جای بهترین و مناسب‌ترین راه حل است. در حالی‌که مدارس باید در همه شرایط و موقعیت‌ها همچون اماکن و موسسات بهداشتی، درمانی و امنیتی فعال باشند. معنی و مفهوم فعال بودن هم تنها در تشکیل کلاس‌های درس در داخل مدارس نیست، بلکه آنچه باید فعال و فعال تر گردد، جریان یادگیری ترکیبی ( بر خط و برون خط) در همه وقت و همه جاست.

در پایان ؛ كارگروه بررسي هاي فوري در پژوهشگاه مطالعات آموزش و پرورش چند توصیه سیاستی را مطرح کرد .

در تازه ترین نشست که گزارش آن توسط دکتر " احد نویدی " برای صدای معلم ارسال گردیده چنین آمده است :

« يكي از مهم‌ترين چالش‌ها در فضاي مجازي ارزشيابي الكترونيكي از آموخته‌هاي دانش‌آموزان نمايش يادگيري است. در نمايش يادگيري، نتيجه ارزشيابي نماينده عملكرد خود دانش‌آموز نيست ولي به او نسبت داده مي‌شود. اين كار نوعي تقلب و سرقت علمي است. »

این گزارش می افزاید :

« بايد توجه داشت كه سنجش از راه دور، از جمله سنجش الكترونيكي، براي همه دروس برازنده نيست. بنابراين، اگر معلم ناچار نباشد نبايد به  سنجش از راه دور بسنده كند. با وجود اين، اگر هدف سنجش تكويني و هدايت يادگيري باشد، معلم مي‌تواند با استفاده از بازخوردهاي سنجيده و هوشمندانه به هدايت يادگيري دانش‌آموزان بپردازد. با ملاحظه شرايط كنوني در مدارس ايران، براي سنجش تراكمي برخي از دروس مانند دروس علوم پايه، زبان و ادبيات نبايد به آزمون الكترونيكي بسنده كرد.

لازم است تدابيري اتخاذ شود كه شرايط براي برگزاري آزمون حضوري فراهم شود. مدارس مي‌توانند متناسب با شرايط خود (تعداد دانش‌آموز، فضاي برگزاري آزمون و امكان توزيع دانش‌آموزان در زمانهاي مختلف) به برگزاري آزمون حضوري اقدام كنند. »

این کارگروه در بیانیه جدید خود آورده است :

« مدرسه به عنوان بازوي اجرايي نهاد تعليم و تربيت، خدمات مهم و بي‌بديلي را در حوزه‌های مختلف تربيت (جسمی، عاطفي، اجتماعي، رواني و شناختي) کودکان و نوجوانان ارائه می‌کند. روشن است که اختلال در كاركرد مدرسه مي‌تواند به پيامدهايي زيان بار و جبران ناپذير منجر شود. بنابراين، براي مواجهه مؤثر با محدوديت‌هاي ناشي از شيوع ويروس كرونا، استفاده از همه فرصت‌هاي آموزشي ضروري است.

بسنده كردن به آموزش مجازي  پاسخگوی کارکردهای مختلف نظام آموزش و پرورش نیست، به ويژه زماني كه زیرساخت‌ها و پلتفرم‌های مطلوب برای آموزش مجازي فراهم نشده باشد.

 بررسی ها بر روی موارد شناسایی شده در محیط های مدارس نشان می‌دهند که انتشار ويروس از کودک به کودک در مدارس شایع نیست و عامل اصلی عفونت‌های COVID-19 در کودکان، حضور آنان در مدرسه نيست. این امر به ویژه در موردکودکان دبستاني و پیش دبستاني صادق است .

مطالعات انجام شده در کشورهای اروپایی(ECDC  ) نشان می‌دهند که بازگشایی مدارس با افزایش  قابل توجهي در انتشار اجتماعی COVID-19  همراه نیست و بعید است که تعطیلی مؤسسات آموزشی و مراکز مراقبت از کودکان سهم اختصاصي در انتشار COVID-19  داشته باشد، زیرا اغلب کودکان، حتی در محیط خانه، به درجات بسیار خفیفی ازاین ویروس مبتلا می‌شوند. انتشار ثانویه درمدارس، از کودک به کودک یا از کودک به بزرگسال نادر بوده است. کشورهایی که مدارس آنها بازگشایی شده، شاهد افزایش موارد ابتلا در محیط های مدارس نبوده‌اند .در مواردی که COVID-19  در کودکان شناسایی شده است و تماس ها مورد پیگیری قرار گرفته‌اند، هیچ بزرگسالی در نتیجۀ تماس با كودكان مبتلا نشده است. بنابراين، کودکان عامل اولیۀ انتشار و انتقال ويروس به بزرگسالان در محیط مدارس نیستند.

متن کامل این بیانیه را می خوانیم .

گروه گزارش/

حذف عکس دختران از جلد روی کتاب ریاضی سوم دبستان در روزهای گذشته موجب واکنش های خارج از حد تصور در میان مخاطبان و شبکه های اجتماعی گردیده است .

امروز یکشنبه 23 شهریور بابت این اشتباه عذرخواهی کرد .

پرتال وزارت آموزش و پرورش نوشت : ( این جا )

« صبح امروز وزیر آموزش‌ و پرورش در ششمین برنامه گفت و گوی هفته که باهدف ایجاد ارتباط و تعامل دوسویه بین وزارت آموزش‌ و پرورش و سایر دستگاه‌های دولتی و با موضوع گفت و گو بر محور تحول و با حضور وزیر آموزش‌ و پرورش، که با حضور معاون حقوقی رئیس‌جمهور، اعضای شورای معاونان وزارت آموزش ‌و پرورش، مدیران کل آموزش‌ و پرورش استان‌ها و بیش از ۷۵۰نفر از مدیران مناطق آموزش‌ و پرورش کشور به‌صورت ویدئو کنفرانس و از طریق بستر شبکه شاد برگزار شد، اظهار کرد: در آموزش‌ و پرورش تربیت نسل آینده را به زنان محول کردیم زیرا بیش از 60 درصد نیروهای آموزش و پرورش را زنان تشکیل می‌دهند لذا ساختن آینده، نسل نو و شکل گیری شخصیت و هویت نسل آنان چه در مقام مادر چه در مقام معلم، زنان نقش ویژه‌ای دارند. همچنین بیش از نیمی از دانش آموزان کشور هم دختران هستند لذا تبعیض دیرینه جنسیتی که در دسترسی به آموزش وجود داشت به طورکامل برطرف شده است و امروز هیچ دختری در هیچ نقطه‌ای از ایران محروم از تحصیل نیست و اگر فکر کنیم که پایه اصلی عدالت اجتماعی در توزیع برابر فرصت‌های یادگیری است، فرصت‌های یادگیری خوبی را در برابر دختران قرار دادیم و آثارش را نیز مشاهده می‌کنیم و در مسابقات و المپیادها بیش از نیمی از شرکت کنندگان دختران هستند.

وی ادامه داد: یک بی‌سلیقگی در حذف تصویر دختران از کتاب سوم ابتدایی انجام ‌شده است لذا از این بابت عذرخواهی می‌کنیم و آن را اصلاح می‌کنیم اعتقاد داریم که در این شرایط سخت به تمام فعالیت‌هایی که آموزش‌ و پرورش با تمرکز بر دختران انجام می‌دهد توجه شود. »

امروز نشست رسانه ای « حسن ملکی » رئیس سازمان پژوهش و برنامه ریزی آموزشی با رسانه ها برگزار گردید .

ملکی در بخشی با ذکر این که همه‌کارهای آموزش‌ و پرورش دیده شود تا انتقاد منصفانه‌تری شود گفت : ( این جا )

« در خصوص کتاب ریاضی سوم نیز باید گفت: کسی حق کم جلوه دادن نقش دختران و زنان را نداشته و ندارد زیرا در همه آموزه‌های دینی و در سخنان بزرگان ما به اهمیت زن و نقش او در جامعه همواره اشاره شده است؛ بنابراین همان دانش‌آموزانی که کتاب علوم تجربی را می‌خوانند فارسی را هم می‌خوانند روی جلد کتاب علوم فقط تصویر دختران وجود دارد پس آیا باید پسران اعتراض کنند البته من این موضوع را تائید نمی‌کنم باید اصلاح شود اما توصیه ما این است که همه‌کارهای آموزش‌ و پرورش را ببینید تا انتقاد منصفانه‌تری داشته باشند. برای موضوعات پیش‌آمده و تاثر بخشی از جامعه متاترشدم انشا الله با اصلاحی که صورت خواهد گرفت این دغدغه رفع خواهد شد.

وی به جذب نیروی انسانی توانمند و آموزش کارشناسان به‌عنوان دو اقدام تحولی دیگر سازمان پرداخت و اظهار کرد: کار بزرگی که انجام شد ورود معارف انقلاب اسلامی به کتاب‌های درسی بود ازآنجاکه کشور نیاز به شهروندانی دارد تا با روحیه و تفکر انقلابی تربیت شوند لذا امروز معارف اسلامی در۳۰عنوان کتاب درسی در بخش نظری و فنی‌‌ و حرفه‌ای ورود کرده است.

ملکی ادامه داد: معارف انقلاب اسلامی در کتاب‌های درسی به معرفی الگوها قهرمانانی همچون قاسم سلیمانی، صیاد شیرازی، ابو مهندس و تهرانی مقدم و ... و همچنین در بخش دیگری به معرفی خیانت‌های آمریکا و غرب علیه انقلاب اسلامی می‌پردازد.

وی به موضوع چاپ ‌کتاب‌های درسی در سال جاری اشاره و عنوان کرد: امسال ۵۱عنوان کتاب درسی در دوره ابتدایی، ۵۶عنوان دوره متوسطه اول، ۱۳۷عنوان در دوره دوم متوسطه شاخه نظری، ۳۶۳عنوان در شاخه فنی‌وحرفه‌ای، ۱۳۹عنوان در شاخه کاردانش و ۲۴۶عنوان کتاب درسی در آموزش‌ و پرورش استثنایی تولید و چاپ ‌شده که درمجموع ۹۹۲عنوان کتاب با تیراژ بیش از ۱۴میلیون جلد تولید، چاپ و در بین دانش آموزان کشور توزیع‌ شده است.

رئیس سازمان پژوهش و برنامه‌ریزی آموزشی اظهار کرد: کار تولید و چاپ و توزیع کتاب‌های درسی کاری پرحجم و حساس است که اگر به‌درستی پیگیری نشود و کارشناسان ما با دقت بر روند آن نظارت نداشته باشند این حجم از کار ممکن است به سرانجام نرسد لذا گاهی ممکن است به دلیل وسعت کار اشتباهاتی نیز رخ دهد. »

پیش تر ؛ " صدای معلم " در گزارشی با عنوان : " آقای " رئیس سازمان پژوهش و برنامه ریزی آموزشی ! دمیدن بر " روح معنویت " ی که می گفتید همین بود ؟! نوشت : ( این جا )

« هر چند چنین حرکات سخیفی در سازمانی که باید اتاق فکر و نیروی محرکه وزارت آموزش و پرورش برای نواختن تغییرات بنیادین متناسب با نیازهای روز جامعه ایرانی همگام با تجربیات موفق جهانی و الگو کشورهای توسعه یافته باشد امر تازه ای نیست اما جا دارد که پرسشی را از رئیس سازمان پژوهش و برنامه ریزی آموزشی مطرح کنیم .

صدای معلم " پیش تر در گزارشی با عنوان : " رئیس سازمان پژوهش و برنامه ریزی آموزشی در ماموریت های سازمانش تجدید نظر کند ! " نوشت : ( این جا )

« آیا قرار است " معنویت " مورد نظر رئیس سازمان پژوهش و برنامه ریزی آموزشی که آدرس آن را به " کتاب های درسی " موکول کرده است در سایه همان گونه تعاملات ، گفت و گوهای اقناعی و راه های میانه  که وصف آن رفت ؛ حاصل شود ؟

چه فرد و نهاد و مرجعی موجد " مرگ مدرسه " در این نظام آموزشی است ؟ ( البته اگر بتوان ویژگی های یک سیستم را بر آن اطلاق نمود ! )

آیا سازمان مذکور و وزارت آموزش و پرورش مسئولیت خود را در این چالش ها می پذیرد ؟

آیا بهتر نیست سازمان پژوهش و برنامه ریزی آموزشی به جای تفسیر خاص خودش از " معنویت " به فکر طراحی برنامه و فلسفه ای پایدار با در نظر گرفتن سه ضلع " اخلاق مداری ، خردگرایی و عمل گرایی " در تدوین کتاب های درسی و عینیت بخشیدن به برنامه درسی ملی با این رویکرد باشد ؟ »

پرسش " صدای معلم " آن است که آیا آن " معنویت " مورد نظر این مقام وزارت آموزش و پرورش قرار است با تغییر جلد یک کتاب که در تضاد با بدیهی ترین و ابتدایی ترین حقوق شهروندی است جامه عمل بپوشد ؟ »

جوابیه ای که این سازمان در برابر انتقادات گسترده مخاطبان صادر کرد عصبانیت جامعه را افزون نموده و حتی موجب تمسخر و دست مایه طنز در شبکه های اجتماعی شد .

این رسانه در پایان گزارش خود آورده است »

« ضعف اصلی سازمان پژوهش این است که در یک فضای انتزاعی به طراحی و تدوین برنامه درسی می پردازد و از پیامدهای طرح و برنامه خود بی خبر است. شایسته است رییس سازمان پژوهش به خاطر بی اطلاعی از ویژگی های برونداد نظام آموزشی استیضاح شود.

عذرخواهی نشانه ضعف نیست !

بلکه می تواند موید بالندگی روحی و معنوی در فرد و مدیر یک سازمان باشد . »

پیشنهاد می کنیم سرفصل جداگانه ای در دروس به ویژه در دوره ابتدایی با عنوان " فرهنگ عذرخواهی " زیرمجموعه " مهارت های زندگی " گشوده شود و حتما از تجربیات جهانی به ویژه کشورهای آسیایی مانند ژاپن در آن استفاده گردد .

پایان گزارش/

در بسیاری از محافل و منابر دائما می بینم و می شنوم که از کرونا به عنوان " ویروس منحوس " یاد می شود .

حدود 7 ماهی است وقتی در خیابان ، کوچه و پارک راه می روم خیلی آثاری از آب دهان ، خلط سینه و... روی زمین مشاهده نمی کنم .

برای این امر دو فرضیه و یا سوال پژوهشی می توان طرح کرد :

1- آیا کسانی که ماسک می زنند همان افرادی هستتد که در معابر اقدام به چنین کارهایی می کنند ؟

2- احتمالا افراد از بیم یکدیگر و نگاه های سنگین و تیزبین اطرافیان ، عادت ناپسند خود را حداقل به صورت  " موقتی " ترک کرده اند .

در واقع ایجاد چنین فضایی که عاری از " بی تفاوتی " است و در حال حاضر صفت غالب جامعه ایرانی بر شمرده می شود می تواند مدخلی برای تشکیل حوزه عمومی و نظارت همگانی برای تصحیح رفتارهای نادرست باشد .

بیش از 30 سال است در مدرسه و کلاس در مورد این مسائل ساده و به اصطلاح " مهارت های زندگی " برای دانش آموزان می گویم و حرص می خورم اما احساس می کنم نه خانواده و نه مدرسه خیلی این وضعیت و مسائل را جدی نمی گیرند .

اساسا در نظام خانواده و نظام آموزشی و حتی در سیستم سیاسی کشور ، " محیط زیست " محلی از اعراب ندارد .

به اذعان کارشناسان و دانشمندان ، کرونا در این مدت بیشترین خدمت را به " محیط زیست " کرده و جلوی بسیاری از تخریب ها و ویرانی های این بزرگ ترین موجود تهدید کننده محیط زیست یعنی " انسان " را گرفته است .

آیا وقت آن نرسیده است که از خود پرسش کنیم در مورد محیط زیست چه کرده ایم و آیا لحظه ای با خود اندیشیده ایم با این سرعت تخریب محیط زیست در ابعاد مختلف در دهه های آینده آیا محیطی برای زیست حداقلی در این کشور پهناور باقی خواهد ماند و یا همچون توجیهاتی که در مورد ورود و شیوع " کرونا " دیدیم و شنیدیم باز هم جنس حرف ها در مورد آینده ایران در موضوع محیط زیست مسائلی از این دست خواهد بود ؟

« صدای معلم » از ابتدای تعطیلی مدارس به خاطر بحران کرونا بیکار ننشست و سعی کرد که موضع مشخص و کارشناسانه ای در ارتباط با این مساله به صورت مستمر داشته باشد .

این مدت کوتاه نشان داد که نظام آموزشی ما در زمینه " آموزش های آنلاین " حرفی برای گفتن ندارد چون از ابتدا و بنا بر یک " قانون نانوشته " ، فضای مجازی نه به عنوان یک فرصت که همیشه به صورت یک " تهدید و دشمن " نگریسته  می شده است .

برنامه ریزی هم نداریم و معیار برای تصمیم گیری همان یافته های روزمرگی است .

بنا بر ماهیت درسی که تدریس می کنم همیشه از دانش آموزان خواسته ام که همراه خود دیکشنری داشته باشند . جایگاه هر فرد و گروهی در جامعه توسط خود آنان و با توسل به خرد فردی و جمعی آنان شکل می گیرد .

چون حمل این کتاب ممکن است برای دانش آموزان با سختی همراه باشد چند بار به مسئولان مدرسه پینشهاد دادم که اجازه دهند دانش آموزان از تبلت و... مجهز به دیکنشری آنلاین بهره جویند .

اما هر بار با گفتن این جملات از سوی مدیر ، معاون مدرسه و... که آوردن موبایل ، تبلت و... مخالف بخشنامه و آیین نامه های آموزش و پرورش است با آن مخالفت شد .

در واقع ، سایه سنگین " ایدوئولوژی " که دهه هاست بر نظام آموزشی ما سایه انداخته و جلوی هر گونه نوسازی آموزشی و خلاقیت را گرفته است تا دیروز با بهره گیری از این تکنولوژی به شدت مخالف بود .

البته آموزش آنلاینی که متناسب با تجربیات جهانی است با آن چه وزارت آموزش و پرورش تحت عنوان " شبکه شاد " بدعت گذاری کرده است از زمین تا آسمان تفاوت دارد .

" مدرسه " تا دیروز برای بسیاری از دانش آموزان محیطی بود که تفاوت چندانی با " پادگان " نداشت و از نشاط و بازی و احترام به استعدادهای افراد در زمینه های مختلف به ویژه " هنر " تهی بود .

می توان گفت که همان نظام آموزشی ایدئولوژیک در محتوای مدرسه این بار هم سعی می کند خود را به " نوعی دیگر " در شبکه شاد بازتولید نماید . وقتی که جامعه پزشکی برایش بهداشت مدارس اصلا مهم نیست و توجه و برنامه ریزی آنان فقط به روز نخست مراسم بازگشایی مدارس محدود شده و جنبه نمایشی و تبلیغاتی در برابر رسانه ها و خبرنگاران پیدا می کند و برنامه ای حداقل تا زمان خروج بحران کرونا برای مدارس ندارند و فقط و فقط نسخه آن ها در تعطیلی مدارس خلاصه می شود ، آیا می توان به آنان اعتماد و باور داشت ؟

پس اصل مساله فرقی نکرده است .

پس اگر دانش آموزان پس از یک وقفه طولانی در فرآیند آموزش روی خوشی به مدرسه نشان نمی دهند و بر خلاف سایر نظام های آموزشی حتی پایین تر از ما ، کمپین تعطیل کردن مدارس چه در شکل حضوری و غیرحضوری را پر رنگ می کنند ( این جا ) ؛ می تواند ریشه در این تحلیل مقرون به واقعیت داشته باشد .

قاطبه مسئولان آموزش و پرورش در سطوح و رده های مختلف تا دیروز به شدت از " آموزش غیرحضوری " و البته مختص و محدود در شبکه شاد دفاع جانانه می کردند اما زمانی که نظر وزیر آموزش و پرورش تغییر کرد سعی کردند همان گفتمانی را که صدای معلم در این بازه زمانی 7 ماه از آن دفاع کرده بود را با زبانی دیگر بیان کنند اما این موضوع را فراموش کرده اند  که همین مسئولان و مدیران برنامه ریز و تصیم گیر خود در شکل گیری و تثبیت " آموزش ایدئولوژیک " و " مدرسه پادگانی " نقش اول داشته اند و فرار دانش آموزان از مدرسه به بهانه کرونا در واقع مخالفت با سیاست های اعمال شده و "  نه گفتن " به ذهنیت های بسته ایدئولوژیک است .

من به هیچ وجه قصد دفاع از عملکرد هیچ یک از ارکان آموزش و اضلاع تعلیم و تربیت مانند خانواده و مدرسه را ندارم چرا که هر یک خود به نوعی در شکل گیری وضعیت موجود و بن بست نوسازی آموزش نقشی بنیادین داشته اند .

در مناظره رادیویی اخیر ( این جا ) هم سعی کردم تا نوک پیکان " نقد " را متوجه همه ارکان کنم و بر این باورم که هیج رکن و فردی در این وضعیت بی تقصیر نمی تواند باشد و خود را منزه جلوه دهد .

واقعا انتظارات خانواده ها پیش از کرونا از نهاد مدرسه چه بوده است ؟

آیا جز این بوده که برای مدتی از شیطنت ها و اذیت های فرزندان خود رهایی یابند ؟

یک اصل در میان اصول یادگیری مشارکتی وجود دارد به نام اصل سرنشینان یک کشتی مشترک. آیا برای " خانواده ایرانی " برون داد مدرسه چیزی جز نمره ، مدرک و آماده شدن برای کنکور بوده است ؟ کنکور و دانشگاهی که فقط به نوعی " خودفریبی " بوده و در بسیاری از موارد یا پروسه بیکاری را به عقب انداخته و یا سکوی پرشی برای رفتن به کشورهای " نامبر وان " بوده است ؟

به مدرسه چه داده ایم که از آن چه انتظاری داریم ؟

تاکید می کنم روند حرکت رسانه صدای معلم در این مدت کاملا شفاف و متناسب با تجربیات علمی ، کارشناسی و جهانی بوده است .

از زمان تعطیلی مدارس به علت کرونا ، اکثریت معلمان ، تشکل ها و رسانه فارغ و تهی از تحلیل آینده موضع کاملا منفعلانه ای در مورد تحولات داشتند .

بسیاری از معلمان از این که مجبور نبودند مطابق با برنامه آموزشی در مدرسه حضور پیدا کنند خوشحال به نظر می رسیدند .

نظارت چندانی هم بر فعالیت های صورت گرفته اعمال نمی شد چون وقتی همه چیز " اختیاری " اعلام می شود  بر حسب فرهنگ ایرانی و نرم های تعریف شده ، دیگر نمی توان از کسی حساب و کتاب خواست .

بنا بر یک اعلام غیررسمی ، دانش آموزان از سوی بسیاری از معلمان و مدیران مدارس مورد لطف و مرحمت قرار گرفته و نمرات به آنان " هبه " شد !

دانش آموزان و خانواده ها هم " راضی " به نظر می رسیدند چون همان گونه که اعلام شد مدرسه در نظام آموزشی ایران فلسفه ای جز ماشین اعطای مدرک و نمره ندارد و نگریستن به " مدرسه " به عنوان مکانی برای زندگی و آماده شدن برای زیستن فقط یک شوخی و توهم کودکانه است .

تجربه ای که خود از نزدیک و در مدرسه نمونه دولتی در کرج در نخستین روز بازگشایی مدارس شاهد بودم ( این جا ) به نوعی اثبات همان ذهنیت و نگرشی است که نسبت به مدرسه و کارکردهای آن دارم .

محور کار اکثرا بر مبنای نمایش و تبلیغات قرار گرفته است .

این که دانش آموزان را مجبور کنیم بر خلاف میل باطنی شان و برای ساعت ها روی صندلی بنشینند و به حرف های قلمبه سلمبه مسئولان و مقامات گوش کنند و شادی و نشاط را به بهانه هایی که فقط خودمان می پسندیم از آنان دریغ کنیم با کدام یک از پروتکل های نظام های آموزشی توسعه یافته و موفق دنیا هم خوانی و تطابق دارد ؟

تجربه به من می گوید اگر مدرسه محیط دلچسب و شادی برای دانش آموزان باشد حتی به زور باید دانش آموزان را از مدرسه به خانه فرستاد .

زمانی که صدای معلم به انتقاد از رویکردها و عملکردها پرداخت کم نبودند معلمان و گروه هایی که دائما فریاد می زدند نظام آموزشی ایران قابل مقایسه با سایر کشورها نیست و امکانات ، شرایط و فضا برای حفظ سلامتی دانش آموزان و سایر ارکان آموزش فراهم نیست .

اگر چنین باشد که هست نخستین متهمین و مظنونین همان نهیب زنان و معترضانی هستند که در این زمینه مطالبه گری و پرسشگری  لازم و کافی را نداشته و مدرسه را فقط به عنوان جایی برای " وقت کشی " و " اتلاف وقت " نگاه می کرده اند .

پیش تر در توئیتی نوشتم :

« من صداقتی در گفتار و رفتار کسانی که " موج تعطیل کردن " به بهانه " کرونا " را به راه انداخته اند نمی بینم والا با آنان همدل می شدم . شک نکنید ! »

یکی از دوستان در پاسخ نوشت :

« 1- آیا حرف کسانی که خواستار تعطیلی مدارس هستند درست هست و شما به خاطر عدم صداقت شان با آنها همدل نیستید ؟

2- صداقت یا عدم صداقت این همه آدم از پزشک و معلم و روزنامه نگار و ... را چگونه سنجش کردید ؟ »

به نظر می رسد این دوست عزیز از میانه راه همراه این رسانه شده است .

بارها گفته و نوشته ام که با تعطیل کردن مدارس مشکلی از نظام آموزشی حل نمی شود مگر آن که فقط فرآیند حل مساله به تاخیر بیفتد .

کسی که از تعطیلی مدرسه دفاع می کند اما تطابقی میان رفتار و گفتارش دیده نمی شود چه فرقی می کند که محتوای حرفش چه باشد و از چه منطقی برای تعطیل کردن نهاد مدرسه بهره جوید ؟

بسیاری از آنان با ژست روشنفکرانه و حق به جانب تاکید می کنند که این مدرسه با این وضعیت و اوضاع همان بهتر که درش بسته باشد .

اگر واقعا چنین است نخست باید گریبان افرادی را گرفت که خود در این سیستم و در نقش های معلم ، دانش آموز ، اولیا ، مدیر ، تصمیم گیر و... بوده و با سکوت ، بی تفاوتی ، فرصت طلبی و منفعت طلبی وضعیتی این چنین را رقم زده اند .

زمانی هم که مورد پرسش جدی قرار می گیرند و پاسخی ندارند از فقدان انگیزه ، عدم کفایت حقوق برای مسائل معیشتی ، فساد و هزار و یک عامل پنهان و پیدا سخن می رانند و این در حالی است که اولا این وضعیت فقط برای معلمان نیست و مهم تر آن که جایگاه هر فرد و گروهی در جامعه – همان گونه که بارها گفته ام و نوشته ام – توسط خود آنان و با توسل به خرد فردی و جمعی آنان شکل می گیرد .

لازم به تکرار نیست که تاکید کنم اگر معلمان و آموزش و پرورش در جامعه ایران جایگاهی ندارند پیش از متهم کردن دیگران نخست باید " تغییر " را از " خود " آغاز کنند .

بارها گفته و نوشته ام که مادر بیش از 100 بحران اصلی در کشور ، ابر بحران " اعتماد " است .

وقتی صداقت و اعتماد نباشد هیچ چیزی نخواهد بود .

وقتی می بینم برخی پزشکان ، کادر درمانی و جامعه نظام پزشکی برای تعطیلی مدارس بیانیه می  دهند و وزیر آموزش و پرورش را تهدید به انصراف از کار می کنند اما در مورد سخنان رئیس جمهور به عنوان رئیس ستاد مبارزه با کرونا در مورد تشویق جانانه و تمام قد به حضور در مراسم عزاداری سکوت می کنند ؛ آیا می توان به صداقت آنان اعتماد داشت ؟

آیا فقط دیوار مدرسه باید کوتاه باشد ؟

آیا این " ترس " مقدس و انسانی است ؟

زمانی که بین التعطیلین در تقویم رخ می دهد و بنا بر اعلام وزیر بهداشت میزان سفرهای بین شهری بیش از 9 درصد در مقایسه با زمان مشابه و پیش از کرونا افزایش پیدا می کند ؛ آیا کسی در این موارد بیانیه می دهد و رگ گردن متورم می کند ؟

در مناظره رادیویی که عضو شورای شهر تمام قد از " تعطیلی مدارس " دفاع می کرد می گویم که در مواقع بحران آلودگی هوا اولین جایی که تعطیل می شود ، " مدرسه " است . بعدا خودتان اعلام می کنید تعطیلی مدارس تاثیری در کاهش آلودگی هوا ندارد .

چه تضمینی هست که بحران کرونا هم مثل آلودگی هوا نباشد ؟

مدرسه در نظام آموزشی ایران فلسفه ای جز ماشین اعطای مدرک و نمره ندارد !  شروع به توجیه گری می کند ....

در آن سو رسانه ها و خبرنگاران حوزه آموزش و پرورش را می بینید که تنبلی و توجیه گری در آن ها نیز نهادینه شده است .

در نشست مجازی با وزیر آموزش و پرورش به مناسبت آغاز سال تحصیلی به نشانه اعتراض نسبت به عملکرد وزارت آموزش و پرورش پرسشی مطرح نمی کنم .

اما بقیه مسابقه می گذارند برای طرح پرسش های تکراری و کلیشه ای . انگار فقط می خواهند نام رسانه شان مطرح شود .

چون موضع وزیر آن زمان برگزاری آموزش غیرحضوری بوده با وزیر خوش و بش می کنند اما همین که وزیر موضعش را به آموزش حضوری تغییر می دهد بدون آن که از موضع کارشناسی مسائل را بیان کنند و بدون توجه به تجربیات جهانی همان حرف هایی را می زنند که بقیه در کوچه و خیابان و ... می زنند .

تازه برخی مواضع تندی علیه وزیر آموزش و پرورش اتخاذ می کنند در حالی که وزیر حتی به آن ها رخصت حضور در همان نشست رسانه ای را هم داده است !

اگر بحث سلامت و جان مطرح است چرا  از مساله مرگ شهروندان در جاده ها که رکورد جهانی هم داریم کسی حرفی نمی زند ؟

چرا از مرگ آدم ها در اثر آلودگی ها و سایر متغیرهای محیط زیستی نمی گویند ؟

چرا نمی گویند که سالانه 100 هزار نفر در ایران بر اثر بیماری فشار خون جان می سپارند ؟

مگر مرگ با مرگ چه تفاوتی دارد ؟

وقتی که جامعه پزشکی برایش بهداشت مدارس اصلا مهم نیست و توجه و برنامه ریزی آنان فقط به روز نخست مراسم بازگشایی مدارس محدود شده و جنبه نمایشی و تبلیغاتی در برابر رسانه ها و خبرنگاران پیدا می کند و برنامه ای حداقل تا زمان خروج بحران کرونا برای مدارس ندارند و فقط و فقط نسخه آن ها در تعطیلی مدارس خلاصه می شود ، آیا می توان به آنان اعتماد و باور داشت ؟

جامعه ای که عادت به توجیه و فرافکنی پیدا کرده است با توسل به " حوزه شخصی و " حوزه عمومی " و با چاشنی اختلاط غیرمنطقی و فرصت طلبانه  سعی  می کند فراری هوشمندانه و البته به زعم خویش از " واقعیت ها " داشته باشد . می توان گفت که همان نظام آموزشی ایدئولوژیک در محتوای مدرسه این بار هم سعی می کند خود را به " نوعی دیگر " در شبکه شاد بازتولید نماید .

می گویند رفتن به سفر ، مراسم ، مهمانی ها و ... در حوزه شخصی است اما رفتن به مدرسه در حوزه امری عمومی قرار می گیرد و عنصر " اختیار " بر آن مترتب نیست .

این افراد احتمالا نخست تعریف حوزه شخصی و حوزه عمومی را نمی دانند  و هر چیزی که به نفع خودشان باشد را مصادره به مطلوب می کنند و اما نکته مهم تر موضوعی است که تحت عنوان " یادگیری مشارکتی " در مباحث آموزشی مطرح می شود .

« یادگیری مشارکتی یک روش یادگیری نیست بلکه یک روش زندگیست .

یک اصل در میان اصول یادگیری مشارکتی وجود دارد به نام اصل سرنشینان یک کشتی مشترک.

توضیح آن این گونه است: دانش آموزان در جریان یادگیری های مشارکتی به یک باور راستین دست پیدا می کنند که همگی سر نشینان یک کشتی هستند، یا با هم به ساحل نجات می رسند یا همگی با هم غرق می شوند. » ( بهارک اعظمی - 1399 )

آیا واقعا مدافعان تعطیلی مدارس این گونه می اندیشند و زندگی می کنند ؟

کرونا با آن همه کوچکی اش یک چیز مهم و باارزش را در این سرزمین نشان داد و پرده ها را کنار زد و آن سنجش عیار " صداقت " در جامعه متظاهر ، توجیه گر و تنبل ایرانی بود .

جامعه ای که هنوز به بلوغ عاطفی و روانی هم نرسیده است .

تصویر 1 :

 ( این جا آبخوری ورودی ایستگاه کلک چال متعلق به اردوگاه شهید باهنر وزارت آموزش و پرورش است . این مایع دستشویی پس از شیوع کرونا نصب گردید . )

 تصویر 2 :

 ( استقبال خوب هنرآموزان هنرستان کار و دانش شهید باهنر در نخستین روز بازگشایی مدارس - منطقه 9 تهران : این هنرآموزان به صدای معلم گفتند که با انگیزه خود در مدرسه حضور یافته اند و آموزش حضوری را خیلی موثرتر از آموزش غیرحضوری توصیف کردند )

پی نوشت 1:

زمانی که نگارش این یادداشت به پایان رسید خبرگزاری مهر از ابتلای ۳۹ دانش آموز در الشتر لرستان به کرونا خبر داد .

معاون آموزش و پرورش لرستان هم این گونه پاسخ داد :

 هیچ گونه ارتباطی بین ابتلای دانش آموزان اعلام شده مبتلا به کرونابا بازگشایی مدارس وجود ندارد.

یک هفته بیشتر از بازگشایی مدارس نمی‌گذرد و در شهرستان سلسله نیز بازگشایی مدارس و آموزش حضوری به دانش آموزان از هفته گذشته به دلیل اعلام شرایط قرمز در این شهرستان در کمتر از ۱۰ درصد مدارس و آن هم به شکل حضور اختیاری دانش‌آموزان و با رعایت دقیق پروتکل‌های بهداشتی انجام گرفته است.

در بحث نتایج اعلامی آزمایش تشخیص کرونا مورخ ۲۱ و ۲۲ شهریور از سوی شبکه بهداشت شهرستان سلسله در خصوص مثبت بودن ابتلاء ۱۸ دانش آموز، پس از بررسی‌ها و پیگیری‌های انجام گرفته از طریق مدیران مدارس مشخص شد که تنها یک نفر از دانش آموزان و آن هم در یکشنبه گذشته صرفاً جهت تحویل کتاب به مدرسه مراجعه کرده و نتیجه مثبت ابتلای ۲۱ دانش‌آموز دیگر به ویروس کرونا نیز قبل از بازگشایی مدارس به آنها اعلام شده است.

کاش این رسانه های دلسوز در نشست های خبری با مسئولان هم این گونه حساس و پی گیر بودند و به قول وزیر آموزش و پرورش دچار فضای " فریب سازمان یافته " نمی شدند .

با توجه به تجربیات پیشین و عملکرد این رسانه ها به نظر نمی رسد انتشار این گونه اخبار غیرمستند حرکتی برای  فشار به سیستم جهت تصحیح عملکرد و پایش خطاها و نظارت بر فرآیندها باشد بلکه بیشتر حرکتی برای پاک کردن  اصل مساله ، تعطیل کردن مدرسه ، بازگشت به حالت پیشین و در نهایت اثبات گزینه " من برتر هستم " ارزیابی می شود .

واقعا اگر رسانه ، رسانه بود حال و روز آموزش و پرورش ما این بود !

پی نوشت 2 :

با توجه به گذشت یک هفته از بازگشایی مدارس ، مدرسه ای را مشاهده نکردم که ورود دانش آموزان ، معلمان  و سایر ارکان آموزش را به مدرسه تبریک گفته باشد .

گروه گزارش/

هنوز سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس کشور به آخرین گزارش صدای معلم پاسخی ارائه نکرده است . ( این جا )

مهرالله رخشانی مهر رئیس سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس کشور در گفت‌وگو با تسنیم درباره تعارض منافع در سازمان نوسازی مدارس گفته است :

« در این سازمان تعارض منافع نداریم.

وقتی با یک پیمانکار قرارداد می بندیم باید شرایط عمومی بخش خصوصی پیمان را ضمیمه قرارداد کنیم و تمام صفحات قرارداد به امضای سازمان نوسازی مدارس و پیمانکار می‌رسد.

یکی از بندهای قرارداد که به امضای هر دو طرف می‌رسد، قانون منع مداخله کارکنان دولت در معاملات دولتی است که تأکید دارد هیچ کدام از اعضای شرکت پیمانکاری نباید از همکاران سازمان نوسازی مدارس باشند. " بنابراین باید پرسید که حسابرسی این بودجه ها بر عهده چه کسانی است؟ و آنان چه میزان به کار خود اشراف دارند؟ "

هیچ کدام از اعضای درجه یک کارمندان سازمان نوسازی مدارس نیز نمی‌توانند در قرارداد با سازمان حضور داشته باشند و مراقبت کامل برای اجرای قانون داریم. »

پیش تر ، رکنا در گزارشی نوشت : ( این جا )

« سال 1398، محمد باقر نوبخت، رییس سازمان برنامه و بودجه کشور اظهاری مبنی بر این داشت که نوسازی مدارس به 5 هزار میلیارد تومان بودجه نیاز دارد . تلاش داریم مشکل آموزش و پرورش در زمینه مدارس را تا دو سال آینده به طور کامل حل کنیم.

وی در همان زمان اعلام کرده بود مبلغ هزار میلیارد تومان برای اعتبارات استانی ساخت مدارس تخصیص یافته است که تخصیص آن 100 درصد بود و این نشان‌دهنده حمایت دولت از تأمین فضای آموزشی است.

با توجه به اظهار ایشان و مبلغی که تخصیص داده شد، یعنی یک پنجم بودجه نیاز مرمت کامل فرسودگی مدارس کشور، نگاهی می اندازیم به نمونه اظهاراتی دیگری که به نوسازی مدارس مربوط است.

حاجی میرزایی،وزیر آموزش و پرورش، در همان سال از تعهد 5 هزار میلیاردی خیرین خبر داد. تعهدی که برای نیاز 30 درصد از مدارس کشور به مقاوم سازی، بازسازی و تخریب صورت گرفته بود.

همچنین امسال، رخشانی مهر ، رئیس سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس کشور و معاون عمرانی وزیر آموزش و پرورش، خبر داد تخصیص 3200 میلیارد تومان را کامل داریم و به خزانه فرستادند که تا این زمان 2 هزار میلیارد تومان را خزانه تخصیص داده است؛ 1200 میلیارد تومان مانده است که به محض تأمین منابع در خزانه، این میزان را پرداخت می‌کنند و نگرانی از بابت تأمین این 1200 میلیارد تومان باقیمانده نداریم.

با توجه به این بودجه ها و کمک های خیرین ، کما بیش  از نیازی که آقای نوبخت اعلام کرده بودند، بودجه به نوسازی مدارس تعلق گرفته است. بنابراین باید مشکلات فرسودگی مدارس حل می شدند یا با توجه به زمان ( چرا که وعده نوبخت سال 1400، یعنی سال پایان دولت بود) نیمی از فرسودگی ها  حل می شدند. اما مشاهدات رسانه ها و اظهارات مقامات مبین این نیست که نیمی از مشکلات حل و فصل شده باشند؟

بنابراین باید پرسید که حسابرسی این بودجه ها بر عهده چه کسانی است؟ و آنان چه میزان به کار خود اشراف دارند؟ »

محبی نیا نماینده پیشین مردم میاندوآب در مجلس دهم در گفت و گو با همین رسانه می گوید :

« ما همیشه استدعا داشتیم که بر مبنای واقعیت اعتبار قائل شویم و ردیف بودجه باز کنیم. اما آنچه لازم بود نبود و آنچه انجام می شود این است که برمبنای نزدیکی رای سیاسی یا قرابت های دیگر، ردیف بودجه باز می کنیم. مضاف بر این اشکال، تخصیص هایی را در نظر می گیریم که در مرحله اجرا به سبب کسری بودجه نمی توانیم اعتبارش را پر کنیم. همچنین در پرداخت بودجه ، آشنایی ها مثلا هم استانی بودن جریان تخصیص و پرداخت را معیوب می کند. ما اگر بودجه را منطقی ببندیم به کمیته تخصیص نیازی نداریم. اما گپ بین تخصیص اعتبار و پرداخت به قدری بوده است که مقوله ای به عنوان کمیته تخصیص را ایجاد کرد.

 کمیته تخصیص هم بر مبنای یک سری ملاحظات پرداخت اعتبار را در دستور کار قرار می دهد. در نتیجه می بینیم که عده ای می خشکند و عده نیز پول بر دستانشان باد می کند. دیوان محاسبات هم توانایی لازم را ندارد تا بتواند نظارت قطعی بر این موضوعات داشته باشد. همچنین فضا هم برای اظهار نظر مراکز نظارتی مهیا نیست. وقتی مراکز نظارتی ما واقعیت ها را بیان می کنند از طرف دولت مورد خشم قرار می گیرند. ما مواردی داشتیم که دیوان محاسبات خواست اطلاعات موثق ارائه دهد ، اما از نواحی دیگری مورد خشم قرار گرفت. این نشان از جاه طلبی و خودبینی برخی از نخبگان و مسئولین و وزرا و نمایندگان و ... ما دارد. وقتی نظام بروکراسی کشور از آسیب هایی این چُنین رنج می برد، بدیهی است که ما به شفافیت نمی رسیم. شفافیت این است که ملت بداند بودجه ها به معنای واقعی کلمه چگونه و کجا و کی هزینه می شوند. »

درخواست " صدای معلم " از سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس کشور آن است که پس از شفاف سازی در مورد مدیریت تعارض منافع در سازمان متبوع  خویش در مورد وضعیت فرسودگی مدارس نیز توضیح دهد .

رخشانی مهر با توجه به بودجه های تخصیص یافته و نیز کمک های خیرین که به گفته رئیس سازمان نوسازی قرار بوده در سال 1399 این تعهدات بیش از 40 درصد افزایش داشته باشد توضیح دهد که از 30 درصد مدارس فرسوده کشور وضعیت مقاوم سازی و نیز نوسازی مدارس تخریبی به کجا رسیده است ؟

رخشانی مهر همچنین در مورد قانون تخصیص 20 درصد عوارض گاز شهری برای تجهیز وسایل سرمایشی و گرمایشی و تجهیزات هنرستان‌ها شفاف سازی کند و بگوید که دقیقا چه میزان مبلغ به آموزش و پرورش در سال جاری و سال قبل پرداخت گردیده است ؟

رئیس سازمان نوسازی مدارس کشور درباره اقدامات انجام شده این سازمان با توجه به شیوع کرونا گفته است : از ابتدای امسال ۷۰ میلیارد تومان برای تعمیر و تجهیز سرویس بهداشتی مدارس به سراسر کشور تخصیص یافت.

پرسش " صدای معلم " آن است که با توجه به تنوع و گستردگی مدارس در کشور، این میزان اعتبار برای بهداشت مدارس در کجا کارشناسی شده است ؟ و آیا این میزان بودجه پاسخ گوی نیازهای مدرسه برای رفع نگرانی والدین و مسئولان و کادر آموزشی خواهد بود ؟

رئیس سازمان نوسازی مدارس در 16 شهریور 99 می گوید :

« انجام تعمیرات سرویس‌های بهداشتی و استفاده از مایعات دستشویی برای پیشگیری از شیوع کرونا در حوزه پشتیبانی مدارس است.

اما ایشان در ادامه عنوان می کند : تصور می‌کنم مدارس در حال حاضر با آمادگی و رعایت تمامی پروتکل‌های بهداشتی کامل از دانش‌آموزان استقبال می‌کنند و مسئله خاصی در این زمینه وجود ندارد.

آیا ایشان از این مساله کاملا مطمئن هستند ؟

آیا واقعا مدارس در این زمینه مساله خاصی ندارند ؟

پایان گزارش/

مطلقاً به تلویزیون و رادیو نگاه نمی‌کنم و گوش نمی‌دهم. بسیار طبیعی است اگر از این رسانه‌ها بی‌خبر باشم. خوشبختانه روزنامه هم اصلاً نمی‌خوانم.
فقط می‌دانم که کتاب‌های درسیِ فارسیِ ابتدایی و راهنمایی و دبیرستان نمونهٔ درخشان و معجز‌آسایِ «نقضِ غَرَض» است و دشمن‌کام شدنِ زبان فارسی. یعنی بهترین راه برای گریزان کردنِ بچه‌ها و جوانان از فرهنگ و ادبیّات ایرانی است.
با سخنِ من باید از متصدّیانِ تألیف و تولید این کتاب‌ها عذرخواهی کنم که حتماً از من خواهند رنجید. برنجند! بعضی از ایشان عزیزان من‌اند. از قدیم می‌گفتند: «عقلِ وزیر» چیزی است و «عقلِ وزارت» چیز دیگر است. اینها وقتی خارج از پست اداری‌شان حرف می‌زنند، ظاهراً معقول و بهره‌مند از ذوق و شعورند، وقتی عمل می‌کنند حاصلِ کارشان خلاف تمام آن دعوی‌هاست.

در مورد کتاب‌های دانشگاهی و فارسیِ عمومی متداول، کتابی هست که من آن را تا دو سه سال پیش، که پسرم دانشجوی دانشگاه صنعتی شریف شد، ندیده بودم. یک روز، با رفیقش آمدند و چون مجبور بودند از روی آن امتحان بدهند از من پرسش‌هایی می‌کردند. کتابِ ذوق‌ْکُشِ بی‌فایده‌ای بود. یکی دیگر از مظاهر آن «نقضِ غَرَض» که بدان اشارت کردم، گویی ما هنوز بین آموزشِ ادبیّات و فرهنگ از یک سوی و تعلیمِ «اخلاقیّات» و آموزش‌های حزبی از سوی دیگر، تفاوت قائل نشدیم.

محمدرضا شفیعی کدکنی
فصلنامهٔ هستی، شمارهٔ بهاری، ۱۳۷۲، صفحهٔ ۶۶، نظر‌خواهی درمورد فرهنگ؛ فرهنگ گذشته و نیاز‌های امروز/کانال دکتر شفیعی کدکنی

آذربایجان شرقی

   آموزش و پرورش ایران مانند بیماری ست که برای بهبود خود سال ها به هر پزشکی که مراجعه می کند ، همه پزشکان فقط به توصیف درد او می پردازند! در حالی که این بیمار از درد می سوزد و به خود می پیچد ، متخصص دلسوزی پیدا نمی شود که درمان این درد را نسخه کند!
امیدوارم تلاش امروز ما توصیف درد نباشد و گامی فراتر نهیم و به راه حلی برای کمک به آموزش و پرورش برسیم.
حوزه ی عمومی ، مکانی در زندگی جمعی انسان هاست که با تحقق آن ، افراد جامعه می توانند از طریق یگدیگر به سخن آیند و با مفاهمه ، به امر عمومی توجه کنند. در حوزه ی عمومی افراد در وضعیتی آزاد و دور از تحمیل ها و اجبارها ، امر عمومی را مورد بحث و نظریات یگدیگر را مورد اریابی قرار می دهند و بدین وسیله ، امکان رسیدن به یک توافق جمعی واقعی را به حداکثر می رسانند. ( نظری ، مرتضی / نگاهِ تربیتی به توسعه)
انسان در روزگار بحرانی به دنبال بلاگردان می گردد ؛ مربیان حرفه ای به انتقاد سازنده و راهنمایی فلسفی نیاز دارند ، نه به انتقاد ویران کننده تا دیدشان وسعت پذیرد و شاید که به فرصت های بی مانند زمان آگاه شوند.
دو رفتار افراطی در جامعه باب شده است :

نوع اول رفتاری مبنی بر کوته نظری و خرسندی که اخلاق گوشه گیرانه را می سازد و با آرمان های تربیت واقعی که وابسته به خودسنجی همیشگی هست ناسازگار است.
افرادی که اصول سحر آمیزی را برای آموزش و پرورش پیشنهاد می کنند ، موضوع های پیچیده ی این دستگاه را نمی بینند که هم رسالت اجتماعی دارد و هم رسالت فردی.
این نوع دوم رفتار افراطی است که با ترویج بدبینی های عمیق در میان مردم ،اجازه نمی دهند ، واقعیت ها مشخص شود. اتکا به جنبه های منفی نظام تربیتی را مورد تحسین خود قرار داده و کورکورانه ، پایه های نمونه ی درخشان فریب عوام را با تقلید از معلومات ناقص جامعه ای که مرتب در حال کشمکش بر سر تفسیر های غلط از دموکراسی ها هستند را به عنوان تفکری مستقل ، نجویده به خورد ملت می دهد و شعار غیر علمی را در هر زمینه ای به سان نظر کارشناسی لازم می بیند که هر بار آفرینش نموده و با بر پا کردن جنگ های تمام عیار به رخ بکشند. کار معلم بر حسب نظر سقراط این است که افراد معمولی را بیدار کند. وی عقیده دارد بیشتر افراد دارای افکار غیر معقول هستند . در مرگ کاذب به سر می برند و در مغاکی از حقایق ناقص و اوهام زندگی می کنند.
باید گفت: علیه نادانی بجنگید ، ببینیم آیا از وجود خودتان چیزی باقی می ماند؟!
این جنگ ها را در تمام جبهه ها معنادار توصیف می کنید و جامعه ی منطقی معلق در رفتن به بهشت یا جهنم نموده اید!
انگار حواستان نیست که از آن طرف پشت بام افتاده اید؟
خلاقیت با خودسنجی آغاز می شود . ما فقط زندگی کردن را نمی خواهیم ، بلکه می خواهیم که در سطح بالایی زندگی کنیم. محیطی که دارای انگیزش باشد ، موجب گسترش علاقه و تمرکز در حواس می شود و مدرسه بهترین مکان در ایجاد این حواس در میان دانش آموزان است.
هدف تربیت روشنگری است. برای رسیدن بدین هدف باید یک اقلیت خلاق و فداکار پرورش یابد و همزمان با آن برای پیشرفت فرهنگ به جمعی نیاز است که به ارزش آن پی ببرند.

دانش آموزان و اولیا در کلاس و مدرسه ی محل خدمت من ، به ارزش تربیتی و جایگاه مدرسه حتی در کنترل بحران ها معتقدند و بدون هیچ اجباری تمام ایام هفته فرزند خود را به مدرسه آوردند . در کلاس ۳۸ نفره دو نفر هم آزادانه تصمیم گرفتند ، به صورت مجازی آموزش ببینند.
در این هفته برخی دانش آموزان علی رغم آن که گروه بندی شدند ، مصرانه می خواستند که هر روز را به جای دو روز در هفته به کلاس درس بیایند. این تعداد حقیقتا هیچ امکاناتی در خانه ندارند .
این اتفاق و حضور مشتاقانه والدین و دانش آموزان، مسئولین منطقه را بر آن داشت تا نیروهای نیمه آگاه خود را هم در زمینه تعلیم بهینه دانش آموزان و تضمین کیفیت بیشتر پروتکل های بهداشتی حساس تر نموده و جدی تر وارد عمل شوند.
دیدن این صحنه ها موجب شد لحظه ای احساس کنم عدالت آموزشی برای دانش آموزان کم بضاعت به خاطر نداشتن امکانات ایجاد شده و از این که مدرسه مأمنی برای کودکان باشد خوشحالم. شاید معجزه همین اتفاق باشد.
تعداد دانش آموزان را در کلاس ها می توان کمتر کرد ولی نباید آنان را از حق آموزش عمومی و رایگان محروم کرد.
آنانی که توان مالی و بنا بر ادعای خود بار معنوی زیادی دارند ، می توانند در اوج امکانات برای فرزندان خود آموزش را مهیا نمایند . در این ایام بهتر است کمی خوددار باشند و نظریه های لغزش پذیر را به بدنه ی بیرونی و درونی سیستم آموزش تزریق نکنند و همزمان با رشد و بالندگی بنیه ی اقتصادی خود ، مانع برجستگی های همسنگ لااقل در حیطه ی آموزش بری عوامی که کمتر در معرض توسعه بوده اند نشوند . سنگ اندازی های این افراد برای حفظ منافع خویش است و این بر متولیان آموزش و پرورش پوشیده نیست. از آب گِل آلود ماهی نگیرید.
اشراق نتیجه بخش در آموزش و پرورش در هر کشوری، دنباله روی از فرهنگ کشورها و تمدن ها نیست. بلکه نظم در تحصیل و رسیدن به هدف است که مقدمات خشنودی را فراهم می سازد.
تمام کسانی که امروز دایه ی مهربان تر از مادر شدند و برای بسته شدن و بسته ماندن درهای مدارس از علوم مابعد الطبیعه استفاده کردند ،خود یک طرف دعوی در ایجاد این مصیبت های فعلی در کشورند.
هنرهای زیبای ایشان را در هسته ی مرکزی دانش و ثقل شرایط در قالب مافیا در تمام مسائل اجتماعی ، فرهنگی ، سیاسی ،اقتصادی دیده ایم و در آموزش و پرورش بدترین نمود را شاهد بودیم.
هر کجا به نفعشان بوده ، عملکردهای معلمان و آموزش و پرورش را به ضرر جامعه و حتی بین الملل دیدند و اگر احساس بی قراری کردند ، از خودشان استعدادهای برتر ساختند و هیجان های درونی خویش را با سرزنش آموزش و ناتوانی معلمان در ترازوی میزان گذاشتند.
با این رفتار این بحث مطرح شد که ما از شرایط مدینه ی فاضله می خواستیم. کسی به ما میدان نداد. جای سؤال است تاکنون که همه چیز دستتان بود ، پس چه کردید؟
هرچند آموزش و پرورش نیز دیر به دیدگاه های اشتباه پی می بَرَد و با تعطیلی ناگهانی مدارس در اسفندماه ، فضای سوار شدن سودجویان را بر گُرده ی هر ذی نفعی در این سیستم به هر که از راه رسید داد و این امر موجب شد تا صاعقه های مخرب ، مدارس را به قصد منفعل شدن همیشگی در خاطر مخالفان رشد و پیشرفت این سرزمین نشانه برود. رگه های حیات در مدارس نباید خشک می شد
همان گونه که در تمام کشور، در هر وهله از جَنگ گرفته تا شوی تبلیغاتی در قالب جُنگ سیاسی ، مدارس پایگاه محکمی محسوب می شود ، بزرگ منشی نمایید اجازه دهید صاحبان این خانه نیز دوران طلایی عمرشان را از آن فیض ببرند.
مدرسه محل جلسات و گردهمایی های تاریخی برای برخی خاندان ها ، جان پناه برای جنگ ، حوزه ی انتخابات مجلس و ریاست جمهوری  ،مرکز سنجش ، برنامه های مذهبی ، مرکز غربالگری حتی در زمان بحران کرونا می تواند باشد ، ولی برای درس خواندن و درس دادن مشکل زاست؟
از نظر شهید ثانی ، محصل باید در هر شرایط از نظر علمی و در جهت استفاده و علم و آموزش حریص و پر اشتیاق باشد.
کار معلم بر حسب نظر سقراط این است که افراد معمولی را بیدار کند. وی عقیده دارد بیشتر افراد دارای افکار غیر معقول هستند . در مرگ کاذب به سر می برند و در مغاکی از حقایق ناقص و اوهام زندگی می کنند.
دانش و اخلاق به هم وابسته است. این روزها می بینیم که عده ای برای مخالفت با انزجارهای اجتماعی ، وجدان کاری را عَلَم کرده و محافظه کارانه جلوه های تحریف از آرمان های تربیتی را با انکار حقیقت معرفی می کنند و با وجود آنکه خیلی خوب می دانند که استدلال های ترس آورشان ، منطقی نیست ، به دنبال حلول پیامدهای ناگوار  ،پیش گویی هایی را مطرح می کنند که پرسش های سنگینی را به جا می گذارد که در روزهای حزن انگیز کجا می روید که حضورتان کم رنگ می شود؟
تعطیلی مدارس و دوری دانش آموزان از محیط علم و دانش ، محرکه ی چرخ تولید و پیشرفت شما را در کجا مختل می کند؟ دانش آموزان و اولیا در کلاس و مدرسه ی محل خدمت من ، به ارزش تربیتی و جایگاه مدرسه حتی در کنترل بحران ها معتقدند و بدون هیچ اجباری تمام ایام هفته فرزند خود را به مدرسه آوردند .
خیلی از شما که از مدرسه و باز بودن آن بیشتر سود می بردید و جیبتان پر پول تر است، چرا دم از ناشکری می زنید؟
حال، شما را چه شده است ؟
بعید است از عملکرد های خود پشیمان شده باشید . چون حرص و طمع به این راحتی از حریص دست نمی شویَد. ولی بهتر است شفاف بگویید چوب لای چرخ کدام مرحله از برنامه هایتان رفته است؟
همان طور که روح فرمانروای بشر است ، خدا هم بر جهان فرمان می راند. نظام قابل ملاحظه ای در جهان نمودار است. اگر بخواهیم ضربه ای به سلامت سواد و یا بهتر بگوییم سواد سلامت بزنیم ، عواقب ناگوارش از مرگ و میر کرونا بیشتر است. برای جبران مافاتش ، شاید قرن ها سایه ی بدعت هایی که خلق کرده ایم ، دامان آیندگان را بگیرد و یقینا به آرامش ابدی نیز نخواهیم رسید.
پس تلاش کنیم عاقبت به خیر باشیم.
این طور که از شواهد و قراین بر می آید ، هم تعطیلی مدارس و نیز بازگشایی آن ، تبعیت از آرمان های سیاسی ست تا آرمان های تربیتی!

دفاع از دانش آموز، بین نظر و عمل گیر افتاده است. تنها عدالت اجتماعی ست که می تواند ، عدالت آموزشی را برقرار کند. البته به شرط آنکه تمام مسئولین بپذیرند که تک تک آحاد جامعه ، حق شهروندی دارند. نه اینکه صرفا برای مقاصد خود شهروندان را آلوده به اضطراب و دلهره های خود از سستی موقعیت هایشان نمایند.  تمام کسانی که امروز دایه ی مهربان تر از مادر شدند و برای بسته شدن و بسته ماندن درهای مدارس از علوم مابعد الطبیعه استفاده کردند ،خود یک طرف دعوی در ایجاد این مصیبت های فعلی در کشورند.
می توان چنین استدلال کرد که دگرگونی هر چیز، به استثنای بد، خطرناک ترین چیزهاست. گذر زمان در این آشفتگی های اجتماعی ، باعث شد تا عده ای عادت کنند هر نوع بی نظمی را در پس و پیش قانون و به جای قانون قلمداد نموده و از محدود شدن تنها برای مشیت هایی که لذت خوشی و سرخوشی برایشان دارد ، به عنوان قدرت و حکمت خداوند نام ببرند و باور ندارند که الان یقینا در معرض آزمایش و امتحان الهی اند!
به این فکر نمی کنید که این هجمه ی هرج و مرج ، حاصل تربیت مرسومی ست که از در روشنگری با افراط و تفریط آن هم از سوی متفکران بی مایه و فاقد دانش ایجاد شد و چون خوره ریشه ها را می جَوَد.
گمان نمی کنم اگر روحیه های انقلابی برای علم و آگاهی و دانایی هم به جنب و جوش درآید ، آسیبی متوجه ترقی کشور باشد. هر چند خواب خوش را از چشم های زیادی خواهد گرفت!
از قاب پشت بام مدارس، گل های باغچه نقش پرچم ایران را باید به نگاه ها هدیه کند . معیارهای تربیتی، کاشت علف های هرزی نباشد که با شیرین سخنی تاجران گل های کمیاب ،در حیاط مدارس برای نقش بندی رنگ هایی غیر از سفید و قرمز و سبز کاشته و بوی متعفنشان ، به جای عطر لاله های پر پر شده ، بر زمین خاکی این مرز و بوم طنین انداز شود. آهنگ ایران وطن من را باید همه ی فرزندان ما با عشق همنوازی کنند.
فرزندان ایران حق دارند از عدالت آموزشی برخوردار باشند. اگر اقشار مرفه جامعه جلوی بازگشایی مدارس را می گیرند ، صریحا نمی گویند که فرزندانشان در دامان پرستار و معلمین خصوصی به ارتقا می رسند. سواد خواندن و نوشتن از مردم قشر ضعیف و متوسط سلب می شود. ترس از دست دادن فرزند را باید زمانی به جان والدین می انداختید که می خواستید شیره ی وجودشان را چپاول کنید . اکنون که موقع رشد و نمو و به عرصه رسیدن میوه دلشان هست، به جای همراهی و نجاتشان از بلا و درد و رنج ، امیدهایشان را ناامید نکنید.
بسیج محلات ، انجمن های مردم نهاد ، پزشکان بدون مرز دلسوز ، مهندسان زحمت کش ، استادکاران فرهیخته ، طلاب اندیشمند ، مدیران شرکت ها و کارخانه های پر بازده ، سرمایه داران مواد غذایی ترش و شیرین‌، تریبون دارها ، و هر آن کس که خود را در جایگاه انتقاد از آموزش و پرورش می بیند ، به پایداری مدرسه کمک کنند تا جامعه آینده دچار خدشه های مجدد نشود.
دلیری فقط در خط مقدم جبهه ها نیست. اکنون نیازمند رزمنده بودن شما هستیم. شعار میهن پرستی ندهید. در روح میهن بدمید.
علم و علم آموزی پایدار است. مدارس بسته نمی ماند.

گروه استان ها و شهرستان ها/

چندی پیش مجید یزدان‌ پناه مدیر کل آموزش و پرورش استان کرمانشاه  اظهار کرد: برآوردها نشان می‌دهند 70 درصد دانش‌آموزان استان با احتساب مدارس روستایی و عشایری که به دلیل تعداد کم دانش‌آموزان کلاس هایشان به صورت حضوری برگزار می‌شود، استقبال به حضور در کلاس‌های درس و آموزش حضوری داشته‌اند .

گزارشی که می خوانید توسط یکی از معلمان از روستاهای " شهر کرد " مرکز چهارمحال و بختیاری برای " صدای معلم " ارسال گردیده است .

این رسانه از همه معلمان به ویژه مناطق محروم کشور دعوت می کند تا گزارش های خود را همراه با عکس برای ما ارسال کنند .

 بسیاری از فیلسوفان و هنرمندان در زندگی شخصی خود انسان متفاوتی هستند.

روسو یکی از بهترین آثار تربیتی کودکان را نوشت اما به هیچ قاعده اخلاقی و خانوادگی پای بند نبود. هگل و مارکس فرزندان نامشروع از روابط مخفیانه خود داشتند. شوپنهاور و نیچه عصبانی تر از آن بودند که حوصله و تاب تحمل کسی را داشته باشند. هایدگر دور از چشم همسرش با دانشجویش هانا آرنت رابطه داشت. زندگی خصوصی ژان پل سارتر و سیمون دوبوار بی شباهت به سناریوهای هرزه نگارانه نبوده است. راسل، انیشتین، چاپلین، فوکو و بسیاری دیگر از اندیشمندان و دانشمندان و هنرمندان بزرگ هم کارنامه چندان متفاوتی در این زمینه نداشته اند و زندگی خصوصی آنها کاملا با زندگی فلسفی و هنری و علمی آنها متفاوت بوده است.

اغلب زندگی خصوصی آدم ها با هنر و اندیشه و بیانشان متفاوت است. سیاست مداری که با دستهای گره کرده به هوادارانش لبخند می زند و از آزادی و انسانیت و نوع دوستی می گوید، در پس پرده هم انسان آزادیخواه و نوع دوست و خندانی نیست.‌

شاعری که مدام از عشق و گل و بوسه می گوید در زندگی شخصی هم لزوما انسان عاشق پیشه و نازک دلی نیست.

کارگردان و هنرمندی که از شرف و عشق و مرام و رفاقت و معنویت و و دوست داشتن فیلم می سازد در زندگی شخصی هم لزوما انسان معناگرا و اخلاقمدار و باشرفی نیست.

کسی که خوب پیانو و تار و کمانچه و.. می نوازد، اصولا ساز زندگی اش را هم به این خوبی کوک نمی کند و چه بسا از زندگی شخصی اش آگاه شویم حالمان را هم به هم بزند.
کسی که بازیگر خوبی در سینماست. خواننده ای که صدای خوبی دارد. واعظی که خوب سخن می گوید. شاعر و هنرمندی که عمیقترین احساسات را برمی انگیزد لزوما در زندگی شخصی هم همان انسان کاملی که میبینیم نیست.
آنها هم چه بسا دروغ می گویند، دلهای فراوانی را شکسته اند، به هیچ قاعده اخلاقی پای بند نبوده و گاهی متجاوزند، طماع و پول پرستند، نظافت شخصی را رعایت نمی کنند. بددهن و رکیک گویند و چه بسا در سایر جنبه های زندگی انسان به شدت نفرت انگیز و غیرقابل تحملی باشند.

کانال خرمگس

گروه اخبار/

معاون آموزش ابتدایی وزارت آموزش و پرورش گفت :

بر اساس گزارش‌های جهانی و پژوهش‌های صورت گرفته، دور ماندن طولانی مدت دانش آموزان از مدرسه آسیب روانی بسیاری به آن‌ها وارد می‌آورد و موجب انزوای اجتماعی و تاثیر منفی در رشد مهارت‌های اجتماعی آنان می‌شود.

حکیم زاده تصریح کرد : یکی از برنامه‌های ما سرمایه گذاری روی ارتقای سواد سلامت است تا بچه‌ها را برای آینده آموزش دهیم؛ خاصه اینکه در این سن هر رفتاری به کودک بیاموزیم، جزئی از رفتارهای او و در بزرگسالی نهادینه خواهد شد.