فحش بده حالت خوب میشه!

   برای دیدن بازی ایران – قطر از سری مسابقات مقدماتی جام جهانی 2018 رفته بودم استادیوم آزادی. تیم ملی گل نمی زد. حمله هم نمی کرد. زور بردن انگار نداشت.

جمعیت دور و برم شروع کردند به شعارهای جنسی و نژادپرستانه علیه بازیکنان قطری. تاکید خیلی خاصی هم روی واژه های کاف و میم دار داشتند!

 پسر جوان سنگین وزنی که کنارم بود یک دفعه وسط آن همه آدرنالین متراکم رو کرد به من و گفت:- چرا فحش نمیدی؟! گفتم: چرا باید بهشون فحش بدم؟ تازه مگه اونا فارسی بلدن؟

 مثل کسی که ناامید شده باشد شروع کرد به هم نوایی با باقی شعاردهندگان و ورود کرد به خانواده بازیکنان قطری!

بعد برگشت گفت:
- فحش بده! درسته که نمی فهمن ولی خودت خالی که میشی!

 هنوز صورت گوشتالودش پیش چشمم است. شاید به زحمت هفده سالش می شد. بازی را رها کردم و خیره شدم به حرکاتش. به دست هایی که دور دهنش می گرفت تا فحش هایش با صدای بلندتر و دقیق تری به زمین چمن برسد.

 فکر کردم لابد احساس می کند دارد به وطنش خدمت می کند. پیروزی به هر قیمتی. سکوهای ورزشگاه آزادی جای خوبی برای بحث نیست. آن هم در مورد موضوعی به این اندازه پیچیده!

 اما این فقط سکوهای ورزشگاه ها یا دیوار توالت های عمومی نیستند که بوی فحش های جنسی می دهند. فضای مجازی این فرصت را به وجود آورده که هر کس به هر میزان و غلظت و به سوی دیگری فحش پرتاب کند و به قول آن پسر «خودش خالی شود»!

 مخاطب فحش ها هم خیلی مهم نیست. می تواند رامبدجوان باشد که تلاش می کند وسط این روزهای عبوس لبخند بدهد به مردم، می تواند حسن روحانی باشد، می تواند سردار آزمون باشد که برخی بازی اش را نمی پسندند، می تواند  ایرج ملکی کارگردان کرمانشاهی باشد که فیلم های کوتاهش بیش از آنکه آموزنده باشد اسباب خنده خلایق شده. می تواند کافو باشد که قرعه دشوار جام جهانی را برای ما برداشت، می تواند زایتسف والیبالیست ایتالیایی باشد که در زمین حریفش نمی شویم، می تواند تتلو باشد، می تواند احسان علیخانی باشد ...

 می تواند هر کسی باشد. مهم فرد و کاری نیست که انجام داده بلکه انگار نیاز و عطش ما به برون ریزی خشمی است که داریم. آن هم در قالب فحش!

 به هر دلیلی می توانیم از کسی خوش مان نیاید، کارش را نپسندیم یا حتی به او نقد داشته باشیم اما چرا این همه سریع به فحش می رسیم؟

 بسیاری از نزاع های منجر به قتل در کوچه و خیابان در نتیجه همین سرعت در استفاده از واژگان جنسی و فحاشی است.

دو راننده که ممکن است اول صبح را با نام خدا و طلب روزی آغاز کرده باشند چند خیابان بالاتر با هم تصادف می کنند. اتفاقی طبیعی. هیچ کدام اول صبح نیت نکرده بودند بروند و تصادف کنند! از ماشین پیاده می شوند و بعد از یکی دو جمله به فحش می رسند و دم دست ترین گزینه هم بانوان خانواده های همدیگر.... قفل فرمان... چاقو ... تولید جنازه!

 درک اینکه جامعه پرخاشگر و خشن شده و آستانه تحمل مان پایین آمده است و این موضوعات ریشه در مشکلات اجتماعی و اقتصادی دارد دشوار نیست اما باور کنیم همه اینها هم تقصیر حکومت نیست.

 کمی تمرین و مدارا کنیم که این همه سریع به فحش نرسیم. فحش درمان هیچ دردی نیست. هیچ سندی وجود ندارد که نشان بدهد در نتیجه فحش های جنسی و غیرجنسی یک مشکل اقتصادی یا اجتماعی حل شده باشد. تمرین کنیم...تمرین کنیم که این همه فحش ندهیم.

عصر ایران