گروه رسانه/

یورونیوز نوشت :

در میانه اعتراضات فراگیر به دولت فرانسه بر سر افزایش سن بازنشستگی، امانوئل ماکرون رئیس جمهور این کشور روز پنجشنبه اعلام کرد حقوق معلمان را افزایش خواهد داد.

وی که در جلسه‌ای طولانی با معلمان، والدین و دانش‌آموزان در شهر «ارو» در جنوب کشور شرکت کرده بود، «افزایش بی قید و شرط» حقوق ماهیانه ۱۰۰ تا ۲۳۰ یورو را برای معلمان در تمام سطوح شغلی و از آغاز سال تحصیلی جدید اعلام کرد.

این در شرایطی است که همزمان با سفر رئیس‌ جمهوری فرانسه به این شهر صدها معترض خشمگین دست به تظاهرات زده و خواهان لغو قانون جدید بازنشستگی شده‌اند.

پایان پیام/

به گزارش خبرگزاری ها به رغم مخالفت های گسترده و تظاهرات و اعتراضات نسبتا خشونت بار و مخالفت شدید اتحادیه های کارگری و کارمندی با قانون افزایش سن بازنشستگی ، سرانجام در اثر مقاومت و چانه زنی اتحادیه های صنفی و سندیکاهای کارگری با شورای قانون اساسی فرانسه؛ شورای مذکور این قانون جنجالی را با تغییراتی در جزئیات تصویب و تایید و سن بازنشستگی را از 62 سال به 64 سال افزایش داد (1) .

همزمان با این وقایع به گزارش خبرگزاری های داخلی بنا به پیشنهاد دولت در لایحه بودجه سال 1402و ظاهرا در راستای کاستن از فشار بار مالی و دادن فرصت به صندوق های بازنشستگی ، قانونی تصویب یا پیشنهاد شده که به موجب آن سن بازنشستگی در ایران هم در صورت رضایت شاغلین (نیکی و پرسش؟!) دو سال اضافه می شود.

نکته جالب در بازتاب انتشار این دو خبر در ایران و فرانسه ، تفاوت 180درجه ای در عکس العمل شاغلین ایرانی و فرانسوی است چرا که این مصوبه در ایران نه تنها مورد اعتراض هیچ کارمند و کارگری قرار نگرفته بلکه به عنوان یک خبر مسرت بخش باعث شده که قند در دل بسیاری از شاغلان در شرف بازنشستگی (به خصوص در بین کارمندان رده بالا و مدیران دولتی و صاحبان مشاغل نان و آبدار) آب شود!

آیا از خود پرسیده اید علت این تفاوت دیدگاه بین نیروی کار ایران و فرانسه و در کل کشورهای صنعتی پیشرفته ریشه در کجا دارد؟

چگونه است که نیروی کار فرانسوی برای رسیدن به بازنشستگی روزشماری می کند ولی برای نیروی کار و کارمند ایرانی ، بازنشستگی به منزله کابوس و پایان دوران خوش زندگی است ؟

علت را در وهله اول باید در فرهنگ کاری و وجود روابط سالم و نرمال بین نیروی کار به طور عام از یک طرف و کار فرما از طرف دیگر دانست که مبتنی بر عناصری همچون نظم و انضباط شدید محیط کار (2) ، بهره وری بالا با استفاده از ظرفیت و توانایی کامل شاغلین در دوران خدمت ، تناسب کامل حقوق و دستمزد دریافتی با کاری که کارمند یا کارگر انجام می دهد و از همه مهمتر ، حفظ سطح زندگی بازنشسته د رحد زمان اشتغال و بسیاری عوامل دیگری دانست که باعث می شود که شاغل فرانسوی به درستی احساس کند که در قبال دریافت حقوق و دستمزد در دوران اشتغال وظیفه خود را به تمام و کمال انجام داده و دوران بازنشستگی و حقوق مکفی فرصتی برایش فراهم می کند که بدون دغدغه هزینه زندگی به کارهای مورد علاقه خود از سفر و تفریح بگیرید تا مطالعه یا عضویت در نهادهای مدنی و خیریه و ... بپردازد . در واقع خیالش راحت است که در قبال حقوق و دستمزدی که در دوران اشتغال دریافت می کرده کار مفید و کامل انجام داده و دیگر دین و یا تعهدی به سازمان متبوع خود ندارد  اما در ادارات و کارخانجات ایرانی خصوصا شرکت های بزرگ دولتی و نیمه دولتی به دلایل عدیده من جمله نبود شفافیت و نظارت ، عوامل پیش گفته چندان جدی گرفته نمی شوند و در نتیجه محیط کار و نوع کار برای شاغلین ایرانی طوری نیست که بعد از 30 سال خدمت آرزوی بازنشستگی داشته باشند چون بر خلاف محیط کار در فرانسه کارمندان حتی اگر بخواهند نمی توانند با ظرفیت کامل کار کنند و از طرفی با دریافت حکم بازنشستگی ناگهان از بسیاری از امکانات مشروع و غیر مشروع دوران خدمت محروم می شوند.

در نگاهی اجمالی به راندمان و بهره وری نیروی کار ایرانیان به خصوص در بخش مشاغل دولتی و مقایسه آن با سایر کشورها ، زمان کار مفید بخشی از کارمندان دولت در ایران (از 8 ساعت کار روزانه) بین 22 دقیقه تا یک ساعت متغیر اعلام شده هر چند این داده ها برای من که زمانی کارمند شاغل بودم بدبینانه به نظر می رسد ؛.اما در عین حال در مقایسه با میزان بهره وری و ساعات کار مفید سایر کشورها متاسفانه ایران از این بابت در رده های پایین جدول قرار می گیرد و امتیاز بالایی ندارد به ویژه درمقایسه با فرانسه یا ژاپن با فاصله زیاد در رده پایین جدول قرار می گیرد.

حال تصور کنید با همین بهره وری پایین که در ایران وجود دارد هر از چند گاهی در همین سیستمی که در ازای 8 ساعت حضور در محل کا ر فقط بین 22 دقیقه تا 1 ساعت کار مفید صورت می گیرد (7ساعت پرتی ) گاه و بیگاه سر و صدای فیش حقوق های نجومی با ردیف های عجیب تر رسانه ای می شود مثلا درفیش حقوق کارمندی که میانگین بازدهی کارش 22 دقیقه هست! در  پایان ماه 120 ساعت هم اضافه کاری دیده می شود! یا حق سفر و ماموریتی قید می شود بدون اینکه سفر و ماموریتی در کار باشد و یا مزایایی جنبی از قبیل استفاده از خودروی دولتی، استفاده از اماکن تفریحی و سیاحتی درمناطق توریستی با هزینه سازمان و چندین موقعیت و رانت دیگر همه و همه آیا جذابیت ماندن پشت میز را  دو چندان نمی کند !

از طرفی نگاه کنید به تعطیلات زیاد سالانه در ایران که تازه به خود ایام تعطیل اکتفا نمی شود چون با یک روز تعطیلی در وسط هفته بعضی از ادارات کشور در روزهای قبل و بعد از تعطیلی معمولا به صورت نیمه تعطیل در می آید (نگاه کنید به ترافیک قفل شده جاده های شمال کشور در این مواقع) تا حدی که مثلا به بهانه تعطیلات 5 نوروز نظام اداری کشور عملا بین 15 تا 20 روز فشل و غیر پاسخ گو می شود و این در حالیست که درهمین ایام کلیه هزینه های حقوق و دستمزد نه تنها ثابت می ماند بلکه با پرداختهایی مثل عیدی و پاداش رنگارنگ با عناوین مختلف آخر سال که جذابیت این نوع فرهنگ کاری را شیرین و شیرین تر می کند.

به راستی ؛

آیا می توان چنین شرایط طلایی کاری (دریافت مزد برای کار نکردن) را در کشورهای توسعه یافته مانند فرانسه ، ژاپن و یا کره جنوبی دید ؟

باور کنید اگر به قول امروزی ها این آپشن را در اختیار نیروی کار فرانسوی و یا ژاپنی یا کره ای قرار دهید نه تنها به افزایش سن بازنشستگی اعتراضی نخواهند داشت بلکه حاضرند تا آخرین لحظه حیات پشت میز خود به سبک ایرانیان به خدمات صادقانه خود ادامه دهند.

1- هم دولت و هم رهبران سندیکاها به عنوان طرفین دعوا ؛ بیشتر از نگاه اقتصادی و نه سیاسی به ماجرا نگاه می کنند و در همین چارچوب مشخص با هم چانه می زنند که بیانگر ایفای مسئولیت و نقش مثبت تشکل های مدنی و صنفی شناسنامه دار در دموکراسی های پایدار در جهت جلوگیری از انحراف اعتراضات اجتماعی به سمت شورش های کور و پر هزینه می باشد .

2- دوست مورد وثوقی که فرزندش ساکن کانادا می باشد نقل می کرد در شرکتی که فرزندش کار می کند تلفن همراه کارمندان هر روز در شروع کار جمع آوری می شود و فقط دو یا سه خط تلفن ثابت برای تماس خانواده ها آن هم برای شرایط اضطراری برقرار است. این بدین معنی که شرکت حتی زمان محدود مکالمه احتمالی پرسنل را اتلاف وقت نیروی کار و پایین آمدن راندمان تلقی می کند.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

گروه رسانه/

« ایتالیا اعلام کرد قصد دارد با هدف تامین هزینه تعمیرات و نگهداری آثار تاریخی و هنری، قانون جدیدی را به تصویب برساند تا برای خرابکارانی که به بناهای تاریخی یا سایر مکان‌های فرهنگی آسیب می‌زنند، جریمه‌های پنج رقمی تعیین شود.

بر این اساس، دولت در جلسه روز سه‌شنبه ۱۱ آوریل کابینه، لایحه پیشنهادی وزیر فرهنگ که جریمه‌هایی ۱۰ هزار تا ۶۰ هزار یورویی برای خرابکاران در نظر گرفته بود را تصویب کرد.

از آنجا که دولت راست گرای «جورجا ملونی»، نخست‌وزیر ایتالیا اکثریت پارلمان را در اختیار دارد، احتمال می‌رود که این لایحه به راحتی تصویب و به قانون تبدیل شود.

«جنارو سانجولیانو»، وزیر فرهنگ ایتالیا در دفاع از این لایحه به ماجرای مرمت نمای «کاخ ماداما» در شهر تورین ایتالیا اشاره کرد که متعلق به قرن پانزدهم است و به آن آسیب وارد شده؛ او گفت که مرمت و تمیز کردن این بنا برای دولت ۴۰ هزار یورو هزینه داشته است.

او همچنین به ماجرای ریختن رنگ در آب یک فواره به یاد ماندنی در شهر رم و در نزدیکی «پله‌های اسپانیا» اشاره کرد که از سوی کنشگران محیط‌ زیست در اعتراض به تغییرات آب و هوایی انجام شده بود.

وزیر خارجه ایتالیا نیز با حمایت از این لایحه گفت که برای مرمت و پاکسازی این بناها، نیاز به پرسنل بسیار متخصص و استفاده از ماشین آلات بسیار پرهزینه است و هرکس این کارها را انجام می‌دهد، باید مسئولیت مالی آن را نیز بر عهده بگیرد» . ( یورونیوز )

پایان پیام/

  پدر و مادرها در رابطه با مدت زمان تماشای صفحه دیجیتال توسط کودکان در قرنطینه می گویند:ما نگران مهارت های اجتماعی آنها هستیم در حالی که برخی از والدین محدودیت های کمتری برای دستگاه ها دارند بسیاری نگران پیامد های جسمی و روانی هستند.

بدترین قسمت این بیماری همه گیر برای سندی ۱۱ ساله این است که او نمی تواند دوستانش را ببیند .بهترین بخش این است که محدودیت هایی برای مدت زمانی که او صرف بازی آنلاین می کند محدودیتی ندارد .

 در طول ماه های طولانی قرنطینه و تعطیلی مدارس ، پدر سندی ،سایمون ایوانز ۶۴ساله از شفیلد،مجبور شد قوانین زمان  استفاده از صفحه نمایش را بازنگری کند .مخصوصا الان که درس های پسرش به صورت آنلاین برگزار می شوند.

او گفت: « سندی چند کودک را می بیند، اما به ندرت، نه روزانه، بنابراین انجام بازی های ویدیویی با آنها شکل اصلی تعامل اجتماعی او است و به جای نظارت پلیس باید به آن احترام گذاشته شود » .

با گذشت تقریبا یک سال از همه گیری ویروس کرونا ،والدین در سراسر انگلستان با همین مشکل دست و پنجه نرم می کنند. چگونه می توان بر زمان استفاده بچه ها روی دستگاه ها نظارت کرد ؟ زمانی که درس ها به صورت آنلاین برگزار شده است برای بیرون رفتن و معاشرت های اجتماعی چه محدودیت هایی وجود دارند؟

 در حالی که مادران و پدران وظایف کاری و مدرسه را انجام می دهند، برخی محدودیت های دستگاه ها را کاهش داده اند تا کودکان بی قرار را  سرگرم کنند .اما بسیاری از تاثیرات فیزیکی و روانی آن نگران هستند .

ایوان گفت: « نگرانی بزرگ من این است که مهارت های اجتماعی او کاهش یابد و تعاملات تصادفی با دنیا را نداشته باشد که وقتی از مدرسه باز می گردد و با دوستان در پارک بازی می کند . همچنین عدم تحرک فیزیکی ناشی از نشستن در مقابل صفحه نمایش وجود دارد . این مهم است که بیرون بروید و ورزش کنید و راه بروید و چشمان خود را در فاصله دور متمرکز کنید و از ماشین جدا شوید .اون اضافه کرد که مدارس باید درس های رقص و ورزش نیز داشته باشند. 

با این حال، او به نکات مثبتی اشاره کرد، مانند اینکه پسرش بیشتر درگیر اخبار شد. سندی می گوید که اکنون هر 10 دقیقه یک پاپ آپ خبری دریافت می کند.

او گفت: «زمانی که انتخابات ایالات متحده برگزار می شد، من مدام اطلاعیه هایی درباره رقابت های ریاست جمهوری دریافت می کردم. این نوجوان 11 ساله افزود:  « فکر می کنم به خوبی با آن کنار می آیم... من به [محدودیت های قرنطینه] عادت کرده ام. مهمترین چیزی که باعث می شود از آن عبور کنم بازی  کردن آنلاین با دوستان است» 

دولت بریتانیا دستورالعملی درباره میزان زمانی که کودکان باید در معرض نمایشگر قرار بگیرند ارائه نکرده است، اما در ایالات متحده محدودیت توصیه شده برای افراد بالای دو سال دو ساعت در روز است.

بر اساس توصیه های جدید سازمان جهانی بهداشت، کودکان نوپا و خردسالان نباید بیش از یک ساعت در روز بی تحرک از صفحه نمایش استفاده کنند.

این دستورالعمل محدودیت 60 دقیقه ای را برای افراد بین دو تا پنج سال پیشنهاد می کند. 

برخی از والدین محدودیت های خود را با استفاده از برنامه‌هایی که بر زمان صفحه نمایش نظارت می‌کنند، اعمال می‌کنند. آیاز راتور، 48 ساله، اهل منچستر، به پسر 17 ساله خود اجازه می دهد دخترش سه ساعت و نیم از صفحه نمایش و پسر 13 ساله اش دو ساعت و نیم.

او گفت:  « بزرگترین چالش روزانه من این است که بچه هایم را از تلفن هایشان جدا کنم. گاهی اوقات آنها تمام وقت خود را تا وقت ناهار مصرف می کنند. حتی اگر بپرسند او افزود، حداقل برای مدت زمان بیشتری  « کنترل » خود را حفظ کرد.

«اما بسیاری از والدین این کار را انجام نمی دهند، و این تنبلی است، اما همچنین عدم درک اینکه ویژگی های موجود وجود دارد [مانند به عنوان برنامه های نظارتی] برای محافظت از واحد خانواده و مدت زمانی که کودکان روی صفحه می گذرانند.

یکی از نگرانی های بزرگ در مورد زمان بیش از حد صفحه نمایش این است که چگونه می تواند بر روحیه جوانان تأثیر بگذارد. 

تحقیق از کالج سلطنتی پزشکان اطفال بر روی 109 کودک و جوان 11 تا 24 ساله از سراسر بریتانیا دریافتند که 35٪ اظهار کردند که تماشای صفحه نمایش تأثیر منفی بر سلامت روان آنها دارد. تأثیرات فیزیکی - از جمله خطر چاقی و تأثیر بر بینایی - نگرانی هایی را ایجاد کرده است.

موسسه خیریه سلامت چشم First Sight است می گوید :

به مردم توصیه می‌کنیم قانون «۲۰-۲۰-۲۰» را برای محافظت از بینایی خود یاد بگیرند، به‌ویژه در قرنطینه: هر ۲۰ ثانیه به مدت ۲۰ ثانیه به چیزی در فاصله ۲۰ فوتی نگاه کنید. چند دقیقه ای که به صفحه ای نگاه می کنید.

تأثیر صفحه نمایش بر روی خواب نیز موضوع تحقیق بوده است، اگرچه مطالعه اخیر مؤسسه اینترنت آکسفورد نشان می دهد که این تأثیر متواضع است ؛ سریس، 40 ساله، از کاردیف، توضیح داد که چگونه کودک هفت ساله اش ساعت 4 صبح از خواب بیدار شد تا از سرویس بهداشتی استفاده کند و به جای اینکه به رختخواب برگردد، از پله ها پایین رفت. مقداری زمان Minecraft را روی کنسول خود جمع کنید. او در حال حاضر زمان صفحه نمایش را سرکوب کرده است.

خوشبختانه، شنیدم که او به طبقه پایین رفت و توانستم او را به رختخواب برگردانم و از آن زمان به مدت یک هفته کنسول ها را مصادره کردم. قصد داشتن بازگشت به مقدار محدود تلویزیون در هفته و کنسول برای مدت محدودی در آخر هفته. امیدوارم بتوانیم این وضعیت را برای مدتی ادامه دهیم.

او گفت که اولین قرنطینه ملی از همه‌گیری بدتر بود، زیرا مدارس آماده نبودند و زمان تماشای صفحه نمایش فرزندانش بالا رفت و به طور چشمگیری مردم فکر می‌کردند، این سه ماه طول می‌کشد، پس بیایید جلو برویم، و بچه‌ها کمی به حاشیه رفتند. کار طاقت فرسا بود

اما این بار احساس می‌کنم، ما آمادگی بیشتری برای سخت‌گیری در زمان نمایش صفحه داریم.

سریس سعی می‌کند چیزهایی را برای فرزندانش توضیح دهد، مثلاً اینکه چرا صفحه‌ نمایش‌ها وقتی می‌خواهند بخوابند بد هستند. من آنها را تشویق می کنم که کارهای دیگری انجام دهند.

آنها جوان هستند، بنابراین ما با فعالیت ها و ایده های مختلف به آنها کمک می کنیم که چه کاری انجام دهند.

گریم مک دونالد، 51 ساله، اهل گلاسکو، دارای سه دختر 12، 14 و 17 ساله است. او گفت که زمان نمایش فیلم در طول این دوره « بسیار چشمگیر » افزایش یافته است. همه گیر، اما قبل از آن نیز یک مسئله بود. از زمان قرنطینه در ماه مارس، زمان صرف شده برای نمایشگرها به طور طعنه آمیزی افزایش یافت زیرا آموزش الکترونیکی به یک امر عادی تبدیل شد. سخت است بگوییم که قرنطینه تنها دلیل است . همچنین اکنون که فعالیت های فوق برنامه، ژیمناستیک، راهنماها، باشگاه های بعد از مدرسه وجود ندارد، بسیار سخت تر شده است. بیشترین ارتباط با دوستان آن‌ها نیز آنلاین هستند، اگرچه حتی زمانی که خارج از تلفن همدیگر را ملاقات می‌کنند، مؤلفه‌ای حیاتی است.

مک‌دونالد گفت یکی از چیزهای مثبتی که از قرنطینه حاصل می‌شود، یادگیری مدیریت بهتر دستگاه‌ها و قدردانی از عناصر مثبت است. آثار هنری تا یادگیری زبان به طرز عجیبی قفل کردن این موضوع را متمرکز کرده و آن را برای ما آشکار کرده است، اما صحبت کردن با فرزندانمان در مورد محتوا نیز همین طور است و نحوه تولید و مالکیت آن نیز چگونه است.

او افزود: «ما همچنین سعی می‌کنیم صفحه‌ای که به تلویزیون معروف است را به اشتراک بگذاریم تا چیزی را با هم تماشا کنیم و درباره آن بحث کنیم. و خلاف واقع را تصور کنید جایی که بیماری همه گیر در سال 1981 رخ داد [بدون دستگاه] ... بنابراین ما در یک طناب ثابت بین عصبانیت من در صفحه نمایش هایی که ارائه می دهند نیز قدم می زنیم. محتوای بی‌اهمیت، محتوای ناسالم، و چیزهای مولد و مغذی. و اطمینان از اینکه آنها می دانند که فن آوری بزرگ چیزی است که باید از آن آگاه بود.

منبع: https://www.theguardian.com/world/2021/jan/22/parents-on-childrens-screen-time-in-lockdown

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

« ... این درست است که تاریخ با توجه به شرایط مردم و ملت ها و اوضاع ، قابل تکرار نیست ، اما آیا نمی توان گفت که تاریخ نیز قوانینی دارد ؟و اگر عناصر و عواملی جمع شود ، می توان مطابق آن عمل کرد ؟

کارل مارکس  وقتی جمله ی مشهور خود درباره تاریخ گفت ، حق داشت .

او گفت : " تاریخ تکرار نمی شود . اگر تکرار شد ، برای بار اول ، مصیبت بزرگی است و برای بار دوم بسیار مضحک است " .

اما به هر حال ضرورت دارد بین بازگشت به گذشته – که خود از محالات است – و بین جریان سیر تاریخ – که محقق است – فرق گذاشت ... » ( 1 )

***

خبرگزاری فارس دوم فروردین 1402 خبری را در مورد اعتصاب معلمان و کارکنان مدارس لس‌آنجلس منتشر کرد . در تجمعات اعتراضی معلمان کم تر از 5 درصد معلمان کشور شرکت می کنند .

در عنوان این خبر علت این اعتراض « حقوق پایین » ذکر شده است .

در خبر چنین آمده است : ( این جا )

( همبستگی )

« هزاران نفر از کارکنان و معلمان مدارس شهر «لس‌آنجلس» در آمریکا روز سه‌شنبه به دلیل حقوق پایین و توقف مذاکرات با مقامات مربوطه دست از کار کشیدند.

به نوشته روزنامه «کریستین ساینس ‌مانیتور» انتظار می‌رود در مدارس سراسر لس آنجلس  ۳۰۰۰۰ دستیار معلم، دستیاران آموزش ویژه و سایر کارکنان به معترضان بپیوندند.

براساس این گزارش، معترضان خواهان دستمزد بهتر و افزایش شمار کارکنان هستند. برخی از معترضان تابلوهایی در دست داشتند که روی آن نوشته شده بود: «ما مدارس را ایمن نگه می‌داریم، به ما احترام بگذارید.»

( آیا می توانید صدای ما را اکنون بشنوید ؟ )

روسای اتحادیه معلمان لس آنجلس، با ۳۵۰۰۰ معلم، عضو نیز اینک به اعتصاب کنندگان پیوسته‌اند. «سیسیلی مایارت کروز» رئیس این اتحادیه در یک نشست خبری گفت: «اینها همکارانی هستند که کمترین دستمزد را در مدارس دارند و ما نمی‌توانیم بی‌تفاوت بمانیم، زیرا دائماً شاهد بی‌احترامی و بدرفتاری  با آن‌ها هستیم.»

این در حالی است که «آدام شیف» نماینده دموکرات مجلس نمایندگان آمریکا از اعتصاب کنندگان حمایت کرد. شیف گفت: «افرادی که برخی از مهمترین مسئولیت‌ها را در مدارس ما دارند، نباید در فقر زندگی کنند.»

( مدارس با کیفیت - زندگی بهتر )

«دانیل موری» دستیار آموزش ویژه گفت که شرایط کاری هر سال رو به کاهش بوده است. وی گفت:« بعضی از مردم می‌گویند، اگر پول بیشتری می‌خواهی، شغل بهتری پیدا کن. برخی از ما مدرک لیسانس داریم، اما ما انتخاب کرده‌ایم با جمعیت خاصی کار کنیم که برخی از افراد خواستار کار با این قشر نیستند.»

«مارلی استرو» دستیار آموزشی نیز گفت، حقوق حال حاضر او برای همگام شدن با تورم و افزایش قیمت مسکن کافی نیست و در همین حال، وظایف او از دو کلاس به پنج کلاس افزایش یافته است.

اتحادیه معلمان لس انجلس اعلام کرده که بسیاری از کارکنان بخش آموزشی به دلیل دستمزد کم یا ساعات کاری محدود در فقر بوده و با تورم و هزینه بالای مسکن در لس آنجلس دست و پنجه نرم می‌کنند. این  اتحادیه خواهان افزایش ۳۰ درصدی حقوق است.معلمان لس آنجلس  در سال ۲۰۱۹ اعتصاب ۶ روزه ای را بر سر مسائل حقوقی و قراردادی به راه انداختند . »

انتشار این خبر در رسانه ی هم سو با جریان فعلی مستقر در دولت سیزدهم و آن هم پس از اعتراضات بخش گسترده ای از معلمان که نسبت به وضعیت رتبه بندی و پرداخت معوقات معترض بودند قابل تامل است .

( تاکنون سابقه نداشته که پرداخت حقوق عادی معلمان تا آخرین روز سال به تاخیر بیفتد و علاوه بر پرداخت نکردن حقوق ماهانه ، مبالغی نیز از آن کسر شود و مقامات مربوط آن را به خطای سیستمی و نرم افزاری و... احاله داده و به نوعی معلمان را مورد تمسخر و توهین قرار دهند و رسانه های هم سو نیز حرفی نزنند و از کنار آن عبور کنند . )

از ابتدا ؛ همواره جریانی قدرت مند در داخل کشور دائما سعی دارد تا نشان دهد که مشکلات و مسائل موجود در ایران کم و بیش در سایر کشورها  هم وجود دارند .

مرور و پیشینه ی رفتارهای سیاسی این گونه جریانات نشان داده این هم نوایی بیشتر زمانی رخ می دهد که دولت مستقر هم سو با آنان باشد ( هم پوشانی دولت سایه و مستقر ) ؛ در غیر این صورت وضعیت به کلی فرق کرده و در صورت غیر هم سو بودن دولت ، دمیدن بر مطالبات معیشتی و اقتصادی مردم در دستور کار آنان قرار می گیرد تا به هر صورت نشان دهند که دولت غیر هم سو با آنان به شدت « ناکارآمد » بوده و به معیشت و خواسته های اصلی مردم بی توجه است . این وضعیت فقط ویژه جوامع جهان سومی مانند ماست که هنوز با « تفکر انتقادی » و الزاامات آن بیگانه ایم و تلاشی هم برای آموختن و درونی سازی هم مشاهده نمی شود .

اما در این واقعه چند نکته قابل تامل و توجه هستند .

نکته ی نخست حضور و فعالیت « اتحادیه های معلمی » است که البته در جوامع توسعه یافته امری کاملا طبیعی و محتوم هستند .

اساسا دموکراسی و داشتن جامعه توسعه یافته بدون استقرار نهادهای تعریف شده که یکی از آنان احزاب و تشکل ها هستند قابل تصور نیست درست بر عکس جوامعی مانند « ما » که بدون نهادسازی قصد داریم یک شبه ره صد ساله را پیموده و مانند آن کشورها زندگی کنیم . ما معمولا به وضعیت فعلی آنان و رفاه عمومی نگاه می کنیم بی آن که واقعا فکر کنیم مسیر دست یازیدن به این وضعیت فعلی چگونه بوده است ؟

در این گونه کشورها ؛ معلمان معمولا عضو اتحادیه ی معلمان هستند و البته از  این تشکل ها حمایت می کنند و روسای اتحادیه ها نیز تریبون و صدای معلمان هستند . بدون نهادسازی قصد داریم یک شبه ره صد ساله را پیموده و مانند آن کشورها زندگی کنیم . ما معمولا به وضعیت فعلی آنان و رفاه عمومی نگاه می کنیم بی آن که واقعا فکر کنیم مسیر دست یازیدن به این وضعیت فعلی چگونه بوده است ؟

حال شما به این پرسش فکر کنید که ؛

چند درصد از معلمان ایران عضو یک تشکل هستند ؟

( به عنوان مثال ؛ هنوز و پس از گذشت نزدیک به یک دهه بر سر تشکیل « سازمان نظام معلمی » دعواست و گفتمان غالب با رویکرد پوپولیستی در جامعه ی معلمان ایران تشکیل چنین تشکیلات حرفه ای را بر نمی تابد و روی خوشی به آن نشان نمی دهد . و یا زمانی که رتبه بندی معلمان قانون شد جز « صدای معلم » فرد و یا نهادی به جد و به صورت مستمر این پرسش را مطرح نکرد که قرار است کدام معیارها و سنجه ها توسط کدام نهاد شفاف، تعریف شده و پاسخ گو باید مورد سنجش قرار گیرند ؟ )

مطابق خبر اعلام شده ؛ سی و پنج هزار معلم با این اعتراضات همراهی می کنند .

گذشته از این که اکثریت غالب معلمان ایران عضو هیچ تشکلی نیستند اما در تجمعات و اعتراضات یا « رویکرد صنفی » و » حرفه ای » هم مشارکت و یا حضور گسترده ای ندارند .

بر اساس محاسبات و مشاهداتی که داشته ام در تجمعات اعتراضی معلمان کم تر از 5 درصد معلمان کشور شرکت می کنند . هر چند بیان این گزاره ممکن است به مذاق بسیاری و از جمله فعالان صنفی خوش نیاید ؛ اما این یک واقعیت است  و باید به آسیب شناسی مساله پرداخت .

تا جایی که می دانم در جوامعی مانند آمریکا ؛ کنش هایی مانند « اعتصاب » قبلا اطلاع رسانی می شود و خانواده ها هم با آن همراهی می کنند .

معلمان در آمریکا به خیابان می آیند و خواسته ی خود را شفاف و صریح مطرح می کنند اما در ایران معمولا این گونه نیست .

خانواده ها معمولا از این گونه کنش ها بی اطلاع هستند و معلمان هم در مقیاس بسیار محدود از رفتن به کلاس اجتناب می ورزند و به اصطلاح در « دفتر » می نشینند .

( گفت و گو بنیاد دموکراسی است )

  ممکن است مدرسه در ساعات بعد تعطیل شود و دانش آموزان روانه ی خیابان شوند و معلمان هم بعضا به دنبال امور شخصی خویش روانه شوند .

زمانی که اتحادیه معلمان مورد حمایت معلمان باشد طبیعی است که راه برای مذاکره و چانه زنی هم فراهم می شود .

یکی از دلایلی که فرآیند مذاکره و چانه زنی میان تشکل های معلمان و دولت در ایران رخ نمی دهد همین فقیر بودن بدنه و پشتوانه تشکل های موجود از معلمان و حمایت مستمر و همه جانبه ی آنان است .

 البته در جوامعی مثل ما که رفتارهای دموکراتیک اساسا تعریف نشده و برای « دموکراسی » مفهوم سازی نشده است ؛ این دولت و یا حکومت است که همه چیز را تعیین می کند و حاکمان تصور می کنند که مذاکره و یا چانه زنی نشانه ی نقطه ی ضعف بوده و مسیر را برای طرح مطالبات بیش تر  و فزون تر باز می کند و از همان ابتدا باید این مسیر را بست و خود را به دردسر نینداخت .

در واقع ، نگاه مقامات به فرایند مطالبه گری از نوع « دومینوی ویرانگر » است که نباید اجازه شروع و گسترش آن داده شود .

دقیقا به همین خاطر است که در این گونه جوامع ، « انقلاب » و « هیجان های کنترل نشده و نامعلوم »  بیش تر از « رفرم و یا اصلاح » مورد پذیرش و اقبال عمومی قرار می گیرد .

ادبیات رسانه و فرهنگ رسمی موجود در ایران ، « نشست خبری » را فقط از آن مقامات رسمی می داند که در آن این مقامات مطالبی را از پیش آماده کرده و دیکته می کنند .

در فقدان و یا کم رنگ بودن رسانه های متعلق به « حوزه ی عمومی » این رسانه های دولتی و شبه دولتی هستند که بیش تر در نقش « روابط عمومی » ظاهر شده و به قول خودشان سعی می کنند در فرآیند « جهاد تبیین » افکار عمومی جامعه را نسبت به اقدامات و فعالیت ها آگاه کنند اما از این نکته ی بسیار ساده معمولا چشم می پوشند که این دست آوردها باید برای عموم مردم قابل فهم ، لمس و مشاهده باشد تا بتواند منجر به اعتماد سازی شده و فرآیند تکوین « سرمایه اجتماعی » شکل بگیرد .

تاکنون سابقه نداشته که روسای تشکل های فرهنگیان در ایران برای بیان مطالبات و اعتراضات معلمان بخواهند فراخوانی از « رسانه ها » داشته باشند .

این تشکل ها هر موقع فشاری را از سوی « بدنه » حس کنند نهایتا اگر دولتی غیر هم با آنان بر سر کار باشد نامه ای مبنی بر « درخواست تجمع » به مرجع رسمی که وزارت کشور است می نویسند و چون می دانند که آن مقام مربوطه به این نامه ها پاسخ نمی دهد در واقع بار را از روی دوش خود برداشته و به اصطلاح « رفع تکلیف » می کنند .

و اما نکته ی بسیار مهم این که در جوامع توسعه یافته که دارای نهادهای مستقر بوده و تقسیم کار صورت گرفته است آن است که مسائل از مجرای خود خارج نشده و به حاشیه نمی روند .

خواسته ی اتحادیه ی معلمان در کشوری مانند آمریکا کاملا مشخص و شفاف است و آن هم مثلا افزایش حقوق به میزان 30 درصد است .

اما در ایران چون اساسا چنین مکانیسم هایی تعریف نشده و انباشت و تراکم مطالبات معلمان ایرانی معمولا از حد عادی گذشته و « پاسخ گویی و مسئولیت پذیری » در فرهنگ عمومی جامعه و ادبیات حاکمان جایگاهی ندارد به محض برگزاری یک تجمع سریعا مطالبات معمولی تند ( رادیکال )  شده و کلیت نظام و ساختار جاری را نشانه می گیرند .

این وضعیت فقط ویژه جوامع جهان سومی مانند ماست که هنوز با « تفکر انتقادی » و الزامات آن بیگانه ایم و تلاشی هم برای آموختن و درونی سازی هم مشاهده نمی شود .

( 1 )

دیداری تازه با تاریخ ؛  محمدحسنین هیکل ، ترجمه: حسن فرامرزی ؛  انتشارات هفته ؛ چاپ دوم ؛ تابستان 1369 – صفحه 7

 امروز سالگرد زلزله ‌و سونامی توهوکو است. شگفت آور است که با وجود گذشت دوازده سال از آن روزی که امواج سونامی به سمت سواحل ژاپن حمله ور شدند، «هنوز» این کشور درگیر مسایلِ بعد از زلزله است.

امروز در کشور «سکوت، سنّت و کار»، و در کشوری که سالیان سال است که هیچ گونه تجمع اعتراضی شکل نگرفته، عده ای از مردم در پیرامون ساختمان نخست وزیری جمع شدند و شعار (https://t.me/solseghalam/2105) دادند که  «انرژی هسته ای، نمی‌خواهیم نمی‌خواهیم».

 دلیل این امر مسایل بسیار پیچیده و غامضی است که بعد از زلزله ۱۱ مارس ۲۰۱۱ توهوکو برای نیروگاه هسته ای فوکوشیما رخ داد.

آن سال، پس از بروز فاجعه انفجار در رآکتورهای نیروگاه فوکوشیما، «دولت» تمامی نیروگاههای هسته ای را از مدار خارج کرد؛ و یک پارادایم شیفت در بحث «تولید انرژی» در کشور ژاپن رخ داد.  اما امروز به دلیل مساله جنگ اوکراین و به خاطر بالارفتن قیمت جهانی انرژی، شهروندان ژاپنی افزایش عجیب و غریبی در قبض برق منازل خود را تجربه می کنند و لذا دولت ناچار است که از انرژی هسته ای برای تولید برق استفاده کند.

با اینکه جنگ اوکراین باعث شده تا قدری از شدت خشم مردم ژاپن از برق هسته ای کمتر شود، ولی همچنان کمپین های مردمی و فعالان محیط زیست علیه انرژی هسته ای برگزار می شود.

مساله ی آلودگی محیط زیست ناشی از نیروگاه فوکوشیما هنوز در هاله ای از ابهام است. این نیروگاه روزانه صد هزار لیتر آبِ آلوده به تشعشات هسته ای « تولید » می کند که بحثِ به دریا ریختن این آب، محل مناقشه جدی است.

شرکت بهره بردار نیروگاه (تپکو) می گوید  « از ۶۲ عنصر رادیواکتیو در این آب، بخش زیادی از عناصر فیلتر می شود (از جمله عنصرهای caesium و strontium ) ولی عنصر تریتیوم tritium حتی پس از فیلتر هم در این آب آلوده باقی‌ می ماند. این در حالی است که کارشناسان می گویند عنصر تریتیوم مهم‌ترین عنصرِ آسیب زا برای سلامت انسان است.

آژانس انرژی هسته ای معتقد است که رها کردن این آب در دریا مشکلی ندارد ولی کشورهای همسایه ژاپن مانند چین، کره و همچنین فعالان محیط زیست شدیدا با این کار مخالفند.

در حال حاضر ظرفیت مخازن و تانکرهای نگهداری آب آلوده به تشعشات رادیواکتیو در مجاورت نیروگاه تقریبا تکمیل شده است.

ماهیگیران محلی نگرانند که در صورت ریختن آبهای آلوده به تشعشعات هسته ای در دریا، مجددا کسب و کار و بازار خود را از دست بدهند. این نگرانی در شرایطی است که آنها یک بار بعد از بروز فاجعه فوکوشیما بیکار شده بودند و حال ممکن است دوباره هیچ خریداری برای محصولات صید دریایی آن منطقه نباشد.

 در حال حاضر چیزی معادل ۱.۳۷ میلیون تُن آب آلوده به تشعشات هسته ای در مخازن مجاور فوکوشیما ذخیره شده و برنامه ی شرکت تپکو این است که در یک فرایند زمانبندی شده روزانه ۵۰۰ تُن آب آلوده را به دریا بریزد.

 شرکت برق تپکو آزمایش‌هایی را ترتیب داده که نشان دهد ماهی هایی که در معرض آب آلوده به عنصر تریتیوم tritium بوده باشند، پس از مدتی شنا در آبهای معمولی، دیگر حاوی تشعشات رادیواکتیو نخواهند بود.  با وجود این آزمایشها، ولی کسب و کار مردم و ماهیگیران محلی در منطقه فوکوشیما خراب است.

بسیاری از آنها معتقدند که زندگی آنها دیگر به روالِ قبل از زلزله باز نخواهد گشت مگر اینکه نیروگاه هسته ای تعطیل شود.

 ژاپن کشوری است که سالهای سال است که هیچ گونه تجمع اعتراضی در آن شکل نگرفته.  از اعتصاب، تظاهرات و زد و خورد خیابانی در توکیو و اوساکا خبری نبوده است.

ولی تجمع مردمی امروز در پیرامون دفتر نخست وزیری و پلاکاردهای حاوی تصاویر زیر (https://t.me/solseghalam/2105)
自公政権
どこまで
福島を苦しめるのか！
NO
NUKES
زنگ هشداری است درباره تجربه تلخ بشر/انسان در بهره برداری از نیروگاه هسته ای در مناطق زلزله خیز.

*  عملا روز ١١ مارس ژاپن يك بحران سه گانه ( Triple disasters ) را تجربه كرد : اما ؛ « تجربه اصلیِ این زلزله » در کشور ما جدی انگاشته نشده.

نيروگاه فوکوشیما، امروز تبدیل به یک معضل عظیم شده که پیشرفت در حل مشکلش، میلیمتری صورت می گیرد. یک زخمِ باز. كاملا باز.

امروز سالگرد زلزله و سونامی توهوکو بود و کسی که بیشترین چالشهای پس از زلزله را متحمل شد مرحوم شینزو آبه بود. انسان شریف و میهن دوستی که در عمر پرتلاش خود، شاهد چالش های (https://world-nuclear.org/information-library/country-profiles/countries-g-n/japan-nuclear-power.aspx) بسیار دشواری برای کشورش بود.

او شاهد ورشکست شدن برندهای صاحب نامی همچون توشیبا پس از زلزله توهوکو بود ولی به دور از هیجان و شعار، تمام تلاشش را برای برخاستن ققنوس از خاکستر ویرانه های زلزله و سونامی انجام داد.

خدایش رحمت کند.

کانال ارزیابی شتاب زده

گروه رسانه/

یورونیوز نوشت : ( این جا )

شهر برگن نروژ برای افتتاح طولانی‌ترین تونل عابر پیاده و دوچرخه‌سواری جهان آماده می‌شود.

این تونل ۲.۹ کیلومتری با مسیری برای دویدن و نیز دوچرخه سواری قرار است در ۱۵ آوریل ۲۰۲۳ میلادی به روی عموم باز شود. اگر بخواهید با دوچرخه از این تونل عبور کنید حدود ۱۰ دقیقه و اگر بخواهید پیاده آن را طی کنید بین ۳۰ تا ۴۵ دقیقه طول می‌کشد.

این تونل که مناطق مسکونی فیلینگزدالن و میندمیرن را به هم متصل می‌کند از میان کوه‌ها در شهر لووستاکن جنوب غربی نروژ می‌گذرد. دوچرخه سواران می‌توانند با عبور از این تونل خود را به مرکز برگن برسانند.

هدف از ساخت این تونل این است که مردم به جای رانندگی با ماشین به پیاده‌ روی و دوچرخه سواری روی بیاورند. این کار نه تنها می‌تواند به کاهش ترافیک در شهر کمک کند، بلکه موجب کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای و آلودگی هوا نیز می‌شود.

آیا این تونل واقعاً طولانی‌ترین تونل جهان خواهد بود؟

تونل دوچرخه سواری فیلینگزدال در شهر برگن با ۲.۹ کیلومتر به عنوان طولانی ترین تونل دوچرخه سواری جهان معرفی شده است. اما این تونل با در نظر گرفتن برخی فاکتور‌ها می‌تواند در مقام اول طولانی‌ترین تونل دوچرخه سواری جهان قرار بگیرد. 

تونل اسنوکوالمی در نزدیکی سیاتل، ایالات متحده آمریکا ۳.۶ کیلومتر طول دارد. اما تونل اسنوکوالمی در حقیقت یک تونل ریلی متروکه است که حالا از آن به عنوان مسیر پیاده‌ روی و دوچرخه سواری استفاده می‌شود و با این هدف ساخته نشده است. اگر بخواهیم این فاکتور را در نظر بگیریم که کدام تونل که با هدف دوچرخه سواری ساخته شده است از همه طولانی‌تر است می‌توان گفت فیلینگزدال در مقام اول در جهان و در غیر این صورت پس از تونل اسنوکوالمی در مقام دوم قرار می‌گیرد.

تونل فیلینگزدال در موازات خط جدید راه آهن شهر برگن که در نوامبر افتتاح شد قرار داد و در حقیقت به عنوان یک راه فرار برای مسافران قطار ساخته شده است که در عین حال با حمایت و سرمایه گذاری دولتی، خطوط اختصاصی عابر پیاده و دوچرخه سواری به ترتیب با ۲.۵ و ۳.۵ متر عرض در طراحی آن گنجانده شده است.

این تونل چه ساعتی در شبانه روز باز است ؟

این تونل همه روزه از ساعت ۵:۳۰ صبح تا ۱۱:۳۰ دقیقه شب باز خواهد بود. در سراسر این تونل دوربین‌های امنیتی نصب شده و همچنین تلفن‌های اضطراری در هر ۲۵۰ متر در دسترس هستند علاوه بر این ایستگاه‌های استراحت با نور مناسب نیز در آن تعبیه شده است.

این تونل در دمای ثابت ۷ درجه سانتیگراد نگه داشته می‌شود و همین امر آن را به یک مسیر تمرینی جذاب برای دوندگان در روزهای سرد تبدیل می‌کند. »

و این هم صحنه هایی از مسیر ویژه دوچرخه سواری در ایران :

.

.

.

.

.

پایان پیام/

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

گروه رسانه/

( مدرسه‌ای در ژاپن   -   کپی رایت  AP Photo )

یوشیو کودو معلم ژاپنی، در یکی از آخرین یادداشت‌های روزانه‌اش از روزهای کاری که زود شروع می‌شد و گاهی تا نزدیک به نیمه‌شب ادامه داشت، ابراز تاسف کرده بود. دو ماه بعد، او دچار «کاروشی» یا همان مرگ بر اثر کار زیاد شد. 

یک نظرسنجی در سال ۲۰۱۸ نشان داد که معلمان مدارس راهنمایی ژاپنی ۵۶ ساعت در هفته کار می‌کنند، این در حالیست که این عدد در بیشتر کشورهای در حال توسعه حدود ۳۸ ساعت است. این آمار همچنین نشان داد معلمان ژاپنی چه کار دشوار و طاقت فرسایی دارند آن هم درحالی که نمی‌توانند از اضافه کاری خود سودی به دست بیاورند. 

نتایج یک تحقیق دیگر که خبرگزاری فرانسه منتشر کرده، نشان می‌دهد که معلمان مدارس در ژاپن به طور متوسط ۱۲۳ ساعت در ماه اضافه کاری دارند؛ عددی قابل توجه که بسیار فراتر از میزان به اصطلاح «خط کاروشی» یا همان ۸۰ ساعت است. 

معلمان می‌گویند در حال رسیدن به نقطه شکست هستند و برخی تلاش کرده‌اند از مسیر حقوقی این چالش را پیگیری کنند. این مسئله موجب شد که حزب حاکم ژاپن یک کارگروه برای بررسی این موضوع ایجاد کند. 

اما این اصلاحات خیلی دیر رخ می‌دهد. کودو معلم مدرسه راهنمایی به خاطر همین مسئله جان خود را از دست داد. او در سال ۲۰۰۷ در حالی که تنها ۴۰ سال داشت به علت خونریزی مغزی درگذشت. در مراسم تشییع جنازه او، دانش‌آموزان حیرت‌زده به همسرش ساچیکو گفتند که معلم سرزنده تربیت بدنی آنها همیشه پرانرژی بوده و هیچ کس تصور نمی‌کرده زندگی او این گونه به پایان برسد. 

ساچیکو همسر او به خبرگزاری فرانسه می‌گوید: «او عاشق کار با بچه‌ها بود؛ با این وجود ساعات کاری زیاد یک مشکل جدی برای او بود. او به من می‌گفت که معلمان نباید این گونه کار کنند و می‌خواست در آینده رهبری این تغییر را برای معلمان برعهده بگیرد.»

با آخر هفته‌ها خداحافظی کن

مقامات ژاپنی برای اصلاح این مشکل، اقداماتی از جمله برون‌سپاری و دیجیتالی کردن برخی از وظایف معلمان را در دستور کار قرار داده‌اند. 

کیکو ناگائوکا، وزیر آموزش و پرورش ژاپن ماه اکتبر به پارلمان گفت: «اقدامات ما برای اصلاح شرایط کار معلمان در حال پیشرفت مداوم است.»

با این وجود او اذعان کرد که بسیاری از معلمان همچنان ساعت‌های کار طولانی دارند و تلاش‌ها برای اصلاح این مسئله باید تسریع شود. 

داده‌های وزارت آموزش و پرورش ژاپن نیز کاهش تدریجی اضافه‌کاری را نشان می‌دهد، اما کارشناسان تغییرات اساسی کمی را مشاهده می‌کنند. تحقیقات روزنامه مائينچی نیز نشان می‌دهد که در ده سال منتهی به ۲۰۱۶ میلادی بیش از ۶۰ مورد مرگ معلمان در مدارس دولتی به دلیل کار بیش از حد به ثبت رسیده است. 

ماساتوشی سنو، مشاور مدیریت مدرسه معتقد است که مشکل جدی معلمان، مجموعۀ گسترده‌ای از وظایف آنها از کاغذبازی‌های اداری گرفته تا کارهایی مانند توزیع ناهار، برگزاری جلسات نظافت روزانه با دانش‌آموزان و نظارت بر کودکان در مسیر رفتن و برگشت به مدرسه است که توان آنها را به طور قابل توجهی کاهش می‌دهد. 

او می‌گوید: «گاهی اوقات آنچه که واقعا باید برعهده والدین باشد، به دوش معلمان می‌افتد. به عنوان مثال در صورتی که دانش‌آموز در پارک یا فروشگاه‌ها بدرفتاری داشته باشند، ممکن است معلمان برای عذرخواهی از ساکنان محلی فرستاده شوند.»

یکی دیگر از سنگین‌ترین وظایف معلمان ژاپنی، نظارت بر فعالیت‌های ورزشی و فرهنگی دانش آموزان «فعالیت‌های باشگاهی» است که معمولاً بعد از مدرسه و در تعطیلات آخر هفته انجام می‌شود. تاکشی نیشیموتو، معلم تاریخ دبیرستان در اوزاکا می‌گوید: «انتصاب به عنوان سرپرست اصلی یکی از این باشگاه‌ها، معمولاً به این معنی است که باید با آخر هفته‌های خود خداحافظی کنید.»

در ماه ژوئن نیشیموتو، ۳۴ ساله در یک دعوی حقوقی نادر به دنبال جبران استرس ناشی از کار بیش از حد، برنده شد. او وقتی در سال ۲۰۱۷ میلادی به عنوان سرپرست یک باشگاه راگبی فعالیت می‌کرد، بعد از ۱۴۴ ساعت اضافه کاری دچار یک حمله عصبی شد. و به همین دلیل از آن مرکز شکایت کرد و در نهایت از دادگاه پیروز بیرون آمد. 

شغل مقدس

کارشناسان می‌گویند معلمان به دلیل قانونی که ده‌ها سال از عمر آن می‌گذرد، اساسا از دریافت اضافه کاری محرومند و همین باعث شده که در برابر کار بیش از حد، آسیب پذیرتر شوند. 

ماساکو شیمونومورا، معلم تربیت بدنی مدرسه راهنمایی در منطقه ادوگاوا توکیو می‌گوید بسیار سخت است که در طول روز بتواند استراحت کند. او البته تاکید می‌کند که همه‌چیز در این شغل سیاه نیست. این مرد ۵۶ ساله که میزش با پشته‌هایی از پرونده‌ها و اسناد پوشیده شده می‌گوید: «لحظه‌هایی وجود دارند که برای آنها زندگی می‌کنم، مانند تماشای درخشش و لبخند دانش آموزان در مسابقات.»

با این حال او نگران است در صورتی که شرایط بهبود نیابد، حرفه معلمی برای نسل‌های جوان‌تر به عنوان یک شغل سیاه در نظر گرفته شود و افراد کمتری از آمدن به این بخش استقبال کنند. 

تحقیقات روزنامه مائينچی نیز نشان می‌دهد که در ده سال منتهی به ۲۰۱۶ میلادی بیش از ۶۰ مورد مرگ معلمان در مدارس دولتی به دلیل کار بیش از حد به ثبت رسیده است. 

اما بیوه کودو پنج سال تلاش کرد تا بتواند مرگ شوهرش را به عنوان «کاروشی» به ثبت برساند،؛ چرا که نبود سوابق برای ساعات کاری او این روند را پیچیده کرده بود. او می‌گوید که معلمی اغلب به‌عنوان یک «کار مقدس» تلقی می‌شود، بنابراین با این برچسب می‌توان هرچیزی از جمله ساعت‌های کار بسیار زیاد را توجیه کرد. 

او می‌افزاید: «بسیاری از معلمان از اینکه زندگی خود را وقف این شغل کرده‌اند پشیمان هستند.»

خانم ساچیکو که خود نیز سابقا معلم بوده، اکنون رهبری یک گروه «ضد کاروشی» را در مرکز ژاپن بر عهده دارد. او می‌گوید: «احساس می‌کنم من و شوهرم همراه با یکدیگر این مسیر را دنبال می‌کنیم تا آخرین اهدافی که او در زندگی داشت را به نتیجه برسانیم. هدفی که به دنبال ایجاد یک تغییر در زندگی معلمان بود.»

یورنیوز

گروه رسانه/

کمتر از سه هفته پس از اعلام فرمان جدید گروه افراطی طالبان منی بر ممنوعیت حضور دختران در دانشگاه‌های دولتی و خصوصی در افغانستان، ندا محمد ندیم، «وزیر تحصیلات عالی» این گروه روز جمعه ششم ژانویه/ شانزدهم دی‌ماه، رفتن به دانشگاه برای دختران افغانستانی را «بی‌ناموسی» خواند.

گروه گزارش/

در سایت "Center for Education Diplomacy "  در تعریف « دیپلماسی آموزش » ( Education Diplomacy  ) چنین آمده است :

« ما دیپلماسی را هنر ایجاد رابطه با جامعه و گروه های مرتبط تعریف می کنیم که از حساسیت ، درایت ، فهم و راهبرد برای مدیریت و توسعه ظرفیت هایی بهره می جویند تا ارتباطات معنادار ، مولد و تعامل محور را ایجاد کنند .

دیپلماسی آموزش حوزه تازه ای از « عمل » در بخش آموزش جهانی ( the global education ) است که از مهارت هایی در عرصه دیپلماسی استفاده می کند تا پیشرفت آموزشی را پشییانی کند از طریق :

طراحی چشم انداز جمعی حول اهداف مشترک برای امر « آموزش » .

از این اهداف مشترک به عنوان مبنایی برای کنش های  مبتنی بر همکاری ، هماهنگی و یکپارچگی در میان ذی نفعان متعدد استفاده می کند تا چالش های مهم و پیچیده آموزشی را حل کند . ( این جا )

طیبه محمدی پور و مرتضی نورمحمدی در مقاله ای پژوهشی با عنوان « نقش دیپلماسی آموزشی در سیاست خارجی عربستان سعودی در منطقه خاورمیانه » چنین می نویسند : ( این جا )

« دیپلماسی آموزشی به واسطه ظرفیت های گسترده ای که در بهره گیری از روندهای آموزشی و علمی درجهت انگاره سازی و برساختن هویت هایی هم سو با منافع دولت ها خلق می کند به ابزار موثر و کارآمدی جهت تأمین اهداف ومنافع دولت ها تبدیل شده است.

در این نوع دیپلماسی ، کارویژه خاص آموزش یعنی ایجاد تغییرات نسبتأ پایدار دررفتار ، باورها وتوانمندی های مخاطبان از طریق فرایندهای آموزشی و یادگیری، با کارویژه دیپلماسی عمومی که همانا جذب مخاطبان از طریق اقناع و مجاب سازی به واسطه تأثیر بر نگرش ها و هویت های مخاطبان برای تأمین منافع طرف مقابل است تلفیق شده ودر قالب مفهوم « دیپلماسی آموزشی» می تواند در جهت انگاره سازیهای هویتی برآورنده منافع واهداف دولت ها باشد . » شما و سایر همفکران تصمیم گیر و سیاست گذار شما که نگاه کاملا حذفی و چکشی با چنین سندهای بین المللی اجماعی دارید بر اساس کدام « اهداف مشترک » قرار است به یک « فهم مشترک » دست یازید ؟

وزیر آموزش و پرورش در نشست با استاندار مازندران، نماینده بابلسر و فریدون کنار، امام جمعه بابلسر، مدیرکل آموزش و پرورش مازندران و روسای آموزش و پرورش بابلسر، فریدونکنار و بهنمیر و جمعی از فرهنگیان در این رابطه چنین اظهارنظر می کند : ( این جا )

« باید فرهنگ مهارت آموزی را در جامعه بسط و گسترش یابد. آموزش و پرورش استان مازندران در مقایسه با دیگر استان‌ها، وضعیت مطلوبی دارد و بر اساس آمارها رتبه‌های بسیاری را به خود اختصاص می‌‎دهد.

مازندران به دلیل همجواری با کشورهای حاشیه خزر و برخورداری از امکانات خوب زیرساختی می‌تواند در دیپلماسی آموزشی کشور، استان محوری باشد و مسوولان امر برای تحقق این امر تلاش کنند . »

البته یوسف نوری پیش تر هم اشاراتی به موضوع « دیپلماسی آموزشی » داشته است .

نخستین پرسش « صدای معلم » از وزیر آموزش و پرورش آن است که هدف شما از بیان این نوع دیپلماسی چیست زمانی که جمهوری اسلامی ایران در سایر عرصه های دیپلماسی مانند سیاسی ، اقتصادی ، بین المللی و... دچار نوعی بن بست شده و حرفی برای گفتن ندارد ؟

مخاطبان واقعی شما در عرصه « دیپلماسی آموزشی » چه کسانی هستند ؟

شما به عنوان وزیر آموزش و پرورش دقیقا چه چیزی را می خواهید مورد بحث و اقناع قرار دهید ؟

وقتی شما و سایر مدیران تحت مدیریت شما هنوز قادر به برقراری یک ارتباط ساده و تعاملی با « معلمان » و « دانش آموزان » نیستند و حتا اعتراضات مدنی و مسالمت آمیز آنان را بر نمی تابند و از مکانیسم های حذف و ارعاب بهره می جویند ؛ قرار است چه چیزی و کدام دستاورد را به جهان توسعه یافته عرضه نمایید ؟

بر اساس تعاریفی که در بالا به آن اشاره گردید ؛ آیا شما به یک « الگوی سازنده تعاملی » رسیده اید که می خواهید تجربه و یا تجارب خود را با دیگران در فراسوی مرزهای جغرافیایی به اشتراک بگذارید آن هم در زمانی که در آن کشورها و به واسطه حضور و فعالیت رسانه های فراگیر جمعی روز به روز اعتراضات مدنی به شیوه های حکمرانی جمهوری اسلامی ایران رو به تزاید است ؟

شما به عنوان وزیر تعلیم و تربیت هنوز قادر به ارتباط و گفت و گو با رسانه های مستقل و منتقد در حوزه عمومی آموزش نیستید اما حرف از دیپلماسی آموزشی می زنید ؟ وقتی شما و سایر مدیران تحت مدیریت شما هنوز قادر به برقراری یک ارتباط ساده و تعاملی با « معلمان » و « دانش آموزان » نیستند و حتا اعتراضات مدنی و مسالمت آمیز آنان را بر نمی تابند و از مکانیسم های حذف و ارعاب بهره می جویند ؛ قرار است چه چیزی و کدام دستاورد را به جهان توسعه یافته عرضه نمایید ؟

مسیر دیپلماسی به بیرون ابتدا از « درون » می گذرد و سپس خود را پیدا می کند .

همان استان مازندران را که استان پایلوت برای ظهور و توسعه دیپلماسی آموزشی با کشورهای آسیای میانه معرفی کرده اید در عداد کشورهایی هستند که سند 2030 را به عنوان سند همکاری های متقابل پذیرفته اند .

شما و سایر همفکران تصمیم گیر و سیاست گذار شما که نگاه کاملا حذفی و چکشی با چنین سندهای بین المللی اجماعی دارید بر اساس کدام « اهداف مشترک » قرار است به یک « فهم مشترک » دست یازید ؟

« صدای معلم » بر این باور است که شما و تفکر حاکم بر تصمیم گیرندگان و سیاست گذاران مرئی و نامرئی در دولت سیزدهم در حد و اندازه ی طرح و تببین چنین انگاره ها و موضوعاتی نیستید و طرح این گونه موضوعات بیشتر جنبه تبلیغات و پُز روشنفکری دارد تا آن که به دنبال بیان مساله و حل چالش های اصلی آموزش باشید .

بیان این موضوعات بیشتر از نوع « تکلیف مالایطاق » بر نظام آموزشی ایدئولوژیک ، نقد گریز و تعامل ستیز است .

پایان گزارش/

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید