هفته‌ی گذشته، خبری منتشر شد که گروهی از دختران دانش‌‌آموز منطقه‌ی ۱۵ تهران، دوچرخه‌ی «ویژه‌ی بانوان» ساختند و از این دوچرخه در جشنواره‌ی علمی «ابن سینا» رونمایی شده است. انتشار تصاویر این دوچرخه که صندلی پهنی دارد و جعبه‌ای مکعبی شکل پشت آن نصب شده که مثل اتاقکی زن را در احاطه‌ی خود می‌گیرد، فوری اسباب خنده و تمسخر و تاسف عده‌ای از کاربران شبکه‌های اجتماعی شد. بعضی‌ها کاریکاتوری قدیمی از جمال رحمتی، کاریکاتوریست نشریات را دوباره منتشر کردند که در انتقاد از سیاست‌های گروه طالبان در افغانستان، دوچرخه‌ی زنان را اتاقک متحرکی شبیه این دوچرخه‌ی تازه‌ساز دانش‌آموزان تصویر کرده بود.

من اما می‌خواهم در این مطلب، از جنبه‌ی دیگری به این دوچرخه‌ی ساخته‌ی تخیل دختران دانش‌آموز تهران نگاه کنم. ما از مبارزات زنان جهان برای حق رای زیاد می‌خوانیم، اما به ندرت در متنی به اهمیت و لزوم و تاثیر دوچرخه در جنبش حق رای زنان و فمینیسم موج اول اشاره شده است.

پای دوچرخه برای اولین‌بار در قرن نوزدهم به خانه‌های مردمان طبقه‌ی مرفه، متوسط و فقیر در اروپا باز شد. تا قبل از آن زنان باید یا با کالسکه و گاری، یا سوار بر اسب و قاطر و یا با پای پیاده از خانه بیرون می‌زدند و از جایی به جای دیگر می‌رفتند. زنان مرفه کالسکه‌سوار بودند و آن که فقیر بود عملا راهی جز پای پیاده نداشت. جابه جایی و تحرک زنان بسیار اندک و محدود بود. اکثر زنان هرگز از چهار دیواری خانه و محله و حداکثر روستا و شهر خود بیرون نمی‌رفتند. دوچرخه، ناگهان این وضعیت را برای زنان بسیاری تغییر داد. دوچرخه، ارزان بود و به زنان بسیاری از طبقات مختلف اقتصادی و اجتماعی این امکان را داد که از دو وجب فضای تنگ اطراف خود بیرون بزنند.

اولین دوچرخه‌های قرن نوزدهم، «مردانه» بود. چرا؟ چون باورهای سنتی آن زمان این بود که دوچرخه را نمی‌شود «زنانه» راند. منظورشان از «زنانه» راندن این بود که دو پا مثل وضعیت پاها در اسب‌سواری، بتواند با حداقل تحرک در دو طرف قرار بگیرد و هی بالا و پایین نرود. «بالا و پایین رفتن پا»، امری «مردانه» تلقی می‌شد. اما به یمن زنان جسوری که از این کلیشه بیرون زدند، هر روز زنان بیشتری که در آرزو و شوق و حسرت بیرون رفتن از دو وجب پیرامون خود بودند، جرات کردند و با همان دامن‌های بلند و دست‌وپاگیر و کفش‌های پاشنه‌بلند سوار دوچرخه شدند.

اصلا یکی از مهم‌ترین اثرات دوچرخه در حیات اجتماعی زنان، همین بود که از آن حجم دست‌وپاگیری وحشتناک لباس زنان، دامن‌های بلند و چندلایه، بالاتنه‌های تنگ و خفه‌کننده و کفش‌های ناراحت کاست و تن‌پوش زنان را راحت‌تر کرد. در اواخر قرن نوزدهم، رواج دوچرخه بین طبقه متوسط زنان، موج تازه‌ای از مد لباس و کفش تازه را با خود به‌همراه آورد و سوال اصلی این بود که این دامن‌های بلند و مزاحم و کت‌های تنگ را چطور کمی دست‌کاری کرد تا برای دوچرخه‌سواری مناسب شود؟

در سال ۱۸۹۰ نارضایتی و اعتراض زنان به دامن‌های بلند و کت‌های تنگ و دست‌وپاگیر منجر به این شد که بعضی از طراحان مد، لباسی را برای دوچرخه‌سواری زنان طراحی کنند که به «Bicycle Bloomer» موسوم بود. دامن‌های این لباس تازه هم کماکان تا قوزک پا بود، با این‌حال دامن گشادتر بود و امکان تحرک بیشتری به زنان می‌داد. بالاتنه‌ی لباس هم گشادتر و راحت‌تر بود. این لباس تازه چنان باعث خشم بعضی از مردان شد که «گروه‌ و انجمن» تشکیل می‌دادند و «قسم برادری» می‌خوردند که هرگز با این زنان هم‌کلام نشوند و از آن‌ها خواستگاری نکنند!

مردسالاری در مخالفت با دوچرخه‌سواری زنان دقیقه‌ای بیکار ننشست. اگر رسانه‌های آن زمان را بررسی کنید،کلی «نظریه‌بافی علمی» و «سخن کارشناسان» را می‌بینید که مدعی‌اند دوچرخه‌سواری زنان عامل کمردرد، نازایی، پاره شدن پرده‌ی بکارت و اسباب «تحریک جنسی» زن است!  عده‌ای از این هم فراتر رفته و از پزشکان نقل قول می‌کردند که دوچرخه‌سواری باعث شده زنان بیشتری به بیماری سل مبتلا شوند!

اما اهمیت تاثیرگذار دوچرخه شاید در هیچ‌کجا به اندازه‌ی جنبش حق رای زنان در آمریکا و اروپا موثر نبود. ناگهان زنان خواهان حق رای که نه صدایی داشتند، نه جایی در رسانه‌ها و اماکن عمومی شهر، می‌توانستند اعلامیه‌های خود را پشت دوچرخه پنهان کنند، سوار دوچرخه شوند و تا شهر و روستاهای نزدیک برانند، بی این‌که نگاه مشکوکی را جلب کنند در خانه‌ها را بزنند و با زنان خانه هم‌کلام شوند، به آن‌ها اعلامیه‌ای دهند، از آن‌ها برای چای عصر در خانه‌های خود دعوت کنند و به شکل موثر برای هدف خود، همراه و کنشگر تازه جذب کنند. دوچرخه آن‌قدر برای زنان خواهان حق رای مهم بود که در بسیاری از تظاهرات‌های اعتراضی خود، دوچرخه‌های خود را هم به همراه می‌بردند تا بر اهمیت نمادین دوچرخه برای حق رای، امکان تحرک و حضور در اجتماع تاکید کنند.

سوزان بی. آنتونی، مبارز معروف حق رای زنان، در سال ۱۸۹۶ در یادداشتی نوشت که هیچ چیزی برای جنبش حق رای زنان، مهم‌تر از دوچرخه نیست و تاکید کرد «هربار زنی را سوار دوچرخه می‌بینم، دوباره از نو سراسر شور و شعف می‌شوم و لبخند بر لب می‌آورم.»

زنان خواهان حق رای در انگلستان در دهه‌ی ۱۹۱۰ میلادی، سوار بر دوچرخه‌هایشان جلوی ماشین وینستون چرچیل را سد کردند و خواسته‌ی حق رای برای زنان را فریاد کردند. نشریات اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم پر است از مطالبی به قلم مردان که شاکی‌اند که اگر جلو دوچرخه‌سواری زنان را از اول گرفته بودیم، با این وضع مواجه نمی‌شدیم که هر زنی سوار دوچرخه‌اش شود و دنبال تجمع و کنشگری باشد.

دوچرخه‌ی طراحی دختران مدرسه‌ای در منطقه‌ی ۱۵ تهران، هرچه باشد خنده‌دار نیست. چیزی از جنس تلاش مادران اولیه فمینیست ما در گوشه‌وکنار جهان است که به دنبال تحرک، امکان حضور بیشتر در اجتماع، توان‌مندی بیشتر و احقاق حق خود به شیوه‌های خلاق و پیوسته بودند. شبیه همان تلاش‌های زنانی که اول با همان لباس‌های دست‌وپاگیر و کفش‌های ناراحت  سوار دوچرخه شدند، سعی کردند ابتدا رکاب زدن را لای پارچه تا حدی مخفی کنند، کم کم لباس ویژه دوچرخه‌سواری زنان طراحی کردند، بعد دامن را کوتاه‌تر کردند و کت را گشادتر و … تلاش‌های دخترانی جوان که خیال راندن و رفتن دارند، آزادی بیشتر برای تحرک و سهم بیشتری از فضاهای شهری می‌خواهند و دنبال راه‌های خلاقانه‌ای‌اند برای تحقق این رویا.

کانال مطالبات زنان

گروه تشکل ها/

« سیدمحمد بطحایی » در سفری که به استان فارس داشت با برخی تشکل های سیاسی فرهنگیان دیدار کرد .

خبری از مدیر کل آموزش و پرورش استان فارس به نقل از روابط عمومی آن اداره در صدای معلم منتشر گردید ( این جا ).

در این دیدار « علی عسکر نجفی » از فرهنگ امنیتی در آموزش و پرورش انتقاد کرده بود .

صدای معلم نوشت :

" سیدمحمد بطحایی در دومین سفر به مناطق سیل زده به استان فارس رفته است .

همچنین به همراه مدیر کل آموزش و پرورش فارس دیداری با نمایندگان تشکل های صنفی و سیاسی فرهنگیان استان داشته است .

« صدای معلم » در گزارش های متعدد خود از شکایت علیه معلمان منتقد و رسانه های مستقل در زمان وزارت بطحایی انتقاد کرده است .

همچنین این رسانه تاکنون از احضار و پرونده سازی برای فعالان صنفی در هیات های تخفات اداری انتقاد کرده است .

تاکنون تشکل های سیاسی فرهنگیان موضع مشخصی در برابر این وضعیت نداشته اند .

بطحایی تاکنون در این موارد سکوت کرده است .

کانال صنفی معلمان که اخبار کانون های صنفی را منتشر می کند گزارش داده بود که کانون های صنفی را را به این نشست دعوت نکرده اند .

« دکتر امین ثامنی » از معلمان و کنش گران حوزه آموزش متن زیر را که در این نشست حضور داشته و قرائت کرده است برای صدای معلم ارسال کرده است .

آذربایجان غربی

گروه تشکل ها/

در آستانه فرارسیدن " روز معلم " ؛ " شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران " بیانیه ای صادر کرد .

این شورا  در کانال تلگرامی خود می نویسد :

" بار دیگر روز و هفته ملی معلم در پیش است و ما معلمان شاغل و بازنشسته در چشم انداز تاریخی خود  همچنان برای ابتدایی‌ترین مطالبات و خواسته‌های صنفی خود مجبوریم لحظه ای از کوشش و فعالیت برای رسیدن به خواسته های قانونی و مطلوب خود غفلت ننماییم.

گرانی و تورم زندگی را برای اکثریت زحمتکشان سخت کرده است ، حقوق و درآمد معلمان سنخیتی با قیمت‌های نجومی ندارد و معلمانی که در گذشته مجبور به کار در شغل دوم و سوم بودند به خاطر بیکاری گسترده باید به اتکا حقوق ناچیز معلمی از پس هزینه‌های هنگفت بر آیند .

در یک کلام وضع اقتصادی معلمان اسفناک است و در این میان وضع معلمان آزاد و خرید خدمتی اسفناک‌تر است.

از سوی دیگر اکثریت دانش آموزان که از خانواده‌های زحمتکش هستند وضع بهتری از معلمان ندارند و متاسفانه هر روز شاهد گسترش سیاست های ضد آموزشی مانند پولی‌سازی و کیفیت‌زدایی از آموزش هستیم. گویی در تمام حکومت ها و دولت ها وضع معلمان یکسان است و قرار نیست آموزش و پرورش اولویت دولت‌ها باشد.به همین دلیل معلمان از زمان تاسیس مدارس نوین در ایران تاکنون همواره برای بهسازی آموزش تلاش نموده و متاسفانه همواره سرکوب شده اند."

این شورا در ادامه آورده است :

" با نگاه دقیق‌تر و عمیق تر به دیدگاه نظری و عملی معلمان معترض محبوس در گذشته و حال ، خواهیم یافت که اعتراضات این معلمان جز برای:

۱ - بهینه‌سازی آموزش در مدارس
۲ - توقف خصوصی سازی آموزش
۳ - حق تشکل یابی مستقل
۴ - رفع موانع ناشی از اعمال سلیقه ای و فراقانونی در مسیر فعالیت های قانونی تشکل های صنفی فرهنگیان
۵ - ایجاد بیمه کارآمد برای فرهنگیان
۶ - اجرای دقیق مصوبه ی نظام پرداخت هماهنگ حقوق و دستمزد
۷ - دفاع از حقوق معلمان بخش خصوصی، آزاد و خریدخدمت

و حرکت بر مدار مطالبات صنفی و آموزشی نبوده و نیست.

شورای هماهنگی فرارسیدن روز ملی معلم را به معلمان دربند و تمام فرهنگیان تبریک می گوید و یاد و خاطره ابوالحسن خانعلی و تمام پیشگامان عرصه تعلیم و تربیت را گرامی می دارد.

همچنین شورا فرارسیدن اول می روز جهانی کارگر (۱۱ اردیبهشت)  را به تمامی کارگران زحمتکش میهنمان و معلمان مشمول قانون کار تبریک گفته و این روز جهانی را گرامی می دارد.

پایان پیام/

گاهی آدمی از گفتن و نوشتن ملول و خسته می شود.

تصمیم گرفته ام که فقط مطالعه کنم و در دبیرستان ها هم به ضروریات و محتوای کتاب درسی بسنده کنم.

اما امروز فیلم زیر، باز متاثرم کرد و خواستم که چندسطر کوتاه آن چنان که در حوصله ی مردمان بی حوصله می گنجد، بنویسم.

سرکلاس درس تقریبا یک سوم ساعت های کلاسم را به ذات و محتوای ادبیات می پردازم.
به بچه ها می گویم ادبیات قرار است با ما چه کند؟

ادبیات اگر به قول تولستوی چشمه ی زیبای زیبایی هاست پس باید به اخلاق و افعال و افکار ما تناسبات بدهد و ما را از ناموزونی برهاند.

اگر ادبیات در مدرسه هایمان و حتی دانشگاه هایمان فقط‌ به‌ همین تشخیص فعل و فاعل و مُسند و مُسندالیه، ختم شود باید گفت:
«زهی مراتب خوابی که به ز بیداری‌ست»

آموختنش زحمت است و فضیلت نیست.
علمِ بُنجُل است که تعلیمش تَجَمّل است. (تجمّل علمی برای خودنمایی)

و به قول سعدی:
«علمی که ره به حق ننماید جهالت است»

ارسطو بر این عقیده بود که ادبیات منجر به کاتارسیس، یعنی پاک شدن روح ما از پلیدی ها می شود.

ادبیات، انسان را حساس و متاثر و دردمند و متعهد می کند و اگر چنین بود زهی سعادت
و خواندن این ادبیات بسیار میمون و خجسته است.

داستان کوتاه کرگدن از اوژن یونسکو و طاعون اثر آلبر کامو و پیرمرد بر سر پل، اثر همینگوی و آثاری از این قبیل، می خواهد کاری کند که انسان به بوی تعفن عادت نکند.

انسان باید آزرده شود و از کنار زشتی ها و کاستی ها و پلیدی ها و تبعیض ها و نابه سامانی ها بی تفاوت و لاابالی نگذرد و این همه برایش امری طبیعی نشود؛
که اگر شد آن جامعه به خواب مرگ رفته است و باید بر سر گورش عزا گرفت.

در فیلم زیر کودکی که مادرش دچار عارضه ای شده با اورژانس تماس می گیرد اما از دادن آدرس ناتوان است.
باری به هرطریق آدرسی را از او کسب می کنند.

رییس سازمان فناوری اطلاعات ، آقای ناظمی فیلم را در فضای مجازی، مشاهده می کند.
او می گوید: (بغض گلویم را گرفت.
دستور دادم تا فرایندی طی شود که هرکس در هرکجا با اورژانس تماس می گیرد موقعیتش اتوماتیک به مراکز اورژانس ارسال شود)

گروه اخبار/

دانش‌آموز دبیرستانی که از سوی معلم مدرسه‌اش مورد ضرب و شتم قرار گرفته بود، به خاطر آسیب شدید به چشم بخشی از بینایی‌اش را از دست داد.

پدر این دانش‌آموز ۱۸ ساله در گفت‌و‌گو با خبرنگار حوادث «ایران» عنوان کرد: روز یکشنبه پسرم در کارگاه آموزشی مدرسه‌اش در غرب تهران شرکت کرده بود. پس از دقایقی معلم‌اش از او سؤالی پرسید و از آنجا که احساس کرد پسرم حواسش به صحبت‌های او نبوده با پایش ضربه‌ای به پسرم زد بعد از آن پسرم آرش به رفتار معلم‌اش اعتراض کرد که او این بار با ضربه مشت به صورت پسرم کوبید و شدت ضربه باعث شد که فریم عینکش خرد شده و به داخل چشم پسرم برود.

وی در ادامه تصریح کرد: پس از آن مسئولان مدرسه آرش را به بیمارستان فارابی منتقل کردند و در معاینات اولیه مشخص شد که علاوه بر آسیب به شبکیه، قرنیه و صلبیه هم دچار پارگی شدید شده است. به همین خاطر همان روز تحت عمل جراحی قرار گرفت.

پدر آرش در پاسخ به این سؤال که آیا عمل جراحی رضایت بخش بوده یا نه تأکید کرد: پزشکان نتیجه عمل را رضایت بخش عنوان کردند اما ظاهراً پسرم بخشی از دیدش را از دست داده است. البته قرار است تا 6 ماه آینده دوباره عمل جراحی ترمیمی انجام شود تا بینایی‌اش به حالت قبل و طبیعی بازگردد. البته بعد از ترخیص از بیمارستان پسرم را به مرکز چشم پزشکی تخصصی دیگری منتقل کردیم که در آنجا هم پزشکان آسیب جدی به قرنیه و صلبیه را تأیید کردند.

پدر آرش در خصوص وضعیت پرونده پسرش گفت: ما فردای روز حادثه شکایتی را علیه معلم مدرسه در کلانتری 138 جنت آباد تنظیم کردیم و قرار است پس از بررسی دوربین‌های مداربسته مدرسه، معلم برای تحقیقات احضار شود. ضمن اینکه شکایتی هم در دادسرای ناحیه 5 تهران تنظیم کرده‌ایم تا برخورد قضایی با این معلم صورت گیرد.

پایان پیام/

آذربایجان شرقی

اصفهان

  شوربختانه عمده مصاعب این مربیان به ضعف و کم‌کاری سازمان نهضت سوادآموزی و اذنابش بر می گردد زیرا با وجود اظهارات رئیس اسبق این نهاد مبنی بر حضور نماینده و وکیل مدافع حقوق آموزش‌دهندگان در کارگروه تدوین آیین‌نامه اجرایی، اما آیا استنباط از محتویات خروجی آن، گواه و مبیّن استطاعت تأمل و تعقل نماینده حاضر در جلسات دارد؟

سالهاست که مربیان این عرصه در خطه‌ی بی‌حاصل آن، بذر امید و جوانی کاشته‌اند تا با اندوخته‌ی تجربه و عشق معنوی و اندک اسکان شبنم مهر و عنایت مسئولین، نهال آرزوهایشان نهایتاً به ثمر نشیند اما صدافسوس که تلاش نزدیک به یک دهه آنان با تبرزین بی‌تدبیری در معرض امحاء و توأمان تندبادهای نیش دار و کنایه آمیز برخی همچو هجوم ملخ‌های صحرایی به مزارع، شیره وجود آنها را سلانه سلانه می‌مکد و فانی می‌سازد.

با تصویب اصلاحیه تبصره ۱۰‌ ماده ۱۷‌ مورخ ۹۵/۰۶/۰۳ و ظهور بارقه امید در نهان مشمولین اما ناتوانی سازمان نهضت سوادآموزی در ارائه آمار مدون و سیاست بازی های متولیان وزارت مذکور و عدم پیگیری اجرای مصوبه از جانب نمایندگان مجلس باعث گردید تا دوسال آزگار مهر بلاتکلیفی بر پیشانی آنها بنشیند و با الحاق یک ماده واحده به قانون تعیین تکلیف معلمین حق‌التدریسی و آموزشیاران نهضت سوادآموزی مورخ ۹۷/۰۶/۱۳ باز هم موارد تبعیض بین چهار گروه مشمول طرح کاملاً مشهود بود به طوری که سه گروه از مشمولین بدون آزمون، ولی آموزش‌دهندگان با دو آزمون بدو ورود و خروج تبدیل وضعیت خواهند شد.

 این روند دومینووار تبعیض و رنگین کمان بی عدالتی‌، حتی در تدوین آیین‌نامه و ارسال بخشنامه تکمیل و تشکیل مدارک نیز ادامه یافته به طوری که در بخشنامه ۷۱۰/۵ مورخ ۹۸/۰۱/۳۱ «آموزش‌دهنده مستمر» بر اساس "دو دوره به صورت مستمر و در هر دوره حداقل ۲ نفر و بیشتر" ‌تعریف گشته که اولاً جمع کثیری از آموزش‌دهندگان سال ۹۱ را که از فعالین و مسببان تصویب دو مصوبه نامبرده بوده‌اند را کنار زده و تنها مردودین آزمون استخدامی سال ۹۰ را دربر گرفته ثانیاً  لحاظ این تعریف برخلاف دستورالعمل ها و شیوه‌نامه‌های ارسالی سازمان مزبور طی سالهای گذشته می‌باشد زیرا وفق اظهارات رئیس اسبق این نهاد در جمع آموزش‌دهندگان استان قزوین در اکثر مناطق و نواحی استانها، عدم بارگذاری و جاری نمودن کلاس و دوره‌ها به صورت مستمر و سالیانه مطابق قوانین این نهاد در ممانعت از استمرار همکاری به جهت رفع ادعای جذب و استخدام در سالهای آتی خواهد بود.علی ای حال ارسال چنین بخشنامه‌‌ای با این مضامین چه پیامدی جز حذف کلیه مشمولین فعال دارد؟

مع‌الاسف در تماس با بعضی از نمایندگان مجلس نیز با عدم پاسخگویی و ارسال پیامک "الان کار دارم، لطفاً پیام بدید" مواجه می‌شوند که البته جای تحیّر و تعجب نیست چون آن نمایندگانی که به دنبال عکس گرفتن با خانم موگرینی و حل مشکل یک دلال بازار خودرو در گمرک و آتش‌بازی با کاغذپاره ها در صحن و جلوس و انداختن پاها بر روی میز باشند، قطعاً اکنون نیز به دنبال یار و یارگیری برای انتخاب مجدد خود در انتخابات پیش رو بوده لذا نباید از آنها انتظار حمایت و یاری داشت اما از سایر مسئولین ذیربط انتظار می‌رود پیگیری و اصلاح بخشنامه مزبور را در اولویت برنامه‌های کاری خود قرار دهند.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید