« ... این درست است که تاریخ با توجه به شرایط مردم و ملت ها و اوضاع ، قابل تکرار نیست ، اما آیا نمی توان گفت که تاریخ نیز قوانینی دارد ؟و اگر عناصر و عواملی جمع شود ، می توان مطابق آن عمل کرد ؟

کارل مارکس  وقتی جمله ی مشهور خود درباره تاریخ گفت ، حق داشت .

او گفت : " تاریخ تکرار نمی شود . اگر تکرار شد ، برای بار اول ، مصیبت بزرگی است و برای بار دوم بسیار مضحک است " .

اما به هر حال ضرورت دارد بین بازگشت به گذشته – که خود از محالات است – و بین جریان سیر تاریخ – که محقق است – فرق گذاشت ... » ( 1 )

***

خبرگزاری فارس دوم فروردین 1402 خبری را در مورد اعتصاب معلمان و کارکنان مدارس لس‌آنجلس منتشر کرد . در تجمعات اعتراضی معلمان کم تر از 5 درصد معلمان کشور شرکت می کنند .

در عنوان این خبر علت این اعتراض « حقوق پایین » ذکر شده است .

در خبر چنین آمده است : ( این جا )

( همبستگی )

« هزاران نفر از کارکنان و معلمان مدارس شهر «لس‌آنجلس» در آمریکا روز سه‌شنبه به دلیل حقوق پایین و توقف مذاکرات با مقامات مربوطه دست از کار کشیدند.

به نوشته روزنامه «کریستین ساینس ‌مانیتور» انتظار می‌رود در مدارس سراسر لس آنجلس  ۳۰۰۰۰ دستیار معلم، دستیاران آموزش ویژه و سایر کارکنان به معترضان بپیوندند.

براساس این گزارش، معترضان خواهان دستمزد بهتر و افزایش شمار کارکنان هستند. برخی از معترضان تابلوهایی در دست داشتند که روی آن نوشته شده بود: «ما مدارس را ایمن نگه می‌داریم، به ما احترام بگذارید.»

( آیا می توانید صدای ما را اکنون بشنوید ؟ )

روسای اتحادیه معلمان لس آنجلس، با ۳۵۰۰۰ معلم، عضو نیز اینک به اعتصاب کنندگان پیوسته‌اند. «سیسیلی مایارت کروز» رئیس این اتحادیه در یک نشست خبری گفت: «اینها همکارانی هستند که کمترین دستمزد را در مدارس دارند و ما نمی‌توانیم بی‌تفاوت بمانیم، زیرا دائماً شاهد بی‌احترامی و بدرفتاری  با آن‌ها هستیم.»

این در حالی است که «آدام شیف» نماینده دموکرات مجلس نمایندگان آمریکا از اعتصاب کنندگان حمایت کرد. شیف گفت: «افرادی که برخی از مهمترین مسئولیت‌ها را در مدارس ما دارند، نباید در فقر زندگی کنند.»

( مدارس با کیفیت - زندگی بهتر )

«دانیل موری» دستیار آموزش ویژه گفت که شرایط کاری هر سال رو به کاهش بوده است. وی گفت:« بعضی از مردم می‌گویند، اگر پول بیشتری می‌خواهی، شغل بهتری پیدا کن. برخی از ما مدرک لیسانس داریم، اما ما انتخاب کرده‌ایم با جمعیت خاصی کار کنیم که برخی از افراد خواستار کار با این قشر نیستند.»

«مارلی استرو» دستیار آموزشی نیز گفت، حقوق حال حاضر او برای همگام شدن با تورم و افزایش قیمت مسکن کافی نیست و در همین حال، وظایف او از دو کلاس به پنج کلاس افزایش یافته است.

اتحادیه معلمان لس انجلس اعلام کرده که بسیاری از کارکنان بخش آموزشی به دلیل دستمزد کم یا ساعات کاری محدود در فقر بوده و با تورم و هزینه بالای مسکن در لس آنجلس دست و پنجه نرم می‌کنند. این  اتحادیه خواهان افزایش ۳۰ درصدی حقوق است.معلمان لس آنجلس  در سال ۲۰۱۹ اعتصاب ۶ روزه ای را بر سر مسائل حقوقی و قراردادی به راه انداختند . »

انتشار این خبر در رسانه ی هم سو با جریان فعلی مستقر در دولت سیزدهم و آن هم پس از اعتراضات بخش گسترده ای از معلمان که نسبت به وضعیت رتبه بندی و پرداخت معوقات معترض بودند قابل تامل است .

( تاکنون سابقه نداشته که پرداخت حقوق عادی معلمان تا آخرین روز سال به تاخیر بیفتد و علاوه بر پرداخت نکردن حقوق ماهانه ، مبالغی نیز از آن کسر شود و مقامات مربوط آن را به خطای سیستمی و نرم افزاری و... احاله داده و به نوعی معلمان را مورد تمسخر و توهین قرار دهند و رسانه های هم سو نیز حرفی نزنند و از کنار آن عبور کنند . )

از ابتدا ؛ همواره جریانی قدرت مند در داخل کشور دائما سعی دارد تا نشان دهد که مشکلات و مسائل موجود در ایران کم و بیش در سایر کشورها  هم وجود دارند .

مرور و پیشینه ی رفتارهای سیاسی این گونه جریانات نشان داده این هم نوایی بیشتر زمانی رخ می دهد که دولت مستقر هم سو با آنان باشد ( هم پوشانی دولت سایه و مستقر ) ؛ در غیر این صورت وضعیت به کلی فرق کرده و در صورت غیر هم سو بودن دولت ، دمیدن بر مطالبات معیشتی و اقتصادی مردم در دستور کار آنان قرار می گیرد تا به هر صورت نشان دهند که دولت غیر هم سو با آنان به شدت « ناکارآمد » بوده و به معیشت و خواسته های اصلی مردم بی توجه است . این وضعیت فقط ویژه جوامع جهان سومی مانند ماست که هنوز با « تفکر انتقادی » و الزاامات آن بیگانه ایم و تلاشی هم برای آموختن و درونی سازی هم مشاهده نمی شود .

اما در این واقعه چند نکته قابل تامل و توجه هستند .

نکته ی نخست حضور و فعالیت « اتحادیه های معلمی » است که البته در جوامع توسعه یافته امری کاملا طبیعی و محتوم هستند .

اساسا دموکراسی و داشتن جامعه توسعه یافته بدون استقرار نهادهای تعریف شده که یکی از آنان احزاب و تشکل ها هستند قابل تصور نیست درست بر عکس جوامعی مانند « ما » که بدون نهادسازی قصد داریم یک شبه ره صد ساله را پیموده و مانند آن کشورها زندگی کنیم . ما معمولا به وضعیت فعلی آنان و رفاه عمومی نگاه می کنیم بی آن که واقعا فکر کنیم مسیر دست یازیدن به این وضعیت فعلی چگونه بوده است ؟

در این گونه کشورها ؛ معلمان معمولا عضو اتحادیه ی معلمان هستند و البته از  این تشکل ها حمایت می کنند و روسای اتحادیه ها نیز تریبون و صدای معلمان هستند . بدون نهادسازی قصد داریم یک شبه ره صد ساله را پیموده و مانند آن کشورها زندگی کنیم . ما معمولا به وضعیت فعلی آنان و رفاه عمومی نگاه می کنیم بی آن که واقعا فکر کنیم مسیر دست یازیدن به این وضعیت فعلی چگونه بوده است ؟

حال شما به این پرسش فکر کنید که ؛

چند درصد از معلمان ایران عضو یک تشکل هستند ؟

( به عنوان مثال ؛ هنوز و پس از گذشت نزدیک به یک دهه بر سر تشکیل « سازمان نظام معلمی » دعواست و گفتمان غالب با رویکرد پوپولیستی در جامعه ی معلمان ایران تشکیل چنین تشکیلات حرفه ای را بر نمی تابد و روی خوشی به آن نشان نمی دهد . و یا زمانی که رتبه بندی معلمان قانون شد جز « صدای معلم » فرد و یا نهادی به جد و به صورت مستمر این پرسش را مطرح نکرد که قرار است کدام معیارها و سنجه ها توسط کدام نهاد شفاف، تعریف شده و پاسخ گو باید مورد سنجش قرار گیرند ؟ )

مطابق خبر اعلام شده ؛ سی و پنج هزار معلم با این اعتراضات همراهی می کنند .

گذشته از این که اکثریت غالب معلمان ایران عضو هیچ تشکلی نیستند اما در تجمعات و اعتراضات یا « رویکرد صنفی » و » حرفه ای » هم مشارکت و یا حضور گسترده ای ندارند .

بر اساس محاسبات و مشاهداتی که داشته ام در تجمعات اعتراضی معلمان کم تر از 5 درصد معلمان کشور شرکت می کنند . هر چند بیان این گزاره ممکن است به مذاق بسیاری و از جمله فعالان صنفی خوش نیاید ؛ اما این یک واقعیت است  و باید به آسیب شناسی مساله پرداخت .

تا جایی که می دانم در جوامعی مانند آمریکا ؛ کنش هایی مانند « اعتصاب » قبلا اطلاع رسانی می شود و خانواده ها هم با آن همراهی می کنند .

معلمان در آمریکا به خیابان می آیند و خواسته ی خود را شفاف و صریح مطرح می کنند اما در ایران معمولا این گونه نیست .

خانواده ها معمولا از این گونه کنش ها بی اطلاع هستند و معلمان هم در مقیاس بسیار محدود از رفتن به کلاس اجتناب می ورزند و به اصطلاح در « دفتر » می نشینند .

( گفت و گو بنیاد دموکراسی است )

  ممکن است مدرسه در ساعات بعد تعطیل شود و دانش آموزان روانه ی خیابان شوند و معلمان هم بعضا به دنبال امور شخصی خویش روانه شوند .

زمانی که اتحادیه معلمان مورد حمایت معلمان باشد طبیعی است که راه برای مذاکره و چانه زنی هم فراهم می شود .

یکی از دلایلی که فرآیند مذاکره و چانه زنی میان تشکل های معلمان و دولت در ایران رخ نمی دهد همین فقیر بودن بدنه و پشتوانه تشکل های موجود از معلمان و حمایت مستمر و همه جانبه ی آنان است .

 البته در جوامعی مثل ما که رفتارهای دموکراتیک اساسا تعریف نشده و برای « دموکراسی » مفهوم سازی نشده است ؛ این دولت و یا حکومت است که همه چیز را تعیین می کند و حاکمان تصور می کنند که مذاکره و یا چانه زنی نشانه ی نقطه ی ضعف بوده و مسیر را برای طرح مطالبات بیش تر  و فزون تر باز می کند و از همان ابتدا باید این مسیر را بست و خود را به دردسر نینداخت .

در واقع ، نگاه مقامات به فرایند مطالبه گری از نوع « دومینوی ویرانگر » است که نباید اجازه شروع و گسترش آن داده شود .

دقیقا به همین خاطر است که در این گونه جوامع ، « انقلاب » و « هیجان های کنترل نشده و نامعلوم »  بیش تر از « رفرم و یا اصلاح » مورد پذیرش و اقبال عمومی قرار می گیرد .

ادبیات رسانه و فرهنگ رسمی موجود در ایران ، « نشست خبری » را فقط از آن مقامات رسمی می داند که در آن این مقامات مطالبی را از پیش آماده کرده و دیکته می کنند .

در فقدان و یا کم رنگ بودن رسانه های متعلق به « حوزه ی عمومی » این رسانه های دولتی و شبه دولتی هستند که بیش تر در نقش « روابط عمومی » ظاهر شده و به قول خودشان سعی می کنند در فرآیند « جهاد تبیین » افکار عمومی جامعه را نسبت به اقدامات و فعالیت ها آگاه کنند اما از این نکته ی بسیار ساده معمولا چشم می پوشند که این دست آوردها باید برای عموم مردم قابل فهم ، لمس و مشاهده باشد تا بتواند منجر به اعتماد سازی شده و فرآیند تکوین « سرمایه اجتماعی » شکل بگیرد .

تاکنون سابقه نداشته که روسای تشکل های فرهنگیان در ایران برای بیان مطالبات و اعتراضات معلمان بخواهند فراخوانی از « رسانه ها » داشته باشند .

این تشکل ها هر موقع فشاری را از سوی « بدنه » حس کنند نهایتا اگر دولتی غیر هم با آنان بر سر کار باشد نامه ای مبنی بر « درخواست تجمع » به مرجع رسمی که وزارت کشور است می نویسند و چون می دانند که آن مقام مربوطه به این نامه ها پاسخ نمی دهد در واقع بار را از روی دوش خود برداشته و به اصطلاح « رفع تکلیف » می کنند .

و اما نکته ی بسیار مهم این که در جوامع توسعه یافته که دارای نهادهای مستقر بوده و تقسیم کار صورت گرفته است آن است که مسائل از مجرای خود خارج نشده و به حاشیه نمی روند .

خواسته ی اتحادیه ی معلمان در کشوری مانند آمریکا کاملا مشخص و شفاف است و آن هم مثلا افزایش حقوق به میزان 30 درصد است .

اما در ایران چون اساسا چنین مکانیسم هایی تعریف نشده و انباشت و تراکم مطالبات معلمان ایرانی معمولا از حد عادی گذشته و « پاسخ گویی و مسئولیت پذیری » در فرهنگ عمومی جامعه و ادبیات حاکمان جایگاهی ندارد به محض برگزاری یک تجمع سریعا مطالبات معمولی تند ( رادیکال )  شده و کلیت نظام و ساختار جاری را نشانه می گیرند .

این وضعیت فقط ویژه جوامع جهان سومی مانند ماست که هنوز با « تفکر انتقادی » و الزامات آن بیگانه ایم و تلاشی هم برای آموختن و درونی سازی هم مشاهده نمی شود .

( 1 )

دیداری تازه با تاریخ ؛  محمدحسنین هیکل ، ترجمه: حسن فرامرزی ؛  انتشارات هفته ؛ چاپ دوم ؛ تابستان 1369 – صفحه 7

 امروز سالگرد زلزله ‌و سونامی توهوکو است. شگفت آور است که با وجود گذشت دوازده سال از آن روزی که امواج سونامی به سمت سواحل ژاپن حمله ور شدند، «هنوز» این کشور درگیر مسایلِ بعد از زلزله است.

امروز در کشور «سکوت، سنّت و کار»، و در کشوری که سالیان سال است که هیچ گونه تجمع اعتراضی شکل نگرفته، عده ای از مردم در پیرامون ساختمان نخست وزیری جمع شدند و شعار (https://t.me/solseghalam/2105) دادند که  «انرژی هسته ای، نمی‌خواهیم نمی‌خواهیم».

 دلیل این امر مسایل بسیار پیچیده و غامضی است که بعد از زلزله ۱۱ مارس ۲۰۱۱ توهوکو برای نیروگاه هسته ای فوکوشیما رخ داد.

آن سال، پس از بروز فاجعه انفجار در رآکتورهای نیروگاه فوکوشیما، «دولت» تمامی نیروگاههای هسته ای را از مدار خارج کرد؛ و یک پارادایم شیفت در بحث «تولید انرژی» در کشور ژاپن رخ داد.  اما امروز به دلیل مساله جنگ اوکراین و به خاطر بالارفتن قیمت جهانی انرژی، شهروندان ژاپنی افزایش عجیب و غریبی در قبض برق منازل خود را تجربه می کنند و لذا دولت ناچار است که از انرژی هسته ای برای تولید برق استفاده کند.

با اینکه جنگ اوکراین باعث شده تا قدری از شدت خشم مردم ژاپن از برق هسته ای کمتر شود، ولی همچنان کمپین های مردمی و فعالان محیط زیست علیه انرژی هسته ای برگزار می شود.

مساله ی آلودگی محیط زیست ناشی از نیروگاه فوکوشیما هنوز در هاله ای از ابهام است. این نیروگاه روزانه صد هزار لیتر آبِ آلوده به تشعشات هسته ای « تولید » می کند که بحثِ به دریا ریختن این آب، محل مناقشه جدی است.

شرکت بهره بردار نیروگاه (تپکو) می گوید  « از ۶۲ عنصر رادیواکتیو در این آب، بخش زیادی از عناصر فیلتر می شود (از جمله عنصرهای caesium و strontium ) ولی عنصر تریتیوم tritium حتی پس از فیلتر هم در این آب آلوده باقی‌ می ماند. این در حالی است که کارشناسان می گویند عنصر تریتیوم مهم‌ترین عنصرِ آسیب زا برای سلامت انسان است.

آژانس انرژی هسته ای معتقد است که رها کردن این آب در دریا مشکلی ندارد ولی کشورهای همسایه ژاپن مانند چین، کره و همچنین فعالان محیط زیست شدیدا با این کار مخالفند.

در حال حاضر ظرفیت مخازن و تانکرهای نگهداری آب آلوده به تشعشات رادیواکتیو در مجاورت نیروگاه تقریبا تکمیل شده است.

ماهیگیران محلی نگرانند که در صورت ریختن آبهای آلوده به تشعشعات هسته ای در دریا، مجددا کسب و کار و بازار خود را از دست بدهند. این نگرانی در شرایطی است که آنها یک بار بعد از بروز فاجعه فوکوشیما بیکار شده بودند و حال ممکن است دوباره هیچ خریداری برای محصولات صید دریایی آن منطقه نباشد.

 در حال حاضر چیزی معادل ۱.۳۷ میلیون تُن آب آلوده به تشعشات هسته ای در مخازن مجاور فوکوشیما ذخیره شده و برنامه ی شرکت تپکو این است که در یک فرایند زمانبندی شده روزانه ۵۰۰ تُن آب آلوده را به دریا بریزد.

 شرکت برق تپکو آزمایش‌هایی را ترتیب داده که نشان دهد ماهی هایی که در معرض آب آلوده به عنصر تریتیوم tritium بوده باشند، پس از مدتی شنا در آبهای معمولی، دیگر حاوی تشعشات رادیواکتیو نخواهند بود.  با وجود این آزمایشها، ولی کسب و کار مردم و ماهیگیران محلی در منطقه فوکوشیما خراب است.

بسیاری از آنها معتقدند که زندگی آنها دیگر به روالِ قبل از زلزله باز نخواهد گشت مگر اینکه نیروگاه هسته ای تعطیل شود.

 ژاپن کشوری است که سالهای سال است که هیچ گونه تجمع اعتراضی در آن شکل نگرفته.  از اعتصاب، تظاهرات و زد و خورد خیابانی در توکیو و اوساکا خبری نبوده است.

ولی تجمع مردمی امروز در پیرامون دفتر نخست وزیری و پلاکاردهای حاوی تصاویر زیر (https://t.me/solseghalam/2105)
自公政権
どこまで
福島を苦しめるのか！
NO
NUKES
زنگ هشداری است درباره تجربه تلخ بشر/انسان در بهره برداری از نیروگاه هسته ای در مناطق زلزله خیز.

*  عملا روز ١١ مارس ژاپن يك بحران سه گانه ( Triple disasters ) را تجربه كرد : اما ؛ « تجربه اصلیِ این زلزله » در کشور ما جدی انگاشته نشده.

نيروگاه فوکوشیما، امروز تبدیل به یک معضل عظیم شده که پیشرفت در حل مشکلش، میلیمتری صورت می گیرد. یک زخمِ باز. كاملا باز.

امروز سالگرد زلزله و سونامی توهوکو بود و کسی که بیشترین چالشهای پس از زلزله را متحمل شد مرحوم شینزو آبه بود. انسان شریف و میهن دوستی که در عمر پرتلاش خود، شاهد چالش های (https://world-nuclear.org/information-library/country-profiles/countries-g-n/japan-nuclear-power.aspx) بسیار دشواری برای کشورش بود.

او شاهد ورشکست شدن برندهای صاحب نامی همچون توشیبا پس از زلزله توهوکو بود ولی به دور از هیجان و شعار، تمام تلاشش را برای برخاستن ققنوس از خاکستر ویرانه های زلزله و سونامی انجام داد.

خدایش رحمت کند.

کانال ارزیابی شتاب زده

گروه رسانه/

یورونیوز نوشت : ( این جا )

شهر برگن نروژ برای افتتاح طولانی‌ترین تونل عابر پیاده و دوچرخه‌سواری جهان آماده می‌شود.

این تونل ۲.۹ کیلومتری با مسیری برای دویدن و نیز دوچرخه سواری قرار است در ۱۵ آوریل ۲۰۲۳ میلادی به روی عموم باز شود. اگر بخواهید با دوچرخه از این تونل عبور کنید حدود ۱۰ دقیقه و اگر بخواهید پیاده آن را طی کنید بین ۳۰ تا ۴۵ دقیقه طول می‌کشد.

این تونل که مناطق مسکونی فیلینگزدالن و میندمیرن را به هم متصل می‌کند از میان کوه‌ها در شهر لووستاکن جنوب غربی نروژ می‌گذرد. دوچرخه سواران می‌توانند با عبور از این تونل خود را به مرکز برگن برسانند.

هدف از ساخت این تونل این است که مردم به جای رانندگی با ماشین به پیاده‌ روی و دوچرخه سواری روی بیاورند. این کار نه تنها می‌تواند به کاهش ترافیک در شهر کمک کند، بلکه موجب کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای و آلودگی هوا نیز می‌شود.

آیا این تونل واقعاً طولانی‌ترین تونل جهان خواهد بود؟

تونل دوچرخه سواری فیلینگزدال در شهر برگن با ۲.۹ کیلومتر به عنوان طولانی ترین تونل دوچرخه سواری جهان معرفی شده است. اما این تونل با در نظر گرفتن برخی فاکتور‌ها می‌تواند در مقام اول طولانی‌ترین تونل دوچرخه سواری جهان قرار بگیرد. 

تونل اسنوکوالمی در نزدیکی سیاتل، ایالات متحده آمریکا ۳.۶ کیلومتر طول دارد. اما تونل اسنوکوالمی در حقیقت یک تونل ریلی متروکه است که حالا از آن به عنوان مسیر پیاده‌ روی و دوچرخه سواری استفاده می‌شود و با این هدف ساخته نشده است. اگر بخواهیم این فاکتور را در نظر بگیریم که کدام تونل که با هدف دوچرخه سواری ساخته شده است از همه طولانی‌تر است می‌توان گفت فیلینگزدال در مقام اول در جهان و در غیر این صورت پس از تونل اسنوکوالمی در مقام دوم قرار می‌گیرد.

تونل فیلینگزدال در موازات خط جدید راه آهن شهر برگن که در نوامبر افتتاح شد قرار داد و در حقیقت به عنوان یک راه فرار برای مسافران قطار ساخته شده است که در عین حال با حمایت و سرمایه گذاری دولتی، خطوط اختصاصی عابر پیاده و دوچرخه سواری به ترتیب با ۲.۵ و ۳.۵ متر عرض در طراحی آن گنجانده شده است.

این تونل چه ساعتی در شبانه روز باز است ؟

این تونل همه روزه از ساعت ۵:۳۰ صبح تا ۱۱:۳۰ دقیقه شب باز خواهد بود. در سراسر این تونل دوربین‌های امنیتی نصب شده و همچنین تلفن‌های اضطراری در هر ۲۵۰ متر در دسترس هستند علاوه بر این ایستگاه‌های استراحت با نور مناسب نیز در آن تعبیه شده است.

این تونل در دمای ثابت ۷ درجه سانتیگراد نگه داشته می‌شود و همین امر آن را به یک مسیر تمرینی جذاب برای دوندگان در روزهای سرد تبدیل می‌کند. »

و این هم صحنه هایی از مسیر ویژه دوچرخه سواری در ایران :

.

.

.

.

.

پایان پیام/

ارسال مطلب برای صدای معلم

smiedu1@gmail.com

گروه رسانه/

( مدرسه‌ای در ژاپن   -   کپی رایت  AP Photo )

یوشیو کودو معلم ژاپنی، در یکی از آخرین یادداشت‌های روزانه‌اش از روزهای کاری که زود شروع می‌شد و گاهی تا نزدیک به نیمه‌شب ادامه داشت، ابراز تاسف کرده بود. دو ماه بعد، او دچار «کاروشی» یا همان مرگ بر اثر کار زیاد شد. 

یک نظرسنجی در سال ۲۰۱۸ نشان داد که معلمان مدارس راهنمایی ژاپنی ۵۶ ساعت در هفته کار می‌کنند، این در حالیست که این عدد در بیشتر کشورهای در حال توسعه حدود ۳۸ ساعت است. این آمار همچنین نشان داد معلمان ژاپنی چه کار دشوار و طاقت فرسایی دارند آن هم درحالی که نمی‌توانند از اضافه کاری خود سودی به دست بیاورند. 

نتایج یک تحقیق دیگر که خبرگزاری فرانسه منتشر کرده، نشان می‌دهد که معلمان مدارس در ژاپن به طور متوسط ۱۲۳ ساعت در ماه اضافه کاری دارند؛ عددی قابل توجه که بسیار فراتر از میزان به اصطلاح «خط کاروشی» یا همان ۸۰ ساعت است. 

معلمان می‌گویند در حال رسیدن به نقطه شکست هستند و برخی تلاش کرده‌اند از مسیر حقوقی این چالش را پیگیری کنند. این مسئله موجب شد که حزب حاکم ژاپن یک کارگروه برای بررسی این موضوع ایجاد کند. 

اما این اصلاحات خیلی دیر رخ می‌دهد. کودو معلم مدرسه راهنمایی به خاطر همین مسئله جان خود را از دست داد. او در سال ۲۰۰۷ در حالی که تنها ۴۰ سال داشت به علت خونریزی مغزی درگذشت. در مراسم تشییع جنازه او، دانش‌آموزان حیرت‌زده به همسرش ساچیکو گفتند که معلم سرزنده تربیت بدنی آنها همیشه پرانرژی بوده و هیچ کس تصور نمی‌کرده زندگی او این گونه به پایان برسد. 

ساچیکو همسر او به خبرگزاری فرانسه می‌گوید: «او عاشق کار با بچه‌ها بود؛ با این وجود ساعات کاری زیاد یک مشکل جدی برای او بود. او به من می‌گفت که معلمان نباید این گونه کار کنند و می‌خواست در آینده رهبری این تغییر را برای معلمان برعهده بگیرد.»

با آخر هفته‌ها خداحافظی کن

مقامات ژاپنی برای اصلاح این مشکل، اقداماتی از جمله برون‌سپاری و دیجیتالی کردن برخی از وظایف معلمان را در دستور کار قرار داده‌اند. 

کیکو ناگائوکا، وزیر آموزش و پرورش ژاپن ماه اکتبر به پارلمان گفت: «اقدامات ما برای اصلاح شرایط کار معلمان در حال پیشرفت مداوم است.»

با این وجود او اذعان کرد که بسیاری از معلمان همچنان ساعت‌های کار طولانی دارند و تلاش‌ها برای اصلاح این مسئله باید تسریع شود. 

داده‌های وزارت آموزش و پرورش ژاپن نیز کاهش تدریجی اضافه‌کاری را نشان می‌دهد، اما کارشناسان تغییرات اساسی کمی را مشاهده می‌کنند. تحقیقات روزنامه مائينچی نیز نشان می‌دهد که در ده سال منتهی به ۲۰۱۶ میلادی بیش از ۶۰ مورد مرگ معلمان در مدارس دولتی به دلیل کار بیش از حد به ثبت رسیده است. 

ماساتوشی سنو، مشاور مدیریت مدرسه معتقد است که مشکل جدی معلمان، مجموعۀ گسترده‌ای از وظایف آنها از کاغذبازی‌های اداری گرفته تا کارهایی مانند توزیع ناهار، برگزاری جلسات نظافت روزانه با دانش‌آموزان و نظارت بر کودکان در مسیر رفتن و برگشت به مدرسه است که توان آنها را به طور قابل توجهی کاهش می‌دهد. 

او می‌گوید: «گاهی اوقات آنچه که واقعا باید برعهده والدین باشد، به دوش معلمان می‌افتد. به عنوان مثال در صورتی که دانش‌آموز در پارک یا فروشگاه‌ها بدرفتاری داشته باشند، ممکن است معلمان برای عذرخواهی از ساکنان محلی فرستاده شوند.»

یکی دیگر از سنگین‌ترین وظایف معلمان ژاپنی، نظارت بر فعالیت‌های ورزشی و فرهنگی دانش آموزان «فعالیت‌های باشگاهی» است که معمولاً بعد از مدرسه و در تعطیلات آخر هفته انجام می‌شود. تاکشی نیشیموتو، معلم تاریخ دبیرستان در اوزاکا می‌گوید: «انتصاب به عنوان سرپرست اصلی یکی از این باشگاه‌ها، معمولاً به این معنی است که باید با آخر هفته‌های خود خداحافظی کنید.»

در ماه ژوئن نیشیموتو، ۳۴ ساله در یک دعوی حقوقی نادر به دنبال جبران استرس ناشی از کار بیش از حد، برنده شد. او وقتی در سال ۲۰۱۷ میلادی به عنوان سرپرست یک باشگاه راگبی فعالیت می‌کرد، بعد از ۱۴۴ ساعت اضافه کاری دچار یک حمله عصبی شد. و به همین دلیل از آن مرکز شکایت کرد و در نهایت از دادگاه پیروز بیرون آمد. 

شغل مقدس

کارشناسان می‌گویند معلمان به دلیل قانونی که ده‌ها سال از عمر آن می‌گذرد، اساسا از دریافت اضافه کاری محرومند و همین باعث شده که در برابر کار بیش از حد، آسیب پذیرتر شوند. 

ماساکو شیمونومورا، معلم تربیت بدنی مدرسه راهنمایی در منطقه ادوگاوا توکیو می‌گوید بسیار سخت است که در طول روز بتواند استراحت کند. او البته تاکید می‌کند که همه‌چیز در این شغل سیاه نیست. این مرد ۵۶ ساله که میزش با پشته‌هایی از پرونده‌ها و اسناد پوشیده شده می‌گوید: «لحظه‌هایی وجود دارند که برای آنها زندگی می‌کنم، مانند تماشای درخشش و لبخند دانش آموزان در مسابقات.»

با این حال او نگران است در صورتی که شرایط بهبود نیابد، حرفه معلمی برای نسل‌های جوان‌تر به عنوان یک شغل سیاه در نظر گرفته شود و افراد کمتری از آمدن به این بخش استقبال کنند. 

تحقیقات روزنامه مائينچی نیز نشان می‌دهد که در ده سال منتهی به ۲۰۱۶ میلادی بیش از ۶۰ مورد مرگ معلمان در مدارس دولتی به دلیل کار بیش از حد به ثبت رسیده است. 

اما بیوه کودو پنج سال تلاش کرد تا بتواند مرگ شوهرش را به عنوان «کاروشی» به ثبت برساند،؛ چرا که نبود سوابق برای ساعات کاری او این روند را پیچیده کرده بود. او می‌گوید که معلمی اغلب به‌عنوان یک «کار مقدس» تلقی می‌شود، بنابراین با این برچسب می‌توان هرچیزی از جمله ساعت‌های کار بسیار زیاد را توجیه کرد. 

او می‌افزاید: «بسیاری از معلمان از اینکه زندگی خود را وقف این شغل کرده‌اند پشیمان هستند.»

خانم ساچیکو که خود نیز سابقا معلم بوده، اکنون رهبری یک گروه «ضد کاروشی» را در مرکز ژاپن بر عهده دارد. او می‌گوید: «احساس می‌کنم من و شوهرم همراه با یکدیگر این مسیر را دنبال می‌کنیم تا آخرین اهدافی که او در زندگی داشت را به نتیجه برسانیم. هدفی که به دنبال ایجاد یک تغییر در زندگی معلمان بود.»

یورنیوز

گروه رسانه/

کمتر از سه هفته پس از اعلام فرمان جدید گروه افراطی طالبان منی بر ممنوعیت حضور دختران در دانشگاه‌های دولتی و خصوصی در افغانستان، ندا محمد ندیم، «وزیر تحصیلات عالی» این گروه روز جمعه ششم ژانویه/ شانزدهم دی‌ماه، رفتن به دانشگاه برای دختران افغانستانی را «بی‌ناموسی» خواند.

گروه گزارش/

در سایت "Center for Education Diplomacy "  در تعریف « دیپلماسی آموزش » ( Education Diplomacy  ) چنین آمده است :

« ما دیپلماسی را هنر ایجاد رابطه با جامعه و گروه های مرتبط تعریف می کنیم که از حساسیت ، درایت ، فهم و راهبرد برای مدیریت و توسعه ظرفیت هایی بهره می جویند تا ارتباطات معنادار ، مولد و تعامل محور را ایجاد کنند .

دیپلماسی آموزش حوزه تازه ای از « عمل » در بخش آموزش جهانی ( the global education ) است که از مهارت هایی در عرصه دیپلماسی استفاده می کند تا پیشرفت آموزشی را پشییانی کند از طریق :

طراحی چشم انداز جمعی حول اهداف مشترک برای امر « آموزش » .

از این اهداف مشترک به عنوان مبنایی برای کنش های  مبتنی بر همکاری ، هماهنگی و یکپارچگی در میان ذی نفعان متعدد استفاده می کند تا چالش های مهم و پیچیده آموزشی را حل کند . ( این جا )

طیبه محمدی پور و مرتضی نورمحمدی در مقاله ای پژوهشی با عنوان « نقش دیپلماسی آموزشی در سیاست خارجی عربستان سعودی در منطقه خاورمیانه » چنین می نویسند : ( این جا )

« دیپلماسی آموزشی به واسطه ظرفیت های گسترده ای که در بهره گیری از روندهای آموزشی و علمی درجهت انگاره سازی و برساختن هویت هایی هم سو با منافع دولت ها خلق می کند به ابزار موثر و کارآمدی جهت تأمین اهداف ومنافع دولت ها تبدیل شده است.

در این نوع دیپلماسی ، کارویژه خاص آموزش یعنی ایجاد تغییرات نسبتأ پایدار دررفتار ، باورها وتوانمندی های مخاطبان از طریق فرایندهای آموزشی و یادگیری، با کارویژه دیپلماسی عمومی که همانا جذب مخاطبان از طریق اقناع و مجاب سازی به واسطه تأثیر بر نگرش ها و هویت های مخاطبان برای تأمین منافع طرف مقابل است تلفیق شده ودر قالب مفهوم « دیپلماسی آموزشی» می تواند در جهت انگاره سازیهای هویتی برآورنده منافع واهداف دولت ها باشد . » شما و سایر همفکران تصمیم گیر و سیاست گذار شما که نگاه کاملا حذفی و چکشی با چنین سندهای بین المللی اجماعی دارید بر اساس کدام « اهداف مشترک » قرار است به یک « فهم مشترک » دست یازید ؟

وزیر آموزش و پرورش در نشست با استاندار مازندران، نماینده بابلسر و فریدون کنار، امام جمعه بابلسر، مدیرکل آموزش و پرورش مازندران و روسای آموزش و پرورش بابلسر، فریدونکنار و بهنمیر و جمعی از فرهنگیان در این رابطه چنین اظهارنظر می کند : ( این جا )

« باید فرهنگ مهارت آموزی را در جامعه بسط و گسترش یابد. آموزش و پرورش استان مازندران در مقایسه با دیگر استان‌ها، وضعیت مطلوبی دارد و بر اساس آمارها رتبه‌های بسیاری را به خود اختصاص می‌‎دهد.

مازندران به دلیل همجواری با کشورهای حاشیه خزر و برخورداری از امکانات خوب زیرساختی می‌تواند در دیپلماسی آموزشی کشور، استان محوری باشد و مسوولان امر برای تحقق این امر تلاش کنند . »

البته یوسف نوری پیش تر هم اشاراتی به موضوع « دیپلماسی آموزشی » داشته است .

نخستین پرسش « صدای معلم » از وزیر آموزش و پرورش آن است که هدف شما از بیان این نوع دیپلماسی چیست زمانی که جمهوری اسلامی ایران در سایر عرصه های دیپلماسی مانند سیاسی ، اقتصادی ، بین المللی و... دچار نوعی بن بست شده و حرفی برای گفتن ندارد ؟

مخاطبان واقعی شما در عرصه « دیپلماسی آموزشی » چه کسانی هستند ؟

شما به عنوان وزیر آموزش و پرورش دقیقا چه چیزی را می خواهید مورد بحث و اقناع قرار دهید ؟

وقتی شما و سایر مدیران تحت مدیریت شما هنوز قادر به برقراری یک ارتباط ساده و تعاملی با « معلمان » و « دانش آموزان » نیستند و حتا اعتراضات مدنی و مسالمت آمیز آنان را بر نمی تابند و از مکانیسم های حذف و ارعاب بهره می جویند ؛ قرار است چه چیزی و کدام دستاورد را به جهان توسعه یافته عرضه نمایید ؟

بر اساس تعاریفی که در بالا به آن اشاره گردید ؛ آیا شما به یک « الگوی سازنده تعاملی » رسیده اید که می خواهید تجربه و یا تجارب خود را با دیگران در فراسوی مرزهای جغرافیایی به اشتراک بگذارید آن هم در زمانی که در آن کشورها و به واسطه حضور و فعالیت رسانه های فراگیر جمعی روز به روز اعتراضات مدنی به شیوه های حکمرانی جمهوری اسلامی ایران رو به تزاید است ؟

شما به عنوان وزیر تعلیم و تربیت هنوز قادر به ارتباط و گفت و گو با رسانه های مستقل و منتقد در حوزه عمومی آموزش نیستید اما حرف از دیپلماسی آموزشی می زنید ؟ وقتی شما و سایر مدیران تحت مدیریت شما هنوز قادر به برقراری یک ارتباط ساده و تعاملی با « معلمان » و « دانش آموزان » نیستند و حتا اعتراضات مدنی و مسالمت آمیز آنان را بر نمی تابند و از مکانیسم های حذف و ارعاب بهره می جویند ؛ قرار است چه چیزی و کدام دستاورد را به جهان توسعه یافته عرضه نمایید ؟

مسیر دیپلماسی به بیرون ابتدا از « درون » می گذرد و سپس خود را پیدا می کند .

همان استان مازندران را که استان پایلوت برای ظهور و توسعه دیپلماسی آموزشی با کشورهای آسیای میانه معرفی کرده اید در عداد کشورهایی هستند که سند 2030 را به عنوان سند همکاری های متقابل پذیرفته اند .

شما و سایر همفکران تصمیم گیر و سیاست گذار شما که نگاه کاملا حذفی و چکشی با چنین سندهای بین المللی اجماعی دارید بر اساس کدام « اهداف مشترک » قرار است به یک « فهم مشترک » دست یازید ؟

« صدای معلم » بر این باور است که شما و تفکر حاکم بر تصمیم گیرندگان و سیاست گذاران مرئی و نامرئی در دولت سیزدهم در حد و اندازه ی طرح و تببین چنین انگاره ها و موضوعاتی نیستید و طرح این گونه موضوعات بیشتر جنبه تبلیغات و پُز روشنفکری دارد تا آن که به دنبال بیان مساله و حل چالش های اصلی آموزش باشید .

بیان این موضوعات بیشتر از نوع « تکلیف مالایطاق » بر نظام آموزشی ایدئولوژیک ، نقد گریز و تعامل ستیز است .

پایان گزارش/

ارسال مطلب برای صدای معلم

smiedu1@gmail.com

از اواخر قرن بیستم ؛ اختراع اینترنت، موبایل و تلویزیونهای ماهواره ای از آمریکا آغازشد و از اوایل قرن 21 با پیدایش فیس بوک، یوتیوب، وایبر و تلگرام به اقصی نقاط جهان رسید.

انقلاب اطلاعاتی، دوره پُست مدرنیسم را پایه گذاری کرد که نماد مهم آن اینترنت، شبکه های مجازی، جهانی شدن و سیستم های هوشمند است.

در سبک زندگی پسامدرنیسم (post modernism) بالارفتن سن ازدواج، تک فرزندی ، عضویت در شبکه های مجازی و هوشمندکردن لوازم زندگی (مثل کلیدهای برق هوشمند، دربهای منزل هوشمند، خانه های هوشمند، انترنت اشیاء و...)، شادی‌های جمعی به عنوان ارزش زندگی پذیرفته شده و گستره جهانی دارد.

در ایران در خصوص « سبک زندگی » ؛ مطالعات آکادمیک و دانشگاهی صورت نگرفته است در نتیجه سبک زندگی غیر مفید و مضر به دلیل مغفول ماندن از بررسی های کارشناسی واردخانه های مردم شده و اثرات مخرب خود را می گذارند مثل استفاده بی رویه از ظروف یک بار مصرف پلاستیکی و نابودی محیط زیست، مصرف بی رویه نوشابه و غذاهای پر کالری ،کم تحرکی ،تن پروری، مصرف زدگی، فقر فکری و...

سبک زندگی مطلوب امروزی با گستره جهانی:

1- ترویج مناظره و هم اندیشی در تمام سطوح خانواده و جامعه برای کاهش تعارضات و استفاده از خِردجمعی (ترغیب گفتمان مستدل).

2- حقوق محوری و تساوی حقوق همه شهروندان.

3- تقدم توسعه اجتماعی مثل کنترل جمعیت و کیفیت زندگی بر توسعه سیاسی.

4- تقیّد به نظم گرایی، گردشگری، دانش ورزی و قانون مداری.

5- بسیج عمومی برای فقر زدایی، نفی خشونت، حراست از محیط زیست.

6- ترویج شادی و نشاط در زندگی فردی و اجتماعی همه مردم جهت تامین بهداشت روانی و لذت بردن از زندگی.

 ارسال مطلب برای صدای معلم

smiedu1@gmail.com

گروه رسانه/

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، آلودگی هوا و تعطیلی مدارس ؛ رویکردی که سالیان سال است استانداری ها در پیش می گیرند و در فصل سرما، آموزش را قربانی سیاست های اشتباه در مدیریت آلودگی هوا می کنند ؛ از سوخت نامناسب گرفته تا خودروسازی غیر استاندارد، از حمل و نقل عمومی پریشان احوال گرفته تا پاسکاری مدیران ارشد در پیگیری وضع آلودگی هوا، از کمبود فضای سبز گرفته تا مازوت سوزی در اطراف شهرهای بزرگ، می توان به این نتیجه رسید که در ابَر مسئله آلودگی هوا، دیواری کوتاه تر از وزارت آموزش و پرورش وجود ندارد. آموزش و پرورش با رویکردی جدید و جدی باید اعلام کند که به جای تعطیلی مدارس، لازم است سیستم حمل و نقل عمومی گسترش داده یا از تردد ماشین های شخصی جلوگیری شود.

همچنین، ناتوان تر از مسئولان آموزش و پرورش در اعاده حق دانش آموزانی که دو سال و نیم تمام، از آموزش مجازی استفاده کردند و اکنون با فروکش کردن کرونا، می توانستند با حضور در مدرسه، تعمیق یادگیری را در پیش داشته باشند؛ اما باز هم درگیر سیاست های بزرگانی می شوند که همچنان آموزش را جدی نمی گیرند.

در این راستا، علی زرافشان ، معاون اسبق آموزش متوسطه وزارت آموزش و پرورش در گفت و گو با رکنا، همه دنیا متاثر از کرونا شد؛ لذا فرصت ها و تهدیدهایی برای آموزش رقم خورد، گفت: اینکه آموزش و پرورش ها مجبور شدند آموزش را به سمت استفاده دوگانه از فضای مجازی و فضای واقعی پیش ببرند و هم معلم ها شایستگی هایشان را در به کارگیری فن آوری اطلاعات و فضای مجازی افزایش دادند، فرصت های خوبی بود که برای سیستم های آموزشی دنیا رقم خورد.

وی در ادامه افزود: برای مثال در ایران شبکه شاد و مدارس مجازی راه اندازی شدند؛ لذا نوعی تمایل برای تولید محتوا فراهم شد. سوی منفی این ماجرا، افت آموزش و یادگیری دانش آموزان بود که نتیجه اش را دیدیم.

انتقال از آموزش حضوری و رو در رو با معلم به آموزش غیر حضوری، برای دانش آموزان افتی را در پی داشت و مطالعات جهانی آن را کاملا روشن کرده است.

اوایل کرونا، 36 درصد دانش آموزان ایرانی، بعد از 10 سالگی قادر به خواندن متن ساده هم نبودند

علی زرافشان با تاکید بر اینکه بانک جهانی در سال 2020، در این خصوص، مطالعه ای با عنوان فقر یادگیری انجام داده است، گفت: در این مطالعه فقط بر روی عامل شایستگی های خواندن دانش آموزان تمرکز شده است. در این گزارش نشان داده شد که به طور متوسط 57 درصد دانش آموزان جهان، پایه چهارم، یعنی 10 سالگی، را طی می کنند؛ اما قادر به خواندن متن ساده نیستند! در واقع این بچه ها، حداقل شایستگی خواندن را کسب نمی کنند. این یعنی به تبع آن، حداقل شایستگی ریاضیات، علوم و سایر دروس را هم کسب نمی کند و دلیل آن است که دانش آموز حتی نمی تواند متن این دروس را بخواند تا در نهایت مفهوم آنها را درک کند.

وی افزود: در سال 2020، که زمان آن مربوط به اوایل شروع کرونا است، سهم ایران از این 57 درصد، 36 درصد بود؛ یعنی 36 درصد دانش آموزان ابتدایی ایران، کلاس چهارم را تمام می کنند در حالی که حداقل شایستگی خواندن را فرا نمی گیرند.

امسال فقر یادگیری در ایران به 44 درصد رسید

زرافشان در ادامه تاکید کرد: این گزارش در سال 2022 تکرار شد و در گزارش سال جدید، این نسبت از 57 درصد به 70 درصد افزایش پیدا کرد. در حالی که در هدف گذاری این مطالعه این گونه پیش بینی شده بود که در سال 2030، کشورها بتوانند این فقر یادگیری را به نصف، کاهش دهند؛ یعنی ایران باید به رقم 18 درصد در سال 2030 برسد که با توجه به عقب ماندگی کشورها در دوران کرونا، این مهم قطعا به تعویق می افتد.

معاون اسبق آموزش متوسط وزارت آموزش و پرورش گفت: اگرچه گزارش کامل 2022 هنوز منتشر نشده است؛ ولی گزارش اولیه که رقم 70 درصد را نشان می دهد، ثابت می کند که با همان نسبت، فقر یادگیری در ایران به 44 درصد افزایش پیدا کرده است. این نشان دهنده آن است که اگر با همین روال مثل دوران کرونا آموزش ها را مجازی ادامه دهیم، انتظار می رود که عدم دست یابی به شایستگی های پایه و حداقل های شایستگی، باعث شود که بچه ها در سالهای آینده با ضعف شدیدی از آموزش و پرورش فارغ التحصیل شوند.

باید به ازای خسارتی که به نسل آینده کشور وارد می شود، آموزش و پرورش در موضع مطالبه قرار بگیرد. دست فیلترینگ و تعطیلی مدارس بر گلوی دانش آموزان

او با تاکید بر اینکه همین دانش آموزان، با همین فقر آموزشی، به دوران دانشجویی می رسند و تاثیر آن در آینده به وفور دیده خواهد شد و با همین میزان توانمندی به سالهای بالا تر می روند؛ یعنی ما با نسلی مواجه خواهیم شد که در واقع شایستگی هایش به حداقل ممکن کاهش پیدا کرده است و برای جبران این مهم، آموزش و پرورش باید دست به اقدامات جدی بزند، گفت: در تعطیلی های اخیر، یک مسئله به مسائل قبلی آموزش و پرورش اضافه شده که موضوع فیلترینگ اینترنت و کاهش پهنای باند است که اگر محتوای مجازی هم وجود داشته باشد، امکان دسترسی وجود ندارد.

وی گفت: در شهرستان ها، اوضاع دسترسی به اینترنت از تهران هم نامناسب تر است؛ لذا آموزش و پرورش باید فکری جدی در خصوص برخوردهای انفعالی اش در برابر ستادی که در خصوص تعطیلی مدارس می گیرند بکند.

آموزش و پرورش با رویکردی جدید و جدی باید اعلام کند که به جای تعطیلی مدارس، لازم است سیستم حمل و نقل عمومی گسترش داده یا از تردد ماشین های شخصی جلوگیری شود.

علی زرافشان ضمن تاکید بر اینکه تاثیر فیلترینگ را نیز نباید روی تعلیم و تربیت نادیده گرفت، گفت: باید مسئولان آموزش و پرورش در موضع مطالبه گری قرار بگیرند و هم از مسئولان مخابرات کشور و هم استانداری که مسئول تعطیلی مدارس است، بخواهند که تعطیلی مدارس را سهل ترین راه در دوران آلودگی هوا نپندارند.

2 سال آینده، 50 درصد دانش آموزان بعد از کلاس چهارم، حتی نخواهند توانست یک متن ساده را بخوانند

وی افزود: اینکه در مصاحبه ها می بینیم که مسئولان اظهار تاسف می کنند، کافی نیست و به درد نمی خورد. مدارس نباید هدف اول و فوری ارگان های تصمیم گیرنده قرار بگیرند. با تعطیلی مدارس، از آلودگی هوا کاسته نشد در نتیجه فایده ای ندارد.

زرافشان در پایان گفت: برای دو سال آینده، باید منتظر این باشیم که بیش از 50 درصد دانش آموزانمان به حداقل شایستگی هم دست پیدا نکنند.

پایان پیام/

گروه رسانه/

کانا شوق تغییر نوشت :

« چندی پیش ساکاری موموئی، معلم ۱۱۵ ساله ژاپنی، به عنوان پیرترین معلم شاغل جهان شناخته شد و نام وی در کتاب رکوردهای گینس ثبت شد.

وی که به شعر علاقه زیادی دارد، در هفته ۳ ساعت تدریس می‌کند. طبق مقررات نظام آموزشی ژاپن، ارتباط معلمان با فرآیند تدریس بلافاصله بعد از بازنشستگی قطع نمی‌شود. معلمان به تدریج از ۴۰ ساعت کار هفتگی، به ۳۶، سپس به ۳۰ و آن‌گاه به ۲۴ ساعت تدریس می رسند و این زمانی است که حدودا ۳۵ تا ۴۰ سال تدریس کرده‌اند و آن گاه که بازنشسته شدند، باز در مدرسه حاضر می‌شوند و ساعات کمی را به تدریس، آموزش و مشاوره می‌پردازند که می‌تواند به اولیا، دانش‌آموزان یا معلمان تازه کار باشد.

موموئی، با توجه به سنی که دارد، جزو معلمانی است که کمترین ساعات تدریس را دارد. 

این ویژگی ممتاز نظام آموزشی ژاپن، از جمله مقولاتی است که پیش از این در دو شماره ۲۳ و ۲۴ دو ماهنامه شوق‌ تغییر با عناوین اعتمادسازی جمعی و نگهداری معلمان و نیز جانشین‌پروری به آن‌ها پرداخته شده است.

پایان پیام/

بعد از جنگ دوم جهانی در سال ١٩۴٨ برای گسترش کرامت و برابری همه انسانها،  « اعلامیه جهانی حقوق بشر » توسط سازمان ملل متحد در ٣٠ ماده به تصویب رسید و همه حکومت‌ها ملزم به رعایت آن شدند.

ماده 1- همه افراد بشر آزاد و با حیثیت و حقوق یکسان زاییده می شوند و دارای موهبت خرد، وجدان با رفتار برادری هستند.

2-  هر کس می تواند از کلیه آزادی ها که در اعلامیه حاضر به آن تصریح شده، بی هیچ گونه برتری از نظر نژاد، جنس، زبان، دین، زاد و بوم یا موقعیت اجتماعی، توانگری یا نسب یا هر وضع دیگر بهره مند گردد.

3-  هر کس حق دارد از زندگی و آزادی و امنیت شخصی خویش برخوردار باشد.

4-  هیچ کس را نمی توان به بندگی یا بردگی گرفت.

5- هیچ کس را نمی توان شکنجه کرد یا مورد عقوبت با روش وحشیانه و غیر انسانی یا اهانت آمیز قرار داد.

6- هر کس دارای این حق است که شخصیت حقوقی او در همه جا مراعات گردد.

7- همه افراد در پیشگاه قانون یکسان هستند و حق دارند که بی هیچ تفاوت از پشتیبانی قانون در قبال ناقضین این اعلامیه استفاده کنند.

8- هر کس می تواند از تعدی به حقوق اصلی که به موجب قانون اساسی یا قانونهای دیگر برای او شناخته شده است به دادگاه های صلاحیت دار ملی متوسل گردد.

9- هیچ کس را نمی توان خودسرانه بازداشت یا زندانی یا تبعید نمود.

10-  هر کس حق دارد با استفاده کامل از تساوی حقوق با دیگران، دعوای او در یک دادگاه مستقل و بی طرف عادلانه و علنی رسیدگی شود و آن دادگاه در باره حقوق و تعهدات او، یا صحت هرگونه اتهام کیفری که به او متوجه باشد حکم دهد.

11- هرکس متهم به ارتکاب جرمی باشد، تا وقتی تقصیر او طی محاکمه علنی با حق دفاع قانونا" به ثبوت نرسد، بی گناه محسوب می شود.

12-  زندگانی خصوصی یا امور خانوادگی یا محل سکونت کسی نباید در معرض دخالت واقع شود. نیز به حیثیت و حسن شهرت هیچ کس نمی توان حمله کرد.

13- هر کس حق دارد در داخل هر کشور آزادانه نقل مکان کند و اقامت گزیند. هر کس می تواند هر کشوری را که بخواهد، من جمله کشور خود را ترک کند.

14-  هر کس حق دارد برای گریز از هر گونه شکنجه و فشار به جایی پناهنده شود.

15- هر کس می تواند هر ملیتی را بپذیرد. هیچ کس را نمی توان خود سرانه از ملیت او محروم ساخت یا حق تغییر ملیت از او را سلب نمود.

16- زن و مرد وقتی به سن ازدواج برسند می توانند بدون هیچ قید نژادی و دینی ازدواج کنند و خانواده بنیاد گذارند. آنان به هنگام زناشویی و در اثنا و هنگام انحلال آن، حقوق متساوی دارند. عقد ازدواج فقط با رضای آزادانه همسران آینده، قانونی است.

17- هر کس به تنهایی یا با شراکت دیگری دارای حق مالکیت است. مالکیت هیچ کس را نمی توان از وی سلب کرد.

18- هر کس دارای حق آزادی فکر و ضمیر و دین است.

19- هر کس آزاد است هر عقیده ای را بپذیرد و آن را به زبان بیاورد و با هر وسیله ای بدون هیچ قید و محدودیت به جغرافیا، اخبار و افکار را تحقیق، دریافت و انتشار دهد.

20-  هر کس حق دارد آزادانه در احزاب و جماعت های مسالمت آمیز شرکت جوید.

21- هر کس حق دارد مستقیماً یا به وسیله نمایندگانی که آزادانه انتخاب شدند در اداره امور کشور خود شرکت جوید. اراده ملت اساس قدرت اختیارات ملی است.

22-  هر عضو جامعه حق دارد از تامین اجتماعی مناسب برخوردار گردد.

23- هر کس حق برگزیدن آزادانه کار با شرایط عادلانه و معیشت ارضا کننده دارد و در مقابل بیکاری نیز حمایت شود.

24- هر کس حق استراحت و استفاده از ایام فراغت و مرخصی دارد.

25-  هرکس حق دارد از سطح یک زندگانی برخوردار باشد که سلامت، رفاه او و خانواده اش من جمله خوراک، لباس، مسکن و امور پزشکی آنان را تامین کند. هر کودک خواه حاصل زناشویی قانونی یا غیر قانونی، از حمایت اجتماعی برابر برخوردار می گردد.

26- هر کس حق دارد از تعلیم و تربیتی رایگان حداقل تا آموزش ابتدایی و اساسی بر خوردار باشد. هدف تعلیم و تربیت باید شکوفایی شخصیت بشری، تقویت احترام به حقوق بشر و صلح، حسن تفاهم و دوستی بین همه ملت ها از هر نژاد یا دین باشد.

27- هر کس حق دارد آزادانه در زندگانی فرهنگی اجتماع شرکت جوید و از اقسام هنرها و علوم استفاده کند.

28-  هرکس حق دارد در سطح اجتماعی و جهانی چنان نظمی حکمفرما شود که حقوق و آزادی هایی این اعلامیه در آن سطح به نتیجه کامل برسد.

29- هر کس نسبت به اجتماعی که در آن اجتماع رشد آزاد و کامل شخصیت او امکان پذیر است تکالیف شهروندی بر عهده دارد.

30- هیچ یک از مواد اعلامیه را نمی توان طوری تفسیر کرد که برای دولتی یا قشری یا فردی متضمن حقی شود و هدف آن از بین بردن حقی از آزادی های مذکور در این اعلامیه باشد.

 در جوامع دموکراتیک قانون اساسی و ارزش‌های جامعه بر اساس مفاد اعلامیه حقوق بشر هستند و در مدارس نیز تدریس می‌شوند.

ارسال مطلب برای صدای معلم

smiedu1@gmail.com