نوکجو نام روستایی قدیمی درنزدیکی شهر خاش در استان سیستان و بلوچستان است .اهالی روستا می گویند، نوکجو آثار باستانی زیادی دارد .می گویند قبرستان نوکجو تا حدی قدیمی است که سال هاست هیچ کدام از اهالی روستا نتوانسته از قدمت آن با بچه ها حرفی بزنند .
امروز نوکجو میهمانان زیادی داشت ، خیلی از میهمانان نوکجو برای اولین بار به این روستای قدیمی آمده بودند ، درست مانند خیلی از کسانی که برای اولین بار نام نوکجو را از رادیو هایی شنیدند که خبر می داد ،حمید رضا گنگوزهی معلم روستایی به قیمت از دست دادن جان خودش، جان سه دانش آموز رانجات داده و اجازه نداده تا رویاهای سه دانش اموز غرق در شیطنت های کودکانه، زیر خروارها آوار دفن شود .
راستش این روزها احساس می کنم در دنیای پر از خشونت و خودخواهی ، شنیدن چنین خبری علی رغم اندوه عمیقی که بر روح آدمی روانه می کند و بغض سنگینی که در گلو می افکند لبخندی از رضایت برلبان جاری می سازد ، احساس سبکی به آدم می دهد و کیف آدم را کوک می کند که هنوز هم آدم های مهربان ، آدم های دوست داشتنی، آدم های خوب قصه های پدر بزرگ ها و مادر بزرگ ها دور و برمان هستند و هنوز هم پبدا می شوند آدم هایی که می شود اسم نوزادی ، تابلوی مدرسه ای و روایت یک فداکاری را با نامشان گره زد.
این آدم خوب ها کسانی اند که با علم و آگاهی به وجود خطرات احتمالی به خاطر هدفی مقدس و انسانی یا به تعبیرقرآن ''فی سبیل الله'' ازخطر استقبال می کنند و موجب می شوند آدم ها ، فارغ از هر رنگ و دین و عقیده ای زبان به تحسین شان بگشایند و ملتی به بودن چنین آدم هایی در بینشان به خود افتخار کنند.
مگر نه این است که شهادت دورکن دارد ، اول در راه خدا باشد و دوم هدف ،هدفی مقدس باشد و هرکس در مرگش این دو ملاک باشد در نزد پروردگارش شهید است .
درست است که حکومت اسلامی ممکن است برای نظم دادن به این موضوع و رسیدگی به خانواده افرادی که به شهادت رسیده اند بنیادهایی تشکیل دهد و آنها هم قوانینی برای اثبات شهادت در نزدخودشان وضع کنند اما این مجوزها در عالم واقع ، تنها مجوز و ملاک شهادت محسوب نمی شود و شاید به این دلیل است که آدم وقتی شکوه کار معلم هایی مانند حمیدرضا را می شنود، بی اختیار به یاد ایثار و فداکاری شهدا می افتد و شاید به این علت است که آدم ها با حسرت می گویند ای کاش آنان که دستی در کار دارند ،گامی برای پاسداشت این شجاعت ها و معرفی آنان به عنوان شهید به نسل نوجوان و جوان بردارند.
آدم های خوبی مثل محمد رضا ، شهید نامیده شوند یا نشوند ،آن قدر پیش خدایشان عزیز می شوند که نوکجو را در آنی به نامی آشنا تبدیل نمایند و قبرستان قدیمی اش را زیارت گاه کسانی کند که دلشان برای آدم خوب ها لک زده است .
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان
روحش شاد و یادش گرامی باد .
او معلم فداکار دانش آموزان روستایی نوکجو بود .
او معلم درس آموز همه انسان هاي شريف و آزاده بود .
اميد است رسانه ملي به اندازه اين رشادت و درس آموزي ، در گسترش و اشاعه اين ايثار بپردازد .
اميد است مسئولين جامعه از جمله مسئولين آموزش و پرورش اين مرز و بوم ، چنان به اين ازخود گذشتگي معلم نوکجو که هم آموزش به همه آحاد ملت بود و هم پرورش اخلاقيات و ايثار درجامعه مي باشد توجه جدي نمايند .
زيرا معلم فقيد ما ، حمید رضا گنگوزهی ، نشان افتخار از مردم روستاي نوکجو ، سيتان و بلوچستان، ايران و کل دهکده جهاني گرفت .
او تفاوت معلمان (خدمتگزان صديق باغ تعليم و تربيت ) با زالو صفتاني چون بابک زنجاني و... را بخوبي نمايان کرد .
روحش شاد و يادش گرامي باد .
حقیقتی تلخ که میوه اش شیرین است همیشه آخرین درس معلم در ذهن ها می ماند و تاریخی می شود شانه های پرتوان معلم فداکار نوکجو زیر آوار ماند اما نام پر آوازه اش زیر آوار خاطرات کودکانه ی دانش آموزانش تا ابد ثبت می شود
روحش شاد