گروه اخبار /

نایب رئیس مجلس شورای اسلامی در پاسخ به تذکر نماینده ای در خصوص برگزاری جلسه غیر علنی با فانی، گفت: اعلام وصول استیضاح وزیر آموزش و پرورش کان لم یکن است.

 درس امروز ما فعل مجهول است 
فعل مجهول چیست می دانید؟ 
نسبت فعل ما به مفعول است.
سیمین بهبهانی

 یادم می آید کلی جست و حو کردم این شعر و شاعرش را بیابم . زمان ما چیزی به اسم رایانه نبود تا با یک جست و جوی ساده بتوان هر مطلبی را می خواستی به فاصله چند ثانیه پیدا کنی.
روزگار ما معلم به هر سوالی پاسخ نمی داد ، گاه اتفاق می افتاد می گفت من لغت نامه نیستم ، برو خودت پبدا کن و گاه می گفت این می تواند موضوع خوبی برای تحقیق باشد و ما می رفتیم دنبال جواب سوال .
اما امروز اگر دانش آموزی از دبیرش سوالی بپرسد ، معلم می تواند چنین پاسخی بدهد ؟ در بهترین حالت تصور می کند دبیرش سواد ندارد و جوابش را از گام به گام یا هر کتاب کمک درسی دیگری می یابد . بدترین حالتش این است که گروهی طومار جمع کنند و بعد امضای چند دانش آموز و اخراج آن دبیر از مدرسه.
و هیچ کس از اولیا و مربیان آموزشی با خود نمی اندیشند ،آیا دبیر موظف است جواب تمام سوالات را بدون آنکه دانش آموز تلاشی کرده باشد به او بدهد ؟
واقعیتی که نمی خواهیم بپذیریم همین است.

سال هاست دانش آموزان ما چون دستگاه پرینتر و یا کپی های قدیم کارشان کپی برداری از کار معلم و کتاب های کمک آموزشی است . حجم دروسی که تدریس می کنیم با ساعاتی که به این دروس اختصاص یافته هماهنگ نیست.مدارس فاقد تجهیزات نوین آموزشی، چون تابلوهای هوشمند و کتابخانه های مجازی و... است  و از این رهگذار دانش آموزانی که در منزل از امکانات نسبتا بالایی برخوردارهستند ؛ فضای مدرسه برای آنان بی شباهت به زندان نیست. کلاس های پرتراکم ، میز و صندلی هایی فرسوده تابلو های گچی و در نهایت کتابخانه ای مملو از کتاب های قدیمی و پوسیده.
این فضای سنتی که آموزگار را وادار می کند باهمان شیوه های سنتی تدریس کند نه تنها حس مسئولیتی برای دانش آموزان ایجاد نمی کند ؛بلکه ناخودآگاه دانش آموز را وادار می کند برای ایجاد محیطی مفرح با دیگر دانش آموزان از این شرایط سوء استفاده کند و درس و کلاس را به سخره بگیرد.
و امروز که چرایی طرح استیضاخ وزیر آموزش وپرورش ؛نقل محافل خبری و غیر خبری است ؛این سؤال پیش می آید اینک که به برکت امکانات رسانه ای و رایانه رسیدن به پاسخ هر سؤال ناممکن نیست ؛ استیضاح وزیر چه توجیه علمی دارد ؟

البته سازوکاری که در مجلس تعریف شده است ؛در این حکایت نمی گنجد ؛ ولی آیا ساختار ناهمگون آموزش و پرورش معضلی آنی است که از بخت بد قرعه اش به نام فانی وزیر محترم آموزش و پرورش درآمده است؟
انباشت سؤالات بی جواب آموزش و پرورش قدمتی بیش از بیست سال دارد. 
و شاید لازم به تذکار نیست که اساسا سؤال پرسیدن چیز خوبی است و جامعه ی پرسشگر نشانه ی سلامت فکری جامعه است.
در شرایطی که وزیر محترم آموزش و پرورش که شاید کمترین نقش را در ایحاد شرایط فعلی آموزش و پرورش دارد؛ آیا نمایندگان استیضاخ کننده از وزیر محترم ،به فعل مجعول خود نیز می اندیشند؟

و یا کماکان قرار است دیگ انتخابات، با شراره های جناح های سیاسی در آموزش و پرورش گرم شود؟

ارسال مطلب برای سخن معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

  گروه اخبار /

آسمان دیروز بهارستان برای پاستورنشینان ابری بود. ابتدا وزیر ارشاد در صحن علنی حضور پیدا کرد تا به سوالات تکراری میرکاظمی که پیش از این توسط حمید رسایی مطرح شده بود و حتی اولین کارت زرد خود را بابت آن دریافت کرده بود پاسخ دهد. هرچند سخنان جنتی متقن به نظر می‌رسید اما عدم اقناع وزیر نفت احمدی‌نژاد موجب شد تا دوازدهمین کارت زرد بهارستان به نام علی جنتی ثبت شود و او نیز در لیست وزیران دوکارته قرار گیرد. خط و نشان‌های بهارستان تنها به وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی ختم نشد و پای دیگر وزارتخانه‌ها نیز به میان آمد که مهم‌ترین آن، آموزش و پرورش بود.

گروه اخبار /

« اعتراض مدنی فرهنگیان » در تهران و سایر شهرها همزمان با بررسی لایحه بودجه سال 1394 و ابلاغ بخشنامه دولت درخصوص افزایش حقوق کارکنان ستادی دستگاه های اجرایی در کشور آغاز شد.این اعتراضات ، در سه سطح قابل بررسی است:

اول ؛ سطح صنفی که در نگاه نخست به نظر می رسد وجه غالب این رویداد است.نظام صنفی و سندیکایی در ایران با توجه به این که خاستگاه داخلی ندارد فاقد ویژگی های بومی است و تعریف دقیقی نمی توان درباره آن ارایه داد. سندیکاها در غرب که خاستگاه اصلی این نظام ها به شمار می روند ابتدا ، در کارخانه ها و محیط های کارگری شکل گرفته اند و سپس به سایر اصناف تسری پیدا کرده اند.ما قانون نظام صنفی در کشور داریم اما با کارکردهای مورد انتظار فاصله دارد.خواسته های صنفی باید از مجاری قانونی به دولت ها بازتاب داده شوند. در کشور ما ، رفتار دولت ها با اعتراض های مدنی متفاوت است. از برخورد قهری تا حل و فصل مسالمت آمیز اختلافات ، طیفی از اقدامات تاکنون دیده شده است.

واقعیات متعددی در سطح رفتارهای صنفی فرهنگیان در ماه های اخیر وجود دارد: اولاً ، نظام سازمان یافته صنفی و سندیکایی رشدیافته تری در مقایسه با سایر صنوف در حوزه فرهنگیان مشاهده می شود.ثانیاً ، هم گرایی بالای فرهنگیان نشانه این است که عرصه فرهنگ از اثرگذاری و ظرفیت بالقوه اجتماعی و سیاسی بالاتری در ایران برخوردار است.ثالثاً ، همانند هر اقدام صنفی سازمان یافته ای ، رعایت چارچوب های قانونی از اصول اولیه اعتراض های مدنی است و این در ماه های اخیر به خوبی به نمایش گذاشته شده است.رابعاً ، بیان خواسته های یک صنف اثرگذار مانند فرهنگیان به واقع گرایی و محاسبات دقیق تری نیاز دارد. قانع سازی پارلمان و دولت به طور کامل- حتی اگر اصل موضوع را نیز بپذیرند - کار دشواری است و طرح و برنامه جامع و چندلایه می خواهد.خامساً ، شناسایی و بهره مندی از حمایت فرهنگیان پیشکسوت سرشناس که در قید حیات هستند و بسیاری از مدیران ارشد کشور را آموزش و پرورش داده اند به پذیرش خواسته های فرهنگیان کمک شایان توجهی می کند.

سطح دوم ؛ نظام اداری است. مواجهه فرهنگیان با مصوبات و رویه های اداری و مالی متفاوت در بخش های مختلف دولت نیازمند بررسی دقیق و همه جانبه ای است. این که در برخی بخش های اداری کشور ، حقوق و پرداخت های جانبی بالایی وجود دارد علاوه بر آموزش و پرورش مورد توجه سایر دستگاه های اداری دولت نیز هست و این که در کشورهای توسعه یافته به معلمان یکی از بالاترین دستمزدها را می دهند دردی از فرهنگیان دوا نمی کند.تا وقتی که آموزش و حوزه فرهنگ در نگاه مسئولان ارشد جامعه هزینه است و نه سرمایه گذاری ، در آینده این وضعیت همچنان ادامه می یابد.

فرهنگیان برای طرح خواسته های خود در نظام اداری با واقعیات متعددی مواجه هستند.اولاً ، نظام اداری ایران وارداتی ، آمرانه ، بومی نشده و غیرمنعطف است و برای غلبه بر این شرایط به یک انقلاب اداری نیاز داریم که اراده و گستره ای وسیع تر از حیطه یک دستگاه را می طلبد و باید بر روی آن کار کرد. نظام اداری ، محصول بوروکراسی وارداتی و نظام آمرانه پادشاهی در ایران است و تغییر آن به یک باره اتفاق نمی افتد.ثانیاً ، ارزش های انقلاب اسلامی مبنای هر تحول و برنامه جدیدی در این کشور باید باشد و فرهنگیان نیز برای پیگیری خواسته های خود از این قاعده مستثنی نیستند.ثالثاً ، انقلاب در نظام اداری به انسان های صبور ، پیشتاز و با برنامه نیاز دارد. حرکت های دفعی ، خلق الساعه و بدون برنامه محتوم به شکست است. رابعاً ، شناخت مسائل و رویه های اداری و مالی دولت ، مطالعه تطبیقی وزارت آموزش و پرورش با سایر دستگاه های اجرایی و بررسی وضع موجود از اهمیت خاصی برخوردار است.خامساً ، ترسیم وضعیت مطلوب و جایگاه مناسب برای فرهنگیان بدون تعیین آثار مستقیم و غیرمستقیم عملکرد نظام آموزشی بر رفتارهای اجتماعی ، فرهنگی ، سیاسی و اقتصادی شهروندان امکان پذیر نیست.

سطح سوم ؛ بررسی قوانین و مقررات و نقش پارلمان است.مجلس شورای اسلامی در سلسله مراتب نظام سیاسی در ایران از جایگاه و اختیارات بالایی برخوردار است و هریک از بخش های جامعه سعی می کنند روابط نزدیک تر و موثرتری با پارلمان داشته باشند.فرهنگیان با توجه به جمعیت کثیری که دارند باید بتوانند روابط خود را با مجلس شورای اسلامی بازتعریف کنند.

در حیطه مسائل و نیازهای فرهنگیان و نقش پارلمان در رفع این مشکلات ، واقعیات متعددی وجود دارد: اولاً ، با فرض همکاری دولت ، لوایح پیشنهادی تهیه شده باید به تصویب کمیسیون های تخصصی مجلس شورای اسلامی برسند و پس از تایید کمیسیون اصلی به صحن علنی می آیند.ثانیاً ، به لحاظ خواسته های مالی فرهنگیان ، کمیسیون برنامه و بودجه و محاسبات مجلس شورای اسلامی پس از کمیسیون آموزش و تحقیقات نسبت به سایر کمیسیون های فرعی در حوزه آموزش و پرورش از درجه اهمیت بالاتری برخوردار است.ثالثاً ، شناخت قوانین و مقررات ، ضعف ها و قوت های هرکدام و ارایه طرح های پیشنهادی برای جایگزینی با قسمت های ضعیف و یا جاهایی که قانون درباره آنها سکوت کرده است به تعامل ویژه ای با مجلس شورای اسلامی نیاز دارد.رابعاً ، استفاده از ظرفیت های رسانه برای انجام هرگونه اصلاحات قانونی به نگاه هنرمندانه ای برای همراه سازی مردم و سایر اقشار حقوق بگیر جامعه نیازمند است.فرهنگیان برای آگاهی بخشی و قانع سازی مردم ، دولت و مجلس شورای اسلامی به ظرفیت رسانه های مرکز ، محلی ، شبکه های اجتماعی و همچنین تعامل با رسانه ملی نیاز دارند. خامساً ، شورای عالی انقلاب فرهنگی
، سیاستگذار و رکن اصلی در حوزه فرهنگ و آموزش این کشور است.فرهنگیان باید بتوانند با این شورا ارتباطات سازنده ای در زمینه تدوین قوانین و مقررات موردنیاز برقرار کنند.

با توجه به ابعاد صنفی ، اداری و قانونی که درباره اعتراض های مدنی فرهنگیان برشمرده شد تردید نداشته باشید در خوش بینانه ترین حالات با این گونه رفتارها به عنوان یک بحران در همه کشورها مواجهه خواهد شد و مدیریت آن در دستور کار قرار خواهد گرفت تا ابعاد سیاسی آن از کنترل خارج نشود.از این رو ، پیشتازان و برنامه ریزان این گونه اقدامات ، باید بتوانند کانال های ارتباطی شفاف و مستقیم با دولت و مجلس شورای اسلامی و به ویژه بخش های امنیتی داشته باشند و در سال همدلی و همزبانی ، از ایجاد ابهام و اقدامات افراطی جلوگیری کنند.دولت از صدور بخش نامه هایی که به چندگانگی نظام پرداخت ها در دستگاه های اجرایی دامن می زند تا زمانی که اصلاحات لازم در نظام اداری صورت نگرفته و به تعبیر من انقلاب اداری واقع نشده باید خودداری کند.

فرهنگیان برای استفاده از ابزار رسانه به این واقعیت لازم است توجه داشته باشند که جامعه از اقشار متعددی تشکیل شده و فرهنگیان یکی از بخش های آن هستند و باید به انتظارت عمومی جامعه از دولت ، مجلس شورای اسلامی و رسانه ها در کنار خواسته های صنفی خود توجه کرده و آنها را نادیده نگرفته و حساسیت سایر اقشار را برنیانگیزند.انتظار عمومی مردم از دولت ، مجلس شورای اسلامی و رسانه این است که به حقوق تمامی اقشار جامعه نگاه همه جانبه داشته باشند ولی این به معنای نادیده انگاری و کم رنگ سازی یک رویداد صنفی در جامعه همانند اعتراض مدنی فرهنگیان نیست و ضرورت دارد با ملاحظات لازم به آن پرداخته شود.

رفتار موردانتظار از دولت و مجلس شورای اسلامی که دو طرف مذاکره کننده با فرهنگیان هستند این است که اجازه دهند خواسته ها به دقت و بطور مستند منعکس شود و راه طرفین برای قانع سازی یکدیگر باز باشد.اگر به زمان بیشتری برای حل و فصل این اختلاف و رفع مشکلات فرهنگیان نیاز است برنامه زمان بندی ارایه شود.دولت اگر مبنا را بر مذاکره با فرهنگیان گذاشته باشد این فرصت بسیار مناسبی است تا این قشر تاثیرگذار و آینده ساز بتوانند با شفاف سازی و مستندسازی خواسته های خود به قانع سازی طرف مذاکره کننده امیدوارتر از همیشه باشند.

من این چارچوب را با توجه به تجربه کار کارشناسی در سال های اول دهه هشتاد در ستاد وزارت آموزش و پرورش و باور فردی به نقش راهبردی فرهنگیان در جامعه ارایه کرده ام و فکر می کنم یک وزیر جامع الاطراف و چندین نماینده منتخب فرهنگیان در مجلس شورای اسلامی می توانند بخش مهمی از راه های ارتباطی فرهنگیان را با مراجع بالادستی و مراکز ذیربط برقرار کرده و اوضاع را به خوبی در آینده سامان دهند.  

ارسال مطلب برای سخن معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

  گروه اخبار /

محمد مهدی زاهدی رئیس کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس شورای اسلامی در گفت‌وگو با خبرنگار آموزش و پرورش خبرگزاری فارس و در پاسخ به این پرسش که «علت‌ اصلی مطرح شدن استیضاح وزیر آموزش و پرورش چیست؟»، اظهار داشت: موضوع طرح استیضاح وزیر آموزش و پرورش به دلایل مختلف است.

وی با اشاره به برخی موضوعات اصلی تهیه طرح استیضاح آموزش و پرورش خاطرنشان کرد: موضوعات مدیریتی، انتصابات باندی و جناحی و استفاده از افرادی که شایستگی لازم را ندارند، بخشی از موضوعات استیضاح وزیر آموزش و پرورش است.

زاهدی افزود: وجود تفاوت فاحش بین حقوق فرهنگیان با دیگر دستگاه‌ها، بیمه‌ها و موضوع دانشگاه فرهنگیان از دیگر موارد مطرح شده استیضاح است.

وی در پاسخ به این پرسش خبرنگار فارس مبنی بر اینکه «آیا در خصوص مربیان پیش دبستانی و آزمون استخدامی نیز اشکالاتی وجود داشت؟»، تصریح کرد: این موضوع پیش از این نیز مطرح بود که پرونده وزیر آموزش و پرورش جهت بررسی به قوه قضائیه ارجاع شد.

رئیس کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس شورای اسلامی با بیان اینکه پیش از اعلام طرح استیضاح وزیر آموزش و پرورش، جلسات مختلفی در کمیسیون آموزش مجلس برگزار شد، گفت: راجع به تمامی موارد به وزیر آموزش و پرورش و معاون پارلمانی وزارتخانه تذکر داده بودیم که اگر این اتفاقات انجام نشود، مشکلاتی به همراه خواهد داشت.

زاهدی با بیان اینکه بنده از امضاء کنندگان طرح استیضاح وزیر آموزش و پرورش نیستم، اظهار کرد: در مجموع طرح استیضاح وزیر آموزش و پرورش با 64 امضا توسط هیأت رئیسه مجلس اعلام وصول شد و چهارشنبه هفته آینده با حضور فانی در مجلس جلسه استیضاح برگزار خواهد شد.

انتهای پیام/

گروه اخبار / در ساختمان هرمی بهارستان هستند نمایندگانی که نه رای می‌دهند، نه نطقی می‌کنند، نه تذکری می‌دهند. در صحن علنی مجلس یا حضور پیدا نمی‌کنند و یا مشغول فعالیت‌هایی بی‌ارتباط با تصمیمات مجلس می‌شوند. در جلسات کمیسیونی نیز تصمیمات را به دیگران واگذار کرده و در پاسخ خبرنگاران حول موضوعات و تصمیمات کمیسیون به راحتی ابراز بی‌اطلاعی می‌کنند.

 گروه اخبار /

سید حسین نقوی حسینی نمایندگی مجلس را یک امر اعتباری تلقی می کند و اصالت خود را همان ۲۷ سال معلمی می داند؛ یکی از معدود معلمانی است که در تمامی مقاطع تحصیلی تدریس کرده است و حتی با وجود اینکه از ابتدای مجلس هشتم نماینده مجلس است هنوز ارتباط نزدیکش با معلمان و دانش آموزان را قطع نکرده است.

رئیس فراکسیون فرهنگیان مجلس می گوید اشکالات حوزه آموزش و پرورش را به خوبی می شناسد، جزئیات آمارهایی که ارائه می دهد نیز وجوه تازه ای را بر ما آشکار می کند که چرا الآن وضع معیشت معلمان مطلوب و قابل قبول نیست.

اولین سرپرست دانشگاه فرهنگیان ـ که قبلاً با نام مجتمع آموزشی پیامبر اعظم (ص) شناخته می شد ـ در سطوح مختلف شهرستانی و استانی و وزارتی کار کرده است و تربیت معلم را به خوبی می شناسد.

در هفته سرکشی به حوزه های انتخابیه، ظهر یک روز گرم بهاری در سایت «نماینده» میزبان نماینده مردم ورامین شدیم تا دغدغه های خودش و سایر نمایندگان مجلس در حوزه مسائل آموزش وپرورش را بشنویم و راهکارهای موجود را برای ما بازگو کند.

آنچه می خوانید حاصل بخشی از یک نشست صمیمی است که به موضوع فرهنگیان اختصاص داشته است.

* شما رئیس فراکسیون فرهنگیان مجلس هستید و مطمئناً نسبت به مسائل و مشکلات فرهنگیان اشراف دارید. لازمه حل مشکلات این قشر جامعه چیست؟

ما در آموزش وپرورش دو مشکل عمده داریم که باید حل شود. هر کس و هر دولت و هر جریانی که وزیر است باید این مشکلات را حل کند. اول اینکه نگاه دولت نسبت به آموزش وپرورش باید تغییر کند، شعار دادن فایده ندارد. حضرت آقا در اردیبهشت امسال در دیدار با معلمان ـ که من هم به عنوان رئیس فراکسیون فرهنگیان مجلس توفیق حضور داشتم ـ به نکته خیلی درستی اشاره فرمودند و آن هم این بود که این سرمایه گذاری است.

این نگرش که آموزش وپرورش مصرفی است و تولید ندارد، غلط است. این نگاه باید عوض شود. اگر ما با این نگاه آموزش وپرورش را ببینیم که داریم برای نسل آینده، برای آینده کشور سرمایه گذاری می کنید، آن وقت همه پول می گذارند و کمک می کنند. الآن متأسفانه این طور نگاه نمی شود. من با دولت ها هم کاری ندارم، هر دولتی نگاهش همین است که از آموزش وپرورش چیزی بیرون نمی آید و فقط هزینه می شود. خب اگر فقط هزینه می کنید این دانشمندان هسته ای و این نخبه ها از کجا آمدند؟ این وزرا و این نمایندگان مجلس از کجا آمدند؟ من اینجا می خواهم گلایه کنم که در پی اعلام مقام معظم رهبری و موضع شفاف ایشان، دولت هنوز هیچ قدمی برنداشته است. ایشان دولت را مخاطب قرار دادند و فرمودند: «دولت باید در این زمینه فکر کند و اقدام کند» ما تا الآن نه فکر و نه اقدامی ندیده ایم. یکی از نگرانی های فراکسیون فرهنگیان همین است. دولت برای تحقق منویات مقام معظم رهبری چه برنامه ای دارد؟ ایشان که نصیحت نکردند! به دولت ابلاغ کردند. ما هم منتظر اعلام برنامه دولت هستیم.

* مجلس نقشی در این اقدامات دولت دارد؟ لابد بدون قانون گذاری در مجلس کار اساسی نمی شود انجام داد.

نقوی حسینی: مجلس اعلام کرده و می کند که دولت هر برنامه ای بدهد حمایت خواهد کرد، ولی چون دخل وخرج در اختیار دولت است، این دولت است که باید پا پیش بگذارد.

نکته دوم این است که در خود آموزش و پرورش باید یک تحول اتفاق بیفتد. ما یک جوال دوز که به کسی می زنیم باید یک سوزن هم به خودمان بزنیم. آموزش وپرورش اشکالات اساسی دارد. الآن یک اشکال را من عرض می کنم.

ما ۱۳ میلیون دانش آموز داریم، ۲۶ هزار میلیارد تومان هم اعتبارمان است. این یعنی ما برای هر دانش آموز ۲ میلیون تومان خرج می کنیم. قوی ترین مدارس غیرانتفاعی تهران که برنامه های تقویتی و پرورشی شان در اوج است، مگر بیش از ۲ میلیون تومان می گیرند؟ پس معلوم است که در آموزش وپرورش اشکال وجود دارد. دولت برای دانش آموزی که در کلاس های درس روستای جوادآباد سر کلاس می رود سالانه ۵۰۰ هزار تومان هم هزینه نمی کند. پس این ۱.۵ میلیون تومان کجا می رود؟ گیر ما اینجاست. در آموزش وپرورش باید تحول اتفاق بیفتد.

ما یک میلیون و ۱۰۰ هزار فرهنگی داریم، اگر این عدد را بر ۱۳ میلیون دانش آموز تقسیم کنید متوجه می شوید که این طوری نمی شود آموزش وپرورش را اداره کرد. به گفته خود مسئولین وزارتخانه ما در شهر تهران ۳۵ هزار نفر مازاد داریم. کدام دستگاه در این مملکت نیروی مازاد دارد؟ یعنی ۳۵ هزار نفر معلم از حقوق بقیه معلم ها دریافت می کنند و از جیب بقیه می گیرند. این وضعیت ادامه پیدا کند شما هر میزان اعتبار را افزایش بدهید باز هم مشکل حل نمی شود.

اخیراً هم آقای وزیر گفتند می خواهیم ۵ هزار نفر را جذب کنیم. دستگاهی که با آمارهای متفاوت حداقل چند صد هزار نیروی مازاد دارد، می خواهد نیرو جذب کند. این چه توجیهی دارد؟ آنها باید بروند مازاد را برنامه ریزی کنند. گیر آموزش وپرورش اینجاست!

ما در قانون بودجه، الآن سه سال است که به دستگاه ها اجازه می دهیم که املاک، مستغلات و امکانات خودشان را یا تبدیل به احسن کنند یا تجاری سازی کنند و یا بفروشند.

عملکرد آموزش وپرورش در این زمینه صفر است بروند ببینند وزارت نفت و مخابرات که صفر نیست چه کار کردند! به عنوان مثال مرکز تربیت معلم شهید باهنر تهران، حدود ۳ هکتار زمین، ۲ هزار متر زیربنا و ۷۰ نفر پرسنل، فقط ۱۰۰ دانشجو را تربیت می کند. این اصلاً اقتصادی نیست. پول آب و برق و گاز و نگهداری ساختمان را هم که حساب کنیم خیلی زیاد می شود. بااین وجود ما ۸ مرکز مشابه این مورد فقط در تهران داریم، درحالی که یک پردیس کافی است. من وقتی مجتمع آموزش عالی پیامبر اعظم (ص) بودم در شورای عالی آموزش وپرورش مصوب شد که در هر استان یک پردیس دختران و یک پردیس پسران داشته باشند، در مجموع ۳۱ استان است که کلاً ۶۲ پردیس در سراسر کشور باید باشد. تا الآن حتی یک پردیس از ۱۱۴ پردیس را هم جمع نکردند! این ۱۱۴ پردیس پرسنل دارد، هزینه های آب و برق و نگهداری دارد. تمام هزینه این پردیس ها الآن از جیب معلم ها پرداخت می شود. انصافاً شرکت نفت اگر ۳ هکتار زمین سر چهارراه ولیعصر تهران داشته باشد، پرسنلش بیمه دندان نمی شوند؟

درمجموع ما باید برای حل مشکل آموزش وپرورش دو کار انجام بدهیم: اول اینکه نگاه دولت باید عوض شود. دولت باید بداند که هر چه پول بگذارد سرمایه گذاری است.

دوم اینکه خود آموزش وپرورش اقتصادش را دچار یک تحول کند و الّا اگر همه پول نفت را هم در شکم آموزش وپرورش بریزند مشکل حل نمی شود.

الآن فرهنگیان با بدترین وضع معیشتی روبرو هستند. معلم که نمی تواند برود کار دیگری انجام بدهد، نمی تواند دلالی کند؛ البته ممکن است برخی معلمان سراغ کار دوم هم بروند، کسی که حداکثر یک و نیم میلیون تومان حقوق می گیرد و حتی در دورترین نقاط باید ۸۰۰ هزار تومانش را هم برای اجاره خانه بدهد، چطور می تواند زندگی کند؟

من همین الآن که نماینده مجلس هستم، هفته ای به دو مدرسه سر می زنم. اول با دانش آموزان صحبت می کنم، بعدش هم پای درد دل معلمان می نشینم و همه مطالب شان را گوش می دهم. من در متن جامعه فرهنگیان حضور دارم و از دور شعار نمی دهم. معلم ها الآن انگیزه ندارند، معلمی در حال تبدیل شدن به شغل دوم است. تا الآن می گفتیم برخی معلم ها شغل دوم دارند، حالا باید بگوییم معلمی شغل دوم شان شده است. البته او چاره ای ندارد و مانند من و شما هزینه دارد، چون شرایط آموزش وپرورش خیلی بد است.

مجلس طرح رتبه بندی را پیشنهاد کرد، منتها در شورای نگهبان به بن بست اصل ۷۵ قانون اساسی برخورد کردیم. چون دخل وخرج کشور دست دولت است ما نمی توانستیم برای دولت هزینه درست کنیم. اینجا بود که قرار شد دولت لایحه بدهد و به وزیر گفتیم لایحه رتبه بندی را بیاورد. چهار ماه مانده به پایان سال ۹۳ قول داد و گفت «رتبه بندی را در دولت لایحه می کنیم و به مجلس می آوریم.» سه بار هم از تلویزیون مصاحبه کرد و همین را گفت که آخر اسفند لایحه رتبه بندی را به مجلس می آوریم. ما یک دفعه شنیدیم ۲۷ اسفندماه هیئت دولت «رتبه بندی معلمان» را تصویب کرد، اما نه لایحه!

وقتی گفتند رتبه بندی تصویب شد ما گفتیم این خیلی خوب است و آنچه منتظرش بودیم اتفاق افتاد. بعد دیدیم این لایحه نیست. فهمیدیم دولت سرش را زد، ته اش را هم زد، وقتی تبدیل شد به یک شیر بی یال و کوپال به نام رتبه بندی به آموزش وپرورش ابلاغ کردند.

در آن هم شرایط سختی را گذاشتند که اگر معلم ها این طور شوند، اگر آن طور شوند، فلان مقدار به حقوق شان اضافه می شود؛ و این طور شد که رتبه بندی دنیا نیامده سقط شد و چیزی به مجلس نیامد.

جمعی از نمایندگان طرحی را تهیه کرده اند که حدود ۱۴۴ نفر هم آن را امضا کردند. زمان ایجاد هسته طرح من حضور فعال داشتم، اما مکتوب شدن و امضا گرفتن طرح زمانی اتفاق افتاد که من در یک مأموریت سفر خارجی بودم. حالا اینجا من این را بگویم که معلم ها فکر نکنند من مخالف این طرح بودم ـ الآن در بعضی شبکه های اجتماعی انتقاد می کنند که چرا رئیس فراکسیون فرهنگیان این طرح را امضا نکرده است، درحالی که در همان هفته که من نبودم طرح مکتوب شد و امضاهایش جمع شد. ـ در این طرح قرار شده یک درصد مالیات از مصرف گرفته شود و این صرفاً به تأمین حقوق و مزایای معلمان اضافه شود. این افزایش یک درصدی مالیات ابعادی دارد که باید فضای کشور و تورم و گرانی در نظر گرفته شود.

الآن این طرح در چه مرحله ای است؟

نقوی حسینی: این طرح تقدیم هیئت رئیسه شده است و اگر به صحن بیاید نمایندگان قاطع رأی خواهند داد. منتها مشکل یک میلیون و صد هزار نفر باید حل شود، وگرنه اگر پنج درصد مالیات هم بگیریم فایده ای ندارد. (نماینده)

جام جم

آذربایجان شرقی

گروه اخبار / ستاد انتخابات کشور با صدور اطلاعیه شماره 3 این ستاد دوره زمانی ثبت نام از داوطلبان نمایندگی مجلس شورای اسلامی را اعلام کرد.