زنجیرهٔ رخدادهای بدآموز در آموزش و پرورش

وزیر آموزش و پرورش از تحصن سه روزهٔ معلمان در مدارس، تعبیر درستی داشت. او گفت: «برای دانش‌آموزان بدآموزی دارد که معلم در دفتر مدرسه بنشیند و در کلاس درس حضور پیدا نکند».
او راست می گوید؛ چنین رخدادی، قطعاً بدآموز است. چرا که با این کار، رازهای دردآلود زیادی فاش می شوند؛ دانش آموزان از دلایل تحصن معلمان می پرسند. آنان همچنین از دلایل انتخاب این روش اعتراضی سؤال می کنند.
آنان شفاف تر از همیشه به اوضاع و احوال آموزش و پرورش و چرایی نارضایتی معلمان از وضع موجود پی می برند. آنان از چرایی تحصن معلمان شان می پرسند و آگاه می شوند که معلمان شان برای بیان خواسته های به حق خود، از شیوه های مختلفی مثل نامه نگاری و مذاکره و نگارش یادداشت و تحلیل منطقی مسائل آموزش و پرورش و ارائهٔ راه حل و ... استفاده کرده اند و جواب نگرفته اند. تجمعات اعتراضی برگزار کرده اند و دیده نشده اند و از حق و حقوق دانش آموزان دفاع کرده اند و سرکوب شده اند و اکنون با تحصن در مدارس و خودداری از حضور در کلاسهای درسی، نسبت به بی عدالتی ها و سیاستهای غلط آموزشی معترض شده اند.

آنان شفاف تر از همیشه راز مسافر کشی معلمان بعد از مدرسه را می فهمند. ملموس تر از همیشه دلیل اشتغال معلمان شان در بقالی و املاکی و البسه فروشی و ... - که هیچ سنخیت و تجانسی با شغل معلمی ندارند - را درک می کنند.

می فهمند که معلمان شان زیر خط فقر نگه داشته شده اند و از سر ناچاری در آژانسهای مسافرتی کار میکنند. آگاه می شوند که معلمان شان از فرط نداری، مسئولیت سرویس مدرسهٔ دانش آموزان خود را بر عهده می گیرند. از وجود تبعیض های ظالمانه میان معلمان و کارکنان سایر نهادها و سازمانها باخبر می شوند و از اینکه کار و فعالیت معلمان شان در نظر دولتمردان علیرغم تشبیه شغل آنها به شغل انبیاء چندان هم قابل اعتنا نبوده و دست مزدشان حتی کفاف هزینهٔ شام و ناهار فرزندان شان را نمی دهد، حیرت زده می شوند! ...

بدیهی است که فاش شدن این همه راز دردآلود، در میان دانش آموزان - که اغلب آمال و آرمانهای خود را در مدرسه می جویند و معلمان را نخستین و در دسترس ترین شخصیتهای کاریزما و قابل اتکا می دانند - بد آموزی دارد! اما این تنها رخداد بدآموز در آموزش و پرورش نیست.

قطع سرانهٔ دانش آموزی و ادارهٔ مدارس با خیرات و صدقات و کمک های منّت دار اولیای دانش آموزان هم بد آموزی دارد.اعلام ممنوعیت دریافت پول از دانش آموز از رسانه های رسمی و منع ظاهری مدیران مدارس از دریافت وجه و وادار و ناچار کردن کردن آنان (در خفا) به گرفتن پول از دانش آموزان مصداق بارز بدآموزی است.

تبدیل مدارس به محل توزیع صدقات و خیرات افراد خیّر و مؤسسات خیریه هم بدآموزی دارد؛ چه بسیارند دانش آموزان و اولیایی که همه ساله از آغازین روز بازگشایی مدارس در مهرماه، نام خود را در لیست دریافت اقلام کمکی از قبیل کفش و پیراهن و شلوار و بن لباس و سبد مواد غذایی و ... ثبت می کنند و لیست بلند بالایی از بی بضاعت ها تشکیل می شود که با این کار، از یک سو عزت نفس دانش آموزان زیر سؤال می رود و از سوی دیگر، شأن و منزلت مدرسه تا سطح یک مرکز متکدی پرور تقلیل می یابد! در حالی که رسالت مدرسه بسی فراتر از این کارهاست؛ مدرسه قرار است چشم اندازی از اهداف و انگیزه های سطح بالا را فراروی دانش آموز بگشاید و احساس نیاز به اندیشه وری و جست و جوگری و علم آموزی و تجربه اندوزی و آرمانهای بلند ادبی و هنری و فنی و مهارتی را در اندرون دانش آموز زنده و عزت نفس وی را تقویت نماید.

حیرت آور است که این تکدی پروری به عنوان کار مثبت تلقی و با افتخار، در انظار عمومی، اعلام می گردد و برای مدارس و البته نهادهای دست اندرکار امتیاز محسوب می شود. این هم بدآموزی دارد.محتوای آموزشی حافظه محور و فعالیت گریز نیز بد آموزی دارد.کلاسهای درسی محقر و پرجمعیت و خشک و بی جاذبه هم بد آموز اند.
حذف آزمایشگاه ها و کارگاه ها از مدارس نیز زمینه ساز بزرگترین بد آموزی هاست.حذف تغذیه رایگان از و مدارس و شنیدن خاطرات رؤیایی آن از زبان دانش آموزان دهه های پنجاه و شصت هم بدآموزی دارد!

افول شأن و منزلت معلمان و از بین رفتن اقتدار معنوی آنان و میدان داری دانش آموزان گستاخ در کلاسهای درسی هم بد آموزی دارد!

سرکوب معلمانی که خواستار رسیدگی به مشکلات معیشتی و ترمیم دستمزد و همسان سازی حقوق خود با سایر دستگاه ها هستند و بیمه کارآمد می خواهند و خواستار تأمین شرایط تحصیل رایگان برای همهٔ دانش آموزان اند و خواستار  توقف خصوصی سازی آموزش و پرورش اند و به پولی سازی آموزش و‌ پرورش اعتراض دارند و خواستار رفع تبعیض از میان دانش آموزان فقیر و غنی اند و خواستار توجه فرادستان به کیفیت محتوای آموزشی اند، هم بد آموزی دارد.وعده های دروغ به معلمان هم بد آموزی دارد!

اما به نظر من، دو مورد زیر، بد آموزترین رخدادها در نظام تعلیم تربیت کشور اند:
اول؛ اجحاف در حق معلمان و نگهداشتن آنان در زیر خط فقر.
دوم؛ ارزشیابی های فرمالیته و سهل گیری شرایط ارتقاء دانش آموزان به پایه های بالاتر و قبولی فله ای آنان با هر سطح از معلومات. افول شأن و منزلت معلمان و از بین رفتن اقتدار معنوی آنان و میدان داری دانش آموزان گستاخ در کلاسهای درسی هم بد آموزی دارد!

معلم که راهبر تمام وقایع آموزشی و تربیتی در کلاس درس است، به دلیل مشکلات معیشتی، پریشان ترین و مضطرب ترین و افسرده ترین چهره کلاس نیز هست! و این، واقعاً بد آموزی دارد.سهل گیری شرایط ارتقاء دانش آموزان به پایه های بالاتر و قبولی فله ای آنان با هر سطح از معلومات به منظور افزایش درصد قبولی نیز بد آموزی دارد. چرا که این مفهوم در ذهن دانش آموزان تداعی می شود که با هر میزان مهارت و توانمندی و لیاقت، در جامعه مقبولیت خواهند داشت و نیاز به زحمت تلاش بیشتر نیست!

جناب وزیر!

بدآموزی در آموزش و پرورش، انگار به رویه و رفتاری عادی تبدیل شده است. این نهاد، علیرغم رسالت ذاتی خود - که ارائهٔ آموزه های راستین و زدودن غبار پندارهای غلط از اذهان است - متأسفانه در موارد متعددی تبدیل به مظهر و مصداق عینی بدآموزی شده است.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید