تهران

«کاش بعضی چیزها را پیش از آنکه بهای سنگینی برایش بپردازم می‌فهمیدم».

بیشتر ماها یک جایی در زندگی‌مان جمله‌ی بالا را پیش خودمان گفته‌ایم و آرزو کرده‌ایم که ای کاش بعضی چیزها را زودتر یاد می‌گرفتیم و منتظر نمی‌ماندیم که آموزگار «تجربه» آنها را به ما بیاموزد؛ زیرا همه‌ی ما می‌دانیم که آموزگار تجربه هیچ چیزی را ارزان به کسی یاد نمی‌دهد.

 اشتباه‌کردن و زمین‌خوردن بخشی از زندگی است و هیچ کس نیست که در زندگی‌اش اشتباه نکرده باشد. چه بخواهیم چه نخواهیم، فرزندان ما هم باید وارد زندگی شوند و زندگی را بیازمایند و حتی بعضی وقت‌ها اشتباه کنند تا آموختنی‌ها را بیاموزند. اما آیا نمی‌توان کاری کرد که در این مسیر خطاهای کمتری مرتکب شوند و تا حد امکان از خطاهای خانمان‌سوز و جبران‌ناپذیر دور بمانند؟

بله. دانش سنجشگرانه‌اندیشی (تفکر نقادانه) به بچه‌ها، و نیز به ما بزرگ‌ترها، یاد می‌دهد که بهتر فکر کنیم و خطاهای فکری کمتری مرتکب شویم.

 بهترین زمان برای آغاز آموزش تفکر نقادانه به بچه‌ها سن کودکی و نوجوانی است، زیرا موجب می‌شود که اندیشیدنِ نقادانه، به عنوان یک عادت ارزشمند، در ذهن و شخصیت شان رسوخ کند.

 هدف کتاب «تفکر نقادانه برای کودکان» کمک به بچه‌ها برای شروع یادگیری سنجشگرانه‌اندیشی است. ولی از آنجا که خودآموزیِ سنجشگرانه‌اندیشی برای بچه‌ها بسیار دشوار است، لازم است که، هنگام مطالعه‌ی کتاب «تفکر نقادانه برای کودکان» والدین و آموزگاران را در کنار خودشان داشته باشند و از یاری آنها بهره‌مند شوند. اما واقعیت این است که خود آموزگاران و والدین نیز در اینجا نیاز به راهنمایی دارند. کتاب راهنمای معلم برای برآورده‌کردن همین نیاز نوشته شده است؛ یعنی شما را راهنمایی می‌کند تا در استفاده‌ی هر چه بهتر از کتاب «تفکر نقادانه برای کودکان» به بچه‌ها کمک کنید.

 این کتاب و کتاب تفکر نقادانه برای کودکان بر اساس دو کتاب از لیندا الدر به نگارش در آمده‌اند. در کشور ما، آموزش سنجشگرانه‌اندیشی (خصوصاً به کودکان) پیشینه‌ی چندانی ندارد، اما ایده‌ها و فعالیت‌هایی که در این کتاب می‌بینید قبلاً توسط معلمان در کشور آمریکا آزموده شده‌اند.

لیندا الدر، بر اساس تجربه‌ی شخصی‌اش، می‌گوید که دانش‌آموزان دوره‌ی ابتدایی اشتیاق فراوانی برای شرکت در فعالیت‌های مربوط به یادگیری سنجشگرانه‌اندیشی نشان می‌دهند:

 دریافته‌ام که وقتی بچه‌ها را تحریک به کار فکری می‌کنیم به طور طبیعی مجذوب آن می‌شوند (البته در صورتی که فعالیت فکریِ مناسبی طراحی کرده باشیم و بچه‌ها احساس کنند قادر به انجام‌دادن آن هستند). اما، عجیب اینکه، ما معلمان معمولاً قابلیت کودکان برای سنجشگرانه‌اندیشی (تفکر نقادانه) و یادگیری آن را دست کم می‌گیریم.

  با این حال، با توجه به تفاوت‌های فرهنگی و آموزشی میان جامعه‌ی ما و جامعه‌ی آمریکا، ممکن است خواندن کتابی مثل تفکر نقادانه برای کودکان و انجام فعالیت‌هایی که در کتاب راهنمای معلم پیشنهاد می‌شوند برای بچه‌های ما دشوارتر باشد. اما حتی در این صورت، می‌ارزد که برای غلبه بر دشواری‌های آموزش سنجشگرانه‌اندیشی به بچه‌ها بکوشیم.

برگرفته از کتاب «تفکر نقادانه برای کودکان (راهنمای معلم)»، نوشته‌ی مهدی خسروانی، با بهره‌گیری از کتابی با همین عنوان از لیندا الدر، در مرحله‌ی بازخوانی، ناشر: نشر نو

 کانال « سنجشگرانه‌اندیشی »

مازندران

 ایران عزیز ما مملکت آدم زرنگ هاست. همان هایی که یا ژن شان خوب است یا با توانایی های خاصی توانسته خود را به یک ژن خوب نزدیک و متصل کنند. فقط چیزی که اینجا کمی عجیب به نظر می رسد این است که ما در چه چیزی شبیه غربی های بچه مثبت و ساده هستیم که هی در سیاست و ورزش و اقتصاد و فرهنگ می خواهیم خود را با آنها مقایسه کنیم.

 آدم زرنگ در فرهنگ غنی و چندهزار ساله ما کمی تفاوت معنایی با سایر کشورها و ملل عموما بی تمدن جهان دارد. امروزه در اغلب کشورهای جهان به افرادی که با تلاش و پشتکار به موفقیت های مختلف دست می یابند و در زمینه شغلی، اجتماعی و زندگی خصوصی خود آدم موفق و قانونمداری هستند آدم زرنگ و کار بلد گفته می شود و همین افراد عموما در رسانه ها و نظام آموزشی مورد تشویق قرار می گیرند. مثلا در کشور فرانسه شاعران و نویسندگان و فیلسوفان هستند که آدم زرنگ و کاربلد محسوب شده و در کتب آموزش و پرورش، رسانه ها، نامگذاری خیابان ها و  فضاهای مجازی به عنوان آدم زرنگ و موفق به مردم معرفی می شوند.

 اما آدم زرنگ در فرهنگ امروز جامعه ما معنی و مفهوم کمی متفاوتی دارد و اصولا کسی مثلا فلان شاعر، مترجم، نویسنده را که هنوز هم مستاجر است و در تامین نیازهای اولیه اش مشکل دارد به عنوان آدم زرنگ و موفق نمی شناسد و اصولا نامی هم از او در هیچ جا به عنوان الگوی موفقیت و زرنگ بودن برده نمی شود.

 در ایران ما آدم زرنگ به کسی گفته می شود که:
* هنگام رانندگی هیچ کدام از قوانین و مقررات را رعایت نمی کند و در عین حال جریمه نمی شود .
* کسی که مالیات نمی پردازد و هیچ کس هم متوجه نمی شود.
* کسی که چند دقیقه دیر سر کار خود حاضر شده و چند دقیقه زود در می رود و در عین حال از انجام وظایف خود طفره می رود.
*  کسی که در صف نمی ایستد و با شارلاتان بازی حق دیگران را می خورد .
*  کسی که از اینترنت رایگان همسایه استفاده می کند.
* کارمند و پلیسی که رشوه می گیرد و هیچ گاه گیر نمی افتد.
*  دزدی که نه با دله دزدی و بالا رفتن از دیوار کسی بلکه با کت و شلوار و کروآت و شست و رفته کار خود را به انجام می رساند.
*  کسی که با چرب زبانی و خود شیرینی به پست و پول و مقام می رسد.
*  کسی که ماشین داغون و خراب خود را بزک کرده و به جای کالای سالم به فروش می رساند.
*  کسی که کالاهای مختلف را احتکار می کند و به چند برابر قیمت واقعی به مردم قالب می کند.
*  کسی که با رانت حاصل از دلالی یک شبه ره صد ساله را می پیماید.
* و.....

 آدم زرنگ در فرهنگ ما خواننده پاپی است که تا دیروز پیک موتوری بوده و بدون هیچ درکی از موسیقی در یک ماه بیش از پنجاه کنسرت برگزار کرده و سود میلیاردی به جیب می زند.

آدم زرنگ در فرهنگ ما سلبریتی لوده همیشه حاضر در سینما و تلویزیون است که با گرفتن ژست انتقادی ماهی صدهها میلیون دستمزد دریافت می کند .

آدم زرنگ در جامعه ما بابک زنجانی و شهرام جزایری و امثال آنهاست که هر روز عکس و تصویر آنها در رسانه ها و روزنامه ها به عنوان انسان کاربلد، چاپ می شود.
در آلمان «اولی هوینس» ملی پوش سابق تیم ملی فوتبال این کشور و مدیر باشگاه بایرن مونیخ به علت فرار مالیاتی چهار سال زندان و رفت و بارها به خاطر این رفتار خود از مردم عذرخواهی کرده و این رفتار خود را باعث شرم همیشگی خود عنوان کرد اما در ایران شهرام جزایزی پس از آزادی از زندان به عنوان قهرمان زرنگی شناخته می شود، او مدام در برنامه های مختلف تلویزیونی و مجازی حاضر شده و از تجربیات خود می گوید و مردم هم مدام با او سلفی می گیرند و به یکدیگر نشان می دهند.
امثال شهرام جزایری و بابک زنجانی و پزشکی که زیر میزی گرفته و مالیات نمی دهد نماد آدم زرنگ در فرهنگ جامعه ماست.

 فقط چیزی که اینجا کمی عجیب به نظر می رسد این است که ما در چه چیزی شبیه غربی های بچه مثبت و ساده هستیم که هی در سیاست و ورزش و اقتصاد و فرهنگ می خواهیم خود را با آنها مقایسه کنیم.

کانال خرمگس

 نقش و فلسفه وجودی گروه‌های آموزشی بیشتر رصد کردن و نظارت بر روش‌های تدریس همکاران، ایجاد رابطه حسنه و منطقی با جامعه هدف و برخورد انگیزشی با آنها، بررسی کم و کیف سوالات امتحانی، نحوه تصحیح اوراق و در یک جمله راهبری آموزشی می‌باشد.
ولی به دلایل مختلف این مهم تاکنون عقیم مانده و معمولا نیروهای خلاق، پویا و آگاه به مسائل آموزشی از گروه‌های آموزشی گریزان و یا محذوف هستند.

از طرفی در بین همکاران آموزشی نظر چندان مساعدی نسبت به نقش و فعالیت گروه‌های آموزشی وجود ندارد و همکاران معتقدند که فعالان در گروه‌های آموزشی عموما یا نورچشمی مدیرانند و یا  کسانی هستند که برای فرار از مشقات تدریس به گروه‌های آموزشی پناهنده می‌شوند و البته برخی نیز با لابی‌گری برای بهره‌مندی از اضافه کار بیشتر و سایر مزایای جنبی وارد گروههای آموزشی می‌شوند.

 طبق ماده 5  آیین نامه ی گروه های آموزشی - تربیتی  ، باید سرگروه‌های آموزشی از مسیر انتخابات آزاد بین همکاران هر رشته مشخص شوند، ولی مانند چینش بسیاری از نهادهای مدنی، این مسیر یا مسدود بوده و یا مملو از سنگلاخ می‌باشد. درست به همین خاطر یکی از دلایل ناکارآمدی گروه‌های آموزشی ناتوانی در ارتباط‌گیری با بدنه همکاران به ویژه در مدارس پسرانه می‌باشد.

 در آخرین جلسه مدیران نظری ناحیه ۳ خانم دکتر سمائی رییس جدید گروه‌های آموزشی ناحیه سخنان کوتاه، پر مغز و متواضعانه‌ای در خصوص نقش، وظایف و نحوه تعامل مدیران با گروه‌های آموزشی ایراد کردند و این بهانه‌ای شد تا در مراجعه به اداره سری به گروه‌های آموزشی ناحیه زده و گفت و گویی با رییس جدید داشته باشم.

 خانم سمائی ۲۱ سال سابقه داشته و دانشجوی دکترای علوم سیاسی در مرحله رساله (مسائل ایران) می‌باشد.
سمائی تجربه تدریس، معاونت، مدیریت و کارشناس مسئولی را در کارنامه خود یدک می‌کشد.

 دیدگاه ایشان در خصوص وظایف سازمانی گروه‌ها به شرح زیر است:

- نظارت بر روش‌های تدریس همکاران
- نظارت بالینی (بهره‌مندی از تجربیات همکاران به درخواست خود معلم)
- اقدام‌پژوهی فردی و گروهی برای حل چالش‌های کلاسی همکاران
- بازدیدها و اردوهای تخصصی همکاران شاغل در گروه‌ها
- جلسات گروه‌های درسی در مدارس
- ارزیابی سوالات امتحانی همکاران
- تعیین درصد قبولی دروس و تجزیه و تحلیل آن‌ها
- بازدید از کلاس و نظارت بر روش تدریس همکاران بنا بر درخواست خود همکار و یا مدیر مجموعه با حفظ کرامت و شأنیت همکاران و...

برای خانم دکتر سمائی و همکارانشان در گروه‌های آموزشی آرزوی توفیقات روزافزون دارم.

امیدوارم دوره حضورشان توأم با ذوب شدن یخ‌های بی‌اعتمادی و بی‌تفاوتی بین گروه‌های آموزشی و همکاران ذی‌نفع باشد.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

سمنان

گروه گزارش/

آن چه در زیر می آید ؛ گزارش مشروح صدای معلم از برگزاری همایش شوراهای آموزش و پرورش شهرستان ها و مناطق استان اصفهان است که سی ام دی ماه در خانه آموزشی و رفاهی شماره ۳ فرهنگیان استان اصفهان در سالن نقش جهان در ساعت سه و ده دقیقه بعدازظهر  برگزار شد و یک ساعت و نیم به طول انجامید.

در این نشست اجازه ی هیچ گونه پرسشی به خبرنگاران حاضر داده نشد اما  خبرنگاران صدا و سیما پرسش های خود را مطرح کردند .

در پایان نشست استاندار اصفهان به عنوان " رئیس شورای آموزش و پرورش اصفهان " به پرسش های خبرنگار صدای معلم پاسخ نداده و همه را به « محمد اعتدادی » مدیر کل آموزش و پرورش اصفهان  احاله کرد .

« صدای معلم » در نشست رسانه ای « مجتبی زینی وند » رئیس سازمان مدارس و مراکز غیردولتی و توسعه مشارکت های مردمی وزارت آموزش و پرورش که به مناسبت " هفته ی شوراهای آموزش و پرورش " برگزار گردید قول پیشین این مقام وزارتی را در مورد صدور دستور العمل الزام وزارت آموزش و پرورش به دعوت از همه خبرنگاران و رسانه های حوزه آموزش و پرورش را به ایشان که 2 سال پیش داده شده بود را یادآوری کرد .( این جا )

زینی وند هم در برابر همه خبرنگاران قول داد که این بخشنامه ظرف یک هفته و حداکثر تا پایان دی 1398 صادر خواهد گردید .

با این حال و علی رغم گذشت بیش از یک هفته تاکنون چنین بخشنامه و یا دستور العملی ابلاغ نگردده است .

تهران

قم