گروه رسانه/

ساعاتی پیش بزرگ‌ترین راهپیمایی اعتراضی جهان در حفاظت از محیط‌ زیست آغاز شده است. بیش از ۱۵۰ کشور در جهان اعلام کرده‌اند این تظاهرات در شهرهای‌شان برگزار خواهد شد. جنبشی اعتراضی برای هشداری اضطراری که گرتا تونبرگ سردمدار آن است.

گرتا تونبرگ ، نوجوانی شانزده ساله ، فعال محیط‌زیست سوئدی است. گرتا یک روز صبح تصمیم گرفت به جای رفتن به مدرسه و نشستن سرکلاس درس به تنهایی جلوی مجلس نمایندگان سوئد اعتراض خود را به نمایش بگذارد. تمام تلاش این فعال نوجوان محیط‌زیست در راستای ارتقای آگاهی جهانی در مورد خطرات ناشی از گرمایش زمین که منجر به تغییرات برگشت‌ناپذیر زمین می‌شود بود.

در مدت زمان بسیار کوتاهی گرتا توانست نظر رسانه‌ها را نسبت به خود جلب کند و کم کم دیگرانی هم در کنارش قرار گرفتند و با او هم‌صدا شدند. پس از سخنرانی او در کنفرانس تغییرات اقلیمی سازمان ملل در سال ۲۰۱۸ این جنبش رنگ و بویی بسیار جدی‌تر از قبل گرفت و معترضان همانند او هر جمعه تلاش کردند صدای خود را به گوش افرادی برسانند که در راس قدرت قرار دارند.

در سال ۲۰۱۹ حداقل دو اعتراض هماهنگ در چند شهر مختلف برگزار شد که بیش از یک میلیون دانش‌آموز در آن شرکت کردند. دانش آموزان و دانشجویان معترض از رهبران دنیا می‌خواهند تا برای افزایش دمای جهان قبل از آن که خیلی دیر شود، اقدامی انجام دهند.

گرتا تونبرگ با جسارتی مثال زدنی از همگان می‌خواهد که به نام علم و واقعیت‌های علمی نسبت به آنچه که منجر به نابودی کره زمین می‌شود بی‌تفاوت نباشند. او در سفر اخیرش برای کاهش کربن با قایق خود را به آمریکا رساند. حرکتی که به شدت مورد حمله منکران گرمایش زمین قرار گرفت. در واقعیت اما این عمل گرتا از منش درونی شده‌ای نشأت می‌گیرد که به گواه پدر مادرش او برای گرفتن هر تصمیمی جهان را در اولویت قرار می‌دهد.

 چرا آن قدر مهم است که (افزایش دمای زمین) را زیر ۱.۵ درجه سانتیگراد نگاه داریم؟ گرتا تونبرگ در پاسخ به این سوال می‌گوید:«زیرا این میزانی است که علم آن را برای پرهیز از بی ثبات کردن شرایط آب و هوا تعیین کرده است تا از زنجیره غیرقابل بازگشتی که از کنترل بشر خارج است، اجتناب شود. حتی در یک افزایش یک درجه‌ای، شاهد از میان رفتن غیرقابل قبول زندگی و جان مردم هستیم».

گرتا تونبرگ، نوجوان فعال محیط زیست در هفته گذشته از سوی سازمان عفو بین‌الملل برنده جایزه «سفیر وجدان» در سال ۲۰۱۹ اعلام شد.

گرتا سرسختانه ایستاده که تا جایی که ممکن است دیگران را نسبت به فردایی که دیر خواهد بود مطلع کند. حالا او تبدیل به رهبر جنبشی اعتراضی شده که منکران گرمایش زمین نمی‌توانند وجودش را انکار کنند.

ایندیپندنت فارسی

یکی از مسائل کلیدی که در امتداد زندگی شاید حداقل یک بار هم که شده به فکر هر فردی خطور کرده و در مورد آن اندیشیده، این است که مدرسۀ ایده آل، چگونه مدرسه ای است؟ یا اگر در یک مدرسه چه امکانات و شرایطی وجود داشته باشد و معلم ها و کادر اجرایی چگونه باشند، ما آن مدرسه را محیط ایده آلی برای دانش آموزان خواهیم دانست؟

در مواجهه با این مسئله اولین راهی که ممکن است به ذهن هر مخاطبی برسد رجوع به آراء و دیدگاه های نظریه پردازان و متخصصان تعلیم و تربیت، جست و جوی نتایج پژوهش های ملی و بین المللی و یا بررسی و استفاده از تجارب دیگر کشورها است.با این وجود؛ مسیر علمی دیگری نیز و نیز وجود دارد. این که خود دانش آموزان مدرسۀ ایده آل را تعریف کنند و شاخص هایش را شناسایی نمایند. در این چشم انداز، دانش آموزان به مثابه افرادی در نظر گرفته می شوند که از نزدیکترین منظر با مدرسه مواجه شده و کمیت و کیفیت آن را با گوشت و پوست و استخوان خویش چشیده و دیده اند. در این سطح، تجربیات و روایت های دانش آموزان حاصل تعاملات چند لایه با کارگزاران آموزشی، کتابهای درسی، فضا و امکانات، روش های تدریس، و کلیۀ رفتارهای آشکار و پنهان موجود در میدان مدرسه است. بنابراین در این سطح، دانش آموزان بر اساس رویدادهای تربیتی تلخ و شیرین و برداشتها و قضاوت های منتج از جهان کودکانه، و نه تفسیرها و معیارهای بزرگسالانه، به تعریف و ترسیم مدرسه می پردازند.
از این رو، هدف نوشتار حاضر این است که با نگاهی پدیدارشناختی، به جهان دانش آموزان ورود پیدا کند، و تعریف مدرسۀ ایده آل را از پَس نگاه و تجارب ایشان کاویده و مورد بازنمایی قرار دهد. برای تحقق این هدف، سراغ دانش آموزان پسر ششم ابتدایی، در یکی از مدارس سطح استان اصفهان رفته ایم و در یک فضای خودمانی از آنها خواسته ایم نظراتشان پیرامون مدرسۀ ایده آل را بگویند و بنویسند. بنابراین در ادامه بخش هایی از نظرات و دیدگاه های دانش آموزان ارائه می گردد. مدرسۀ خوب مدرسه ای است که در آن معاون و ناظم پیگر حق و حقوق بچه ها باشند، نه این که فقط از والدین یا بچه ها پول بگیرند و هر روز به آنها دستور بدهند زودتر بروید سرکلاس، یا در زنگ های تفریح دنبال هم نکنید یا بازی نکنید. یک مدیر خوب باید دانش آموزان خوب و درس خوان را سر صف تشویق کند و جایزه بدهد و با بچه هایی که دعوایی هستند برخورد جدی کند .

تجربۀ رضا:

" مدرسۀ خوب مدرسه ای است که در درجه ی اول ساختمان مدرسه زیبا نقاشی شده باشد تا روحیۀ دانش آموزان را شاد و خوشحال کند. مدرسه طوری باشد که بچه ها تکالیف را در مدرسه انجام دهند و  این کیف های سنگین را روی کول و دوش خود نکشند و هی هر روز آن را به خانه بیاورند و دوباره به مدرسه  ببرد. بلکه کیف و کتاب در همان مدرسه بماند و تکالیف در همان مدرسه انجام گیرد ".

نظر ایلیا :

" مدرسۀ خوب مدرسه ای است که در آن معلم به موی بچه ها و لباس فرم آنها گیر ندهد و در عوض مطالب درسی را خوب توضیح دهد تا بچه ها یاد بگیرند. معلم بهتر است با دانش آموزان شوخی کند،علاقه های آنها را در درس دادن در نظر بگیرد و معلم چیزهایی که خودش دوست دارد را برای دانش آموزان اجبار نکند. بلکه آنها را آزاد بگذارد و اجازه بدهد تا دانش آموزان سر کلاس راحت تر باشند ".
روایت پرهام:

" مدرسۀ خوب مدرسه ای است که بتوانیم هر چقدر که می خواهیم بازی کنیم، با لپ تاپ کار کنیم و فیلم ببینیم. مدرسۀ خوب مدرسه ای است که زنگ های ورزش در آن زیاد باشد. همچنین زنگ هنر و نقاشی هم زیاد باشد. سر کلاس برای دانش آموزان آهنگ و فیلم و کارتون پخش شود و هر هفته دانش  آموزان به اردو و شهربازی بروند و مسابقات سیب خوری و دیگر مسابقات وجود داشته باشد ".

نظر علی:

" بچه ها به شرطی مدرسۀ خود را دوست خواهند داشت که محیط مدرسه زیبا رنگ آمیزی شده و پر از گل و درخت باشد و دارای امکانات مدرن باشد تا یادگیری را برای ما آسان تر کند. بیشتر بچه ها به  مدرسه علاقه ندارند چون بیرون از مدرسه چیزهای سرگرم کننده تری نسبت به درون مدرسه وجود دارد. اگر ما امکانات بهتری داشته باشیم و محیط شادتری داشته باشیم و یک سری سرگرمی میان درس ها داشته باشیم،  آن وقت عالقۀ ما به مدرسه بیشتر می شود).

برداشت ابوالفضل:

" مدرسۀ خوب مدرسه ای است که زمین چمن و حیاط بزرگ داشته باشد، حتی  پارکینگ داشته باشد تا ماشینهای معلم و مدیر مزاحم بازی بچه ها نشود. در مدرسه باید آزمایشگاه و کارگاه های پیشرفته وجود داشته باشد تا بشود آزمایشهای علوم را انجام داد. مدرسه باید یک پارک بزرگ پر از وسیله  داشته باشد تا دانش آموزان آنجا بازی کنند. در مدرسۀ خوب معلم ورزش وجود دارد، چون معلم ها داوری را خوب انجام نمی دهند و بازی بلد نیستند و همیشه بین بچه ها دعوا می شود، مدرسه باید جعبۀ کمک های اولیه و امکانات بهداشتی و سلامتی مناسب داشته باشد تا دانش آموزان شاد باشند).

دیدگاه محمد:

" مدرسۀ خوب مدرسه ای است که امکانات خیلی خوب: مثل دستشویی خوب، میز و نیمکت خوب، تابلوی خوب، کامپیوتر خوب داشته باشد و در حیاط امکانات داشته باشد. مدرسه خوب باید تمیز  باشد و ایمن ساخته شده باشد و دستشویی هایش تمیز باشد و آب خوری هایش مزه بد ندهد و کارگاه  کامپیوتر داشته باشد ".

روایت آرش:

" مدرسۀ خوب جایی است که مدیر و معاون مهربان و خوش اخالق داشته باشد، و هر وقت که قول می دهد سر قولش باشد. آنها باید بیشتر به فکر دانش آموزان باشند و در مدرسه به نیازها و استعدادهای  دانش آموزان توجه کنند ".

و در نهایت بهراد می گوید:  مدرسۀ خوب مدرسه ای است که در آن معاون و ناظم پیگر حق و حقوق بچه ها باشند، نه این که فقط از والدین یا بچه ها پول بگیرند و هر روز به آنها دستور بدهند زودتر بروید سرکلاس، یا در زنگ های تفریح دنبال هم نکنید یا بازی نکنید. یک مدیر خوب باید دانش آموزان خوب و درس خوان را سر صف تشویق کند و جایزه بدهد و با بچه هایی که دعوایی هستند برخورد جدی کند).

کانلی و کالندینین (1990) به عنوان دو صاحب نظر برجستۀ تعلیم و تربیت باور دارند که مجموعه آگاهی های  ما از جریان تعلیم و تربیت به واسطۀ گفت و گوها، داستانها و تجارب معلمان و دانشآموزان حاصل شده است.  نکته ای که ویلیام آیرز، دیگر صاحب نظر تربیت نیز بر آن معترف شده است. آیرز نیز به درک و فهم موقعیت ها و پدیده های تربیتی از درون تاکید نموده و باور دارد این مهم در اغلب پژوهشها مغفول و فراموش شده است.
بر همین اساس آیرز برای جبران این غفلت و از قلم افتادگی پیشنهاد می کند به منظور انعکاس و عرضۀ دنیای  دانش آموزان به همان سان که هست و ترسیم دنیا به همان فوریت و آنی بودنی که آنها می بینند و خلق  پژوهش هایی معنادار که دانش آموزان در آن مشارکت داشته باشند، پژوهشگران می بایست با خود دانش آموزان  کار کنند (فتحی واجارگاه، 1392). بنابراین  با توجه به این تاکید و توجه، دغدغۀ نوشتار حاضر نیز ترسیم مفهوم مدرسۀ ایده آل بر اساس نگاه درونی، یعنی نظرات دانش آموزان بود. چراکه تعریف و معنای مدرسه، الزاماً آنچه معلمان می گویند یا آنچه متخصصان می نویسند، نیست، بلکه معنای حقیقی مدرسه آن چیزی است که دانش آموزان با آن مواجه می شوند، تجربه می کنند، به یاد می سپارند و با آن بزرگ می شوند تا در زمان و مکانی دیگر آنها را به زبان بیاورند و روایت کنند.

در تبیین و بررسی نظرات فوق، می توان اذعان داشت که دانش آموزان باور دارند مدرسۀ ایده آل، مدرسه ای است که فضای اجتماعی و روانشناختی آن آکنده از همدلی، همراهی، احساس امنیت، احساس حمایت، احساس درک متقابل و صمیمیت بین دانش آموزان و همۀ عوامل مدرسه است. در عین حال این احساسات و عواطف در بستر امکانات و تجهیزاتی قابل تجربه است که به کنجکاوی های دانش آموزان پاسخ دهد و استعدادهای آنها را بشکُفاند، مواردی چون: وجود کارگاه و آزمایشگاه، زمین های ورزش، پخش موسیقی و فیلم های آموزشی و غیره.

در عین حال، دانش آموزان مدرسۀ ایده آل را به مثابه بستری تعریف کرده اند که در کلاسهای آن میزها و صندلی های نو وجود داشته باشد، در و دیوارهای کلاس و مدرسه رنگی باشد، درخت، گل و فضای سبز در آن وجود داشته باشد و به سرویس های بهداشتی و آبخوری مناسب تجهیز باشد. افزون  براین، در مدرسۀ ایده آل، راه برای تجربۀ شادی و بازی باز است. چنان که در ترازوی برنامه های درسی از بارِ دروس خُشک و انتزاعی کاسته شود و هر لحظه سایۀ معلم و مدیر و ناظم بر سر دانش آموزان سنگینی نکند. بنابراین دقیقاً در همین "تعریف" و "معنای مدرسه" است که "فرایند آموزش" با "توسعه" و "سطح توسعه یافتگی کشورها" پیوند می خورد.

در همین راستا، زمانی و نصراصفهانی (1386) بر مبنای مصاحبه با دانش آموزان و والدین و بررسی اسناد کشورهای آمریکا، کانادا، استرالیا و انگلستان به این نتیجه رسیدند که در این کشورها، فضاهای باز و وسیع برای بازی و جنب و جوش کودکان در نظر گرفته شده است. دانش آموزان در مدرسه از طبیعت و جامعه پیرامونش جدا نیستند. طراوت و سرسبزی محیط اطراف، شور زنده بودن و نشاط دوران کودکی را در آنها زنده نگه می دارد و محیط آموزشی را برای آنها جذاب و دلپذیر می کند. استفاده از فضاهای آموزشی جامعه برای آموزش و استفادۀ متقابل جامعه از فضاهای مدرسه، یکی دیگر از ویژگی های خاص این کشورهاست. همچنین در این مدارس، همه یا قسمتی از کف کلاس با موکت پوشیده شده است. برای  برخی از دروس، دانش آموزان روی موکت دور هم می نشینند و بعضی از فعالیتهای کلاسی را انجام می دهند.
در جلوی در کلاس نیز محلی برای بیرون آوردن کفش دانش آموزان قرار دارد.کلاس ها خیلی بزرگ و میزها به شکل مربع- مستطیل است.

نکتۀ قابل توجه دیگر این است که، همۀ مواد، وسایل آموزشی و حتی کتاب و دفترچه های دانش آموزان در کلاس درس نگهداری می شود، بر خلاف مدارس ایران که بچه ها هر روز مجبورند مقدار زیادی کتاب و دفتر به مدرسه ببرند و بیاورند. در این کشورها، نیاز بچه ها در ابتدای سال از طریق مدرسه به طور مجانی تهیه می شود. همچنین در اغلب مدارس این کشورها، میز کامپیوتر، شبکه های رایانه ای، صندلی با چیدمان دایره ای، درختکاری ها و فضاهای سبز و بزرگی وجود دارند که مورد استفادۀ عموم مردم قرار می گیرند، همچنین امکانات کمک آموزشی شامل: انواع مواد، مدل ها، ماکت ها، کتاب ها، مجلات و وسایل آزمایشگاهی و کارگاهی که در قفسه های مستقر در کلاس چیده شده اند.

افزون بر این، یافته های مربوط به جو و فضای فرهنگی این پژوهش، نشان می دهد که شش عامل شامل: حس همدلی و همدردی، تعهد و مسئولیت شناسی، احترام، جو اعتماد، علاقه و انگیزه، و جوشادی و نشاط بر مدرسه حاکم است که همۀ این عوامل محصول مجموعۀ امکانات آموزشی مناسب و متناسب، برنامه های درسی و روابط والدینی حاکم در مدارس تحت  مطالعه بوده است (زمانی و نصراصفهانی، 1386 ).
این در حالی است که در اغلب مدارس ایران، دانش آموزان، مدارس را غیر صمیمی، خشک و با یک نگاه  حاکم و محکوم که محتوای زیاد و غیر کاربردی را به صورت صرفاً مکانیکی آموزش می دهد، معرفی می کنند. برای همین غالب مدارس امروزی محلی برای دور نگه داشتن شاگرد از واقعیت های خارج از کلاس درس است، در حقیقت مدرسۀ امروزی چیزی بیش از یک زندان تصنعی برای ذهن و جسم فراگیر نیست که فرد خود را فقط به منزله ی یک شیء یا همچون عنصری آماری و بر اساس موفقیت یا شکست تعریف می کند و بیگانگی و تنفر از مدرسه و کلاس محصول این چنین فضایی است (بینش و همکاران، 1393 :82 )

بنابراین، از آنجا که دوران مدرسه، با دوران تکوین و شکل گیری شخصیت دانش آموزان همراه است، در "کشورهای توسعه یافته" و "مدارس توسعه محور" سعی می شود بسترهایی فراهم گردد تا دانش آموزان در دل برنامه های درسی، رویدادهایی تجربه کنند که داستانهای برآمده از آنها مَحمِلِ مفاهیم توسعه باشد. فراگیرانی که امید، اعتماد، شادی، احترام، عشق، همدردی، همزبانی، گذشت، ایثار، یکدلی، صداقت، تفکر انتقادی، مسئولیت پذیری، انصاف، نوع دوستی، امانت، کار گروهی، اعتدال و نظم را می آموزند، زندگی خویش را نیز حول همین مفاهیم معنا می کنند و آیندۀ خویش را نیز بر اساس همین مفاهیم می آفرینند. اما در مدرسه ای که زیست تحصیلی فراگیران با آزمون های پی در پی، رقابت، مشق شب، فقر امکانات آموزشی، حافظه محوری، رتبۀ  برتر شدن، کتاب های تست، تلقین، تحمیل، تحکم، نگاه بالا به پایین و سلطۀ معلم عجین است، دانش آموزان زندگی را صحنۀ بی رحمانه ای تصور می کنند که برای بقای خویش باید به هر بهانه ای از دیگران پیشی بگیرند فقط به فکر خویش باشند. برای این دانش آموزان مدرسه به مثابه محیطی است که در آن باید برای زندگی  آینده تجهیز شوند، زندگی ای که از آن 'انسان زدایی' شده است. این طیف از دانش آموزان مدرسه را اغلب به عنوان محیطی تعریف و ترسیم می کنند که با اجبار وارد آن می شوند و با اکراه موضوعات درسی را یاد می گیرند، محیطی خشک که پیرامون آن را دیوارهای بلند احاطه کرده است و میان آن و خانه و جامعه راهی یک طرفه وجود دارد.
بر همین اساس برای این که توسعه بتواند مانند موادغذایی به جسم و جان دانش آموزان راه یابد، انتظار می رود بستر مدارس فعلی روز به روز به تعریف مدرسۀ ایده آل، چنان که دانش آموزان بر آن باور دارند، نزدیک شود.

در پایان سه نمونۀ دیگر از تعاریف و روایت های دانش آموزان پیرامون مدرسۀ ایده آل پیوست می گردد، به این امید که در سال های آتی شاهد رسیدن به معنای مدرسۀ ایده آل باشیم.

فهرست منابع :
بینش، مرتضی، کشتی آرای، نرگس، یوسفی، علیرضا و یارمحمدیان محمدحسین (1393 ). تجربه زیسته ی دانش آموزان از مدرسه: راهنمای عمل برنامه درسی. مجلۀ پژوهش های برنامه ی درسی .  4. (1(.  84-61.
فتحی واجارگاه، کورش (1392 ). برنامهدرسی به سوی هویتهای جدید: شرحی بر نظریات معاصر برنامه-درسی. تهران: انتشارات آییژ .
زمانی بی بی عشرت و نصراصفهانی احمدرضا (1386( ویژگی های فیزیکی و فرهنگی فضاهای آموزشی
Clandinin, D. J, & Connelly, F. M. (1990). Narrative, experience and the study of curriculum. Cambridge journal of education, 20(3), 241-253.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

آتاتورک و رضاخان در ملی گرایی و اقتدارگرایی بسیار شبیه هم اند. آتاتورک و رضاخان هر دو  93 سال قبل به عنوان رئیس جمهور و شاهنشاه انتخاب شدند. اما آتاتورک فلسفه و جامعه شناسی خوانده بود و با دورکیم، گوستاو لی بون، بوشر، هاگسلی و پیتارد آشنا بود(هانیوغلو، 2011) و رضاخان در تاریخ همیشه متهم به بی سوادی است، هرچند برخی گفته اند نامه ها را می توانست امضا کند. ناگفته نماند که رضا شاه نیز مانند آتاتورک نظام تعلیم و تربیت مدرن را در ایران با تاسیس وزارت معارف البته با تقلید از آتاتورک بنا نهاد. اما این دو  شخصیت تفاوت اساسی در سیاستگذاری های آموزش و پرورش مدرن داشته اند. سیاست گذاری برنامه های درسی با کپی و تدریس کتاب های درسی خارجی در ایران، بدون فلسفه تربیتی، بدون فلسفه فرهنگی و اجتماعی و بدون رهیافت علمی و تخصصی پی گرفته شد و ما امروز می بینیم که چقدر نظام برنامه ریزی درسی ایران از تخصص و دانش بین المللی خالی است

در سال 1924 کمال آتاتورک درست یک سال بعد از انتخاب شدن به عنوان رئیس جمهور ترکیه از جان دیویی فیلسوف مشهور تعلیم و تربیت آمریکا دعوت کرد که به ترکیه بیاید و نسخه جدیدی برای نظام برنامه درسی ترکیه جدید پیشنهاد کند.

جان دیویی دعوت آتاتورک را پذیرفت و در جولای 1924  به ترکیه آمد و به مدت چهار ماه در ترکیه ماند و در پایان گزارش مفصلی برای وزیر آموزش و پرورش ملی ترکیه نوشته (آتا، 2001) که رهنمودها و توصیه های وی عبرت آموز است.

تاکید اصلی دیویی در این توصیه نامه بر سه چیز استوار است:

تمرکز زدایی از برنامه های درسی و مشارکت مدیران محلی در تدوین برنامه های درسی، طراحی برنامه های درسی مبتنی بر مسایل جامعه و تحول در برنامه درسی تربیت معلم (دیویی، 1939). 

آتاتورک به اعتقاد مربیان جدید ترک توانست بیش از پنجاه درصد از توصیه های دیویی را توسط مدیران آموزش و پرورش وقت، اجرا کند، به ویژه توانست نظام برنامه درسی دوره ابتدایی و نظام تربیت معلم کشور ترکیه را متحول سازد( اویگون، 2008). در این میان هنوز نظام آموزش و پرورش ترکیه خود را وام دار دیویی می داند.

از نظر متخصصان برنامه درسی در ترکیه، آتاتورک به خاطر تعلقات شدید ناسیونالیستی نتوانست پنجاه درصد از رهنمودهای دیویی را به ویژه در زمینه تمرکز زدایی و مشارکت مدیران و متخصصان محلی در تدوین برنامه درسی اجرا کند و این بخش از رهنمودها همچنان سرگردان و ناتمام رها شده اند(توران، 2000). هنوز کلید مهم ترین مسائل برنامه درسی ترکیه و شاید در معنایی وسیع تر کلید ناتوانی ترکیه در پیوستن به اتحادیه اروپا و حل بحران های ملی، بازگشت به رهنمودهای دیویی در سال 1924 باشد.
تفاوتی که در عملکرد و بینش این دو زمامدار می بینیم اولی مبتنی بر تخصص گرایی، درک حساسیت آموزش و پرورش، احترام به اندیشه های علمی و بین المللی و  در مقابل خودشیفتگی، ساده انگاری، عدم درک حساسیت آموزش و پرورش، بی توجهی به اندیشه های علمی و بین المللی است.

سیاست گذاری برنامه های درسی با کپی و تدریس کتاب های درسی خارجی در ایران، بدون فلسفه تربیتی، بدون فلسفه فرهنگی و اجتماعی و بدون رهیافت علمی و تخصصی پی گرفته شد و ما امروز می بینیم که چقدر نظام برنامه ریزی درسی ایران از تخصص و دانش بین المللی خالی است. و چقدر تفاوت هست بین زمامدارانی که میراث فکری جهان را می خوانند و عمل می کنند و آنانی که خودشان بدون عنایت به میراث فکری تعلیم و تربیت و بدون  مشارکت با دیگران فلسفه می بافند.
خالی از فایده نیست که مدیران آموزش و پرورش و اساتید دانشگاه ها گزارش بازدید دیویی از نظام برنامه ریزی درسی ترکیه را یکبار به عنوان یک سند علمی -تاریخی مرور کنند.

کانال نوفهم گرایی در مطالعات برنامه درسی

طبق آمار وزارت آموزش آمریکا، در سال ۲۰۱۲، حدود ۱.۸ میلیون کودک آمریکایی در خانه آموزش می‌دیدند، این تعداد در مقایسه با سال ۱۹۹۹، که اولین‌بار چنین گزارشی تهیه شد، بیش از دوبرابر شده است. رابینسون پیش‌بینی می‌کند که محبوبیت این روش در کنار روش‌هایی مانند «آموزشِ بدون مدرسه»، همچنان افزایش خواهد یافت. روش بدون مدرسه نوعی روش آموزش بی‌ساختار است که علایق کودک را مبنا قرار می‌دهد. به اعتقاد رابینسون، اگر کودک شما مدرسه را دوست ندارد، دیگر به خلاق‌بودن علاقه‌ای نشان نمی‌دهد، یا هیچ‌وقت خوشحال و هیجان‌زده از مدرسه برنمی‌گردد، همه این نشانه‌ها ممکن است حاکی از این باشد که روش‌های دیگر آموزشی احتمالاً برای او مناسب‌ترند

گروه گزارش/

از آغاز ظهور طالبان تاکنون 25 سال می گذرد .

در این مدت این شبه نظامیان روحانی تندروی اسلام گرا بارها به مدارس و دانش آموزان در افغانستان و پاکستان حمله کرده اند .

شاید نخستین بار است که چنین حملاتی توسط بالاترین مقام در وزارت آموزش و پرورش ایران محکوم می شود .

ملاله یوسف‌زی در سال ۲۰۱۲ به دلیل مخالفت با ممنوعیت آموزش دختران از ناحیه سر هدف تیراندازی طالبان قرار گرفت.

البته این انفعال و سکوت در برابر وقایع و رویدادهای کشورهای دیگر مختص به مقامات نمی شود و در اکثر موارد شامل سایر سطوح  مانند معلمان ، دانش آموزان و تشکل ها و رسانه های آنان نیز می گردد .

در تابستان 1395 و هم زمان با اخراج و تعلیق ده ها هزار معلم و دانشگاهی بعد از کودتای ناکام ترکیه ، صدای معلم در گزارشی نوشت : ( این جا ) و ( این جا )

" اخراج و تعلیق ده ها هزار معلم و دانشگاهی بعد از کودتای ناکام ترکیه برای معلمان ایرانی اقدامی شگفت انگیز و غیرقابل انتظار بود.

پرسش این است که چه رابطه ای بین کودتای نظامیان و اخراج معلمان وجود دارد؟

 بسیاری بر این باور بودند که ترکیه کشوری است که می تواند از نظر « توسعه و دموکراسی » الگوی سایر کشورهای منطقه قرار گیرد . اما حوادث اخیر به خصوص  اخراج معلمان و به عبارتی " پاک سازی " فرهنگیان و دانشگاهیان و تعرض به حقوق شهروندان ،شک و تردید فراوان در این باور ایجاد کرد .

بر اساس آن چه آموزش بین الملل گفته است : "تاکنون  15200نفر از معلمان از کار تعلیق شده و به بیش از 1500 رئیس دانشکده گفته شده است تا استعفا دهند و گواهی اشتغال به کار 21000 معلم مدارس خصوصی لغو شده است . "

پرسش ما این است که گناه این معلمان در کدام دادگاه اثبات شده است؟ 

آیا مجازات افراد بدون طی روند قضایی با دموکراسی و حقوق شهروندی که دولت ترکیه خود را مدافع آن می داند سازگار است؟

آیا این تعداد عظیم معلمان خطری برای حکومت ترکیه بوده اند ؟

به نظر می رسد اهداف دیگری پشت این پاک سازی ها نهفته است و این معلمان به خاطر عقاید متفاوت با ایدئولوژی رسمی دولت مجازات شده اند و لیست اسامی آنها از قبل تهیه شده بود.

انتظار این است که جامعه مدنی ایران ، احزاب ، گروه ها و تشکل های صنفی و شخصیت های مستقل فرهنگی این اقدام دولت ترکیه را محکوم و از سرکوب جامعه مدنی ترکیه انتقاد کنند.

« صدای معلم » از جناب آقای دکتر فانی وزیر محترم آموزش و پرورش نیز انتظار دارد که در تماس با وزیر آموزش ترکیه مراتب نگرانی خود و فرهنگیان ایرانی را از این اقدامات ابراز نماید و خواستار بازگشت به کار هزاران معلمی شود که به بهانه سرکوب کودتا مشمول اخراج و تعلیق شده اند. "

در زمان وزارت بطحایی نیز واکنشی در مورد اعتراض و اعتصاب دانش آموزان بیش از 130 کشور جهان نسبت به تغییرات اقلیمی  و گرمایش زمین مشاهده نشد .

واکنش سرپرست وزارت آموزش و پرورش به حملات غیرانسانی طالبان قابل تقدیر است .

گروه اخبار/

انتشار عکسی از سوی وزیر آموزش استان کبک در کانادا به همراه ملاله یوسف زی، دختر پاکستانی برنده صلح نوبل با انتقاداتی همراه شده است.

خانم یوسف‌زی که روسری به سر دارد، نمی‌تواند براساس قوانینی که این استان درمورد پوشاندن سر دارد، در این استان آموزش دهد.

کبک اخیرا قانونی جنجالی را به تصویب رساند که براساس آن برخی از کارکنان دولتی از جمله معلم‌ها نمی‌توانند سمبل‌های مذهبی خود مثل کیپا (کلاهی که یهودیان بر سر می گذرانند)، دستار و یا حجاب را در سر کار بپوشند.

این قانون شامل معلمان، نیروهای پلیس، قضات و برخی از کارکنان بخش خدمات عمومی می‌شود.

تصویب این لایحه اعتراضات زیادی را در این استان به همراه داشته است.

ژان فرانسوا روبرژ، وزیر آموزش استان کبک، گفته که او درباره دسترسی به آموزش و پیشرفت‌های بین‌المللی در این زمینه با ملاله یوسف‌زی گفت و گو کرده است.

برخی در شبکه‌های اجتماعی وزیر آموزش را به دلیل این عکس "ریاکار" خوانده‌اند.

خانم یوسف‌زی که حالا در لندن زندگی می‌کند در سال ۲۰۱۲ به دلیل مخالفت با ممنوعیت آموزش دختران از ناحیه سر هدف تیراندازی طالبان قرار گرفت.

او که اکنون ۲۱ ساله است در ۱۵ سالگی در منطقه سوات، زادگاهش در پاکستان که زمانی پایگاه پیکارجویان طالبان بود در حالی که سوار بر اتوبوس مدرسه بود، هدف حمله قرار گرفت.

ملاله یوسف‌زی در ۱۱ سالگی در وبلاگی بدون نام یادداشت‌هایی را برای بخش اردو بی بی سی درمورد زندگی تحت حکومت طالبان می‌نوشت.

اودر این وبلاگ مورد حق آموزش دختران در این دوران صحبت می‌کرد.

بی بی سی

موسسه نظرسنجی گالوپ، یک بنیاد بین المللی در حوزه پیماش و نظرسنجی اجتماعی است که در سال ۱۹۳۵ و توسط جرج گالوپ تاسیس شده است. اکنون بنیاد گالوپ دارای ۳۰ دفتر در ۲۰ کشور دنیاست. نظرسنجی در ساحت تربیت و مدرسه، یکی از اقدامات نسبتا جدید گالوپ است که از سال ۲۰۰۹ به اجرا درآمده و تاکنون بیش از ۵ میلیون دانش آموز در این نظرسنجی شرکت کردند.

نظرسنجی گالوپ از دانش آموزان (Gallup Student poll) یک ابزار پرسشنامه ای برای سنجش میزان سه ویژگی حیاتی در میان دانش آموزان ۱۱ تا ۱۸ سال است (پایه ۵ تا ۱۲). این ویژگی ها عبارتند از: امیدواری؛ مشارکت؛ سلامت.

در واقع، هدف این نظرسنجی دانش آموزی، شنیده شدن صدای اعتراض نوجوانان مدرسه ای در مقابل معضل پافشاری بر آزمون و فشار روانی قبل از اتمام مدرسه است. و به تبع آن، هدف این مطالعه کمک به ایجاد فضای آرام و خلق فرهنگ مثبت اندیشی در مدارس است.در حقیقت، نظرسنجی دانش آموزی گالوپ آشکار ساخته که حداقل ۵۰% شانس موفقیت شخصی و شغلی دانش آموزان در آینده، ناشی از قابلیت ها و مهارت های غیردرسی است. این مهارت ها را قابلیت های اجتماعی-هیجانی (Social-emotional Qualities) نامیده که شامل: امیدواری، کنجکاوی، پشتکار، مشارکت و همکاری، و سلامت روان است.

درنهایت، مجموعه این قابلیت ها را در ۳ شاخص خلاصه کرده است: امیدواری؛ مشارکت؛ سلامت.

امیدواری (Hope):
مجموع باورها و آرزوهای شیرین و انرژی های مثبت شخص راجع به آینده خودش است. امید، مشوق حضور منظم در مدرسه و کلاس درس؛ مشوق تلاش برای گرفتن نمرات بهتر؛ و مانعِ تکرار پایه و ترک تحصیل است.

مشارکت (Engagement):
 به معنای درگیری فعال و مشتاقانه در فعالیت های مدرسه است. بالابودن حس مشارکت و همکاری در میان دانش آموزان، پیشرفت و موفقیت مدرسه را رقم می زند.

سلامت روان (Well-being):
یعنی راجع به زندگی خویش چگونه بیاندیشیم و نسبت به زندگی چه احساسی داشته باشیم. در واقع، سلامت روان داشتن به شکل احساس آرامش و خوشی، خود را نشان می دهد.

یافته های نظرسنجی گالوپ:
دانش آموزانی که سطح امیدواری بالا دارند؛ صاحب آرمان ها و ایده های متعدد و جذاب هستند و نسبت به آینده خود بسیار خوش بین اند. آنها می توانند بر مسایل و مشکلات پیش روی خود فایق بیایند و به اهداف و آرزوهای خود برسند.

دانش آموزانی که سطح مشارکت بالا دارند؛ اشتیاق بیشتری در مدرسه نشان می دهند و میزان پشتکار و پایداری آنها بسیار زیاد است. نتایج مطالعه نشان داده که تشویق و توجه به دانش آموز از جانب معلم، عامل اصلی بیدارسازی و فعالسازی حس مشارکت و همکاری در دانش آموزان است.

 دانش آموزانی که سطح سلامت روان بالایی دارند؛ نوجوانان سرحال و شاداب هستند و اغلب لبخند بر لب دارند. آنها خوش بین بوده و آرامش دارند. نبود سلامت روان موجب پژمردگی نهفته در میان نوجوانان می شود.

نتایج پایانی پژوهش گالوپ اشاره به این واقعیت نادیده گرفته شده در ایران دارد که موفق بودن در آزمون قابلیت های اجتماعی-هیجانی, بهتر و با اطمینان بیشتر از آزمون های درسی و نمرات تحصیلی، موفقیت شخصی و شغلی (بویژه کارآفرینی) در آینده را پیش بینی می کند.

 مؤسسه گالوپ

کانال دکتر سعید صفایی موحد

گروه دانش آموزی/

امروز 22 ژوئن دانش آموزان و کودکان در سراسر جهان در اعتراض به تغییرات اقلیمی باز هم به خیابان ها آمدند .

رهبر جنبش دانش‌آموزی «بچه‌ها برای مهار تغییر اقلیم» یک دانش‌آموز ۱۶ ساله سوئدی است، گرتا تونبرگ که یک روز پیش از راهپیمایی ۲۴ اسفندماه (۱۵ مارس) نامزد جایزه صلح نوبل شد.

او اولین دانش‌آموزی است که در اوت ۲۰۱۸ سر کلاس درس نرفت و پلاکارد در دست به اعتصاب نشست و در کمتر از چند ماه، صدایش به سراسر اروپا رسید. سپس صدها، بعد هزارها و حالا ده‌ها هزار دانش‌آموز دست به اقدامی مشابه زده‌اند.

دومین اعتصاب جهانی دانش آموزان جمعه 3 خرداد برگزار گردید . ( این جا )

به گزارش دویچه له همه سیاستمداران روی خوشی به این اعتراضات نشان نمی‌دهند. برخورد فیزیکی یک وزیر بریتانیایی با یک فعال معترض اقلیمی به برکناری او انجامید.

با این حال آنگلا مرکل صدر اعظم آلمان از جمله سیاست مدارانی است که از تجمعات زیست محیطی دانش آموزان حمایت و تمجید کرده است .

خانم مرکل در پیام ویدئویی هفتگی‌اش از کنشگران نوجوان پشتیبانی کرد و گفت: «از دانش‌آموزانی که برای حفظ اقلیم به خیابان می‌آیند و برای این امر می‌کوشند، به طور جدی حمایت می‌کنم.» او  اقدام دانش‌آموزان را "ابتکار بسیار خوب" خواند و افزود: «اهداف زیست محیطی تنها زمانی محقق می‌شوند که پشتوانه اجتماعی داشته باشند.»

مرکل گفت که از خواست دانش‌آموزان مبنی بر کنار گذاشتن ذغال سنگ از چرخه مصرف آگاه است اما یادآوری کرد که برای دستیابی به اهداف زیست محیطی، باید جنبه‌های اقتصادی و اشتغالی را نیز در نظر گرفت.

صدراعظم آلمان دو سال قبل هم در کنفرانس تغییرات اقلیمی در بن گفته بود که میزان مصرف ذغال سنگ و به ویژه ذغال سنگ قهوه‌ای، جایی ویژه در اهداف اقلیمی آلمان دارند اما جزئیات مربوط به حذف ذغال سنگ، از جمله در نظر گرفتن بهای مناسب برای سوخت‌‌های جایگزین، باید به دقت بررسی شوند.

« صدای معلم » در گزارشی نوشت : ( این جا )

" در حال حاضر محیط زیست در جهان به یک موضوع مهم تبدیل شده است .

در ایران که از سوء مدیریت و بحران مدیران ناکارآمد همواره در رنج است ، بحران محیط زیست یکی از ابربحران ها می باشد اما تحرک خاصی حداقل در نظام آموزشی مشاهده نمی شود .

رسانه ها هم عموما با این گونه مسائل کاری ندارند و اولویت ها چیزهای مهم تر و مهیج تری هستند !

در 2 روز گذشته خبر اعتراضات دانش آموزی در سراسر جهان علیه پدیده تغییرات اقلیمی تیتر بسیاری از رسانه های جهان بوده است .

با وجود آن که شماری از وزرا در کشورهای مختلف نگرانی خود را از تعطیلی مدارس توسط دانش آموزان ابراز کرده‌اند اما در ایران و تاکنون مورد خاصی مشاهده نشده است .

وزیر آموزش و پرورش و رئیس سازمان محیط زیست در این مورد سکوت کرده اند .

تشکل های دانش آموزی مانند سازمان دانش آموزی ، مجلس دانش آموزی ، اتحادیه انجمن های اسلامی دانش آموزان و... انگار این اخبار و رویدادها را مشاهده نمی کنند .

در نظام آموزشی ایران دانش آموزان غالبا و زمانی که سطح سوالات امتحانی سخت باشد برای اعتراض به خیابان ها می آیند !

پایان گزارش/

گروه دانش آموزی/

25 اسفند 97 صدای معلم در خبری نوشت : ( این جا )

" اعتصاب یک دانش‌آموز حالا اعتصاب ده‌ها هزار معترض نوجوان است

از استرالیا تا هند، از اروپا تا آمریکای شمالی، ده‌ها هزار دانش‌آموز در دست‌کم دو هزار شهر در ۱۳۰ کشور دنیا ۲۴ اسفند (۱۵ مارس) به خیابان‌ها آمده‌اند تا از دولت‌هایشان بخواهند «اقدامی قاطع و سریع برای مهار گرمایش زمین و تغییر اقلیم» صورت دهند.

رهبر جنبش دانش‌آموزی «بچه‌ها برای مهار تغییر اقلیم» یک دانش‌آموز ۱۶ ساله سوئدی است، گرتا تونبرگ که یک روز پیش از راهپیمایی ۲۴ اسفندماه (۱۵ مارس) نامزد جایزه صلح نوبل شد.

او اولین دانش‌آموزی است که در اوت ۲۰۱۸ سر کلاس درس نرفت و پلاکارد در دست به اعتصاب نشست و در کمتر از چند ماه، صدایش به سراسر اروپا رسید. سپس صدها، بعد هزارها و حالا ده‌ها هزار دانش‌آموز دست به اقدامی مشابه زده‌اند.

دانش‌آموزان چه می‌گویند؟

بنابر تازه‌ترین برآوردهای دفتر تغییر اقلیم سازمان ملل متحد، تا دهه ۲۰۳۰، یعنی کمتر از ۱۲ سال دیگر، فعالیت صنعتی بشر باعث می‌شود تا زمین از آستانه ۱/۵ درجه سانتی‌گراد عبور کند. این آستانه‌ای امن است که تا پیش از آن، کاهش سرعت گرمایش زمین و معکوس کردن روند آن، با استفاده از فناوری‌های موجود، امکان‌پذیر است.

پس از آن، زمین همچنان به گرم‌تر شدنش ادامه خواهد داد.

این دانش‌آموزها می‌گویند تلاش‌های چند دهه گذشته سیاستمدارها برای مهار تغییر اقلیم به نتیجه نرسیده است و آینده‌ آن‌ها در خطر است.

چون وقتی دوره تحصیل شان در مدرسه و دانشگاه تمام شود و بخواهند دنبال کار و زندگی بروند، زمین دیگر مانند امروز نخواهد بود.

آن هم در حالی‌که می‌دانند شرایط زندگی هر سال سخت‌تر از گذشته می‌شود."

« صدای معلم » در مطلبی دیگر  و همزمان با بحران سیل در ایران نوشت : ( این جا )

" در حال حاضر محیط زیست در جهان به یک موضوع مهم تبدیل شده است .

در ایران که از سوء مدیریت و بحران مدیران ناکارآمد همواره در رنج است بحران محیط زیست یکی از ابربحران ها می باشد اما تحرک خاصی حداقل در نظام آموزشی مشاهده نمی شود .

رسانه ها هم عموما با این گونه مسائل کاری ندارند و اولویت ها چیزهای مهم تر و مهیج تری هستند !

در 2 روز گذشته خبر اعتراضات دانش آموزی در سراسر جهان علیه پدیده تغییرات اقلیمی تیتر بسیاری از رسانه های جهان بوده است .

با وجود آن که شماری از وزرا در کشورهای مختلف نگرانی خود را از تعطیلی مدارس توسط دانش آموزان ابراز کرده‌اند اما در ایران و تاکنون مورد خاصی مشاهده نشده است .

وزیر آموزش و پرورش و رئیس سازمان محیط زیست در این مورد سکوت کرده اند .

تشکل های دانش آموزی مانند سازمان دانش آموزی ، مجلس دانش آموزی ، اتحادیه انجمن های اسلامی دانش آموزان و... انگار این اخبار و رویدادها را مشاهده نمی کنند .

دو ماه پس از این اعتراض ؛ دانش آموزان امروز نیز به خیابان ها آمدند تا بار دیگر « صدای خود » را دولتمردان و سیاست گذاران برسانند .