ما ایرانیان به حد کفایت احساساتی و عاطفی هستیم و با کوچکترین اتفاقی بعضا عکس العمل های غیر منتظره نشان می دهیم.
" دیروز ماشینم به ماشین جلویی مماس شد، طرف خواست پیش خانم بچه هاش خودی نشون بده دستی رو کشید اومد پایین داد و بیداد راه انداخت. من پیاده نشدم. رهگذران متلک انداختند و بهش خندیدند ناچارا تفی نثار ماشینم کرد و رفت! "
متاسفانه روزانه در گوشه و کنار کشور در سوانح جزئی رانندگی درون شهری، چه مشاجرات و زد و خوردها و توهین های ناشایست را که شاهد نیستیم.
چرا این قدر عصبی و کم طاقت شده ایم؟
برای دریدن هم لحظه ای امان نمی دهیم.
آموزه های دینی و فرهنگ غنی ما کجا اتراق کرده؟ چرا در روابط مان اینقدر منفعت طلب و زیاده خواهیم؟
فوتبال و دیگر هیچ
حساسیت و دوز فوتبال پرسپولیس/کاشیما را آنقدر بالا برده ایم که بیچاره بازیکنان مان از استرس و فشار جمعیت کلاً دست و پایشان را گم کرده اند.
فوتبال را به شدت سیاسی و مسئله مرگ و زندگی کرده ایم.
انگار اگر پرسپولیس قهرمان آسیا شود چه باری از مشکلات بی امانمان کاسته خواهد شد!
خداییش اگر بازیکنان دو تیم بازی بی تماشاگر را تجربه می کردند نتیجه و کیفیت بازی همین می بود که دیدیم؟
مطمئنم با حساس کردن بیش از حد افکار عمومی و بزرگ نمایی فوتبال، عملاً با افزایش فشار روحی و روانی، بازیکنان خود را در چنین بازی های مهمی فقط عصبی و دستپاچه میکنیم.تماشاچی های پر تعدادمان به جای یار دوازدهم بعضا نقش غضنفر را بازی می کنند. خیلی ها فقط آمدند خودشان را تخلیه کنند نه چیز دیگر.
موقع اتمام بازی اگر تیم مان ببازد خود را با صندلی های ورزشگاه و البته اتوبوسها و... مجموعه تخلیه و تسکین می دهیم و حسابی از شرمندگی شان درمی آییم. اگر هم طرف برنده باشیم شادی خود را با توهین به تیم بازنده و طرفدارانش نشان می دهیم!
فوتبال و دانش آموزان ...
صبح ۱۹ آبانماه چندین مورد از هنرجویانِ بلیط گرفته برای بازی پرسپولیس/ کاشیما بدون لوازم و تجهیزات مدرسه با بوق و کرنا به مدرسه آمده بودند و از زنگ اول به شدت ناآرام و پر استرس، دنبال اجازه گرفتن از اولیای هنرستان برای حضور در ورزشگاه آزادی بودند.
خیلی از این بلیط داران (تهیه کرده از بازار سیاه) حتی لباس و کفش مناسب مدرسه ندارند و حتی زنگ ورزش را عمدتا دودره می کنند، ولی چنان برای خروج از مدرسه و حضور در صفوف به هم فشرده طرفداران فوتبال عز و لابه میکردند که نگو و نپرس!
رسالت فوتبال چیست؟
بنیانگذاران المپیک و همچنین جام جهانی با هدف ترویج صلح و دوستی و ترغیب همزیستی مسالمت آمیز بین ملت ها اقدام به راه اندازی مسابقات ورزشی که بارزترین آنها فوتبال است نمودند.
امروزه در اکثر کشورهای جهان سوم این رسالت و هدف متعالی به باد فراموشی سپرده شده و گاها این مسابقات به تسویه حسابهای سیاسی، قومی، قاره ای و... تبدیل شده است.
امیدواریم با درآیت دست اندرکاران فوتبال و بزرگان قوم و همچنین با دوراندیشی عمومی، فلسفه وجودی ورزش و در رأس آن فوتبال بیش از این فراموش نگردد.
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
صدای معلم، صدای شما
با ارائه نظرات، فرهنگ گفت‌وگو و تفکر نقادی را نهادینه کنیم.