آقای وزیر! دانش آموزان به عنوان يك انسان ديده نشدند ...امروز در مدارس ديگر هيچ صمیمیتی نمي بينم ، همه از هم مي ترسيم !

واقعا شرم آور است که احترام دانش آموز بسیار بیشتر از معلم است و همه از مدیر و معاون و اولیاء و اداره بر علیه معلم بسیج شده اند و بی حرمتی ها و بی اخلاقی ها را نسبت به معلم با چشم می بینند ولی به راحتی از کنار آن می گذرند ولی اگر عکس این مورد اتفاق بیافتد همه از جمله صدا و سیما کل معلمان ایران را در مورد اتفاق رخ داده شده زیر سوآل می برند.

به خدا تربیت مشکل اول مدارس ما شده و همانند زلزله پر خط شده است.چرا به دانش آموز این قدر امتیاز می دهم مانند اخیرا که در مورد سال دهم گفته شده ارزشیابی فصل به فصل است؟
چرا آموزن های فیلتری مقاطع بالتر برداشته شده و چرا همه باید تا دیپلم و با هر سطح سوادی درس بخوانند و مدارس ما به کانون های اصلاح تربیت تبدیل شوند و وظایف مضاعف را بر دوش مدرسه و معلم تحمیل کنیم؟
ای کاش مشکلات معلمان فقط مادی بود در حالی که ما علاوه بر مشکلات مالی و اقتصادی و منزلتی از مشکلات تربیتی دانش آموزان هم زجر فراوان می کشیم.

کار بی وقفه و یکنواخت و بدون تحول اساسی منجر به بی حوصلگی و بی علاقگی و بی عشقی می شود .انسان حتی از یکنواختی دکوراسیون منزل خودش هم خسته می شود و باید هر از چند وقتی در ان تغییری ایجاد کند .آ.پ هم باید تغییر کند .باید بازنگری و بازسازی شود .شیوه های تربیتی و آموزشی و پرورشی و برنامه ها و فوق برنامه ها و متصدیان پستها و انواع مراسمات باید به هم بریزد و دوباره با شیوه ای دیگر و نگرشی نوتر ساخته و پرداخته شود .عشق به زندگی و کار و زن و فرزند و ...هم مراحل و مواقفی دارد .بعضی وقتها رنگ می بازد و باید دوباره انرا ساخت .باید همه خواهان تغییر باشیم. باید عشق را دوباره تعریف کرد و دوباره انرا تولید نمود . آسیبها معلومند اما باید حرکتی نو آغاز کرد و انها را زدود.با احترام

رابطه صمیمی بین دانش اموزان و معلمان وجود ندارد و هر دو از هم حساب نمیبرند و بی انگیزه هستند

آره کاملا موافقم دانش آموزان انسان هستند و نه کالا و چون انسان هستند کاملا می فهمند که کدام معلم فقط وقت می گذراند تا زنگ بخورد و پولش را بگیرد،کدام معلم می خواهد عین رباط بدون هیچ احساسی فقط درسش را بدهد و برود و کدام معلم هم درس می دهد و هم عاشقانه محبت دانش آموزان را می خرد. معلمی کار کیفی عاشقانه است نه کار کمی خودپرستانه. امروز متاسفانه عدد و کمیت پرستی در مدارس و در سطح وسیع جامعه موج میزند: ارقام حکم ها، اعداد ساعات ضمن خدمت، تعداد تشویقی ها و ... و جایی که اعداد حاکم باشند کم کم دلها هم رباطی می شوند و انتظار کار عاشقانه در آن معنا ندارد. واقعا آموزش و پرورش ما کجا میرود؟

وقتی اجاره خونه ، هزینه زندگی ،بی حرمتی والدین دانش اموزان،بی ادبی دانش اموزان ،تحکم مدیر دلت رو به درد میاره مادر ترزا شدن و متهم کردن سایر همکارا به کم کاری نامردیه شما فداکاری کن بقیه رو نفرست بهشت