به مدد فضای مجازی و در سایه گسترش روزافزون تبادل اخبار و اطلاعات در شبکه های مختلف اجتماعی، روزانه حجم انبوهی از اخبار درست یا نادرست (دراصطلاح ، زرد) منتشر می شود.
گاهی دیده شدن و به اصطلاح لایک خوردن یک خبر نادرستی که بعد تکذیب می شود یا وارونگی آن تصحیح می شود، بیشتر از اصلاحیه یا اصل آن است.

اشتیاق ما برای واکنش نشان دادن سریع در برابر این گونه اخبار ناشی از این است که بسیاری از مهارتهای فردی و اجتماعی لازم  نظیر:
صبر و خویشتن داری و تامل در کشف حقیقت ، لزوم پرهیز از قضاوتهای شتاب زده و عجولانه، کنترل احساسات و هیجان های خام و اولیه ، پختگی و بلوغ و کمال عواطف  را در اجتماع یا مدرسه به صورت تئوری وار خوانده و حفظ کرده و از مفاهیمش بارها آزمون کتبی داده ایم اما کسی نحوه عملکرد و کاربرد و موقعیت شناسی آن ها را به ما یاد نداده است.
کارگاه های برگزار شده در ارگانها و نهادهای مختلف و متنوع فرهنگی از سوی متولیان امر در این زمینه  ، ناکارآمدی خود را بیش از پیش به اثبات رسانده و صرفا به پرکردن آمار و جداول کمی و نه بهبود پارامترها وشاخص های کیفی انجامیده است.

دستگاه آموزش و پرورش به عنوان اولین نهادی که در زمینه فرهنگ و آموزش نگاه ها رابه خود معطوف می کند،  در باب آموزش چنین مهارت ها و توانایی ها نیز کارنامه قبولی ندارد و برگزاری دوره های ضمن خدمت یا کارگاه های متعدد در این موضوعات راهگشا و اثربخش نبوده است.

ناتوانی در اجرای عملی این خصایل و مهارت های زندگی مختص اقشار دارای تحصیلات متوسط و پایین نیست بلکه حتی بزرگان عرصه سیاست و علم نیز که از تحصیلات عالی بهره مندند و مدارج بالایی در جامعه کسب کرده اند ، در دستیابی به این توانمندی های شخصیتی و درونی گاه عاجز می مانند.

طبیعی است که تبعات واکنش های سریع و پیش داوری های نادرست ، در اقشار مختلف مردم یکی نیست. و نمی توان آسیب ها و عواقب نداشتن این مهارتها را در فردی عادی با فرد سیاستمدار یا مسئول بلندپایه یکی دانست.
بنابراین لزوم آموزش عملی و ممارست در رسیدن به وضعیت مطلوب ، برای افرادی که بر مناصب تاثیرگذار و حیاتی  جلوس کرده اند، پررنگ تر و ضروری تر می نمایاند.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت داریداین آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید">

گروه رسانه/

در نشست تخصصی نقد کتاب  " مرگ مدرسه " که با حضور اساتید و علاقه مندان در خانه اندیشمندان علوم انسانی دیروز دوشنبه برگزار گردید در بخشی از مراسم یادداشت دکتر خسرو باقری استاد دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی دانشگاه تهران قرائت گردید .

متن کامل این یادداشت به نقل از کانال شخصی خسرو باقری به شرح زیر است .

روزِ  طوفانی  صَنَم  ناگه  پرید
مادرش را گشت چون جایی ندید
گفت خوابیدم کلاسم دیر شد
با لباس و کیفِ خود در گیر شد
زود پوشید آنچه را پوشیدنی ست
با شتابی که ز کودک دیدنی ست !
بر خبرهایِ رادیو گوش نداد
زیرِ باران تا دبستان ره فتاد
در خبر بر مردم هشداری بزرگ
داده بودند از پیِ طوفان ، ز گرگ
مادر آمد نانِ تَفتانی به دست
در گشود و رویِ سکّویی نشست
دید در باز است دختر خانه نیست
نان را انداخت تا می شد گریست
گفت یا رب از گزندِ هر بلا
دخترم را می سپارم بر شما
چتر را بر داشت جایی را ندید
غیر از آ ن راهی که در آ ن می دوید
کرده بود طوفان و باران و تگَرگ
راه را پوشیده از شاخ و ز برگ
چون قیامت رعد و برق از آ سمان
پرتو انداز و خروشان بی اَمان
نیمه یِ ره چون رسید او بر صَنَم
دید گویَد ، جانِ تو مادر قَسَم
عکسِ سلفی گیرد از من چون خدا
من به او گفتم تو هم باشی ، بیا

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

 قرار بود «معلمی شغل انبیا» باشد. شاید زمانی بود؛ شاید هم هنوز باشد. بی‌شک میلیون‌ها معلم در ایران و جهان هنوز هم صادقانه و پیامبرگونه وقت و عمر خود را فدای دانش‌آموزان‌شان می‌کنند؛ اما دست‌کم فجایعی همچون خبر آزار جنسی اخیر به ما تلنگرهایی می‌زند که بد نیست گه‌گاه، دست از تعارف و تمجید معمول برداریم و نگاهی آسیب‌شناسانه به وضعیت آموزش و پرورش کشور بیندازیم. بنای کهنی که به باور ما، طی چهار دهه‌ای که از پیروزی انقلاب می‌گذرد، دست‌کم ۴ تیشه مهلک به بنیان آن وارد شده است:

نخست: «گزینش»

بزرگترین آسیب؛ دست‌مایه‌ای برای مهندسی اجتماعی. حذف و استضعاف تمام آنان که «خودی» نبودند. ایجاد رانت برای اقشار خاص و از همه بدتر، «ترویج فرهنگ تزویر و ریا» در میان آنانی که اعتقادی به مدل‌های مطلوب حکومتی نداشتند.
آموزش و پرورش، بی‌شک بزرگترین قربانی سد گزینش بود. هرچند، در ظاهر امر، فیلترهای گزینش در همه‌جا یکسان عمل می‌کرد، اما واقعیت این است که برای یک کارمند اداری یا یک نیروی فنی، آغشته شدن و تن دادن به فرهنگ تظاهر و تزویر چندان مهلک نباشد. معلمی اما، یکسره با همین خلقیات انسانی در ارتباط است. اگر ما معلم را مجبور به ریاکاری کنیم، آن‌ها چه چیز می‌خواهند به فرزندانمان آموزش دهند؟ خاطرات تلخ «مدرسه‌سوزی‌ها» در دوران مشروطیت، هنوز هم به اشکال جدیدی در نظام آموزشی ما تکرار می‌شود.

دوم: «بازاری کردن معادلات مدارس»

دومین تیشه عمیقی که به آموزش و پرورش ما وارد شد، بحث خصوصی ‌سازی بود. مدارس غیرانتفاعی، در ابتدا با هدف کمک به دولت و بهبود کیفیت آموزش و پرورش رونق پیدا کردند. با این حال، خیلی زود بازار رقابتی، بنیان فلسفی این مدارس را دگرگون ساخت. سیطره معیار «جذب هرچه بیشتر دانش‌آموز» آن هم با افزایش نجومی شهریه‌ها، کار مدارس غیرانتفاعی را به جایی رساند که عملاً به بنگاه‌های پر زرق و برقی بدل شدند که تنها هدف‌شان جلب رضایت مشتری، «به هر قیمتی» است.
سیطره این «ذهنیت بازاری»، بر آموزش و پرورش تقریباً در تمام دنیا یک خطر قرمز به حساب می‌آید. کافی است بدانید که در آمریکا، به عنوان نماد بزرگترین «سرمایه‌داری» جهانی، تنها ۷ درصد مدارس خصوصی هستند و بالغ بر ۹۳ درصد دیگر دولتی‌اند. در حالی که در کشور ما، درصد دانش‌آموزان محصل در مدارس غیرانتفاعی از مرز ۱۱ درصد هم عبور کرده و به سرعت در حال پیشرفت است.

سوم: «سقوط سطح زندگی معلمان»

حقیقت غیرقابل انکاری است که کاهش جذابیت‌های مالی، به کاهش کیفیت نیروها منجر خواهد شد. شاید دشوار بتوان سطح درآمدی معلمان ایرانی را با همتایان کشورهای پیشرفته جهان مقایسه کرد، اما دست‌کم یک معیار ساده برای این مقایسه می‌توان پیشنهاد داد: مقایسه درآمد معلمان هرکشور، به نسبت میانگین درآمدهای همان کشور!
آمارهای بسیار زیادی وجود دارد که نشان می‌دهد در کشورهای پیشرفته جهان، سطح درآمد معلمان اگر نه هم رده پزشکان یا مهندسان، بلکه دست‌کم بسیار نزدیک به میانگین این گروه‌ها قرار دارد. اما شکاف درآمدی معلمان ایرانی با چنین مشاغلی بسیار چشم‌گیر است. خبرگزاری فارس، در این مورد آمارهایی ارائه کرده که نشان می‌دهد اساسا میانگین حقوق معلمان ایرانی، حدود نصف میانگین درآمد سرانه ایرانیان است که این خود نشان دهنده جایگاه و اهمیتی است که ما برای آموزش و پرورش خود ایجاد کرده‌ایم.

چهارم: «انکار کردن دستاوردهای علمی جهان»

در نهایت آن که، خاطرات تلخ «مدرسه‌سوزی‌ها» در دوران مشروطیت، هنوز هم به اشکال جدیدی در نظام آموزشی ما تکرار می‌شود. تداوم سیطره سنتی‌ترین تفکراتی که در دوره مشروطه مدارس را مایه انحراف جامعه می‌دانست (فتوایی وجود دارد که می‌گوید «شیمی حرام است»!) و در دهه ۴۰ «مدرسه رفتن دختران» را مایه گسترش فساد و فحشا می‌خواند، امروز هم به همان شیوه و با همان ادبیات پیشرفته‌ترین دستاوردهای نظام‌های آموزشی جهان را به چوب «ترویج فرهنگ منحط غربی می راند.
 به یاد بیاورید که چه کسانی و با چه هیاهویی، اجرایی شدن اسناد چشم‌انداز ۲۰۳۰ یونسکو را باعث گسترش بی‌بند و باری در مدارس قلمداد کردند و جلوی‌اش را گرفتند. حالا که فاجعه دیگری از آزار و اذیت جنسی کودکان‌مان منتشر شده، آیا می‌پذیرند که طراحان سند ۲۰۳۰، محصول یک عمر تجربه و دانش نوین آموزشی را به کار گرفته بودند و اتفاقاً همین فجایع را دیده بودند که می‌خواستند کودکان را با مفاهیمی از قبیل آزارهای جنسی آشنا کنند؟

سیاست شناسی

گروه گزارش/

همان گونه که پیش تر نیز  آمد ( این جا ) ؛  امروز دوشنبه 17 تیرماه نشست تخصصی نقد کتاب  " مرگ مدرسه " در سالن فردوسی – خانه اندیشمندان علوم انسانی با سخنرانی اساتید و اعضای هیات علمی دانشگاه و به میزبانی کافه خرد و  تارنمای رب برگزار گردید .

این نشست از ساعت 16 آغاز گردید و تا  حدود ساعت 22 ادامه داشت .

در این نشست یحیی قائدی ، علی‌رضا صادق‌زاده ، حبیب رحیم‌پور ازغدی ، علی لطیفی ، علی‌رضا صادقی ، نعمت الله فاضلی ، محمود مهرمحمدی ، ابوطالب سعادتی  و اسماعیل آذری‌نژاد به ارائه دیدگاه های خود پرداختند .

پس از سخنرانی افراد حاضران پرسش هایی را مطرح کرده و فضای نشست به صورت گفت و گو توسط " مرتضی نظری " دبیر این نشست مدیریت می شد .

یکی از پرسش کنندگان " سیدکاظم اکرمی "  وزیر پیشین آموزش و پرورش بود که موضوعاتی را در مورد آموزش و پرورش ایدئولوژیک و سخنان قائدی مطرح نمود .

قائدی در پاسخ گفت که شما زمانی وزیر آموزش و پرورش بوده اید و باید پاسخ گوی پرسش ها باشید و نقش منتقد را نباید ایفا کنید .

پس از سخنرانی نعمت الله فاضلی ، علیرضا صادق زاده که مسئولیت کمیته مطالعات نظری سند تحول بنیادین را بر عهده دارد از مدیر جلسه درخواست کرد که می خواهد چند موضوع را در مورد سخنان آقای فاضلی مطرح کند .

این امر با مخالفت حاضران در نشست رو به رو گردید .

اکثریت حاضران موافق سخنرانی محمود مهرمحمدی بودند و این امر محقق گردید .

در این نشست " مهدی نوید ادهم " دبیر کل شورای عالی آموزش و پرورش ، " علی اصغر فانی " وزیر پیشین آموزش و پرورش ، " علی زرافشان معاون سابق آموزش متوسطه ، عبدالرسول عمادی رئیس سابق مرکز سنجش وزارت آموزش و پرورش حضور داشتند .

علی رغم دعوت از سرپرست وزارت آموزش و پرورش و سایر اعضای شورای معاونین هیچ یک در این نشست حضور پیدا نکردند .

مشروح سخنان تعدادی از سخنرانان در صدای معلم منتشر خواهد گردید .

پایان پیام/

از سال 1390 تاکنون ، آموزش و پرورش در برزخ به سر می برد ، یا بهتر است گفته شود آموزش و پرورش تاوان به هم ریختگی نظم سازمانی خود را پس می دهد. بر هم زدن روال عادی و تغییرات غیرعادی و ناموزون آن ، اگر در سه دهۀ نخست آغاز تغییرات ، مشهود و قابل حس و ادراک نبوده ، کاملا طبیعی است ، چون تغییرات اجتماعی برای نمایش و تعمیم نتایج خود در بین عموم مردم ، به عامل زمان به عنوان متغیر پیوسته نیاز دارد. دهۀ 1390 ، زمان برداشت محصول کِشته هایمان بوده است ، اثرپذیری از شوک هایی که با عنوان طرح ، بی امان و بدون توجه به ظرفیت عوامل موجود در آن ، به طور متواتر بر پیکر و بطن آموزش و پرورش فرود آمده است.

از سال 1390 تاکنون به جای داشتن دو وزیر در حالت طبیعی ، ما 4 وزیر و یک سرپرست در شرایط فعلی داریم ، که خود گواهی بر آشفتگی اوضاع است ، 9 وزیر از سال 1357 تا سال 1388 یعنی 31 سال ، و 5 وزیر برای مدت 8 سال !

( حمید رضا حاجی‌ بابایی ۱۳۸۸ تا ۱۳۹۲ ) (علی‌ اصغر فانی ۱۳۹۲ تا ۱۳۹۵ ) (فخرالدین احمدی دانش ‌آشتیانی ۱۳۹۵ تا ۱۳۹۶ ) ( سید محمد بطحایی ۱۳۹۶ تا ۱۳۹۸ ) ( سید جواد حسینی (سرپرست) ۱۳۹۸ تاکنون )

افزایش جمعیت دانش آموزی ، دولت و مجلس و وزرای آموزش و پرورش را واداشت تا ترکیب ساده و یکنواخت و نظم حاکم بر آن را بر هم زنند و یک درهم ریختگی نامتقارن به وجود آورند. دولت مسئولیت آموزش کودکان و نوجوانان را رسما بر دوش مردم نهاد ، چندگانگی آموزشی مرسوم گردید و 18 نوع مدرسه متفاوت ، جهت پاسخگویی به نیازهای رو به تزاید مردم و امکانات محدود دولت ها ، به وجود آمد. آموزش و پرورش مردمی از نوعِ برداشت آزاد از جیب اولیا تبدیل گشت و به طور نمونه چه نام با مسمائی بر آن گذاشتند : مدارس غیرانتفاعی ! که عین انتفاعی بودند. و چون این مدارس و دانش آموزان در حال افزایش ، نیاز به نیروی انسانی و فضای آموزشی و سرمایه داشت ، پس هر رهگذری نام معلم بر خود گرفت ، هر خانه ای تابلوی مدرسه بر سر درب خود نهاد و....... همۀ عوامل موجود در آموزش و پرورش سرمایه بر بود ، اعم از مکان آموزشی ، هزینه های آموزش ، هزینه های تربیت و جذب معلم و..... اما ناکامی در تأمین بهینۀ امکانات هویدا بود. پس به سادگی هر فردی توانست وارد حریم امن دیروز و ناامن امروز مدارس شود. روابط اجتماعی اصولا در مضروب پیچیدگی تفاوت های فردی ، رو به تزاید است. پس در هم تنیدگی مسایل و مشکلات آموزش و پرورش روز به روز بیشتر و بیشتر شد. داستان این تلخکامی را حداقل ما معلمان و حتی اولیا نیک می دانند، پس اشاره ای به تنوع افسارگسختگی بی نظمی در آموزش و پرورش نمی کنم.

یکی از این دردهای خارج از کنترل ، انتخاب وزرای آموزش و پرورش بود. تا زمان سید محمد بطحایی ، همۀ وزرا کمترین و آخرین رأی آور در مجلس ، جهت تأیید وزارت بودند. در مورد رأی بیشتر بطحائی ، تصور می رفت با تکیه بر این پوئن ویژه ، ایشان متفاوت عمل کنند ! اما چنین نشد و منحنی بی نظمی و بی حاصلی از تصمیمات وزیر آموزش و پرورش به ضرر فرهنگیان ، همچنان به سیر صعودی خود ادامه داد. اوضاع بدترِ بدتر شد. نارضایتی افزایش یافت ، تعداد تجمعات بیشتر شد و شدت عصیان فرهنگیان به مرحلۀ تحصن غیرمعمول ، نیز رسید. چون شباهتی با هیچ تحصنی در هیچ جا و زمانی نداشت. شاید بهتر بود جامعه شناسان نامی دیگر بر آن می گذاشتند مثلا : ترجیح صلاحدید و محافظه کاری در تحصن . البته در همان اندازه هم معلمان گل کاشتند چون ناجوانمردانه آنان را ترسو می خواندند. اما ترس آنان برای نان بخور و نمیری بود که خانواده خود را اداره می کردند نه از بی آگاهی و جهل.

در هر جامعه ای اگر امتیاز دهی و امتیاز بندی شاغلین متفاوت و با فاصلۀ بسیار از هم باشد نارضایتی حکفرما می شود. نارضایتی فرهنگیان نتیجۀ بی عدالتی و تبعیض قوانین حق و حقوق و استخدام بود. تفاوت ها اگر تا قبل از سال 1390، مستتر بود بعد این سال مشهود گردید و یکی از دلایل افزایش موج اعتراضات هم همین عامل بود. افزایش تورم و نابرابری اجتماعی که سیاست های به ظاهر حمایتی - رفاهی چون پرداخت نقدی یارانه و سهام عدالت نیز برای تعدیل آن ، موفقیت آمیز نبود، لذا صدای اعتراض فرهنگیان از دو ناحیه شدت و حدّت گرفت : تفاوت های موجود مابین مشاغل گوناگون با آنها و افزایش تضاد طبقاتی در جامعه در سایۀ تداوم سیر صعودی تورم.

پس اعتراضات فرهنگیان ، اوج گرفت . تاکنون حاصلی برای این فریادها نبوده است و هیچ نوع حرکتی با تأثیر مثبت صورت نگرفته است تا آنان را خشنود سازد. آنان همچنان در برزخ تفاوت و بی عدالتی و سوء مدیریت و یا مدیریت سیاسی به جای آموزشی ، بلاتکلیفند.
سید محمد بطحایی حال برای شرکت جستن در انتخابات ، که بعید است ردای وزارت را برای نمایندگی مجلس داوطلبانه کنار نهد ، یا عدم کفایت در وزارت ، و یا هر دلیل موجه و غیر موجه ، آشکار و غیر آشکار و..... رفت و اگر برخلاف استعفای نوبخت که با طنازی و با تقاضای ریاست جمهور در جای خود ثابت ماند ، استعفای بطحائی به سهولت پذیرفته شد. تعداد زیادی از اهالی فرهنگ ، به طور ضمنی خوشحال شدند و برخی باز به طور ضمنی ناراحت. حسی غیر قابل بیان . روز و ماجرای استعفا هم خود شبه برانگیز بود.

به هر ترتیب باز نوبت انتخابی دیگر بود. این بار ریاست جمهور دنبال فردی رفت که نامزد وزارت از سوی ایشان قبل از بطحائی بوده است ، که قبلا پاسخ منفی برای وزارت داده بودند. حال به چه دلیل ، خود جای کنجکاوی و تأمل دارد.

سپرست جدید آموزش و پرورش دکتر حسینی

تا معرفی وزیر ، ظاهرا رئیس جمهور سه ماه فرصت دارد. هر چند احتمال ابقای حسینی بسیار زیاد است و در این مدت کمتر از نصف باقی مانده از زمان دولت ، پیدا کردن فردی مورد اعتماد ریاست جمهور و مورد تأیید مجلس ، کاری ساده نیست. سه ماه فرصتی مناسب برای حسینی است تا به آشوب های وزارتخانه و نارضایتی فرهنگیان ، رنگ و بویی مسالمت آمیز بدهد. با توجه به رشتۀ تحصیلی ایشان که از بابت رشته حداقل جامعه شناسان نیمه آسوده اند ( رأی بیشتر بطحائی چاره ساز نبود ، لذا در ایران نمی توان به چنین ملاک ها دل بست ) ، اما جامعه فرهنگیان و همان جامعه شناسان از بابت نقش های سیاسی بسیار ایشان قبل از سرپرستی وزارت آموزش و پرورش شدیدا نگرانند. تجمع اعتراض آمیز فرهنگیان مشهد ، همشهریان ایشان را ، حال به هر دلیلی در خاطر داریم .
شاید انتخاب حسینی ، پاتکی زیرکانه به باور سیاست زدگی آموزش و پرورش بوده است. نوعی حرکت که مهرۀ شاه را محصور احتمالات کیش و مات می سازد. از یک سو جو به دلیل سیاسی بودن حسینی ، قدری به سوی آرامش و مبهوتی سیر کرده است و از سویی قلم ها دیگر همانند زمان بطحائی به شِکوه نمی نگارد ، همه گوئی در آرامش بعد طوفان شگفت زده مانده اند اما از آتش زیر خاکستر بی خبریم .
حرکت حسینی در کمتر از یک ماه سرپرستی نیز بیشتر از هر بُعد دیگر ، سیاسی بوده است ، شتابان ، سریع ، و فعلا بدون اثر وعده های زیر را داده اند :
تشکیل جلسه با نمایندگان تشکل ها ، تشکیل پارلمان اولیا ! ، تشکیل سازمان نظام معلمی ، از هر گونه ارجاع اختلاف با اصحاب رسانه به نهادهای قضایی جلوگیری به عمل آید ، برای حفظ استقلال آموزش و پرورش تلاش خواهم کرد ؛ دیوار معلم بالاترین دیوارهاست و..... منتظر دوام نقش شما با عنوان وزارت می مانیم تا واقعی بودن این گفته برای جامعه فرهنگیان و رسانه ها به ویژه رسانه های تخصصی چون سایت صدای معلم ، اثبات شود. لابد از شکایات انجام شده علیه این سایت به دلیل بیان شفاف واقعیات محرز و مطالبات همکاران ، واقفید!

تشکیل جلسه با نمایندگان تشکل ها
البته این وعده نبود و اجرا شد. در زمان قدیم وقتی ما کودک بودیم برخلاف امروز ، اگر خویشاوندی خصوصا صاحب منصبی ممتاز چون پزشک و وکیل و...... ، به منزل مهمان می آمد کودکان نابالغ و حتی نوجوان و جوان را از نشستن در جمع و یا شرکت در گفت و گوی جمع ، محروم می گذاشتند. کودک هم تکلیف خود می دانست و دنبال بازی خود می رفت و کنجکاو و معترض نمی شد. حداقل ما چنین دست و پا بسته بودیم.
امروز هم ماجرای نشست شما با این نمایندگان برای ما معلمان به همان مثابۀ نابالغ بودن است. با پوزش از جسارت به همکاران بزرگوار ، ما که نفهمیدیم چی شد ؟ چی گفته شد ؟ یا قراره چی بشود ؟ البته ما را لایق این فهمیدن کسی ندید و ندانست و شرح ماوقع در همان جلسه ، طبق معمول مستتر بماند.

تشکیل پارلمان اولیا
اولیا امروز بیشتر از معلمان در بطن آموزش و پرورش اند چون مدارس با سرمایه های آنها می چرخد. چگونه است در جامعه ای که برای تقویت مهارت نقش سیاسی ، مجلس دانش آموزی ، تشکل مدنی بسیار با اهمیتی شمرده می شود و در هیچ کجای دنیا حتی با آموزش برتر ، چنین تشکلی وجود ندارد ، ضرورتی برای پارلمان فرهنگیان احساس نمی شود ؟
اگر قرار باشد برای هر عضو این جامعه ، پارلمانی ویژه تشکیل شود ، آن هم عضوی خارج از ردۀ حرفه ای ، آیا سنگ روی سنگ بند می شود و یا چنین حرکتی خود میل به سوی دموکراسی است ؟
ما چون بدون تجربۀ جهانی ، چنین قدم بزرگی برنمی داریم ، لذا بهتر نیست به همان وجود تشکل و سندیکای صنفی رضایت دهیم و اوضاع را بیشتر از شرایط فعلی ، درهم نپیچیم ؟ !!

سرپرست محترم ،
دردمند وزارتخانه من معلمم ، طرد شدۀ جامعه من معلمم ، محروم و مورد تبعیض قرار گرفته شده وزارتخانه من معلمم ، بی نصیب از هر نوع رفاه درخور همانند دیگر کارکنان کشور من معلمم ، زیر خط فقر در حال استیصال مطلق من معلمم و.... و شما با دَم مسیحایی خود پارلمان اولیا تشکیل می دهید ؟ مگر غیر از این است این حرکت در راستای تقویت نیروی کمک دهی آنان برای آموزش و پرورش و ساپورت مالی مدارس است ؟ شما که از یک سو جامعه شناسید و از سوی دیگر مرد سیاست ، بهتر از هر کس می دانید قرص بودن زیر پای وزارت یعنی تضمین امنیت اقتصادی و سیاسی آن !

تشکیل سازمان نظام معلمی
حسرت فرهنگیان برای وجود تشکل مدنی ، عمری به درازای تاریخچۀ آموزش و پرورش در ایران دارد. اگر معلمان چنین تشکلی را می طلبند ، برخاسته از خردمندی و دوراندیشی آنان است. آنان از اعتراضات جزیره ای همکاران خود امروز در تهران ، فردا در تبریز و اصفهان و.... خسته اند ، نومیدند . آنان به نیکی می دانند که چنین حرکت های تکه تکه و بدون رهبری اهداف ، همچنان بی نتیجه خواهد ماند. تا حال ما با هیچ تجمع و تحصنی ، امتیاز مثبتی از مجلس و دولت و وزارت آموزش و پرورش و حتی مقام رهبری نگرفته ایم. ما فقط خواهان بهبود اوضاع زندگی خود نیستیم ، ما از کم و کیف آموزش و پرورش کشور ، نیز بسیار نگرانیم ، ما از ترکستان رفتن مسیر فعلی پریشان خاطریم ، ما از یدک کشیدن عنوان مسبّب تمامی دردهای جامعه بیزاریم ، معلمان اگر به دنبال تشکل سازمان نظام معلمی هستند ، برای حرکت در جهت قانون و نظم و امنیت شغلی است. برای مشروعیت عمل و بیان تجارب حرفه ای است. برای هدفمندی و تعلیم و تربیت معلمانی باسواد ، متخصص و کارآمد است. یعنی پیش به سوی توسعۀ آموزشی . یعنی پویایی و دینامیک ساختن ساز و کار آموزش و....

از هر گونه ارجاع اختلاف با اصحاب رسانه به نهادهای قضایی جلوگیری به عمل آید
منتظر دوام نقش شما با عنوان وزارت می مانیم تا واقعی بودن این گفته برای جامعه فرهنگیان و رسانه ها به ویژه رسانه های تخصصی چون سایت صدای معلم ، اثبات شود. لابد از شکایات انجام شده علیه این سایت به دلیل بیان شفاف واقعیات محرز و مطالبات همکاران ، واقفید!

برای حفظ استقلال آموزش و پرورش تلاش خواهم کرد ؛ دیوار معلم بالاترین دیوارهاست !
آری ؛ دیوار آموزش و پرورش کوتاه است . همان دیوار کوتاهی که حتی مواد فروش ها نیز موفق شده اند از آن بالا روند و دانش آموزان را آلوده سازند و یا فردی که خود را خواننده ای زیرزمینی نام نهاده است با موسیقی کوچه بازاری خود دخترکان بی گناه را در مسند مجرم بودن قرار داده است. باور کنید دیوار آموزش و پرورش فقط با قول شما بالا نمی رود ، برای نیل به هدف فعل شما باید مکمل قول تان باشد ، یعنی با حلوا گفتن ، دهن کسی شیرین نمی شود.

استاد محترم جامعه شناسی ، به این بیندیشید که برای ساختن دیواری بالاتر در آموزش و پرورش ، چه تمهیداتی به عنوان شرط لازم و کافی نیازمندیم ؟ تصور نمی کنم با فرض بلندترین دیوار برای آموزش و پرورش ، دیگر هیچ نوع تهدیدی برای مدارس باقی نماند.
مدرسه مَقرّ نمایش مناسبت ها و روزهایی است که به خود مدرسه ربطی ندارد.

  می دانم که در حال جامعه پذیری دانش آموزان هستید ، اما قرار نیست ما با کاستن از ساعات آموزشی و با خسته کردن پاهای نحیف و کم طاقت کودکان در سر صف های طولانی زیر آفتاب داغ و روی برف سرد و... در پی جامعه پذیری صِرف به هر بهایی باشیم . ثانیه ها و دقایق کلاس درس فقط و فقط به معلم و آموزش تعلق دارد تا با هم و برای همه سازندگی را بیاموزند. اما در روال فعلی ما آنها خسته ، بی میل و مدرسه گریز می شوند . هر برنامه ای از لحظۀ ورود به مدرسه تا خروج از آن فقط و فقط باید مربوط به امر آموزش و پرورش باشد . قاطعیت و جدّیت ما دلبستگی دانش آموزان را برای کسب علم و خدمت به وطن تشویق می سازد. اجازه ندهیم چنین برنامه ها ، بهانه های آشکار دانش آموزان برای فرار از مدرسه باشد. و باز دیوار آموزش و پرورش کوتاه است ، آن هم به دلیل دخالت مستقیم سیاست در انتخاب مدیران کل و حتی مدیران مدارس ، خصوصا در مدارس خاص .
دیوار آموزش و پرورش آنقدر کوتاه است که حتی وزیرش برای شرکت در انتخابات استعفا می دهد ، یا مدیر کل اش !! که البته ابتدا خبر استعفای وزیر و مدیر کل مثلا استان آذربایجان شرقی ، ظاهراندیشان بسیاری را خوشحال و دوراندیشان را غمگین می سازد ، چون اگر با او در این سِمت مخالفتی آشکار است در مَسند نمایندگی که باید بیشتر نگران بود ! او قرار است به تصویب و یا رد قوانین ، رأی دهد. و امروز استعفای این مدیرکل تکذیب می شود و در یک نگاه معجزه آسا می بینی که بر جای خود استوار تکیه زده است.

شما هر قدر هم عَلَم شعار بلند بودن دیوار آموزش و پرورش را بر فراز بلندترین کوه ایران و حتی جهان ، برافرازید ، متأسفانه نافذان دخول بر محتوا و کمیت و کیفیت آموزش و پرورش و تمامی عوامل و عناصر مربوط به آن ، قهّارانه بر آن خواهند تاخت تا به ثبات منافع خویش دست یازند.
برخلاف باور غالب ، آموزش و پرورش در کشور ما عمری به درازای یک قرنی ندارد ، و برای ملتی که تاریخ پرافتخاری برای آموزش مهارت ها در جهان دارد ، نگاه معامله گرانه و بنگاه گردانی ، ضربه ای مهلک بر پیکر آن وارد ساخته است. " مادها در حدود هفتصد سال پیش از میلاد در سرزمین‌های غرب ایران چیره شدند و دولت ماد را بنیان گذاشتند. در دورهٔ مادها، کودکان و نوجوانان راه و رسم زندگانی و کار و جنگاوری را در خانه و ایل می‌آموختند. و بعد در دوره هخامنشی و ساسانیان و ...... آموزش در ایران مرسوم بوده است. " (1)

آموزش و پرورش به عنوان دومین و مهمترین نهاد جامعه پذیری کودکان ، دارای سازمانهای زیر است :
سازمان پژوهش و برنامه ‌ریزی آموزشی ؛ سازمان نوسازی و توسعه و تجهیز مدارس کشور؛ سازمان آموزش و پرورش استثنایی ؛ سازمان دانش ‌آموزی ؛ کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان ؛ سازمان مدارس غیردولتی و مشارکت‌های مردمی و خانواده ؛ سازمان نهضت سواد آموزی ؛ دانشگاه شهید رجایی ؛ دانشگاه فرهنگیان .

یعنی بر اساس نیاز به مرور زمان و با توجه به سیاست های نظام سیاسی ، سازمانهایی در دل آموزش و پرورش به وجود آمده اند که فعالیت هر کدام مکمل بقای دیگری است و یک نظام اجتماعی برای تداوم خود به حیات هر کدام نیازمند است. اما در سایۀ بی تدبیری و یا شتاب زدگی حاصل از بی اعتنایی به عواقب تصمیم گیری ، هر یک از این سازمانها در کارکرد خود دچار عدم تعادل گردیده اند که امید می رود سرپرست جدید ، علیرغم خارج بودن از دایرۀ آموزش و پرورش به دلیل داشتن نقش سیاسی تاکنون ، امروز به دلیل قرار گرفتن در مرکزیت نقطۀ این وزارتخانه ، از تلفیق و ترکیب برخی از آنها مطّلع هستید ، که مهمترین آن تلفیق و یا تغییر کارکردی سازمان پژوهش و برنامه ‌ریزی و تألیف کتاب‌های درسی است.
اما شما که رشته تحصیلی مقطع لیسانس تان پژوهشگری علوم اجتماعی است ، نیک می دانید که امر پژوهش هستۀ مرکزی تمامی واحدها و بخش ها و سازمان های وزارت آموزش و پرورش و یا هر وزارتخانۀ دیگر است و نمی توان آن را به حیطه ای خاص محدود ساخت. داده های خام و پردازش شده برای هر نوع طرح و برنامه ای اعم از پیش مطالعه یا pilot study و یا انجام تحقیقات پیمایشی .
وقتی حجت ‌الاسلام علی ذو‌علم ، رئیس سازمان پژوهش و برنامه‌ ریزی آموزشی شد ، دکتر محرم آقازاده که دکترای برنامه ‌‎ریزی درسی دارند ، در مقاله ای تحت این عنوان نوشتند : زلزله ‌ای به قدرت 7 ریشتر در قلبِ آموزش‌ و‌ پرورش! چرا حجت ‌الاسلام علی ذو‌علم زلزله ‌ای برای آموزش ‌و‌ پرورش است؟ (2) از برهم زده شدن نظم ساختاری سخن گفت.

جناب آقای دکتر حسینی ،
فقط یک مورد از صد مورد به یادگار مانده از نتایج عملکردی وزرای سابق بالاخص وزارت بطحائی ، برای حضرتعالی یادآور شدم . به نظر بنده با شما علیرغم سیاسی بودن نقش های قبلی تان ، به راحتی می توان سخن گفت ، نمی دانم شاید به دلیل هم رشته بودن احساس همزبانی می کنم . آموزش و پرورش نیاز عمیق ، حیاتی و مبرم به حضور و همفکری و مشورت با تحصیل کردگان علوم تربیتی ، روانشناسی ، جامعه شناسی ، اقتصاد و تعلیم و تربیت دارد. ساختار اداری و محتوایی آموزش و پرورش ، در دستان توانمند تجارب فرهیختگان کشور در این حیطه هاست. پس امیدوارم ابتدا شایستگی لازم برای تثبیت وزارت را داشته باشید و سپس بیشتر از موفقیت خودتان ، سرآمدی مادر رشته ها یعنی علم جامعه شناسی را به اثبات برسانید .
اگر سرپرستی را پذیرفته اید ، یقین از تارو پود در هم فرو رفته و نابسامانی بی نهایت ساختاری و عملکردی در برنامه ریزی و تدوین کتب و تنوع مدارس و.... همه چیز با اطلاعید. رمز موفقیت شما به شناخت درست از اوضاع فعلی آموزش و پرورش و توجه به مشارکت خود معلمان و فرهنگیان در ادارۀ امور بستگی دارد. تا سال 1400 ، زمان زیادی برای اصلاح امور باقی است ، هر چند زمان به سرعت باد می گذرد اما کرده های ما اثرات خود را آرام آرام و عمیق برجای می گذارد.
از شما انتظار سامان امور می رود. از شما انتظار پاسخ به وعده ها می رود ، از شما انتظار پرداخت دیون که به نامروتی نام مطالبات بر خود گرفته است ، می رود ، انتظار هموارسازی ادامه تحصیل فرهنگیان و بهبود شرایط رفاهی و حقوقی فرهنگیان با مدارک بالاتر می رود، انتظار همسان سازی حقوق فرهنگیان با کارمندان سایر وزارتخانه ها می رود ، انتظار همسان سازی حقوق بازنشستگان با شاغلین می رود ، انتظار حل مشکل مسکن و بیمه خدمات درمانی و تکمیلی می رود و......
گناه ما نیست که شما یک وزارتخانۀ ورشکسته را قبول سرپرستی و یا در آینده ای نزدیک ، وزارت آن را متعهد خواهید شد ، گناه ما نیست که زیر پای بی کفایتی وزرای سابق و مدیران کل سابق و حال ، به استحاله ای تدریجی محکوم گردیده ایم ، گناه ما نیست که کمتر از دو سال زمان برای حل طومار مشکلات یک قرنی ، پیش روی شماست ، گناه ما نیست که در این وزارتخانه جای معلول و علت ، به غلط عوض می شود و علت العلل همیشه دست های نامرئی تخریب اوضاعند ، گناه ما نیست که برخلاف تمامی کشورهای برتر آموزشی جهان ، سیاست ما عین آموزش و پرورش ما گردیده است و چنان در هم آمیخته شده اند که تفکیک و جداسازی آن غیرممکن به نظر می رسد و....

از شما چند چیز را به صراحت و قاطعیت برای مؤثر و مفید و محبوب بودن تان در مدت کمتر از دو سال باقی مانده می خواهیم :
* تبعیت از رسم نیکوی مدیران سابق و تغییر تمامی معاونان وزارتخانه .
* تغییر مدیران کلی که آوازۀ ظلم و جور و ستم و استبداد آنها در برخی از استانها گوش فلک را کر ساخته است و در دل حکومتی واحد ، برای خود حکومتی ساخته اند.
* مانع به تأخیر افتادن هر نوع پرداختی فرهنگیان از این به بعد بشوید.
* به تشکلات فرهنگیان نظم و نظامی ببخشید.
* از تجارب خود فرهنگیان استفاده کنید.
* به تجارت ناشی از اسکان فرهنگیان در مدارس خاتمه بخشید و قداست مدارس را نگهبانی لایق باشید و امکانات رفاهی آنان را در مراوده با سایر وزارتخانه ها تأمین نمایید.
* برای جذب بودجۀ بیشتر از دیگر سازمانها و نهادهای تولیدی و خدماتی کشور و حتی بخش خصوصی ، رایزنی داشته باشید.
بدترین روز هر معلم ، روز بازنشستگی اوست . برای تکریم این روز چه تصمیم ارزشمندی می توانید بگیرید ؟
اینها فقط مواردی است که طی دو سال می توانید انجام دهید ، مابقی به قدرت اجرایی و خلاقیت و ابتکار و هوشمندی حضرتعالی ، بستگی دارد. در انتظار تفکرات ارزندۀ شما برای ایجاد تغییرات مثبت ، بی صبرانه و کنجکاوانه می نشینیم. انتظار تابستانی با حال و هوای دیگر برای دانش آموزان و انتظار سال تحصیلی متفاوت برای تمامی خانوادۀ آموزش و پرورش پیش رو داریم. امید با فوت معمول سه ماهۀ تابستان ، همۀ امور مدارس به اواخر شهریور ماه نماند.

جناب آقای حسینی ، سرپرست محترم آموزش و پرورش ،
وزرای قبلی ، ما معلمان را ندیدند محکوم به شکست و ورشکستگی شدند ، شما چطور عمل خواهید نمود ؟


1) ویکی پدیا ، دانشنامۀ آزاد. آموزش در ایران باستان.
2) پایگاه خبری - تحلیلی سازمان معلمان ایران ، چرا حجت ‌الاسلام علی ذو‌علم زلزله ‌ای برای آموزش ‌و‌پرورش است؟ دهم بهمن 1397 .

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

گروه استان ها و شهرستان ها/

نامه های متعددی تاکنون در مورد وضعیت ستاد اسکان فرهنگیان و خانه های معلم برای صدای معلم ارسال گردیده است .

آخرین آن ، گزارش صدای معلم در مورد اردوگاه میرزاکوچک خان جنگلی در رامسر بود که هیچ یک از مسئولان در مورد آن پاسخ گو نبودند . ( این جا )

نامه ی زیر توسط یکی از فرهنگیان برای صدای معلم ارسال گردیده است .

« صدای معلم » صحت مطالب ایشان را تایید می کند .

آذربایجان شرقی

درکنار تمام کارهای کارشناسی نشده وزیر قبلی و تیم همراه ایشان که عموما ابتر و ناتمام می ماندند و کسی هم پاسخگو نبود اما امور دارای منفعت مالی با تمام قوت و قدرت پیگیری می شد ؛ از جمله اموری که انتظار می رود در تیم جدید ستادی مورد بازنگری قرار گیرد باید به حذف برخی امور که ممکن است برای عده ای منافعی را به دنبال داشته باشد اما یقینا با نارضایتی عمومی مدیران آموزش و پرورش و مدارس همراه است و به جز اتلاف وقت و کشاندن آموزش و پرورش به تصدی گری های غیر ضروری دستاوردی دیگر ندارد اقدام لازم صورت گیرد.

به عنوان نمونه می توان به انعقاد قرارداد برای تهیه و توزیع لباس فرم دانش آموزان و نیز توزیع کتب درسی با مسئولیت صفر تا صد مدیران مدارس اشاره نمود .

براساس قراردادی که متولی آن سازمان دانش آموزی معرفی شده است لباس فرم مدارس حتما باید با قرارداد آموزش و پرورش و تولیدی های البسه در استان ها و شهرستان ها منعقد و مدیران مدارس نسبت به جمع آوری وجوه مورد نیاز از طریق دانش آموزان اقدام و به صورت یک جا و با کسر 10درصد به نفع سازمان دانش آموزی مابقی وجه به حساب تولیدی مربوطه واریز گردد.

چند اشکال به این طرح وارد است :
مورد اول:
1-اولا ابلاغ بخشنامه در زمانی صورت گرفته است که اکثر مدارس ابتدایی تعطیل و امکان اطلاع رسانی صددرصدی برای والدین وجود نداشته بنابراین مدیران مکلف شده اند هزینه را با توجه به تعداد دانش آموز پرداخت نمایند، از آنجا که وضع سرانه مدارس حال و روز خوشی ندارد ، به عنوان یک چالش برای مدیران تبدیل شده و باید شخصا نسبت به تهیه وجه اقدام نمایند .

2- مشخص نیست براساس چه مجوزی وزارت آموزش و پرورش چنین تصمیمی را گرفته است و سازمان دانش آموزی وجوه دریافتی ناشی از این اقدام را چگونه و در چه زمینه هایی می تواند هزینه نماید ، و ای کاش اگر این اقدام درست تشخیص داده شده است و در راستای در آمدزایی است لااقل ترتیبی اتخاذ می شد منفعت حاصله به حساب مدارس واریز می شد نه سازمان دانش آموزی ....بماند که نوع رنگ و طرح و تنوع پارچه نیز دراین شیوه نادیده گرفته شده است .

مورد دوم:
در شرایطی که مدیران مدارس از ارسال بخشنامه های رگباری به ستوه آمده اند و تهیه و تامین کتب درسی متوسطه اول و دوم نیز سال ها بدون مشکل و توسط بخش خصوصی براساس نرخ سازمان تعزیزات توزیع می گردیده چه الزامی بر وادار نمودن مدیران مدارس ،ادارات مناطق و کل وجود داشته است که راسا از طریق سامانه و با تعیین ضرب الاجل های پی درپی نسبت به احصا آمار و متعاقبا تهیه و تحویل کتب درسی اقدام نمایند .

سخن پایانی این که موارد ذکر شده بر خلاف تمرکز زدایی مورد ادعای مسئولان آموزش و پرورش و وادار نمودن سطوح پائین تر در جزیی ترین موارد به اجرای تصمیمات فرادستان است ؛ بنابراین  اگر قصد فرادستان  کاهش تصدی گری و چابک سازی فعالیت های آموزشی و تفویض اختیار به مدارس است ؛ پیشنهاد می شود نسبت به بازنگری و حذف چنین بخشنامه ای اقدام نمایند ،چرا که تناقض در حرف و عمل زیبنده مسئولان ارشد آموزش و پرورش نیست و اعتماد والدین، معلمان و مدیران مدارس را به ایشان کم رنگ خواهد نمود .

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت داریداین آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید">

آذربایجان شرقی