محققان همچنین دریافتند که دانش آموزان در کشورهایی که به معلمانشان پول بیشتری برای مهارت های آنان پرداخت می شود در سطوح بالاتری قرار دارند .

گروه اخبار/

وزارت آموزش و پرورش افغانستان اعلام کرده وظیفه مدیر مکتب/مدرسه‌ای را که متهم به آزار جنسی یک معلم است، به تعلیق درآمده است.

از چند روز به این سو ویدئویی از آزار جنسی یک معلم توسط مدیر مکتب در شبکه‌های اجتماعی دست به دست می‌شود. در این ویدئو مدیر در مقابل خواست معلم برای قبول یک روز رخصتی برای او، به بدن او دست می‌زند.

این ویدئوی ۲۸ ثانیه‌ای به گونه‌ای فیلمبرداری شده که چهره استاد و مدیر در آن دیده نمی‌شود.

وزارت معارف افغانستان اعلام کرده که پس از نشر این ویدئو فورا قضیه را بررسی کرده و وظیفه مدیر مکتب مذکور را به حالت تعلیق درآورده است.

در خبرنامه وزارت معارف آمده که اداره تفیتش/بررسی موظف شده زوایای این قضیه را روشن کند و اقدامات لازم را روی دست گیرد.

وزارت آموزش و پرورش افغانستان تاکید کرده که "هرگونه بدرفتاری، خشونت، آزار و اذیت جنسی طبق قوانین پیگرد دارد و عوامل آن بایست در مطابقت با دساتیر قانون پاسخگو باشند."

نشر این ویدئو واکنش‌های زیادی در شبکه‌های اجتماعی به دنبال داشت. شماری مدیر مکتب را به شدت سرزنش کرده و شماری معلم را نیز در این رویداد مقصر دانسته‌اند که چرا در مقابل مدیر از خود واکنش تند نشان نداده و گویا از این عمل راضی بوده است.

شبکه زنان افغان نیز اعلامیه‌ای را در مورد این ویدئو منتشر کرده و خواهان بررسی جدی این قضیه شده است.

این نهاد به رعایت اصول اخلاقی به خصوص در محیط‌های آکادمیک تاکید کرده و خواسته برای جلوگیری از تکرار همچو واقعات، برنامه‌های آگاهی دهی برای معلمان و کارمندان معارف از قانون منع آزار و اذیت زنان و اطفال دایر گردد.

به اساس این قانون کسانی که مرتکب آزار و اذیت زنان و کودکان در محل کار، مراکز صحی/بهداشتی و مراکز تعلیمی و تحصیلی شوند به جریمه نقدی ده هزار تا بیست هزار افغانی (حدود ۱۵۰ تا ۲۵۰ دلار) محکوم خواهند شد.

در قانون آمده که آزار و اذیت زنان و کودکان در حالاتی که جرم مکررا صورت گیرد، مجرم استاد، مربی، دکتر یا آمر (رئیس) شخص باشد یا جرم منجر به صدمه جسمی و روانی شخص گردد، حالت مشدده را به خود گرفته و مجازات به سه ماه تا شش ماه حبس تبدیل می‌شود.

بی بی سی

 خبرگزاری آناتولی ( ایسنا/بین الملل )

خصوصی سازی های گسترده سالهای اخیر که گواهی روشن بر ادعای پیاده سازی سیاست های نئولیبرالی در طی سه دهه اخیر در کشور است با گستراندن دایره شمول خود آموزش و پرورش را نیز به زیر یوغ خود کشیده است.
آموزش همگانی و رایگان و مسئله تعلیم و تربیت که وظیفه جامعه پذیر کردن کودکان و نوجوانان و تربیت آنان را برای آینده بر عهده دارد یکی از وظایف و رسالتهای اصلی دولت و حاکمیت بوده و اصل ۳۰ قانون اساسی کشورمان نیز ناظر به این مهم می باشد چرا که آموزش رایگان با فراهم آوردن فرصت های برابر برای کودکان و نوجوانان در زمره اساسی ترین و  زیربنایی ترین محورهای توسعه اجتماعی قرار گرفته و زمینه را برای تحرک طبقات پایین جامعه فراهم می آورد. موضوعی که حتی نئولیبرالترین دولتها نیز با واقف بودن به این امر به کالایی شدن آموزش به دیده تردید نگریسته اند.

عینی ترین مثال کشور آمریکاست که با حاکمیت لیبرال دموکراسی و پیشرو بودن در پیاده سازی سیاست های نئولیبرالی و کالایی کردن همه چیز و با داشتن جمعیتی ۴ برابر ایران تنها ۲ برابر کشور ما مدارس غیر دولتی دارد و جالب اینکه اکثریت این مدارس نیز در اختیار نهادهای دینی و مذهبی قرار دارند و برای سودآوری شکل نگرفته اند. موارد مذکور کاملا عامدانه و آگاهانه و باهدف تضعیف جایگاه مدارس دولتی باعث شده تا رغبت افراد لایق و قابل برای شغل معلمی در مدارس دولتی کاهش یافته و با افول کیفیت آموزشی مدارس دولتی، ترجیح خانواده ها برای فرستادن فرزندان خود به مدارس غیر دولتی و پولی افزایش یابد

مع الوصف با وجود اهمیت اساسی آموزش رایگان برای همه، سیاستهای نئولیبرالی در کشور با بی رحمی تمام آموزش و پرورش را قربانی خود ساخته و دولتهای اخیر نیز با فراهم آوردن موارد زیر زمینه را برای نابودی و ناکارآمدی آموزش رایگان و مدارس دولتی فراهم آورده اند:
۱- کاهش ۳۵درصدی اعتبارات ایمن سازی مدارس در بودجه سال ۱۳۹۷
۲- نامناسب بودن جایگاه آموزش و پرورش در برنامه ششم توسعه کشور
۳- مشکلات و مسائل معیشتی معلمان و فرهنگیان و افول ارزش و جایگاه اجتماعی معلمان در طی دهه های اخیر
۴- جذب خیل عظیم نیروهای ناکارآمد سهمیه ای در آموزش و پرورش
۵- تلاش برای برچیدن مدارس نمونه دولتی و استعدادهای درخشان
۶- توجه ویژه وزارت آموزش و پرورش دولتهای اخیر به مدارس غیر  دولتی و تلاش برای توسعه آنها
۷- اختصاص بودجه های میلیاردی به مدارس غیردولتی

موارد مذکور کاملا عامدانه و آگاهانه و باهدف تضعیف جایگاه مدارس دولتی باعث شده تا رغبت افراد لایق و قابل برای شغل معلمی در مدارس دولتی کاهش یافته و با افول کیفیت آموزشی مدارس دولتی، ترجیح خانواده ها برای فرستادن فرزندان خود به مدارس غیر دولتی و پولی افزایش یابد.

این موارد هیچ سنخیتی با توسعه و عدالت اجتماعی که همواره شعار اصلی نظام جمهوری اسلامی بود و هست نداشته و کالایی شدن آموزش ضربه ای مهلک بر پیکره عدالت اجتماعی وارد آورده است؛ به طوری که برابری آموزش برای تمامی طبقات و اقشار جامعه تبدیل به تبعیض آموزشی به نفع طبقات پردرآمد و بالای جامعه شده و طبقات محروم و پایین که پیش از این تنها‌ راه و امید آنها برای تحرک اجتماعی قبولی در دانشگاهها و رشته های برتر  کشور و کسب مشاغل خوب بود با سختی های بسیاری همراه شود.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

تهی شدن مدرسه از فلسفه وجودی خویش و تبدیل آن به دکانی برای کاسبان آموزشی و جولان آن ها موجب شده است تا در سایه فقدان تعلیم مهارت های شهروندی و آموزش انسان بودن ، اجتماع و مناسبات آن به فضایی خفه و آلوده و آکنده از سندرم " بی شعوری " آدم ها تبدیل شده و فضای زیست به مرز انفجار و غیرقابل تحمل برسد که خود موجد آسیب های اجتماعی فراوان در حد " بحران " گردیده است.

در مدت تدریسی که داشته ام خیلی کم دیده ام که کلاسی تمیز و بدون زباله باشد .

گویا نه خانواده و نه مدرسه علاقه و یا تعصبی برای آموزش دانش آموزان در مورد احترام به " محیط زیست " ندارند .

با وجود آن که در کلاس ها و همین طور در حیاط مدرسه معمولا سطل زباله تعبیه شده است اما برخی اوقات دیدن کلاس ها و حیاط پر از آشغال روح و خاطر انسان را آزرده و مکدر می سازد .

گویا محیط زیست و احترام به آن در نظام آموزشی ما موضوعی مهجور بوده و اصلا در اولویت نیست .

در 4 اردبهشت ماه سال جاری ، صدای معلم مطلبی را با عنوان :

" در مدارس ژاپن ، پست خدمتگزار وجود ندارد "

زنگ آشوجی در مدارس استان کردستان به صدا درآمد ! " منتشر کرد . ( این جا )

در ابتدای گزارش آمده بود :

« صدای معلم » پیش تر در گزارشی چنین نوشت : ( این جا )

موضوع " نظافت و پاکیزگی در مدارس " یکی از بحث های مهم و البته در حاشیه نظام آموزشی ما است که کم تر به آن پرداخته شده است .

آموزش هایی که در مدارس و نیز خانواده ها ارائه می شود شاکله رفتاری آنان را در سنین بزرگ سالی تشکیل می دهد .

بیش از 50000 نیرو در وزارت آموزش و پرورش در پست خدمتگزار و سرایدار مشغول به کارند و این در حالی است که بر اساس شواهد و نیز گزارش ها وضعیت بسیاری از مدارس از این نظر مطلوب نیست .

در زنگ نظافت همه دانش آموزان ، محیط کلاس و مدرسه را تمیز می کنند . دانش آموزان پس از پایان کلاس های درس ، مدرسه را کاملا تمیز می کنند. آشوجی یا همان تمیزکردن مدرسه ، شامل جارو کردن کلاس ها و راهروها، تمیز کردن سطل های زباله ، تمیز کردن تخته ها و دیگر قسمت های مدرسه است.

در مدارس ژاپن ، پست خدمتگزار وجود ندارد.

در طرحی ابتکاری  و قابل تقدیر رئیس اداره آموزش و پرورش شهرستان کامیاران از اجرای موفقیت آمیز طرح مدرسه بدون خدمتگزار در این شهرستان خبر داده است .

هادی الله ویسی  رئیس اداره آموزش و پرورش شهرستان کامیاران گفته بود :  اجرای طرح مدرسه بدون خدمتگزار برای اولین بار در استان کردستان و در دو مدرسه شهرستان کامیاران با استقبال خوب دانش آموزان انجام شد.

در این طرح که امسال در دو مدرسه شهرستان به طور موفقیت آموز اجرا شد وظیفه نظافت و نگهداری از اموال مدرسه بر عهده دانش آموزان است.

خوشبختانه این طرح با استقبال دانش آموزان و خانواده آنها روبه رو شد چرا که در این طرح حس مسئولیت پذیری و انجام کارجمعی در دانش آموز تقویت می شود.

در جریان برگزاری این طرح دانش آموز علاوه بر تقویت حس احترام برای خدمتگزاران و پاکبانان جامعه، در محیط مدرسه و بیرون مدرسه نیز متعهد و مسئول در قبال پاکیزگی و حفاظت از محیط زیست و محیط زندگی خود خواهد بود.

آموزش مهارت های زندگی اجتماعی و افزایش مشارکت دانش آموزان در امور مدرسه خصوصا توجه به اموال و تجهیزات مدرسه و دقت در نگهداری و حفظ آن ها، حفظ نظم و آراستگی در  بخشهای مختلف آموزشگاه و همچنین رعایت نظم و بهداشت فردی و محیطی و مشارکت گروهی دانش آموزان در نظافت آموزشگاه از دیگر دستاوردهای اجرایی کردن این طرح به شمار می رود . "

هم زمان " کانال صنفی معلمان ایران " که توسط مسئولان این تشکل اداره می شود ضمن درج بخشی از این خبر نوشت :

" حذف پست سازمانی ابتکار نیست .

ناتوانی در جذب نیروهای خدماتی مورد نیاز ابتکار نیست. "

این نگاه یک تشکل معلمی نسبت به موضوع " محیط زیست " است که البته سعی کرده و می کند در تحصن ها و اعتصابات معلمان  حضور دانش آموزان را هم در آن پر رنگ نشان دهد .

یک بار سر کلاس از دانش آموزی که زیر پایش زباله بود دلیل آن را پرسیدم .

در پاسخ خیلی راحت گفت که وظیفه خدمتگزار در مدرسه چیست ؟!

خیلی کم دیده ام که مدرسه ای به موضوع " محیط زیست " علاقه و یا وسواس نشان دهد .

خیلی کم دیده ام کلاسی را که در آن محیط زیست ، نشانه های طبیعت و علایم آن رد پایی داشته باشد .

یک بار سر کلاس بودم .

یکی از دانش آموزان با علاقه و هیجان در مورد " اختلاس " پرسید .

خطاب به او و دوستانش گفتم :

" زیر پای خود را که زباله و آشغال موج می زند را نگاه کنید !

از همین جا بگیرید و بروید بالا ! "

پاسخی جز سکوت و انداختن سرها به زیر نداشتند ...

در حال حاضر محیط زیست در جهان به یک موضوع مهم تبدیل شده است .

در ایران که از سوء مدیریت و بحران مدیران ناکارآمد همواره در رنج است بحران محیط زیست یکی از ابربحران ها می باشد اما تحرک خاصی حداقل در نظام آموزشی مشاهده نمی شود .

  تنها چیزی که در این موضوع در نظام آموزشی و محتوای آن قابل مشاهده است کتاب «انسان و محیط زیست» در پایه یازدهم است .

مشخص نیست دانش آموز در سال های پایانی تحصیل که الگوهای رفتاری اش تقریبا تثبیت شده است از این کتاب چه بهره ای خواهد برد ضمن آن که همین درس معمولا نیز توسط افراد و یا معلمان " متخصص " آموزش داده نمی شود و اصطلاحا یک " درس نخودی " در  میان سایر دروس است و برای پر کردن سایر ساعات خالی دبیران مورد استفاده قرار می گیرد .

گفتنی است در تابستان 96 تعدادی از فارغ التحصیلان رشته محیط زیست نسبت به بکارگیری فارغ‌التحصیلان رشته جغرافیا و زیست شناسی برای تدریس کتاب انسان و محیط زیست اعتراض کردند .

( این جا )

کیومرث کلانتری مدیر کل دفتر آموزش سازمان حفاظت محیط زیست با بیان اینکه تا این لحظه در این باره که چه کسانی برای تدریس کتاب انسان و محیط زیست به کار گرفته شوند؛ تصمیمی اعلام نشده است، اظهار کرده بود: تعیین دبیران برای تدریس این کتاب برعهده وزارت آموزش و پرورش است و سازمان حفاظت محیط زیست در این باره هیچ اختیاری ندارد. اگرچه تا این لحظه مصوبه‌ای در این مورد اعلام نشده است .

می توان ادعا کرد نه خانواده و نه مدرسه در این زمینه حرفی برای گفتن ندارند و دست شان خالی است .

رسانه ها هم عموما با این گونه مسائل کاری ندارند و اولویت ها چیزهای مهم تر و مهیج تری هستند !

در 2 روز گذشته خبر اعتراضات دانش آموزی در سراسر جهان علیه پدیده تغییرات اقلیمی تیتر بسیاری از رسانه های جهان بوده است .

در اخبار آمده است :

" از استرالیا تا هند، از اروپا تا آمریکای شمالی، ده‌ها هزار دانش‌آموز در دست‌ کم دو هزار شهر در ۱۳۰ کشور دنیا ۲۴ اسفند (۱۵ مارس) به خیابان‌ها آمده‌اند تا از دولت‌هایشان بخواهند «اقدامی قاطع و سریع برای مهار گرمایش زمین و تغییر اقلیم» صورت دهند.

رهبر جنبش دانش‌آموزی «بچه‌ها برای مهار تغییر اقلیم» یک دانش‌آموز ۱۶ ساله سوئدی است، گرتا تونبرگ که یک روز پیش از راهپیمایی ۲۴ اسفندماه (۱۵ مارس) نامزد جایزه صلح نوبل شد.

او اولین دانش‌آموزی است که در اوت ۲۰۱۸ سر کلاس درس نرفت و پلاکارد در دست به اعتصاب نشست و در کمتر از چند ماه، صدایش به سراسر اروپا رسید. سپس صدها، بعد هزارها و حالا ده‌ها هزار دانش‌آموز دست به اقدامی مشابه زده‌اند .

با وجود آن که شماری از وزرا در کشورهای مختلف نگرانی خود را از تعطیلی مدارس توسط دانش آموزان ابراز کرده‌اند اما در ایران و تاکنون مورد خاصی مشاهده نشده است .

وزیر آموزش و پرورش و رئیس سازمان محیط زیست در این مورد سکوت کرده اند .

تشکل های دانش آموزی مانند سازمان دانش آموزی ، مجلس دانش آموزی ، اتحادیه انجمن های اسلامی دانش آموزان و... انگار این اخبار و رویدادها را مشاهده نمی کنند .

لابد مانند قضیه زباله کلاس و وظایف خدمتگزار منتظرند تا سایرین در این مورد واکنش نشان دهند .

« دولت »  و « روحیه دولت محوری » بر همه ارکان و روح جامعه سایه افکنده ، جامعه را از فلسفه خویش تهی کرده و نوع مزمنی از " کوتوله گی " را بر قامت اندیشگی و روابط میان فردی حاکم کرده است .

در کشور ما دانش آموزان معمولا به خاطر سخت بودن سوالات امتحانی تجمع و یا اعتصاب می کنند و برخی اوقات کتاب ها را هم آتش می زنند و یا این که در امتداد اعتصاب معلمان از تعطیلی کلاس ها و مدرسه اظهار خرسندی می کنند .

دانش آموزان ما حتی به خاطر لو رفتن سوالات امتحانی هم اعتراض نمی کنند و در عوض سعی می کنند تا از قافله عقب نمانند .

در مجموع  فرآیند نظام آموزشی و سیطره حافظه محوری و رقابت و  عریان شدن آن از عنصر " تفکر " و " بازاندیشی " موجب شده است تا دانش آموزان نیز همچون سایر ارکان نظام آموزشی و جامعه ما به "منفعت طلبی " گرایش پیدا کرده و روحیه حق طلبی و عدالت طلبی در آن ها رشد و نمو نیابد .

به نظر می رسد با این تفاسیر فلسفه نظام آموزشی و استمرار آن  با این توصیفات به شدت مورد پرسش قرار گرفته است و تحرکی هم برای خروج از این بن بست مشاهده نمی شود .

گروه دانش آموزی/

رهبر جنبش دانش‌آموزی «بچه‌ها برای مهار تغییر اقلیم» یک دانش‌آموز ۱۶ ساله سوئدی است، گرتا تونبرگ که یک روز پیش از راهپیمایی ۲۴ اسفندماه (۱۵ مارس) نامزد جایزه صلح نوبل شد.

گروه اخبار/

 این تظاهرات به ابتکار بخش آموزش و پژوهش فدراسیون سندیکاهای کارگری هلند (FNV) و سندیکای عمومی آموزش (AOB) برگزار شد .

گروه دانش آموزی/

ده‌ها هزار دانش‌آموز از پنج قاره جهان روز جمعه به جای رفتن سر کلاس در اعتراض به سیاست‌های آب و هوایی به خیابان‌ها ریختند تا صدای خود را به گوش رهبران جهان برسانند .

مقدمه
در سه بخش از مبحث " مقایسه سیستم آموزشی ژاپن با آموزش و پرورش ایران " با نکات جالب ، ساده و امکان پذیری از سیاست های آموزشی ژاپن ، آشنا شدیم . برای ارزش گذاری ملت و کشوری که در هر حیطه و زمینه ای از جمله هنر و موسیقی و فرهنگ سنتی و تکنولوژی و اخلاق و سخت کوشی و همت و اراده و..... سرآمد و زبانزد ملل دیگر است ، لازم دیدم تا در این مقال ، ژاپن و ژاپنی ها را بیشتر و بهتر بشناسیم . و اما چرا ژاپنی ها تحسین ملل دیگر را برمی انگیزانند ؟!

فرهنگ اینموری (Inemuri)
ملت و کشور ژاپن ، تحسین جهانیان را برمی انگیزانند؟! آنان برای این محبوبیت اجتماعی ، سالیان درازی روی دقایق زندگی فردی و اجتماعی افراد و تمامی سرمایه های موجود ، به طور هدفمند برنامه ریزی کرده اند. نه نوع تغذیه و نه موقعیت جغرافیایی ، ژاپن را کشوری ممتاز از لحاظ اخلاق و باور و فرهنگ و ادب و هنر ، نساخته است ، عده ای بر این باورند ژاپنی ها چون ماهی زیاد مصرف می کنند برای همین باهوشند! اما واقعیت آن است که آنان به باور این اصل دست یافته اند که زندگی در سایۀ تلاش و همت و به کارگیری اراده و احترام گذاشتن بر کوچک و بزرگ ، آشنا و بیگانه ، ممکن می گردد. آنان فقط به پدر و مادر و معلم و همسایه خود احترام نمی گذارند ، به وطن و تمامی هموطنان خود و حتی سایر ملل و کشورها نیز احترام می گذارند. آنان در کشور خود به ترکیب نظام های گوناگون با یکدیگر در حدی که اثرگذاری خود را از دست بدهند اهتمام نورزیده اند . مرزبندی آنان بین این نظام ها در حد تعامل مفید و مؤثر برای پیشبرد اهداف ملی است نه گروهی و یا فردی.

   علیرغم آن که مدت زمان بیشتری در طول روز برای تحصیل و فعالیت شغلی سپری می کنند و بسیار خسته می شوند اما نمی‌‎ خوابند.
" آن‌ها حتی چرت هم نمی ‌زنند. آن‌ها فرهنگ اینموری (Inemuri) را پیاده می‌کنند.عادت اینموری در ژاپنی‌ها صرفاً به معنای گرایش افراد به تنبلی نیست ، اینموری یکی از ویژگی‌های نهانِ زندگی اجتماعی ژاپن است تا افراد از طریق آن بتوانند به اجرای بهتر وظایف روزمره خود فکر کنند. روش این کار اما جالب است: دور ماندن موقتی از اجرای آن وظایف یا همان اینموری. " (1)
آنان می خواهند ثابت کنند از بس زیاد فعالیت می کنند که با "اینموری " ذهن خود را آمادۀ ادامه فعالیت روزانه می کنند و بدین طریق در اختیار و جریان ادامۀ کار قرار می گیرند. آنان پشتکار خود را در تمامی مراحل زندگی به نمایش می گذارند و برای همین به ملتی سخت کوش مشهورند. به تعبیری دیگر ، سایه را برای آسایش خود دعوت نمی کنند ، خود به زیر سایه می روند و یا خود شرایط مناسب سایه را ایجاد می کنند.

ادارۀ مدارس ژاپن فقط با دو نقش معلم و دانش آموز
در ژاپن دانش آموز و معلم فقط دو نقش متقابل اجتماعی برای دستور دهی و اطاعت نیستند ، ضمن این که معلم از حرمت و ارزش والایی برخوردار است و این جایگاه از سوی دانش آموزان و والدین و جامعه و تمامی نظام های موجود در آن ، مقدس شمرده می شود ، اما معلم و دانش آموز در پیشبرد اهداف نظام آموزشی در کنار هم و با هم ، عمل می کنند. امر آموزش فقط با تلاش معلم ، انجام نمی شود بلکه تعاون و همکاری این مهم را انجام می دهد. برای کنترل و نظارت به امور مدرسه در هر بُعدی ، نقش های مدیر و معاون و دبیر پرورشی و مشاور و مسئول سمعی و بصری و مستخدم و..... لازم نیست ! اما ما با وجود این همه نقش در مدارس ، از مدیریت آن ناتوانیم و با بحران های ارزشی و اخلاقی بسیاری چون اعتیاد و تیغ زنی دختران ، ضرب و جرح معلمان و قتل آنان ، تجاوزات جنسی ، وحشت از اثرات تخریبی فضای مجازی و .... مواجه هستیم ، اما مدارس آنان ، گویی فقط با دو نقش معلم و دانش آموز ، مدیریت می شود. نه نامی از ناظم عصبی و بدخُلق معروف مدارس ما است که از بس ابروان خود را درهم تنیده است ، ناظم بودن او در بیرون از مدرسه ، در خانواده و محل زندگی نیز به دیگران القا می شود ( محو شدن در ایفای نقش ) و نه مدیر ، فریاد معترض آلود خود را ابزاری سلطه جویانه برای ترساندن دانش آموزان و برجا نشاندن معلمان ، می نماید. معلم آن چنان توانمند است که تمامی فعالیت های لازم را پاسخگوست و شاید برای همین کمبود معلم را بهانه ای برای ارائۀ طرح های گوناگون نمی نمایند.

یادگیری هر نوع فعالیتی با عنوان آموزش برای زندگی کردن
ژاپنی ها به هر امری با دید آموزش می نگرند و همۀ یادگرفته های خود را لازم برای زندگی می دانند ، حتی ناهار خوردن آنان در کلاس به همراه معلم ، برای دانش آموزان کلاس آموزشی برای تغذیه است ، آنان آموزش کاربردی دارند نه همانند ما تحصیل برای تحصیل و یا جنون نمره 20 برای برتری و کسب امتیاز بیشتر و حق خواهی ناعادلانه از امکانات مادی و معنوی جامعه علیرغم شایستگی ها ! آنان در لحظه زندگی می کنند و برای همین خوش بین و شادند ، چون هر دلیل و سبب نشاط و شادمانی را قدر می نهند ، دنبال بهانه و یا توجیه هیچ واقعیت زندگی نیستند .

ما لحظات عمر و تلاش مان را قربانی رسیدن به یک موقعیت اجتماعی برتر و پردرآمد می کنیم. یعنی ما ایرانی ها بعد 16 – 20 سال تحصیل و در سنین بالای 25 سال ، تازه می خواهیم شاغل شویم تا مستقل گردیم و بعد ازدواج کنیم تا خوشبخت شویم و بعد پول درآوریم تا به آرزوهای 25 سالۀ خود جامۀ عمل بپوشانیم . اما ژاپنی ها از دورۀ پیش دبستانی ، زندگی کردن را آغاز می کنند و شاید برای همین خوش بینی و نشاط و آرامش و عمری طولانی دارند. آنان زندگی می کنند تا به اهداف متعالی دست یابند و ما زندگی می کنیم تا به موقعیت برتر برسیم. آنان در 50 متر مربع در آرامش زندگی می کنند و ما در 300 متر مربع آپارتمان و یا در 5000 متر مربع ویلای خود ، ولع و استرس برای افزایش هر چه بیشتر امکانات مادی را داریم و یا قصد برنده شدن در مسابقۀ چشم و هم چشمی جامعه را . برای همین ما در تلاش بلند مدت خود ، زندگی و زندگی کردن را فراموش می کنیم و خسته و رنجور و دلمرده ایم . ژاپنی ها از تمامی نعمات پیرامون خود برای سعادتمندی خود و خانواده و وطن ، بهره ای وافر می برند و ما نعمات را ابزار و وسیله ای برای رسیدن به قلّۀ کوه قرار می دهیم.

آری ما زندگی کردن را فراموش می کنیم و ظواهر زندگی مان برجسته تر از باطن آن است. شاید شما هم شنیده اید که کمتر ملتی به اندازۀ ایرانیان به ظاهر ساختمان تا این قدر اهمیت می دهند و بیشترین هزینه را برای آن می کنند !

10 قانون مدارس ژاپن :
1 - تمرکز دانش آموزان باید فقط روی درس باشد و برقراری روابط عاشقانه در مدرسه ممنوع است .
2 - به همه دانش آموزان به یک اندازه غذا داده می‌شود و آنها باید غذای شان را تا آخر بخورند.
3 - نظافت همه ‌جای محیط مدرسه بر عهده دانش آموزان و معلمان است.
4 - شنبه ها در ژاپن تعطیل رسمی است اما برخی از مدارس در این روزهم بازهستند.
5 - دانش آموزان حق آرایش زیاد و استفاده از لباس‌های نامتعارف را ندارند.
6 - تمامی دانش‌آموزان باید لباس فرم مدرسه را بپوشند.
7 - دانش آموزان در مدرسه طرز استفاده از شمشیر سامورایی که نماد ژاپن است را می آموزند.
8 - تمامی مدارس استخر شنا دارند و همه دانش آموزان به صورت حرفه ای شنا را یاد می گیرند.
9 - اگر معلم نتواند در کلاس حاضر شود هیچ کس جایگزین او نمی شود و خود دانش آموزان نظم کلاس را برقرار می کنند.
10 - مدارس ژاپن چیزی به نام شاگرد ممتاز ندارند و دانش‌آموزان همه کارها را به صورت گروهی انجام می دهند. (2)

اگر به قوانین ذکر شده دقت کنید علت نظم ملی ژاپنی ها را بیشتر متوجه خواهید شد. تبعیت از اصول کلی برای همۀ دانش آموزان به صورت متحدالشکل و یکپارچه ، تبعیت از نماد ملی و اثبات توانمندی هر دانش آموز بدون تفکیک طبقه ای و یا قدرت یادگیری . دانش آموزان ژاپنی بدون حضور نمادهای مذهبی در مدارس ، به ایمان و خودباوری اخلاقی و ارزشی دست می یازند و برای همین در سنین بالاتر ، شاغلین در انجام فعالیت های اقتصادی ، اجتماعی و فرهنگی و سیاسی بر اساس لیاقت و شایستگی ، نقش ها را برعهده می گیرند نه بر اساس مدرک تحصیلی و پایگاه اجتماعی و وابستگی سیاسی که هر سه مورد به ایجاد فساد و نابرابری منجر می گردد.
مجموع مهارت های غیرشناختی و یا اجتماعی و عاطفی یعنی صفات و مهارت‌هایی مانند تفکر انتقادی ، خلاقیت ، حل مسئله ، پشتکار ، و خود کنترلی در کودکان ژاپنی ، ایجاد ، تقویت و هدایت می شود و به جامعه پذیری آنان کمک نموده و از یأس و نومیدی در آنان جلوگیری می کند.

7 راز طول عمر ژاپنی ها
آنان پیر و چاق نمی شوند. کودکان ژاپنی هیچ نوع تنقلات بسته بندی شده حاوی شکر و آرد و نمک مصرف نمی کنند ، آنان میوه های خشک شده و یا تازه مصرف می کنند. آنان حتی در غذا خوردن نیز تابع امیال و سلایق شخصی نیستند و از یک پروسۀ تغذیه ای ملی ، تبعیت می کنند و شاید برای همین ملتی سالم با طول عمر بیشتر هستند و اما آن 7 راز عبارتند از :

راز اول: تغذیه بر پایه ماهی ، سویا ، سبزیجات و میوه ها.
راز دوم: برنج قهوه ای جایگزین برنج سفید و نان.
راز سوم : ژاپنی ها با چشمانشان غذا می خورند! در ظروفی کوچک اما زیاد .
راز چهارم: لازم نیست کم بخورید ، فقط کافیست کم کالری بخورید.
راز پنجم : رشته به جای ماکارونی.
راز ششم: روش پخت بیشتر بخارپز.
راز هفتم : چای سبز (3)

   حفظ فرهنگ سنتی
یک کودک در ژاپن با فرهنگ دیرین خود آشنا می شود و آن را با فرهنگ مدرن امروز ، چنان تلفیق می دهد که هارمونی زیبایی خلق می شود. آنان هنوز بر روی تشکی کوچک که به سهولت جابه جا می شود و در پشت یک میز کوتاه گرد ، در کنار خانواده و با هم غذا می خورند. دانش آموزان در مدرسه طرز استفاده از شمشیر سامورایی که نماد ژاپن است را می آموزند. ژاپنی ها در ایام و اماکن خاص "کیمونو " لباس سنتی خود را می پوشند. آنان یاد و خاطرۀ قربانیان ناکازاکی و هیروشیما را هرساله در روز ۱۰ اوت با برگزاری مراسم بزرگی برای یادبود قربانیان بمباران‌های هسته‌ ای در " پارک یادمان جنگ " شهر ناکازاکی برگزار می کنند. ما قربانیان حوادث بسیاری را فراموش کرده ایم و یادمانی برای بزرگداشت خاطرۀ آنان برگزار نمی کنیم !

فرهنگ عذرخواهی
فرهنگ ممتاز دیگر ژاپنی ها یعنی جسارت "عذرخواهی کردن " را با مثال عینی زیر باور کنیم :
" روز ۳۰ ژوئن ۲۰۰۷، فومیو کیوما وزیر دفاع وقت ژاپن در اظهاراتی دربارهٔ جنگ دوم جهانی، تلویحاً بمباران اتمی این دو شهر ژاپن توسط نیروهای آمریکایی در اوت سال ۱۹۴۵ را اقدامی لازم دانسته بود. وی گفته بود: "برای پایان دادن به جنگ جهانی دوم، چاره‌ای جز بمباران اتمی و کشتار تعداد کثیری از مردم وجود نداشته‌ است." افکار عمومی ژاپن واکنش شدیدی به این اظهارات نشان دادند و شینرو آبه ، نخست ‌وزیر ژاپن، اظهارات وزیر دفاع را تقبیح کرد. چند روز بعد در ۳ ژوئیه ۲۰۰۷، وزیر دفاع تحت فشار افکارعمومی مجبور شد اظهار نظر قبلی خود دربارهٔ بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی را پس بگیرد و با عذرخواهی از مردم این دو شهر، از مقام خود استعفا دهد. (4)

درونی شدن ارزش ها
وجدان جمعی و یا افکار عمومی ژاپنی ها تابعی از عافیت طلبی و بی تفاوتی نسبت به هر گفته و یا عمل افراد در جامعه از مسئولین رده بالا تا همکاران یک واحد اجتماعی ، نیست. آنان رعایت حریم و مرز ارزش های ملی خود را پاس می دارند و برای همین طی سالیان متمادی ، نسل های گوناگون ، خود با تمام وجود خواهان احترام و رعایت اصول آن هستند. یعنی به بیانی دیگر ارزش ها در وجود ژاپنی ها نهادی و یا درونی گردیده است و جزئی جدا نشدنی از نحوه و روال زندگی شان گردیده است. در ژاپن ، هویت فردی افراد امتیاز نمی گیرد بلکه هویت گروهی ، مصداق هر نوع فعالیت است. در گروه هر فرد برحسب توانایی های فردی و مهارت های اکتسابی خود صاحب مسئولیت و تعهد هستند . خلاقیت و ابتکار توسط گروه به نمایش گذاشته می شود لذا رقابت منفی و یا ستیزه جویی و زیرآب روی ، اصلا معنا ندارد. گروه ها با یکدیگر رفاقت و رقابت می کنند. ژاپنی ها تابع اخلاق و دیسپلین هستند چون هر دو دارای ارزش ذاتی است و همانند ما معیاری برای کسب امتیاز و رتبه و رقابت و ستیزه نیست. اخلاق و نظم در درون ژاپنی ها جزوی از خمیرمایۀ وجودشان می گردد و ما خارج از خود در پی دسترسی بدانها هستیم.

وسعت کم و جمعیت زیاد
تقریبا 99 درصد جمعیت ژاپن علیرغم داشتن جمعیت سالخورده ، باسوادند. " ژاپن پیرترین جمعیت دنیا را دارد: میانگین سنی این کشور 46 سال است ، متوسط عمر ژاپنی‌ها 84 سال است و یک چهارم جمعیت این کشور بالای 65 سال سن دارند. ژاپن 130 میلیون نفر جمعیت دارد و سیاست نرخ باروری کمتر(1.4 کودک به ازای هر زن ) را تعقیب می کند. " (5)
کشور ژاپن یک چهارم ایران وسعت دارد اما تعداد جمعیت آن 45 میلیون نفر از ایران بیشتر است  و دهمین کشور پرجمعیت جهان است. اگر ما بودیم زیادی جمعیت نسبت به مساحت ، فاکتوری نابخشودنی برای ضعف هایمان بود.

سالخوردگی جمعیت
جمعیت سالخورده بیشترین هزینه و امکانات را برای تأمین نیازها به دولت تحمیل می کند. سالانه حدود 400 مدرسه در ژاپن بسته می شود، اکثر آنها به مرکز نگهداری سالخوردگان و بازنشسته ها تبدیل می شوند. در سال 2016 حدود 300 هزار مرگ بیش از تولد در ژاپن رخ داده است. ژاپنی ها سعی دارند افراد را به زندگی به شیوه ای متفاوت ترغیب کنند. یکی از آنها استفاده از قطارهای سریع السیر است که هزینه کمتری نیز دارد. کسانی که 65 سال به بالا هستند باید بتوانند بلیت ها را به قیمت ارزان تری تهیه کنند و همچنین بتوانند به کمک این شبکه راه ها به هر جایی که بخواهند سفر کنند.
دولت هزینه هایی صرف راه اندازی مراکز نگهداری از سالمندان کرده که مطابق قوانین این روزها با استقبال این افراد همراه شده است. افراد دولتی باید بتوانند به صورت رایگان از موزه ها و باغ وحشها دیدن کنند. نتیجه همه اینها نیز این بوده که ژاپن بتواند حضور تعداد بالای سالخوردگان را در شهرهای خود كنترل کند و در عین حال کاری کند که شهروندان از زندگی خود احساس رضایت خاطر داشته باشند. به نظر می رسد ژاپنی ها بتوانند با موفقیت بیشتری افزایش جمعیت سالخوردگان را نسبت به سایر کشورها كنترل کنند. (6)
کشور ما دارای جمعیت جوان هست ، هر چند با کاهش نرخ باروری در کشور ، از درصد آن کاسته شده است ولی هنوز دارای ساختار جمعیتی جوان هستیم و یک چهارم جمعیت کشورمان زیر 30 سالگی قرار دارند ، اما علیرغم برخورداری ازچنین امتیازی ، اشتغال کامل و یا تولید انبوه در کشورمان وجود ندارد و بیکاری بیداد می کند.(7) .

ژاپن بی ‌جُرم و بی ‌جنایت
ژاپن از نظر امنیت در بین کشورهای صنعتی جهان مقام اول را دارد. مجموع جنایت‌های رخ داده در ژاپن 130 میلیون نفری به سالی 500 نفر هم نمی ‌رسد. ژاپن در سایر جُرم‌ها هم آماری مشابه بر جای گذاشته است. (8)

کلام آخر
شاید بتوان گفت : ژاپن جزو معدود کشورهایی است که مدیریت بحران دارد . این کشور قادر است با کمترین تلفات بحران هایی چون زلزله و طوفان و سونامی و بمباران هسته ای و سالخوردگی جمعیت و..... را به معقول ترین و با صرفه ترین شکل مدیریت نماید. ژاپن با مدیریت سیستماتیک و منسجم خود قادر است منحنی تعادل را در هر مقوله ای ترسیم سازد و برای همین هنوز برتر و قابل تحسین است. فراموش نکنیم کشور ژاپن مجمع الجزایر است و امکانات کافی برای کشاورزی و زراعت را ندارد . آنان کشت پلکانی را چارۀ تأمین مایحتاج خود ساخته اند. آنان با وجود این که واردات زیادی دارند اما با اشتغال کامل جمعیت ، سعی بر تولید کالاهایی با زیربنای دانش فنی و مهندسی دارند. فراموش نکنیم یکی از اساسی ترین مهارت های آموزشی آنها فراگیری ریاضیات است و برای همین در تولید دانش فنی سرآمدند.

قصد این مقال بر این اصل استوار نیست که ایران ، ژاپن گردد ، هدف اصلی این بررسی اثبات این مهم است که اول خود را باور کنیم ، بعد روی داشته ها برنامه ریزی کنیم ، رقابت سالم در هر حیطه و مقوله ای حاکم کنیم ، به فعالیت گروهی اهمیت بدهیم و تحمل آرای دیگران را داشته باشیم ، خطاهایمان را بپذیریم ، به همنوع خود اعم از کوچک و بزرگ ، آشنا و ناآشنا احترام بگذاریم ، سلسله مراتب و رتبه بندی و برتراندیشی خودخواهانه را کنار نهیم ، فرصت برابر برای تلاش فردی و گروهی افراد قائل شویم ، اخلاق مدار باشیم و کرامت نفسانی داشته باشیم ، در تب و تاب فراز و نشیب های حبابی اقتصاد به تله نیفتیم. خودکنترل و خودآگاهی داشته باشیم. زرنگی های رندانه و پایمال گر حقوق فردی را نداشته باشیم ، در منصبی که قرار می گیریم اول خودمان شایستگی و لیاقت انجام آن را باور داشته باشیم ، از این بام به آن بام برای جاه طلبی افسارگسیخته ، کمتر بپریم ، از حقه و نیرنگ و دروغ در هر سن و هر مکان و هر مرتبتی بپرهیزیم ، چشم هایمان را روی فساد اخلاقی و مالی دیگران نبندیم و وجدانی بیدار و آگاه داشته باشیم ، فقط نسبت به خود و اعضای خانواده احساس مسئولیت نکنیم و نسبت به حق و حقوق هموطنان و کشور نیز مسئول و متعهد باشیم ، به سلامتی روح و جسم خود و دیگران ارزش قائل شویم و خللی در این خصوص به طور عمد و یا جاهلانه وارد نیاوریم. اگر خانواده چنین کند ، مدرسه و سایر نهادها و سازمانها هم چنین خواهند کرد.

قبول کنیم که غفلت نابخشودنی و وحشتناکی در خانواده های ما جاری و ساری است که به مدارس و جامعه نیز هدایت می شود. بیایید از همین امروز آغاز کنیم و تابعی کور از قراردادهای غلط زندگی اجتماعی موجود در جامعه نباشیم.

هر چند راه طولانی است اما قبول و باور داشته باشیم که بالاخره باید از جایی آغاز کرد و زیربناترین جا برای این تولد خجسته ، خانواده است . ژاپنی ها اگر در طول یک سال فقط 500 مورد جرم و جنایت دارند ، بدان لحاظ است که جامعه پذیری کودکان را از مناسب ترین بِستر یعنی خانواده آغاز کرده اند و ما اگر چنین توفیقی به دست نمی آوریم بدان دلیل است انتظار داریم که فراگیری همه چیز هنگام مدرسه رفتن و از کانال آموزشی ، برایمان فراهم شود. آنان قدم اول را درست برمی دارند و موفق اند و ما از برداشتن این قدم غافلیم و در باور تعلیم و تربیت کودکان توسط معلمان و مدارس نشسته ایم. آنان تربیت می شوند و در مدارس مهارت زندگی کردن را می آموزند و جامعه را از توانمندی های خود بهره مند می سازند و ما در مدارس و دانشگاه قصد تربیت او را داریم و چون به سن 20- 30 سالگی رسید تازه به طور عملی و با آزمایش و خطا، مهارت زندگی کردن را بیاموزد! لذا آنان توانسته اند و ما با چنین سبک و روالی هرگز نخواهیم توانست.
فراموش نکنیم که 99 درصد ژاپنی ها باسوادند و دولت به دلیل اهمیت خانواده ها در تربیت و جامعه پذیری کودکان ، برنامه های مناسب هدفمند برای خانواده ها از طریق رسانه ها دارد ما که جمعیت بیسوادی واقعی زیادی داریم برای ایجاد تعادل در تربیت کودکان در خانواده ها ، چه راه کارهایی باید بیندیشیم ؟!!
شاید وجود همین خلاء بزرگ ، مانع اصلاح تمامی ساختارهای کشور ماست : غفلت مان از تربیت کودک در خانواده و ناتوانی خانواده ها در این خصوص به دلیل بالا بودن نرخ بیسوادی ! پس تکلیف من و شمای باسواد بسیار سنگین و عظیم است . کارشناسان و متخصصان تعلیم و تربیت و خانواده در این خصوص بیندیشند که چه راهکارهایی وجود دارد و چه تمهیداتی باید اندیشیده شود ؟


1 ) خبرگزاری دانشجویان ایران ایسنا - کد خبر : 95030503165 - 5 خرداد 1395 - فرهنگ جالب و متفاوت " خواب ژاپنی "
2) در مدارس ژاپن چه می گذرد؟ - Sputnik Iran - 2018.
3) سلامت نیوز. چرا ژاپنی ها پیر و چاق نمی شوند؟ کد خبر: 151028 - 20 خرداد 1394 .
4) بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی - ویکی پدیا - دانشنامۀ آزاد.
5) شاید پیر شدن جمعیت ژاپن ، خبر خوبی برای جهان باشد ... خبر آنلاین . 19 دی ماه 1392 .
6) سایت تابناک - کد خبر: ۷۷۸۶۸۵ - ۱۰ اسفند 1396.
7 ) خبرگزاری مهر - کاهش 4 درصدی جمعیت جوان کشور تا سال 1405 - 2 خرداد 1397.
8) بامیلو بلاگ - ۱۱ مورد عجیب از فرهنگ ژاپن . 27 آبان 1393.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

8 مارس روز جهانی زن است. با تبریک این روز به زنان سخت‌کوش و شجاع میهنم بی‌مناسبت ندیدم در حال و هوای این روز و به بهانه این روز بین المللی با گوشه‌ای از رنج‌هایی را که در طول تاریخ به بهانه‌ها و تحت توجیهات واهی بر زنان رفته یا همچنان می رود آشنا شویم.  همه ما چیزهای زیادی درباره بستن پاهای زنان چینی از دوران کودکی، شنیده‌ایم. اما شاید درباره رسم و سنتی ناخوشایند به نام «چاوپادی (Chhaopadi)» که منحصرا برای زنان است و در روستاهای نپال مرسوم است کمتر شنیده‌اید. روزنامه نیویورک تایمز در گزارشی به قلم جفری گتلمن نگاهی دارد به این رسم غیرانسانی.

خلاصه برگردان این گزارش را در زیر می‌خوانید:

مقدمه مترجم: دین و مذهب در کلیت خود پدیده‌های اجتماعی خوب و میمونی هستند که برای آرامش و رفاه روحی بشر و زندگی بهتر انسان‌ها با یگدیگر و برقراری صلح و عدل و برابری در جهان توسط پیامبران و مصلحان اجتماعی به بشر عرضه و نه تحمیل شده است. اما در این میان وقتی دین به دست بشر می‌افتد در دست عده‌ای به چیزی وحشتناک و سلاح و آلت و ابزاری مخوف و به یک تهدید جهانی تبدیل می‌شود به طوری که با خرافات و اوهام و تعصبات کور درهم آمیخته و ملغمه‌ای به دست می‌دهد که در طول تاریخ همواره انسانها را رنج داده است. مخصوصا وقتی واسطه‌ها و عواملی که معرف دین می‌شوند آن را به انحصار خود درآورده و به خاطر منافع خود، سلایق، نظرات و قوانین جدید وضع کرده و به آن شاخ و برگ می‌دهند و ورژن‌های پیچیده‌ و غریبی از دین را به دست می دهند که با نسخه اولیه و اصلی فاصله دارد. آنها با وضع سنن و رسومات عجیب و غریب دین را آنقدر برای مردم سخت می‌کنند که آن را به ضد خود تبدیل کرده و باعث روگردانی بشر از آن می شوند. این خود باعث درجا زدن و رکود و خمود ذهن‌ها و توده‌ها شده و دست و پای انسانها را می‌بندد. از همین روست که دین‌ها شاخه شاخه می‌شوند و دین‌های جدیدی از دل آنها ظهور می‌کند تا هرچه بیشتر خود را با نیازهای روز، فطری و الهی انسان تطبیق دهد. ختنه کردن دختران، قربانی کردن انسان‌ها، قربانیان جنسی معابد، آتش زدن زنان بعد از مرگ شوهر، سربریدن، ظهور گروه‌های تروریستی مذهبی و .... همه ریشه در عقاید و اعتقادات مذهبی تحریف شده دارد.

تفاسیر، برداشت ها و استفاده‌های زبادی از دین در جهان معاصر می‌شود:گروهی را عقیده بر این است که دین به مانند اعضای خصوصی انسان است و تظاهر آن در ملاءعام را صواب نمی‌دانند. گروهی دیگر آن را مناسب برای حکومت و کشورداری تشخیص می دهند و گروهی دیگر آن را وسیله‌ای برای آرامش روحی و روانی بشر و سعادت آخرت انسان می دانند. بعضی آن را برای کمال انسان و پشتوانه محکمی برای اخلاقیات و برخی آن را فطری و سازگار با سرشت انسان و از نیازهای ضروری او می‌دانند. دانشمندان، جامعه شناسان، فیلسوفان و روشنفکران هم نظرات و برداشت های خاص خود را از دین دارند:

برتراند راسل، استفن هاوکینگ و اینشتاین و ... هم نظرات، تجارب و برداشت‌های خود را درباره خدا و دین و ایدئولوژی دارند. فیلم هندی P.K. که تلنگری بر جامعه هند بود از تعدد دین‌ها در جامعه هند و جهان صحبت می‌کند و اعتبار کاهنان را زیر سوال می‌برد و اینکه خدای واحد چگونه اسامی و دین های متفاوت به خود می گیرد و اینکه تعصب چیز خطرتاکی است. و فبلم مارمولک از راه ها و مسیرهای متنوع رسیدن به خدا صحبت می کند و اینکه برای رسیدن به خدا و نزدیکی به او می‌توان مسیر خود را پیدا کرد. داستان چوپان و شبان مولوی هم پیامی شگرف و عالی دارد: هر کس به روش خود خدا را می شناسد و می پرستد. با تمام اینها تقربیا همه بر این نکته اتفاق نظر دارند که اگر دین به خوبی معرفی شود برای خوشبختی انسان از ضروریات و نیازهای اساسی بشر است.

در قسمت‌هایی از غرب نپال زنان به کلبه‌های چاوپادی رانده می شوند، مانند این دو زن که در یکی از روستاهای نپال به هنگام پریود به این کلبه آمده‌اند.

در زنان با توجه ساختار و فیزیولوژی بدنشان چیزی وجود دارد به نام عادت ماهانه. زنان پریود می‌شوند، این قسمتی از سیکلی است که باعث می‌شود که زنان باردار شوند. قاعدگی یا عادت ماهانه روندی طبیعی است و البته باعث بروز ناراحتی‌هایی هم می‌شود.

در قسمت‌هایی از مناطق روستایی در غرب نپال قاعدگی یک زن دوره ننگ و شرمساری برای او محسوب می‌شود. نپال کشوری است که در اعماق رشته کوههای هیمالیا واقع شده است. هر ماه زنان باید در دوره قاعدگی شان خانه‌هایشان را ترک کنند. یک سنت قدیمی نپالی می‌گوید که آنها در زمان پریود ناپاک و حتی آلوده به سم می‌شوند. زنان به کلبه‌ای که از منزل خانوادگی جداست می‌روند و باید تا زمان تمام شدن دوره قاعدگی شان آنجا بمانند و شب‌ها نیز آنجا بخوابند. بعضی از این کلبه‌ها تنگ و تاریک به اندازه یک کمد هستند و دیوارشان گلی یا سنگی است. یک بازدید‌کننده کلبه‌ها را لانه‌ روباه قاعدگی توصیف می‌کند.

چندی پیش یک زن جوان در یکی از این کلبه ها جان خود را از دست داد. دود حاصل از آتش او را خفه کرده بود. او سعی داشت در سرمای بسیار سخت هیمالیا خود را گرم نگه دارد.

هر سال حداقل یک زن یا دختر جان خود را در این کلبه‌ها به علت استنشاق دود، سرمای شدید یا حمله حیوانات از دست می‌دهد. زمستان سال گذشته ماری زنی را نیش زد و کشت. پلیس می گوید که خانواده او سعی کردند مرگ او را با خراب کردن کلبه و دفن فوری او مخفی کنند. اما بازرسان دولتی نبش قبر کرده و در حال تحقیق روی علت مرگ هستند.

کلمه نپالی برای این سنت و رسم «چاوپادی» است که به معنی «نجاست و ناپاکی» است. برای صدها سال این وضعیت به همین صورت ادامه داشته است.

دولت نپال در حال انجام اقداماتی است و قانونی را تصویب کرد که به موجب آن مجبور کردن یک زن برای رفتن به کلبه چاوپادی جرم قلمداد می‌شود و مجازاتی تا سه ماه حبس به دنبال دارد. به روشنی معلوم نیست که قانون مصوب، این رسم را عوض خواهد کرد یا نه.

روستایی در غرب نپال که چاوپادی هنوز در آن رایج است. از ماه آینده مجبور کردن زنان برای رفتن به کلبه چاوپادی و منزوی کردن آنها به هنگام پریود غیرقانونی می‌شود.

دارما راجا با دختر و همسرش در روستای رادیکوت. او چاوپادی را عقب ماندگی می‌داند و برای پایان دادن به آن فعالیت می‌کند.

هر شب زنان و دختران زیادی خانه هایشان را ترک می کنند و به کلبه های چاوپادی می روند. آنها این کار را به خاطر فشار جامعه و رسم و سنت و احساس شرم و گناه انجام می‌دهند. به هنگام شب‌ دود از کلبه‌های چاوپادی بالا می‌رود.

دراین روستاها زنان نیروی کار هستند و به سختی کار می‌کنند. مشکل دیگری که زنان در این روستاها با آن مواجه هستند «افتادگی رحم» است که علت آن حمل بارهای سنگین و زایمان‌های سخت است.

یک مددکار اجتماعی می‌گوید: «این بخشی از رنج و تحقیری است که زنان مجبورند تحمل کنند و علتش سنن و رسومات سخت و بی رحمانه است.خشونت در خانه هنوز عملی زشت و آمار ازدواج کودکان بالاست. ما سعی می‌کنیم مردم را متقاعد کنیم که زمان عوض شده است. اما خرافات هنوز حرف اول را می زند.»

نادیده گرفتن و شکستن سنت چاوپادی سخت است. مردم از کودکی یاد می‌گیرند که هرگونه تماس یا یک زن پریود شوم و بدشانسی و بدبختی به همراه می‌آورد. بیشتر مردم این عقیده را زیر سوال نمی‌برند.

کوکیلا، 38 ساله که در کلبه چاوپادی در یکی از روستاهای نپال از دست دخترش آب می‌گیرد خیلی مواظب است که با دخترش هیچ تماسی نداشته باشد.

کوسوم تاپا، دختری 17 ساله که در کلبه چاوپادی خانواده در روستای دونگانی پریود ماهانه خود را می‌گذراند در حال انجام تکالیف مدرسه‌اش دیده می شود.

یک کشاورز  می گوید: «اگر زنی در طول قاعدگی‌اش به داخل خانه برود سه چیز اتفاق خواهد افتاد: پلنگی به خانه خواهد آمد، خانه آتش خواهد گرفت و بزرگ خانه مریض خواهد شد.»

او می گوید که او هرگز در عمر خود یک پلنگ ندیده است. این کشاورز داستانی را از زمانی تعریف می کند که او یک بار دخترش را به هنگام قاعدگی لمس کرد و چند روزی بینایی‌اش را از دست داد.

برادرزاده جوان این کشاورز آماده می‌شود که برای گذراندن پریود خود به انباری در زیر خانه‌شان برود. خورشید در حال غروب در پشت کوه هاست. انبار سرد و تاریک و تنگ است و بوی نا می‌دهد و پر از کاه و علف‌های خاردار است. برادرزاده کشاورز می‌گوید: «خوشحالم که به پایین می‌روم. نمی‌خواهم پدر و مادرم مریض شوند.»

او می‌گوید: «مشکل فقط موبایل‌های ما هستند که در پایین کار نمی‌کنند. مجبوریم بیرون برویم و فیس‌بوک خود را چک کنیم.»

وقتی از کشاورز سوال می‌شود که آیا او دلش می‌خواهد در این جای تنگ و تاریک بخوابد می‌خندد و جواب می‌دهد: «چرا باید بخوابم؟ این برای زنان است!»

زنانی که نوزادی را به دنیا می آورند نیز طرد می شوند. بسیاری از زنان برای چند روزی با نوزاد تازه متولد شده خود منزوی و جدا می‌شوند و چند روزی را جدا از دیگران سپری می‌کنند. دو سال قبل مادری نوزاد تازه بدنیا آمده خود را برای چند دقیقه‌ای در یک انبار تنها گذاشت تا لباسهایش را بشوید. شغالی وارد انبار شد و نوزاد را ربود.

بسیاری از مذاهب در جهان قوانین و مقرراتی را در خصوص قاعدگی رعایت می‌کنند. هندویسم تاکید خاصی بر آلودگی و پاکی دارد. دانشمندان هنوز به درستی نمی‌دانند چرا تابوی قاعدگی در غرب نپال این قدر شدید است. روستاهای زیادی هنوز به این رسم پاب بند هستند.

چتانا کاتایت، 16 ساله دوره قاعدگی خود را می‌گذراند. او در چشمه آبی جدا از چشمه آب بقیه اهالی روستا لباس‌های خود را می‌شوید.

لکشمی، 19 ساله، با کودک سه ساله اش (راست) و ماتورا، 40 ساله (چپ) با هم در یک کلبه چاوپادی دوره پریود خود را می گذرانند.

بعضی از زنان تا یک هفته کامل در کلبه‌های چاوپادی می‌خوابند. هنگام صرف غذا به آنها اجازه آشپزی نمی‌دهند. آنها به تنهایی در کلبه چاوپادی می نشینند و منتظر غذا می‌شوند تا یکی از اعضای خانواده برای آنها بیاورد.

آنها همچنین مجاز نیستند به دام ها و حیوانات دست بزنند. وقتی حیوانی نزدیک کلبه چاوپادی می شود آنها از ترس مریض شدن حیوانات فریاد می زنند تا کس دیگری بیاید و حیوانات را دور کند. در خلال روز زنان پریود مانند دیگران در مزارع کار می‌کنند اما باید مواظب باشند با کس دیگر و روستاییان تماس نداشته باشند. آنها شب هنگام به کلبه چاوپادی بر می‌گردند.

یک انسان‌شناس به نام کاترین مارچ از دانشگاه کورنل که مدت زیادی در نپال کار کرده است می‌گوید: «این رسومات با نام حمایت از پاکی و خالص بودن اجرا می‌شود. به این علت است که عوض کردن آنها برای افراد و فعالان بسیار سخت است.»

دارما راجا یکی از مخالفان سرسخت چاوپادی است. او در یک ده کوهستانی در غرب نپال بزرگ شد و 20 سال را در کاتماندو پایتخت نپال گذراند. وقتی اخیرا برای تصدی یک پست مدیریتی در یک بیمارستان برگشت گفت که خجالت می‌کشد از این که هنوز قوم و خویش‌هایش به سنت چاوپادی پابند هستند و آن را اجرا می‌کنند.

او می گوید: «این عقب‌ماندگی است.»

چند سال قبل او در یک جشن هندو در مقابل همه اهالی روستا ایستاد و گفت که هر زنی که نمی‌خواهد به هنگام قاعدگی به طویله، اصطبل یا انبار برود می‌تواند به خانه او بیاید.

مردی از میان جمعیت داد زد: «مگه مست کرده‌ای؟»

او می گوید که فعالان خانواده‌های بسیاری را وادار کردند که کلبه های چاوپادی را خراب کنند اما چند ماه بعد مردم دچار ترس و وحشت شده و دوباره آنها را از نو ساختند.   

مردم سعی می کنند تا این رسم را عوض کنند.

یک نماینده سابق پارلمان می‌گوید: «نتیجه گیری ما این است که اگر به خود مردم واگذار کنیم که این رسم را عوض کنند صدها سال طول می‌کشد.»

او می افزاید: «مردم اهمیتی نمی دهند. به آنها می‌گویم دختر من جانش را در این کلبه‌ها از دست داد ممکن است دختر شما هم به سرنوشت او دچار شود. آنها با ابراز تاسف خود می‌گویند اما این فرهنگ ماست!»

سال گذشته وقتی زنی 18 ساله در طویله گاوها دوره قاعدگی اش را می‌گذراند توسط مار گزیده شد. این واقعه قانون گذاران را مجبور کرد که قانونی ضدچاوپادی وضع کنند. حالا عموی زن فوت شده اصرار دارد که زنش در دوره قاعدگی اش در خانه بخوابد.

او می گوید: «اما یه چیز را می دونید؟ هیچ اتفاق بدی نیافتاد. در تمام این سالها ما را با خرافات غلط فریب داده‌اند.»

یک کلبه چاوپادی در شب که با نور آتش روشن شده است. هنوز بسیاری از زنان از روی فشار و احساس الزام و تعهد به سنن به استفاده از کلبه چاوپادی ادامه می دهند.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید