چالش های پیش روی آموزش و پرورش و اعتراضات فرهنگیان

 اگر چه مسائل معیشتی و اقتصاد آموزش و پرورش کلید واژه اصلی اعتراضات فرهنگیان محسوب گردیده  ولی چالشهای کنونی آموزش و پرورش بسیار وسیع تر و عمیق تر از آن است که تن رنجور تعلیم و تربیت تنها با مرهمی از جنس افزایش قطره چکانی حقوق کارکنانش التیام یابد که آنهم با اعتراض و تحصن فرهنگیان بایستی دولت مجاب به افزایش آن گردد.

امروزه آسیب های اجتماعی آشکار و پنهانی کودکان و نوجوانان جامعه ما را تهدید می کند. اگر در گذشته خانه و مدرسه دو محیط اصلی تربیتی محسوب می گردید امروزه با خلق فضای مجازی این محیط تبدیل به سه محیط تربیتی گردیده که بی شک محیط خانه بنا به تغییر سبک زندگی خانواده ها کارکرد تربیتی گذشته خود را از دست داده است و به نحوی تبدیل به محیطی مجازی گردیده و فضای مجازی هم با وجود محاسنش معایب و آسیبهای آن بر همگان هویداست ؛  بنابراین تنها محیطی که هنوز اندک رمقی برای تربیت فرزندان مان را حفظ کرده ، مدرسه است که آنهم اگر فریاد رسی را نیابد کارکردهای خود را از دست خواهد داد.

بنابراین تا به مرگ مدرسه نرسیده ایم باید چاره ای اندیشید! 

 

آمارهای دست و پا شکسته ای که از کاهش سن مصرف سیگار و مواد مخدر و بزهکاری های مختلف نوجوانان می گوید سالهاست زنگ هشدار را به صدا در آورده است .درک مقابله با این تهدیدات دیگر نیازی به استدلال ندارد .

 سیاست گذاران کشور و نمایندگان مجلس ضروریست به جای اینکه آموزش و پرورش را نهادی مصرف کننده بپندارند درصدد رفع چالش های آن برآیند و پتانسیل آن را برای ایفای نقش با این تهدیدات به کار گمارند.

 

درک ظرافت های کار تعلیم و تربیت نیازمند شناخت سرشت کار فرهنگی است که پیامدها و تاثیرات آن وسیع تر از سایر حرفه هاست. اگر پزشکی در درمان بیمار خود قصوری یا خطایی بنماید حیات بیمار به مخاطره می افتد و احساس درد بیمار خطای پزشک را  برای همگان مشهود می گرداند، مهندسی اگر ساختمانی به خطا بسازد آن ساختمان لاجرم بر سر اهالیش فرو می ریزد ، اما اگر دستگاه تعلیم و تربیت رنجور باشد تبعات آن شتابان نخواهد بود ولی خرابی های آن ویران گر تر صورت خواهد گرفت و می تواند نظام اجتماعی را با همه ارکان آن تحت تاثیر قرار دهد و بنیانهای فرهنگی آن جامعه را متلاشی بگرداند و جامعه ای را به جامعه ای  دیگر تبدیل بگرداند.

 

 در شرایط کنونی که بحران سیاست خارجی، اقتصاد و حوزه های مختلف را تحت تاثیر قرار داده ، بی گمان نهاد تعلیم و تربیت اولویت اصلی سیاست گذاران محسوب نمی گردد، دریغ این است که در شرایط عادی هم دستگاه تعلیم و تربیت اولویت محسوب نگردیده این رویکرد نشان از خطای راهبردی دارد ، از این روی خطاهای بزرگ هم پیامدهای بزرگی بدنبال دارد اصل ساده ای در اقتصاد بزرگ ترین سرمایه ی جوامع بشری را نیروی انسانی آن جامعه  می داند بنابراین به ورطه غیر ضروری راندن نهادی که رسالتش تربیت نیروی انسانیست خطای استراتژیک محسوب می گردد.

 

بی گمان جوامع امروزی متشکل از اصناف و اقشار متنوعی است، جامعه ی ما هم به طبع جوامع دیگر چنین است اما یکی از ویژگی های اساسی جامعه ما  نفوذ و حضور اقشار و اصناف محدودی به مراکز تصمیم سازی و تصمیم گیری کشور است که  صنف فرهنگیان بی بهره از آنند این غیبت سبب گردیده مسائل آنان در حاشیه و نه بطن سیاست گذاری ها قرار بگیرد. 

در صورتی که به اقرار اکثر مسئولین عالی رتبه کشوری تهاجم فرهنگی یکی از مولفه هایست که مقابله با آن نیازمند هوشمندی و سیاست گذاری در کشور است. در صورتی که مهمترین نهاد در خط مقدم صیانت از فرهنگ و ارزشهای اجتماعی و مقابله با تهدیدات آن را این چنین ساده انگارانه می پندارند.

 

بنابراین درک ضرورت خانه تکانی در تمامی ارکان آموزش و پرورش و استفاده از مدیران و مسئولین توانمند ،کلان نگر و آینده نگر به جای مدیران مصلحت اندیش و بی کفایت، باز تعریف در محتوای کتب درسی و اجازه ورود نخبگان علمی به جمع مولفان و روزآمد نمودن مطالب درسی و نیز اصلاح و بازتعریف اصول پذیرش و گزینش معلمان و اصلاح ساختارهای استخدامی در آموزش و پرورش علی الخصوص بازنگری استخدام از طریق جذب نیرو از نهضت سواد آموزی و جای گزینی این سیاست با به کارگیری فارغ التحصیلان دانشگاهها که سطوح عالی تحصیلی را طی نموده اند و نیز سامان بخشیدن به معیشت فرهنگیان و ارتقای منزلت اجتماعی آنان و اختصاص بودجه های جهشی برای ارتقا کمی و کیفی مدارس اقدامات ضروری محسوب می گردند‌.