آخرین " روز خبرنگار " در آموزش و پرورش رسانه ستیز دولت سیزدهم !

« من در برابر آنچه می کنم و آنچه انتخاب می کنم که نادیده بگیرم، مسئولم »

در همین لحظه که من در حال نوشتنم، در گوشه ی دیگری از جهان، انسان های زیادی گرسنه اند. اگر «ژان پل سارتر» بود می گفت من در برابر این گرسنگی مسئولم.

 البته من اعتراض می کردم: من نمی دانم آنجا چه خبر است و برای تغییر وضع اسفبار موجود، کار چندانی از دستم برنمی آید.

ولی سارتر می گفت این منم که انتخاب کرده ام بی خبر بمانم و به جای آنکه خود را درگیر این وضع اسفبار کنم، در این لحظه ی خاص فقط بنویسم. می توانستم فراخوانی بدهم و اعانه جمع کنم یا از طریق ارتباطاتی که در اصحاب رسانه دارم، توجه همگان را به وضع موجود جذب کنم، ولی انتخاب کرده ام آن را نادیده بگیرم» .

اروین د یالوم

کتاب: روان درمانی اگزیستانسیال

***

لا به لای صفحات پرتال وزارت آموزش و پرورش را می گردم تا بلکه پیام و یا خبری به مناسبت « روز خبرنگار » در آن پیدا کنم .

این خبر در بخش اسلاید ( ویژه ) پرتال جلب توجه می کند :

« تقدیر از خبرگزاری پانا به‌عنوان رسانه پیشرو در تربیت کودک و نوجوان

در همایش بزرگداشت روز خبرنگار و رونمایی از «پوستر دومین جام رسانه امید» از خبرگزاری پانا به عنوان رسانه پیشرو و برترین رسانه تربیت کودک و نوجوان تقدیر شد.

در این همایش که امروز دوشنبه ۱۵ مردادماه با حضور فرماندهان سپاه و بسیج و جمعی از خبرنگاران داخلی و خارجی و مسئولان و خانواده شهدا در سالن همایش‌های بین المللی دانشگاه انقلاب اسلامی برگزار شد، از  محمد باجلان، مدیرعامل خبرگزاری پانا تقدیر شد. 

خبرگزاری پانا با توسعه زیست بوم فضای مجازی در حوزه کودک و نوجوان و تولید محتوای آموزشی در فضای مجازی به کادرسازی در حوزه رسانه و فضای مجازی در راستای گام دوم انقلاب پرداخته است » .

معنای مستقیم و پیام مشخص این خبر آن است که دولت سیزدهم در حال تقدیر از خودش می باشد .

 پانا ( خبرگزاری دانش آموزی ) متعلق به وزارت آموزش و پرورش است .

همایش بزرگداشت روز خبرنگار بوده اما آن گونه که در تصویر مشخص است مشخص نیست افراد با یونیفورم های نظامی در آن چه می کنند ؟

این موضوع به وضوح نشان دهنده ی افول و انحطاط روابط عمومی وزارت آموزش و پرورش در دولت سیزدهم است که در این مدت نشان داد نه رسانه را می شناسد ، نه فرهنگ سازمانی آموزش و پرورش را و نه قصد و اراده ای برای ارتباط با بدنه ی معلمان در حداقل 3 سال گذشته داشت .

در واقع ؛ نمره روابط عمومی در حوزه ی اعتماد سازی و تعاما با بدنه آموزش و پرورش منفی ارزیابی می شود .

سه شنبه 17 مرداد 1402 هم در یادداشتی با عنوان : « روز خبرنگار و نوشابه باز کردن دولتی ها برای همدیگر ... مبارک است ! » به این مساله پرداختم . ( این جا )

بخشی از یادداشت را می خوانیم : اگر واقعا صدا و سیما مرکز فرهنگ و فکر است پس این همه مشکلات و چالش های فرهنگی از کجا آمده و تا 45 سال استمرار یافته است ؟

« امروز 17 مرداد مصادف با « روز خبرنگار » است .

رئیس دولت سیزدهم و مقامات ارشد این دولت به این مناسبت به تحریریه خبرگزاری صدا و سیمای جمهوری اسلامی رفته و از « برخی » تقدیر کرده اند .

« روزنامه ایران ، ارگان دولت » در شماره امروز خود ؛ صدا و سیمای جمهوری اسلامی را « رسانه ملی » نامیده است اما کسی نمی پرسد چگونه رسانه ای که از پول مردم تغذیه می کند اما « صدای مردم » نیست و به کسی هم پاسخ گو نیست ؛ متصف به صفت « ملی » می شود ؟

رئیسی می گوید : ( این جا )

« خبرنگاران و اهالی رسانه نقش مهمی در تبیین خواسته‌های مردم عزیزمان برای مدیران و دولتمردان و همچنین نقش مؤثری برای بیان دیدگاه‌های مسئولان برای مردم دارند. رسانه و اصحاب آن پل ارتباطی بین مردم و مسئولان هستند و باید تلاش شبانه‌روزی این عزیزان در عرصه‌های مختلف مدنظر قرار بگیرد. اصحاب رسانه نقش فعالی در دفاع مقدس داشتند و هرچه خبر و تصویر از آن دوران داریم، مرهون تلاش خبرنگاران و رسانه است.

حضور رسانه ملی و رسانه‌ها در جهاد تبیین نقش مؤثری دارد و صداوسیما مرکز فرهنگ و فکر است. رسانه‌ها در مقابله با جریان‌سازی دشمن و ترویج سبک زندگی ایرانی و اسلامی نقش مهمی دارند.

دولت در میدان عمل و اقدام است و تبیین عملکرد دولت به‌عهده رسانه‌هاست؛ البته شاید به این اقدامات نقدهایی هم وارد باشد ولی ما فرد منتقد را «بی‌شناسنامه» نمی‌خوانیم و معتقدیم باید حرف منتقد را شنید و دولت گوش شنوا دارد. اصحاب رسانه ممکن است تحلیل یا نظری داشته باشند و ما این را برای دولت نعمت می‌دانیم. انصاف جای خود را دارد و این انتقادها برای دولت مفید خواهد بود . »

آیا منطقی و عقلانی نبود که در عصر رسانه های دیجیتال و شبکه های اجتماعی ؛ رئیس دولت سیزدهم به جای که به یک مرکز دولتی برود و برای هم نوشابه باز کنند همه ی رسانه ها را با هر گرایش و طیف فکری یک جا جمع می کرد و با آنان به طرح پرسش و گفت و گو می پرداخت .

اگر واقعا صدا و سیما مرکز فرهنگ و فکر است پس این همه مشکلات و چالش های فرهنگی از کجا آمده و تا 45 سال استمرار یافته است ؟

اساسا ضریب نفوذ صدا و سیمای جمهوری اسلامی در داخل کشور تا چه میزان است و آیا این رسانه دولتی می تواند ادعای مرجعیت رسانه ای داشته باشد ؟

... شما که حتی تحمل یک گزارش انتقادی را ندارید و با استفاده ی ابزاری از دیگران و برخی مفاهیم و مناسک ایدئولوژیک سعی در توجیه ناکارآمدی و بی کفایتی خود دارید ؛ آیا بهتر نیست به جای سخنرانی در باب تربیت « دانش آموز خبرنگار » ؛ به فکر تربیت شهروندانی باشید که ضمن آگاه بودن به حقوق قانونی خود ، آراسته و مجهز به « تفکر انتقادی » باشند .

چه اگر این بود دیگر شاهد استبداد مدیران و این همه صرف انرژی و زمان برای خنثی کردن همدیگر و انسداد در مفهوم « حکمرانی خوب » نبودیم و مسیر در جهت هم افزایی برای فعلیت یافتن تربیت به معنای واقعی کلمه قرار می گرفت » .

در این حوزه مطالب و مکتوبات فراوانی داشته ام اما از آن جا که در آستانه تعیین وزیر آموزش و پرورش در دولت مسعود پزشکیان قرار داریم و دیر یا زود فردی سکان دار وزارتخانه تعلیم و تربیت خواهد شد توصیه نگارنده به آن همای تعلیم و تربیت آن است که گام نخست برای موفقیت در چنین دستگاه عریض و طویل و پر مخاطبی ؛ انتخاب یک فرد متخصص و نقدپذیر برای بخش راهبردی روابط عمومی است که در وهله ی نخست خودش دارای روابط عمومی مقبولی باشد .

همان گونه که قبلا نیز اشاره کرده ام ؛ دستور العمل ممنوعیت شکایت از رسانه ها  برای « نخستین بار » و در زمان سرپرستی « جواد حسینی » بر وزارت آموزش و پرورش و با پیشنهاد و پی گیری رسانه ی « صدای معلم » به سرانجام رسید اما مطابق با عرف و فرهنگ رایج در این مملکت و مثل خیلی چیزهای دیگر ،؛ آن گونه که بایسته و شایسته بود توسط مدیران و مسئولان جدی گرفته نشد و از سوی دیگر « پرسش گری و کنش گری » لازم و کافی در این باره از سوی « بدنه آموزش و پرورش » هم مشاهده نشد .

بدون تردید اگر قرار است که آموزش و پرورش بر خلاف 45 سال گذشته در اولویت و صدر امور و برنامه ریزی ها قرار گیرد ؛ پله نخست شکل گیری مفهوم « سواد رسانه ای » و غنی شدن جایگاه رسانه به عنوان « رکن چهارم دموکراسی » در این ساز و کار « بودن و شدن » خواهد بود .

وزارتخانه ای که تاکنون جز طی مسیر در تسلسل روزمرگی و سوزاندن فرصت و تفکر و مسئولیت پذیری کار دیگری نکرده است .