خبرهای جسته و گریخته ای از افتتاح مدرسه یا کلاس های خاص اوتیسمی‌ها در ایران به گوش می‌رسد که برای والدین دارای فرزندان اوتیستیک خبری خوشایند و میمون است:

در خرداد 1397 معاون برنامه‌ریزی آموزشی سازمان آموزش و پرورش استثنایی از افتتاح نخستین مدرسه دخترانه اوتیسم در تهران در مهر ماه همان سال خبر داد. محسن غفوریان گفت: دانش‌آموزان مبتلا به اوتیسم در 25 مدرسه دولتی و 15 مدرسه غیردولتی مشغول تحصیل هستند که 300 کلاس خاص ویژه دانش‌آموزان اوتیسم در آن‌ها دایر است. یکی از استاندارترین مدارس ما در اهواز است که با تجهیزات کامل به اتمام رسیده و کلنگ دومین مدرسه را هم در آنجا زده‌ایم.

معلمانی که با دانش آموزان اوتیسمی کار می‌کنند کاری بس پیچیده، سخت و حساس دارند و معمولا از واکنش و پاسخ ضعیف دانش آموزان اوتیستی به دروس و محرک های آموزشی و مشکلات ارتباطی و تعاملی با آنها سخن می‌گویند. کار تحسین برانگیز این معلمان از چشم والدین دور نمانده و بیشتر والدین زحمات آنان را ارج می‌نهند. اینجا در امریکا ترحم و دلسوزی را در چشمان مردم نمی یابید، آنچه می بینید درک و مهربانی است

اوتیسم را «در خودماندگی» و «در خود فرورفتگی» ترجمه کرده اند. مبتلایان به این بیماری با درجاتی که بر روی پیوستار یا طیف اوتیسم قابل شناسایی است، در سال های اولیه زندگی به نوعی از اختلال رشدی دچار می شوند که در تمام طول رندگی شان از عوارض آن رنج می برند.

دنیای اوتیسمی ها دنیایی متفاوت و خاص است: توجه چندانی به اطراف خود ندارند، رفتارهای تکراری از خود نشان می دهند، خیلی فعال هستند و از همه مهم‌تر توانایی های زبانی در آنها به طور کامل شکل نمی گیرد و ناتوان از برقراری ارتباط اجتماعی موثر هستند. اوتیسمی‌ها مشکلات خاص خود را دارند: می توان از مشکلات بیرونی مانند رعایت حجاب برای دختران اوتیسمی یا برخورد، نگرش و نگاه مردم و همسایه‌ها گرفته تا نیازها و رفتارهای خاص و بعضا مشکل آفرین آنها در داخل خانه را نام برد. بیشتر والدین و خانواده افراد اوتیسمی اظهار می‌دارند که مردم و مامورین درک و شناخت درستی از افراد اوتیسمی‌ ندارند.

اگر چه از نشر مقاله‌ای که در پی می‌آید مدتی می‌گذرد اما شاید اندکی در درک و شناخت بهتر مبتلایان به این عارضه به ما کمک کند. ترجمه این مقاله را که به قلم  دنیس حسن زاده آژیری با عنوان «رنگی از رنگین کمان: چالش‌های اوتیسم در ایران» در روزنامه گاردین چاپ شده و نگاهی دارد به وضعیت اوتیسم در ایران در زیر می خوانیم:
__________________________________________________________________________________

آگاهی دادن درباره اوتیسم و شناساندن آن در ایران از طریق برنامه های تلویزیونی و فعالیت های آموزشی در حال افزایش است. با این وجود خانواده ها بدون هیچ کمکی از بیرون با این بیماری دست و پنجه نرم می کنند و نگران آینده یعنی زمانی هستند که در قید حیات نباشند تا از فرزند اوتیستی آنها مراقبت کند.

یلدا نه ماهش بود که مادرش فریده حجتی ابتدا از بی قراری او نگران شد. وقتی یلدا 18 ماهه شد معدود کلمات و جملاتی را که می توانست ادا کند از دست داد، برای همین فریده او را به چندین دکتر نشان داد. مشکل عمده در ایران نبود منابع و امکانات برای خانواده هاست

یکی نارسایی شنوایی تشخیص داد و دیگری «عقب ماندگی ذهنی» و سومین دکتر گفت که از اختلال مغزی رنج می برد. یلدا سه سالش بود که بالاخره دکتری اوتیسم او را تشخیص داد.

فریده می گوید: « هرگز چیزی از اوتیسم نشنیده بودم، از دکترش پرسیدم که اوتیسم چیست. وقتی برایم توضیح داد احساس کردم دنیا به آخر رسیده است.»

این ماجرا مربوط به سال 1362 است. حالا یلدا 35 سالش است و با پدر و مادر خود در اصفهان زندگی می کند. او مبتلا به «سطح 3» اوتیسم است که عموما به عنوان نوع شدید اوتیسم شناخته می شود. یلدا به ندرت کلمه ای می گوید، با دیگران زیاد تعامل ندارد و نیاز به مراقبت مداوم دارد.

اوتیسم یک اختلال عصبی است که معمولا از نظر شدت و درجه روی یک طیف (پیوستار) درجه بندی می شود. این عارضه باعث بروز اختلالاتی در تفکر، احساسات، زبان و ارتباط با دیگران می گردد. ارقام موثقی از گستره و آمار آن در سطح جهان موجود نیست. سازمان بهداشت جهانی در سال 1392 اعلام کرد که بررسی ها نشان می دهد از هر 160 کودک یکی اختلال طیف اوتیسم دارد اما میزان گستردگی آن در مطالعات انجام گرفته به نحو چشم گیری متغیر می باشد.

ایران آماری رسمی از جمعیت اوتیسم خود ندارد. با این وجود سازمان بهزیستی کشور از افزایش آمار مبتلایان به اوتیسم در کشور خبر داده است. ندا اصغری، روانشناس بالینی که 9 سال است با کودکان اوتیست کار می کند به این خبر افزایش با دیده تردید می نگرد.

او می گوید: «چند نفر از آنهایی که اوتیسم تشخیص داده شده اند اوتیسم نیستند. بعضی مواقع کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه، وسواس یا با ناتوانایی های یادگیری برچسب اوتیسم می خورند. شخصا چندین مورد را شاهد بوده ام که ابتدا اوتیسم تشخیص داده شدند اما با گذشت زمان این تشخیص به اختلال نقص توجه یا بیش فعالی تغییر یافت.»

اصغری در درمانگاه پویه در تهران که خدمات روانشناسی و توانبخشی به بیماران می دهد کار می کند. او می گوید که بیماران اوتیستی می توانند توانایی های ذهنی خود را تحت مراقبت های تخصصی تقویت کنند، اما بعضی مواقع نگرش های والدین کمکی به این وضعیت نمی کند. دوستی تنها محدود به فضای مجازی نیست

اصغری توضیح می دهد که خانواده ها از قبول وضعیت فرزندانشان امتناع می کنند و بعضی فکر می کنند اوتیسم نوعی مرض است و باید درمان شود. آنها می خواهند فرزندشان مانند کودکان معمولی باشد. اما فرزندان آنها معلول نیستند و توانایی های خاص خودشان را دارند. در مواقعی این توانایی ها در سطح بالایی قرار دارد. اگر والدین این مساله را بپذیرند در این صورت ما می توانیم با فرزندان آنها کار کنیم و به آنها کمک نماییم تا توانایی های خود را بهبود بخشند.

اما همیشه پذیرش مساله مخصوصا زمانی که جامعه فاقد آگاهی در این باره است آسان نیست.

15 سال طول کشید تا فریده وضعیت دخترش را قبول کند. مواظبت از دخترش برای او کار آسانی نبود، چرا که او پرخاشگر بود و به کنترل و نظارت مستمر نیاز داشت. وقتی یلدا کوچک بود فریده او را به همه جا می برد اما به مرور که بزرگ شد کنترل او در بیرون و خیابان مشکل شد. فریده می گوید: «او بزرگ می شد و وزنش بالا می رفت و دیگر نمی توانستم کنترلش کنم.»

اما این تنها مشکل نبود. واکنش مردم هم فریده را عذاب می داد. او می گوید: «جامعه ما را به انزوا سوق داد. وضعیت یلدا را به قوم و خویش توضیح داده ام اما آنها متوجه نمی شوند. هنوز باورش برای آنها مشکل است که چه طور یک شخص می تواند ضریب هوشی معمولی داشته باشد اما نتواند صحبت کند.»

واکنش ها و برخوردها نه تنها فریده بلکه دختر کوچکترش ندا را هم متاثر ساخت. وقتی ندا دبستان می رفت والدینش برای او جشن تولدی ترتیب دادند و همکلاسی های او را به جشن تولد کردند. «فیس بوک خیلی به من کمک کرد و مرا از تاریکی بیرون کشید. هر وقت سرعت اینترنت اجازه می دهد وارد فیس بوک می شوم و درباره آخرین وضعیت یلدا می نویسم.»

فریده با صدایی گرفته می گوید: «بعد از جشن همکلاسی های ندا در مدرسه گفته بودند که خواهر ندا دیوانه است. وقتی به ندا فکر می کنم که از شنیدن آنچه همکلاسی هایش گفته اند چه احساسی ممکن است به او دست داده باشد خیلی ناراحت می شوم.»

خانم روحی ماندگاری پسری 23 ساله دارد که بر روی پیوستار (طیف) اوتیسم در طرفی قرار می گیرد که دارای تاثیرات شدید است. ماندگاری که سه سال پیش به آمریکا مهاجرت کرد، واکنش مردم در ایران را به یاد می آورد.

او می گوید: «همه در مدرسه فکر می کردند او دیوانه است. مسخره اش می کردند و بعضی موقع او را می زدند. آخر سر مجبور شدم او را از مدرسه بیرون بکشم و در خانه به او درس بدهم. و وقتی در خیابان بودیم مردم به او خیره می شدند، یا به دیده ترحم در او می نگریستند. اینجا در امریکا ترحم و دلسوزی را در چشمان مردم نمی یابید، آنچه می بینید درک و مهربانی است.»

واکنش ها در ایران از عدم شناخت و درک سرچشمه می گیرد. اما این وضعیت در حال تغییر است. در طول سال گذشته برنامه های تلویزیونی به نمایش درآمده و نمایشگاه های عمومی چندی درباره اوتیسم برگزار شده است. همچنین فعالیت ها و برنامه هایی آموزشی توسط سازمان های که در زمینه اوتیسم فعال هستند به اجرا درآمده است. 

کیان دخت صالحی مادر احتشام 19 ساله می گوید که والدین اوتیستی باید با بردن فرزندانشان به بیرون به آموزش جامعه کمک کنند. اما او اذعان می کند که این، کار آسانی نیست.

او می گوید: «بیشتر این کودکان ویژگیهای فیزیکی و ظاهری متمایزی ندارند تا مردم تشخیص دهند که اختلال دارند. بنابراین وقتی با صدای بلند حرف می زنند یا جایی را به هم می ریزند مردم اغلب رفتار مناسبی در قبال آنها از خود نشان نمی دهند. وقتی احتشام کوچک تر بود بردن او به پارک را قطع کردم چرا که به محض ورود به پارک مردم آنجا را ترک می کردند. اما حالا او را با خود بیرون می برم و وضعیتش را به دیگران توضیح می دهم. بیشتر مردم درک و احساس همدردی می کنند.»

وقتی یلدا 12 سالش شد، فریده فهمید که نگهداری از او در خانه بسیار مشکل است. چون برای افراد اوتیستی هیچ مرکز نگهداری وجود نداشت او یلدا را به یک مرکز نگهداری و مراقبت از عقب مانده های ذهنی در تهران، حدودا 450 کیلومتر دورتر از خانه سپرد. یلدا از آنجا خوشش می آمد. بودن آدم ها در دور و برش او را خوشحال می کرد. او 6 سال در تهران ماند. والدینش به طور مرتب به او سر می زدند.

اما فریده احساس خوبی نداشت. او می گوید: «بعضی مواقع که سرزده به دیدنش می رفتم متوجه می شدم که کادر مرکز به خوبی از بچه ها مراقبت نمی کنند.»

در یکی از دیدارهایم یلدا رنگ پریده به نظر می رسید. او می گوید: «او وزن زیادی از دست داده بود. آخرین بار که 20 روز پیش به دیدارش رفته بودم می دوید و دوچرخه سواری می کرد. اما این دفعه عین یک جسد شده بود، حتی نمی توانست سرش را برگرداند.»

این هم یک مشکل دیگر بود. فریده یلدا را به اصفهان برگرداند. در خانه وقتی لباس های او را در می آورد 12 زخم عمیق در بدن او پیدا کرد. دکتری که زخم ها را معاینه کرد گفت که اینها زخم بستر نیستند. فریده زخم ها را به مرکز نشان داد اما مرکز هر گونه تخلفی را رد کرد. او علیه آنها شکایتی تنظیم کرد اما تلاش هایش ثمری نداشت. همیشه پذیرش مساله مخصوصا زمانی که جامعه فاقد آگاهی در این باره است آسان نیست

یلدا سه روز بستری شد و زمانی که برای بازیافت سلامت خود به خانه فرستاده شد فریده تصمیمش را گرفته بود. تا زمانی که مرکزی تخصصی برای نگهداری از افراد اوتیست وجود نداشته باشد یلدا در خانه می ماند. فریده می گوید: «بعد از 15 سال با اوتیسم او کنار آمدم و مراقبت از او را خودم بر عهده گرفتم.»

افراد اوتیست به آموزش ها و مراقبت های ویژه و تخصصی نیاز دارند که مستلزم به کارگیری تکنسین های توان بخشی، کارشناسان تغذیه، معلمان و مربیان و همچنین فیزیوتراپیست ها، متخصصان کاردرمانی و گفتاردرمانی می باشد. در حال حاضر مراکزی برای مراقبت روزانه از افراد اوتیست در کشور وجود دارد که تمام یا بعضی از این خدمات را ارائه می دهند. اما داستان هایی درباره ناکارآمدی کارکنان و اشتباهات آنها اینجا و آنجا شنیده می شود.

صالحی، مادر احتشام می گوید که پسرش را به مراکز نگهداری روزانه نخواهد فرستاد. او می افراید: «افراد مبتلا به اوتیسم خیلی فعال هستند و ممکن است همدیگر را بزنند یا هل دهند، پس باید کسی همیشه آنها را بپاید. من باید مطمئن شوم که پسرم صدمه ای نخواهد دید. دلم نمی خواهم صبح او را در مرکزی بگذارم و عصر بیام او را با یک پا یا دست شکسته ببرم.»  

البته اوتیسم بار مالی سنگینی را تحمیل می کند. فریده می گوید که دارو و نظافت و وسایل تروتمیز کردن مانند پوشاک، حوله و غیره ماهانه دو و نیم میلیون تومان هزینه دارد. ویزیت دکتر و درمان را هم باید به حساب آورد. با در نظر گرفتن میانگین درآمد ماهانه یک خانوار ایرانی که دو میلیون و چهار صد هزار تومان در مناطق شهری و یک میلیون و دویست هزار تومان در مناطق روستایی است، والدین می گویند که هر کسی نمی تواند از عهده هزینه فرستادن فرزندش به مراکز توانبخشی و نگهداری روزانه برآید که هزینه ای اضافی معادل 2 تا 4 میلیون تومان را بر آنها تحمیل می کند.

شرکت های بیمه کمک چندانی نمی کنند. اصغری روانشناس بالینی می گوید: «در درمانگاه های دولتی، شرکت های بیمه 40 درصد از هزینه ها را پوشش می دهند، اما در صورتی که خانواده ها بیمه نباشند یا بخواهند فرزندانشان را به مراکز خصوصی ببرند تمام هزینه بر دوش خانواده است.»

به سبب نبود اعتماد و عدم توانایی در پرداخت هزینه ها، بیشتر خانواده ها در خانه از فرزندان خود مراقبت می کند. آنهایی که از عهده مخارج بر می آیند پرستار می گیرند.

سال ها بود که یلدا پرستار داشت اما در نه ماه گذشته والدینش خودشان به تنهایی از او مراقبت می کنند. در حال حاضر یلدا رژیم غذایی سختی دارد و والدین او می ترسند که یک پرستار نتواند دستورالعمل ها را رعایت کند. با داشتن پدری که دور از خانه کار می کند، مسئولیت اصلی بر دوش مادر یلدا است.

در طول 17 سال گذشته یلدا فقط چند بار از خانه بیرون رفته است.  او وقتش را در داخل خانه و بعضی مواقع در حیاط سپری می کند، این یعنی مادرش به ندرت از خانه بیرون می رود.

فریده می گوید: «ما به معنی واقعی زندگی نکرده ایم، نمی توانیم جایی برویم، با مردم هم نمی توانیم معاشرت کنیم.»

او اضافه می کند: «من الان 58 سالم است. از نظر جسمی قادر به مواظبت از یلدا در خیابان نیستم.»

فریده سعی می کند در زمان حال زندگی کند اما نمیتواند به آینده فکر نکند و نگران است که او و شوهرش برای همیشه پیش یلدا نباشند.

«شوهرم بعضی وقت ها می گوید که ما برای مواظبت از او خیلی از کارافتاده شده ایم، شاید لازم باشد همه با هم از این دنیا برویم. کسی باید کاری انجام بدهد. باید مرکزی برای کودکان اوتیستی باشد. به عنوان یک مادر باید مطمئن شوم که وقتی سرم را روی زمین می گذارم این دختر به حال خود رها نخواهد شد.»

یلدا در بالکن خانه

بعضی والدین می گویند که دلشان می خواهد کشور را ترک کنند و به کشورهایی بروند که دارای مراکز نگهداری و مراقبت از افراد مبتلا به اوتیسم است. اما برای بسیاری این گزینه مناسبی نیست: هزینه بالایی دارد و شانس گرفتن اقامت در یک کشور خارجی با پاسپورت ایرانی پایین است. بعضی دیگر می گویند که تمایل دارند با هم کار کنند و به تاسیس مرکزی برای نگهداری و مراقبت از مبتلایان کمک کنند.  

نقی مومنی از جمله این افراد است. او یک دانشمند زیست پزشکی در سوئد است که درباره منشا اختلالات های پیوستار اوتیسم تحقیق می کند. مومنی می گوید که مشکل عمده در ایران نبود منابع و امکانات برای خانواده هاست. او و تیمش برای تاسیس مراکزی برای اوتیسم در ایران در حال برنامه ریزی هستند و با مسئولین کار می کنند تا اطمینان حاصل کنند خدماتی که قصد دارند فراهم آورند، برای آنهایی که به آنها نیاز دارند ارزان بوده و آسان در اختیارشان قرار می گیرد و از عهده هزینه آن نیز برمی آیند.

او می گوید: «ما برای تاسیس مدارس و مهد کودک های خاص و مراکز نگهداری که تماما بوسیله متخصصان اوتیسم اداره خواهند شد در حال برنامه ریزی هستیم. مراکز ما قادر خواهند بود در سطح ملی و جهانی با مراکز دیگر در ارتباط باشند و به تبادل نظر بپردازند به طوری که خود را با آخرین پیشرفت های علمی در جهان بروز کرده و آنها را در اختیار خانواده ها و کارکنان قرار می دهیم.»

مومنی می گوید: «این مراکز به زودی تاسیس خواهند شد. ما هنوز تاریخ مشخصی را تعیین نکرده ایم، اما در آینده ای نزدیک راه اندازی خواهند شد.»

فریده سعی می کند امیدوار و مثبت بماند. وقتی خوشبینی اش کم رنگ می شود برای تسکین به شبکه های اجتماعی پناه می برد. بیشتر از یک سالی می شود که صفحه ای را در فیس بوک برای یلدا باز کرد و شروع به نوشتن داستان او کرد. او می گوید: «فیس بوک خیلی به من کمک کرد و مرا از تاریکی بیرون کشید. هر وقت سرعت اینترنت اجازه می دهد وارد فیس بوک می شوم و درباره آخرین وضعیت یلدا می نویسم.»

چند صفحه ای در فیس بوک خانواده های درگیر با اوتیسم را به هم مرتبط کرده است. آنها با هم صحبت می کنند، با همدیگر به مشاوره می پردازند و به یکدیگر روحیه می دهند. بعضی مواقع پزشکان و روانشناسانی به آنها ملحق می شوند.

از طریق فیس بوک بود که فریده با مومنی آشنا شد. مومنی که از طریق اسکایپ خدمات مشاوره ای رایگان به والدین می دهد رژیم غذایی خاصی را برای یلدا تجویز کرد. فریده می گوید که این رژیم، توانایی تمرکز او را بهبود بخشیده است.

چندین گروه در دیگر اپس های موبایل از جمله واتس آپ بوجود آمده است. بر خلاف سرعت پایین اینترنت در ایران، آنهایی که در ایران هستند به طور مداوم با پدر و مادرها در سرتاسر جهان در تماس هستند. روزانه صدها پیام در قالب آشنایی و ارتباط با اعضای گروه، راهنمایی، سوال، بحث درباره رژیم غذایی یا فقط گپ و گفتگو رد و بدل می شود.    

فریده می گوید: «ما درک متقابلی از همدیگر داریم، وقتی می نویسم امروز خیلی خوشحالم چون یلدا توانست دفع کند، آنها می دانند که منظورم چیست.» دوستی تنها محدود به فضای مجازی نیست. سال گذشته یلدا دیدارکننده ای از امریکا داشت: رامتین 17 ساله که او هم اوتیستی بود.

«با مادر رامتین از طریق فیس بوک آشنا شدم. سال گذشته گفت که می خواهد دیداری از ایران داشته باشد و پرسید که می توانیم همدیگر را ببینیم. آنها به اصفهان سفر کردند و به خانه ما آمدند. ما باهم حرف زدیم و یلدا و رامتین با هم بازی کردند. من با افراد زیادی در ارتباط هستم: آنهایی که در خارج از کشور زندگی می کنند همیشه از من سوال می کنند که آیا به چیزی نیاز دارم تا وقتی به ایران می آیند برایم بیاورند.»   

در خرداد فریده در فیس بوک خود نوشت: «سورپریز! امروز یلدا ناگهان به سراغ پیانوی دیجیتالی اش رفت و شروع به نواختن آن کرد. اولش به آن ضربه می زد اما بعد از پنج دقیقه با یک دست شروع به نواختن کرد.... اگر همینطوری ادامه دهد برایش یک معلم پیانو خواهم گرفت... میدانم روزی یلدا با یک شاهکار همه را شگفت زده خواهد کرد... دخترم واقعا یک هنرمند شده است.»

منبع:
http://www.theguardian.com/world/iran-blog/2015/jul/29/light-across-the-spectrum-the-challenges-of-autism-in-iran

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

گروه اخبار/

گروه استان ها و شهرستان ها

حجت الاسلام محمد جواد باقری امام جمعه اسالم در خطبه های نماز جمعه این هفته با توجه به فرارسیدن ماه مبارک رمضان ماه مهمانی خدا ضمن بیان فلسفه روزه داری به بیان فرازهایی از خطبه مبارکه شعبانیه در فضائل و ارزش های این ماه مبارک از زبان مبارک پیامبر اکرم(ص) پرداخت.

وی ضمن محکومیت جنایت یک اراذل و اوباش در شهر همدان در به شهادت رساندن یک روحانی مظلوم گفت: متأسفانه ولنگاری و پخش شایعات بی پایه و اساس توسط افراد مشهور موجب شهادت این طلبه مظلوم شده است. ای کاش شبکه های اجتماعی آن قدر که به نام سپاه حساس هستند و پست های مربوط به سپاه را حذف می کنند به دروغ و مطالب بی پایه و اساس هم حساس باشند و پست های این چنینی را سریع حذف کنند.

باقری ضمن گرامیداشت یاد و خاطره استاد شهید مرتضی مطهری و نکوداشت مقام معلم فرا رسیدن هفته معلم و هفته عقیدتی و سیاسی در سپاه پاسداران انقلاب اسلامی را گرامی داشت و خاطرنشان کرد: شهید مطهری، هم به معنای عام معلم و راهنمای جامعه بود و هم به معنای خاص به عنوان استاد حوزه و دانشگاه جان های تشنه معرفت و علم را سیراب می کرد و در بیان حقیقت از هیچ چیز ابائی نداشت.

خطیب جمعه اسالم اشاره ای هم به برگزاری نمایشگاه بین المللی کتاب تهران داشت و تقارن این رویداد مهم علمی- فرهنگی و هفته معلم را نشانه اهمیت و ارتباط متقابل علم و فرهنگ دانست و افزود: سطح کتابخوانی مردم نشان از میزان رشد علمی و فرهنگی جامعه دارد که زیر بنای آن در مدارس و توسط معلمان شکل می گیرد.وی ادامه داد: معلم برای اینکه بتواند دانش آموز را به خوبی تربیت کند و سطح اگاهی او را بالا ببرد باید ذهن و فکرش آزاد و رها باشد تا علاوه بر آموزش محتوای کتب درسی، توانمندی ها و ضرورت های لازم زندگی را هم به دانش آموز بیاموزد تا در آینده بتواند شخصی مفید و مؤثر برای پیشرفت کشورش باشد.

باقری با تبیین فرمایش مقام معظم رهبری مبنی بر اینکه "سرمایه گذاری در آموزش و پرورش ارزش افزوده است" تصریح کرد: قشر زحمت کش معلمان و فرهنگیان به واسطه رسالت عظیم تربیت انسان ها که بر عهده آنهاست، شایسته بالاترین و بهترین حقوق و مزایا هستند . باید مشکلات معیشتی این شغل پیامبرگونه برطرف شود زیرا اگر مشکلات برطرف نشود تزکیه ، تعلیم ، علم و فرهنگ به حاشیه  می رود ، اگر  ذهن معلم درگیر قیمت گوشت ،مرغ ،برنج و پیاز باشد، دچار تنزل فرهنگی می شویم ،مثلا از ادبیات سعدی و حافظ رسیده ایم به « شما خونه تون مورچه داره ؟ شما خونه تون سوسک داره؟ ».امام جمعه اسالم تاکید کرد: باید خون گریه کرد برای نظام آموزشی ای که معلم و فرهنگی آن در انتظار پاداش بازنشستگی باشد تا بتواند دندان هایش را درست کند. باید تأسف خورد که عروسی دختر یک فرهنگی شروع ماتم و اندوه او برای تهیه جهیزیه باشد. باید شرم کرد که یک معلم عزیز به دنبال مسافرکشی و سرویس مدارس باشد. با چنین وضعیتی چه انتظاری از معلم برای تربیت نسل پویا و آینده ساز می توان داشت؟

باقری در خاتمه اذعان کرد: مقصر این وضعیت کیست ؟ چرا همیشه فرهنگیان عزیز باید منتظر دریافت معوقات خود باشند؟ تا کی معلمان حق التدریس با حداقل حقوق به امید استخدام کار کنند؟ چرا همیشه جایگاه های شغلی آموزش و پرورش دستخوش سلیقه برخی نمایندگان و مسئولین بالادستی است؟ قانون نظام رتبه بندی شغلی کی تصویب و اجرایی  خواهد شد؟ مشکلات سیستم آموزشی به این خاطر است که برخی از وزرای ادوار آموزش و پرورش کارآمد نبوده اند و همچنین توجه دولت ها و مجلس ها به امر مهم آموزش و پرورش اندک بوده است.

پایان پیام/

در حالی که هرکه به مصاف نسل عاصی و زبان نفهم و آینده سوز در مدارس امروز می رود، واقعا نمونه است اما فقط برخی از معلمان در آخر سال نمونه اعلام و تکریم می شوند، اگرچه هر  معلم کرامت دارد و این هم به خاطر آن است که کارشان اهمیت دارد. کرامتی و اهمیتی را که همه فهمیده اند الا کاربه دستان بالادستی که نمی خواهند یا نمی توانند درک کنند.

واما اعلام برخی معلمان به عنوان نمونه  بیشتر به صورت کمی و بر اساس سابقه و مستندسازی و کاغذ بازی صورت می گیرد. مثلا شاخص های ارزشی و حماسی چنان برای این کار منظور شده است که فضا را برای ارزش های آموزشی و علمی و فرهنگی تنگ کرده است و به درستی معلوم نیست مثلا اخلاق نیکو، حفظ ظاهر، سلامت گفتار، سلامت اندیشه، سلامت جسم و روان، وجدان کاری و امثال آن چقدر به کار معلمی می آید.

نه فقط معلمان باسابقه و نزدیک به زمان بازنشستگی که معلمان سر و زبان دار و برخوردار از قدرت چانه زنی از بالا و عرض اندام در سطح ادارات، بیشتر شانس نمونه شدن دارند. مثلا معلمان ساده و ساکن در روستا که امکان داوری مسابقات، قرآنی، فرهنگی، هنری، ورزشی،جشنواره تدریس، اقدام پژوهی و امثال آن را ندارند، قاعدتا نباید توقع نمونه شدن داشته باشند. همین طور عضویت در گروه های آموزشی، شرکت در اردوهای راهیان نور و عضویت در شورای آموزش و پرورش هم شامل همه معلمان نمی شود و اگر هم بشود معلوم نیست این جلسات و برنامه ها چه اندازه سودمند و خروجی مورد انتظار را دارند.

اضافه بر این صرف حضور در مسابقات و جشنواره ها و همایش ها،گواه برتر بودن آنها از سایر معلمان نباید بشود اما می شود و  اصلا مگر می شود همه شرکت کنندگان صاحب رتبه شوند.

در ردیف کردن ضوابط نمونه گیری، نه به مهارت معلم در کنترل کلاس های وحشتناک و خطرناک سی چهل نفری اشاره شده است و نه نجابت و فعالیت بی ریای معلمی که جز انجام وظیفه و دوستی با دانش آموزانش ، طرح و ترفندی نمی داند. معلمی که نه شاغل در دانشگاه فرهنگیان است و نه عهده دار اداره دوره های ضمن خدمت. معلمی که نه رزمنده است و نه جانباز. معلمی که نه مخترع است و نه نخبه. معلمی که فقط معلم است و به معلم بودنش افتخار می کند ولی کمتر قدر می بیند و بر صدر می نشیند و ... نقطه، سرخط!

گروه گزارش/

انتصاب حجت الاسلام علی ذوعلم به عنوان رئیس سازمان پژوهش و برنامه ریزی آموزشی واکنش هایی را در پی داشت .

در نشست رسانه ای  حجت الاسلام و السلمین علی ذوعلم در 24 بهمن 1397 ( این جا ) ؛  صدای معلم پرسش هایی را از ایشان مطرح کرد .

نخستین پرسش این بود :

" آقای ذوعلم

از سال 1390 تا آذر 1397 رییس پژوهشکده فرهنگ و مطالعات اجتماعی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی بودید.  از این سمت استعفا دادید و قرار بود فقط کار مطالعاتی کنید ."

اما ذوعلم پاسخ شفاف و یا قانع کننده ای در مورد این پرسش به صدای معلم ارائه نکرد .

اقدام ایشان در حذف پژوهشگاه مطالعات آموزش و پرورش نیز با انتقاداتی همراه بود . ( این جا )

انتصاب حجت الاسلام حمید محمدی، دبیر شورای توسعه فرهنگ قرآنی کشور به عنوان معاون تالیف سازمان پژوهش وبرنامه ریزی آموزشی موجب طرح پرسش هایی در افکار عمومی فرهنگیان شده است .

علیرضا صادقی ، عضو هیات علمی دانشگاه علامه طباطبائی مطلبی را در انتقاد از این تصمیمات به رشته تحریر درآورد . ( این جا )

در بخشی آمده است :

" در تاریخ علم برنامه درسی، دوره ای وجود دارد که جوزف شوآب از آن به عنوان مرگ رشته برنامه درسی یاد می کند. دلیل این امر هم حضور نامتخصصان رشته، در جایگاه سیاست گذاری، تهیه و تولید برنامه درسی است.

مرگ عمل برنامه درسی در ایران، با همان تعبیری که شوآب از آن یاد می کند، در دوره های مختلف حیات سازمان پژوهش رخ داده است. اما برهه حاضر، برهه کاملا ویژه ایست که نه رشته تخصصی رئیس و نه معاون ایشان، برنامه درسی و یا دست کم حوزه های نزدیک به برنامه درسی نیست ( همان طور که اطلاع دارید، حجه الاسلام حمید محمدی، دبیر توسعه فعالیت های قرآنی، اخیرا به عنوان معاون تالیف سازمان پژوهش انتخاب شده اند).

اگر در دوره های گذشته این اتفاقات رخ داده است و البته در جای خود قابل بررسی است، اما در این دوران که استادان متخصص، دانشگاه های پیشرو در خصوص تربیت متخصصان رشته وجود دارد، استفاده از یک فرد غیر مرتبط و غیر متخصص با برنامه درسی چه منطقی می تواند داشته باشد؟ اگر این اقدام مصداق مرگ عمل برنامه درسی در ایران نیست، پس مصداق چیست؟"

حجت الاسلام علی ذوعلم در همان نشست رسانه ای در حضور اصحاب رسانه به صدای معلم می گوید :

" تلقی بنده این است که سازمان پژوهش و برنامه ریزی آموزشی در این زمینه مسئول است . ما خودمان را پاسخ گو بدانیم .ما در جهت رسیدن به پاسخ گویی بیشتر و مشارکت بیشتر و رفع کاستی های کنونی آموزش و پرورش خودمان را مسئول می دانیم ... "

تاکنون آقای ذوعلم و سازمان متبوع ایشان در مورد مطالب مطروحه به صدای معلم پاسخ گو نبوده است .

موضع تشکل های فرهنگیان در این موارد سکوت و انفعال بوده است .

جمعی از « استادان و اعضای هیئت‌علمی رشتۀ برنامه‌ درسی و علوم تربیتی دانشگاه‌های کشور » در نامه ای به حسن روحانی نسبت به این انتصابات واکنش نشان داده اند .

گروه رسانه/

« صادق زیباکلام » استاد دانشگاه و کنش گر اجتماعی و سیاسی در کانال تلگرامی خود به مناسبت روز معلم نوشت :

" روز معلم را به همه معلمین و همکاران دانشگاهی‌ام تبریک عرض می‌کنم.

همان‌طور که برای کارگران کشورم آرزو کردم، برای معلمین ایران هم آرزو می‌نمایم که بالاخره بعد از یک‌صد سال بتوانند از حق داشتن تشکل‌های صنفی مستقل از حکومت برخوردار شوند.

این روز را بالاخص به معلمین گرفتار تبریک گفته و در برابر آنان سر تعظیم فرود می‌آورم.

پایان پیام/

رسم است که هر ساله همزمان با سالروز شهادت استاد مرتضی مطهری روز معلم را گرامی می داریم  ، یقینا اختصاص چنین روزی برای بزرگداشت معلمان سنتی ارزشمند و فرصتی مناسب برای اندیشیدن دوباره به آموزش,آموزشگر و آموزگار است  .

بعید می دانم کسی از بین ما باشد که در مقام والای معلم و آموزگار شک داشته باشد  ، در این یادداشت شاید انتظار برود که من هم چند کلامی را در ستایش معلم و مقام معلم به رشته ی تحریر درآورم لیکن رخصت دهید که از این بخش نه به خاطر کم اهمیت بودنش بلکه به دلیل تکراری بودنش گذر نمایم و به این بهانه تنها  گوشه ای از مشکلات و دغدغه های مدیران مدارس در رابطه با نبود و ناکافی بودن سرانه مدارس که البته آن هم جدید نیست تکرار نمایم .

کمبود سرانه ای که شان  ، ارزش و اعتبار مدیران را به حاشیه رانده است
به هیچ وجه از نگاه افراطی در این زمینه سخن نمی گویم و برای رد کردن از این نوع نگاه به ذکر یک واقعیت عینی اشاره می کنم.

همین چند روز پیش بود که به صورت اتفاقی با مدیر یکی از دبیرستان های شهرمان برخورد کردم  .

از قضا مشغول مکالمه تلفنی با اولیا یکی از دانش آموزان بود ، او از اوضاع نامناسب مالی و سرانه ناکافی دم می زد که جوابگوی خرید مایحتاج مدرسه نیست .صحبتهایش آن قدر ملتمسانه بود که ولی آن دانش آموز را راضی و مجاب به خرید یک بسته کاغذ آچار برای آموزشگاه تحت تصدی اش کرد.

پس از اتمام مکالمه تلفنی پای صحبت هایش نشستم .  او می گفت در سال تحصیلی ۹۷\٩٨حتی یک ریال از سرانه آموزشی به حساب مدرسه ام واریز نشده است ، مکثی کردم و از او پرسیدم پس مدارس چگونه اداره می شوند ؟

او که دل پری داشت و در حالی که بغض گلویش را گرفته بود گفت نبود سرانه و اوضاع وخیم آموزش و پرورش شان و مقام فرهنگی بودنم را خدشه دار کرد تا جایی که مجبور شدم پیش دانش آموز و خانواده اش دست گدایی دراز کنم  . از این درد و دلهایش به هم ریختم و یاد به اصطلاح اصل سی ام قانون اساسی افتادم که دولت موظف است وسایل آموزش و پرورش رایگان را برای همه ی ملت تا پایان دوره متوسطه فراهم سازد و وسایل و تحصیلات عالی را تا سرحد خودکفایی به صورت رایگان گسترش دهد .
متاسفانه آنچه در قانون اساسی مبنی بر رایگان بود وسایل و تحصیلات عالی تاکید شده فرسنگ ها فاصله گرفته ایم و عملی شدن این اصل گویا محلی از اعراب ندارد .

جناب مدیر ، مدیر کل و وزیر آموزش و پرورش !

تا چه زمانی مدارس باید به حال خود رها شوند؟

چرا چشم یک مدیر باید به جیب اولیا دانش آموزانی دوخته شود که برای رفع نیازهای اولیه خودشان مانده اند ؟
گویا فاتحه ی آموزش و پرورش خیلی وقت است که خوانده شده است !
بیش از این ارزش و اعتبار فرهنگی بودنمان را لگدمال نکنید !
بهتر از به جای بزرگداشت و تعریف و تمجیدهایتان از معلم این همه کمبود  ، نارسایی و دغدغه را مد نطر داشته باشید.
امیدوارم دیگر هیچ گاه شاهد چنین مشکلاتی نباشیم .
خیلی خودمونی روز معلم را به تک تک دلسوزان تعلیم و تربیت تبریک می گویم.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

گروه استان ها و شهرستان ها/

امروز به دعوت « شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران » جمعی از معلمان با تجمع در برابر ادارات آموزش و پرورش ضمن گرامی داشت روز معلم اعتراض خود را نسبت به کم توجهی مسئولان در مورد مطالبات و حقوق قانونی خود ابراز داشتند .

از دلایل این تجمع عدم نگرش علمی به آموزش و پرورش، عدم عدالت آموزشی، نه به خصوصی سازی مدارس، بی توجهی به آموزش رایگان، بی توجهی به مدارس فرسوده، عدم اجرای اصول قانون اساسی مرتبط با آموزش و پرورش و ... عنوان شده است .

این تجمع ساعت 10 صبح آغاز گردید .

به گفته این شورا ، در تجمع تهران محمد تقی فلاحی دبیر کل کانون صنفی معلمان و رسول بداغی از اعضای کانون صنفی معلمان بازداشت شده اند .

پایان پیام/

اصفهان

زمان را بود بهلولی خردمند
مبارک نام بودش راغب پند

به صحرا شد سلامی کرد او را
که ای بهلول ده پندی مرا چند

چسان باید کنم من زندگانی
به دور از معصیت باشم نه در بند

که از نفسی که دارم من بنالم
چنان سرکش دلا درگیر یک اند

جوابی داد بهلول ای مبارک
خودم درمانده سرگردان دلا خند

مرا گر بود عقلی لا که مجنون
پذیرا کی کنی دیوانه گویند

برو از دیگری پرس این حقایق
گزین کن دیگری گوید تو را پند

نه جانا حرف حق دیوانه گوید
بگو اصرار کردم پند شد قند

بیاموزم تو را پندی خردمند
به اربع شرط باشد تا که پیوند

برایت لا نویسند تا گناهی
به هر یک شرط باید کرد ترفند

نخست آن گه بکردی چون گناهی
نباید خورد روزی را تو یک چند

مروت نیست جانا لا که انصاف
خوری روزی خلافی ای برومند

دوم شرطش که در مُلک خدایی
گناهی لا نه بر خود لا به خویشوند

دوم مشکل تر آمد سخت جانا
که هر جا مُلک یزدان هان خداوند

سوم پندی بگویم گوش کن جان
چو کردی هر گناهی هان نبینند

بگفت مشکل تر آمد این بدان هان
که ناظر حاضر آمد جان دلبند

نه منصف رزق او خواهی خوری خوش
که در ملکش خلافی ای تو فرزند

توانی افکنی مرگی به تاخیر
نشاید کرد جانا رخت بر بند

چسان من می توانم لا گناهی
ندارم چاره ای رختی بیفکند

بباید ترک جانا هر گناهی
که از عمرت بگیری بهره گیرند

میفکن کار فردایت به فردا
چه دانی روز رستاخیز مانند

شرایط را پذیرفتم خردمند
نصیحت را بگو جانا گلو بند

که هر کاری کنی راضی خداوند
که هر چیزی بگویی گو بگویند

نصایح از امامی گفت بهلول
خوشا انسان گرفت پندی از این بند

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید