چندی پیش رهبر معظم انقلاب در دیدار دست‌اندرکاران کنگره شهدای جامعه عشایری کشور فرمودند که هر کس مردم را ناامید کند، برای دشمن کار می‌کند. رهبر انقلاب، تضعیف ایمان دینی، تضعیف امید و خوش‌بینی به آینده کشور را از جمله مؤلفه‌های جنگ نرم علیه ملت دانستند و خاطرنشان کردند: القای بی‌آینده‌گی، بن‌بست و اینکه مسئولان اداره کشور را بلد نیستند از جمله کارهای بدخواهان ایران است و امروز هر کس مردم را از آینده ناامید، یا ایمان‌های مردم را تضعیف، یا مردم را به تلاش‌ها و برنامه‌ریزی‌های مسئولان بی‌اعتقاد یا بدبین کند، چه بداند و چه نداند به سود دشمن کار می‌کند.

سال‌هاست که مهاجرت نخبگان از کشور به‌عنوان مسئله‌ای مهم در کشور مطرح است و بسیاری از افراد باسواد و باتجربه به بهانه کا­ر و اشتغال کشور را ترک می‌کنند. اما شوربختانه امروزه مردم عادی نیز شوق مهاجرت دارند و بسیار شنیده‌ایم که افرادی به بهانه‌های متعدد حرف از مهاجرت می‌زنند و بسیار دیده‌ایم اقوامی که مهاجرت کرده و از ایران خارج شده‌اند. نکته نگران‌کننده اینجاست که صحبت از مهاجرت در بین کودکان، نوجوانان و جوانان رواج پیدا کرده و از الان بدون هیچ منطقی، سودای مهاجرت در سر می‌پرورانند و این موضوع برای آینده کشور بسیار خطرناک است.

اگر موج مهاجرت در سال‌های گذشته دلایل سیاسی به همراه داشت، اما تب اخیر مهاجرت، دیگر سیاسی نیست. پای صحبت هرکدام از متقاضیان مهاجرت که بنشینی، مشکلات اقتصادی، آزادی اجتماعی و امید را از دلایل خود برای میل به مهاجرت می‌دانند. در سال‌های گذشته برخی مسئولین اعلام کردند که ۱.۵ میلیون ایرانی در صف مهاجرت به استرالیا و کانادا هستند و این عدد که امروزه حتماً بیشتر شده، ترسناک است. خروج نیروهای کارشناسی و نیروهای ورزیده به اقتصاد ملی آسیب می‌زند و یکی از دلایل تهی‌دست شدن ایرانیان، مهاجرت نیروهای نخبه است.

«امید» کلمه‌ای که این روزها شاید در ظاهر به کم‌رنگ‌ترین حالت خود رسیده باشد و این امر را می‌توان از افزایش مهاجرت‌ها با کشورهای مختلف و خروج میلیاردها دلار به بهانه خرید ملک در کشور همسایه به‌وضوح مشاهده کرد.

همان‌طور که مقام معظم رهبری فرمودند ناامید کردن جوانان و نخبگان، همکاری با دشمنان است و همین امر مسئولیت دولت جدید را برای تزریق امید، شادی در کنار رفع مشکلات اقتصادی پررنگ‌تر می‌کند. طبق آمارها از سال ۲۰۱۰ تا ۲۰۲۰ حدوداً ۵۰۰ هزار نفر به تعداد مهاجران ایرانی اضافه شده است. در واقع به طور متوسط، هرساله ۵۰ هزار نفر از شهروندان ایرانی مهاجرت کرده‌اند! بخش مهمی از این مهاجرت، طی همین چند سال اخیر اتفاق افتاده است. در واقع می‌توان گفت که سیل مهاجرت در ایران، در یکی دو سال اخیر به سونامی مهاجرت تغییر پیدا کرده است و دلیل اصلی آن کاهش امید به آینده در کشوری است که به «مرز پرگهر» شهرت دارد.

بر اساس آمارهای برخی از نهادها، سن امید به زندگی در جامعه مـا افزایش داشته و به ۷۶ سال رسیده است، اما آنچه که عیان است، کاهش امید به آینده و افزایش روزمرگی در کشور بیشتر قابل بیان است. نگاهی به ‌چهره‌‌های گرفته و بعضاً عصبی افراد در جوامع شهری و روستایی، صداقت آمار رسمی را تصدیق نمی‌کند، بلکه برعکس نشان می‌دهد که بسیاری از افراد در حالت برزخی خشم و ناامیدی و اندکی امید به فردا قرار دارند و این موضوع به دلیل فشارهای اقتصادی، مشکلات محیط زیستی و شیوع بیماری همچون کرونا است.

گرانی و افزایش تورم به طور روزانه و ساعتی باعث شده که اکثریت جامعه در محاصره اخبار تلخ و اندوهناک قرار بگیرند. افزایش قیمت دلار و سکه که هیچ ارتباطی به بسیاری از جمعیت‌ کشور ندارد، اما دلیل اصلی و تنش‌زا در ناامیدی به‌حساب می‌آید که دائم در حال پراکنش در سطح جوامع است.

در روزهای گذشته رئیس مرکز بررسی‌های استراتژیک ریاست‌جمهوری برای جلوگیری از مهاجرت پیشنهاد تشکیل سازمان ملی مهاجرت را داده‌اند و اعلام کرده که کشورهای اطراف با وعده‌های پول‌های کلان به دنبال جذب نخبگان ابرانی هستند. نکته اینجاست که با حرف و دستورالعمل و تشکیل ستاد نمی‌توان جلوی مهاجرت را گرفت و دولت باید به فکر اقدامات عملی و افزایش سطح رضایت عمومی جامعه و افزایش امید به آینده باشد.

  فراوانی اخبار ناامیدکننده همچون افزایش قیمت‌ها و تورم، مردم را محاصره کرده و روحیه آنها را در مواجهه با روند صبوری کاهش داده است. مثلاً این روزها یکی از امیدواری‌های مردم، همین مذاکرات است که در اروپا و برای برجام جریان دارد و بسیاری امید دارند که توافق برد - برد صورت بگیرد و تأثیری در آینده آنها داشته باشد تا شاید  امید به آینده در کشور افزایش یابد و از مهاجرت نخبگان و ایرانیان به کشورهای دیگر نیز جلوگیری شود.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

یکی از پایه‌های اجتماعی دموکراسی در یک کشور، مدارای شهروندان نسبت به عقاید و سبک زندگی همدیگر است.

به نظرم این روزها تنها چیزی که در تعاملات اجتماعی ایرانیان دیده نمی‌شود، همانا رواداری و مداراست.

کافی است به پارک کنار منزل‌تان سری بزنید. آیا اتفاقی مانند آنچه در زیر می‌آید، امرِ نادری است؟

در مقابل دیدگانِ پیرمردی با ظاهرِ مذهبی، سگِ خانگی یک خانم، روی چمن‌های پارک ادرار و مدفوع می‌کند. پیرمرد خطاب به زن می‌گوید؛ روی این چمن‌ها بچه‌ها بازی می‌کنند و سگ‌تان آنجا را کثیف کرد. زن رویش را به طرف پیرمرد برمی‌گرداند و با بی‌اعتنایی و خونسردی و تفرعن به او می‌گوید: این سگ از تو تمیزتر است! کثیف خودت هستی!

پیرمرد مغموم و دل شکسته از این حرف، سکوت می‌کند. او می‌داند که اگر بحث را ادامه دهد، حتماً به طرفداری از حکومت و مخالفِ گردش حیوانات خانگی متهم می‌شود و هدف طعن و توهین حاضران در پارک قرار می‌گیرد. حال آن که او به دلیل حقوق اندک بازنشستگی و اوضاع نابه سامان اقتصادی و سخت گیری‌های مذهبی حکومت، خودش مخالف آن است و با گردش حیوانات خانگی در پارک نیز مخالفتی ندارد. او فقط خواهان جلوگیری از ادرار سگ بر روی چمن و برداشتن مدفوع آن توسط صاحبش است. صاحب سگ اما این دو خواسته را خلاف حق و آزادی خود و سگش می‌داند و بنابراین خشمگین می‌شود و پیرمردی محترم را مورد اهانت قرار می‌دهد.

فرض کنید شما به عنوان یک فرد آگاه به حقوق سیاسی و مدنی شهروندان در آن صحنه حضور دارید. چه خواهید کرد که هم آن زن نتواند با متهم کردن شما به هواداری از حکومت و مخالفت با گردش حیوانات خانگی، فضا را علیه‌تان بشوراند و هم پیرمرد احساس نکند که هیچ عابری حاضر به حمایت از درخواست معقول او نیست؟

بدبختانه در فضای عصبی جامعۀ ما، راهی برای تأمین دو مورد فوق وجود ندارد! پس با عذاب وجدان سکوت می‌کنید و به همۀ کسانی که خواسته یا ناخواسته مسبب رشد این نوع فرهنگ غیرمدنی در کشور ما شده‌اند، نفرین می‌فرستید. اگر هم درکی از پایه‌های اجتماعی دموکراسی داشته باشید، با خود خواهید گفت؛ این روزها بسیاری از افراد و گروه‌ها از  « گذار دموکراتیک » در ایران سخن می‌گویند اما با این فرهنگ  « گذار به جهنم » رخ ندهد، خودش معجزه‌ای است!

کانال جامعه شناسی

   علي شريعتي هر كه باشد و هر چه كرده باشد، تبيين و تحليل آثار و افكار او به عنوان یک معلم و كسي كه در تاريخ فرهنگي اين ملك ردپائي از خود برجاي نهاده است، ضرورت دارد. ماهيت كار و فكر شريعتي نظير اغلب در گذشتگان معروف، متاسفانه دستخوش تحريف گشته است.مظلوميت بعد از مرگ و تا الان شريعتي ، اقامه فرهنگ سكوت در برابر آثار و افكار او ، ابزاري نمودن فكر و نام او براي سوءاستفاده ها و نام گذاري هاي مختلف، شفاف و روان نساختن سياست مواجه با افكار و آثار وي دررسانه هاي جمعي و منابع آموزشي؛ تنها بخشي از مصاديق بارز موضوع تحريف شريعتي هستند. تحريفي که در نهايت به فرسودگي يكي از ستون هاي حداقل فكري انقلاب و نسل انقلابي منجر خواهد شد. گفتني است که اين تحريف بيشتر از ناحيه دوستان و هواداران او صورت گرفته است که معمولاً تحليل به جاي تجليل از او را تاب نياورده اند. به همين جهت، حرمت و ابهت شريعتي به وسيله دشمنان و مخالفان او بيشتر و بهتر محفوظ شده است، چرا كه آنها ضمن وقوف به خطرات و اثرات فكر او در منافع خود، به خوبي مي دانند که چرا او را دوست ندارند؛ در حالي كه اغلب دوستان وي ،متاسفانه به درستی نمي دانند چرا او را دوست دارند. براي همين است كه تا الان بيشترين بررسي هاي صورت گرفته درباره شريعتي بيشتر از جانب مخالفان وي بوده است كه البته اغلب سبب خير شده اند و در ويرايش و پيرايش شخصيت فكري او فتح بابي نموده اند.

به طور كلي شريعتي از يك سري ويژگي هاي به ظاهر متناقضي برخوردار بود و وجود هم آنها، دشواري هائي در فهم ذهن وزبان او پديد آورده اند :

الف- روشنفكري و دينداري

عبارت روشنفكر مذهبي، ازطرفي معرف كار و فكر شريعتي و از طرف ديگر باعث همه دشواري هاي فعالیتهای او و نيز دشواري هاي ديگران در فهم وي بوده است.در اين تركيب نامتجانس، دو واژه ی بي ارتباط و حتي بيگانه با هم در كنار هم قرار گرفته اند.

