گزارش از یک دبیرستان روستایی در قروه کردستان‌ در روزهای پایانی سال

( عکس مربوط به آرشیو است )

علیرغم حضور معلمان در مدارس و نیز دستورات و تاکیدات وزارت آموزش و پرورش مبنی بر دایر بودن کلاس های درس تا پایان اسفند، از اوسط هفته گذشته و -با شدت بیشتر- در دو روز اخیر، اکثر مدارس به حالت تعطیل درآمدند و کسی در کلاس حاضر نمی شد. اما مدرسه ما  یکشنبه ۹۷/۱۲/۲۶ مملو از دانش آموز بود. به محض ورودم به مدرسه دانش آموزان دختر و پسر با لباس های زیبا و رنگین کُردی به استقبالم آمدند. شادمانی و شَعَفِ خاصی در چشمهانشان برق می زد، آن قدر انرژی داشتند که کسی باور نمی کرد همان دانش آموزان کسل و بی انگیزه سابق اند.
     قضیه از این قرار بود که به پیشنهاد دانش آموزان و موافقت مدیر مدرسه امروز را جشن گرفته بودند. اداره مدرسه با خودشان بود، هر کلاس به طور ابتکاری سفره هفت سین متفاوتی چیده بود، صدای نواختن میزها و چوپی و رقص کُردی به آسمان می رفت، از تمام لحظات عکس یادگاری گرفتند، با پولی هم که قبلا جمع کرده بودند از خانه معلم شهر نهار را تهیه کرده و دور هم سرو نمودند.

امروز کسی غایب نبود، نه تنها دانش آموزانی که گاهگاه غیبت می کردند بلکه چند نفری هم که به دلیل ازدواج زودرس ترک تحصیل کرده بودند خودشان را رسانده بودند. حال و هوای مدرسه طوری بود که هیچ کس دوست نداشت زنگ بخورد و اکثراً عنوان می کردند امروز یکی از بهترین روزهای عمرشان است.
    این حضور خودجوش و سراسر انگیزه دانش آموزان روستایی در مقابل غیبت و تعطیلی مدارسی که لحظه به لحظه تحت رصد اداره هستند بار دیگر این حقیقت را اثبات کرد که قدرت شادمانی و انگیزه فراتر از اخم و دستور است و با صدور بخشنامه و اعزام حراست و بازرس نمی توان دانش آموزان را به مدرسه آورد. حتما دانش آموزان از مدارس پولی، ساختمانهای فرسوده، کلاسهای ۴۰ نفره، فضای استرس آور و کنکور زده مدارس فرار کرده و می کنند و اگر غیر از این باشد باید تعجب کرد.
اگر وزیر و مسولان تعلیم و تربیت کشور صداقت دارند و واقعا نگران بی رغبتی و گریزان بودن دانش آموزان از مدرسه هستند بهتر است به جای برخوردهای قهری قرون وسطایی به فکر رایگان نمودن مدارس و تجهیز مدرسه ها به امکانات و استانداردهای روز دنیا نظیر: آمفی تاُتر، سالن ورزش، استخر، سلف سرویس و... باشند.

کانال صنفی معلمان