گروه احبار/

آمریکا در اعتراض به آنچه "جانبداری ضداسرائیلی" خواند، از سازمان علمی، فرهنگی و تربیتی ملل متحد، یونسکو، خارج شده است.

اسرائیل نیز کمی پس از اعلام این تصمیم آمریکا، گفت از یونسکو خارج می‌شود.

بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل، گفته است تصمیم آمریکا "شجاعانه و اخلاقی" بوده است.

اسرائیل در چند سال اخیر یونسکو را متهم کرده است که هویت یهودی مناطقی مثل بیت‌المقدس و الخلیل را نادیده می‌گیرد.

از سال ۲۰۱۱ که یونسکو فلسطین را به عنوان عضو کامل پذیرفت، آمریکا و اسرائیل اختلاف‌نظرهایی را با این سازمان ابراز کرده‌اند. بخشی از تلاش‌های دیپلماتیک فلسطینیان برای تشکیل و به رسمیت شناخته شدن یک کشور مستقل، بر عضویت در سازمان‌های بین‌المللی متمرکز است.

ایرینا بوکووا، مدیر یونسکو، پس از اعلام خروج آمریکا از یونسکو گفت این تصمیم مایه "تاسف عمیق" است.

خانم بوکووا گفت در سال‌های اخیر "سیاست‌بازی" سازمان یونسکو را تضعیف کرده است. او گفت خروج آمریکا ضربه‌ای به "خانواده سازمان ملل" و چندجانبه‌گرایی آن است.

در سال ۱۹۸۴ و در زمان ریاست جمهوری رونالد ریگان هم آمریکا با اتهام جانبداری ایدئولوژیک یونسکو از شوروی، از سازمان یونسکو خارج شد. بعدتر در سال ۲۰۰۲ آمریکا به یونسکو بازگشت.

بی بی سی

راستش پاسخ به این سوال را نمی‌دانم. چرا روزهای اعلام شده جهانی دیگر، به نسبت با جدیت بیشتر دنبال می‌شود و گروه‌های اجتماعی دیگر از منافع دیده و شنیده شدن بیش و کم برخوردار می‌شوند؟ گرچه در آن زمینه‌ها هم در حد مطلوب اتفاقی نمی‌افتد، اما به‌هرحال شرایط بهتری را شاهد هستیم.
آیا این واقعیت را نمی‌توان به‌عنوان یکی از مصادیق تبعیض به‌شمار آورد؟ برای دولت جمهوری اسلامی ایران زیبنده نیست که امکان بهره‌جویی از چنین فرصتی را برای معلمان فراهم نکند و بدین ترتیب در یک مناسبت جهانی نشان ندهد که معلمان حقیقتا از قدر و منزلت اجتماعی دست‌کم برابر با سایر حِرَف برخوردار هستند.

آیا با این استدلال احتمالی که هفته و روز معلم در تقویم ایران پیش‌بینی شده می‌توان به حاشیه راندن این روز را توجیه کرد؟ نمی‌شود هر دو مناسبت را پاس داشت؟ یکی بومی و دیگری جهانی؟

چرا نباید معلمی و دقیق‌تر بگویم مساله تعلیم و تربیت دوبار در سال، آن هم در فاصله زمانی معقولی از یکدیگر (5 ماه)، به‌عنوان مساله نخست یا مهم جامعه ما معرفی شوند و به این اعتبار نقدها و ارزیابی‌های منصفانه متوجه شرایط آموزش و پرورش کشور و معلمان بشود؟ چه کسی از گفت‌وگوی انتقادی صریح و دل‌سوزانه ممکن است آسیب ببیند؟
از وزیر آموزش و پرورش انتظار می‌رود با بیانیه‌ای صادقانه به طرح دیدگاه‌ها و مهم تر از آن برنامه‌های وزارت متبوعش بپردازد و در این بزرگداشت سهیم باشد  تشکل‌های صنفی و علمی معلمان می‌توانند پرچمدار این جریان باشند و با واکاوی ابعاد صنفی و البته علمی تعلیم و تربیت در کشور، حساسیت مثبت جامعه به مساله تعلیم و تربیت نسل جدید را بیش از آنچه که هست برانگیزند. گرچه از وزیر آموزش و پرورش انتظار می‌رود با بیانیه‌ای صادقانه به طرح دیدگاه‌ها و مهم تر از آن برنامه‌های وزارت متبوعش بپردازد و در این بزرگداشت سهیم باشد، اما بهتر است مناسبت جهانی مورد بحث در مهار تشکل‌های یاد شده باشد و رخدادها مانند آنچه در هفته معلم شاهد هستیم محوریت دولتی پیدا نکند.

از دولتی که ریاست‌جمهور آن خود در زمره مروجان نگاه انتقادی به شرایط آموزش و پرورش کشور است انتظار می‌رود برای تغییر رویه و رفع موانع و محدودیت‌هایی که سبب کم‌رنگ شدن بزرگداشت مناسبت روز جهانی معلم می‌شود تلاش چشم‌گیرتری نشان دهد.
با آرزوی ایرانی آباد در سایه آموزش و پرورشی سرآمد.

روزنامه همدلی

" تدریس ( آموزش ) در آزادی ، توانمند سازی معلمان "/ علی رغم آن که ایران رسمیت این روز را پذیرفته و مصوبات آن توسط وزیر وقت آموزش و پرورش امضا شده است اما پس از گذشت بیش از دو دهه  هنوز مناسبتی به این روز در تقویم رسمی کشور به چشم نمی خورد و حتی وزرای آموزش و پرورش هم با این روز سلیقه ای برخورد کرده اند/ هنوز هم بسیاری از معلمان ایرانی این روز را نمی شناسند و حتی نامی از آن در فضای مدرسه برده نمی شود/ " روز جهانی معلم " منحصرا ادبیات مشترک کانون های صنفی معلمان است که به نوعی با اعتراض و انتقاد نسبت به وضعیت آموزش و پرورش با محوریت " معیشت معلمان " تنظیم و رونمایی گردیده است/ نگاهی به محتوای بنرها و پلاکاردهایی که توسط معلمان ایرانی در روز جهانی معلم حمل می شد نشان می دهد که به جز یکی دو مورد محدود هیچ نشانی از شعار یونسکو در آن به چشم نمی خورد  ؛ گویا برای « معلم ایرانی » مفاهیمی مانند آزادی ( FREEDOM ) که الفبای دموکراسی و مطالبه گری مدنی است ارزش و اهمیتی ندارد/ نگاهی تحلیلی به برخی روزنامه های معروف و مخاطب دار که در روز پنچ شنبه مصادف با روز جهانی معلم منتشر شده اند نشان می دهد که در صفحه نخست این روزنامه هیچ نامی از روز جهانی معلم به میان نیامده است/ « روزنامه اعتماد » که از چند سالی است صفحه ای به نام " مدرسه " را برای بررسی مسائل  و مشکلات آموزش و پرورش و معلمان اختصاص داده است هیچ نامی از آن نبرده است ./ « روزنامه شرق » که صفحه ای را به طور هفتگی با عنوان " تخته سفید " به آموزش و پرورش اختصاص داده است نام و نشانی از روز جهانی معلم در آن نیست/ در روزنامه همشهری تحت مدیریت این دو بزرگوار که زمانی از وزرای آموزش و پرورش بودند نیز نامی از " روز جهانی معلم " به میان نیامده است/ تنها در روزها و هفته های آخر " انتخابات " است که آموزش و پرورش و معلمان در تیتر این رسانه ها و افراد و جریانات حامی آنان قرار می گیرد/ نظام آموزشی که در آن اتوبوسی دانش آموزان را حمل می کند و پس از سال ها آموزش به این دانش آموزان ، احترام به قوانین و حقوق شهروندی مانند " بستن کمربند ایمنی " در رفتار دانش آموزان درونی  نشده است و یک کار لوکس به شمار می آید و مطابق گزارش رسمی مسئولان درکنار عامل " راننده " از عوامل مهم فوت و نقص عضو دانش آموزان شناخته شده است ؛ آیا شایسته نیست که مراسم ختمی برای آن برگزار کنیم و برایش فاتحه بفرستیم/ مدرسه ای که به جای آموزش مهارت های زندگی و شهروندی به جایی برای " دکان داری و کاسبی " از بالای هرم  مدیریتی تا برخی سطوح پایین که شامل " مدیر و معلم " می شوند تبدیل شده است ؛ آیا شایسته تشییع و خاک سپاری نیست/ کانون های صنفی معلمان و برخی معلمان برای اعتراض به ناکافی بودن بودجه آموزش و پرورش و ضرورت اصلاح و ارتقای وضعیت معیشتی معلمان دست به تجمع و اعتراض می زنند اما حتی یک نفر در این جمعیت عظیم معترض اقدام مجلس در استخدام حق‌التدریسی‌ها و آموزش‌دهندگان نهضت سوادآموزی " با دو سوم آراء نمی شود/ آیا کسی پرسیده است و یا معنرض نمایندگان محلس شده است که چرا فرضا   120000 نیروی مازاد در آموزش و پرورش وجود دارند که بیش از 3000 میلیارد تومان در سال صرف پرداخت حقوق و مزایای آنان می شود در حالی که هیچ گونه بازدهی ندارند/ آیا این ها در قطعنامه و بیانیه ها مورد توجه قرار گرفته اند و یا صرفا هدف ماجراجویی و دیده شدن بدون پشتوانه و عقبه و البته موقت در دیدگان افکار عمومی جامعه است/ هیچ جامعه ای از معلمانش فراتر نمی رود و البته هر آموزش و پرورش و نظام آموزشی هم متناسب با معلمانش است...

امروز روز جهانی معلم است. در گروه های مجازی بعضی از دوستان ‌پیام تبریک و برخی هم عکس هایی از تجمعات اعتراضی خود در برخی شهرستان را به اشتراک می گذارند. مسئولین آموزش و پرورش هم سعی می کنند بی سرو صدا این روز بگذرد/ سال هاست مشکلات به روش های مختلف بیان می شوند ولی تغییری صورت نمی گیرد/ منتظرند دانش آموزان و یا اولیا مشکلات را حل کنند/ انگار هیچ یک از مسئولین واقعا  گوش شان این حرف ها را نمی شنود...

پنجم اکتبر را روز جهانی معلم نامگذاری کرده اند تا برای یک روز هم که شده از میان روزهای سال مردمان دنیا به اهمیت این حرفه شریف واقف شوند.
جهان بدون معلم حتی قابل تصور هم نیست و اگر امروز هنوز انسانیت، انصاف و راستی زنده است ریشه آن را باید در کلاس های درس دید.
روز جهانی معلم و تقارن آن با نخستین روزهای سال تحصیلی در کشور عزیزمان را به فال نیک گرفته و یک بار دیگر در برابر تلاش های خالصانه معلمان ایرانی سر تعظیم فرود می آوریم.
امید که این خانواده بزرگ همواره تکریم شده و از سوی دولت ها مورد توجه و عنایت بیشتری قرار گیرد.
این روز را به تمامی معلمان در سراسر جهان و به ویژه همکارانم در ایران اسلامی تبریک می گویم.

به جای آموزش صرفِ ایده ها و قوانین کهنه و تلنبار کردن محفوظات در مخیله مخاطب خود، روش فکر کردن را بیاموزد/ معلم جهانی کسی است که کلاس داریش دوطرفه، مشارکتی و به قولی دیالوگ - محور است/ معلم عقل کل و محور آموزش نیست، محور آموزش مدرسه محوری است/ معلمی است که خود همواره در حال مطالعه و آموزش ضمن خدمت است (البته نه ضمن ذلت !)/ البته بگذریم از خزعبلاتی که در خصوص معلمان رد و بدل می شود مثلا این که در فلان کشور اروپایی دو گروه در پشت چراغ قرمز متوقف نیستند: پلیس و معلم !/ در این کشورها عموما نگرش به آموزش و پرورش ایدئولوژیک بوده و در استخدام معلمان به تنها چیزی که توجه نمی شود مهارتهای حرفه ای است؛ معلمان عموما چند شغله، بی انگیزه و فاقد سواد روز بوده و به خاطر چند شخصیتی بودن خودشان مشابهین خود را تربیت می کنند/ محتوای کتب درسی کهنه و غیرکاربردی بوده و سیستم آموزش و پرورش معمولا سانترالیستی و مرکز گراست، بر عکس کشورهای توسعه یافته (فدرالیسم فرهنگی)/ یک معلم در نرم استاندارد یونسکو و اشل جهانی، سعی در تربیت شهروند قرن 21 دارد نه تربیت شهرنشین قرون وسطی

گروه اخبار/

پس از » مرتضی حاجی » و « علی اصغر فانی » شاید « سید محمد بطحایی » از معدود وزیران آموزش و پرورش پس از انقلاب است که به " روز جهانی معلم " اهمیت می دهد .

مهم ترین نکته در پیام وزیر آموزش و پرورش ، ساده بودن  و عدم حاشیه روی در آن است .

« صدای معلم » از توجه آقای بطحایی به این مطالبه معلمان تشکر و قدردانی می کند .

گروه رسانه/  در روزهای اخیر اهالی شهر شاهدیه در یزد با تجمع در مقابل مدرسه ابتدایی جهاد با اختصاص مدرسه‌ای به دانش‌آموزان افغان مخالفت کرده و  این مدرسه را در آغاز سال تحصیلی به تعطیلی کشاندند .

این امر با واکنش های بسیاری رو به رو شد .

« شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران » ضمن تقبیح این واکنش ، " حق تحصیل " را از حقوق انسانی همه انسان ها فارغ از ملیت و نژاد برشمرده  و بیانیه ای صادر کرده است

« روز جهانی معلم » در ایران پنجم اکتبر روز جهانی معلم است . این روز در تقویم رسمی ایران یاحتی در تقویم وزارت آموزش و پرورش هرگز ثبت نشده و جایگاهی رسمی ندارد/ دولت راست گرایان اقتدارگرا هیچ گاه این روز را در حد تشریفات یا شعار هم نپذیرفتند و اصولا بینش غرب ستیز آنان  و پرده ی آهنینی که برای خود ترسیم کرده اند مانع از پذیرش مناسبت های جهانی همراه با سایر ملل می شود/ با تاکید قاطع می گویم هیچ کدام از معلمان در طول یک سال حتی یک بار یک نسخه روزنامه 300 تومانی (درشهرستان ها ) 500 تومانی (در تهران ) را نمی خرند و نمی خوانند . هیچ یک با مجله و نشریات ارتباطی ندارند و تحت هیچ شرایطی هم تن به کتاب خواندن یا هزینه ای برای خرید آن نمی دهند . با کتابخانه و کتابفروشی کاملا بیگانه اند/ اینک معلمان ، نه سودای تغییر جهان [فارغ از درستی یا نادرستی آن ] و نه ایران را ، که سودای تغییر محیط زندگی و شغلی و صنفی خود را نیز ندارند و " روزمرگی " برای آنان ، هم آرمان شده است هم برنامه ی زندگی/ بسیار معلمان ایرانی روز جهانی معلم را نه می شناسند و نه انگیزه ای برای دانستن آن دارند/ فرهنگ در حاشیه ی دولت ها قرار دارد/ تنها از این طریق است که می توان به استمرار دولت اصلاح و اعتدال در سال 1400 امیدوار بود...

در پایان سال ۲۰۱۵ میلادی که بزرگ‌ترین رتبه‌بندی جهانی مدارس (‌Global School Ranking‌) از سوی OECD منتشر شد، دانش‌آموزان ایرانی در میان ۷۶ کشور، از نظر آموزه‌های علوم و ریاضیات در رتبه ۵۱ جهان قرار گرفتند.

رتبه‌های نخست این فهرست در انحصار پنج کشور آسیایی سنگاپور، هنگ‌کنگ، کره جنوبی، ژاپن و تایوان بود. فنلاند که سال‌هاست نام خود را در صدر بهترین نظام‌های آموزشی جهان به ثبت رسانده در رتبه ششم قرار گرفت. مقام بیستم به انگلستان رسید و هشت‌ پله بعد نام ایالات متحده آمریکا دیده می‌شد. کشورهای آفریقای جنوبی و غنا هم دو رتبه آخر فهرست را به نام خود کردند.

 پژوهشگران دلیل موفقیت کشورهای آسیای شرقی در این ارزیابی را به‌سادگی تبیین کرده‌اند:

اگر شما به یک کلاس درس آسیایی وارد شوید آموزگارانی را می‌بینید که انتظار دارند همه دانش‌آموزانشان موفق شوند. نظام آموزشی، سخت گیر، متمرکز و منسجم است.

این کشورها همچنین در جذب معلمان باهوش و مستعد برای تدریس در کلاس‌های پرچالش بسیار موفق هستند، بنابراین دانش‌آموزان زیر نظر آموزگاران فوق‌العاده‌ای آموزش می‌بینند.

نویسندگان این رتبه‌بندی که دو تن از استادان دانشگاه‌های استنفورد و مونیخ هستند می‌گویند:

«کیفیت آموزش» پیش‌بینی‌کننده قدرتمند میزان «ثروتی» است که کشورها در بلندمدت تولید خواهند کرد.

اقتصاد برتر