البرز

آذربایجان شرقی

آذربایجان شرقی

حق وزیر است که همکاران خود را انتخاب کند. اما معلمان هم حق دارند که بدانند این  عزیزان  قبلا کجا خدمت کرده اند و چه سوابقی دارند/ احکام صادره مانند همه احکام اداری ظاهری خشک و رسمی دارد . تقریبا متن هر 4 حکم یکسان است/ قریب به اتفاق فرهنگیان آقای حسین فرزانه سرپرست معاونت پشتیبانی ، آقای مهدی فیض سرپرست معاونت پرورشي و فرهنگي وزارت آموزش و پرورش  و آقای محمد مهدوي مشاور عالي وزير آموزش و پرورش  را نمی شناسند . قاعدتا مرکز اطلاع رسانی وزارت آموزش و پرورش باید به نیاز مخاطبان بدهد/ عکس سه مدیر منصوب شده هم عکس آرشیوی است و معلوم نیست مربوط به چه برهه ای از زندگی آنها است/ ویژگی حداقل دو  نفر از این 4 نفر این است که سابقه مدیریت و کار در آموزش و پرورش ندارند/ در تعریف سنتی ، روابط عمومی وزارت آموزش و پرورش دستگاهی است با حدود هزار کارمند و ده ها نشریه و بولتن که هدف اصلی اش اخلال در گردش آزاد اطلاعات است/ مدیر روابط عمومی فاقد ابتکار است و مثلا فکر می کند اگر اضافه بر ابلاغ وزیر جمله ای در معرفی فلان مدیر منصوب بنویسد یا عکس جدیدی از او منتشر کند ممکن است گرفتار غضب شود و موقعیت خود را از دست بدهد...

گروه گزارش/

یادداشت زیر توسط یکی از دبیران آموزش و پرورش برای صدای معلم ارسال گردیده است .

موضوع " نظافت و پاکیزگی در مدارس " یکی از بحث های مهم و البته در حاشیه نظام آموزشی ما است که کم تر به آن پرداخته شده است .

آموزش هایی که در مدارس و نیز خانواده ها ارائه می شود شاکله رفتاری آنان را در سنین بزرگ سالی تشکیل می دهد .

بیش از 50000 نیرو در وزارت آموزش و پرورش در پست خدمتگزار و سرایدار مشغول به کارند و این در حالی است که بر اساس شواهد و نیز گزارش ها وضعیت بسیاری از مدارس از این نظر مطلوب نیست .

زنگ آشوجی یا نظافت در مدارس ژاپن :

در زنگ نظافت همه دانش آموزان ، محیط کلاس و مدرسه را تمیز می کنند . دانش آموزان پس از پایان کلاس های درس ، مدرسه را کاملا تمیز می کنند. آشوجی یا همان تمیزکردن مدرسه ، شامل جارو کردن کلاس ها و راهروها، تمیز کردن سطل های زباله ، تمیز کردن تخته ها و دیگر قسمت های مدرسه است.

در مدارس ژاپن ، پست خدمتگزار وجود ندارد.

  در قانون اساسی به صراحت دولت موظف به ارائه ی آموزش و پرورش رایگان به تمام اقشار جامعه می باشد ؛ مگر می شود این صراحت را نادیده گرفت ؟
نتیجه ی بانک داری خصوصی گسترده را می بینیم .آن زمان همه در مقابل این تصمیم نظام ساکت ماندند و یا تایید کردند .الان با انبوهی از بانک های خصوصی و صندوق های شبه بانک که به جز اختلال در سیستم پولی کشور عملا تاثیر دیگری در اقتصاد نداشته اند مواجه ایم .

مزه ی دانشگاه های خصوصی را هم چشیده ایم .در دهه های قبل دانشگاه آزاد ایجاد شد و در دهه ی گذشته نیز دانشگا ه های علمی کاربردی و غیر انتفاعی ایجاد و گسترش یافت .

آیا نتیجه ای جز تولید مدرک و میلیون ها فارغ التحصیل بیکار داشته اند ؟

آیا به رشد علم و عالم کمک کرده اند ؟ جز اینکه پولی گرفته اند و مثلا فارغ التحصیلانی را روانه ی جامعه کرده اند کاری کرده اند ؟ هرچند دانشگاه آزاد می توانست به صورت محدود و با کیفیت به رشد علم کمک و پرورش متخصص کمک کند ولی وقتی گسترش یافت و به یک بنگاه اقتصادی تبدیل شد و از اهداف علمی خود دور ماند .دانشگاه های پولی جدید هم که در رقابت با دانشگاه آزاد به وجود آمدند کار را بدتر کردند !
حال برگردیم به آموزش و پرورش...

با وجود حدود یک ملیون معلم و کارمند رسمی و بیش از صد هزار مدرسه دولتی آیا می شود به آسانی بحث خصوصی سازی را مطرح کرد ؟ آیا کیفیت آموزشی و پرورشی همین مدارس محدود خصوصی از مدارس دولتی خیلی بالاتر است که بخواهیم دولتی ها را نیز به نوعی خصوصی کنیم؟
الان در هر شهری تعدادی مدرسه ی غیر دولتی وجود دارد (بیش از ده درصد از جمعیت دانش آموزی ) .باید به همین ها بسنده شود و اگر قرار است مدرسه ی جدیدی مجوز بگیرد با وسواس و سخت گیری زیاد آن هم بسیار محدود و حساب شده باشد. باید با نظارت سخت گیرانه ی آموزش و پرورش بر مدارس دولتی و غیر دولتی مواظب بود تا از اهداف آموزشی و پرورشی٬دور نشوند .

اگر کسی می خواهد پولش را در راه توسعه علم و دانش مملکت سرمایه گذاری کند محدودیتی وجود ندارد و باید استقبال کرد ولی زیر نظر دولت و با نظارت دقیق و آن هم محدود .

دولت موظف است که امکانات برای مدارس دولتی را به نحو احسنت تامین کند ، اگر دولت این کار را نمی کند راه حل آن خصوصی سازی آموزش و پرورش نیست . یک میلیون کارمند استخدام آموزش و پرورش هستند .به گفته ی وزیر قبلی بیش از صد هزار نفر نیروی مازاد وجود دارد .

سوال اینجاست با گسترش خصوصی سازی تکلیف این همه معلم چه می شود ؟ به هر حال مدرسه ی خصوصی معلمش را به سلیقه ی خودش انتخاب و تامین می کند .برخی بر این نظرند که دولت مدارس را به بخش خصوصی اجاره دهد و سرانه دانش آموزان که در مدرسه ی دولتی صرف می شود را به آن مدارس بدهند ، در عوض آن ها شهریه ی کمتری از دانش اموزانشان بگیرند و خودشان اداره مدرسه را به دست گیرند .

حال اگر دولت بیاید به برخی مدارس خصوصی و اجاره داده شده سرانه ی دانش آموزان را بپردازد و آن مدارس موظف شوند دانش آموزان را با شهریه ی پایین بپذیرند جمعیت دانش اموزی مدارس دولتی پایین می آید و معلمان مازاد بیشتر نیز خواهند شد .(با توجه به روند جذب و بازنشستگی نیروها درآموزش و پرورش سالانه حدود پانزده هزار نیروی آموزش و پرورش کمتر می شود یعنی حدود دو دهه طول می کشد تا تعدیل نیرو صورت گیرد) از طرفی دولت باید حقوق معلمان رسمی را بدهد ، از طرف دیگر به مدارس خصوصی هزینه های جدا بپردازد .این روش ها راه گسترش فساد مالی را نیز بیشتر می کند.
در هر حال خصوصی شدن آموزش و پرورش از این مقدار که هست بیشتر نباید بشود.دولت به جای گسترش برخی روش ها مثل خرید خدمات آموزشی و اجاره دادن و یا فروختن مدارس و امثال این ها ( البته این موارد به صورت محدود و بسیارحساب شده می تواند مفید باشد) به فکر اختصاص بودجه ی کافی برای مدارس و نظارت هرچه بیشتر بر کیفیت آموزش و ارزشیابی باشد و نیز بهره وری در نظام آموزشی (در یک مقاله به این مقوله پرداخته ام ) را افزایش دهد تا نظام آموزشی ما ارتقا یابد .

امیدورام با خصوصی سازی گسترده روزی نیاید که مدارس رسما به مراکز فروش مدرک دیپلم و آموزشگاه های اجباری کنکور تبدیل شوند.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

   گروه اخبار/

آموزش و پرورش، ابزار دست دولت هاست و بنابراین، محافظه کاری در ذات و خاصیت نظام های آموزشی دنیاست/ عامل عمده در بروز این وضعیت را باید هم در متمرکز بودن سیستم آموزشی کشور و هم در نگاه نگران معلمان جست و جو کرد که به دست و دهان دولت چشم دوخته اند/ هرقدر این دل مشغولی های به ناچار معلمان بیشتر می شود،به همان اندازه فرصت های یادگیری و بازآموزی حرفه ای را ازدست می دهند/ نظام آموزشی به موجب بخشنامه هایی تحکم آمیز، فرصت و جرات بازجویی و تنبیه دانش آموزان را از معلمان گرفته و در عمل مدرسه را تحت سیطره و سلطه ی خانواده قرار می دهد اما در مقام حرف ،همچنان شعار پیوند خانه و مدرسه را سر می دهد/ اگر چه سیستم آموزشی به لحاظ ساختار وجودی خود ناگزیر از محافظه کاری است اما این دلیل نمی شود که معلمانش الزاما محافظه کار بارآیند/ قریب به اتفاق معلمان، عقیده دارند؛ سری را که درد نمی کند، دستمال نمی بندند  و لذا به روحیه محافظه کاری عادت می کنند و در نتیجه برای رفع موانع موجود صنفی و شغلی ،خود هیچ کاری نمی کنند اما بی صبرانه در پی قهرمان می گردند و مثلا بیش از سایر کارمندان،اخبار روز را دنبال می کنند/ اگرچه حتی در عرصه مجازی و موقع نظرنویسی روی مطالب سایر همکاران، بدون نام و تصویر واقعی وارد می شوند ولی همچنان فریاد برمی آورندکه؛ « چرا کسی به داد ما نمی رسد » ....

کردستان

بخشی از حرف هایی که راجع به صندوق ذخیره فرهنگیان می گویند در ارتباط با بانک سرمایه است که ٤٦ درصد آن متعلق به صندوق است و ٨ هزار میلیارد تومان معوقات بانکی دارد/ کسانی که وام گرفته اند و قصد ندارند آن را بازگردانند، حتما از آنها پس خواهیم گرفت و تردیدی در آن نیست/ اولين شوراي سياست گذاري صندوق ذخيره فرهنگيان با حضور نمايندگان تشکل هاي فرهنگيان و نمايندگان صندوق به صورت پايدار تشکيل شود/ سياست هيئت امنا ناپايدارتر است زيرا با تغيير دولت ها ممکن است سياست ها به سرعت تغيير کند ولي سياست تشکل ها پايدارتر هستند و تغیيرات کندتر و با شيب ملايم تر انجام مي شود/ فساد فساد است ! فساد خوب و بد نداريم . اگر چه بدون ضابطه و از روی روابط و ناعادلانه وامي با وثيقه هاي لازم پرداخت شود/ اگر سيستم هاي نظارتي کم رنگ يا حذف شوند ،  مسئولين بدون نظارت ( اصولگرا ، اصلاح طلب ، اعتدالي ، مستقل و ... ) مي توانند مرتکب خطا و لغزش شوند/ چاره کار تقويت نهاد هاي نظارتي و آزادي رسانه ها به عنوان رکن چهارم دموکراسي مي باشد که در کنار ديگر نهاد با فساد مبارزه کنند/ جز با شفافیت و کمک رسانه‌ها نمی‌توانیم به اهداف مورد نظر در مبارزه با فساد دست پیدا کنیم/ شبيه سازي  هولدينگˏ بزرگي چون صندوق ذخيره فرهنگيان به تعاوني يا شرکت هاي سهامي خاص و عام اقدامي شتاب زده و غيرکارشناسي مي باشد/ صندوق با هيات امنا اداره نشود که فقط وزير آموزش و پرورش و معاونت توسعه مديريت و پشتيباني وي در آن نقش آفريني مي کنند و نمايندگان معلمان در هيچ رکني حضور ندارند/ رسانه باید با جدیت و بدون هرگونه خط قرمز، مبارزه با فساد را دنبال کند چرا که مماشات و برخورد جناحی و دوگانه بزرگترین آفت مبارزه با فساد است ...