از عجیب ‌ترین کالا‌های ممنوعه در کشور‌های جهان تا احساس نیاز به قانون در جامعه ایران ؟!

در تفاوت فرهنگی کشور خود با بسیاری از کشورهای دیگر، فقط به این نکته اشاره می کنم که چرا در کشور ما هیچ کالایی با دلایلی موجه و قانونی، ممنوع نیست؟ این عدم محدودیت یا ممنوعیت نشانه آزادی عمل بیش از حد ما ایرانیان است که باید بدان فخر کنیم یا به دلیل ضعف و نقص قانون نسبت به حقوق شهروندی است که باید از آن شرمسار باشیم؟ شاید هم به دلیل فقر فرهنگ عمومی است که فقیر و غنی، باسواد و بیسواد، تا حدودی به طور یکسان از آن بهره مند هستند!

چرا این همه خلاف زیست محیطی یا فرهنگی در کشور ما، هیچ نوع نیازی به سازوکار بازدارنده ای ندارد؟ شاید دلیل ممنوع نبودن هیچ کالا یا حتی رفتاری در ایران به عنوان یک ناهنجاری یا قانون شکنی، به دلیل اطمینان قانونگذاران از عدم رعایت آن توسط مردم و عدم وضع حتمی جرائم به خلاف های مردم است، چون عاطفه و رأفت مردم ایران مانع سخت گیری این چنینی است. چون مجری جوان قانون، وقتی به درس های معلمان خود در پای بندی به قوانین، جامه عمل می پوشاند توسط افراد ممتاز جامعه سیلی می خورد. چون مردم ایران در صورت وقوع خلاف، دست به دامن قسم هایی می شوند که ستون فقرات آدمی را می لرزاند. چون مردم ما صد در صد بهانه هایی برای این قانون شکنی خود دارند. مثلا فقر و نداشتن قدرت خرید، بی اطلاعی از وجود چنان قانونی، عجله داشتن، همراه داشتن مریض و بسیاری بهانه های دیگر که بیشتر ما آنها را دیده یا شنیده ایم و شاید خود به جا آورده ایم.

10 کالای ممنوعه و دلایل ممنوعیت در کشورهای مختلف !

شاید باور این که این کالا‌ها در برخی کشور‌ها ممنوع است، برای شما سخت باشد، اما این‌ها عین حقیقت است. البته گا‌ها منطق درستی پشت برخی این ممنوعیت‌ها وجود دارد:

1 _ کچاپ در فرانسه
در مدارس فرانسه استفاده از سس کچاپ ممنوع است. چرا که این باور را دارند که کچاپ مانع می شود که کودکان طعم واقعی غذا را بچشند و باعث می شود به نوعی سلیقه‌ غذایی آن‌ها کور شود و رشد نکند.

2 _ بازی‌های کامپیوتری در کره جنوبی
البته این کالا به صورت عام و کلی ممنوع نیست، بلکه محدودیت دارد. یعنی این قانون تنها برای کودکان زیر ۱۶ سال و پس از نیمه شب ممنوع است. بنا بر قانون کره جنوبی ، کودکان زیر ۱۶ سال اگر پس از نیمه شب مشغول گیم‌های کامپیوتری باشند، مجرم هستند و توسط قانون محکوم می شوند. قانون به این صورت اجرا می شود که در این کشور برای ورود به سرور‌های بازی، باید با شماره شناسنامه وارد شوند و پس از نیمه شب هر کاربر زیر سن قانونی از سرور اخراج می شود.

3 _ کیسه پلاستیکی در بنگلادش
امروزه معمولا تمام کالا‌های خریداری شده در سرتاسر جهان در کیسه‌های پلاستیکی حمل می شوند. این مورد در بنگلادش هم معمول بود. تا این که مشکلات زیادی به بار آورد. بنگلادش کشوری است که خیلی به حمل و نقل روی رودخانه وابسته است، پلاستیک‌های مصرف شده در این کشور به خوبی بازیابی نمی شد به همین علت عموما در طبیعت رها بود. همین موضوع حمل و نقل را در این کشور سخت کرده بود. بد‌تر این که بعد‌ها همین کیسه‌های پلاستیکی راه آب را سد کردند و سیل رخ داد و دو سوم کشور به زیر آب فرو رفت. پس از این که این اتفاق برای دومین بار در این کشور رخ داد، این کالا در این کشور ممنوع شد و متخلفان شاید تا یک سال به زندان محکوم شوند.

4 _ دمپایی در جزیره کاپری ایتالیا
کاپری یک جزیره زیبا و توریستی در ایتالیا است که همه ساله جمعیت زیادی از توریست‌ها را میزبانی می کند. اما توریست زیاد، فواید و ضرر‌های خود را دارد و مردم شهر از یکی از این ضرر‌ها خسته شده بودند. از سرو صدای زیاد. منظور از سرو صدا، صدای ماشین یا بلند بلند حرف زدن و موارد دیگر نیست. بلکه صدای تالاپ تالاپ‌های برخورد کف دمپایی به زمین بود. به همین علت این کالا در این شهر ممنوع شد و افراد متخلف محکوم به پرداخت جریمه می شوند. چرا احساس نیاز به قانون در جامعه ما خیلی کم رنگ است؟

5 _ شلوار جین در کره شمالی
کشور‌های غربی از جمله آمریکا در کره‌ شمالی کشور محبوبی نیست و این کشور به شدت در حال مبارزه با غرب گرایی در فرهنگ خود است. از بارز‌ترین نماد‌های فرهنگ کشور آمریکا می توان به همبرگر، موسیقی پاپ و شلوار جین اشاره کرد. به همین علت برای جلوگیری از غرب گرایی، دولت کره شمالی داشتن شلوار جین را در این کشور ممنوع اعلام کرد.

6 _ تناسخ بدون مجوز در تبت
البته تناسخ، یک شی محسوب نمی شود، اما این مورد خاص آنقدر عجیب بود که اصرار داشتیم در این مقاله به آن اشاره کنیم. این قانون توسط دولت چین گذاشته شده است که راهبان بودایی بدون مجوز دولت چین، حق تناسخ ندارند! برخی باور دارند که این قانون به این علت گذاشته شد که دولت چین بتواند فردی با نفوذ دالای لاما (قدیسی که پس از مرگ روح او در بدن تازه‌ای حلول می کند) را تحت نظر و کنترل خود داشته باشد. گویا که حکم فرد خطاکار، ۱۰۰ سال زندان بدون عفو است. به نوعی از زمانی که روح در بدن فرد حلول می کند، تا زمانی که از بدن او خارج می شود، باید در زندان بماند.

7 _ بطری‌های کوچک آب در ماساچوست
خرید و فروش بطری‌های آب کوچک‌ تر از یک لیتر در ماساچوست ممنوع است و مبلغ جریمه‌ آن از ۵۰ دلار شروع می شود. دولت علت این قانون گذاری را این طور اعلام کرده است که ساخت و حمل و نقل این بطری‌ها بسیار هزینه بَر است و به راحتی در محیط زیست انباشته شده و به آن ضرر می رساند.

8 _ رُورُوک کودکان در کانادا
در اوایل هزاره دوم، برخی پژوهشگران به روروک کودکان ایراد گرفتند که باعث عقب ماندگی ذهنی در کودکان می شود و در مواردی خاص می تواند به آن‌ها صدمه فیزیکی برساند. این موارد به خوبی روی دولت کانادا تأثیر گذاشت و باعث ممنوعیت کامل این کالا در کل کشور شد. به همین علت، خرید و فروش این کالا در کشور کانادا جریمه نقدی و ۶ ماه حبس به دنبال دارد.

9 _ دستگیره درب در کانادا
البته این مورد، شرایط خاصی دارد. اول این که ممنوعیت تنها در استفاده از دستگیره درب‌های قدیمی است. دوم این که تنها در ساخت و سازی‌های جدید باید اِعمال شود. علت این قانون جدید، مدرن سازی ساختمان‌ها و سادگی در استفاده‌ دستگیره‌های جدید بوده است.

10 – آدامس در سنگاپور
واردات، فروش، مصرف و خرید آدامس در سنگاپور ممنوع است. متخلفان توسط قانون کشور محکوم به پرداخت جریمه یا حبس می شوند. شاید این قانون خارج از منطق و انصاف به نظر برسد، اما در قدیم، تقریبا هر نقطه‌ای از سنگاپور توسط آدامس‌های جویده شده آلوده شده بود. این موضوع به حدی بحرانی شده بود که درب‌های مترو، به علت همین مشکل، گا‌ها باز نمی شد.

حال به محیط پیرامون خود دقیق شوید، اعم از محل زندگی یا کارتان. هر کجای شهر و منطقه خود که برای انجام کاری حضور می یابید و یا هر روز از آنجا رد می شوید و بعد مواردی که به نظر شما غیرعادی هستند را فهرست بندی کرده و مشخص کنید که ما به ممنوعیت چه نوع کالاهایی برای حل و فصل مشکلات بی شمار ناشی از موجودیت آنها نیازمندیم؟

مثلا کنار بیشتر خیابان های ما جوی وجود دارد که به دلیل ریخته شدن زباله در آن توسط رهگذران یا کسبه، مانع جریان آب در آن شده و بویی آزار دهنده آن محل و منطقه را اشباع می سازد. چرا نباید قانونی در ممانعت این جریان و یا در پیشگیری از آن وجود داشته باشد؟ آن هم در شرایطی که شهرداری ها به دنبال کوچک ترین بهانه برای کسب درآمد بیشتر هستند. چرا چنین قانونی وضع نمی شود و یا اگر چنین قانونی وجود دارد چرا اجرا نمی شود؟ که برخی از دلایل آن را در پیشگفتار، ذکر کردم.

بهتر است به این واقعیت تلخ نیز اشاره کنم که میزان تعهد اخلاقی و فرهنگی برخی از ما در قبال قوانینی که در بیشتر کشورها نیز مرسوم است، قابل قبول نیست چه رسد به وضع قوانین برای مسایلی که محدودیت یا ممنوعیت آنها برای مان مضحک و خنده دار است. به جز تابلوی توقف مطلقا ممنوع که پارک و ایستادن در جلو و چند متر طرفین تابلو قدغن است، و بیشتر افراد با تأکید مطلقا از آن تبعیت می کنند، به اجرای کدام قوانین دیگر علیرغم این که دارای جریمه و مجازات نیز هست، پای بندیم؟ مانند دیگر تابلوهای راهنمایی و رانندگی، یا تابلوی مشهور در محوطه دانشگاه ها که بر روی آن نوشته شده است: از روی چمن عبور نکنید! به قول یکی از اساتید، اگر دانشجویان از روی چمن رد نمی شدند که چنین تابلویی نصب نمی شد. احتکار، گرانفروشی ، یا شکار غیرمجاز که تا حد به قتل رساندن محیط بان علیرغم وجود قانون، قادریم آن را انجام دهیم و موارد بسیار دیگر.

بی تفاوتی بیشتر مردم ایران نسبت به هر بند و جزء زندگی و محیط اجتماعی ، آن چنان با تاروپود شان عجین شده است که متوجه نیستند که مثلا آدامس، دمپایی، کیسه پلاستیکی یا خوردن سُس کچاپ توسط کودکان، می تواند سرمنشأ مشکلات روحی، روانی، اقتصادی و اجتماعی و بهداشتی گردد! مشکلاتی که همانند یک درد مزمن، ما وجود آنها را عادی تلقی می کنیم و اِعمال قانون و یا جریمه نسبت به آنها را، آخرین و غیرضروری ترین موارد می شماریم.

اگر من یا شما دارای روانی سالم نیستیم به دلیل انباشت اثرات و نتایج همین موارد کوچک و جزئی است که در نظر ما بی اهمیت هستند. ظاهرا دغدغه کسب درآمد با تعریفی درست و نادرست از آن، برای ما بسیار با اهمیت تر از تلف کردن وقت برای چنین مسایلی است.

چرا ما در معنابخشی درست و خوشایند به شکل و ماهیت زندگی خود، بی اراده و بی اعتنائیم؟ چرا ما لایق شرایط مطلوب زندگی در خور ارزش والای انسانی، نیستیم؟ این همه دَمخوری ما با درد و رنج، غم، مشکل و معضل، انتخاب خود ما هست یا تحمیلی است از سوی روابط و قوانین اجتماعی؟ یا بهتر است بپرسم چرا احساس نیاز به قانون در جامعه ما خیلی کم رنگ است؟

چرا باور نداریم که با وجود قانون، آسایش و امنیت مردم یک جامعه به نحو احسنت، تأمین می گردد؟ فقط تا توان دارید کودکان خود را با رفتارهای معقول انسانی و قانون، بیشتر آشنا کنید و در برابر آنها الگوی نادرستی از کنش ها نشان ندهید، شاید بدین طریق امر فرهنگ سازی تحقق یابد.


منبع: مجله اینترنتی ایرابرود، دنیای اقتصاد، 5 خرداد 1400.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید