شیرزاد عبداللهی منتقد ، نویسنده و ضد معلمان کنونی ، معتقد است ( این جا ) معلمان همانند مسئولان آموزش و پرورش سواد ندارند ، به روز نیستند ، از حرفه خود عقب افتاده اند ، می گوید آنهایی که معلم هستند و مقاله نویسی می کنند سطح افکار و اندیشه های آنان وزن قابل اعتنایی ندارد و عده ایی از همین قشر برای ارائه و گرفتن امتیاز و ارزشیابی قلم می زنند .
او این طور به معلمان حمله می کند که معلمان تنبیه می کنند و این کار زشت را قلم به دستان معلم در دستور دفاع دگمی قرار می دهند.
او می نویسد در تنبیه معلم به کودک که با اعلامیه های جهانی حقوقشان در تناقض است ، نویسندگان معلم نباید کاری به علت ها و چرایی اتفاق تنبیه داشته باشند ، کلاس شلوغ ، شان و نزول منزلت و معیشت معلم ، ساختار سنتی آموزش و پرورش ، فراوانی کلاس های خصوصی ، گسترش ناهنجاری خانوادگی تاثیر گرفته ازطلاق ، بیکاری ، فقر فرهنگی و اقتصادی ، فاصله نجومی غنی و فقیر ، به روز نبودن امکانات آموزشی و کتاب درسی و... هیچ کدام را نباید مستمسک قرار داد تا اگر از هشتصد هزار یک تنبیه یا اشتباه اتفاق افتاد باید آن معلم را در وسط حیاط مدرسه فلک کرد تا عبرت دیگر معلمان شده و دانش آموزان بفهمند که چه حقوق خوبی دارند که می توانند بر علیه معلم اقدام کنند که همین تز به آشتیانی اجازه بدون روند و روال بررسی حکم بر تعلیق معلم تنبیه کننده را داده است که اتفاقا نتیجه تربیتی معکوس بوده است !
به اندازه ای که اقوام آن بچه تنبیه شده به معلم حمله کرده و او را کتک مفصلی زده اند ! اما خود دانش آموز مورد بحث چنان در کلاس ، روزگارش از طرف همکلاسی ها تحقیر شده که در فیلمی بر عکس حکم وزیر و نظر بزرگترهایش حق را به معلم داده است !
به تراوشات ذهنی آقای عبداللهی در باره معلمان نویسنده دقت کنیم که فقط و فقط در همین مقاله اخیر آمده است :
* ضعیف بودن نوشته ها ی معلمان از منظر کارشناسی یا روزنامه نگاری
* ضعیف بودن اطلاعات و اشاعه داده های غلط و مخدوش معلمان
* ضعف استدلال و نگارش معلمان
* انگیزه منافع مادی و رتبه گیری و ارزشیابی معلمان برای نوشته ها
* پایین بودن سطح سواد معلمان
* مقایسه تناسبی بیسوادی بین معلمان و مسئولان آموزش و پرورش
* عقب ماندگی و فرسودگی معلمان در فاکتورهای سواد امروزی
* بی توجهی مسئولان به نوشته های معلمان به خاطر ضعف سواد و انگیزه
شیرزاد در این نوشتار پرتناقض همچنان سفسطه می کند که معلم نباید از حقوق معلم دفاع نماید بلکه نویسندگان معلم باید از معلم و جهان بینی کلان آموزش و پرورش دفاع نمایند.
او بی رحمانه می گوید معلمانی که مقاله می نویسند جریان چپ گرا در بینشان نفوذ کردند وا کثر اینان منظورشان براندازی و اختلاط خواسته کارگری و معلم مزد بگیر هست نه حمایت و دفاع از معلم که این روند در کانون تهران و مریوان بیشتر مشهود است .
روزنامه نگار و خبرنگار مسئله آموزش و پرورش را از همه نظر بررسی می کند و به نقض حقوق کودک حساس است و معلم را از چشم منافع مشتری می بیند که کم کار، خشونت گرا ، بدکار ، بیسواد و متجاوز به دانش آموزاست .
این برای سوژه یابی ارزش خبری دارد اما معلمان نویسنده برای اینکه حرفشان خریدار داشته باشد براساس مصلحت خود را معلم ، کارشناس ، روزنامه نگار و عضو صنف و فعال صنفی معرفی می کنند . یک معلم نویسنده فقط یک طرف قضیه را می بیند و کورکورانه از همکارش دفاع می کند.
این جملات بخشی از تراوشات اعوجاج و سفسطه ای و پرتناقض ذهنی نوشته های شیرزاد عبداللهی بوده است .
شیرزاد به معلمان بدون راهکار حمله می کند ... یک روز بی سوادی و روز دیگر تنبیه و حتی اعتراض مدنی آنان را مورد هجمه قرار می دهد ، بچه گانه لولوی ترس و دستگیری امنیتی و نتیجه رادیکالیسم را خط و نشان می کشد که اگر بروید جلوی مجلس شما را چنین و چنان می کنند.
شیرزاد عبداللهی از برج عاج ، معلمان امروز را معلم نمی داند . از منظر او از قریب یک میلیون معلم ، هشتصد هزار نفر باید به کاردیگر بپردازند اما نمی گوید از هشتصد هزار معلم آنانی که به کاردیگر نمی پردازند در ماندن ابتدایی ترین امور زندگی عادی چه باید بکنند و به چه کاری نپردازند .
او راهکار نمی دهد ، فقط نقد یک طرفه از اتاق شیشه ای ، نسخه بادکنکی به هوا می فرستد. به تمام مقالاتش نگاه که می کنیم او حتی آشکارترین حقانیت معلم بروجردی ، مرحوم خشخاشی را که گواه همه همکارانش معلمی واقعا معلم ، باسواد ، کاردان ، دلسوز ، علاقه مند و باانگیزه و اتفاقا مدیر در کلاسداری را انکار می کند .
از جمله گاف های شیرزاد در حمله به معلمان ، حمله به صدای معلم بود که آورده است پورسلیمان نباید کاغذ را در جلسه پخش می کرد چون رگه هایی از ایده های صنفی دارد ، فهم و برداشت عبداللهی زیرکانه است اما به نفع ایده های ذهنی خودش !
عبداللهی باید جواب بدهد اگر رسانه دعوت شده به جلسه شورای دانش آموزی بخواهد با دانش آموزان سراسر کشور ارتباط بگیرد که آیا صدای معلم را می شناسند و آیا چند درصد در صدای معلم مطالبش را می خوانند و سئوال هایی از این دست چه جایی محکم تر از نظرات نمایندگان شورای دانش آموزی سراسر کشور؟
فراوانی و فراگیری این ارتباط گیری برای مدیر صدای معلم و نیز تبیین رسانه و اهمیت آن برای نمایندگان دانش آموزان سراسر کشور آن قدر اهمیت داشت که در فاصله آنتراک ، برگه هایی از سخنان یکی از اعضای همین مجلس را پخش می نماید ، البته در این میان بعضی از دانش آموزان شاکی از تخلف در انتخابات و انتصاب به جای انتخاب لب به سخن گشوده و بر بی عدالتی بانگ زدند که این به مذاق مسئولان خوش نیامد و قصد پاک کردن صورت مسئله را داشند !
چرا شیرزاد عبداللهی از یک روند طبیعی ارتباط گیری غافل شده و به صغری و کبری دوران تاریخ گذشته رو می آورد ؟
شاید جواب در این باشد که او نمی تواند سابقه تاریخی ذهنی خود را از پورسلیمان که مدتی در حوزه صنف فعالیت می کرد و اکنون مدت هاست که از آن فاصله گرفته و کار رسانه ای می کند را با هویت مستقل و صرفا خبرنگاری جدا بکند !
باشد که شیرزاد عبداللهی خود را از انگاره های ذهنی منفی نجات دهد و حداقل دو خط در میان از معلمین ، همین معلمانی که اکنون کسوت معلمی را با تمام ابعاد و مشکلاتش بر دوش می کشند دفاع نماید .
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان
البته ایشان تنها نیستند و از اون دسته از نیروهای ستادی بی سواد و فراری و متنفر از کلاس و علم هستند که اسم معلمی رو یدک میکشد، ولی قلبا و البته زبانا تنفر خود رو از این شغل بروز میدهد.
ما معلمان واقعا مظلوم هستیم. بیشتر از این جنبه که از داخل امثال این جناب و نیروهای اسما معلم زیراب ما رو میزنند و بر علیه ما اقدام میکنند.