به نام خدای مهربان

ماه مهر، در ذهن ما یادآور لحظات شیرین شنیدن صدای دل نشین کودکان و جوانان ایران عزیز در خیابان‌ها، محله‌ها، کوچه‌ها با کیف و کتاب‌هایی در دستانشان است. این سروصداها و زمزمه‌های آرام کودکانه در اوایل پاییز، چنان برای ما طبیعی شده بود که آن را بخشی از فرهنگ مان تلقی می‌کردیم و به آن عادت کرده بودیم.

بحران پاندمی کرونا و بسته‌شدن مدارس و دانشگاه‌ها و به طبع آن به محاق رفتن این صداها و شور و اشتیاق در فضاهای اجتماعی، جامعه ما را در سکوتی سنگین فرو برد. این بحران فارغ از آسیب‌های زیاد آن، ارزش اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی مدرسه و دانشگاه  را به نحو ملموس‌ و عینی در جلوی چشمان ما قرارداد که پرداختن به همه‌ی آنها در اینجا نمی‌گنجد. یکی از درس‌های مهم بحران کرونا، یادآوری‌کردن ارزش فوق‌العاده جمع‌شدن کودکان و جوانان در کنار همدیگر بود -  وقتی در بحران کرونا از کودکان و جوانان می‌پرسیدیم، چه چیزهایی، شما را  آزار داد، یکی از آنها، عدم امکان دیدارهای فیزیکی در مراکز آموزشی بود -  که آثار زیادی را به همراه دارد و در این یادداشت، به مواردی از آنها اشاره شده است:

- اجتماعات آموزشی در مدارس و دانشگاه‌ها، موقعیت‌ها و فرصت‌های زیادی را برای رشد عاطفی، مدنی و اجتماعی کودکان و جوانان فراهم می‌کنند. در فضای تربیتی همین اجتماعات است که کودکان و جوانان با تفاوت‌ها و شباهت‌ها همدیگر آشنا شده و کنارآمدن با دیگران را تمرین می‌کنند و حلقه‌های دوستی خویش را فارغ از پایگاه اقتصادی و اجتماعی را تشکیل و گسترش می‌دهند. این فرصت‌های گفت‌وشنودی، امکان تربیت شهروند مسئول و متعهد، کشف و فهم دیگران، ابراز و انتقال افکار و تشریک‌ مساعی و تفاهم را مقدور می‌سازد. بدین ترتیب، باملاحظه لایه‌های عمیق این بحث، می‌توان گفت که آموزش‌ و پرورش در سطوح عمومی و عالی، محور فارغ شدن کودکان و جوانان از بندهای تعصبات مختلف، خشونت، انحطاط اخلاقی و بستر و شالوده همبستگی اجتماعی  و صلح و مهرورزی است.

- اجتماعات آموزشی  در مدارس و دانشگاه‌ها، موتور توسعه عدالت است و بدون آن جنگ علیه فقر امکان‌ پذیر نخواهد بود. آموزش‌ و پرورش است که با توسعه ابعاد دانشی، مهارتی و نگرشی کودکان و جوانان، امکان شکستن طبقات اجتماعی را فراهم می‌کند و خط دفاع از حقوق انسانی محرومان برای رشد است.

-  اجتماعات آموزشی در مدارس و دانشگاه‌ها، فضایی است برای یادگیری و ترویج دانش‌های برآمده از تجربیات بشری و تولید چالش و مسئله برای رمزگشایی است و درک صحیح و واقع‌بینانه کودکان و جوانان را از پدیده‌های هستی تقویت می‌کنند. همین‌طور، مهارت‌های آموخته شده در این مراکز در سطح حداقلی امکانی برای خدمت در مشاغل موردنیاز جامعه فراهم می‌کند.

- اجتماعات آموزشی  در مدارس و دانشگاه‌ها، از طریق فعالیت‌های رسمی و غیررسمی (بازی‌های ورزشی، جشن‌ها و مراسم‌ها، تشکیل انجمن‌ها، و غیره)،  امکان تقویت هویت ملی، ارزش‌های مذهبی، فرهنگی، اجتماعی و سیاسی را فراهم می‌کنند؛ لذا، این اجتماعات حافظ و نگهبان میراث ارزشمند تاریخی و فرهنگی و توسعه و پویایی آن هستند.

-  اجتماعات آموزشی  در مدارس و دانشگاه‌ها، فضایی امن برای کودکان و جوانان است و بخشی از دلهره و نگرانی والدین را برطرف کرده و این تضمین در مجموع داده می‌شود که کودکان سالم به خانواده بر می‌گردند و فرصتی فراهم می‌آورد تا والدین در عرصه کار و صنعت و خدمات به توسعه اقتصادی کشور کمک کنند.

- راه‌اندازی اجتماعات آموزشی باکیفیت در مدارس و دانشگاه‌ها، یک سرمایه‌گذاری پرسود و ضروری برای آینده  کشور به شمار می‌آید، چرا که محور توسعه، «انسان تربیت‌ یافته» است. این پیام و صبوری برای دریافت میوه  این سرمایه‌گذاری  را کوان چونگ (kuan Chung) در ایده‌ای جالب به شرح زیر روایت کرده است:

«اگر برای یک سال برنامه می‌ریزید، بذری بپاشید، اگر برنامه ده‌ساله‌ای دارید، درختی بکارید، اگر برنامه شما برای صدسال است، مردم را آموزش دهید. آنگاه که بذری می‌کارید، یک‌بار محصول بر می‌دارید، وقتی به مردم آموزش می‌دهید، صدبار محصول برداشت خواهید کرد».

نکاتی که در بالا به آنها اشاره کرد، بخشی از ظرفیت‌های بالقوه مدارس و دانشگاه‌های ما برای بهبود زندگی کودکان و جوانان در ابعاد شخصی، آموزشی، اجتماعی و حرفه‌ای است که امید است از آنها به بهترین شکل ممکن استفاده شود و در سال تحصیلی پیش رو، شاهد خبرهای خوب از نظام آموزشی کشور باشیم.

