در حاشیه نشست تشکل های فرهنگیان با رئیس سازمان برنامه و بودجه کشور : همچنان سوراخ دعا را گم کرده اند !

" اغلب بین افراد همه افراد و اراده عمومی تفاوت بسیار است . دومی فقط نفع مشترک را در نظر می گیرد ، لیکن اولی نفع خصوصی را می خواهد و حاصل جمع اراده های افراد است . حال اگر از این حاصل جمع منها و بعلاوه هایی که یکدیگر را خنثی می کنند حذف نمائید آن چه باقی می ماند اراده عمومی است . " ( 1 )

پیش از نگارش این مطلب که یک باره عارض شد ، قصدم این بود که نگاهی بر پر رنگ شدن فرهنگ امنیتی به مناسبت تعطیلی کانال " حرف حساب " به مدیریت " رضا نهضت " داشته باشم اما خبر ناگهانی و بدون مقدمه نشست « محمدباقر نوبخت » رئیس سازمان برنامه و بودجه کشور با تشکل های فرهنگیان موجب شد تا تحلیلی بر این رویداد به رشته تحریر درآورم  .

هر چند در مورد نخست موضوعات و مطالبی هست که باید هم یادآوری و هم تببین و تاکید گردد .

در این اوضاع و احوال کرونایی که مدارس تعطیل و ادارات آموزش و پرورش در حالت " نیمه تعطیل " به کار خود ادامه می دهند برگزاری نشست آقای نوبخت با نمایندگان تشکل های فرهنگیان تعجب برانگیز بود .

شاید " کرونا " برکاتی هم برای سیستم فشل و ناکارآمد اداری و ستادی هم داشته است که مهم ترین آن می تواند تعطیلی نشست های رسانه ای مسئولان این وزارتخانه با خبرنگاران و رسانه ها باشد هر چند همان گونه که صدای معلم پیش تر در گزارش های خود ذکر کرده است ؛ نشست های ستادی وزارتخانه ظاهرا با رعایت پروتکل های بهداشتی در جریان است .

جالب است که جز « صدای معلم » تاکنون انتقاد و اعتراضی را از سوی خبرنگاران و رسانه ها به این عملکرد وزارت آموزش و پرورش ندیده و یا نشنیده ام .

شرم بر ما خبرنگاران و رسانه ها که حتی نمی توانیم از حقوق و مطالبات قانونی خودمان هم در این موارد دفاع کنیم و دل مان را به اخبار کانالیزه شده وزارتخانه و برخی مسئولان آن خوش کرده ایم .

همان گونه که انتظار می رفت رسانه های حوزه آموزش غایب این دعوت بودند .

این جاست که می توان گفت و با صراحت ادعا کرد که در این سیستم همه اجزای آن به یک نسبت و یا کمی فاصله دچار " فرسودگی " و " روزمرگی " شده اند و اراده ای هم برای برون رفت از این وضعیت " روزمره " مشاهده نمی شود .

به طور غیرمنتظره ، نوبخت رئیس سازمان برنامه و بودجه در یک برنامه زنده اینستاگرامی که به صورت پرسش و پاسخ انجام گردید اعلام کرد که نشستی را با تشکل ها و کانون های فرهنگیان برگزار می کند .

البته این گونه نشست ها پیش تر و در زمان وزارت فانی هم تحت عنوان " صبحانه کاری " برگزار گردید اما نتیجه و برآیند مشخصی از دل این جلسات بیرون نیامد . ( این جا ) و ( این جا )

« صدای معلم » در انعکاس این نشست نوشت :

" سخنگوی دولت و ریاست سازمان مدیریت و برنامه ریزی، در ابتدای جلسه ضمن خوش آمد گویی به میهمانان فرهنگی از سابقه ی کاری خود در دبیرستان های شهر رشت، مدیریت دبیرستان، مدیریت اداره آموزش و پرورش باختران اشاره نمود و گفت با شرایط فرهنگیان از گذشته تاکنون آشنا می باشد و جنس حرف و دغدغه ی آنان را می داند و به همین علت در دوره هایی که در مجلس نماینده بوده است دغدغه فرهنگیان را داشته است و برای حل این دست مشکلات نظام هماهنگ پرداخت را ایجاد کردند که متاسفانه نتوانست جوابگو باشد و مشکلات قبل همچنان ادامه داشت. به همین علت قانون مدیریت خدمات کشوری پیشنهاد شد که این قانون نیز به دلیل مستثنی کردن بسیاری از کارکنان دولت در حال حاضر انتظاری که از آن داریم را برآورده نمی کند و در حال حاضر تیمی برای مشکلاتی که در پرداخت های حقوق ها به وجود آمده است، تشکیل داده اند. زمانی که این تشکل ها در موضوع مورد نظر ، مطالبه گر نیستند کدام منطق می گوید که باید مورد مخاطب واقع شوند ؟

ایشان ضمن اینکه سازمان مدیریت و برنامه ریزی، پرداختی حقوق سازمان ها را در اختیار دارد و می داند هر سازمانی به کارکنانش چه میزان حقوق می دهد، به پایین و ناکافی بودن سطح حقوق معلمان میان سایر کارکنان دولت اشاره کرد و گفت تلاش بر این است تا این روند اصلاح گردد و به همین علت زمانی که لایحه رتبه بندی فرهنگیان از سوی وزیر آموزش و پرورش ارایه گردید، با همین دیدگاه، علی رغم، مشکلاتی که در بودجه و برآورده نشدن در آمدها وجود دارد، در سازمان مدیریت و برنامه ریزی با این لایحه موافقت شد .

ایشان به مسایل اقتصادی کشور اشاره کردند و گفتند که کشور با کمبود درآمدها مواجه است و این باعث شده تا سازمان مدیریت و برنامه ریزی در بسیاری از موارد سازمان ها را دچار کسری بودجه و پرداخت ها کند، اما درآموزش و پرورش سعی کرده اند که این اتفاق نیفتاد."

نوبخت در اینستاگرام نیز دست از " هم ذات پنداری " با معلمان برنمی دارد و می گوید :

"  جمع جوانی که الآن به‌عنوان فرهنگی مشغول به کار هستند ممکن است از پیشینه و سوابق کاری بنده مطلع نباشند اما بنده سال‌ها در آموزش و پرورش به‌عنوان معلم حق‌التدریس، مدیر مدرسه و مدیرکل آموزش و پرورش فعالیت کردم بنابراین مسائل و مشکلات آن را درک می کنم البته بدین معنی نیست چون خاستگاه فرهنگی دارم عدالت و انصاف را به ‌نفع شما انجام بدهم و از سایر دستگاه‌ها می‌زنم، تلاش کردم نسبت به آموزش و پرورش احقاق حق صورت بگیرد و تلاش نکردم از سایر دستگاه‌ها عدول کنم."

با این حال کم تر معلمی پیدا می شود که دل خوشی از آقای نوبخت داشته و از عملکرد ایشان به عنوان " رئیس سازمان برنامه و بودجه و در حوزه آموزش و پرورش رضایت کافی و وافی داشته باشد .

نمی دانم تشکل های فرهنگیان که در نشست پنج شنبه 28 فروردین 1399 حضور پیدا کردند چه گفتند و چه شنیدند اما آیا کسی از آقای نوبخت پرسید که نتیجه فعالیت و عملکرد آن تیمی که قرار بود مشکلات به وجود آمده در حقوق ها را بررسی کند به کجا رسیده است ؟ " برخی مسوولان وزارت آموزش و پرورش از سر ناچاری و حتی در برابر فشار افکار عمومی معلمان برای پرداخت مطالبات آنان نشانی رتبه بندی معلمان را می دهند و این بزرگ ترین اشتباه در مورد طرحی است که قرار است روی معیارهای کیفی و درونی آموزش و پرورش متمرکز شود. "

نوبخت 5 سال پیش می گوید که لایحه رتبه بندی فرهنگیان را در سازمان برنامه و بودجه تصویب کرده است اما پرسش این است که چرا آیین نامه ای که به خاطر فقدان آن رتبه بندی معلمان ماه ها به تعویق افتاد و سرانجام با کش و قوس فراوان و با ایرادهای بسیار تصویب شد اما سرجمع و پیش از آغاز سال جدید از احکام معلمان حذف شد ؛ چرا در آن مدت مورد توجه کارشناسان آن سازمان و وزارت آموزش و پرورش مورد توجه واقع نشد ؟!

آیا نوبخت و همکارانشان مانند علی الهیار ترکمن از ظرفیت های قانون مدیریت خدمات کشوری بی اطلاع بودند که آن زمان لایحه رتبه بندی فرهنگیان را تصویب کردند اما زمانی که موضوع افزایش فصل دهم از این قانون پیش آمد ؛ به بهانه آن که در قانون مدیریت خدمات کشوری چیزی به نام " حق شغل حرفه ای " دیده و یا تعریف نشده است ؛ خیلی راحت آن را حذف کردند و اکنون دوباره آقای نوبخت در نشست تشکل های فرهنگیان می گوید که باید دوباره نظام رتبه بندی فرهنگیان احیا و اجرا شود .

رئس سازمان برنامه و بودجه می گوید :

از همین فروردین امسال آن نظام رتبه بندی را باید ادامه دهیم . به همین جهت این که با چه ساز و کاری در چارچوب قانون ما بتوانیم این کار را انجام دهیم که بهترین اثر و رضایت را در بین فرهنگیان محترم به عدالت و رفع تبعیض منجر شود و انصاف هم رعایت شود همین فردا نمایندگان محترم تشکل های فرهنگیان به سازمان تشریف بیاورند .

جمع بندی خودشان را بکند ، ساز وکار را ارائه بکنند . پس فردا دوباره با حضور خود بنده آن را نهایی بکنیم . بلافاصله آن را هم اجرایی بکنیم .

بنابراین همه آثار حقوقی و مالی او از یک فروردین 1399 ان شاء الله اجرایی خواهد شد و من بعد از نهایی شدن این را به اطلاع فرهنگیان شریف و عزیز خواهم رساند . "

جالب است که رئیس سازمان برنامه وبودجه در این نشست به مکانیسم اجرایی رتبه بندی معلمان انتقاد می کند و می گوید که آن رتبه بندی معلمان بر اساس مقدماتی ، پایه ، ارشد و خبره و عالی با این افزایش 50 درصدی به هم خورد و همه کسانی که در رتبه های پایین تر بودند به اندازه رتبه های بالا از این امتیازات استفاده کردند در حالی که نظام رتبه بندی معلمان برای ایجاد رقابت و آن جایگاه های رتبه بندی شده قانونی ایجاب می کرد که کسانی که در رده های بالاتر هستند باید از دریافت های بیشترس استفاده کنند ؛ بر عکس این اتفاق در این اقدامی که صورت گرفت به وجود آمد ...."

آیا رئیس سازمان برنامه و بودجه خود نمی داند که چه کسی مسبب و موجد این اقدام نادرست بوده است ؟

آیا آقای نوبخت اطلاع ندارد که چه مقامی با تعصب و سماجت ایده غلط خود را به مسند اجرا نشاند و هنوز هم از آن دفاع می کند ؟

« شیرزاد عبداللهی » می نویسد :

" آقایان می گویند که از سال 94 تا 98، معلمان بخشی از مزایای فصل 10 قانون خدمات را در قالب رتبه بندی پیش خور کرده اند. اما کارمندان دیگر از جمله کارکنان اداری آموزش و پرورش در این مدت صبورانه انتظار کشیده اند و حالا عدالت حکم می کند که کارمندان از مزایای 50 درصد افزایش به طور کامل بهره مند شوند اما برای معلمان مبلع افزایش رتبه بندی در این 4 سال ، از مزایای 50 درصدی فصل 10 کسر شود و باقیمانده آن اضافه شود.

تامین اعتبار رتبه بندی از محل افزایش حقوق 50 درصدی فصل  10 قانون مدیریت خدمات دولتی از اول اشتباه بوده است. افزایش حقوق کارکنان اداری وزارتخانه را در این 4 سال با معلمان مقایسه کنید.  کارمندان دیگر بخش ها و کارکنان ستادی وزارت آموزش و پرورش در این 4 سال افزایش حقوقی به مراتب بیشتر از معلمان مشمول طرح رتبه بندی  در قالب  فوق العاده ها و عناوینی خارج از شمول ماده 10 قانون مدیریت خدمات کشوری داشته اند . ربط دادن افزایش حقوق ناشی از رتبه بندی و بخشنامه 50 درصد توجیه منطقی و قانونی ندارد. باید مسیر افزایش حقوق 50 درصدی فصل 10 را از مسیر رتبه بندی به کلی جدا کرد.

نوبخت می گوید حالا برگذشته صلوات! بیاییم و رتبه بندی را ادامه بدهیم. خواسته همکاران این است که افزایش 50 درصدی بدون اما و اگر و تبصره و کسری و.... شامل حال معلمان هم بشود. اگر سازمان برنامه اشتباه کرده و درقالب مزایای فصل 10 اعتبارات طرح رتبه بندی را تامین کرده ، اشتباه را اصلاح کنند. این کار از اول اشتباه بوده حرف خیلی ساده است . بیایید افزایش 50 درصد را مثل همه کارکنان دولت برای معلمان اجرا کنید. بعدا بنشینیم در باره ادامه رتبه بندی حرف بزنیم . رتبه بندی چه ربطی به افزایش حقوق دارد؟ مگر رتبه بندی معلمان طرح رفاهی است؟ قلب مفهوم رتبه بندی نوعی تقلب و فریب است.

الهیار پیشاپیش حرف نوبخت را زده است: "اجرای همزمان رتبه بندی و افزایش 50 درصدی امکان پذیر نیست"  به گفته الهیار " رتبه بندی رفته توی دل بخشنامه 50 درصد." به نظرم برای اینکه گول زبان چرب و نرم نوبخت را نخورید . به جای دردِ دل و مسابقه برای حرف زدن و.... یک نفر به نمایندگی از طرف معلمان بگوید : "لطفا برای اثبات حسن نیت اول افزایش 50 درصدی را بدون اما و اگر و ربط دادن به رتبه بندی اجرا کنید و مساله رتبه بندی و افزایش حقوق ناشی از فصل 10 قانون مدیریت را از هم تفکیک کنید. بعد از اصلاح و اِعمال افزایش 50 درصدی در احکام حقوقی معلمان می نشینیم و درباره ادامه رتبه بندی گفت و گو می کنیم.  اگر آقای نوبخت این پیش شرط را نپذیرد نمایندگان تشکل ها جلسه ترک کنند."

این نکته ای بسیار مهم و راهبردی است که نباید این دو موضوع یعنی بحث رتبه بندی معلمان و اجرای ظرفیت های مغفول قانون مدیریت خدمات کشوری ( البته پس از گذشت بیش از 10 سال از تصویب و ابلاغ ) با هم قاطی شوند اما پرسش این است که اولا سازوکار درست ، علمی و استاندارد شده جهانی و تطبیقی برای طراحی و اجرای رتبه بندی معلمان در صورت تحصیل بودجه و اعتبارات لازم چیست ؟

آیا با همان شیوه نامه ی من درآوردی  اجرای رتبه بندی معلمان که محصول اتاق فکر وزارت آموزش و پرورش بوده است می توان به اهداف اصلی دست یافت ؟

تا جایی که می دانم نه آقای عبداللهی و نه هیچ یک از تشکل های فرهنگیان وارد مباحث بعدی نمی شوند .

تحلیل من این است که آقای عبداللهی بر اساس پیش داوری نادرستی که از ابتدا به ماهیت و کارکرد " سازمان نظام معلمی " داشته و البته با تعصب و سماجت غیرعلمی آن را استمرار بخشیده است حاضر به تغییر پارادایم های ذهنی و فکری خود نیست .

تشکل های فرهنگیان هم که به صورت ناخودآگاه شکل گیری چنین سازوکاری را به چشم " رقیب " می نگرند خیلی به صورت جدی وارد آن نمی شوند هر چند ممکن است به صورت " شفاهی " از آن دفاع کنند .

اگر این ذهنیت ساری و جاری باشد از اساس فاقد بنیان و منطق خردورزانه است چرا که تکثر و تعدد اتحادیه ها ( تشکل ها ) می توانند ضمن تشکیل " حوزه عمومی " ، اراده عمومی را در آن شکل دهند و البته نظرات روسو هم این نظریه را تایید می کند .

ابقا بر این منش و تفکر ، استمرار توهم سازمان یافته برای قلب واقعیت ها خواهد بود .

علي‌محمد مصلحي از اعضاي شوراي مركزي انجمن اسلامي معلمان ايران که در نشست 94 با نوبحت شرکت کرده بود چنین گفته بود :

" محوري‌ترين پيشنهاد ما تشكيل نظام صنفي معلمان است كه از طريق انتخابات نمايندگان معلمان ابتدا از مدرسه و سپس منطقه و استان انتخاب خواهند شد و در سطح كشور نظام معلمي شكل خواهد گرفت كه به صورت حرفه‌اي مشاركت معلمان را نهادينه مي‌كنند. "

هر چند سازمان نظام معلمی کارکردی فراتر از پرداختن محض به " مطالبات صنفی معلمان " را دارد اما به نظر می رسد ایشان در ذهنیت خویش هنوز تکلیف خود را با معلم حرفه ای و توسعه حرفه ای معلمان و تضاد و تعارض آن را با نظام ایدئولوژیک موجود مشخص و یا تبیین نکرده است .

آقای مصلحی در نشست 99 هم حضور داشته اما فعلا چیزی منتشر نشده است .

تکلیف مسئولان و مقامات هم بر حسب عملکردشان در مورد این " سازمان حرفه ای " مشخص است .

« محمود مهرمحمدی » مجری و از تدوین‌کنندگان اصلی سند تحول بنیادین آموزش و پرورش و رئیس پیشین دانشگاه فرهنگیان در پاسخ به پرسش " صدای معلم " می گوید : ( این جا )

" من جاهایی عرض کردم 60 تا 70 درصد پیشنهادات ما مورد توجه قرار نگرفت و در پرانتزی در خلال عرایضم گفتم علت اصلی آن چه بود .

ما گفتیم سازمان نظام معلمی راه بیفتد .

واقعا حاضر نیستند به سازمان نظام معلمی تن بدهند و یک جورهایی آن را "  مساله زا " می بینند .

ما هم هر چقدر تلاش می کردیم توضیح بدهیم شما این را تصویب کنید لازم نیست فردا آن را اجرا کنید .

یک برنامه 20 ساله است .حالا آقای وزیر شما این را برای وزیر بعدی بگذارید . بگذارید تصویب بشود  اما نمی شد .

همان آقای وزیر می گفت اگر من را تصویب کنم از همان جلسه شورای عالی انقلاب فرهنگی که بیرون بروم اگر خبرنگاری  یقه مرا گرفت من چه بگویم ؟

به همین راحتی من که نمی توانم توجیه کنم و نمی توانم توضیح دهم .

پس اصلا حذفش کنید !

دلایل مختلفی وجود داشت ..."

تا جایی که می دانم و افکار عمومی را هم رصد می کنم قاطبه معلمان و افکار عمومی فرهنگیان نگاهشان به " رتبه بندی معلمان " چیزی در حد افزایش حقوق است طوری که فاصله آن ها از خط فقر خیلی زیاد نشود و قدرت خرید آنان حفظ شود .

در گفت و گویی که با خبرگزاری ایرنا در سال 1393 داشتم گفتم : ( این جا )

" *منابع مالی تامین کننده نظام رتبه بندی معلمان مشخص نشده و یا شفاف نیست.

* احاله منابع مالی تامین کننده این موارد و حتی اجرای مصوبه فوق العاده شغل معلمان محل مناقشه میان وزارت آموزش و پرورش و دیوان عدالت به صرفه جویی در منابع ، اعتبارات و اصلاح ساختار نیروی انسانی واقع بینانه نبوده و تحصیل آن ها در کوتاه مدت امکان پذیر نخواهد بود.

 این در حالی است که هنوز مشکل کسری بودجه بالای آموزش و پرورش حل نشده است و معوقات بسیاری بر دوش ساختار اداری و مالی آن سنگینی می کند.

* اجرای نظام رتبه بندی معلمان اگر مطابق اصول و قواعد علمی و نیز آماده سازی زیرساخت های مربوطه صورت نپذیرد و در اجرای آن شتاب زدگی صورت گرفته و بدون کارشناسی و بازخورد اجرا شود به سرنوشت طرح های قبلی دچار خواهد شد.

*میراث این شتاب زدگی برای جامعه آموزش و پرورش جز سرخوردگی و بی اعتمادی بیشتر نخواهد بود.

 * پیشنهاد می شود قبل از تصویب و اجرای نظام رتبه بندی، مشکلات بودجه ای آموزش و پرورش به صورت ریشه ای و در یک فرآیند کارشناسی حل شود.

* اگر قرار است در مورد معیشت و اقتصاد معلمان کاری صورت گیرد بهتر است به همان قانون مدیریت خدمات کشوری و قوانین مصوب قبلی مراجعه شود.

می توان موارد و فصولی که برای کارمندان دولت اجرا می شود از جمله بندهای 5 و 10 ماده 68 قانون مدیریت خدمات کشوری، تفاوت تطبیق، فوق العاده کلان شهرها، کمک های رفاهی کارمندان شامل کمک هزینه روزانه مستقیم یا غیرمستقیم غذا، مهد کودک، ایاب و ذهاب و بسیاری موارد دیگر را که اکنون برای معلمان اجرا نمی شود، مدنظر قرار داد.

*آموزش و پرورش در اردیبهشت سال 92 درباره جزییات نظام رتبه بندی معلمان اعلام کرد که برای رتبه بندی آنها به چهار مرتبه مربی معلم، استادیار معلم، دانشیار معلم و استاد معلم به شورای عالی انقلاب فرهنگی پیشنهاداتی ارایه کرده که این امر در دست بررسی است.

برای نظام رتبه بندی معلمان اهدافی چون افزایش انگیزه و کارایی معلمان در انجام وظایف و اثربخشی فعالیت های آنها برای شکوفا سازی شایستگی های دانش آموزان، ارتقای منزلت اجتماعی و صلاحیت علمی و مهارت های حرفه ای معلمان و بالا بردن سطح معیشت آنها، توسعه مشارکت معلمان در فرآیند بهسازی برنامه های آموزشی، پژوهشی، تربیتی و فرهنگی و سنجش مستمر صلاحیت های تخصصی و حرفه ای معلمان در نظر گرفته شده است. آیا آقای نوبخت اطلاع ندارد که چه مقامی با تعصب و سماجت ایده غلط خود را به مسند اجرا نشاند و هنوز هم از آن دفاع می کند ؟

درست است که طراحی و اجرای نظام رتبه بندی معلمان بر اساس سند تحول بنیادین صورت می گیرد اما ساز و کار اجرای این نظام قبلا از سند مذکور حذف شده است.

* " سازمان نظام معلمی " باید عهده دار اجرای نظام رتبه بندی معلمان و تنها مرجع صدور صلاحیت های حرفه ای و تخصصی برای تدریس و حرفه معلمی باشد.

سازمان نظام معلمی لازم است ساختاری مستقل و حتی غیردولتی داشته باشد تا بتواند به وظایف حرفه ای و ذاتی خود عمل کند و سپردن اجرای نظام رتبه بندی معلمان به گروه های آموزشی و حتی گروه های مشابه، فلسفه اجرای نظام رتبه بندی معلمان را با چالش های اساسی روبه رو کرده و در بهترین حالت سرنوشتی بهتر از طرح مسیر ارتقای شغلی معلمان نخواهد داشت.

* برخی مسوولان وزارت آموزش و پرورش از سر ناچاری و حتی در برابر فشار افکار عمومی معلمان برای پرداخت مطالبات آنان نشانی رتبه بندی معلمان را می دهند و این بزرگ ترین اشتباه در مورد طرحی است که قرار است روی معیارهای کیفی و درونی آموزش و پرورش متمرکز شود.

سخن آخر :

دو نکته در این گونه ماجراها همواره خودنمایی می کند .

نخست آن که اقرار و به عبارتی اعتراف به احیای مجدد رتبه بندی معلمان موید اشتباه بودن عملکرد و غلط بودن برنامه ریزی ها به ویژه از جانب وزیر آموزش و پرورش و به طور مشخص ، معاون برنامه ریزی و توسعه منابع وزارتخانه می باشد .

نگارنده از محتوای نشست اطلاع چندانی ندارد چرا که رسانه ها حضور نداشته و اطلاع رسانی قطره ای صورت گرفته است .

اما آیا بهتر نبود آقای نوبخت و یا دیگران در این مورد " عذرخواهی " می کردند .

البته از ایشان هم نباید خیلی متوقع بود چرا که فرهنگ عذرخواهی نه در وزیر ، نه مدیر کل و تقریبا همه سطوح مساله نامانوسی است .

در معلم ، دانش آموز ، اولیا ، استاد دانشگاه و اضلاع تعلیم و تربیت و...  هم اساسا این گونه واژه ها تعریف نشده و جایگاهی ندارند .

اگر رئیس سازمان برنامه و بودجه و وزیر آموزش و پرورش قصدشان از این گونه نشست ها ، نمایش و تبلیغات و بازی کردن با افکار عمومی و اعتماد آنان نیست ؛ در نخستین گام برای جلب اعتماد معلمان ، ضمن عذرخواهی از معلمان ، علی اللهیار ترکمن را از مقامش عزل کنند .

این کم ترین کار برای اعتمادسازی است .

و اما نکته دوم حضور برخی تشکل ها در این نشست است . ( 2 ) اگر این ذهنیت ساری و جاری باشد از اساس فاقد بنیان و منطق خردورزانه است چرا که تکثر و تعدد اتحادیه ها ( تشکل ها ) می توانند ضمن تشکیل " حوزه عمومی " ، اراده عمومی را در آن شکل دهند و البته نظرات روسو هم این نظریه را تایید می کند .

تا جایی که می دانم و جست و جو کرده ام برخی از این تشکل ها حتی یک " سطر " هم در این موارد نه چیزی نوشته و یا انتقادی کرده اند .

زمانی که این تشکل ها در موضوع مورد نظر ، مطالبه گر نیستند کدام منطق می گوید که باید مورد مخاطب واقع شوند ؟

از سوی دیگر برخی تشکل ها مانند کانون صنفی معلمان ایران ( تهران ) که بیانیه می دهد در این نشست شرکت نمی کند و یا آقای ابراهیم سحرخیز که در این گونه مسائل حضور پر رنگ رسانه ای دارد چرا باید از حضور موثر استنکاف ورزد ؟

منطق این گونه برخوردها نمی تواند خیلی مقرون به عقلانیت ورزی و کنش گری آگاهانه باشد .

افراد و تشکل ها می توانند ضمن حضور در این گونه نشست ها ضمن آن که  سخن و منطق خود را از طریق گفت و گو و تضارب آراء به نمایش می گذارند در این زمینه ها می توانند و باید به افکار عمومی اطلاع رسانی و شفاف سازی  کنند .

در پس این رفتارها جز ریشه های تفکر و تربیت استبداد زده و خودمدار چیز دیگری نمی توان رویت کرد .

اگر رئیس سازمان برنامه بودجه و سایر مسئولان می خواهند با " معلمان " شفاف باشند چرا با رسانه ها و خبرنگاران نشست نمی گذارند و یا آنان را به این نشست ها دعوت نمی کنند .

اعتماد با سخنرانی و تبلیغات و نمایش حاصل نمی شود .

( 1 )

قرارداد اجتماعی ، تالیف ژان ژاک روسو ، ترجمه غلامحسین زیرک زاده ، چاپ چهارم ، انتشارات شرکت سهامی چهر ، 1341 ؛ صس 65 – 64 .

( 2 )