شريعتي در مقام يك روشنفكر ديني و منتقد ماركسيسم و كمونيسم، از سوي طبقه روشنفكران جامعه متهم به عقب ماندگي بود.به طوري كه آنها مي گفتند اگر شريعتي افكار مذهبي نداشت، بت روشنفكران ايران مي شد.افكاري که در نظر آنها نه در يك معناي وسيع جهاني، واقعاً ديني بود و نه حتي در يك مفهوم وسيع دنياي مسلمان، اسلامي. بلكه تنها در يك معناي محدود مذهبي و آن هم شيعي احساساتي بود. از طرف مقابل ،در نگاه نهاد سنتي و متحجر که عقیده داشتند اسلام با روشنفکری تجانسی ندارد، نيز متهم به الحاد و بدعت آفريني و تفسير به راي نمودن در دين بود. جمع زدن بين اين دو وآشتي دادن اين دو طبقه البته عمده دل مشغولي شريعتي بود و اين به همان اندازه که جالب و لازم بود، مشكل و حتي غير ممكن مي نمود. به جاي تجليل، او را تحليل نمائيم و يادمان باشد که بهترين و ساده ترين راه براي كوبيدن يك نفرـ به گفته خود او- آن نيست که خوب به او حمله شود بلكه آن است که بد از او دفاع شود.

ب - پرحرفي و بي باكي

قريب 90% آثار شريعتي را تقريرات او تشكيل داده اند و لذا او پيش از آنكه بنويسد، حرف مي زده است.آنها که اهل خطابه و صحبتند مي دانند که بالاخره انسان جايز الخطاست و در حين صحبت، حرف حرف مي آورد و احتمال نسنجيده و نامربوط و از سراحساسات حرف زدن هست، آن هم براي كسي چون شريعتي که هم بيم فوت وقت را داشت و هم از سردردمندي حرف مي زد. اين موضوع به اضافه دست ندادن فرصتي به او تا شخصاً حرفها و گفته هاي خود را تنقيح و تصحيح و بازبيني نمايد، زمينه اي شد تا افكار وي در هاله اي از ابهام قرار گيرد. علاوه بر اين، شريعتي به گاه صحبت، بي باك و بي پروا هم بود.چندان كه اصلي ترين درسي که مي توان از روش و منش او فراگرفت، همين گستاخي و بي باكي اوست. براي او که از سر درد سخن مي گفت و درد دين و مذهب را داشت، هول نام ونان معني نداشت و تمام نفرين ها و آفرين ها بي ثمر بود.

ج- حريت و روحانيت

از آن جائي که كار آرايشگري دين و مذهب، لااقل تا آن روزها به دست روحانيون بود ،اکنون با ظهور شريعتي، ثبات و اقتدار اجتماعي آنها به خطر مي افتاد. به گمان آنها اين جوانك با يك اصلاحات عجيب و غريب فرنگي و علي الظاهر از سر دلسوزي براي دين، به كمين محاكمه و خلع يد روحانيون و شكستن انحصارشان نشسته بود. البته نبايد ارادت و محبتي را که شريعتي به روحانيون و اعتقاد و احترامي را که به نقش اجتهاد و روحانيت اصيل داشت، از ياد برد.به طوري كه به خاطر حساسيت و اهميتي که به تجهيز و تقويت مسئله اجتهاد قائل بود، به بازنگري و اصلاح در آن نيز كوشيد و به جاي دو اصل عقل و اجماع مربوط به منابع فقه و اجتهاد، دو اصل علم و زمان را پيشنهاد نمود.

اضافه بر اين وي همچنان كه بارها متذكر شده است، به جهت انتظاري و اميدي که به حوزه هاي علميه و عملكرد روحانيت مترقي داشت، چنين شيوه ی پیرایشی را در پيش گرفته بود. شيوه اي که بعدها براي نظام حوزوي نه تنها سوزنده نبود که عجيب سازنده هم بود.

د- دين كهنه، درك نو

پيش از شريعتي نيز بانيان پروژه احياگري اسلامي نظير اقبال، سيدجمال، سيدقطب، طالقاني و بازرگان در ارائه دركي نو از اسلام ،كارهائي انجام داده بودند. اما از آن جائي که شريعتي اسلام را از دريچه چشم ابوذر مي ديد، در دائره فكري او واژگان هاي آشنائي مثل؛ توحيد، امامت، ولايت، خلافت، تشيع، روحاني، غيبت، دعا، انتظار و امثال آن با تعريفي نو و رنگ و بوي عمدتاً سياسي و انقلابي عرضه شدند. برجسته ترين آنها تعبير و تفسير واقعه عاشورا بود که از دوره صفويه به اين طرف بي سابقه بود و نیز نگاه جامعه شناسانه او به دوران امامت ائمه اطهار بود که از آنها به دوران حكومت موقت انقلابي ياد مي كرد. مجموع اين تلاشهاي فكري ، بدون آنكه وي در انديشه طرح خاصي از حكومت اسلامي باشد، مهمترين نقش را در بيداري و همراهي مردم خاصه جوانان ايفا كرد که مساعدت در آماده سازي زمینه انقلاب سال 57 از دستاوردهاي عمده آن بود. دغدغه اساسي شريعتي، چگونه بودن انسان نبود بلكه چگونه شدن انسان بود و براي اين منظور ايدئولوژي اسلامي را ابداع کرد.

موضوع تعبير ايدئولوژيكي دين و تقبيح مثلث شوم تيغ و تسبيح و طلا و تدوين اصول عرفان ، برابري و آزادي ؛ شالوده اصلي نظام فكري شريعتي را تشكيل مي دهد.به همين خاطر است که برخی او را ايدئولوگ و معلم انقلاب ناميده اند .

سخن آخر ؛

علي رغم آنچه گفته شد، اين نكته را نيز بايد متذكر شد که نقد و بررسي افكار شريعتي، ظرافت و حساسيت خاصي را مي طلبد . ارزنده تر آن است قبل از آنكه به خواندن يكي دو مطلب و اظهار نظر آدم بزرگي درباره شريعتي بسنده نمائيم و يا به وسيله يك بيان به ظاهر حكيمانه اي  كه ؛«بله، او خدماتي كرد اما اشتباهاتي هم داشت» حكم نهائي را در باره او صادر كنيم، به كند وكاو در سرگذشت او ، آثار او، مقتضيات زمانه او تاثيرات او بر ذهن و زبان نسل جوان بپردازيم و نخواهيم که تنها به روخواني آثار او بسنده نمائيم که مهمتر از آن به بازخواني آنها همت گماريم.

به جاي تجليل، او را تحليل نمائيم و يادمان باشد که بهترين و ساده ترين راه براي كوبيدن يك نفرـ به گفته خود او- آن نيست که خوب به او حمله شود بلكه آن است که بد از او دفاع شود.

شريعتي را بايد از آن جهت که هست و با توجه به مقضيات زمانه اش از آن جهت که بوده است و كاري که كرده است، نقد و بررسي نمود.

نياز به شريعتي، نياز به خود آگاهي، بيداري، دينداري و دانائي و نياز به رفتن و نماندن و نپوسيدن است.

جان كلام اين كه محبت و ارادت بدون مروت و معرفت بعضي ها به شريعتي درست شبيه خيانت و اهانت بدون مروت و معرفت بعضي ديگر به اوست و البته هر دو بيهوده و بي ثمر است.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

  اگر مساله معلمان را سه گانه توصیف، تبیین مسائل و مشکلات آموزش و پرورش و تجویز راه حل‌هایی برای برون رفت از وضع موجودِ نامطلوب به سوی وضع مطلوبِ ناموجود بدانیم، آنگاه به خطیر بودن این مساله و اهمیت نقش اندیشه در این پروژه پی خواهیم برد.

به زبان دیگر مجموعه‌ای از معلمان خواستار تغییراتی هستند که در گام اول مربوط به وضعیت آموزش و پرورش و در گام بعد معطوف به سطح جامعه است.

 قطعا این حرکت در درجه اول، حرکتی صنفی است نه سیاسی؛ البته طی این مسیر در فضا و شرایط آزاد و دموکراتیک امکان پذیرتر بوده و به نظر می رسد معلمان در شرایط کنونی طلایه‌دار تحرکی صنفی برای به دست آوردن این حق اولیه واساسی شهروندی می‌باشند.

در پاسخ به این پرسش که چرا یک خواسته صنفی والبته اعتراضی، سریعا سیاسی شده و از مسیر خود خارج می‌گردد باید گفت، ضعف کنشگری معلمان و همچنین فضای بسته سیاسی، دست به دست هم داده و این شرایط را رقم زده است.

 در یک جامعه بسته حتی هنگامی که درباره حقوق صنفی نیز فعالیتی شود، ناخودآگاه وارد عرصه سیاست می‌شویم. ساختار اقتدار گرای حکومت، آموزش و پرورش و مدرسه اجازه چون و چرا نمی‌دهد و «باید»، «باید» است، خصوصا اگر این «باید» مذهبی باشد!

البته نباید از گرایشات حزبی و فکریِ بعضی از فعالان معلم (سیاسیون صنفی‌نما)، همچنین توهمی که به صورت عمومی دچار آنیم و عدم تلاش فکری در تفکیک و مرزبندی فعالیتهای صنفی و سیاسی، غافل شد.

ناگفته نماند معلمان ایرانی و تشکل‌هایشان با معلمان سایر نقاط جهان نیز ارتباط چندانی ندارند و از تجربیات آنها چندان استفاده نکرده و نمی کنند. خوشبختانه امروزه شبکه های اجتماعی این امکان را فراهم کرده تا در ارتباطات جهانی از نحوه سازمان‌دهی و فرایندهای پیگیری مطالبات معلمان در گوشه و کنار دنیا نکته‌هایی بیاموزیم.

همگان بر این باور هستند که اصلی‌ترین عنصر نظام آموزش در کشورهای مختلف، معلمان‌اند. ارتقای سطح اثرگذاری و کارآیی آنان باید در صدر اولویت‌های نظام تصمیم‌گیر کشور باشد. البته مسئولیت تک تک معلمان و اراده سیاسی حکومت در تحقق این ارتقاء نبایستی فراموش شود.

به نظر می رسد توجه به مهم‌ترین رکن آموزش و پرورشِ باکیفیت یعنی معلمانِ باکفایت، هنوز به مطالبه‌ای عمومی در جامعه ما تبدیل نشده؛ به همین دلیل است که مسائل و مشکلات آموزش و پرورش حل ناشده باقی مانده و حتی هر روز بر آن نیز افزوده می‌شود.

جامعه شناسان می‌گویند مسائل و مشکلات آموزش و پرورش، آنگاه به عنوان یک مساله اجتماعی تلقی خواهند شد که حساسیت عمومی، به کمک رسانه‌ها، اراده سیاسی مسئولان را به این مساله – مشکل – یا معضل و بحران جلب کند. اگر چنین شود امید به حل این امور روز به روز بیشتر می‌شود.

در پاسخ به این پرسش که چرا چنین نمی‌شود؟ می توان گفت جامعه ما در حال حاضر انباشتی از بحران‌‌ها را یک جا تجربه می کند که بسیاری از آنها به حکمرانیِ هدایتی، مستقر در جامعه بر می‌گردد به گونه‌ای که حاکمیت با نگاه ایدئولوژیک خود بیشتر به دنبال مساله نماهاست تا مساله. مثلا به جای دغدغه پرورش نسلی پرسشگر، خلاق و توسعه‌گرا، نسلی هویت‌گرا، انقلابی و جهادی را جست و جو می کند.

ساختار اقتدار گرای حکومت، آموزش و پرورش و مدرسه اجازه چون و چرا نمی‌دهد و «باید»، «باید» است، خصوصا اگر این «باید» مذهبی باشد!

ساختاردینی حاکم بر جامعه صلاح بچه را از خود بچه که هیچ، از پدر و مادرش نیز بهتر می‌فهمد و حق خود می‌داند که همه را به مسیری که به حیات طیبه منتهی می شود هدایت کند.

راستی حق آموزش و حق تربیت را حکومت از کجا آورده است؟

حکومت هدایتی در استیفای حقی که خود برای خود تعریف کرده و ظاهرا از میان کتب فقهی استخراج نموده، جدی است ؛ او آنقدر خودرا ذی حق می داند که حتی نگاهش به معلمان نیز در این زمینه کاملا ابزاری بوده و هر کس که منقاد نیست، در گزینش‌های سخت و نظارت‌های سخت‌تر حذف می شود.

ساختاری که خودرا در هدایت محق می داند ، حتی از محتوای کتب آموزش هم درجهت رسیدن به خواسته هایش سود برده و هر شبه علمی را به جای علم به ذهن و روان دانش آموز سرازیر می کند.

به باور نگارنده، معلمان برای پیگیری مطالبات خود، باید تشکل و سازمان داشته باشند (تعداد اعضای کنونی تشکل‌ها مناسب نیست) ؛ باید مطالبه و خواسته مشخص واولویت بندی شده داشته و در روندی دموکراتیک نماینده و سخنگو انتخاب نمایند. نمی‌شود هرکس شعاری و سخنی متفاوت از دیگری بگوید و روشی دیگر برای رسیدن به آن اتخاذ کند و انتظار موفقیت داشته باشد.

حکومت نیز باید بداند با یک گفت‎وگوی منطقی و دوجانبه و مذاکراتی برد - برد مسئله را سامان دهد و یک مطالبه صنفی به درگیری خیابانی و افزودن زندانی و هزینه‌های آن چنانی نینجامد.

در انتها همچنان سوالات متعددی برای اندیشه وجود دارند.

معلمان که از سوء‎مدیریت و ناکارآمدی حکومت در تنگنایند و مطالباتشان بر زمین مانده، چه برخوردی کنند که منافع صنفی در راستای منافع ملی قرار گیرد و نه مخدوش‌کننده آن؟ چه ملاحظاتی را در انتخاب زمان طرح مطالبات و چگونگی آن می‌توان لحاظ کرد؟

اکنون که ما در شرایط پیچیده‌ای قرار داریم به درایت و دوراندیشی نیازمندیم. در همین راستا، در وهله نخست و آخرین کلام :

1- مسئولان امر را به برخورد منطقی و متین با مطالبات درست اقشار مردم از جمله معلمان دعوت می‌کنم.

2- و به دوستان کنشگر می گویم نامعقول است که کسی بر روی جورچینی کار کند که باور دارد قطعات آن جور در نمی آیند.

حتی نگرش «نمی دانم که قطعات جور در می آیند یانه» به تمام و کمال عقلانی نیست، زیرا با چنین نگرشی احتمال می رود که با نخستین نشانه‌ی دال بر اشکال دست از کار بکشیم.
مجله چشم انداز -۱۳۳

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

این روزها آن‌قدر عزا بر سرمان ریخته که فرصت زاری نداریم! این جمله‌ی مرحوم هوشنگ گلشیری است. جمله‌ی تلخی که در چند سال اخیر همواره به‌کار می‌آید. همیشه فکر می‌کردیم این‌بار آخر خط است! مگر از آبان بدتر هم می‌شد؟ هواپیمای اوکراینی! فکر می‌کردیم هواپیمای اوکراینی دیگر غول آخر است و مصیبتی بعد از آن نخواهد بود. متروپل فرو پاشید تا بار دیگر فساد سیستماتیک، خودی نشان داده باشد. و البته احتمالا باز هم تئاتر تکراری این چند سال! یک شهرداری، یک بابک زنجانی‌‌ای ، یک اُپراتور فشارنده‌ی کلیدی، حتما پیدایش می‌شود؛ و قطعا مقصر اصلی او خواهد بود! تازه این روی خوش ماجراست و اِلا ممکن‌ست مقصر شناخته شود، اما دیگر در ایران نباشد. زخمی که از خاوری خوردیم هنوز چرکین است. این روزها باید خیلی مراقب مدیران نمونه و بزرگان بود، چرا که همیشه یک سر نخ فساد آن‌ها هستند! آن‌قدر هم نخ طولانی‌ست که بعد از فاجعه‌ای که به‌بار آید باید در کانادا پیداشان کنی.

به‌نظرم در دنیای امروز به‌خوبی می‌شود فهمید، علت اصلی پیشرفت یک جامعه جغرافیا یا وجود منابع نیست! که اگر جغرافیا عامل تعیین کننده بود، بین دو کره‌ی شمالی و جنوبی نباید فرقی می‌بود! و اگر منابع، موثرترین بود؛ ژاپن باید در وضعی به مراتب بدتر از ایران می‌بود. آنچه اهمیت دارد عقلانیت است!

عقلانیتی که فدای ایدئولوژی خودساخته نشود. طالبان نمود بارز حکومتی با عدم عقلانیت است. متاسفانه ردپای حکومت طالبانی کم و بیش در تار و پود این سیستم نیز نمایان شده است. در مورد همین ماجرای متروپل اخباری به گوش می‌رسد که امیدوارم شایعه‌ای بیش نباشد! اخباری آمده مبنی بر آن که به عده‌ای کارگر، صبح همان روز اطلاع داده شده که ساختمان دچار مشکل شده و نیازمند ترمیم است! اگر این ماجرا درست باشد؛ تک‌تک کسانی که آگاهِ تصمیم‌گیرنده بوده‌اند قاتلان این حادثه‌اند!

و این عدم عقلانیت را در جای جای این سیستم می‌توان دید! از ناهماهنگی نظام پرداخت‌ها که خودشان عاملش بوده‌اند و حال دوباره به‌ظاهر درصدد رفع آنند! تا رد طرح‌های دولت‌های قبل که بگویند طرح خوب ایده‌ی ماست! اینکه ۶ ماه فکر کردیم و تصمیم جمع نخبگانی‌مان این بود که دلار ۴۲۰۰ را ندهیم؛ عوضش یارانه‌اش را بدهیم به ملت! و غیر از همین چهار قلم گران نخواهد شد. یا همین طرح رتبه‌بندی معلمان، که اصلا فلسفه‌اش بر باد رفت! نزدیک به ۱۳ سال است روی آن بحث می‌شود، نکته‌ی اصلی‌ش هم‌ردیفی با اعضای هیئت علمی دانشگاه بود که حذف شد ؛ حالا همین طرح من‌درآوردی خودشان را هم‌ نمی‌خواهند اجرا کنند. هرجا را که نگاه می‌کنی، دومینوی فساد در حال نابود کردن است؛ ‌آن‌قدر هم قوی‌ست که با کوچک‌ترین تلنگری قطعه‌ی بعدی زمین می‌افتد؛ اما بد ماجرا این‌جاست که این دومینو، به‌جای عامل فساد، دیگری را لِه می‌کند.

بد ماجرا این‌جاست که جان مردم بی‌ارزش شود! و همین بی‌ارزشی جان مردم یکی از عللی است که کاتوزیان ایران را یک جامعه‌ی کوتاه‌ مدت می‌داند.

ای کسانی که بر مسند قدرت تکیه زده‌اید، محتملا شما هم تاریخ را خوب می‌دانید؛ افرادی مثل استالین و مائو، میلیون‌ها انسان را با سلاح، مستقیم و یا با سیاست، غیر مستقیم کشتند، لکن تاریخ هم خوب دماغ‌شان را به خاک مالید؛ شک نکنید که هر چه در مقام بالاتری هستید، جرمتان در این فجایع بزرگ‌تر خواهد بود!

نکته‌ی دیگر این است فاجعه‌آفرینی تا حدی قابل کنترل است؛ ناگهان برخی واگن‌های قطار بی‌اختیار از ریل خارج می‌شود و این‌بار احتمالا مسافرینش فقط مردم عادی مشهد یزد نخواهند بود.

برای تمام فجایع یاد شده به همو‌طنان عزیزم تسلیت می‌گویم!

باشد که رستگار شویم.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

گروه استان ها و شهرستان ها/

روز گذشته ( چهارشنبه ) گزارشی در صدای معلم با عنوان « تغییر مدیر آموزش و پرورش سرعین به روش " سر زده " ؟! » منتشر گردید . ( این جا )

این رسانه تاکید کرده بود : « « صدای معلم » در گزارش ها و یادداشت های متعدد خود همواره این پرسش اساسی را مطرح کرده است که منطق این گونه تغییرات می باید مشخص و شفاف باشد و ناکارآمدی و ضعف مدیریت قبلی بر اساس سنجه های علمی و کارشناسی ارزیابی و تعیین گردد.

اگر واقعا مدیری توانسته است در کار خود موفق باشد ، بر اساس کدام منطق و دلیل عقلانی کنار گذاشته می شود ؟

آیا این گونه تغییرات ناگهانی بر اساس « اخلاق مدیریتی » انجام می شود ؟

دیگر دوران آن گذشته که مدیر و یا مسئولی در پاسخ به پرسش های « حوزه عمومی » بخواهد بحث تاریخ گذشته « تشخیص » و « اعتماد » را مطرح کند و انتظار داشته باشد که دیگران سخن او را بپذیرند .

به نظر می رسد که گوش شنوایی برای شنیدن چنین موضوعات ساده و بدیهی نیست و سیستم همچنان بر مدار « بی برنامگی » و « روزمرگی » در حال اتلاف منابع و از بین بردن « سرمایه اجتماعی » است .

آیا این گونه عزل و نصب ها در حوزه های مدیریتی و سطوح مختلف آن توانسته است در میزان کارآمدی و بهره وری سازمان متبوع موثر باشد و یا آن که مطابق قانون نانوشته در جهت جلب رضایت نمایندگان مجلس صورت می گیرد ؟ »

« علی افشار سمیرمی »  از معلمان این شهر در یادداشتی به جریان تغییر مدیر آموزش و پرورش سمیرم پرداخته است .

آقای افشار در این یادداشت تاکید می کند : « به گواهی آمار ، در پیشرفت تحصیلی منطقه و افزایش فضاهای آموزشی نه تنها تعللی صورت نگرفته بلکه رشد قابل ملاحظه ای وجود داشته است » .

این معلم سمیرمی این پرسش را مطرح می کند که : « راستی مگر نه این که فرهنگ در راس امور و تعلیم و تعلم، عبادت است؟ پس سبب اغماض و اکراه برخی از توجه جدی به این مسئله مهم چیست؟ »

« صدای معلم » امیدوار است تا « عقلانیت ورزی »  و « علم محوری »  به عنوان حلقه های مفقوده همیشگی سرلوحه جریان حکمرانی در کشور و در آموزش و پرورش به عنوان یک « زیر سیستم » قرار گیرد و توجه به « منافع آموزش » و « مصالح ملی » وارد ادبیات مدیریت از تاریخ گذشته کشور شود .

چهار سال پیش دانشگاه تقریبا جو فعال و پویایی داشت .

تکاپویی که بین فعالین دانشجویی دیده می شد وصف نشدنی بود؛ شاید تعداد انجمن‌های فعال به بیش از 15 انجمن می رسید و حمایت فقط حمایت از خواص نبود؛ هرچند باز هم به خواص و نور چشمی‌ها توجه بیشتری می‌شد ولی درگوشه رینگ توجه‌ای هم به فعالین بی‌چشم‌داشتِ دانشجویی می‌شد.

در آن سال‌ها بدنه علمی- فرهنگی دانشگاه تقریبا جان گرفته بود و مراحل شکوفایی خود را طی می‌کرد . در آن سال‌ها بود که انجمن‌ها و کانون‌ها در سطح کشوری موفقیت‌های خوبی کسب کرده بودند و فعالیت‌ انجمن‌های علمی به حد خوبی رسیده بود. نمی‌دانم اخیرا چه اتفاقی افتاده که وضع فرهنگی دانشگاه این گونه است! اول فکر کردم شاید به‌خاطر شرایط کرونایی کشور باشد ولی بعد از کمی تفکر به این نتیجه رسیدم که شروع این افول قبل از پاندومی کویید 19 بود.

در واقع برای خاموش کردن فعالیت یک بخش از جامعه فرهنگی کافیست به بخش دیگر توجه ای ویژه شود ؛ این گونه می شود یک طیف فکری-فرهنگی را مایوس و خاموش کرد .

برای ما کاملا واضح است که جو دانشجویی-فرهنگیِ فعال باعث رشد اجتماعی، اخلاقی، فرهنگی و بیدار شدن روحیه‌ی مطالبه‌گری دانشجو می شود .

 همان طور که می‌دانیم یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های دانشجو باید مطالبه‌گری باشد، چیزی که به وضوح در بین دانشجویان و بدنه دانشجویی فعال در گذشته دیده می‌شد؛ ولی اکنون این حس پرسشگری اصلا دیده نمی‌شود. (مگر نه اینکه رهبر معظم انقلاب مطالبه گری دانشجویان را بسیار با اهمیت می‌داند) تازه بدِ ماجرا آن‌جاست که این دانشجویان قرار است معلم شوند. تربیت کننده‌ی نسل بعدی جامعه.

نباید توقع داشته باشیم در دانشگاهی که دانشجو از ترس کشیده شدن کارش به گزینش و یا حراست ، اعتراض خود را در نطفه خفه می‌کند معلم خوبی پرورش یابد. چرا که می‌دانیم نخستین اصل برای پژوهش و کشف و جابه جایی مرز علوم، آزادی و نبود خط قرمز است.

اصلا فرض را بر این می‌گذاریم که چنین نباشد؛ یعنی این ترس بیهوده و ساخته‌ی ذهن دانشجویان باشد که در این صورت باز هم آقایان مسئول هستند؛ چرا که این حس در دانشجویان خود به خود ایجاد نشده، بلکه ایجاد کرده‌اند.

آقایانِ مسئولِ دانشگاهِ رجایی به خودتان بیایید ببینید کجای راه را اشتباه رفته‌اید که روح مطالبه‌گری در این دانشگاه را کشته‌اید؟

البته اول باید ببینیم که این مرگ روحیه‌ی پرسشگری به‌خاطر سوء مدیریت شما، ناآگاهانه بوده و یا عمدی در کار است؟

من نمی‌دانم در جامعه‌ی فرهنگی دانشگاه چه می‌گذرد، اما خوب می‌دانم که اوضاع خوب نیست .

این ره که تو می روی جز به فاجعه نیست.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

۱۶ خرداد ۱۴۰۱ برای شنیدن سخنان چالشی « دکتر حسن عباسی » تحلیل گر تندروی اصولگرایان با « مهدی خان توسلی » در نماز جماعت مسجد چهارده معصوم (۳۵۰ متری بنیاد کرج) حاضر می شویم. پس از نماز ، عباسی ابتدا تحلیلی از پشت پرده جایزه کن و حواشی آن ارائه می کند سپس گریزی به جنگ روسیه و اکراین زده و صحبت از جنگ جهانی نان در کنار منازعه آبی می کند و نهایتا ضمن پذیرش نفس اعتراضات صنفی و معیشتی این روزها می گوید: تحصن معلمان از قبل برنامه ریزی شده بوده و ربطی به اپوزیسیون خارجی ندارد. عباسی در لابه لای مباحث خود گریزی به جملات قصار بزرگان اقتصاد جهانی زده و امریکا، ژاپن و چین را به دلیل چاپ پول بدون پشتوانه مقروض ترین کشورهای جهان معرفی می کند.

برآیند این نشست دو ساعته ارائه چهره معتدل و نسبتا معقول تری از حسن عباسی جنجالی نسبت به کلیپ ها و سخنرانی های آتشینش می باشد.

آنچه ذیلا باهم تورق می کنیم برداشت یک معلم خبرنگار از مجموع سخنان تئوریسین تندروی اصولگرایان است.

در ابتدای نشست با موضوع « روشنگری جهادتبیین » ، عباسی ابتدا با گریز به تاریخ اسلام و هجرت امام رضا(ع) به ایران می گوید: انتقال امام رضا به ایران باعث سرازیر شدن ۳۶ نفر از برادران و خواهران آن حضرت به جای جای ایران، آذربایجان و...گردید. ریشه تشیع و انقلاب اسلامی در ایران بیشتر وابسته به دو امام کاظم و امام رضا می باشد. امروز شهرهای مقدس مشهد، قم، شیراز و سایر امامزادگان مراکز اشاعه شیعه جعفری در کشور هستند.

عباسی در ادامه سخنرانی اش ضمن اشاره به آمار بالای بی بندوباری و حرام زادگی در آمریکا و اروپا افزود:۸۴ درصد از جمعیت برخی از کشورهای آمریکای لاتین بی پدر و مادر و حرامزاده هستند. این رقم در خصوص فرانسه در قلب اروپا بیداد می کند. آمار رسمی می گوید ۵۷ درصد از فرانسویان حرامزاده می باشند البته آمار غیررسمی بالاتر از ۸۰ درصد می باشد.

وی با اذعان به سه صنعت مورد اشاره در قرآن (صنعت کشتی سازی حضرت نوح، صنعت ساخت انسان و پدیده ذهنی بشری) افزود: زنای ذهنی ، سکس فانتزی و خودارضایی جنسی نوعی شراکت با ابلیس در انعقاد نطفه می باشد.

 عباسی در قسمتی از سخنانش ضمن اشاره به ساختار و بافتار لیبرالیسم گفت: اساس لیبرالیسم  « ولش کن » می باشد.

محصول ربا و زنای سیستماتیک و سازمان یافته شیوع عذاب الهی است.

وی با اشاره به آیه ای از قرآن گفت: اگر کشورها ایمان بیاورند بلایای طبیعی ، ریزگردها،کرونا و....از بین خواهد رفت. بیان این مهم باعث جیغ بنفش یاران ابلیس در داخل و خارج خواهد شد.

عباسی با مقایسه سلبریتی ها و شهدا افزود: سلبریتی ها بی بوته و بی ریشه و البته پرسر و صدا هستند ولی شهدا معمولا پسا شهادت رونمایی می شوند‌.

عباسی با اشاره به بدهکاری سه کشور اول جهان (آمریکا ۳۰ تریلیون، ژاپن ۱۵ تریلیون و چین ۱۰ تریلیون) افزود: این کشورها ابربدهکاران هستند.خلق پول، تولید ثروت نیست ، خلق بدهی است.

اگر در دهه اخیر جنگ آب مطرح شده است امروزه به دلیل جنگ روسیه و اوکراین(دارنده گان ۳۴ درصد از غله جهانی) باید به زودی شاهد جنگ نان در جهان باشیم.

عباسی با اشاره به سخنان کسینجر در خصوص کنترل دنیا با انرژی، آب و غذا گفت: امروزه جنگ آب و نان کاملا جدی بوده و دولت باید با کنترل وارادت و صادرات و ذخیره کردن مایحتاج مردم بر مشکلات معیشتی مردم فائق اید.امروز چین با تیزبینی ۶۰ درصد غله جهان را ذخیره کرده است در عوض در ایران با قاچاق گسترده مواد غذایی ارزان به کشورهای همسایه ما عملا به جای ۸۵ میلیون به ۱۸۰ میلیون نفر یارانه پنهان می دهیم. حذف ارز ترجیحی و کنترل مرزها باعث بهبود معیشت مردم خواهد شد.

عباسی ضمن صحه گذاشتن بر اعتراضات صنفی و معیشتی افزود: اعتراض به ناکارآمدی، گرانی، تورم و...حق مردم است ؛ حساب این اعتراضات از اغتشاشات جدا بوده و به معنای همراهی با اپوزیسیون و ریختن آب به آسیاب دشمن نیست.

عباسی در پایان ضمن اشاره به اعتراضات صنفی و مردمی در گوشه و کنار کشور افزود: اپوزیسیون خارج از کشور و خاندان منحوس پهلوی ابدا جایی در ایران ندارند. مردم در مقاطع حساسی چون تشییع جنازه سردار سلیمانی، راهپیمایی ها و اخیر در استقبال گسترده داخلی و جهانی از سرود سلام فرمانده، مشروعیت نظام را جار زدند.

پایان گزارش/

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

تهران

گروه گزارش/

پرتال اداره کل آموزش و پرورش شهرستان های تهران خبر از برگزاری « نشست صمیمانه » با مجمع نمایندگان معلم استان تهران و چنین می نویسد : ( این جا )

« نشست صمیمانه مسئولین آموزش و پرورش با نمایندگان مردم شهرستان های استان تهران در مجلس شورای اسلامی در سالن جلسات سردار سلیمانی اداره کل آموزش و پرورش شهرستان های استان تهران برگزار شد. در این نشست صمیمانه نمایندگان مجلس شورای اسلامی با مدیرکل شهرستان‌های استان تهران که به مناسبت گرامیداشت ایام بزرگداشت مقام معلم برگزار شد، نمایندگان با بیان نکات و  نقطه نظرات خود  بر تعامل بیشتر نظام تعلیم و تربیت با مجمع نمایندگان استان تاکید کردند. »

در صحبت هایی که برخی از نمایندگان ایراد کرده و در این پرتال منتشر شده است روی واژه « تعامل » تاکید بسیار شده است . آیا برگزاری همین نشست های صمیمانه با نمایندگان مجلس برای ارتقای سطح آموزش و میزان مطالبه گری و تقویت جایگاه « تفکر انتقادی » کفایت می کند ؟

« رسولی نژاد در ادامه از تعاملی که بین نمایندگان محترم استان و مدیر کل آموزش و پرورش استان وجود دارد ابراز خرسندی کرد و بر افزایش سطح آن تاکید داشت » .

« یزدی خواه در ادامه با اشاره به اینکه باید درخواست ها و ظرفیت نمایندگان ویژه مورد بررسی قرار گیرد از تعاملی که بین آموزش و پرورش شهرستانهای استان تهران و مجمع نمایندگان وجود دارد تشکر کرد. »

فرهاد بشیری نماینده مردم پاکدشت در این نشست می گوید : « در انتخاب افراد باید تدین انقلابی گری و روحیه جهادی اولویت داشته باشد ، همچنین باید از به کارگیری افراد شبهه دار یا مخالف جریان انقلابی اجتناب شود چرا که افراد نالایق ممکن است با تصمیمات خطای خود ضربه نظام تعلیم و تربیت بزنند. »

حسین حق وردی نماینده مردم شهریار شهر قدس و ملارد می گوید : « تعامل با نمایندگان مجلس به دلیل اشراف بیشتری که نسبت به شهرهای خود دارند باعث می شود تحلیل جامع تری در جهت رفع مشکلات داشته باشیم » .

البته حسین نوش‌آبادی نماینده مردم شریف ورامین، پیشوا و قرچک گفته است : « همان گونه که نمایندگان نباید در امور جاری نظام تعلیم و تربیت دخالت داشته باشند ولی باید به وظیفه نظارتی خود هم به خوبی عمل کنند. »

« صدای معلم » در گزارش های متعدد و اخباری که تاکنون منتشر کرده است بارها از دخالت نمایندگان مجلس شورای اسلامی در عزل و نصب مدیران آموزش و پرورش انتقاد کرده است . هنوز در این جامعه مرز میان « تعامل » و « دخالت » شفاف سازی نشده و بین آن چه در تریبون های رسمی بیان می شود و آن چه در عمل و واقعیت مشاهده می گردد تفاوت معنادار و زیادی وجود دارد .

فراتر از این نشست اما پرسشی که مطرح می شود آن است که چرا مدیر کل آموزش و پرورش شهرستان های استان تهران همچون « محمد صیدلو » مدیر کل پیشین این استان ، از ایده « تریبون سکوت » برای شنیدن صداهای مختلف استقبال نمی کند هر چند در زمان مدیر کلی آقای صیدلو تریبونی که برای مجموعه عوامل اداری و مدیریتی تدارک دیده شد اکثرا یک سری مسائل و موضوعات کلیشه ای ، دست چندم و فاقد اهمیت مطرح گردید و تا جایی که می دانیم هیچ گاه این تریبون برای شنیدن « صدای معلمان » فراهم نشد .

شنبه بیست و سوم مرداد 1400 ، صیدلو در نشستی که به مناسبت « روز خبرنگار » با رسانه ها برگزار کرد چنین گفت : ( این جا )

« زاویه ای که خبرنگار در آن جا می ایستد و به رویدادها می نگرد باعث می شود که به جامعه " تحلیل " هم بدهد .

رسانه و خبرنگار می تواند دنیای امروز را قشنگ تر کند .

برای من به عنوان " مسئول " مهم بود که رسانه ها چه بازخوردی از عملکرد ما ارائه می کنند .

حواسمان بود که رسانه ها در مورد ما چه می گویند . آن چه که رسانه ها می گویند در کارکرد ما موثر بوده است » .

پرسش « صدای معلم » از مدیر کل فعلی آموزش و پرورش شهرستان های استان تهران این است که او چه نگاه و تحلیلی در مورد رسانه و کارکردش دارد ؟

آیا برگزاری همین نشست های صمیمانه با نمایندگان مجلس برای ارتقای سطح آموزش و میزان مطالبه گری و تقویت جایگاه « تفکر انتقادی » کفایت می کند ؟

مسعود بهرامی به عنوان مدیر کل آموزش و پرورش شهرستان های استان تهران چه طرح و ایده ای برای تعدیل « نارضایتی فراگیر معلمان » در حوزه اختیارات خویش دارد ؟

پایان گزارش/

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید