اگر در خانواده، والدین خیرخواه برای حفاظت فرزندان در برابر خطر، در همه‌ی امور به جای آنان تصمیم بگیرند، این فرزندان تبدیل به کودکان ابدی خواهند شد، آن‌ها هیچ‌گاه تصمیم‌گیری و حل مسأله را نخواهند آموخت و همیشه نیاز به هدایت و حمایت خواهند داشت. هرگاه مشکلی در زندگی‌شان رخ بنماید آن‌ها از پدر و مادر توقع حل و فصلش را دارند و تمام عمر مسؤولیت همه‌ی دردها، رنج‌ها، مشکلات و ناکامی‌هایشان را بر دوش والدین می‌گذارند.
اگر این کودکان در نقش «کودک مطیع و سازگار» فرو روند منفعل، بی‌انگیزه، بی‌ابتکار و بی‌شوق و ذوق خواهند بود، افسرده‌خو و مهار شده. در سن چهل سالگی هم اگر دچار سرماخوردگی شوند منتظر مادری هستند که با ظرف سوپ داغ وارد اتاق شود و نوازششان کند. و اگر این کودکان در نقش «کودک لجباز و ناسازگار» فرو روند همیشه نافرمان، لجوج، تخریبگر و پرخاشگر خواهند بود. در و پنجره می‌شکنند، دیوارها را خط خطی می‌کنند، از چراغ قرمز عبور می‌کنند و دست در جیب دیگران فرو می‌برند! والدین خیرخواه باید آرام آرام مسؤولیت‌ها را به فرزندان‌شان واگذار کنند، آزادی و حقّ انتخاب بدهند و اجازه بدهند که فرزندان‌شان اشتباه کنند و از اشتباهات‌‌شان درس بگیرند.
«حکومت‌های والدمآب» هم ملّت را کودکانی می‌بینند که مستعدّ خطا و تصمیمات غلط هستند. این حکومت‌ها، حداکثر مداخله را در امور شهروندان می‌کنند و حداقل آزادی را برایشان فراهم می‌کنند؛ نتیجه این‌که شهروندان، کودکانی ابدی باقی می‌مانند. این تمامیت‌خواهی بلشویکی مانع از ایجاد سازمان‌های اجتماعی مستقل می‌گردد و خود بزرگ‌ترین تهدید برای «مشروعیت» و «کارآمدی» نظام حاکم است چرا که در چنین شرایطی مسؤولیت تمام نابه سامانی‌ها، کمبودها، رنج‌ها و ضعف‌ها به دوش نظام حاکم است و به تدریج تمام شهروندان تبدیل به چشمی متوقع و عیب‌یاب و زبانی نق‌بزن و شاکی خواهند شد.
تاریخ نشان داده است که خیرخواهی والدمآبانه نمی‌تواند یک جامعه را به رشد و رفاه برساند. نه «تمامیت‌طلبی بلشویکی» توانست شرق اروپا را به بهشت سوسیالیسم برساند، نه «توسعه‌ی آمرانه» رضاشاه و آتاتورک توانست ایران و ترکیه را به «بلوغ فرهنگی» برساند.
«مَن جَرّب المُجَرّب، حَلّت به النّدامة»
نظرات بینندگان
و کودک، منطق پذیر هم هست، گاه روش گفتگوی منطقی نیست؛ گویا که به کودکان و بزرگان از طریق منکر، امر به معروف کنند!
افسوس که کلیّتی (بل اکثرهم لایعقلون) از جامعه بشری راه‌های منطقی را عملی نکردند و احادیث آخرالزمانی گویای شکست تجربی جامعه بشریست!
سلام بر احادیث آخرالزمانی امام باقر(ع)