سالهاست صدای معلمان بندر خمیر در دفتر کوچک مدرسه یا در جلسات اداری مبنی بر نارضایتی شنیدهایم، نارضایتیهایی که شامل وضعیت اداره مدارس، مشکلات دانش آموزان و یا توزیع ناعادلانه نیروی انسانی توسط کارشناسان حوزه آموزش اداره پدید میآید.
تردیدی نیست که این اعتراضها و نگرانیها بهحق است و گواه این مدعا رشد نهچندان مطلوب کمیت و کیفیت در شاخصهای آموزش و پرورش شهرستان است.اما چرا راهکاری برای برونرفت از این فضا ارائه نمیشود و چرا مرهمی بر زخم نازیبای وضعیت مدارس این شهرستان مرزی گذاشته نمیشود.
شاید برای پاسخ باید به شهر بندر خمیر روانه شویم . بندری کوچک در امتداد خلیج نیلگون فارس که اداره آموزش و پرورش آن بزرگترین اداره شهر است.جایی که بیشتر تصمیمگیریها برای سرنوشت 12 هزار دانشآموز و هزار معلم زن و مرد رقم میخورد، از صدور ابلاغ تدریس معلمان گرفته تا تقدیم پستهای کم دردسری چون مدیریت و معاونت که علیرغم حقوقی بیشتر در اینجا زحمت کمتری دارد!
همچنین ساماندهی تشکلهای دانشآموزی و برنامههای فرهنگی مدارس نیز از اینجا کلید میخورد که حمایت یا عدم همراهی مسئولان میتواند مدارس را علاقهمند یا ناامید کند.
جایی که تکتک کارشناسان و کارکنانش باید برای ارتقای بزرگترین مجموعه فرهنگی شهرستان برنامهریزی داشته باشند و ابتکار به خرج دهند تا هم علاقهمندی دانش آموزان مضاعف شود و هم فرهنگیان با انگیزهای بیشتر در مدارس حضور یابند.اما شاید قبل بازخواست از عوامل این اداره باید نگاهی به خود فرهنگیان شهرستان انداخت فرهنگیانی که گفته میشود در بیش از 100 مدرسه این شهرستان مشغول تدریس هستند و تعدادشان نیز بالای هزار نفر است!
بیش از هزار معلم قطعاً نیروی بزرگی است که میتواند تحول ایجاد کند، فرهنگیانی که دارای مدارک بالای تحصیلی هستند و قلم به دستان جامعه محسوب میشوند در خیلی موارد مهر سکوت به لب میزنند!
نه اعتراضی مکتوب از آنها میبینیم و نه تجارب آموزشی و فعالیتهای صورت گرفته طی سالیان کار به نگارش درمیآورند.
در فضایی خاموش مهر را آغاز و گلهها تنها در همان دفتر کوچک مدرسه بازگو میشود. معلمانی که تا اسلحه قلم شان را از غلاف بیرون نکشند اعتراض و حرفشان نیز شنیده نخواهد شد.
به گفته ملکالشعرای بهار:
از خویش بنالیم که جان سخن اینجاست/ ازماست کهبرماست!
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان