تهران

گروه گزارش/

همان گونه که پیش تر نیز آمد ( این جا ) ؛ روز شنبه هجدهم آذر ماه « صدای معلم » گفت و گوی تفصیلی در مورد مسائل آموزش و پرورش این بخش و معلمان آن با « عبدالرضا فولاوند » مدیر کل آموزش و پرورش شهرستان استان تهران انجام داد .

بخش نخست این گفت و گو تقدیم مخاطبان محترم صدای معلم می گردد

در وهله اول سلامت آنها اهمیت دارد و در وهله دوم باید به آموزش آنها فکر کرد/ اگر امنیت برای اردو‌های دانش‌آموزی وجود ندارد، آیا باید دست روی دست بگذاریم و بگوییم آیین‌نامه در حال تدوین است؟ آن زمان برخی نمایندگان مجلس از جمله من عنوان کردند باید تا زمان تدوین آیین‌نامه، اردو‌های دانش‌آموزی را ممنوع کرد/ نباید به ‌این صورت عمل شود که وقتی حادثه‌ای رخ می‌دهد، درباره آن حرف بزنند و وعده بدهند، اما چند روز بعد موضوع را از یاد ببرند. باید جلو تکرار حوادث را گرفت و به نظر می‌رسد راهکار عاجل ممنوعیت کامل اردو‌های دانش‌آموزی تا زمان تدوین آیین‌نامه مناسب است

بر ما پوشیده نیست که بسیاری از نیروهایی که در وزارتخانه آموزش و پرورش و ادارات کل هستند، افرادی متخصص و عالم در حوزه آموزش و پرورش اعم از مدیریت آموزشی، فلسفه آموزش و پرورش و.... نیستند، بلکه با رابطه و پارتی و فقط به علت فراری بودن از تدریس و مدرسه و صعوبت کار مدرسه ای خود را به آنجا رسانده اند و چون تخصص و معجزه و کرامتی نیز ندارند برای باقی ماندن در موضع و مکان خود حاضر به هرکاری هستند/ اگر روزی شما خواستید کسی را از مدرسه به وزارتخانه یا ادارات کل بیاورید و او ناز کرد و نیامد و چه بسا مجبور شدید او را به زور بیاورید، بدانید گزینه احتمالا درستی را انتخاب کرده اید/ انسانهای ناتوان، غیرحرفه ای، غیر معتقد به معجزه قابلیت آموزش و تربیت انسان و نقش آن در پیشرفت کشورها و کسانی که از آموزش و پرورش بیزارند و فقط برای فرار از مدرسه به کار اداری روی آورده اند کاری از پیش نمی برید، چون اینان ذاتا با تغییر مثبت مخالفند

خطاب به تمامی سروران امنیتی کشور،خطاب به مسئولین عقیدتی - سیاسی کشور:

برای یاد همه از دست رفتگان قافله راهیان نور اعم از معلم و دانش آموز چه امسال و چه سالهای پیش ،با شما چند سخنی دارم امید که بالاترین نیروی امنیتی کشور یعنی فرمانده کل قوا مقام معظم رهبری با درایت همیشگی خود راه کار مناسبی برای اتمام این جریان ارائه دهند.

ما معلمین راضی به آمدن خون از دماغ فرزندان شما در کلاس درس با عنوان دانش آموز نیستیم.

ما معلمین پای پیاده جاده های خاکی روستاهای دور و نزدیک را در عنفوان جوانی با شور و عشقی که کمتر از شور رزمندگان نیست در هم نوردیدیم تا درخت دانش شکوفه های در خور و زیبا و ماندنی بار دهد.

ما معلمین در سرمای زمستان در اتاق دو در دوی نظام آموزش و پرورش بدون شیشه پنجره با با در شکسته ، کلیه هایمان را در گرو گذاشتیم.

ما معلمین ایران با کفش های پاره و جیب خالی مسیر طولانی روستاهای سراسر کشور را طی طریق کردیم.

ما معلمین با تب 39 درجه با حالت زکام و عفونت ویروسی یا هر نوع بیماری دیگر قدم به قدم با پای پیاده تا زانو در برف فرو رفته برای آموزش این دانش آموزان، کلاس درس را بر پا نگه داشتیم.

ما معلمین زن برای آموزش همین دانش آموزان سختی مسیر روستاها را در حالی که حامله بودیم سلامتی و بقای جگرگوشه خود را فدای فرزندان شما کردیم.

ما معلمین در کلاس آتش گرفته ماندیم و سوختیم تا امانات به ما سپرده شده همگی سالم از کلاس خارج شوند و در زلزله و هر بلیه ای اولویت نجات را برای دانش آموزان قائل شدیم.

ما معلمان همیشه چون دو تخم چشم هایمان از دانش آموزان محافظت کرده ایم.مواقعی برای او پدری کردیم و گاه مادری. هم مشاور او بودیم و هم دوست او.

ما معلمین مثل خیلی از رزمندگان گمنام انجام خدمت کردیم و برای این خدمت با جان و دل با شرایط سخت جنگیدیم.

حال برای تثبیت راه جهادگران و شهدا و جانبازان ما چرا باید این دانش آموزان را در مسیر عشق پروانه سازیم ؟

مگر از طریق مفاهیم کتب درسی کودکان و نوجوانان و جوانان ما جامعه پذیر نمی شوند یا ارزش ها درونی نمی شوند؟ پس چرا با اختصاص 8 نمره اجباری برای درسی به نام آمادگی دفاعی جهت گسیل داشتن آنان به سرزمین رشادتها ، هر بار شاهد تصادف و فوت معلمان و مربیان و دانش آموزان می گردیم؟

امروز جای بسیاری از دانش آموزان من یا او در کلاس درس خالی است. امروز جای بسیاری از همکارانمان که سالها برای بازنشستگی انتظار کشیده بودند خالی است. امروز خانواده ها داغدارند. هنوز داغ از دست رفتن دانش آموزان در هرمزگان که در نیمه دوم شهریور تصادف کرده بودند سرد نشده که بار دیگر این سفرها قربانی گرفت این بار کاروان از شهر نظرآباد استان البرز می آمد. چه فرق می کند از کجای ایران . در شناسنامه همه این افراد معلم و دانش آموز قید شده است. فوت آنان یک درد و معلولیت آنان هزار درد.

یقین شما ملت ایران را که همیشه حامی و پشتیبانتان بوده دوست می دارید پس شما را به خدا قسم داستان این سفر را به پایان برسانید. این سفر به تنهایی مسأله امنیتی نگردیده است که مدیران در صورت مخالفت مورد مؤاخذه قرار می گیرند چون قوانین و اصول حاکم بر آنها مسلط بر شعور و اراده شما نیستند بلکه شما پاسداران و بسیجیان باعزت وضع کننده هر آئین نامه ای هستید. انسان برتر و مسلط بر هر قاعده دست نوشته است. این نوشته را با اراده مؤثرترین عامل یعنی مقام معظم رهبری می توان از اذهان زودود.

ما در هفته دفاع مقدس جبهه ها را با نمایشگاههای آن چنانی لمس می کنیم ، با برپایی دائمی چنین نمایشگاهی در مراکز آموزشی امنیتی کشور دانش آموزان را با صحنه های آمادگی دفاعی آشنا سازیم. هر دانش آموز در شهر خود. یا ساده ترین حرکات سربازی را برای آنان آموزش دهیم، بالاخره باید شرایط سنی دانش آموزان را در نظر داشت. طوری عمل نکنیم که وضع جدید از قبلی هم نا امید کننده تر باشد.
شما بزرگوارانی که با ساخت موشک های دور بُرد دشمنان نظام سیاسی را می لرزانید ،برای حفظ جان برادران و خواهران خود طرحی نو در اندازید. طرحی که قطره خونی از دماغ هیچ کدام شان نیاید.
پایدار و سرافراز و استوار باشید.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

گروه اخبار/

مجلس دانش آموزی به طور کامل وارد یک انزوای طولانی مدت شده است/ این یک زنگ خطر برای تمام تشکل های دانش آموزی می باشد/ تفکیک جنسیتی در مجلس دانش آموزی نیز که سخنش چند گاهی است به گوش می رسد توهین به شعور خود جناب  فیض است که نمایندگان که نخبگان اجتماعی یک منطقه هستند را مورد اتهامات واهی قرار می دهد/ بی توجهی امروز آقای فیض به مجلس دانش آموزی و عدم برگزاری نشست های آن نشان از بی توجهی ایشان به سرنوشت یا جامعه است که دانش آموزان تشکیل دهنده آن در آینده خواهند بود...

گروه رسانه و تشکل/

34 شورای صنفی مستقر در دانشگاه فرهنگیان از سراسر کشور با ارسال نامه ای برای صدای معلم ضمن اشاره به تغییر و تحولات مدیریتی این دانشگاه خواهان توجه بیش از پیش مسئولان به مشکلات عدیده این دانشگاه و دانشجو معلمان گردیدند .

متن کامل این نامه که در اختیار صدای معلم قرار گرفته است به شرح زیر است

تهران

علی رغم نیت خیر و مقصود خداپسندانه و میهن پرستانه برخی عناصر ، مع الوصف و با کمال تاسف و به واسطه بی کفایتی ، بی برنامگی و سیاست باری به هر جهت و شعارگونه و فاقد درایت و نظم موجود در میان طراحان و برنامه ریزان و مجریان دخیل در این سناریو ، فلسفه وجودی کاروان راهیان نور در هاله ای از ابهام و زیر علامت سوال واقع شده است/ چرا نباید برنامه ریزی جامع و کامل و مدبرانه و عاقلانه داشت تا این که در ایاب و ذهاب شاهد فجایع دلخراش و شرمگین و مرگبار و متاسفانه غیرقابل جبران نباشیم/ چرا آقایان از حیث سلامت و امنیت جاده ها ، وسائل نقلیه و صلاحیت رانندگان و همراهان و غیره اهمال و کوتاهی کرده و بلکه درمواردی و از ناحیه برخی خیانت می شود/ مگر غیر این است که از جمله علل و مقاصد کاروان های راهیان نور ؛ عبرت ، سازندگی ، رشد ، توسعه ، پیشرفت ، تعالی و نهایتا نشاط و خاطره های خوب و فجر امید می باشد ؛ پس چرا این همه به خاکی می زنیم و به انحراف کشیده می شویم و به جای سرکه ، شراب برداشت می کنیم/ تکرار چنین فجایع و مرگ آفرینی هایی کاملا با فلسفه وجودی مثبت کاروان راهیان نور ، مغایرت و تباین و تعاضد دارد/ چرا برای جلوگیری از تکرار این چنین فجایع مرگبار و مولم و بهبود بخشی به این بحران و پربار و کیفی ساختن برنامه اعزام دانش آموزان و دانشجویان به مناطق جنگی اتاق فکر کارشناسانه ، دلسوزانه و محققانه و مدبرانه تشکیل نمی شود