آقای وزیر ! دبستان فوجی ژاپن و اورستد دانمارک را رها کن!

اینکه فضای سبز . حتی نوع گیاهان بر سرعت و شدت یادگیری تاثیرگذار می‌گذارد... حرفهای درستی است . این که در کشورهایی مانند ژاپن و  برخی کشورهای اروپایی به سمت مدرسه بدون دیوار می روند یا در کلاس درس برخی دروس بچه ها روی زمین می نشینند درست است. به جای چیدمان سنتی دانش آموزان در کلاس های درس اگر از چیدمانهای جدید مثل چیدمان  نعل اسبی و ... استفاده کنیم مسلما بهتر است. کسی هم با کلاس های پر از اسباب بازی در دبستانها و یا استفاده از رنگهای شاد مخالف نیست.

بحث ناقص وزیر در باره  فضای آموزشی دبستان فوجی ژاپن و  دبیرستان اورستد جیمنازیوم دانمارک آن هم با اطلاعاتی کسب شده از یک ویدئوی بنیاد....  بدون نام بردن از این مدارس و منبع  اطلاعات در یک جلسه عمومی اخلاقی نبود.

بر خلاف القای، وزیر میز و صندلی و نیمکت از مدارس جدید حذف نشده. کلاس فاقد نیمکت و صندلی فقط مخصوص برخی از  درس ها است. حتی در یک مدل آزمایشی دانش آموزان برای نشستن  در کلاس ،  از مبل تا قالیچه و کوسن و صندلی پیک نیکی و ... بر حسب علاقه خود استفاده می کنند.

در کلاس های معمولی غرب طراحی صندلی دسته دار دانش آموزی به گونه ای است که اگر کنارهم قرار گیرند تبدیل به میز مشترک می شوند.

مساله معماری فضاهای آموزشی ما ، این مسایل پست مدرنیستی و البته درست نیست. کسی که نان ندارد بخورد در باره نوع دسر  و پیش غذا بحث نمی کند.

ما در مساله فضای آموزشی درگیر مسایل بسیار ابتدایی هستیم. دانش آموز ما در دبستان حین بازی زیر آوار دیوار مدرسه دفن می شود. یک سوم مدارس ما مخروبه و غیر ایمن هستند. وزیر رفته سراغ مدرسه فوجی که حتی در ژاپن هم غیرعادی است! مدرسه مدرن فضای سبز دارد. چمن ورزشی دارد. سالن نهار خوری دارد. باغچه برای کار تجربی دارد. سالن رقص دارد. سالن موزیک دارد. سالن کامپیوتر دارد. کلاس ها متناسب با نوع درس طراحی و تجهیز شده اند. آشنایی با اینها خوب است اما طرح اینها چه ربطی به وظایف وزیر و مدیران زیردست او دارد؟

در کلاسی با 35 متر فضا و 35 دانش آموز چگونه بچه ها را نیم دایره ای بچینیم؟ دانش آموزان چه مدت روی موزاییک های سرد دوام می آورند؟ دانش آموزان برای نوشتن باید روی زمین دراز بکشند و فضای کافی وجود ندارد. معلم چگونه نظم را برقرار کند. اصلا میز و نیمکت ها را برای ساعت بعد یا روز بعد کجا بگذارند؟ آموزش مهارت های زندگی چه ربطی به نشستن روی زمین دارد؟ البته تاکید روی نشستن روی زمین احتمالا  یک راه فرار برای وزیر است که اگر بگویند حرفهایت تقلید  از غرب و فلان بنیاد است ، حوزه های علمیه  را به رخ بکشد و بگوید منظورم بازگشت به خویش بود! برای اینکه دوستان وزارتی  بحث را منحرف نکنند اضافه می کنم که بحث موافقت و مخالفت با آموزه های دینی مطرح نیست. بحث برخورد گزینشی و دورویانه وزیر است

مدیر تبلیغات وزارتخانه هم پیشاپیش عکسی از مباحث طلبگی روی قالیچه در کنار چیدمان نعل اسبی مکزیک و امریکا و اسپانیا و آلمان منتشر کرده  تا بدون کلام بگوید که حرف های وزیر تلفیقی از سنت و مدرنیسم است.

بیان این حرفها از جانب یک کارشناس مرکز پژوهشها یا یک منتقد یا فعال صنفی یا روزنامه نگار ایرادی ندارد و خیلی هم خوب است. اما یک مسئول اجرایی در حد وزیر نباید حرفهای غیر اجرایی یا آرزوهای خود را بیان کند.

وزیر و مدیران باید در چارچوب وظایف خود گزارش کار بدهند و از کارهایی که قرار است در 6 ماه ، یکسال یا سه سال آینده انجام دهند بگویند. اینکه وزیر بگوید من فلان کار را انجام می دهم و فقط برای انجام همین یک قلم 90 هزار میلیارد پول می خواهم یعنی هیچی !

آقای وزیر باید در چارچوب همین بودجه و سیاست ها و امکانات همین دولت وعده بدهد. متاسفانه ما با مدیرانی روبه رو هستیم که پیوند خود را با واقعیت ها بریده اند و هرچه به دهن شان می آید می گویند.

مسئول اجرایی در هر سطحی از وزیر تا مدیرکل و رییس منطقه و مدیر مدرسه باید در چهارچوب امکانات و وظایف خود حرف بزند.

آقای بطحایی می گوید: "بچه‌ها در مدارس ما باید زندگی کردن را تمرین کنند و مدرسه امروز مرور یک سری دانشو حفظ فرمول‌های ریاضی نیست. در جای دیگری می گوید که آموزش تا سوم ابتدایی باید توام با بازی باشد. نمی دانم چرا آقای وزیر فقط فرمول ریاضی را مثال می زند؟

خیلی خوب است که  وزیر و مشاورانی که این حرفهای آوانگارد را در دهن وزیر می گذارند، در باره کتاب آموزش قرآن 140 صفحه ای و هدیه های آسمانی 110 صفحه ای کلاس سوم ابتدایی هم اظهار نظر کنند. آیا این همه صرف و نحو عربی،  منطبق با مدل مورد نظر وزیر برای آموزش مهارتهای زندگی است؟

برای اینکه دوستان وزارتی  بحث را منحرف نکنند اضافه می کنم که بحث موافقت و مخالفت با آموزه های دینی مطرح نیست. بحث برخورد گزینشی و دورویانه وزیر است.

کانال تلگرامی