هویت یابی و رسالت آموزش و پرورش

خلاء آرمانی -هویتی ، دورشدن از اصل خویش و واماندگی و درماندگی روانی و شخصیتی از جمله دغدغه های امروز نسل نوجوان وجوان جامعه ی ما است .با مداقه و نگرش نه چندان عمیق در وضعیت فکری و فرهنگی جامعه ی خود به چالش ها ،معضلات و نگرانی های متنوع و متکثری دست می یابیم که ضرورت اندیشیدن و چاره جویی در خصوص آنها بسیار مهم ،راهبردی و اساسی می نماید.

دست اندرکاران و تصمیم سازان سیاسی و فرهنگی متاسفانه بسیار کم اهمیت و بدون توجه لازم از کنار آن عبور نموده و باری به هر جهت با آن برخورد می نمایند . از جهت مبنا و اساس مشخص نیست که چاره اندیشی و پیگیری این پدیده ی شوم و ویرانگر که در حال گسترش و نفوذ در لایه های مختلف جامعه و اقشارگوناگون می باشد به عهده ی کیست و چه سازمان ها و چه اشخاصی باید به صورت جدی به این موضوع ورود نموده و درخصوص آن تمرکز و جهت برون رفت از آن سازوکار ارائه نمایند؟ 

بیش از بیست سازمان و نهاد و تشکیلات فرهنگی در کشور وجود دارد اما رویکرد و کارکرد مناسب و اثربخشی از آنان درخصوص برخورد و ایجاد راهکارهای مناسب درخصوص مقابله با چالش ها و معضلات فرهنگی مشاهده نمی شود !

گرایش به پوچ گرایی و نهیلیسم ،عرفان های کاذب ، شیطان پرستی و.... در میان نسل نوجوان و جوان جامعه بسیارنگران کننده و در خور توجه و امعان نظرمی باشد.

شکل گیری و اشاعه ی گرایشات دراین فاز و از این دست در میان اقشار جامعه به ویژه نسل نوجوان و جوان و ناکارآمدی ، تساهل و به روز نبودن مراکز تصمیم سازی ، ایده پردازی و عمل گرایی در این باب نگرانی های جدی را فرا روی اندیشمندان و دل سوزان فرهنگی جامعه شکل داده و به وجود آورده است .

متاسفانه عوامل و نقش آفرینان در این عرصه به نظر می رسد به حاشیه رانده شده و به جای اتخاذ روش و سازوکاری تهاجمی و اثربخش و خط دهی موثر و مثبت ، شیوه و روش تدافعی و نظاره گری را و نگریستن به رقم خوردن حوادث و رویدادهای نامبارک و نگران کننده را دراین راستا بسنده نموده و طرح و برنامه ریزی مشخص و تعیین کننده ای برای تقابل با رویدادها و رخدادهای نامبارک فرهنگی و فکری نداشته و قافیه را باخته و میدان را به نقش آفرینان و کارگردانان عرصه ی تهاجم و شبیخون فرهنگی سپرده اند .

در این عرصه و در این خصوص نقش و اثرگذاری بسیار ضعیف و منفعلانه ی سازمان ها و نهادهای فرهنگی بسیار بارز و عیان می باشد و باید اذعان نمود که آنان به جای اتخاذ راه کارهای فعال و تاثیر گذار درعرصه و فضای تولید و بازتولید فرهنگی و مقابله با بدرفتاری ها و بداخلاقی ها و نابه سامانی های فرهنگی تنها به اقداماتی که جنبه ی تبلیغی آن هم به صورت غیراساسی و تاثیرگذار و بسیار سطحی مبادرت ورزیده و در این بخش شاهد اقدامات اساسی و زیربنایی نمی باشیم.

مراکزی که در امور فرهنگی ماموریت و رسالت دارند از کارآمدی و اثربخشی لازم و بهینه برخوردار نمی باشند و عملکرد آنان قابل دفاع نبوده و نقدهای وارد و جدی برآنان وجود دارد.

درحوزه آموزش وپرورش و رویکرد و عملکرد وزارت آموزش وپرورش ، ادارات کل و مناطق آموزشی متاسفانه عدم توجه و عدم برنامه ریزی مناسب و ضروری رویت شده و مشاهده می گردد.

طبیعی است که از آموزش و پرورش انتظارمی رود که با دگردیسی و تجدید نظر در جایگاه خود و تولید و بازتولید ارزش های فرهنگی برگرفته از اسلام عزیز، تمدن ایران سرافراز و انقلاب شکوه مند اسلامی در جهت ترویج و نهادینه نمودن فرهنگ ناب و انسان ساز به مجاهدت و تلاش مضاعف در طراز جمهوری اسلامی ایران بپردازد چرا که این امر از وظایف اصلی آموزش و پرورش بوده و باید با تشریک مساعی اهل نظر و متخصصین فن به آن به طور جدی و راه گشا تمرکز نمایند،اما متاسفانه شاهد مغفول ماندن و عدم توجه جدی به این امر و وظیفه ی خطیر و اساسی و زیربنایی آموزش وپرورش هم در داخل سازمان و سیستم و هم در برون و خارج آن می باشیم. 

مدیریت کلان در آموزش و پرورش عموما و معاونت پرورشی خصوصا باید به صورت جدی و مبرم به این موضوع ورود نموده و در جهت پالایش فرهنگی و حفظ و صیانت از مرزهای آن بکوشد.

در شرایط فعلی تهدیدات الوان و گوناگون در قلمرو و حیطه فرهنگی به صورت مستقیم و غیرمستقیم جامعه و به خصوص دانش آموزان را مورد توجه و تهاجم خود قرارداده است اما برنامه ی جدی و موثری برای برون رفت و تقابل با آن در درون آموزش وپرورش کشورمان نمی یابیم و انفعال بسیار نگران کننده ای را شاهد می باشیم .

در مناطق آموزشی شاهد برگزاری مراسم و برنامه هایی هستیم که متاسفانه با رویکرد و محتوایی بسیار سطحی و شعاری به اجرا درآمده و عرضه می گردد که ره آورد و پیامد آن باور و شناخت لازم و اساسی و تعیین کننده را در اندیشه و کنش دانش آموزان شکل نداده و به وجود نمی آورد و بیشتر به رفع تکلیف و فرمایشی بودن می نماید تا حرکتی فرهنگی و فکری مبتنی بر برنامه و هدف و جریان سازی مناسب فرهنگی که پیامدهای مخرب را به دنبال خواهد داشت که گاه نقض غرض و ضد خود را تولید نموده و ایجاد می نماید و سبب تهی شدن محتوی و فاصله گرفتن جدی از متن واصل و پرداختن به حواشی می باشد .

در این خصوص مطالب و گفته های عدیده و فراوانی وجود دارد که به همین مختصر و اجمال بسنده می نمایم .

امیدوارم در سال اقدام و عمل در تمامی زمینه های مثبت و مورد نیاز و ضروری جامعه شاهد برنامه ها و اقدامات واقع بینانه و به روز و همه جانبه از سوی تصمیم سازان و کنش گران در عرصه ی فرهنگی درجامعه و به ویِِژه آموزش وپرورش کشورمان و نظام تعلیم و تربیت آن باشیم.