ان‌شاءالله.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

گروه گزارش/

میزگرد آموزشی و علمی « بررسی راهکارهای ارتقاء کیفیت و تقویت مدارس دولتی» به میزبانی دبیرخانه شورای عالی آموزش و پرورش سه شنبه 27 شهریور برگزار گردید .

در این نشست علی زرافشان ، علیرضا کمره ای ، بهنام بهراد و مهدی نوید ادهم به بیان دیدگاه های خود در این زمینه پرداختند .

رضوان حکیم زاده هم در دقایق پایانی نشست حضور پیدا کرد .

در بخش نخست تعاریف مختلف از کیفیت و مصادیق آن بیان شد .

در بخش دوم نیز به راهکارهای ارتقای کیفیت آموزش و تقویت آن در مدارس عادی دولتی پرداخته شد .

بخش پایانی این نشست به پرسش و پاسخ حاضران اختصاص یافت .

مهدی نوید ادهم دبیر کل پیشین شورای عالی آموزش و پرورش بر نگاه سیستمی داشتن به این بخش یعنی ورودی سیستم را دیدن ، فرآیندها را دیدن ، خروجی و پیامد سیستم را دیدن و همه عناصر را با هم دیدن و خرده سیستم ها را دیدن تاکید کرده و عنوان کرد که همه کیفیت آفرینی فقط در آموزش و پرورش نیست .

عناصر بیرونی به جد نقش آفرینی می کنند .

اگر به دنبال کیفیت بخشی در مدرسه هستید باید مشکل را در جای دیگری حل کنید .

این مثال را در جلسات مختلف زده ام و از پزشکی هم یاد گرفتم . این که همواره موضع درد و محل درمان یکی نیست .

الزاما وقتی دست شما درد می کند دلیل آن نیست که فقط دستت را درمان کنی . دست درد می کند اما ممکن است مشکل در جای دیگری مثل قلب و گرفتگی عروق باشد . دست درد می کند اما مشکل در ستون فقرات است .

اگر آن جا را درمان نکنی ، دست خوب نمی شود .

در آموزش و پرورش و کلان قضیه هم به این صورت است . همه مشکل را در آموزش و پرورش نمی شود حل کرد .

سپس علی زرافشان مشاور وزیر آموزش و پرورش گفت :

« کیفیت اولا یک مفهوم سیال است . نمی شود تعریف مشخصی ارائه کرد . این مفهوم سیال وابسته به موقعیت است .

به شدت وابسته به سطح است . یک موقع کیفیت را درسطح ملی تعریف می کنیم مثلا می خواهیم بگوییم آیا وزارت آموزش و پرورش عملکرد همراه با کیفیت دارد یا خیر ؟

آیا « استان » عملکرد همراه با کیفیت دارد ؟

و بعد برسیم به مدرسه .

آیا مدرسه دارای کیفیت هست یا نه ؟

آن چیزی که به عنوان کیفیت در مدرسه تعریف می شود با آن چیزی که در سطح ملی تعریف می شود کاملا متفاوت است .

پس برای کیفیت نسخه و قالب واحدی وجود ندارد .

برای هر سطحی باید کیفیت را متناسب با موقعیت تعریف کرد .

اما سوال این است که مدرسه کجاست ؟

و آیا مدرسه یک تعریف واحد دارد ؟ یک هویت واحد دارد  ؟ و یا آن که مدرسه دارای هویت های مختلف و گوناگون است ؟

در سال های دور وقتی از کیفیت صحبت می کردیم منظورمان « دسترسی » بود .

یعنی اگر دانش آموزان دسترسی به مدرسه پیدا می کرد می گفتیم کیفیت فراهم شده است .

بعدا وقتی صحبت از کیفیت می کردیم منظورمان ، « دسترسی برابر » بود .

در سال 2000 گفتیم که دسترسی برابر به تنهایی کافی نیست . باید دسترسی برابر همراه با کیفیت باشد . بعد گفتیم دسترسی برابر همراه با کیفیت باید عادلانه هم باشد .

سخنران بعدی ، علیرضا کمره ای مشاور وزیر آموزش و پرورش بود .

کمره ای گفت :

« این که کیفیت را چه زاویه ای نگاه کنیم تعریف متفاوتی خواهد داشت .

لازم است که ابتدا سطح تعریف مان را از کیفیت مشخص کنیم .

 اما در مجموع کیفیت در سطح مدرسه به فرآیندهای آموزش ، محیط یادگیری و نتایج حاصل از آن مربوط می شود .

از محتوای یادگیری تا روش تدریس و محیطی که در آن یادگیری انجام می شود .

امروز ، مدرسه یک « میدان معنایی » است که در آن یاددهی و یادگیری اتفاق می افتد و البته فضای فیزیکی مدرسه هم خودش آموزش دهنده هست .

تعاملات دانش آموزان با همدیگر خودش یاددهنده و یادگیرنده است .

حتی فضای ارتباطی که در جامعه هم شکل می گیرد به نوعی « مدرسه » است .

یک جایی ممکن است ساختمان مدرسه داشته باشد اما یاددهی و یادگیری اتفاق نیفتد .

با چنین پدیده ای مواجه هستیم که این شکل و این قالب از مدرسه ای که امروز دارد نظام تربیتی ما را هدایت می کند و پیش می برد و امروز در فضاهای فیزیکی بیش از 100 هزار مدرسه این « میدان معنایی » شکل نمی گیرد .

کیفیت بیشتر در ارتباط با « خروجی ها » سنجیده می شود  » .

پس از کمره ای ، بهراد عضو هیات علمی پژوهشگاه مطالعات آموزش و پرورش چنین بیان کرد :

« بحث خیلی مهم تری که در این بخش وجود دارد و آقای رعنایی هم به آن اشاره کردند این که این مفهوم چه هست ؟

تا چیزی را « مفهوم سازی » نکنید نه می توان آن را اندازه گیری کرد و نه آن در آن مداخله کنید .

و این مساله خیلی مهمی است .

شاید اغلب بیراهه هایی که ما می رویم علتش همین است که ما این ها را خوب نمی توانیم تعریف کنیم و در اندازه گیری و مداخلات هم مشکل پیدا می کنیم .

شما از 20 متخصص سوال کنید که واقعا عدالت آموزشی چیست ؟ 20 تعریف متفاوت ارائه می کنند .

در مورد کیفیت هم همین طور است .

بنیان های نظری تقریبا متفاوت نیستند .

شما « نظریه و عمل » را دارید . نظریه باید خوب شرح داده شود و بر اساس آن عمل توضیح داده شود .بحث کیفیت تقریبا از دهه 80 و 90 میلادی مطرح شده است .

در اسناد بین المللی و یونسکو هم به آن پرداخته شده است .

در هم اندیشی آموزش در داکار سنگال آمدند و بحث کیفیت را در قلب آموزش مطرح کردند .

ما در سال 2024 هستیم و من نمی دانم در این کشور اساسا در مورد کیفیت صحبت شده است یا نه .

( زرافشان : بحث کیفیت برای نخستین بار توسط مرحوم علاقمندان در سال 1380 مطرح گردید )

در سال 2015 ؛ سازمان ملل متحد اهداف توسعه پایدار را توضیح داد .

17 هدف را تعریف کرد به خاطر چالش های مختلفی که کشورها درگیر بودند .

یکی از آن ها در مورد آموزش و پرورش است .در کشورها مداخله کند . سرمایه گذاری ها ، برنامه ریزی ها ، فعالیت ها ، اقدامات و سیاست های این کشورها را در جهت این اهداف مورد پایش و سنجش قرار دهد تا این کشورها به این اهداف دست یابند .

هدف 4 می گوید :

تضمیت آموزش با کیفیت ، همگان شمول و عادلانه و ارتقای فرصت های یادگیری مادام العمر برای همگان .

نکته ی مهمی که در این هدف چهارم هست همان تضمیت آموزش با کیفیت است .

باید بدانیم که ما از جهان منتزع نیستیم .

ما یک جزیره نیستیم .

نظام آموزشی در دنیا تعریف دارد .

هدف هایی تعریف شده است . همه کشورها سعی می کنند حرکت کرده و به آن هدف ها برسند .

اگر ما خودمان را از آن اهداف جدا کنیم مثل مسابقه دوئی می ماند که ما داریم برای خودمان در یک مسیری می رویم و تمام دنیا مسیر دیگری را می روند .

برای این که ما درک درستی از « کیفیت » در نظام آموزشی داشته باشیم و نظام آموزشی مدرسه ای هم متفاوت از آن نیست ( ما هیچ موقع دو تعریف از کیفیت در نظام آموزشی و مدرسه نداریم ) به ویژه در کشورمان . دلیل آن هم این است که خیلی از حکمرانی ها در نظام مدرسه ای ما متمرکز است .

کتب درسی همه از یک جا تامین می شوند . نیروی انسانی و مدرسه همه از یک جا تامین می شوند . بودجه از یک جا تامین می شود . مدرسه اختیار ندارد هر معلمی را که می خواهد استخدام کند .

چون متمرکز است باید به قضیه کلان نگاه کنید .

از سال 2004 تا 2024 صفحه یونسکو را نگاه کنید و در مورد کیفیت آموزش صحبت می کند همین تعریف است و هیچ گونه تغییری نداده است .

می گوید :

« غالب کوشش ها به منظور تعریف کیفیت دو مشخصه دارد : اصل اول . رشد شناختی یادگیرندگان به عنوان هدف اول همه نظام های آموزشی است . یعنی نظام های آموزشی در سراسر دنیا مهم ترین هدف شان « رشد شناختی » است .

برای چه تیمز و پرلز می آید خواندن و نوشتن و ریاضیات را مورد سنجش قرار می دهد ؟ چرا « پیزا » می آید خواندن و نوشتن و علوم و ریاضی را مورد سنجش قرار می دهد ؟

علت آن همین تعریف است .

بین تعریف و عمل خیلی ارتباط تنگاتنگی وجود دارد .

بر طبق این اصل ، اگر نظام های آموزشی بتوانند رشد شناختی را در بچه ها افزایش دهند مهم ترین هدف نظام آموزشی تامین شده است .

نقدهایی که ما نسبت به نظام آموزشی داریم . این که نتایج تیمز و پرلز این را به ما می گوید . نتیجه ی امتحانات نهایی ما این است ... و این نتایج به عنوان « شاخص » است که به ما می گوید آیا سیستم درست کار می کند یا نه .

اگر تیمز و پرلز هم نداشتیم امتحانات نهایی به ما می گفت که شما چه می کنید ؟

اما ممکن است وقت هایی نظام آموزشی دچار « تورم نمره » شود . برای این که بگوید عملکرد من بهتر است این نمرات را بالا ببرد . آن جاست که سنجش های بین المللی به ما نشان می دهد که بین این ها همبستگی وجود دارد یا نه .

آیا این سنجش ها درست انجام می شوند ؟

اصل دوم نقش آموزش در ارتقای ارزش ها ، نگرش های شهروندی ، رشد عاطفی و خلاقانه است .

این را « مهارت های غیرشناختی » می نامند .

پس ما دو دسته مهارت داریم که یونسکو در تعریف « آموزش با کیفیت »  روی آن تاکید می کند  ».

در پایان رضوان حکیم زاده معاون آموزش ابتدایی وزیر آموزش و پرورش گفت :

« من با قاطعیت این را می گویم که از جهت کیفیت معلمان علی رغم تمام دشواری ها و شرایط سختی که دارند هنوز با « فاصله » معلمان مدارس دولتی ما جلوتر هستند و بهتر عمل می کنند  و با انگیزه بیشتری عمل می کنند .

من دیدم که این ها در چه شرایطی معلم سر کلاس می رود .

همین مدرسه ای که امروز رفته بودیم . معلم سر کلاس می رود و ما 45 دانش آموز به او می دهیم .

می گوییم که خانواده نمی تواند به او کمک کند . خیلی از آن ها کم سواد هستند . خیلی از آن ها بی سواد هستند . بعد می گوییم که شما هیچ امکاناتی ندارید و بعد آن ها را با دیگران مقایسه می کنیم .

ما حق نداریم عملکرد معلمان را در چنین شرایطی زیر سوال ببریم وقتی که شرایط آنان نابرابر است .

من امروز صبح که در جلسه « اتاق وضعیت » وزارتخانه بودم آمار دادم . ما هنوز 7700 کلاس مان در دوره ی ابتدایی بالای 40 نفر جمعیت دارد .

آقایان شورای عالی آموزش و پرورش

مسئولان محترم

مگر مصوبه 886 متعلق به این شورا نیست ؟ مگر امضای رئیس جمهور را ندارد ؟

مگر نگفته  تشکیل کلاس بالای 26 نفر ممنوع است ؟

چرا گفته آن کسی که این را گفته است ؟ »

با تعیین « حسین صادقی » به عنوان رئیس مرکز اطلاع رسانی و روابط عمومی وزارت آموزش و پرورش ؛ « صدای معلم » هم که در دولت سیزدهم در فهرست سیاه ( Black List ) قرار گرفته و به نشست های خبری وزارت آموزش و پرورش دعوت نمی شد وضعیت تغییر کرده و در نشست امروز حضور پیدا کرد .

« علی پورسلیمان مدیر صدای معلم » در بخش پرسش و پاسخ خطاب به حاضران و به ویژه دبیر کل شورای عالی آموزش و پرورش چنین مطرح کرد :

قبلا هم گفته و پیشنهاد دادم که در حال حاضر و در عمل ، « شورای عالی آموزش و پرورش که نهاد مهم سیاست گذاری ، قانون گذاری و مهم تر از همه نظارت بر اجرای مصوبات است به نهادی بی خاصیت تبدیل شده و کسی و یا نهادی آن را جدی نمی گیرد .

در واقع بیرون از این ساختمان ؛ معلمان شورای عالی آموزش و پرورش را نمی شناسند .

شورای عالی باید در فعالیت خود تجدید نظر کند و خودش را جدی بگیرد .

در گام نخست  و در پرتال خود بخشی را اضافه کند و میزان عملکرد واقعی واحدها و نهادهای مختلف را در ارتباط با اجرای مصوبات شورای عالی آموزش و پرورش مورد ارزیابی قرار دهد .

به طور دقیق و شفاف اعلام کند چه کسی و کدام بخش مصوبات را اجرا می کند و با اجرا نمی کند و یا ناقص انجام می دهد .

مشروح این نشست در صدای معلم منتشر خواهد گردید .

پیاده سازی و ویرایش : زهرا قاسم پور دیزجی

پایان گزارش/

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

گروه استان ها و شهرستان ها/

یکی از مخاطبان « صدای معلم » در ای میلی که برای این رسانه ارسال کرده از دریافت مبالغ بالا برای ثبت نام در پایه دهم انتقاد کرده است .

پیش تر ؛ رئیس اداره ارزیابی عملکرد و پاسخ گویی به شکایات آموزش و پرورش شهر تهران اعلام کرد: هیچ مدرسه دولتی و هیات امنایی هنگام ثبت‌نام مجاز به دریافت وجه نیستند.

« صدای معلم » آمادگی خود را برای توضیح و پاسخ مسئولان مربوطه در این مورد اعلام می نماید .

پایان پیام/

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

گروه اخبار/

« صدای معلم » درگذشت شادروان « محمد اقبالی » از دبیران دبیرستان البرز و عضو سازمان معلمان ایران را تسلیت عرض می کند .

پایان پیام/

گروه گزارش/

بیش از دو هفته از انتشار گزارش « صدای معلم » با عنوان : « آیا دانشگاه فرهنگیان قصد تمکین به دستور وزیر آموزش و پرورش و اجرای قانون را ندارد ؟ » گذشته اما تغییری در وضعیت ایجاد نشده است . ( این جا )

در این گزارش آمده است : وضعیت در حال حاضر به گونه ای شده است که در این مدت کوتاه مدیران ستادی و اداری مستقر از دستورات وزیر آموزش و پرورش حرف شنوی ندارند و به این طریق پزشکیان و سخنان و قول های او را به صورت علنی مورد تمسخر قرار داده اند .

« تاکنون دو گزارش در « صدای معلم » در مورد شکایت دانشگاه فرهنگیان علیه « امیر اسماعیلی » منتشر گردیده است . ( این جا ) و ( این جا )

در این گزارش ها به ممنوعیت شکایت مدیران آموزش و پرورش علیه رسانه ها و خبرنگاران اشاره و تاکید شده است .

پیشنهاد « ممنوعیت شکایت از رسانه ها » برای نخستین بار در سال 1398 توسط « صدای معلم » مطرح شده و مورد توجه و تایید « جواد حسینی » سرپرست وقت وزارت آموزش و پرورش قرار گرفت و در این موضوع بخشنامه وزارتی به همه ادارات آموزش و پرورش صادر گردید. ( این جا)

« علیرضا کاظمی » پس از رای اعتماد به عنوان وزیر آموزش و پرورش در نامه ای بر اجرای این دستور العمل تاکید کرد .

اما با گذشت حدود یک هفته از دستور العمل بازپس گیری شکایات وزارت آموزش و پرورش از رسانه ها به نظر می رسد این دستورالعمل در حد حرف باقی مانده است » .

لازم به ذکر است دانشگاه فرهنگیان در دولت سیزدهم از کانال انعکاس و مدیر این کانال انتقادی شکایت کرده بود و در چند روز آینده جلسه تجدید نظر این همکار برگزار خواهد شد .

پرسش صریح « صدای معلم » از وزیر آموزش و پرورش دولت صداقت محور پزشکیان آن است که چرا باید دستور وزیر آموزش و پرورش به عنوان عالی ترین مقام اجرایی در آموزش و پرورش روی زمین بماند ؟

اگر قانون و یا دستورالعملی تصویب و ابلاغ می شود اما به مرحله اجرا نمی رسد علت و یا علل آن را باید در کجا جست و جو کرد ؟

اگر واحدهای ستادی و اجرایی مستقر در وزارت آموزش و پرورش نسبت به فرامین وزیر بی تفاوت باشند و آن را پشت گوش بیندازند ؛ در این صورت می توان از معلمان انتظار داشت که حرف های این مقام را جدی بگیرند و یا به آن اعتماد کنند ؟

در بیانیه دهم « معلمان پرسش گر و کنش گر » هم که امروز پنج شنبه 29 شهریور منتشر شده چنین آمده است : ( این جا )

« پرسش « گروه پرسش گران و کنش گران » از وزیر آموزش و پرورش دولت مسعود پزشکیان آن است که دلیل این تعلل و انفعال چیست ؟

وضعیت در حال حاضر به گونه ای شده است که در این مدت کوتاه مدیران ستادی و اداری مستقر از دستورات وزیر آموزش و پرورش حرف شنوی ندارند و به این طریق پزشکیان و سخنان و قول های او را به صورت علنی مورد تمسخر قرار داده اند .

و این در حالی است که بارها نوشته و تصریح کرده ایم :

« حضور و ابقای این مدیران حتی به مدت یک روز هم ناقض صریح میثاق آقای پزشکیان با جامعه بوده و اعتماد از دست رفته را ترمیم و جبران نخواهد کرد » .

بدون تردید استمرار چنین مسائلی در آینده دیوار بی اعتمادی میان وزارتخانه و بدنه آموزش و پرورش را عمیق تر و گسترده تر خواهد کرد و بر باور اولیه افکار عمومی در مورد غیر تحول گرا و غیر عمل گرا بودن علیرضا کاظمی بیش از پیش خواهد افزود .

پایان گزارش/

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

گروه رسانه/

« من می توانم این وعده را به شما بدهم که اجازه ندهم نیروهای امنیتی و یا حراستی در مدارس بتوانند از آن رفتارهایی کنند که الان انجام می دهند. اگر شما بیایید می توانید این صحنه را تغییر بدهید. البته می توانید ادعا کنید ولی در کف خیابان هم می شود این ادعا را کرد بعد ممکن است آن رفتارهای ناشایست پیش بیاید. نتیجه و آینده کشور با مشکل مواجه خواهد شد.

با هم اگر دست به دست هم بدهیم ؛ اگر با هم باشیم ؛ اگر این وعده هایی که می دهیم وعده های دروغین نباشد ... یک عمر وعده می دهیم و این وضعیت را به وجود آوردیم !

اگر بخواهیم اینها را درست کنیم حتما باید به صحنه بیایید و دیگران را هم به صحنه بکشانید .

به ما کمک کنید.

من می توانم اینها را برای شما فراهم کنم و این را قول می دهم » .

مسعود پزشکیان (همایش فرهنگیان - سه‌شنبه ۲۹ خرداد ۱۴۰۳ - سالن حجاب تهران )

با توجه به وعده مسعود پزشکیان در کمپین انتخاباتی اش، علی القاعده نخستین و مهم ترین اقدام وزیر آموزش و پرورش در دولت ایشان می باید که در راستای تحقق وعده آقای رئیس جمهور برخورد قانونی بدون تسامح با آمران و عاملان تکوین فرهنگ امنیتی و گسترش بگیر و ببند در آموزش و پرورش در طی استقرار دولت سیزدهم باشد زیرا که آنها مستقیما امنیت روانی، معلمان، دانش آموزان و به طور کل جامعه را به واسطه اقدامات فراقانونی شان هدف قرار دادند. هر گونه اغماض و کاهلی در اجرای تعهدات و قول های رئیس جمهور عملی غیر قابل گذشت و غیر قابل جبران خواهد بود .

تجربه معلمی و کنش گری به ما این توان را می دهد که با قطعیت اعلام کنیم که در آستانه آغاز سال تحصیلی هیچ چیزی نمی تواند به اندازه دلجویی از معلمان و دانش آموزان مورد اجحاف قرار گرفته سرمایه اجتماعی جامعه فرهنگیان را ترمیم و امید و نشاط دانش آموزی را به مدارس و کلاس ها بر گرداند.

معلمان پرسش گر و کنش گر بر این باورند :

ضرورت حراست از حریم نهاد آموزش و پرورش ایجاب می کند در هر سطحی با افرادی که در دولت سیزدهم برای منتقدان دلسوز و کنش گران مدنی پرونده سازی کردند و به انحای مختلف موجب اذیت و آزار ، اخراج ، بازنشستگی اجباری و در یک کلام « تضییع حقوق شهروندی » آنان شدند برخورد لازم و قانونی صورت گیرد.

در دولت پیشین، بیش از 300  معلم منتقد و کنش گر توسط هیات های رسیدگی به تخلفات اداری وزارت آموزش و پرورش اخراج شدند.

معلمان کنش گر نه تنها مورد اجحاف، اخراج و تضییع حقوقشان قرار گرفتند بلکه به بسیاری از فرصت طلبان اجازه داده شد با رفتارهای ناشایست حرمت این معلمان دلسوز و مسئول را بشکنند و هر روز عرصه را در زندگی اجتماعی برایشان تنگ تر کنند.

معلمان منتقد در ساده ترین امور شغلی خود دچار آسیب شده اند و برای تحمیل سکوت بیشتر ، نیروهای غیر امنیتی نیز بر آنان به صورت غیرقانونی تهدید و سلطه گری می نمودند تا جایی که به شیوه های مختلف با سنگ اندازی های مکرر آرامش و آسایش را از آنان سلب نموده و با توهم، این اقدام ضد فرهنگی  را تزکیه و تهذیب می خواندند .

انواع محدودیت ها . تضییقات در طول دولت ناتمام سیزدهم بر دانشجویان دانشگاه فرهنگیان و دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی وارد گردید . معلمانی که قرار است در آینده و در کلاس های درس به دانش آموزان « تفکر انتقادی » و « مهارت های شهروندی » را آموزش دهند .

با وجود گذشت بیش از 50 روز از آغاز به کار دولت پزشکیان و نزدیک به 30 روز از استقرار شما در جایگاه وزارت ، تحول خاصی در وضعیت آن معلمان رخ نداده است و این در حالی است که همکار شما دکتر محمدرضا ظفرقندی در همین دولت دستور توقف احکام تمام دانشجویانی که در سال‌های ۱۴۰۱ و ۱۴۰۲ تعلیق شده‌اند را صادر کرده و در پی آن تمامی دانشجویان اخراجی یا تعلیقی علوم پزشکی به دانشگاه بازگشته اند .

اقدام مهم وزیر علوم در برکناری رئیس نالایق دانشگاه تهران با استقبال خوب افکار عمومی رو به رو شده است .

پرسش « گروه پرسش گران و کنش گران » از وزیر آموزش و پرورش دولت مسعود پزشکیان آن است که دلیل این تعلل و انفعال چیست ؟

وضعیت در حال حاضر به گونه ای شده است که در این مدت کوتاه مدیران ستادی و اداری مستقر از دستورات وزیر آموزش و پرورش حرف شنوی ندارند و به این طریق پزشکیان و سخنان و قول های او را به صورت علنی مورد تمسخر قرار داده اند .

و این در حالی است که بارها نوشته و تصریح کرده ایم :

« حضور و ابقای این مدیران حتی به مدت یک روز هم ناقض صریح میثاق آقای پزشکیان با جامعه بوده و اعتماد از دست رفته را ترمیم و جبران نخواهد کرد » .

تاکید می کنیم ؛

معلمان منتقد و کنش گر  مورد اجحاف قرار گرفته در دولت ابراهیم رئیسی نه تنها باید به کار بازگردند بلکه باید با تمامی عاملانی که مسبب این وضعیت بوده و در ایجاد و تثبیت « فرهنگ امنیتی » در دستگاه تعلیم و تربیت به هر نحوی « ایفای نقش » کرده اند برخورد جدی و قانونی بدون رو در بایستی صورت بگیرد .

هر گونه اغماض و کاهلی در اجرای تعهدات و قول های رئیس جمهور عملی غیر قابل گذشت و غیر قابل جبران خواهد بود .

پر واضح است این نخستین گام در جهت ترمیم شکاف میان صف و ستاد و دمیدن روح امید به تغییر در جان کم رمق آموزش و پرورش خواهد بود .

جمعی از پرسش گران و کنش گران آموزش و پرورش :

- علی پورسلیمان

- اسماعیل جعفری

- سیدمرتضی حسینی

- محمد حیدری

- محمدرضا خورشیدی پاجی

- کامران رحیمی

- سیما زنجانی

- علی زینلی

- محمدرضا شهریاری

- فرهاد عیسایی

- سیدهادی عظیمی

- رضا قاسم پور

- زهرا قاسم پور دیزجی

- نرگس کارگری

- علیرضا کاشفی

- طهماسب کاوسی

- نرگس ملک زاده

- سعاد موسوی شرقی

- حمزه علی نصیری

- شیرین یوسفی

***

بیانیه نهم

بیانیه هشتم

بیانیه هفتم

بیانیه ششم

بیانیه پنجم

بیانیه چهارم

بیانیه سوم

بیانیه دوم

بیانیه نخست

پایان پیام/

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

تهران

تهران

بی علاقگی به سرنوشت جامعه، به صورت خودخواهی فردگرایانه در جوامع مدرن دیده می شود؛ به عقیده من تمام مسائل جهان ما از بقای کره زمین، قحطی درآفریقا و دیکتاتوری های سیاسی گرفته تا پیشرفت ایدز، همگی؛ ما را به قبول مسئولیت هایمان فرا می‌خوانند.

آنچه ضامن دموکراسی است تنها یک قانون اساسی خوب با بندهای خوب نیست. دموکراسی شرط لازم آزادی است اما شرط کافی نیست. بدونِ شهروندانی آگاه به ارزش های عام، دموکراسی معنا ندارد.

این ارزشهای عام را شهروندان باید از شعر، فلسفه و علوم اجتماعی استخراج کنند.

 رامین جهانبگلو

از کتاب" نقد عقل مدرن"

***

چند روز دیگر مانند سال های گذشته زنگ آغاز سال تحصیلی در مدارس به « صدا » در می آید و میلیون ها دانش آموز در سراسر کشور راهی کلاس و مدرسه می شوند .

این جنب و جوش در معیت لطافت هوا در ماه پاییز و در دهه ها قبل زیبایی خاصی به این شروع نوستالژیک می داد اما متاسفانه در سایه ی بی خردی و بی کفایتی مسئولان بی مسئولیت و نیز روزمرگی و بی تفاوتی حاکم بر رفتار شهرنشینان به ویژه در کلان شهرها ؛ تصویر تاریک و بغرنجی را از آغاز سال تحصیلی ترسیم نموده است .

این وضعیت رفته رفته پیچیده تر و لاینحل تر هم می شود .

شرکت کنترل کیفیت هوای تهران اعلام کرد که کیفیت هوای پایتخت در تاریخ ۲۴ شهریور در وضعیت «ناسالم» قرار دارد .

طبق اطلاعات ارائه شده، آلاینده اصلی هوای تهران در ۲۴ ساعت گذشته «ذرات معلق کمتر از ۲.۵ میکرون» با میانگین ۸۷ بود که وضعیت کیفیت هوا را «قابل قبول» نشان می‌داد. اما هم‌اکنون آلاینده اصلی «ذرات معلق کمتر از ۱۰ میکرون» با میانگین ۲۰۰ است که موجب قرار گرفتن کیفیت هوا در وضعیت «ناسالم» شده است .

از ابتدای سال جاری، کیفیت هوای تهران به طور کلی شامل پنج روز پاک، ۱۱۶ روز قابل قبول، ۵۵ روز ناسالم برای گروه‌های حساس و دو روز ناسالم بوده است .

این وضعیت با باز شدن مدارس و افزایش حداقل 30 درصدی ترافیک به سمت وخیم تر شدن پیش می رود .

نخستین پرسشی که به ذهن متبادر می شود آن است که چرا باید نیمه نخست سال این گونه باشد و ساکنین شهرهای بزرگ مانند تهران از این شش ماه فقط 5 روز هوای پاک داشته باشند ؟

چرا رسانه ها و افکار عمومی در این شش ماه کاری به کار آلودگی هوا ندارد اما به محض باز شدن مدارس یک دفعه همگی نگران وضعیت سلامتی دانش آموزان می شوند ؟ و « یک صدا » بر طبل تعطیلی مدارس می کوبند ؟  میراث شوم دوران طولانی مدت کرونا هم باب شدن و یا مد شدن « آموزش مجازی » بود .

چرا این حساسیت و پی گیری در نیمه نخست سال مشاهده نمی شود ؟

دانش آموزی در کلاس داشتم که یک سر و گردن در سواد و بینش از سایر هم کلاسی هایش بالاتر بود .

به طنز می گفت :

« تا مدرسه رو تعطیل نکنیم

آروم نمی نشینیم »

چندی پیش ؛ « صدای معلم » گزارشی را در انتقاد از سخنان وزیر آموزش و پرورش منتشر کرد . ( این جا )

در این گزارش آمده بود :

« با وجود چنین وضعیتی ؛ مشاهدات و عملکرد مسئولان  در دهه ی اخیر نشان می دهد که با بازگشایی مدارس میزان ترافیک که حتی در اوقات تعطیلی تابستانی مراکز آموزشی تعریف چندانی ندارد و غیر قابل تحمل است افزایش حداقل 30 درصدی را پیدا کرده و به همان میزان و بیشتر آلودگی هوا را تشدید می کند و مسئولان و مقامات که هیچ گونه برنامه ای برای مواقع ندارند و حتی از اجرای قوانین مانند « قانون هوای پاک » عاجزند نخستین و آخرین تصمیم شان ، تعطیل کردن مدارس است .

آیا فاجعه و شرم آور نیست که عنوان شود در یک سال تحصیلی از چهار ماه دانش آموزان فقط 40 روز در مدارس حضور پیدا کردند ؟ ( این جا )

مواردی مانند ورزش صبحگاهی و نهادینه کردن احترام به پرچم و... قرار است کی و کجا در مدارس جامه ی عمل بپوشد ؟

از 14 دستگاه مسئول « هوای پاک » یکی هم وزارت آموزش و پرورش است .

مطالبه ی جدی و مستمر کدام یک از وزیران آموزش و پرورش جمهوری اسلامی اجرای قانون هوای پاک بوده است ؟

آیا وزیر آموزش و پرورش دولت پزشکیان همان اندازه که به مسائلی مانند نماز اهمیت می دهد به « هوای پاک » هم حساسیت دارد و به جد آن را « پرسش و مطالبه » می کند ؟ »

برخی مخاطبان صدای معلم پیام اصلی این گزارش را نادیده گرفته و فقط موضوع نماز و مراسم خسته کننده و بی هدف در صبح گاه مدارس را سیبل اصلی انتقادات خود قرار داده بودند .

حتی یک نفر ننوشته بود که به فرض چرا در صبح گاه مدارس به جای قرائت آن همه دعا و تکرار شعارهای سیاسی و ایدئولوژیک ، یکی از مسئولان و عوامل مدرسه در مورد محیط زیست و یا لزوم هوای پاک  صحبتی نمی کند ؟

واقعیت هم همین است .

در مدت 34 سال حرفه معلمی به ندرت دیده و یا شنیده ام که به عنوان مثال مدیر مدرسه و یا معاون و یا معلمان سر صف در این موضوعات برای دانش آموزان صحبت کرده و « طرح پرسش » کنند .

چرا باید این گونه باشد ؟ چرا رسانه ها و افکار عمومی در این شش ماه کاری به کار آلودگی هوا ندارد اما به محض باز شدن مدارس یک دفعه همگی نگران وضعیت سلامتی دانش آموزان می شوند ؟ و « یک صدا » بر طبل تعطیلی مدارس می کوبند ؟

چرا نباید دانش آموزان و خانواده ها را به مساله مهم « محیط زیست » آگاه و حساس کرد ؟

تعیین کردن یک روز به عنوان « روز هوای پاک » در تقویم و برگزار کردن چند مراسم از سر تکلیف و بخشنامه مشکلی را حل نمی کند .

حراست از محیط زیست و داشتن هوای پاک باید به یک « مطالبه ی عمومی و جدی » تبدیل شود و به کل جامعه تسری پیدا کند .

 میراث شوم دوران طولانی مدت کرونا هم باب شدن و یا مد شدن « آموزش مجازی » بود .

این نوع آموزش هم مانند امور دیگر ما ایرانیان و بر خلاف فلسفه ی تطبیقی و جهانی اش به جای آن که موجب ارتقای کیفیت و سطح آموزش شود به کلید واژه ای نزد عموم مردم و به ویژه مسئولان تبدیل شده که در عوض تعطیلی بی حساب و کتاب مدارس به خاطر آلودگی هوا و سایر شرایط جوی از آن برای توجیه تنبلی مزمن ، بی عرضگی و بی برنامگی خویش بهره جویند و بدتر از آن اکثریت جامعه هم از این گونه تصمیم ها حمایت می کند بی آن که به عواقب و پیامدهای نهادینه شدن چنین وضعیت هایی در آینده بیندیشند .

زیان های این گونه تصمیم ها هم غالبا عاید مدارس عادی دولتی می شود و الا مدارس خاص خودشان می دانند که چگونه این وضعیت را « مدیریت » کنند و سر و صدا بلند نشود .

وقتی هم که این نقدها بیان می شوند برخی بر حسب عادت و یا مرض با اظهار نظرهایی که من آن ها را « اظهار نظرهای گاز معده ای » می نامم سعی می کنند صورت مساله را پاک کنند و با گفتن عباراتی مانند :

این مدرسه ها درش بسته شود بهتر است . و یا این که درس خواندن و نخواندن در این مملکت چه فرقی می کند و.... سعی می کنند تا ادای روشنفکری درآورند و مسئولیت های فردی و اجتماعی خود را در حاشیه قرار دهند .

اما کافی است که به فرض ( محال ) و بر اساس گفته ی این افراد مدارس از فردا تعطیل شوند .

بدون تردید همین ها نخستین کسانی خواهند بود که بانگ برخواهند آورد که چه نشسته اید که دارند میراث رشدیه را به باد می دهند و یا این که روح شیخ فضل الله نوری دوباره حلول کرده و نظایر آن ....

با این همه ؛

مطالبه گری در این موضوعات باید از « مدرسه » آغاز شود .

نمی توان پذیرفت که مسئولان مدرسه و آموزش و پرورش این همه در صف بر نظم و انضباط تاکید کنند اما وضعیت خارج از مدرسه مانند خیابان ها و جاده ها و... مانند « جنگل بی صاحب » شود و قانون ستیزی و قانون گریزی تبدیل به یک ارزش و هنجار عمومی شود .

آیا مشاهده ی شکم های برجسته و برآمده حداقل نیمی از دانش آموزان ایرانی این حساسیت را نزد مسئولان مدرسه و آموزش و پرورش ایجاد نمی کند که استفاده از وسایل نقلیه پاک مانند « دوچرخه » را محور گفت و گوها قرار دهند و برای بچه ها تشویقی در نظر بگیرند به جای آن که دائما بر موج کنکور و نمره و رقابت های منفی ناشی از حافظه محوری بدمند .

  در موضوع بود یا نبود دانشگاه فرهنگیان نظرات مختلفی مطرح می شود.

سه عنوان که اکثریت نظرات را درون خود می پذیرد: گروه مخالف، گروه میانه و گروه موافق هستند.

گروه مخالف ؛ مخالفت خود را نسبت به مخارج و هزینه های این دانشگاه و تحمیل آن بر آموزش و پرورش، بودجه کشور و ناکارآمدی علمی این دانشگاه اعلام می کنند.

گروه میانه ؛ گاها این دانشگاه را مانند فضای آموزشی محدود در نظر می گیرند و گاهی پویایی بیشتر از هر نظر را مد نظر قرار می دهند و انتقاد ها را به دلیل رشد این دانشگاه بیان می کنند و در وجود داشتن این دانشگاه نظر گاهی نظر منفی و گاهی مثبت دارند.

گروه موافق نیز ضرورت وجود دانشگاه فرهنگیان را تایید و فرایند فعلی حاکم بر این دانشگاه را صحیح و قابل قبول می دانند.

اما اگر واقع بینانه‌ به موضوع پرداخته شود، می توانیم به جرات بیان کنیم که داشتن نیروی انسانی مورد نیاز یک سازمان فضایی را می طلبد که آموزش ها و مهارت ها به طور حرفه ای و خاص در آن فضا مورد توجه قرارگیرد و خروجی نیروی انسانی متخصص و با مهارت برای آن سازمان باشد.

به عنوان مثال می توان به دانشگاه های صدا و سیما و علوم قضایی اشاره داشت که با بورسیه کردن افراد جذب شده نیروی مورد نیاز سازمان خود را تامین می‌کنند.

بنابراین نظرات مخالف در رابطه با دانشگاه فرهنگیان که با هدف تربیت و آموزش نیروی مورد نیاز نظام آموزش و پرورش تاسیس شده است، چندان دور از ذهن نیست و دیگر سازمان ها و حتی کشورهای پیشرفته و به اصطلاح جهان اول دنیا برای خود نیازی ضروری می دانند چراکه موضوع هزینه در مقابل دستاورد های بلند مدت و مفید قرار نمی گیرد.

نظرات کاملا موافق نیز به دلیل آنست که ضرورت وجود دانشگاه فرهنگیان به اثبات رسیده است و همین روند فعلی را برای رسیدن به اهداف نظام آموزش و پرورش مطلوب می دانند.

اما در دیدگاه میانه، گاهی نظرات بسیار تندی به روند فعلی این دانشگاه وارد می شد که عدم وجود دانشگاه فرهنگیان به اثبات می رسد و گاهی نظرات انتقادی بر پایه وجود دانشگاه فرهنگیان اما با ملاحظات دیگر بیان می شود.

قابل توجه است که هیچ سازمان، نهاد، ارگان و اداره ای وجود ندارد که کاملا دارای نقاط مثبت و بدون نقاط ضعف باشد بنابراین اگر چنانچه دیدگاه میانه را بپذیریم، شرایط بحث و گفت و گو در جهت رشد و توسعه این دانشگاه بیشتر فراهم خواهد شد.

اصولاً براساس تجربه های متعدد در حوزه های مختلف جامعه، زمانی یک موضوع به بلوغ و حد مطلوب خود می رسد که انتقادات سازنده در مرحله اول مطرح شوند و سپس بر اساس انتقادات، کارگروه ها یا اجتماعات صاحب نظران آن حوزه برای حل و رفع مشکلات و انتقادات به ایده پردازی و بررسی ایده های مختلف بپردازند.

با این مقدمه، ضروری است که باور کنیم نقش صاحب نظران و متخصصانی که سال ها در متن و درون سازمان آموزش و پرورش با کوله باری از تجربه و اندوخته نسبت به روند فعلی انتقاداتی را مطرح می سازند و متاسفانه مسئولین ذی ربط به دلیل عدم وجود یک رابطه و بستر ارتباطی یا دیگر دلایل به این نوع از انتقادات توجهی نمی کنند.

مگر می شود دلیل مشکلات یک دانشگاه یا سازمان را عریض و طویل بودن آن دانست؟ پس ما یعنی معنای ظرفیت های مختلف این وزارتخانه، ادارات و مدیریت ها را متوجه نشده ایم.

یک وزارتخانه بایستی چنان از انعطاف و روش مدیریتی شایسته ای برخوردار باشد که تمام ابعاد و جنبه های خود را منطبق با اصول علمی در جهت اهداف و رضایت، پیش ببرد و این روش را به تمام ادارات مربوط به خود در سلسله مراتب پایین تر منتقل کند.

اما اگر فرایند به نحوی باشد که ایده ها و نگرش های جدید در حد بیان باقی بماند و مشکلات ، انتقادات و ظرفیت ها نادیده گرفته شوند ؛ انتظار پیشرفت در حوزه آموزش و پرورش و تمام سازمان های مربوطه به فراموشی سپرده می شود.

امید است وزیر محترم آموزش و پرورش دولت چهاردهم، رویکردی را دنبال کنند که انتقاد معلم شریف و محترم یک روستا و یک دانشجو معلم هم نادیده گرفته نشود و وزارتخانه در جهت یافتن راهکار حل آن مشکل، اهتمام ورزد.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید