نقدی بر شیوه بازگشایی مدارس

ایران در امر آموزش از ابتدای بروز کرونا دو عملکرد داشته است:
۱-هیجانی ۲-الله بختکی

ما در این دو سال شاهد نگاهی علمی و خردگرایانه نسبت به امر آموزش و مهمتر از آن پرورش نبودیم.

در ابتدای شیوع این بیماری دست اندرکاران امر گویی هدفشان مصاف و رقابت با دنیای فن آورانه ی امروز بود و خودسرانه به ابداع پلتفرم شاد دست زدند و سودای انتقال آن به سایرکشورها را هم داشتند تا اینکه صدا و سیما به داداین مجموعه رسید و توانست بخش زیادی از کاستی های شاد را ترمیم نماید و حداقل فرایند آموزش و تدریس دروس با مشکل مواجه نشود.

با این همه مصائب ولی کارشناسان متوهم این وزارت خانه هرگز اندک فکری نسبت به آموزش حضوری در سال اول بروز کرونا نداشتند و تازه در سال دوم اندک میلی به آن نشان دادند آن هم کاملا محتاطانه و البته صرفا به خاطر نوعی رقابت با برخی کشورهای دیگر دنیا که آن هم نشان از تاری دید و هیجان گرایی بود و عملا چندان تاثیری بر کیفیت آموزش نداشت.

اما در فروردین 1401 وزارت آموزش و پرورش با هم سویی ستاد ملی مبارزه با کرونا، کباده ی بازگشایی حضوری مدارس را - با ظرفیت کامل و بدون رعایت فاصله اجتماعی و شرط واکسن- کشید و به شیوه الله بختکی با دستوری دیکته ای اقدام به حضوری نمودن مدارس کشور نمود.

حال آن که تازه سفرهای متراکم نوروزی تمام شده است، ماه رمضان آغاز گردیده است و گرما در اکثر نقاط بیدادمی کند و علاوه براین ویروس چموش کرونا با سویه های مختلف در حال جولان است!

از دیگر سو وزارت مربوطه بادی در غبغب انداخته است که در همین مدت باقی مانده از سال تحصیلی (یک ماه و نیم) افت تحصیلی دانش آموزان را جبران خواهد کرد و جز این زمزمه ی اضافه شدن یک ماه به سال تحصیلی نیز به گوش می رسد که با توجه به گرمای هوا و خشکسالی و بحران انرژی و کنکور و ... در نوع خود حکایت از این دارد که آموزش و پرورش ایران اکنون به شدت با قحطای عقلانیت و مدیریت کارآمد رو به رو است.

با اینکه هنوز رعایت فاصله فیزیکی و واکسن از الزامات کنترل کرونا است ، آموزش و پرورش بدون برنامه ریزی خاصی در بخش بهداشت و آموزش های مرتبط در بعد سلامت جسمانی عملا دست به قماری بسیار وحشتناکی زده است که صدای این ساز ناکوک در اندک زمانی گوش سلامت ایران را رنجیده خواهد کرد.

متاسفانه در این اقدام نشانی از توجه به دانش و تخصص وجود ندارد و به نظر می رسد آموزش و پرورش خواسته است اولین ارگانی باشد که می خواهد عادی انگاری در برابر کرونا را شروع کند اما با چه قیمتی ، جای درنگ و تامل دارد.

باری پس از سال ها تجربه در این میدان به روشنی می دانیم که این شیوه بازگشایی مدارس، فرستادن سربازان به جنگی نابرابر و بدون حتی سلاح ابتدایی است که مرگ حتمی آنان را به دنبال خواهد داشت.

باید از این وزارت خانه فقط یک سوال پرسید که اگر با این اقدام متهورانه و بدون نگاه حمایتی، کرونا مجددا در کشور قد علم کند آیا دیگر آموزش حضوری به محاق نخواهد رفت؟

یادآوری می شود نگارنده این متن از مدافعان جدی بازگشایی حضوری مدارس است اما نه به شیوه ی آنی، هجومی و دیکته ای. بلکه بر مبنای دانش و طرح های عالمانه که بتواند تا حد امکان سلامت و آموزش و پرورش را توامان پیش ببرد و این دستگاه را در جامعه به عنوان شاهرگ عقلانیت و مدافع حقوق شهروندی معرفی نمود.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید