تحصن ( اعتصاب ) برای چیست؟ برای دیده شدن یا احقاق حق؟!

تحصن یا بَست نشینی یا تجمع گونه‌ای کنشِ اعتراضی بدون خشونت است که در آن فرد یا افرادی با تجمع در یک منطقه و بیشتر برای اعلام خواسته های بیشتر صنفی خود و ایجاد تغییرات در نگرش ها ،سیاست گذاری ها واقدامات اقتصادی کلان ، به آن دست می‌زنند.

مسلماً همه اقشار مختلف مردم برای رسیدن به حقوق و جایگاه واقعی خود تلاش می کنند و از هر راهی برای اعلام نظرشان دریغ نمی کنند.
معلمان نیز به عنوان گروه شغلی فعال و فرهیخته جامعه به لحاظ جمعیتی جز پرشمارترین کارمندان دولتی هستند که برای جایگاه بهتر و موقعیت شغلی و درآمد بیشتر در قبال فعالیتی که انجام می دهند تلاش می کنند.

با توجه به اینکه وضعیت اقتصادی ایران در طول چهل سال گذشته ، فراز و نشیب های زیادی را پشت سر گذاشته و همیشه با تورم وگرانی و تحریم و کمبود مواجه بوده و در بسیاری مواقع دستمزد قشر حقوق بگیر جامعه به خصوص فرهنگیان از سرعت تورم و گرانی عقب می مانده و فشارهای معیشتی زیادی برای معلمان وارد می شد و معمولاً دولتها نیز به علت شرایط اقتصادی و کمبود بودجه نمی توانستند حقوق فرهنگیان را افزایش دهند لذا خود معلمان دست به کار می شدند و با تجمعات اعتراضی خواسته های صنفی خود را مطرح می کردند.

مسلماً دولت و مجلس همیشه سعی دارند برای افزایش کیفیت آموزش و بالا بردن سطح شاخصها ، رفاه فرهنگیان را تامین نمایند و با ارائه لایحه و طرح و برنامه می کوشند قسمتی از مشکلات را برطرف کنند.اما مواقعی در انجام این امر تعلل نموده و اولویت های دیگری را که از نظر مردم نادرست است در نظر می گیرند و یا با اتخاذ سیاستهایی، موجب تبعیض و فاصله طبقاتی در جامعه می شوند که در بیشتر مواقع قشر کارگران و فرهنگیان در مضیقه قرار می گیرند.
اما اینکه فرهنگیان چگونه اعتراضات خود را به گوش مسئولان برسانند و احقاق حقوق نمایند پرسشی است مهم! و این که این تجمعات چه میزان و چه موقع می تواند موثر باشد؟ و خواسته ها و مطالبات فرهنگیان که اکثراً صنفی اند دقیقاً چه هستند؟ روشهای احقاق حق و اعتراضات و ابراز وجود در جامعه متنوع است و معلمان نیز از هر طریقی که بتواند نیازها و خواسته ها و مطالبات صنفی خود را برآورده سازد ، استفاده می کنند.

برخی مواقع تحصن ها و اعتراضات معلمان جنبه نمادین دارد و بیشتر برای همبستگی با سایر اقشار جامعه و ابراز وجود است تا اعتراضات مدنی و مطالبات صنفی. به علت نادیده گرفتن حقوق اجتماعی معلمان و فشارهای سیاسی و اقتصادی که این قشر حقوق بگیر در بحبوحه گرانی ها و اوضاع بد اقتصادی با آنها دست به گریبان هستند و یا فسادهای سیستماتیک که موجب تضییع حقوق فرهنگیان به صورت کوتاه مدت یا دراز مدت می شود و نیز اقداماتی که منزلت اجتماعی آنان را تحت الشعاع قرار می دهد دست به تحصن نمادین می زنند.

برخی مواقع هم که فرهنگیان بیشترین نقش در تربیت فرزاندان جامعه ، شکل گیری تربیت سیاسی و اجتماعی کودکان و نوجوانان و نیز اجتماعات ملی و دینی و انتخاباتها دارند اما به طرز بی رحمانه ای با بی مهری مسئولان و منتخبین مواجه می شوند لذا خشم معلمان برانگیخته می شود .

اعتراض نمادین، به شکلهای مختلفی ابراز می شود .تحصنی که در 22 مهر ماه 97 انجام شد کاملاً جنبه نمادین داشت و خواسته و مطالبات عمومی جامعه از جمله گرانی و تورم را دنبال می کرد.در این کنش اجتماعی برخی از معلمان متحصن عکسهای دسته جمعی خود همراه با دست نوشته هایی، در شبکه های اجتماعی به اشتراک گذاشتند و بیشتر همبستگی و موجودیت خود را نشان دادند تا تحصن و اعتراض .

کمپین های رسانه ای یکی از راههای به کرسی نشاندن خواسته ها و مطالبات معلمان است. امروزه شبکه های اجتماعی ابزار قدرتمندی برای ابراز وجود و بیان مطالبات و انعکاس مشکلات اقشار مختلف جامعه است.گرچه در این زمینه قدرتهای مداخله گر خارجی همیشه در صدد سودجویی در این زمینه هستند و خیلی از فعالان رسانه ای را با اتهاماتی مانند تشویش اذهان عمومی یا جاسوسی ، قربانی خود می کند .

گروه ها و جریانات سیاسی هم در دوران انتخابات و بزنگاهها که مترصد فرصتند تا از این ابزار حداکثر استفاده را به نفع خود و برای سرکوب رقبا نمایند وارد عمل می شوند. اما تجربه نشان داده است که اگر این کمپین ها تکراری و بدون هدف خاص باشد اثرش کمتر می شود . معمولاً دولتها به این کمپین هایی که در روزنامه ها، وبلاگها، و اخیراً توییتر ،تلگرام و ایسنتاگرام و... انجام می شود اهمیتی نمی دهد.

برخی تبلیغات و ایده های آرمانی که در رسانه ها توسط خود مردم یا گروهها و جریانها پخش می شود سالها طول می کشد تا به عنوان فرهنگ عمومی درآید  و نتیجه بدهد ؛ به عنوان مثال آن گونه که دولت و بخشهای مذهبی مردم به بازسازی عتبات و گسترش فضاهای مذهبی در داخل وخارج از کشور اهمیت می دهند به مدارس فرسوده و دانش آموزان بی بضاعت در شهرها و در روستا ها و مناطق دور دست توجه زیادی نمی کنند یا اولویتی که برای کمک به مردمان ستمدیده و فقیر سایر کشورها و یا سرمایه گذاری در بخشهای نظامی و تجاری قائل هستند به آموزش و پرورش ، بودجه کافی اختصاص نمی دهند.

گسترش شبکه های اجتماعی و استفاده بسیاری از مردم از رسانه های نوین موجب شده بسیاری از مردم به عنوان خبرنگار و خبرگزار مطرح شوند و نظرات ،تصاویر و فیلمهای خود را در سطح عمومی به اشتراک بگذارند.برای همین علرغم شعارها و آمارهایی که حکومت ارائه می دهد،مشکلات مردم اعم از بیکاری و فقر و تباهی در شهرها و روستاها بسیار عمیق است و تنها بودجه ناکافی دولت و کمک های محدود مردم و خیرین جامعه ، چندان کمکی به توسعه کشور در زمینه های مختلف نمی کند.

فشار به نمایندگان شوراها و نمایندگان مجلس و ارائه طرح در مجلس یکی از بهترین راههایی که معلمان می توانند به خواسته های خود برسند .معلمان در دیدار با نمایندگان و ایجاد فشار اجتماعی  ، آنها را مجاب می کنند تا با ارائه طرحی از حقوق معلمان در زمینه خاص دفاع کنند و طرحهایی را تصویب کنند.

البته این گزینه به شرطی محقق می شود که آن نمایندگان را معلمان انتخاب کرده باشند و یا در انتخاب آنان نقش مهمی ایفا کرده باشند.نمایندگان هم به قول هایی که داده اند عمل کنند و به محض انتخاب شدن موضوع را پی گیری کنند . به عنوان نمونه در سالهای 84 و نیز سال 89 که قانون استخدام معلمان حق التدریس تصویب شد آنان توانستند با مراجعه به ستادهای انتخاباتی نامزدهای مجلس شورای اسلامی ،خواسته های خود را مطرح کنند و با فرستادن آنها به مجلس به اهداف خود برسند.افزایش تعداد کسانی که خواسته به خصوصی دارند هم مهم است .اگر تعداد آنها کم باشد از سوی مقامات و نمایندگان توجهی نمی شود.اما اگر تعداد آنها رو به فزونی بگذارد یا تعداد بیشتری مشمول شوند از جنبه های مختلف مانند مسایل امنیتی و حاکمیتی مورد توجه قرار می گیرند .

البته در بسیاری موارد نمایندگان مجلس پس از ورود به مجلس خواسته های حوزه انتخابیه خود را فراموش می کنند یا خواسته های آنان در اولویت اول قرار نمی دهند.اما در هر صورت در بسیاری موارد این راه مناسب ترین راه تحقق خواسته های اقشار مختلف مردم است .هم اینک نیز تعداد کسانی که مدرک دوم جهت اعمال در حکم کارگزینی می خواهند در حال افزایش هست برای همین نمایندگان مجلس طرحی به مجلس ارائه داده اند تا کسانی که برای دوم مدرک تحصیلی بالاتر ارائه می دهند آموزش وپرورش ملزم به اعمال آن ها گردد.

دیوان عدالت اداری هم یکی از روزنه های امید معلمان می باشد که برخی رای هایی که صادر می شود به علت تکرار آرای صادره ، وحدت رویه پیدا کرده به کل فرهنگیان تعمیم داده می شود و بسیاری از معلمان می توانند از مزایای قوانین و آرای صادره استفاده کنند.
 ممکن است وزیر و یا رئیس جمهور در ابتدای صدارتشان ، علاقه مند باشند به سبب شعارهای تبلیغاتی و نیازهایی که قبلاً خودشان احساس کرده اند در مواردی در راستای

افزایش حقوق و مزایای معلمان اقداماتی انجام دهند .اما معمولاً دولت سعی می کند براساس میزان درآمد خود و بودجه متعارف ، از افزایش هزینه ها و بار مالی دولت بکاهند و توقعات را کاهش دهد.

تظاهرات اجتماعی در میان معلمان و سایر اقشار مختلف آن گونه که در کشورهای غربی انجام می شود در ایران چندان رایج نیست و همیشه به خشونت منتهی می شود.

دولت سازماندهندگان راهپیمایی را بیم می دهد که صلاح نیست در این برهه حساس از زمان این تظاهرات انجام شود و ممکن است گروههای تندرو و فرصت طلبان سوء استفاده کنند. برای همین همیشه از دادن مجوزهای لازم که در قانون اساسی هم تصریح گردیده طفره می روند.

در بسیاری از کشورهای غربی معمولاً تظاهرات بدون خشونت و با حمایت سندیکاها و موسسات مدافع حقوق کارکنان و نیز با حضور نمایندگان و با همراهی پلیس و در وقت غیر اداری انجام می شود و در نهایت با مذاکرات نمایندگان دولت وسندیکاها به حل و فصل مشکلات می پردازند.

در ایران ، معلمان بیشتر مواقع اعتراضات خود را به شکل تجمع در مقابل مجلس و یا در مقابل ادارات آموزش وپرورش برگزار می کنند.

در برخی مواقع دولت برای اینکه مسئله امنیتی نشود مقداری از خواسته های معلمان را برآورده می سازد و یا قانونی که سالهاست در انتظار اجرایی شدن است را حداقل نصف و نیمه به جریان می اندازد.مانند طرح رتبه بندی معلمان که سالهاست به صورت ناقص اجرا شده و هر وقت اعتراض معلمان بر می خیزد آن را با حرکت لاک پشتی به جریان می اندازند .

اعتصاب و دست از کار کشیدن یکی دیگر از راه های اعتراض  به وضع موجود است و بیشتر به عنوان اتمام حجت با مسئولان استفاده می شود.معلمان با توجه به اینکه این روش ، عواقبی در پی دارد به ندرت انجام می دهند و اکثراً به صورت فردی و محدود انجام می شود.

در چنین مواقعی حمایتهای لازم از فرهنگیان متحصن ، از طرف کانون های صنفی و نمایندگان انجام نمی شود و معلمان تنها می مانند و تحت پی گیری حراست و نهادهای امنیتی قرار می گیرند.

مسلماً در میان فرهنگیان کسانی هستند که با آگاهی کامل با حقوق و مقررات و قوانین تلاش می کنند از طریق مجاری قانونی از جمله دیوان عدالت اداری، نمایندگان مجلس، افراد موثر در وزارتخانه و ادارات آموزش وپرورش به هنگام نوشتن بودجه و جذب اعتبارات ملی و استانی،و نیز از طریق رسانه های مختلف از حقوق معلمان دفاع کنند و امکانات و تسهیلات جدیدی به وجود بیاورند و تا حدودی حقوق و مزایا را افزایش دهند.برای همین قدر این چنین افرادی را باید دانست.

مطمئناً وقتی حقوق و مزایایی افزایش می یاید و یا امکانات رفاهی ایجاد می شود حتماً فرد یا افرادی هستند که با سماجت و پی گیری مستمر و حتی با صرف هزینه و به خطر انداختن جان ومال خود ،ایثارگرانه از حقوق ومنزلت فرهنگیان دفاع می کنند و منشا خیر می شوند در حالی که شاید خودشان از آن حقوق محروم می شوند و در بیشتر مواقع گمنام می مانند و فراموش می شوند...

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید