اصولا ما در آموزش و پرورش ، تغییراتی را که در یک دو سال آینده اتفاق خواهد افتاد را بیش از حد بزرگ می کنیم و تغییراتی را که در ده سال آینده رخ خواهد داد را نادیده می گیریم . غفلت از دور اندیشی و آینده نگری ، آفت بزرگ عده ای از مدیران ماست. اکنون زدگی و تمایل دسترسی به نتایج آنی و فوری ، آنان را به وضع اصول و قواعدی وامی دارد که انسجام و پیوستگی مابین اجزای آن وجود ندارد لذا اهداف نظام آموزشی را به مخاطره می اندازد.

آموزش و پرورش ، سال هاست که برای جبران کمبود معلم ، طرح ها و ورودی های ناهمگنی با اساس نظام آموزشی ارائه داده است از جمله جذب جوانان تازه دیپلم و یا لیسانس و.... که هیچ دوره آموزشی برای معلمی و فن کلاسداری نگذرانده اند با عناوینی چون حق التدریس ها و خرید خدماتی و.....چون ما ایرانی ها معتقدیم تخصص و مهارت برای معلمی لازم نیست ، یک معلم به تدریج و طی مدت خدمت خود ، به تجارب و مهارت های لازم برای امر تدریس دست می یابد و لزومی به صرف وقت و سرمایه جهت تربیت همه آنها نیست. اگر فقط درصدی از آنان از کانال های مفروض چون دانشگاه های فرهنگیان و مراکز تربیت معلم ، جذب شوند ، پاسخگوی نیاز جامعه خواهند بود.
چرا یک بار برای همیشه به تدوین نظام مندی از پیش بینی ورودی ها و خروجی های آموزش و پرورش ، نمی پردازید تا همانند تمامی کشورها ، مثلا سالانه 5000 معلم جذب نمایید. البته رقم واقعی نیاز ، به تعداد جمعیت دانش آموزی و تعداد بازنشستگان هر سال ، بستگی دارد که این ارقام برای دست اندرکاران ، به طور تقریبی اما نزدیک به واقعیت ، باید قابل پیش بینی باشد.

و یا طرح معلم تمام وقت ، فرساینده بودن شغل معلمی در این کشور از تمامی شرایط محصور فعلی ، امری بدیهی است . نبود انگیزه شغلی ، نبود مهارت و تخصص حرفه ای ، اوضاع اسفناک معیشتی معلمان و... مشهودات علنی این فرسایش روحی و جسمی معلمان است و شما به جای بهبود تدریجی شرایط زندگی آنان و تخفیف فشار کاری ، جهت جبران کمبود معلم و صرفه جویی در بودجه جذب و استخدام معلمان جدید ، اقدام به تمام وقت کردن معلمان نمودید. برای جلوگیری از مقاومت حتمی معلمان ، ابتدا به صورت اختیاری ولی با وسوسه و سواستفاده و تحریک نیاز حیاتی آنان ، به مرور در قالب یک قانون اجتناب ناپذیر. طبق آنچه که گفته اید در حال رصد کردن رسانه ها هستید ، امید که در این حرکت ارزشمند خود ، به ایجاد تغییراتی سازنده و ماندگار برای سنوات آتی نیز دست یازید.

آموزش و پرورش طی 4 دهه ، قدم به قدم برای رفع مشکل کمبود معلم ، فقط راه حل موقتی داده است ، اما این راه حل ها ، بنا به دلیل ضعف و ناتوانی بیشتر وزرا و معاونان آموزش و پرورش در جبران اسمی کمبود معلم بوده است نه مفهوم واقعی آن . لذا این راه حل های مُسکن ، مشکل کمبود معلم را به معضلی مزمن و حاد تبدیل ساخته است که بر شدت ناهمگنیِ هویتی شغلی به نام معلم ، افزوده است. امروز در سایه چنین شتاب زدگی های روزافزون ، معلم دیگر برای خود تعریفی شفاف ، دقیق ، مرزبندی شده و... ندارد. لذا تمام معاملات با او نامهربانه ، سطحی ، تخریب گر و فرساینده انجام می گیرد.

نظام آموزشی ما شدیدا از فقر برنامه ریزی تسلسلی کوتاه مدت ، میان مدت و بلند مدت رنج می برد و با گزینش یک یا دو مورد از این رشته زمانی ، قابلیت اتصال اجزا را از دست می دهد . مدیران نباید فقط به تغییرات ایجاد شده در طی 2 - 1 و یا 4 سال مدت تصدی گری خویش بیندیشند ، بلکه باید قادر باشند نتایج 10 - 20 سال آینده را هم ببینند و گر نه ما از واقعیت صد ساله بودن اثر و نتایج آموزش ، به دور خواهیم ماند و خسرانی وصف ناپذیر متحمل خواهیم شد.

اگر دقت کنید وزرای ما ، قبل از مرحله رأی آوری در مجلس ، فقط می گویند : رتبه بندی را اجرا خواهم کرد ، بیمه تکمیلی را تقویت خواهم کرد ، فرهنگیان مسکن دار خواهند شد و..... اما چگونه و با چه تمهیداتی و در چه مدت زمانی و با کدام برنامه پیش بینی شده ای ، همه این ها مقولاتی مجهول در گفته های آنهاست. آنان فقط شعارهای انتخاباتی خود را دستمایه هیجان زدگی فرهنگیان و نمایندگان قرار می دهند. مجلس از هر وزیر پیشنهادی باید برنامه و طرح کاری بخواهد که منطق اجرایی داشته باشد. اکنون زدگی حتی در انتخاب وزرا از جمله آموزش و پرورش که با بحرانی خطیر درگیر است ، نیز شدیدا مشهود است که بر ضعف های این وزارتخانه ، در هر دوره می افزاید.

وزیر آموزش و پرورش نباید بگوید برای سال 99 ، 73 هزار میلیارد تومان بودجه لازم است اما فقط 54 هزار میلیارد تومان اختصاص یافته است، ایشان باید در چنین جامعه ای که نسبت به امر آموزش غفلتی آشکار وجود دارد ، بجنگند و منابع مالی لازم را همین امروز تأمین کنند و در کمین احتمالاتی لرزان چون افزایش قیمت نفت و یا تعلق 3 درصد درآمد شهرداری ها و دیگر منابع مالی ننشینند. مگر ایشان حق ایراد سخن در مجلس را ندارند ؟ پس زمانی که لایحه بودجه تحویل مجلس می شود ، معترض باشند نه در طی ماه های سال 99.

جناب وزیر ،
شما ابراز می دارید که قرار است فقط با دو هزار میلیارد تومان ، طرح رتبه بندی را آن هم برای تمام معلمان با بیش از دو سال سابقه خدمت (برخلاف گفته های جناب ترکمن که گفته بودند: شامل همه معلمان نمی شود.) در همین آذر ماه اجرا نمایید! پس رقم نادیده گرفته شده 19 هزار میلیارد تومان از بودجه سال 99 ، مبلغی بسیار اثربخش است و عدم طلب آن ،پیکر آموزش و پرورش را رنجورتر و نحیف تر خواهد ساخت. راستی بودجه پیش بینی شده برای اجرای طرح رتبه بندی معلمان در سال 99 ، چه میزان هست و در سقف تعیین شده کل بودجه ، لحاظ شده است ؟ یا خیر سال آینده نیز برای اجرای آن ، شاهد بیان و نقض 9 ماهه مسئولان طی یک سال ، خواهیم بود تا آذر ماه 99 ، شاید ، دقیقا شاید اجرایی شود!

جناب وزیر ،
در لابه لای اخبار آموزش و پرورش ، شاهد تلاش شما برای بررسی مسایل و مشکلات جاری هستیم ، اما اگر به صورت موردی و منفصل از هم ، جهت حل و فصل آنها اقدام نمایید ، متأسفانه نتایج عملی مطلوبی نخواهید گرفت. درهم تنیدگی امور در این بخش فوق العاده زیاد و پیچیده است و شناخت و تحلیل آنها به همین سادگی نیست. مسایل موجود عمیق و لایه بندی شده است و برای نتیجه گیری نباید عجله کرد ، باید به تنظیم برنامه هایی اهتمام ورزید که اجرای آنها اکنون و نتایج آنها برای ده سال آینده باشد.

ما باید به این اصل مهم نیز برسیم که وظیفه مدیران ارشد ، برنامه ریزی و تصمیم گیری در جهت نیل به اهداف بلندمدت است و لزومی به اجرای عجولانه یک طرح و یا ساخت واحد مورد نیاز ، در همان مدت کوتاهِ 4 ساله مدیریت آنها نیست. قرار نیست کارهای انجام شده به نام فلان وزیر ، تمام شود ، این طرح ها در سطح ملی انجام می گیرد و اصل اساسی بهره مندی مردم از نتایج عملی آنهاست نه تشویق و تمجید برای قیچی کردن روبان و کلنگ زنی آغاز فعالیت ساخت توسط شخصی واحد. بیایید به ظواهر عوامفریب امور کمتر بیندیشیم و قدری به عمل گرایی و نتایج کار خود بیندیشیم تا مردم و جامعه از منافع آنها بهره مند شوند.

جناب وزیر ،
اگر قدری تلاش منتقدان دلسوز و تجارب معلمان شاغل و بازنشسته را در تنظیم برنامه کار خود دخیل کنید و آنان را به داخل دایره نظام آموزشی دعوت کنید ، قادر خواهید بود بر اساس واقعیات موجود ، تصمیم بگیرید. عنصر مورد مغفول دیگر که اهمیت بنیادی دارد ، استفاده از دانش اساتید اهل فن و متخصصان تعلیم و تربیت کشور است. آنچه را که یک استاد دانشگاه در رشته های گوناگون بالاخص جامعه شناسی و روانشناسی و علوم تربیتی و تعلیم و تربیت ، می تواند برای ایجاد تغییرات مثبت و زیربنایی در آموزش و پرورش انجام دهد منِ معلم بازنشسته و یا شمای وزیر ، قادر به اجرای آن نیستید ، چون مقوله تخصص و تعهد و تجربه همیشه حرف اول را می زند.

جناب وزیر ،
استناد همه وزرا به اجرای راهکار طرح سند تحول بنیادین ، بازدارنده حرکت و عمل سازنده در شرایط امروزی است. یا باید مفاد این سند ، به روزرسانی شود و مفاد و تبصره و ماده های آن تغییر کند یا باید آن را کنار بگذارید تا مبادا مانع خلاقیت و تفکرتان شود. هیچ قانونی به جز قانون خدای متعال از اصل تعلق به همه زمان ها و مکان ها ، تبعیت نمی نماید.
طبق آنچه که گفته اید در حال رصد کردن رسانه ها هستید ، امید که در این حرکت ارزشمند خود ، به ایجاد تغییراتی سازنده و ماندگار برای سنوات آتی نیز دست یازید.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

فارس

قم

قم

لرستان

آذربایجان شرقی

تهران

آذربایجان شرقی

خراسان جنوبی