کرمان

گروه اخبار/

چهارشنبه دوم مهر ۴۰۴ آیین افتتاح دو باب مدرسه ۲۴ کلاسه با مشارکت بنیاد مستضعفان و سازمان نوسازی مدارس البرز در شهرک وحدت فردیس و با حضور حسین دهقان (رئیس بنیاد مستضعفان) حمید رضا خانمحمدی (معاون وزیر و رئیس سازمان نوسازی مدارس کشور) مجتبی عبداللهی استاندار البرز و سایر مدیران و مقامات استانی و شهرستان فردیس برگزار گردید.

خوشبختانه در حاشیه مراسم ، استاندار البرز در رایزنی با حسین دهقان رییس بنیاد مستضعفان نظر مساعد و مجوز شفاهی برگشت باشگاه پیشکسوتان مهرشهر با تمام متعلقاتش به آموزش و پرورش را اخذ نمود.

برای اطمینان خاطر دقایقی پیش با بخشی رئیس بنیاد مستضعفان البرز تماس گرفته و کم و کیف موضوع را جویا شدم.

بخشی ضمن تایید این خبر خوش افزود: مقرر گردید هفته آتی در اولین فرصت جلسه مشترکی با شعبانی مدیرکل آموزش و پرورش البرز برگزار شده و صورت جلسه الحاق باشگاه فرهنگیان مهرشهر به دستگاه تعلیم و تربیت تنظیم به صورت رسمی و مکتوب نهایی گردد.

لازم به ذکر است که باشگاه پیشکسوتان مهرشهر مجموعه‌ای فرهنگی،آموزشی،ورزشی و رفاهی بوده و با یک مدیریت عالمانه می‌تواند به چشم و چراغ آموزش و پرورش استان البرز بدل گردد.

متاسفانه این مجموعه در دوره مدیریت حجرگشت از آموزش و پرورش البرز منفک شده و پلمپ گردید.

به عنوان خبرنگار « صدای معلم » از تمام عاملان و مسببان این رجعت فرخنده به ویژه استاندار البرز سپاسگزارم.

پیدا شدن مکاتبات گره‌گشا

دقایقی پس از انتشار خبر خوش برگشت باشگاه پیشکسوتان البرز به آغوش آموزش و پرورش استان البرز، حسن آقا مهرانی دبیر مجمع خیرین مدرسه‌ساز استان البرز تماس گرفته و خبر از وجود نامه‌ای داد که حسین مظفر وزیر وقت آموزش و پرورش دوره اصلاحات از دفتر مقام معظم رهبری استفتا کرده‌اند.

این خبر از آن جهت مهم و حائز اهمیت است که در چهارگوشه کشور مدارس فاقد سند و  معارض‌دار بیداد می‌کند. خصوصا بخش عمده معارضین مدارس، بنیادهای حاکمیتی مانند بنیاد مستضعفان و جانبازان انقلاب اسلامی و... می‌باشند.

با اعمال نظر مساعد رهبری مبنی بر واگذاری مکان‌هایی که قبل و یا بعد از انقلاب کاربری آموزشی داشته‌ و دارند به دستگاه تعلیم و تربیت عملا بخش مهمی از مدارس بلاتکلیف و رها بین آموزش و پرورش و سایر بنیادها و نهادها تعیین تکلیف می‌شوند.

نامه وزیر آموزش و پرورش به رهبر انقلاب

محضر مبارک حضرت آیت‌الله خامنه‌ای
رهبر معظم انقلاب اسلامی ایران
با سلام و تحیت و عرض ادب

به منظور تعیین تکلیف زمین و املاک مورد اختلاف فيما بين وزارت آموزش و پرورش و بنیاد مستضعفان و جانبازان و جلوگیری از مکاتبات غیر ضروری و حل مشکلات اداری و اجرایی ناشی از بلاتکلیفی این املاک استدعا می شود در صورت صلاحدید دستور فرمایید مالکیت املاک ذیل الذکر به صورت بلاعوض به وزارت آموزش و پرورش انتقال یابد و بنیاد مستضعفان و جانبازان ملزم گردد در یک زمان بندی کوتاه نسبت به این امر اقدام نماید.

1- مالکیت کلیه ساختمانها و املاکی که از قبل از انقلاب فضای آموزشی و پرورشی بوده و بعد از انقلاب به نفع بنیاد مستضعفان و جانبازان مصادره گردیده است و هم اکنون نیز به عنوان فضای آموزشی و پرورشی مورد استفاده دانش آموزان قرار دارد.

2- مالکیت عرصه کلیه اراضی که بعد از انقلاب به نفع بنیاد مستضعفان و جانبازان مصادره گردیده ولی اموزش و پرورش از اوایل انقلاب در این عرصه ها اقدام به احداث اعیانی مدرسه نموده است و هم اکنون به عنوان فضای آموزشی و پرورشی مورد استفاده دانش‌آموزان می‌باشد.

3- مالکیت ساختمان ها و املاکی که قبل از انقلاب مدرسه نبوده و بعد از انقلاب به نفع بنیاد مستضعفان و جانبازان مصادره گردیده است لیکن از سال ها قبل تاکنون به عنوان فضای آموزشی و پرورشی مورد استفاده دانش آموزان قرار دارد.

 پاسخ مقام معظم رهبری به نامه وزیر

جناب آقای رفیق‌دوست
رئیس محترم بنیاد مستضعان و جانبازان انقلاب اسلامی
سلام عليكم

نامه ی شماره ی ۱۳۰/۱۸۵۶۱ مورخ ۷۷/۸/۹ وزیر محترم آموزش و پرورش (تصویر پیوست) لال خصوص درخواست تعیین تکلیف زمین و املاک مورد اختلاف فیما بین وزارت آموزش و پرورش و بنیاد مستضعفان و جانبازان انقلاب اسلامی و سه بند پیشنهاد ارائه شده در نامه‌ی فوق الذکر به استحضار مقام معظم رهبری مدظله العالی» رسید، فرمودند:

همه‌ی مدارسی که مشمول تعریف در سه بند مذکور در نامه ی وزیر محترم آموزش و پرورش است یک سره به ملکیت آموزش و پرورش درآید.

مراتب جهت اقدام مقتضی ایفاد می گردد.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

گروه گزارش /

امسال مسعود پزشکیان رئیس جمهور  شخصا « پرسش مهر » ی برای دانش آموزان و فرهنگیان مطرح نکرد .

پایگاه ریاست جمهوری و پرتال وزارت آموزش و پرورش در این مورد سکوت اختیار کردند .

نکته ی جالب توجه آن که صادق حسین ‌زاده ملکی معاون پرورشی و فرهنگی آموزش و پرورش در آیین اختتامیه بیست و پنجمین کنگره پرسش مهر که در اردوگاه شهید باهنر برگزار شد پدیده پرسش مهر را یک پدیده حیرت‌انگیز خواند که باید عظمت و ابعاد آن مورد توجه قرار گیرد . ( این جا )

معاون پرورشی و فرهنگی آموزش و پرورش شهر تهران و مسئول دبیرخانه کشوری دریافت آثار بیست‌وپنجمین دوره فراخوان ملی پرسش مهر فروردین ماه امسال از شرکت بیش از ۶۵۰ هزار دانش‌آموز و حدود ۳۰ هزار نفر از فرهنگیان در این فراخوان خبر داده بود . ( این جا )

اگر تعداد دانش آموزان سراسر کشور را 17 میلیون نفر در نظر بگیریم می توان نتیجه گرفت که کم تر از 4 درصد دانش آموزان ایران در این فراخوان ملی شرکت کرده اند .

در مورد فرهنگیان هم میزان مشارکت کم تر از 3 درصد بوده است .

26 دی 1402 ؛ « صدای معلم » در گزارشی از کاهش 87 درصدی مشارکت در پرسش ( پویش ) مهر خبر داد . ( این جا )

انصافا خطاب به معاون پرورشی و فرهنگی وزارت آموزش و پرورش این « سقوط مشارکت » را باید دست مریزاد گفته و آن را حیرت انگیز دانست .

شاید مهم ترین پرسش از « پرسش مهر » آن است که پرسیده شود دلیل این مشارکت بسیار پایین دانش آموزان و معلمان در یک فراخوان ملی چیست ؟ و چرا هر سال رو به کاهش است ؟

با این حال رئیس جمهور در سال تحصیلی جدید ترجیح داد که از کنار این پدیده حیرت انگیز عبور کند و به آن نپردازد .

واقعیت آن است که انبوه طرح ها و بخشنامه های تحمیلی از « بالا » به سوی « مدرسه » به حدی رسیده که اصل و فلسفه وجودی این گونه طرح ها را  کاملا « لوث » و « تهی » کرده است .

« صدای معلم » در نشست خبری معاون آموزش ابتدایی وزارت آموزش و پرورش ضمن اشاره به برخی از این طرح های انبوه چنین نوشت: ( این جا )

« پرسش های « صدای معلم » در چند محور مطرح گردید و یکی از آن ها انتقاد از تعدد فراوان طرح ها و تزریق آن به مدارس بود . ضمن آن که معاون آموزش ابتدایی در توضیحات اولیه خود دائما به اسامی طرح های اقدام شده در مدارس اشاره می کرد .

پورسلیمان ضمن تشکر از تفکر طراحی در معاونت آموزش ابتدایی اما کثرت فراوان این طرح ها را دارای نتیجه « معکوس » اعلام کرد .

مدیر صدای معلم گفت :

به نام ها و تنوع این طرح ها توجه کنید : پیشنهاد « صدای معلم » این بود که آقای پزشکیان بدون تعارف از دانش آموزان و فرهنگیان پرسش می کرد که آیا این وفاق حاصل شد ؟ و اگر نشد دلیل و یا دلایل آن چه بود ؟

- طرح جابربن حیان

- طرح درس پژوهی

- طرح مدرسه خوانا

- طرح شهاب

- طرح مدارس سرآمد

- طرح شهید همت با هدف توانمندسازی معلمان دوره ابتدایی 

- طرح شهید محمودوند به منظور کاهش بازماندگان از تحصیل

- طرح کرامت

- طرح تشویقی مدارس ابتدایی

- طرح تثبیت یادگیری

- طرح ( برنامه ) بوم

- طرح پرسش مهر

- طرح مدرسه بدون کیف

- طرح تعالی مدیریت مدرسه

- طرح انس با قرآن

- طرح امین

- طرح مدارس مسجد محور

و ...

پورسلیمان خطاب به حکیم زاده گفت :

طرح هایی که شما به مدارس ارسال می کنید در کنار انبوه بخشنامه ها و دستور العمل هایی که سایر معاونت ها و دوایر به مدارس ارسال می کنند ؛ فرصت و مجال « نفس کشیدن » ، « بازاندیشی » و حتی « فکر کردن » را از مدارس سلب کرده است .

تا کی این روند می خواهد ادامه پیدا کند ؟

آقای پزشکیان اخیرا به صراحت گفت :  مدارسی که امروز ساخته‌ایم، به‌جای تربیت انسان‌های جامع‌نگر، افرادی تک‌ بعدی و مغرور پرورش داده‌اند .

پرسش من این است که خروجی این همه طرح های رنگارنگ و بخشنامه و بودجه و نیروی انسانی و زمان و...  در آموزش و پرورش همین بوده است ؟

واقعا کارکرد مدارس ما باید تربیت افراد تک بعدی و مغرور باشد ؟

این همه شعار « تحول تحول » که مسئولان ما سر می دهند همین باید باشد ؟ »

با این حال ؛

مشکل عمده پرسش مهر آن است که همان درصد بسیار محدودی که در این مسابقه شرکت می کنند دست آخر معلوم نیست که حرف و پیام شان برای جامعه و مسئولان چه بوده است ؟

گویی بر اساس یک عادت روزمره باید عده ای درگیر یک مناسک بوروکراتیک شوند . تعدادی برنده شوند و دست آخر برندگان این ماراتن حیرت انگیز به عموم اعلام شوند و جوایزی تقسیم شود و تمام .

پزشکیان سال قبل پرسیده بود :

 « راه وفاق در مدرسه و تاثیر آن در فردای کشور عزیزمان ایران چیست؟ »

پیشنهاد « صدای معلم » این بود که آقای پزشکیان بدون تعارف از دانش آموزان و فرهنگیان پرسش می کرد که آیا این وفاق حاصل شد ؟ و اگر نشد دلیل و یا دلایل آن چه بود ؟

پایان گزارش/

 ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

گروه گزارش/

آن چه در زیر می آید ؛ بخش سوم از مشروح پرسش و پاسخ خبرنگاران با رضوان حکیم زاده ؛ معاون آموزش ابتدایی وزارت آموزش و پرورش در نشست خبری است .

آن چه که در این نشست قابل تامل می باشد امتناع خبرگزاری دانش آموزی پانا متعلق به وزارت آموزش و پرورش  از پوشش این نشست می باشد ضمن آن که بر خلاف سابق ، هیچ گونه عکسی هم از برگزاری این نشست در پانا منتشر نشد .

پرتال وزارت آموزش و پرورش هم که معمولا در بخش « گزارش تصویری » به این نشست ها می پردازد این بار به آن نپرداخت .

گزارش پرتال معاونت آموزش ابتدایی از برگزاری این نشست کوتاه بود و نکات مهمی که توسط خبرنگاران مطرح شده بود انعکاسی در آن نداشت . ( این جا )

حکیم زاده در پاسخ به پرسش خبرنگار روزنامه رسالت از مفاد « برنامه هفتم پیشرفت » و نیز از عملکرد سازمان مدارس و مراکز غیردولتی و توسعه مشارکت های مردمی وزارت آموزش و پرورش به شدت انتقاد کرد .

می توان گفت حکیم زاده تنها معاون در وزارت آموزش و پرورش دولت مسعود پزشکیان است که تاکنون از عملکرد دولت سیزدهم ( ابراهیم رئیسی ) انتقاد کرده است .

در این نشست خبری ؛ حکیم زاده با انتقاد از « قانون برنامه ی هفتم » در خصوص « تراکم کلاسی » گفت :

« 

در رابطه با تراکم کلاس ها یکی از عواملی است که به شدت فرصت های یادگیری را تحت تاثیر قرار می دهد و آن تراکم بالای کلاس است چون زمان کلاس را با شدت بسیار ناعادلانه ای در میان دانش آموزان با تراکم بالا قرار می دهد و بر عکس آن اتفاق می افتد .

شاید یکی از نکات مهم این باشد که مصوبه 886 شورای عالی آموزش و پرورش حداکثر تراکم قابل قبول را 26 دانش آموز اعلام می کند و تراکم مطلوب را 20 نفر .

استاندارد مطلوب جهانی 16 تا 20 نفر می باشد مطابق با بررسی هایی که در کشورهای پیشرو انجام شده و نتایج آموزشی خوبی می گیرند اما متاسفانه در « قانون برنامه هفتم » با نادیده گرفتن این مصوبه که 26 نفر را اعلام می کند سقف 35 دانش آموز را اعلام کرده است !

برای من واقعا جای سوال است که چطور شما سقف را بالا می برید ( از 26 تا 35 نفر )

زمانی که 26 نفر بود ما 60 درصد از دانش آموزان دوره ابتدایی مان در کلاس هایی با تراکم بالای 26 نفر درس می خواندند .

زمانی که شما مبنا را 35 نفر بگذارید شرایط خیلی بدتر می شود » .

معاون آموزش ابتدایی همچنین ضمن انتقاد انتقاد از عملکرد سازمان مدارس و مراکز غیردولتی و توسعه مشارکت های مردمی وزارت آموزش و پرورش در خصوص سامان دهی نیروی انسانی تصریح کرد :

«  من به عنوان متولی آموزش ابتدایی اعتراض و نقدی که همیشه داشتم این است :

در حالی که ما این همه تراکم کلاس هایمان بالاست و « کمبود معلم » داریم چرا باید نیروی انسانی مدارس دولتی که الان در دوره ابتدایی بیش از 5 هزار نفر مامور به خدمت در مدارس غیر دولتی می شوند ؛ حقوق شان را از دولت دریافت کنند و در خدمت بخش خصوصی هستند ؟

قرار بوده ما به ازای ثبت نام یک سری دانش آموزان باشد که متاسفانه در مدارس غیردولتی عمل نشده است .

من هم همراه شما هم چنان امیدوار هستم که این موضوع جامه عمل پوشانده شود و ما تا زمانی که کمبود نیرو داریم هیچ نیرویی از مدارس دولتی وارد غیردولتی نشود .

غیردولتی تعریف مشخص دارد . طبیعتا باید ساز و کار خودش را داشته باشد و علی رغم این تراکمی که شما اشاره کردید و کمبودهایی که داریم ؛ نیروهایمان را از بخش دولتی به بخش غیردولتی مامور کنیم و در قبال آن هیچ اتفاق مثبتی نیفتد ؛ فقط می توان گفت که :

« جای خیلی تاسف است ! »

در جلسات اتاق وضعیت و در جلسات متعددی که حضور داشتم همیشه به این موضوع اعتراض کردم و تقاضایم این بوده حتی یک نیرو تا زمانی که ما کمبود داریم به بخش غیردولتی نرود » .

   هم‌نشینی با پیش کسوتان آموزش، به‌ویژه آنان که سال‌ها در کلاس‌های ساده اما سرشار از شوق و دانایی زیسته‌اند، همیشه تجربه‌ای است سرشار از درک، درد و درس. 

وقتی پای صحبت یک معلم بازنشسته می‌نشینی، گویی ورق‌ زدن کتابی است که هر برگش، رد پای نسلی را در خود دارد. از صدای گچ روی تخته گرفته تا برق نگاه دانش‌آموزی که برای نخستین‌بار معنای «فهمیدن» را چشیده. اما در دل این روایت‌ها، زخمی هست که هنوز تازه است :

دردِ نادیده گرفته شدن.

این تنها حکایت یک نفر نیست؛ صدای فروخورده‌ی نسلی‌ است که عمرشان را نه در حساب سود و زیان، که در کاشتن بذر دانایی صرف کرده‌اند. و امروز، در روزگاری که باید ثمره‌ی آن تلاش‌ها را با احترام ببینند، با دیواری از بی‌توجهی و سکوت روبه‌رو شده‌اند.

آنان چیزی فراتر از مزایا و تشویق‌نامه می‌خواهند. تشنه‌اند به احساس ارزشمندی؛ به اینکه هنوز هم، حتی در سکوت بازنشستگی، حضورشان دیده شود. می‌خواهند مطمئن شوند نهالی که روزی با عشق کاشته‌اند، هنوز هم در چشم نظام آموزشی، سبز و مهم است.

ما اما، به‌عنوان نسل امروز، باید این بغض‌ها را بشنویم. صدای آنانی باشیم که در سایه‌سار وجودشان قد کشیدیم.

فراموش نکنیم: اگر امروز درختی شده‌ایم، ریشه در مهرِ آن معلمانی داریم که در سکوت کلاس‌های ساده، برایمان باران شدند…

ما، چراغ بودیم

در تاریکیِ جهل و نادانی؛

حالا که خاموش نشسته‌ایم،

کاش کسی ببیند

چین‌های پیشانی‌مان

هنوز هم

بوی عشق می‌دهد...

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

گروه رسانه/

هم زمان با آغاز سال تحصیلی 1404 بسیاری از مسئولان و مقامات اداری وزارت آموزش و پرورش حتی تا سطح مشاور وزیر در مدارس حضور یافته و اقدام به ایراد سخنرانی برای دانش آموزان کردند .

نگاهی اجمالی به تحلیل محتوای این سخنان نشان از تکراری بودن و کلیشه ای بودن آنان دارد و به نظر می رسد حرف تازه ای در میان نیست و روزمرگی مزمن همچنان بر تار و پود آموزش سایه انداخته است .

آن گونه که « زهرا علی اکبری ، معاون رسانه ای مرکز اطلاع رسانی و روابط عمومی وزارت آموزش و پرورش » در نشست خبری « رضوان حکیم زاده ، معاون آموزش ابتدایی وزارت آموزش و پرورش » اعلام کرد قرار بر این بود تا معاونین و مسئولان ستادی پیش از آغاز سال تحصیلی با برگزاری نشست های خبری پاسخ گوی پرسش های خبرنگاران باشند اما چنان نشد و برگزاری نشست ها در حد همان یک نفر ماند .

روال بر این است که وزرای آموزش و پرورش پیش از آغاز سال تحصیلی و یا در هفته نخست مهر با خبرنگاران نشست رسانه ای برگزار می کردند . می توان گفت که « علیرضا کاظمی » تنها وزیر آموزش و پرورش است که از زمان روی کار آمدن هیچ گونه نشست خبری نداشته و اراده ای هم برای انجام آن ندارد .

« حسین صادقی ، رئیس مرکز اطلاع رسانی و روابط عمومی وزارت آموزش و پرورش » در مراسم روز خبرنگار و در پاسخ به انتقادات خبرنگاران در مورد پاسخ گو نبودن « معاونت ها و دوایر » به صورت شفاف اعلام کرد که وزیر آموزش و پرورش گفته که : « من رسانه ای نیستم » . ( این جا )

کرمان

   بالاخره بعد از دهه ها نومیدی، توجه به توسعه عدالت آموزشی و کیفیت فضای مدارس در رأس توجه رئیس جمهور وقت قرار گرفت.

در اخبار فرهنگیان چنین آمده است: مقاوم‌سازی، بازسازی و انرژی خورشیدی مدارس در سال 1404

« حمیدرضا خان محمدی، رئیس سازمان نوسازی مدارس .... طبق برآوردها، 19 درصد از مدارس کشور نیازمند بازسازی یا مقاوم‌سازی هستند که شامل 13 درصد مقاوم‌سازی و 6 درصد تخریب و بازسازی کامل است.

بر اساس بند “ث” ماده 63 برنامه ششم توسعه، دولت موظف است سه میلیارد دلار از حساب ذخیره ارزی را برای افزایش ایمنی مدارس اختصاص دهد.

وی از رشد 200 درصدی اعتبارات نوسازی مدارس در بودجه خبر داد و افزود که طبق برنامه هفتم، « دو دهم واحد درصد» از مالیات بر ارزش افزوده به بازسازی و تجهیز مدارس و دانشگاه‌های فرهنگیان اختصاص خواهد یافت. همچنین هزینه‌های افراد حقیقی و حقوقی که در توسعه فضاهای آموزشی مشارکت داشته باشند، به‌عنوان هزینه‌های قابل‌ قبول مالیاتی در نظر گرفته می‌شود. و ایجاد نیروگاه‌های خورشیدی در بام 2500 مدرسه از دیگر اخبار امیدوارکننده برای ایجاد تحرک در آموزش و پرورش است » .

چند ماهی است در هر شهر و استان خصوصا در مناطق محروم، گروه های مختلف از جمله برخی از خود دانش آموزان مشغول رنگ کردن و آماده سازی مدارس هستند. شور و حالی که در رسانه ها کمتر نمایش داده می شود. حرکتی نیکو که برای مدارس مرده و بی روح ما نیازی اساسی و حیاتی شمرده می شود.

همیشه یک اما خبر از نگرانی می دهد. نگرانی از چیز درستی که موجودیت ندارد و نگرانی از چیز نادرستی که متأسفانه وجود دارد. یک مدیر عاقبت اندیش، علاوه بر رقص امید در جامعه، می باید برای احتمال وقوع همه نادرستی ها پیش اندیشی و پیشگیری کند. آن حلقه گم شده وجود باور غلط دیوار و میز و صندلی نویسی برخی از دانش آموزان است که گاه درد و رنج و گاه ذوق و هیجان خود را بر روی آن ها می نویسند.

یعنی پدیده وندالیسم در مدارس.

دانش آموزان باید بفهمند که هر چند مدرسه به تک تک آنان تعلق دارد اما استفاده از محیط و امکانات آن کالای یک بار مصرف نیست که در تخریب یا زشت سازی آن بکوشند. مدرسه کالای سرمایه ای است که برای دوری از هر نوع استهلاکی در آن همه باید بکوشند.

آموزش به عنوان فاکتور یادآوری و تحریک عقلانیت این گروه از دانش آموزان برای داشتن احساس مسئولیت در حفظ و نگه داری اموال دولتی و هر گوشه از مدرسه است. فرهنگ با آموزش بارور می شود. عقل با آموزش هدایت و راهنمایی می شود. داشتن احساس مسئولیت با آموزش ممکن می گردد. آموزش به عنوان وظیفه اصلی مدارس و معلمان فقط به بازگویی متون کتب درسی خلاصه نمی شود. آموزش فقط به ورود و خروج رسمی معلمان به کلاس درسی گفته نمی شود. مهم ترین خاصیت آموزش اثرگذاری ارزش ها به صورت ماندگار با درونی شدن آن هاست و معلم این نقش مهم را در بین تمامی نقش ها حتی اولی تر از والدین برعهده دارد.

پس هر معلمی در هر رشته تحصیلی یا با تدریس هر کتاب درسی، وظیفه دارد گه گاهی ولو در هر جلسه آموزشی فقط پنج دقیقه نکته هایی ارزشمند از حس مسئولیت شناسی، نحوه برقراری و ایجاد روابط اجتماعی سالم، احترام به حقوق و حریم دیگران، حفظ و نگه داری اموال دولتی، امانت داری، حساسیت به محیط و فضای سبز، یعنی انجام تمامی رفتارهای خوشایند و مطلوب، برای دانش آموزان بیان دارد.

این سخنان برخاسته از معلومات خود معلم یا اندیشمندی است که حاصل تجربه چندین ساله آنان است. تفاوت بزرگسال و کودک و نوجوان در دانستن یا ندانستن همین تجارب ارزشمند است که به بهای دهه ها زندگی به دست آمده است.

بیان تجربه برای پیشگیری از دوباره کاری و احتمال خطاست.

باور داشته باشید اهمیت این یک جمله ناب کمتر از تدریس یک فصل یا بخش از دروسی چون فیزیک، شیمی، ریاضی و زیست شناسی نیست. علت ذکر این دروس بدان دلیل است که آنان خود را از بیان چنین نصایح یا تجاربی، دور نگه می دارند و همیشه از کمبود زمان و حجم زیاد کتب تدریس خود سخن می گویند. و گر نه محتوای دیگر کتب درسی چون ادبیات، دین و زندگی، جامعه شناسی و تاریخ به اندازه کافی بر حول محور موعظه و پند می چرخد. معلمین این دروس ناخواسته گفتنی ها را می گویند اما دریغ که آنان نیز ناگفته ها را نمی گویند. یک معلم به همان اندازه که می باید حس مسئولیت شناسی را در دانش آموزان به وجود آورد خود نیز می باید در معنای حقیقی مسئولیت شناس باشد.

 27 شهریور روز بزرگداشت شهریار شیرین سخن و روز شعر و ادب فارسی است. پس با یک گریز در پاسداشت این روز تک بیتی از او یادآور می شوم:

ز بوسیدنی‌ های این روزگار
یکی شان بود دست آموزگار

حداقل با خود روراست باشیم و در آینه زندگی شخصی خود به خویشتنِ خویش دروغ نگوئیم. یک معلم خردمند و دلسوز هرگز خود را در این گستردگی، محدود نمی سازد و گر نه با محدود سازی خود ناخواسته به بی کیفیت سازی آموزش یاری می رساند.

کدام آموزگار ؛ دستانی در خور بوسیدن دارد؟ یقین آموزگاری که برای اثربخشی کارکرد خود در عمق وجود دانش آموزان؛ مقبولیت و محبوبیت دارد و قادر است به معنای واقعی کلمه به موفقیت در امر تعلیم و تربیت دست یازد.

معلم و آموزگار با توجه به مقتضای سنی دانش آموزان خود در دوره های تحصیلی، نباید فقط به بیان جملات درسی اکتفا کند. او باید از نفوذ معنوی و از خاصیت اثرگذاری عمیق خود در آموزش درس زندگانی و باروری فرهنگ نهایت استفاده را ببرد.

چرا نباید بر زمین در هر کجایی زباله ریخت؟ چرا نباید بر روی درخت و صندلی و در و دیوار مدرسه یا هر جایی چیزی نوشت؟

چرا باید به بزرگ ترها در هر جایی احترام گذاشت؟ چرا باید شنونده خوبی بود و کلام هیچ کس را ولو یک کودک دو سه ساله را قطع نکرد؟ چرا باید در انتخاب دوست دقت کرد؟ چرا باید مشورت کرد؟ چرا باید هنگام برخورد با هر نوع مشکلی با فرد قابل اعتمادی، صحبت کرد؟ چرا پنهان کاری و دروغ ناموجه و زشت هستند؟

و...

این همه یعنی مهارت زندگی. آموزشی که لزوما به ابزاری خاص برای بهانه آوردن در نداشتن آن ندارد. ابزار چنین آموزشی فقط بیان سخنان ارزشمندی است که خود ما نیز بدان معتقد و عامل به عمل هستیم. بیان چنین رهنمودهایی با ترکیب جملاتی که توهین آمیز، حقارت آمیز و یا امر و نهی کننده نیستند، می تواند بر رشد و تعالی شعور کودکان اثری مستقیم و مؤثر ایجاد نماید. اثری ماندگار که از کانال آموزش به کانال فرهنگ منتقل می شود.

وقتی یک معلم به کودک یا دانش آموزان خود فقط افعال امر و نهی را صرف می کند، قادر به ایجاد مقبولیت نخواهد بود پس محبوبیت و موفقیت چشم گیری نیز نخواهد داشت. باید به آنان انجام افعال خوشایند چون دوست داشتن، احترام گذاشتن، توانستن، خواستن را آموزش دهیم تا نسلی توانمند بار آیند و همانند ما تک بعدی یو محافظه کار تربیت نشوند.

وظیفه آموزش و پرورش در کنار ساخت و ساز و نوسازی مدارس، ابلاغ انتظار آموزش مسئولیت حفظ و نگه داری داشته ها توسط معلمان در کلاس درسی است. آموزشی که می باید بر طبق اصول روان شناسی و با پرهیز از افراط و تفریط صورت گیرد. که یکی از بندهای آن ایجاد حس تعلق به مدرسه است و دیگری تحریک حس مشارکت.

هر دانش آموزی باید باور داشته باشد که جزئی از این مدرسه ای است که در آن تحصیل می کند و با رعایت بایدها و نبایدها یعنی هنجارهای یک مدرسه، به امر مشارکت در حفظ و نگه داری اموال دولتی راغب گردد.

مدیران و معاونان مدارس به جای بارش دستورات بکن نکن به دانش آموزان با بار منفی و تقویت بی تفاوتی و انزجار، آنان را با عشق و محبت به سوی شایستگی هدایت نمایند. وقتی الگوی عملی در یک محیطی خود عامل به رفتاری نیست، زیر مجموعه هرگز آن رفتار را به عنوان وظیفه عملی خود نمی پذیرد.

نوسازی و رنگ آمیزی یا انجام تعمیرات مدارس شرط لازم برای همواری آموزش است اما شرط کافی نیست. برانگیختن حس مسئولیت و تعلق خاطر، این شرط را تکمیل می نماید.

از دیگر سو انتظار می رود با رعایت اصول ایمنی اگر ممکن است دانش آموزان را با نیروگاه‌های خورشیدی که در بام 2500 مدرسه تعبیه شده است از نزدیک آشنا سازیم تا به امر صرفه جویی در مصرف انرژی واقف شوند و با ایجاد انگیزه در انتخاب رشته تحصیلی به او کمک کنند. یا حتی در خصوص پیدا کردن طرق دیگر دسترسی به منابعی که به کاهش مصرف سوخت‌های فسیلی و کاهش هزینه تولید برق منجر می شود، بیندیشند.

سلسله آموزش، پیوسته و گسترده است.

یک معلم خردمند و دلسوز هرگز خود را در این گستردگی، محدود نمی سازد و گر نه با محدود سازی خود ناخواسته به بی کیفیت سازی آموزش یاری می رساند.

بیایید همه آرمان ها و انتظارات خود را خارج از خود و در همت یا توانایی دیگران جست و جو نکنیم و به اهمیت نقش و اثرگذاری خود بیشتر واقف شویم.

هر معلمی به تنهایی سرمنشأ آموزش و هر دانش آموزی تشنه یادگیری تازه هایی ارزشمند است. فقط کافی است قدری نکته سنج باشیم و برای زندگی دیگران نیز ارزش قائل شویم.

آغاز مهر ماه و سال تحصیلی جدید نویدی باشد بر تغییرپذیری نگاه و باورهای نادرست هر یک از ما. نمی دانم چرا باید دعایی به این مهمی فقط برای تحویل سال خوانده شود و سپس توجه به اهمیت آن تا تحویل سالی دیگر فراموش گردد؟!

بیایید این دعا را برای آغاز مهر ماه و شروع سال تحصیلی جدید نیز تلاوت کنیم و سپس آن را سرلوحه تغییرات اساسی ابتدا در خود و سپس در مدارس نماییم. که قدر مسلم اگر خود و مدرسه تغییر یابد جامعه و فرهنگ نیز متحول خواهد شد.

حلول سال تحصیلی جدید مبارک.
یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ وَ الْأَبْصَارِ یَا مُدَبِّرَ اللَّیْلِ وَ النَّهَارِ یَا مُحَوِّلَ الْحَوْلِ وَ الْأَحْوَالِ حَوِّلْ حَالَنَا إِلَی أَحْسَنِ الْحَالِ

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

می گویند یک بار یک نفر نزد یک استاد ذن رفت تا نکته ایی از او بیاموزد. استاد ذن برای وی از قوری شروع کرد به چای ریختن. مرد متوجه شد که استاد ذن آرام و مداوم دارد لیوان را از چای پر می کند و حتی پس از پر شدن لیوان همچنان دارد چای می ریزد.

آن فرد عجولانه ولی با اتکا به منطق معمول همه جای دنیا به استاد ذن یادآوری کرد که لیوان لبریز شده است. چرا دست بر نمی داری؟ استاد ذن گفت آمدی اینجا که چیزی بیاموزی ولی ذهن تو کاملا مثل این لیوان پر است از داده ها و منطق خودت، صبر و تحملی نداری. من چطور می توانم چیزی به ذهن تو بیفزایم؟

برای همین اگر می خواهیم متوجه ترفندهای زیبای ذهن ژاپنی ها شویم بهتر است با تعریف هایی که خودمان با آن بزرگ شدیم به سراغ شان نرویم.

مدل یا راز ذهنی « ایکی گای» که شبانه روز از کودکی تا کهن سالی در زندگی روزمره، در تربیت و فرهنگ و مدرسه و محل کار ژاپنی ها تکرار می شود معنی اش این نیست که عامدانه دنبال خوشی یا لذت باشیم تا روز خوبی داشته باشیم.

در اکثر فرهنگ ها کلمه «روزمره گی » معنی منفی دارد و بی حوصلگی از یک تکرار را تداعی می کند. ولی راز ژاپنی « ایکی گای» عمدا روی یافتن ناگهانی و غیرعمدی مزه زندگی در تلاش روزمره است.

نقشه و توجه و هدف زندگی افراد فرق دارد با رو به رو شدن و کشف روزمره گی های زیبا … می توان هدف و آرزو داشت و برایش تلاش کرد ولی در حین دست یابی به آنها یک دفعه طعم یک قهوه یا چایی یا بوی بی نظیر نان تازه یا حس خیس شدن شانه های مان زیر باران به ما حس شعف و شور خاصی می دهد که اصلا توقع نداشتیم.

رو به رو شدن یا یافتن « ایکی گای» هدف تعمدی ژاپنی ها نیست بلکه کشف و درک ناگهانی آن در یک لحظه به خصوص و گذرا است. مثل به یکباره لذت بردن از کفش پای تان است که مدت هاست شما را بدون هیچ ادا یا مزاحمت به همه جا برده است.

مثل دیدن یک صورت زیبا یا رفتار مهربان یا لبخند دوستانه و خالصانه یک هم کلاسی یا هر چیز کوچکی که بی اختیار همه وجودتان را گرم و دلپذیر می کند.

ژاپنی ها چون با این راز ذهنی از کودکی آشنا هستند در سنجش های مختلف اذعان می کنند که تقریبا هر روز حداقل یک بار به این کشف ساده از مزه های ساده و کوچک زندگی می رسند حتی اگر ناراحت و غمگین یا عصبی و خشمگین بوده باشند.

تقریبا هر روز حداقل یک بار به این کشف ساده از مزه های ساده و کوچک زندگی می رسند حتی اگر ناراحت و غمگین یا عصبی و خشمگین بوده باشند.

( مرد روز )

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

خراسان رضوی