اولویت نخست باید توجه به مدارس تخریبی و نوسازی و بازسازی مراکز آموزشی باشد

  عمر عمده ی مراکز آموزشی ما بالای چهل سال است .

ساخت و توسعه مراکز آموزشی و پرورشی باید سرلوحه اولیای امور قرار گیرد.گام های لرزان و اقدامات ناکافی برای استانداردسازی، ایمن سازی، مقاوم سازی و بهسازی مدارس، درصورت عدم اهتمام ویژه ، سالهای پیش رو را برای دانش آموزان پرمخاطره خواهد کرد.

آگاهان ساختمانی حتما خواهند گفت که: ساختمان تخریبی به چه معناست؟ چند درصد از مدارس کشور تخریبی هستند؟ یعنی اینکه هیچ دانش آموزی نباید وارد این گونه ساختمان های آموزشی شوند.

چرا مدیران و معاونان مدارس ما به جای پرداختن به بحث آموزشی و پرورشی دانش آموزان، به دنبال رفع مشکلات و نیازهای فیزیکی مدارس از دستگیره درب تا ایزوگام پشت بام اند؟ مشکل را باید در کجا جست و جو کرد؟

بهتر از من می دانید که در اندیشه ی دینی اسلام و در فرهنگ عمومی ما ایرانیان، موضوع آموختن و آموزاندن از چه جایگاه والایی برخورداراست تاجایی که پیامبر بزرگ اسلام می فرمایند:

«طلب العلم فریضه علی کل مسلم » فراگیری دانش برهر مسلمانی واجب است و اردشیر ساسانی در وصیت به فرزندان خود می گوید که به مردمان علم و دانش یاد دهید که حکومت بر مردمان با دانش آسان تر است.

امروز هم که جهان بر پایه رقابت سخت و نفس گیر در بحث شناسایی منابع اعم از {مادی وانسانی} تلاش می نماید.

آن کشوری قادر به بقاء و تحقق منافع ملی خویش است که در موضوع به روز نمودن سیستم آموزشی ،از نظر اتکاء به محتوای منابع درسی و دسترسی به امکانات آموزشی و کمک آموزشی بیشترین توجه و سرمایه گذاری ها را نموده باشد و ما نیز که عضوی از چنین جامعه ای می باشیم باید با تن دادن به چنین فضای رقابتی به سوی سیستمی در بحث آموزش برویم که در آن دانش آموزان ما بتوانند با دسترسی به بهترین و یا حداقل مناسب ترین اماکن و فراگیرترین امکانات آموزشی و کمک آموزشی، خود را برای قبول مسئولیت در آینده، آن هم با مجهز شدن به مهارت های عالی و بنیان فکری علمی آماده سازند و این هدفی عالی و سخت است که بی گمان در شرایط جهانی و داخلی ،امروز تحقق آن تنها از عهده دولت خارج است و اگر بخواهیم تنها با اتکای منابع بودجه ای ،منتظر چنین تحولی در شرایط کنونی کشور باشیم ؛ باید بگویم که اگر غیر ممکن نباشد ، حداقل سخت و زمان بر خواهد بود.

پس چه باید کرد؟

بی گمان همان گونه که در همیشه ی تاریخ ، مردمان فرهنگ دوست این سرزمین عمل نموده اند و منابع مالی و در آمدی فراوانی را صرف ساخت و تجهیز مراکز علمی و آموزشی کرده اند امروز هم وظیفه ما با شناخت دقیق و مسئولانه و هدف مند در موضوع کمک به ساخت و تجهیز فضاهای آموزشی موجود، به امکانات فیزیکی و سخت افزاری و کمک آموزشی در مدارس کشور می باشدکه با عنایت به آمارهای موجود می توان گفت که در این امر خیر ،خیرین خدا باور، کاری کرده اند کارستان، که ادامه آن می تواند بسیاری از کمبودهای آموزشی را جبران کند.

باید از تمام فعالیت های صورت گرفته در گذشته و خیرینی که نام تاریخی برای خود به یادگار گذارده اند با نیک نامی یاد نمود و از همه این بزرگ منشی ها تشکر و تقدیر نمود و سر تعظیم در مقابل این بزرگ همتی ها فرود آورد.

اما باید به یادداشت که:

اولا"- حوزه آموزش و تعلیم و تربیت ،یکی از حوزه های بسیار متغیر است که می باید همیشه به تناسب تحولات و دست یافته های علمی بشر آماده به ارائه مطلوب ترین امکانات باشد ؛ از این جهت هر چقدر در این عرصه کار شود باید گفت که کم بوده است.

ثانیا"- باعنایت به اقتضای سن جمعیتی و عمرمفید بهره گیری از امکانات ، خیرین باید کمرهمت برای بازسازی و یا نوسازی مراکز آموزشی ببندند.

ثالثا"- واقعیت تلخ موجود حکایت از آن داردکه  بی توجهی و یا کم توجهی های صورت گرفته در گذشته، الزام به مستمر بودن نگاه خیرین به مراکز آموزشی را جدی می نماید ؛ از این روی لازم است که کار با برنامه و جدیت تمام، همیشه در دستور کار خیرین محترم و تمام مردم قرار داشته باشد. پس اگر همدل و همراه شده ایم برای آن بوده است که:

به متولیان آموزشی و پرورشی در کشور بگوییم که:

در حد توان، همیشه همراه، همراهان صحن تعلیم و تربیت هستیم و به افراد واجب التعلیم نیز یادآور شویم که تلاش خواهیم کرد تا دسترسی آنها به سقفی مطمئن از امکانات مورد نیاز فراهم شود و به خود هم بگوییم که حتی با کوچکترین قدم و کمک می کوشیم که سهمی در تحول و تغییر از نظر نرخ بهره مندی از امکانات آموزشی در کشور داشته باشیم و این همه اقدامی است که خدا را خوشحال می کند و به راستی که بخشایندگان، حاکمان بی تاج و تخت میان مردمند.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید