ایجاد شناخت و بالا رفتن آگاهی های سیاسی و اجتماعی، لازمه ی هر حرکت و فعالیتی می باشد. معلمان به عنوان یک صنف، جهت برخورداری از یک زندگی مناسب تر ضمن تشخیص درست نیازها می بایست با مسائل معیشتی و شغلی خویش آشنا شوند و بدانند حقوقشان چیست و مطالباتشان کدام است. سپس با درک واقع بینانه از شرایط جامعه، برنامه ریزی و فعالیت نمایند.

این آگاهی بخشی و تحلیل وضعیت بدون یک تلاش گسترده فرهنگی تقریبا غیرممکن خواهد بود ؛ پس منطقی است در حوزه پویش صنفی نوع خاصی از بینش و رفتار از خود نشان دهند که ضمن تأکید بر هویت صنفی و پیگیری منافع مشترک بر گفت و گو، عقلانیت و روش های مدنی استوار باشد.

حال که معلمان با توجه به تغییر نسبی شرایط کشور در جست و جوی شکل های تازه ای از پویش صنفی – مدنی هستند می توانند با فرهنگ سازی و الگوپردازی مناسب در رفتارهای جمعی، خود را به عنوان یک نیروی اثرگذار در ساخت اجتماعی معرفی کنند. (در این صورت گزینه ی مطلوب آنها برای وزارت در مجلس رأی می آورد)

برای رسیدن به این جایگاه ضرورت دارد مفاهیم جدیدی را به عرصه ی فعالیت های صنفی – مدنی وارد سازند که بتواند آنها را از حالت انفعال سال های اخیر خارج کرده و به سمت تحرک و پویایی سوق دهد.

در بحث تشکل پذیری از نظر فرهنگ شناسی فرض می گیریم:

الف- وضعیت موجود از نظر معیشت، منزلت و معرفت مطلوب نیست

ب- بهتر شدن وضعیت خود به خودی نیست

پ- فرهنگ سازی و سازماندهی می خواهد

در ادبیات و گفتمان سیاسی کشورمان، یک جمله ی کلیشه ای مدام تکرار شده است که «من عضو هیچ گروه، دسته، حزب یا سازمانی نیستم» شگفت اینکه بیان مفهوم فوق در میان مسئولان نسبت به بقیه اقشار پررنگ تر و عمیق تر می باشد.

این تفکر حکایت از عدم توسعه یافتگی و نگرش منفی به « تحزب و تشکل » می باشد. می توان با فرهنگ سازی این نگاه منفی را تغییر داد و به کمک آموزش به معنای وسیع کلمه در ابعاد مثبت تقویت نمود و با استناد به تجربه موفق کشورهای پیشرفته استدلال نمود که سیستم حزبی یکی از روش های سالم برخورد با اندیشه ها، روش ها و برنامه های مختلف در یک جامعه ی رو به توسعه است.

همچنین در یک سیستم چند حزبی، اصل پاسخگویی به معنای متعهد بودن افراد، سازمان ها و مراکز تصمیم گیری در مقابل اظهار نظر ها و عملکردهای خود، تسهیل و تقویت می شود. مطالعه تاریخ کشورهای توسعه یافته به روشنی نشان می دهد که برخی احزاب در اروپا قدمت دویست ساله دارند این درحالی است که یک حزب با سابقه بیست سال فعالیت رسمی و قانونی در کشور ما یافت نمی شود.

در خصوص معلمان باید متذکر شد که سابقه فعالیت تشکل های صنفی – مدنی آنان از چند سال تجاوز نمی کند. که فعلا دوران آغازین آزمون و خطا را می گذرانند و تا رسیدن به مرز پختگی و انباشت تجربه، راه طولانی در پیش دارند، مضافا به اینکه مشکلات و موانع متعددی بر سر راه فعالیت آنها وجود دارد از جمله:

1-  فقدان تجربه در فعالیت تشکیلاتی : کمتر کتاب یا مقاله ای از مبارزات و پویش های فرهنگیان در نیم قرن اخیر می توان پیدا نمود.

2- نداشتن مکان مناسب جهت تشکیل جلسات و گردهمایی ها: بیشتر جلسات آنها در منازل یا پارک ها برگزار می شود. این در حالی است که سالن اجتماعات اکثر مدارس و ادارات خالی و بلااستفاده مانده است.

3- نبود نشریه و تریبون برای آگاهی بخشی، اطلاع رسانی و انعکاس مواضع: در نشریه نگاه متعلق به وزارت آموزش و پرورش مسائل صنفی و معیشتی معلمان جایگاهی ندارد.

4- عدم حمایت مسئولان از نهادهای مدنی : در باور اینها ، نهادهای مدنی به عنوان مزاحم بخش اداری و به منزله یک رقیب محسوب می شوند. این قبیل مدیران بعضا با امنیتی کردن فعالیت ها، برای تشکل ها و معلمان مشکل سازی هم می نمایند. (به طور استثنا در دولت اصلاحات تصمیم وزارت کشور در تخصیص یارانه احزاب و حمایت از نهادها مدنی قابل تحسین می باشد.)

توصیه می شود در دولت تدبیر و امید که با شعار تغییر بر سر کار آمده، مدیران آموزش و پرورش جهت اصلاح نگرش غلط قبلی، جایگاه تشکل های صنفی سیاسی را به عنوان نمایندگان معلمان به رسمیت بشناسند و نظارت این نهادها را بر عملکرد و تصمیمات خود جهت اصلاح و بهبود امور بپذیرند. به عبارت گویاتر ، تشکل ستیزی را به تشکل پذیری تبدیل نمایند.

5- وجود موانع سیاسی و قضایی: مشکل اخیر در 8 سال  دولت های نهم و دهم ، هزینه فعالیت را افزایش و انگیزه معلمان را بر هرگونه فعالیت و حرکتی کاهش داد. به همین سبب و بنابه شرایط اجتماعی سیاسی، تحرکات و پویش معلمان با نوسانات زیاد همراه شد. هنگامی که فضای جامعه به طور نسبی باز می شد آنان در جهت پیگیری مطالبات انباشته شده ، دست به تحرک و فعالیت می زدند اما به دلیل کمبود تجربه تاریخی گاهی حرکت و تصمیماتشان تند شده و شتاب می کرفت، به گونه ای که توقعات و انتظارات آنها در ظرف پاسخگویی دولت نمی گنجید. متعاقب آن چون خواسته ها و مطالبات مذکور تحقق پیدا نمی کرد انفعال و سکون بر آنها حکم فرما شد.

برای اجتناب از این وضعیت، باید در هر مرحله از پویش صنفی، اصل ( چقدر و تا کجا – فعالیت در چهارچوب تشکل نه عبور از آنها ) مدنظر قرار گیرد ؛  رعایت این اصول باعث می شود اولا از توقعات و خواسته های حداکثری ممانعت شود ثانیا با دست یابی به بخشی از مطالبات، نشاط و شجاعت مدنی به جای یأس و محافظه کاری بنشیند. ثالثاً تشکل ها این فرصت را می یابند تا با عضوگیری و سازماندهی مجدد، خود را تقویت نموده و با قدرت بیشتری در صحنه فعالیت حاضر شود.

تجربه ی تاریخی ملت ها نشان داده است که محقق ساختن هر هدف اجتماعی، مرهون یک تلاش جمعی « سازمان یافته و برنامه ریزی شده » می باشد. در این مرحله یک نهاد صنفی، گفتمان سازی را یکی از عرصه ها ی اصلی کار و فعالیت صنفی می یابد و تلاش برای عمومی کردن گفتمان تشکل یابی مشارکتی را هدف اصلی خود می پندارد و از این طریق اعضای خود را در تصمیم گیری های صنفی –مدنی به مشارکت فعال وادار می سازد.

از نظر فرهنگی ، پیش نیاز رسیدن به این هدف کسب خودآگاهی صنفی و باور کردن خویش است. خویش فعال، آزادی طلب، عدالت خواه و رفاه جو.

آخرین اخبار و تحلیل ها در حوزه آموزش و پرورش ایران و جهان در سایت سخن معلم
با گروه سخن معلم باشید .

https://telegram.me/sokhanmoallem

ارسال مطلب برای سخن معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

  گروه اخبار /

قاسم احمدی لاشکی درباره جذب حق التدریسی ها، گفت: برای جذب حق التدریسی ها باید برنامه ریزی کرد زیرا سال آینده نیز کمبود معلم در رشته های مختلف داریم.

جامعه ما دچار بحران عدم اعتماد و فقدان صداقت است .

افراد خیلی به هم اعتماد نمی کنند ؛ از سوی دیگر ، در روابط میان فردی و ارتباطات انسانی عنصر " صداقت " کم رنگ و حتی بی رنگ شده است .

این مساله به نوعی تاثیرش را نیز بر جامعه معلمان گذاشته است .

از دیر باز ، شکاف میان " ستاد " و " صف " و به عبارت ساده تر ، " اداره " و " مدرسه " وجود داشته است .

معلمان غالبا به مدیران به ویژه در سطوح بالا ( میانی و عالی ) اعتمادی نداشته و ندارند .

از نظر معلمان ، مدیران به فکر حفظ موقعیت و به عبارت ساده تر ، " بقای صندلی " خویش اند و با دیده " تحقیر " به آنان می نگرند .

در نظر مدیران نیز ، معلمان افرادی هستند که اکثرا " اهل غر زدن " و " نالیدن " هستند و دانش آنان در زمینه سطوح کارشناسی مسائل آموزش و پرورش اندک و ناچیز است .

شاید بر همین اساس است که در ارکان مختلف تصمیم گیری و تصمیم سازی و در سطوح مختلف ، رد پایی از " معلم گچ به دست " نمی بینیم اگر چه آنان در موقعیت های اقتضایی و به تناسب شرایط خود را به طبقه " معلمان " منتسب می کنند ...

( البته همه – چه مدیران و چه معلمان – باید بدانند تا این وضعیت ادامه داشته باشد تحول خاصی در هیچ زمینه ای رخ نخواهد داد . )

این دیوار بی اعتمادی یک واقعیت است و برای اثبات این ادعا کافی است که یک بار در زنگ تفریح معلمان ( صبحانه ) داشته باشید تا به عمق این بی اعتمادی پی ببرید .

حال باید چه کرد ؟

در نخستین نگاه شاید بتوان راه حلی برای این مساله پیدا نمود و آن حضور و فعالیت تشکل های صنفی مدنی معلمان باشد .

از آن جا که خاستگاه این تشکل ها از مدرسه و اکثرا از میان معلمان است در نگاه " تئوریک  " آنان ظرفیت تعدیل این بار " بی اعتمادی " را دارند اما متاسفانه واقعیت چیز دیگری است .

باید به این واقعیت تلخ اعتراف نمود که تشکل های معلمان از هر خاستگاه فکری و یا پایگاه سیاسی تاکنون نتوانسته اند در این چرخه نقشی ایفا کنند .

مهم ترین دلیل برای اثبات این ادعا ، میزان رجوع مدیران و یا به عبارتی " به بازی گرفتن " تشکل ها در تصمیمات مهم است .

مدیران ، تشکل های معلمان را خیلی جدی نمی گیرند و به نظر می رسد مهم ترین دلیل آنان این است که تشکل های معلمان عقبه ای ندارند و هسته مرکزی و یا فکری آنان از افراد معدودی تشکیل شده که خود برنامه و یا تئوری مشخصی برای حل مشکلات تشکل شان ندارند چه برسد به حل مشکلات آموزش و پرورش !

تشکل های معلمان از سوی خود معلمان نیز خیلی جدی گرفته نمی شوند  و یا اعتمادی به آن ها ندارند .

در این جا به برخی از متغیرهای مولد این چرخه بی اعتمادی اشاره می شود .

معلمان حتی از بردن نام برخی تشکل ها واهمه دارند چه برسد به آن که بخواهند عضو این تشکل ها شوند .

عملکرد و حتی رویکرد برخی تشکل ها در سال های اخیر موجب شده است تا معلمان به محض شنیدن نام " تشکل " ناخودآگاه به یاد « زندان و حبس » و « مجازات های اداری » و ... بیفتند .

در مقابل عملکرد برخی تشکل ها نیز موجب شده است تا معلمان تصور کنند که فلسفه حضور و یا وجود این تشکل ها برای تقسیم پست ها و غنائم پس از انتخابات است .

نگاهی ژرف نگرانه و موشکافانه به مکانیسم برگزاری مجمع عمومی ، انتخابات و تشکیل ارکان این گونه تشکل ها که به صورت بسیار محدود و نیز " مهندسی شده و کنترل شده " اعمال می شود و نتیجه انتخابات  تقریبا از پیش معین است ، فقدان بی اعتمادی معلمان را به این گونه تشکل های معلمی به اثبات می رساند .

مهم ترین دلیل سران این تشکل ها نیز برای برگزاری این گونه انتخابات ترس از " نفوذ " برخی جریانات ناشناخته و بدون شناسنامه است .

آنان واهمه دارند که اگر انتخابات فراگیر باشد ؛ عده ای با اتخاد نقش " اپوزیسیون " و " انتقادی " در برگزاری مجمع و انتخابات و زیر سوال بردن همه چیز و همه کس ممکن است " رای اول " را در انتخابات از آن خود کنند و در این جاست که باید فاتحه آن تشکل را خواند !

ازاین رو فعالان  تشکل ها نیز روی خوشی به برگزاری انتخابات با ویژگی های ذکر شده نشان نمی دهند و اعتمادی به وضعیت موجود و حتی برخی از معلمان ندارند و سعی می کنند وضعیت موجود حفظ شود .

تجزیه و تحلیل وضعیت درون تشکل ها نیز ما را به گزینه های دیگری می رساند .

بعضا در درون تشکل ها نیز شاخه ها و جریانات مختلف و بعضا معارضی وجود دارند که انرژی آن ها اکثرا صرف خنثی کردن یکدیگر و جلوگیری از شکل گیری فرمول " هم افزایی " می شود که در بخش های قبلی به تفصیل به آن اشاره کرده ام .

در واقع  می بینیم عدم صداقت موجب فقدان اعتماد می شود و این تسلسل در سطوح و لایه های مختلف در آموزش و پرورش و معلمان و تشکل های آنان بازتولید و حتی فربه می شود .

به علت مشکلاتی که در درون تشکل های معلمان و اعضای آن وجود دارد، آن ها نتوانسته اند یکدیگر باور کنند و  به یک گفت و گوی سازنده و بدون تحقیر و بر اساس الگوی " تفکر برتر " میان  خود دست پدا کنند .

حال پرسش این است گروه و یا تشکلی که خود دچار انشقاق و بُعد  نظرات باشد و  از بی اعتمادی و عدم صداقت رنج ببرد چگونه می تواند فرهنگ سازمانی رایج در یک جامعه بزرگ و مادر را اصلاح و دگرگون کند ؟

اگر قرار است تشکل های معلمان به این وضعیت خاتمه دهند و حداقل در کوتاه کردن دیوار بی اعتمادی و بدبینی میان اداره و مدرسه نقش موثر و یا اولی داشته باشند باید آن را از درون خود شروع کنند .

تشکل های معلمان باید از روزمرگی موجود بیرون آمده و باید برای حل مشکلات و حتی " گفتمان سازی " و " فضاسازی " برنامه و ایده داشته باشند .

تشکل ها باید دردرون خود مراتب حزبی و تشکیلاتی را تعریف کنند از یک عضو ساده تا احراز بالاترین مقام تشکیلاتی .

همه باید بتوانند وارد  یک تشکل شوند و به شرط احراز صلاحیت های تشیکلاتی و تخصصی در جایگاه مناسب قرار بگیرند .

در واقع ، کادرسازی و تربیت نیرو و مدیر برای آموزش و پرورش و در سطوح مختلف باید از درون همین تشکل ها شروع شود و عنصر " آموزش " به مانند یک چتر همواره وجود داشته باشد .

این ها نیازمند آن است که تشکل ها باید دارای یک اتاق فکر منسجم و منعطف باشند .

«نخبگان آموزش و پرورش و معلمان خوش فکر » برای حروج از این وضعیت باید با ورود به تشکل ها و پردازش افکار و برنامه ها ، قالب های ذهنی و کلیشه ای رایج میان معلمان و مدیران را متحول کنند که این نخستین گام برای نهادینه کردن صداقت و خروج از  این بحران " بی اعتمادی " خواهد بود .

بخش اول

بخش دوم

آخرین اخبار و تحلیل ها در حوزه آموزش و پرورش ایران و جهان در سایت سخن معلم
با گروه سخن معلم باشید .

https://telegram.me/sokhanmoallem

  گروه اخبار /

سال‌هاست جوانان با یکدیگر برای رفتن به دانشگاه رقابت می کنند و تقریبا همگی در هر رشته ای که پذیرفته شوند، وارد می‌شوند و دو تا چند سال از عمرشان را پشت میزهای دانشگاه‌ها می‌گذرانند. آنها برای دریافت یک مدرک چند سال از عمر خود به اضافه میلیون‌ها تومان هزینه صرف می کنند.

انگار نمی‌شود دانشگاه نرفت و اگر کسی مدرک دانشگاهی نداشته باشد، یعنی بی سواد است. درست مانند وقتی که به مدرسه می‌رفتیم، حالا چند صباحی را نیز در دانشگاه ها می گذرانیم و به گواه آمارها اغلب هم راه به جایی نمی بریم و یا در آن رشته هرگز کار نمی کنیم و یا اصلا وارد بازار کار نمی شویم و اجازه می دهیم چند سال از عمران و هزینه ای که شده به راحتی به هدر برود !

۵.۸ میلیون مدرک دانشگاهی قاب دیوار شد

شاید هم می‌خواهیم تنها یک مدرک داشته باشیم تا نگویند فلانی دانشگاه نرفته و بیشتر نگاه اینگونه به تحصیلات داریم. اینها تحلیل‌های شخصی نیست بلکه آمارها این را می گویند. 

آمارهای رسمی کشور نشان می دهند از بین ۱۱ میلیون و ۳۹۲ هزار و ۲۲۷ نفری که مدرک دانشگاهی گرفته اند، ۴ میلیون و ۵۴۴ هزار و ۷۷۵ نفر شاغل و یک میلیون و ۳۴ هزار و ۱۲۹ نفر هم به دنبال کار می گردند.

اما مهمتر و قابل تامل اینکه ۵ میلیون و ۸۱۳ هزار و ۳۲۲ نفر که دانشگاه رفته و مدرک هم دارند غیرفعال شده و هیچ گونه تحرکی در جریان کسب و کار و فعالیت های اقتصادی کشور ندارند. 

آنها را نه باید شاغل دانست و نه بیکار بلکه غیرفعالان افرادی هستند که عمر و سرمایه خود را در دانشگاه ها هدر داده اند.

بنابراین از مجموع افرادی که در کشور مدرک دانشگاهی دارند ۵ میلیون و ۵۷۸ هزار نفر مشغول کار و یا در جست و جوی کار هستند و تعداد بیشتر دیگر یعنی ۵ میلیون و ۸۱۳ هزارنفر غیرفعال هستند.

 اینکه چرا ۵ میلیون و ۸۱۳ هزارنفر از جوانان این مرز و بوم ترجیح می دهند پس از چند سال درس خواندن در دانشگاه ها و صرف هزینه در منازل خود بنشینند و دست روی دست بگذارند، سوالی است که یا خودشان باید به آن پاسخ دهند و یا کارشناسان خبره.

براساس آمارهای موجود، در برخی از رشته های دانشگاهی تعداد غیرفعالان اقتصادی بالا بوده به نحوی که مثلا در رشته ای مانند علوم حیاتی (زیستی) از مجموع ۳۰۳ هزار و ۹۷۴ فارغ التحصیل، ۱۸۷ هزار و ۸۰۲ نفر غیرفعال شده و تنها ۹۰ هزار و ۵۵۹ نفر در حال کار هستند. علاوه بر این، ۲۵ هزار و ۶۱۲ نفر هم در جست و جوی کار هستند.

آمار فارغ التحصیلی و ورود به برخی رشته ها مانند بازرگانی و امور اداری، مهندسی و حرفه های مهندسی، معماری و ساختمان سازی، حقوق، بهداشت، علوم رفتاری و اجتماعی، علوم انسانی و تربیت معلم و علوم تربیتی بالاتر از بسیاری رشته های دیگر است.

جوانانی که درس خواندند تا بیکار شوند !

روزگاری نه چندان دور، تحصیل در رشته های تربیت معلم دارای امنیت شغلی آینده و استخدام بود. حالا از ۵۸۳ هزار و ۳۲۷ نفر تحصیل کرده در این بخش ۲۵۲ هزار و ۴۲۷ نفر غیرفعال شده اند، همچنین ۳۰۴ هزار و ۴۰۱ نفر شاغل و ۲۶ هزار و ۴۹۸ نفر نیز در جست و جوی کار هستند.

۶ میلیون و ۸۶ هزار و ۴۹۴ نفر از کل فارغ التحصیلان کشور مرد هستند که از این تعداد ۳ میلیون و ۲۶۲ هزار و ۲۳۸ نفر شاغل، ۴۸۷ هزار و ۵۴۲ نفر بیکار و ۲ میلیون و ۳۳۶ هزار و ۷۱۴ نفر غیرفعال هستند. متاسفانه غیرفعالی مردان آن هم جوانانی که روزی دانشگاهی بودند، بسیار نگران کننده و مصداق از بین رفتن و بی استفاده شدن سرمایه های انسانی کشور است.

متاسفانه از مجموع ۲ میلیون و ۳۱۵ هزار و ۹۷۹ فارغ التحصیلی که در رشته های مهندسی و حرفه های مهندسی درس خوانده اند، یک میلیون و ۱۱۸ هزار و ۸۳۸ نفر غیرفعال شده و پس از دانشگاه راهی خانه شده اند. به عبارت دیگر، تقریبا نصف فارغ التحصیلان مهندسی کشور به جای تلاش برای ورود به بازار کار و انجام فعالیت اقتصادی، تصمیم به خانه نشینی و غیرفعالی گرفته اند.

در بین ۲ میلیون و ۳۱۵ هزارنفری که مهندسی خوانده اند، ۹۵۷ هزارنفر شاغل و ۲۳۹ هزارنفر نیز در جست و جوی کار هستند که از این تعداد ۷۱۹ هزارنفر فقط مرد می باشند. با این وجود، مردان در برخی رشته ها مانند بازرگانی و امور اداری از زنان جنب و جوش بیشتری دارند و از مجموع یک میلیون و ۲۹ هزار غیرفعال در این رشته، ۳۶۳ هزارنفر مرد و مابقی زن است.

میگنا

آخرین اخبار و تحلیل ها در حوزه آموزش و پرورش ایران و جهان در سایت سخن معلم
با گروه سخن معلم باشید .

https://telegram.me/sokhanmoallem

  گروه اخبار /

اسفندیار چهاربند مدیر کل آموزش و پرورش شهر تهران در پاسخ به این پرسش که « آیا کمبود نیروی مشاور در مدارس دارید؟ »، اظهار داشت: بله ،نیروی مشاور در مدارس تهران کمبود داریم.

چهاربند افزود: آمار مشاوران تهران حدود 2400 نفر است، اما نیازمان با توجه به مدارس دوره اول متوسطه که قانوناً به آنها مشاور تعلق می‌گیرد چیزی حدود 3700 نفر است و حدود 1300 نیروی مشاور در تهران کم داریم که عمدتاً در مدارس پسرانه است.

مدیر کل آموزش و پرورش شهر تهران در پاسخ به این پرسش که « آیا نیروی مراقب بهداشت در مدارس تهران کمبود دارید؟ »، گفت: خیر، وضعیت نیروهای بهداشت مدارس تهران خوب است.

وی تصریح کرد: در تهران 1700 نیروی بهداشت نیاز داریم که به همین تعداد مربی بهداشت در مدارس داریم.

انتهای پیام/

فارس

آخرین اخبار و تحلیل ها در حوزه آموزش و پرورش ایران و جهان در سایت سخن معلم
با گروه سخن معلم باشید .

https://telegram.me/sokhanmoallem

گروه گزارش / " سند تحول بنیادین " از متون مهم و راهبردی و به عنوان " سند بالادستی " در تعیین برنامه ها و خط مشی های وزارت آموزش و پرورش می باشد که در بند 75 سیاست های کلی برنامه ششم توسعه  ابلاغی از سوی مقام معظم رهبری نیز مورد تاکید قرار گرفته است .

از اجرای این سند 4 سال می گذرد . با توجه به نقش مهم آن ، انتظار می رود تا معلمان به ارزیابی و نقد این سند بپردازند .

« صدای معلم » آمادگی خود را برای انتشار مقالات و ایده های کارشناسی همکاران اعلام می دارد .

  گروه اخبار /

مدیر عامل صندوق بازنشستگی کشوری با انتقاد از موج بازنشستگی زودرس، گفت: بار مالی بازنشستگی زود هنگام ديده شود و تا اين موضوع حل نشود امکان بازنشستگی فراهم نخواهد شد.

گروه اخبار / اخباری که بعضا از اداره کل آموزش و پرورش استان لرستان به ما می رسد خوشایند و یا مطلوب نیست .

« کیومرث ملکی » از فرهنگیان این استان و مسئول سابق حسابداری آموزش وپرورش شهرستان کوهدشت در نامه ای که خطاب به وزیر آموزش و پرورش نگارش نموده است به گوشه ای از این مشکلات و نیز فرآیند برکناری خود اشاره نموده است .

« گروه سخن معلم » ضمن درخواست از وزیر آموزش و پرورش برای توجه بیشتر به مشکلات این استان ، آمادگی خود را برای پاسخ مسئولان این اداره کل اعلام می دارد .

آذربایجان غربی / اضافه کار معلمان شهرستان پیرانشهر

گروه اخبار / « گروه سخن معلم » ضمن تسلیت به خانواده محترم متوفی و آرزوی صبر و بردباری ، مسئولان محترم را به مطالعه اطلاعیه این گروه دعوت می کند . ( این جا )